[Etappe 14] Clermont-Ferrand

Etappe 14: Clermont-Ferrand - Lyon, 194 km

Een tumultueuze aanvangsfase van de rit. Demarrage na demarrage, een genot om naar te kijken. Lokale held Remi Cavagna was er meteen bij, bolletjestrui Cosnefroy deed ook een poging. Op de eerste serieuze klim van de dag haakte Cosnefroy vrij snel af, hij kan beter die trui vrijwillig afstaan. De altijd aanwezige Alaphilippe was nu ook weer aanwezig, net als Geschke en Dan Martin. Even later sloot ook Marco Soler aan, een knappe inspanning van de wisselvallige Spanjaard. Achter de koplopers waren er heel veel renners die vooraan probeerden te komen, maar dat lukte allemaal net niet. Tientallen renners reden tussen de kopgroep en het peloton, bijna alle renners van EF waagden een poging en ook FDJ kwam met de nodige vruchteloze pogingen. Met name vruchteloos omdat Jumbo besloot te gaan rijden in het peloton. De controle was vrij strak, nadat ze eerder al hadden geprobeerd de weg te blokkeren en heel treiterachtig rennertjes van Total Direct Energie meteen gingen terughalen. Sympathiek is anders, maar blijkbaar had men een plan. Of toch niet, een paar kilometer later lieten ze het ineens volledig stilvallen. Ik zal niet zeggen dat wielrennen een merkwaardige sport is, maar stiekem toch wel. De voorsprong liep van anderhalve minuut op snel naar drie minuten, en daarna nog meer. Voor de achtervolgers een zegen, ze konden daardoor toch nog aansluiten bij de kopgroep. Op de tweede klim van de dag smolten beide groepen samen, met een grote kopgroep trokken we verder. Tony Martin mocht op kop rijden voor Jumbo, de voorsprong liep derhalve alleen maar verder op. De kopgroep van 17, met daarin onder meer jongens als Schachmann, Kämna en Dani Martinez had op de top van de tweede klim van de dag al meer dan vijf minuten voorsprong. Die voorsprong liep alleen maar verder op, buiten dat gebeurde er een tijd niet veel. Tot er op een kilometer of 80 van het eind ineens gevallen werd in het peloton, in een flauwe bocht. Grote namen als Bardet, Quintana en Mollema gingen onderuit. Bardet en Quintana konden vrij snel weer door, maar Mollema kende een onzachte landing ergens in een struik. Gebroken pols en wat al niet meer, een abandon is het vervelende gevolg. Bardet bleek achteraf een hersenschudding te hebben. Dat hij de rit heeft uitgereden is derhalve eigenlijk een grof schandaal. Laten we Lavenu stenigen. Achteraf zijn de beelden duidelijk, Bardet probeert op te staan en valt meteen weer. Dan is het leuk geweest, rugnummer inleveren en wegwezen. Maar in het wielrennen bestaat nog steeds de dwaze misvatting dat ondanks alles op je fiets stappen heroïsch is. Neen, het is vooral erg dom.

Na die valpartij deed men in het peloton nog rustiger aan, waardoor de voorsprong van de kopgroep naar tien minuten groeide. Ondertussen zagen we Bernal een teken doen richting de camera dat hij het zwaar had. Leek op een grapje, maar achteraf gezien bekende hij daar al kleur. Vanuit de kopgroep ging Neilson Powless in de aanval op een kilometer of 40 van het eind. Lang reageerde niemand, maar even later besloot Schachmann toch in de achtervolging te gaan. Hij sloot aan bij Powless en met z'n tweeën reden ze een eind weg van de rest van de kopgroep. Daarachter mocht Cavagna wat werk doen voor Alaphilippe, maar het leek weer niet echt over te houden. Voor we aan de Neronne begonnen wist Schachmann Powless af te schudden, hij begon aan een fraaie solo. Op de Neronne spatte het groepje daarachter uit elkaar, terwijl we in het peloton zagen dat Ineos het heft in handen nam. Vrij merkwaardig, zeker met de kennis van nu. Goed, vanuit de achtervolgende groep wisten Martinez en Kämna zich af te scheiden, jongens als Alaphilippe en Barguil moesten er onherroepelijk af. Het gat met Schachmann werd steeds een beetje kleiner, waardoor het er sterk op leek dat we met twee jongens van Bora en eentje van EF aan de laatste kilometers zouden beginnen. Soler fietste er ook nog ergens tussendoor, maar die blies zichzelf weer eens op. Fascinerende renner, Marco is een regelrecht fenomeen. In het peloton begonnen steeds meer renners te kraken, onder meer alle Franse klassementsrenners hadden een jour sans. Op de steile slotklim naar Puy Mary wist Martinez bij Schachmann aan te sluiten, met Kämna in zijn wiel. Een enorm straffe stoot van Martinez, eigenlijk heeft hij helemaal alleen een gat van een seconde of 50 dicht weten te rijden. Kämna speelde het spel slim en bleef continu in het wiel hangen. In principe verwacht je dan dat zo'n jongen keihard profiteert en meteen Martinez overboord gooit, wat hij ook probeerde. Lukte alleen niet, een teken aan de wand. Martinez was niet te stoppen vandaag, hoewel het een zenuwslopende finale werd. In de loeizware slotkilometer deed Kämna een paar pogingen om Martinez te lossen. Schachmann zat er ook nog een tijd bij, maar moest toen definitief afhaken. Martinez ging zelf ook nog een keer in de aanval, maar ze kwamen niet van elkaar af. Pas in de laatste 150 meter viel de beslissing. Kämna ging aan en leek Martinez te verrassen, maar er was simpelweg niets te doen aan de Colombiaan. Hij remonteerde Kämna toch nog vrij makkelijk en pakte overtuigend de ritzege. Na een mislukt begin van de Tour dankzij een flinke valpartij pakt Martinez nu een ritzege, hij laat zien dat zijn overwinning in de Dauphiné niet uit de lucht kwam vallen.

Positief nieuws voor Colombia, een ritzege. Maar daar hield het positieve nieuws verder wel bij op. In het peloton zagen we dat Jumbo weer op kop begon te rijden, Tom Dumoulin nam het commando over. Lang zagen we daarna niets van het peloton, tot ineens een demarrerende Pogacar in beeld kwam. Roglic sprong meteen op het wiel, de rest was niet mee. In de achtergrond zagen we Bernal spartelen, hij had het daadwerkelijk zwaar. Geen idee waarom hij zijn ploeg op kop heeft gezet, daar lijkt hij vooral zichzelf mee te hebben gehad. Roglic en Pogacar werkten prima samen, de Sloveense entente is niet te stoppen. Een verrassend sterke Porte en Landa wisten de schade een beetje te beperken, Lopez was de eerste van de Colombiaanse klassementsrenners. Bernal verloor 38 seconden en staat nu op een kleine minuut van Roglic. De Sloveen van Jumbo-Visma heeft goede zaken gedaan, zonder daar ogenschijnlijk veel moeite voor te hoeven doen. Pogacar is nu zijn naaste belager, op 44 seconden. Een goede dag voor Jumbo-Visma, ondanks een redelijk opmerkelijke tactiek in het begin. Slecht nieuws voor de Fransen, er staat er geen een meer in de top 10. Bardet en Martin vielen volledig weg. Al zijn daar natuurlijk logische verklaringen voor, allebei gevallen. Eigenlijk was het een vrij teleurstellende rit, het was alleen aan het eind een beetje spectaculair. Hoewel dat ergens ook wel weer te verwachten viel met zo'n profiel, plaats een klim van twee kilometer aan meer dan 10% aan het eind en je weet dat iedereen gaat wachten. Krijg je wel twee geweldige laatste kilometers, blijkbaar is de ASO daar dik tevreden mee. De wattages waren wel weer achterlijk hoog, de jongens zijn blijkbaar allemaal in absolute topvorm uit de coronaperiode gekomen. Ondanks het gebrek aan spektakel zal de rit allicht spectaculairder zijn geweest dan de rit die nu gaat volgen. We gaan door met een rit die waarschijnlijk weer voor de vluchters is. Van Clermont-Ferrand naar Lyon, over geaccidenteerd terrein. Paar heuveltjes aan het einde, het zal niet voor de ernstig harkende Sam Bennett zijn.

Het peloton gaat van start in een plaats waar ze tijdens de vorige rit al doorheen zijn gefietst. Daarom weet iedereen waarschijnlijk al dat Remi Cavagna uit Clermont-Ferrand afkomstig is, is maar een keer of 20 benoemd. We hebben geen TGV maar we hebben wel Remi Cavagna, hahaha. Damien Monier komt ook uit Clermont-Ferrand, daar hoor je dan weer niemand over. Monier won in 2010 een rit in de Giro, voor Danilo Hondo en ONZE Steven Kruijswijk. Lolo Ferrari kwam ook uit Clermont-Ferrand, dat is dan weer lichtelijk ordinair. Dat Raphaël Geminiani ook uit deze stad afkomstig is heb ik tijdens de vorige voorbeschouwing al benoemd. Ik vertelde toen ook meteen dat hij een rit won met aankomst in zijn eigen stad, naar nu blijkt was dat de allereerste aankomst in Clermont-Ferrand. Wat een toeval. Daarna is de Tour nog maar een keer aangekomen in deze stad, in 1959. André Le Dissez won toen, nooit van gehoord. De Tour is vrij vaak in Clermont-Ferrand geweest, maar bijna altijd vertrekt een rit hier. Elf keer eerder begonnen we hier aan een etappe, de balans is een beetje zoek. Nu is het dus de twaalfde keer dat we vertrekken in deze stad met 145.000 inwoners. We zijn weer terug bij af, in het departement Puy-de-Dôme. Clermont-Ferrand beschikt over een universiteit en een technische hogeschool, in totaal zijn er hier liefst 31.000 studenten te vinden. Daarnaast vinden we in de stad het hoofdkantoor van Michelin terug, de grote bandenfabrikant. De oprichters van dit bedrijf komen uit Clermont-Ferrand en ze zijn deze stad altijd trouw gebleven. In totaal werken er meer dan 100.000 mensen voor dit bedrijf, waarvan een stuk of 14.000 in Clermont-Ferrand. Jaarlijks worden er 170 miljoen banden geproduceerd, als we Wikipedia mogen geloven. Michelin kennen we daarnaast natuurlijk vanwege het Michelinmannetje. Dat mannetje heeft blijkbaar een naam, Bibendum. Nee, dan is Michelinmannetje toch leuker. Er is in zelfs een museum over dit bedrijf, L'Aventure Michelin. De stad heeft verder een voetbalclub die actief is op het tweede niveau en een rugbyclub die wel eens kampioen van Frankrijk is geworden. In het centrum zou de Place de Jaude de moeite waard moeten zijn, alwaar we een groot standbeeld aantreffen van Vercingetorix, een oude Gallische koning. Net buiten het centrum komen we in Le Vieux Montferrand bovendien een enorm oude wijk tegen, met allerlei leuke vakwerkhuisjes. La maison de l'Apothicaire bijvoorbeeld, helemaal niks mis mee. Middeleeuwse huisjes, altijd lachen. Tot slot springen vooral de lokale kerken in het oog. De basiliek Notre-Dame-du-Port stamt uit de 12e eeuw en is toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De kathedraal Notre-Dame-de-l'Assomption is helemaal opgetrokken in zwarte lavasteen (Volvic). Lavasteen, basalt, basaltlava, geef het een naam. In ieder geval de lokale steensoort. Als je toch vulkanen in de buurt hebt moet je er optimaal van profiteren. De gebruikte steensoort geeft het gebouw in ieder geval een kenmerkende donkere kleur. Meerdere huizen in Clermont-Ferrand zijn praktisch zwart, met dank aan de geschiedenis van dit gebied.

De renners gaan van start aan de Place de Jaude, in de buurt van het standbeeld van Vercingetorix. Tijdens de neutralisatie rijden ze een rondje door de stad, langs nog meer van vulkanisch gesteente voorziene gebouwen. Gisteren zagen we de ene kant van Clermont-Ferrand, nu zitten we aan de andere kant van de stad. Toch redelijk veel statige gebouwen in deze stad, het is bijna de moeite van het bezoeken waard. Als we het centrum verlaten fietsen we een tijdje door wat nieuwbouwwijken, waarna we langs Le Vieux Montferrand rijden, daar waar al die leuke vakwerkhuisjes te vinden zijn. De renners zien dat niet direct, de doorgaande weg biedt vooral zicht op lelijke flatgebouwen. Als we ook het oude gedeelte van de stad achter ons laten zitten we ineens in het buitengebied. Daar gaat de rit van start, in de buurt van Aulnat. De eerste officiële kilometers van de rit rijden de renners over een brede en vlakke weg. Een paar bochten en rotondes onderweg, maar verder komen we de eerste zeven kilometer niets tegen. Het zal wel weer een dag worden dat iedereen in de vlucht wil zitten, zeker met zo'n vlakke aanloop kan dat wel even gaan duren. Open terrein hier, buiten de grote stad begint het domein van de boeren snel. Aan het eind van deze weg slaan we bij een rotonde rechtsaf, daarna rijden we over een weg die vals plat omhoog loopt Pont-du-Château binnen. Als we door het centrum van dit dorp zijn gereden gaat het weer naar beneden, waarna we bij de volgende rotonde rechtsaf slaan. We rijden daarna over de pont, een mooie brug over de Allier. Na de brug gaat het naar links, waarna we een tijd over een rechte en vrij vlakke weg rijden. De renners komen uit in het dorpje Chignat, waar er een bocht naar rechts met wegversmalling genomen moet worden. Na die bocht wordt de weg weer breed, we rijden nu een kilometer of acht vooral rechtdoor tot in Ravel. Het is vrij vlak, we komen tijden dit stuk hooguit een paar kleine beetje vals plat tegen. Blijft een makelijke aanvangsfase, waar de wind misschien nog wel de grootste rol kan spelen. Ook hier is het weer volledig open, we fietsen vooral tussen de akkers door. Af en toe rijden we ook door een boerendorpje, één keer fietsen we over een spoorwegovergang. Ergens halverwege zien we het dorpje Moissat op een heuveltje liggen, het is wat. Daarna botsen we op een rotonde en dat is het wel tot we Ravel bereiken na 22 kilometer. In de buurt van Ravel staat een kasteel, het Château de Ravel. Prima bouwwerkje wel.

Des-racines-des-ailes-France-3-Le-chateau-de-Ravel-entre-elegance-et-puissance.png

Des-racines-des-ailes-France-3-Le-chateau-de-Ravel-entre-elegance-et-puissance.png

Een kilometer of twee na Ravel komen de renners een rotonde tegen, ze slaan hier linksaf. Na deze bocht naar links wordt het terrein wat heuvelachtiger, we gaan niet veel later drie kilometer lichtjes klimmen. Twee kilometer vals plat omhoog, met daarna een iets steilere strook richting het eind. De weg is nog steeds breed, terwijl we door een groene omgeving rijden. Het is ook recht, pas op de top van dit klimmetje komen we weer een bocht tegen. We slaan rechtsaf en rijden dan twee kilometer rechtdoor over een vlakke weg. Daarna volgt er een korte afdaling van een kilometer, met een paar bochtjes onderweg. De weg is breed, dus dit heeft weinig om het lijf. De afdaling wordt direct opgevolgd door een nieuw klimmetje, een gecategoriseerd klimmetje zelfs. We klimmen naar het Château d'Aulteribe. Vierde categorie, één kilometer aan 8,4%. Behoorlijk pittig dus. Na een bocht naar links loopt de weg ineens bijna loodrecht omhoog, ik zie die arme Bennett en Ewan nu al lossen. Op de top komt het kasteel overigens niet in beeld, dat is wel jammer. Verstopt achter een paar bomen, het zou verboden moeten worden. Na de klim is het anderhalve kilometer zo goed als vlak, waarna er een afdaling van drie kilometer volgt richting Courpière. Een afdaling door het bos, alwaar het redelijk bochtig is. Stelt evenwel weinig voor, al zagen we aan Mollema dat het overal mis kan gaan. Beneden in Courpière komen we een rotonde tegen waar de renners een lastige bocht gaan maken, daarna rijden ze rechtdoor in het centrum van dit dorpje. We rijden over de Dore en gaan daarna aan het eind van het centrum sprinten, na 38 kilometer. De tussensprint van de dag komt weer eens vroeg, maar dankzij het korte klimmetje vlak hiervoor zou Sagan zomaar van Bennett verlost kunnen zijn. Ik denk dat ik wel door heb wat Bora hier gaat doen. Buiten Courpière staat overigens ook een kasteel, maar dat ligt wat verder van de route af. Daarom keren we toch even terug naar het kasteel van Aulteribe. Net iets te hoog Disneygehalte, maar verder niet lelijk.

Voorbij de tussensprint komen we al snel een rotonde tegen, waar de renners linksaf moeten slaan. Na deze bocht is de brede weg door het bos een kilometer of vier zo goed als vlak, waarna het langzaam vals plat omhoog begint te lopen. Dat stuk vals plat duurt een kilometer of twee, daarna gaan we drie kilometer aan 5% omhoog richting Augerolles. Hier had een briljante woordspeling met ogen en rollen kunnen staan, maar ik kom er even niet op. Zodra het steiler omhoog gaat wordt de weg ook wat smaller, het bos nog wat donkerder. Eenmaal in Augerolles wordt de weg breder en vlakker, als we door het centrum rijden hoeven we een kilometer of drie niet te klimmen. Na een tijd slaan we rechtsaf een smaller weggetje in, hierna gaat het acht kilometer vals plat omhoog richting Le Brugeron. Een bosweggetje, aan bomen geen gebrek. Een bochtige weg ook, door al dat slingeren verliezen we uit het oog dat hier in de buurt ook nog een kasteel ligt. Château de la Faye, zal vast opgepikt worden door de regie. Het is geen lastig stuk van de wedstrijd, in acht kilometer komen we 200 meter hoger uit. Mag geen naam hebben eigenlijk. In Le Brugeron is het even een kilometertje vlak, maar wel bochtig. We werken ons een weg door dit dorpje via een paar stevige bochten. Langs de kant wijzen de borden ons de weg, we gaan naar de Col du Béal. Een beklimming van de tweede categorie, 10 kilometer lang aan 5,6% gemiddeld. Een klim die een paar weken geleden ook al in een koers zat, in de Dauphiné om precies te zijn. Toen reden we tijdens de eerste rit vanuit Clermont-Ferrand over de Col du Béal. Af en toe kom je te laat achter dingen. De eerste 100 kilometer van deze rit is volledig gelijk aan die van de eerste rit van de Dauphiné, jongens toch. Weten jullie wie de eerste rit van de Dauphiné won? Natuurlijk wel. Wout van Aert natuurlijk! Wel een andere aankomst, maar toch. Wout kan vandaag ook weer winnen, als Roglic tenminste een keer voor hem op kop wil rijden. Een paar jaar eerder kwam er in de Dauphiné overigens een rit aan op deze klim, in 2014 om precies te zijn. Al reden we toen wel via een andere kant naar boven. Het werd een duel tussen Froome en Contador, helaas gewonnen door de altijd lelijke Froome. Dat was de rit dat Wielco bijna kon volgen, surfend op het laatste beetje hoogvorm na een Girodeelname. Goed, andere kant dus. Deze kant is niet enorm lastig, richting het eind zit er een kilometer aan 7% bij maar dat is dan ook meteen het lastigste gedeelte. Het gaat vrij regelmatig omhoog, tussen vier en zes procent zo'n beetje. Wel is het behoorlijk bochtig, smal en bosachtig. Een aantal van die bochten zien er wel vrij steil uit, verder valt het mee. Al bij al een leuk klimmetje, een ploeg met ambitie kan hier toch wat renners overboord gooien. We kijken vooral naar Bora, of CCC. Al kunnen ze beter voor de vlucht gaan, maar goed. De top van de Col du Béal bereiken we na 68,5 kilometer.

Op de top van de klim laten we Puy de Dôme achter ons en betreden we de Loire. Het is hier ineens behoorlijk open, het bos is verdwenen. In de Tour de l'Avenir van 2010 kwam hier overigens voor het eerst een wielerkoers aan, naar het schijnt. Yannick Eijssen won daar, lange tijd de grootste Belgische hoop op rondegebied. Gaat dit genoemd worden door Wuyts? 100%. Na de Béal volgt er een afdaling van tien kilometer richting Chalmazel-Jeansagnière. Op de top slaan we scherp linksaf, daarna begint de afdaling. Een vrij makkelijke afdaling, heb ik het idee. Vooral veel stukken rechtdoor, met wat flauwe bochten tussendoor. Kan niet echt moeilijke bochten ontdekken, dit zou geen probleem mogen zijn. In het begin dalen we nog wel door het bos, maar vrij snel komen we in open gebied terecht. Vrij brede weg, dus dat fietst wel aardig. Na 78 kilometer komen we uit in Chalmazel, waar de Dauphiné in 2016 een ritaankomst kende. Dat werd een laf sprintje bergop van een man of 30, waarvan Jesus Herrada de snelste bleek te zijn. In Chalmazel rijden de renners bijna tegen een kasteel aan, wel lachen. Het is in het dorp een beetje bochtig, buiten het dorp dalen we nog twee kilometer langer over een rechtere weg. Vervolgens wordt de weg weer wat glooiender, het gaat de komende zes kilometer op en af. Eerst gaat het drie kilometer vooral omhoog, grotendeels vals plat met een paar zwaardere stroken tussendoor. De drie kilometer daarna is het wat meer vlak, met vlak voor het binnenrijden van Sauvain nog een klein knikje omhoog. Bij het binnenrijden van Sauvain gaat het licht naar beneden, waardoor de lange bocht naar rechts in dit dorp toch nog een beetje link is. Daarna is het drie kilometer zo goed als vlak, terwijl we toewerken naar de volgende klim van de dag. Nouja, zo goed als vlak, het loopt wel nog even naar beneden met zelfs nog één scherpe bocht. Daarna gaan we in La Pont de la Pierre naar rechts, rijden we over een brug en begint de Côte de Courreau. Derde categorie, vier kilometer aan 6% zo ongeveer. Geen enorm lastige klim. Richting het eind wel een halve kilometer aan 7%, maar verder wordt het nooit heel steil. Een brede weg door het bos, pas op de top wordt het weer kaal. De top is ineens ook wel echt kaal, enorm desolaat. Op het kruispunt dat de top moet voorstellen vinden we twee boerderijen en verder helemaal niets. Niet echt charmant. Wel al 93 kilometer afgewerkt, nog maar 100 kilometer te gaan.

5ebe0902-dcaa-11ea-8a01-6c7b2a7077eb_web_scale_0.0899888_0.0899888__.jpg

De afdaling van de Côte de Courreau is gevaarlijk, dat konden we zien tijdens de Dauphiné. Een aantal jongens uit de kopgroep doken hier mooi het skoekeloen in. Quinten Hermans en Brent van Moer besloten een bocht over te slaan en doken zo een weiland in. De veldrijder Hermans eindigde in het veld, eigenlijk wel poëtisch. Had stiekem nog mazzel, want hij brak geen botten. Hield er desondanks een zware blessure aan over, hij is inmiddels een infectie en drie operaties aan z'n arm verder. Opletten dus tijdens deze afdaling, die lang gaat duren. We laten het Centraal Massief achter ons zo ongeveer. De afdaling begint nochtans makkelijk, de eerste vier kilometer komen we amper een bocht tegen. Het gaat ook nog niet echt naar beneden, er zit zelfs een strook vals plat omhoog tussen. Ook de twee kilometer daarna is het nog niet echt spannend, pas voorbij Châtelneuf begint het echte werk, een kilometer of tien serieus dalen tot in Montbrison. Al vind ik het op het oog helemaal geen moeilijke afdaling eigenlijk. Brede weg, het gaat nooit enorm steil naar beneden. Dat de Belgen vielen in de Dauphiné zal vooral onoplettendheid zijn geweest, dit moet eigenlijk prima te doen zijn. Na 107 kilometer komen we uit in het best leuke Montbrison, waar een redelijk bochtige passage volgt. Wel een brede en bekende weg, exact een maand geleden reed een deel van het peloton ook over deze wegen. Na heel wat bochten en een stuk of drie rotondes verlaten we Montbrison en rijden we via Savigneux verder naar Montrond-les-Bains. In Savigneux komen we heel wat verkeersmeubilair tegen, waaronder een aantal rotondes. Aan het eind van de dorp volgt een laatste rotonde, daarna gaat het elf kilometer volledig rechtdoor naar Montrond-les-Bains. Een kaarsrechte, brede en vlakke weg. Het gaat hooguit lichtjes naar beneden, een ideale gelegenheid voor eventueel afgehaakte renners om weer aan te haken. Een bepalend deel van de rit waarschijnlijk. De ploegen kunnen het hier volledig laten lopen, het lijkt een beetje uitzichtloos om hier hard op kop te blijven rammen. Zei ik dat het volledig rechtdoor ging? Net niet helemaal, we komen wel nog drie rotondes tegen. Na 123 kilometer rijden de renners over de Loire, ze fietsen op die manier Montrond-les-Bains binnen. Is daar een kasteel? Daar is een kasteel. Thermen ook natuurlijk, anders kom je niet aan de toevoeging les bains.

In Montrond-les-Bains rijden we ook zoveel mogelijk rechtdoor, er wordt alleen uitgeweken voor wat verkeersremmers. Daarna rijden we nog eens vijf kilometer volledig rechtdoor, via Saint-André-le-Puy naar Bellegarde-en-Forez. De weg begint licht omhoog te lopen, maar een naam mag het nog niet hebben. Voorbij Bellegarde-en-Forez komen de renners zowaar een aantal bochten tegen, het begint ook steviger omhoog te gaan. Wat heet, na een serieuze aanzet wordt het al snel weer vals plat, wat de komende zeven kilometer zo zal blijven. Over een enorm brede weg rijden we door langs het spoor. Af en toe nemen we een bocht in dit beboste landschap, na een tijd slaan we rechtsaf en vervolgen we onze weg richting Chazelles-sur-Lyon. Deze weg is eventjes vlak, maar na een tijd gaat het twee kilometer aan 5% omhoog. In Chazelles komen we een rotonde tegen, daarna rijden we het centrum in. We verlaten hier de weg die we kennen van de Dauphiné, na 136 kilometer koers gaan we eindelijk originele wegen opzoeken. Na een bochtige en hellende passage in Chazelles, waar ze zich vroeger specialiseerden in het produceren van vilten hoeden, verlaten we de stad via een rechte en brede weg. Het gaat drie kilometer rechtdoor, zonder enorme hoogteverschillen. Een keer een klimmetje van een halve kilometer, op dat na valt het voorlopig mee. We komen uit in Grézieu-le-Marché, waar de weg weer wat bochtiger wordt. Voorbij dit dorpje rijden we tien kilometer omhoog in licht stijgende lijn, globaal gezien. We komen 150 meter hoger uit, veel stelt dat niet voor. Het gat wel steeds een beetje op en af, waardoor we toch wat meer hoogtemeters verzamelen. Er zitten wel een paar steile strookjes tussen, maar al bij al hoeven de renners hier niet bang van te worden. We rijden weer door het boerenland, vooral veel weilanden en vervallen boerderijtjes vallen hier te bewonderen. Af en toe ook een dorpje, zoals Le Trêve. Aan het eind van deze weg rijden we nog een tijd door een bos, waarna we na 150 kilometer uitkomen in Duerne. Als je informatie probeert te vinden over Duerne stuurt Google je automatisch door naar Deurne, ik denk dat daarmee wel genoeg gezegd is over Duerne. In Duerne komen we wel wat obstakeltjes tegen, daarna klimmen we nog eens 2,5 kilometer verder vals plat omhoog naar de top van de Col des Brosses.

Veel meer dan vals plat is het echt niet, maar ze hebben toch maar mooi een naam verzonnen voor deze berg. Voorbij de top van deze uiteraard ongecategoriseerde col blijft het een kilometer of twee zo goed als vlak. Daarna begint een ellenlange afdaling, we gaan de komende 20 kilometer vooral naar beneden. Na 158 kilometer rijden we door Yzeron, daar wordt de afdaling voor het eerst een beetje spannend omdat het wat smaller wordt. Buiten Yzeron dalen we verder over een brede weg die wel bochtig is. Een kilometer of tien zal het vrij bochtig zijn, maar we komen niet veel bochten tegen om wakker van te liggen. Een paar wat scherpere bochten die misschien wat lastiger in te schatten zijn, maar het is over het algemeen enorm goed te doen. Misschien dat het slechte asfalt het grootste obstakel is, ik voorzie verder geen problemen. Vooral een bijtrapafdaling, met tussendoor een paar vlakke stroken en ook wat kleine stukjes in stijgende lijn. Saaie afdaling joh. Alleen in de buurt van Le Vaugneray gaat het kort wat steiler naar beneden, met nog één lastige bocht over een brug. Daarna zijn we ook wel meteen klaar zo'n beetje. Over brede en kaarsrechte wegen rijden we nu richting Craponne, dat op 19,5 kilometer van de finish ligt. Op een paar rotondes en wat vluchtheuvels na komen we een kilometer of vijf helemaal niets tegen, het echte dalen is inmiddels ook wel afgelopen. Een van die rotondes is wel wat lastiger, daar volgt een moeilijke bocht naar rechts. Daarna rijden we eigenlijk rechtdoor Craponne binnen, een plaatsje dat vroeger haar rijkdom te danken had aan het wassen van andermans spullen. Het stelt nu niet veel meer voor, al liggen er wel veel vluchtheuvels en andere wegversmallingen. Daardoor is deze passage toch nog een klein beetje link, hoewel de weg verder vooral rechtdoor gaat. Buiten het centrum van Craponne gaat het nog eens drie kilometer rechtdoor, alleen onderbroken door een rotonde en wederom wat vluchtheuvels. Aan het eind van de rechte weg volgt er nog een klein stukje in dalende lijn met een aantal bochten. Helemaal beneden komen we uit in Tassin-la-Demi-Lune, na 179 kilometer. Op 15 kilometer van het eind rijden we door een van de voorsteden van Lyon, waar in het centrum een gekke klokkentoren te vinden is.

Investir-%C3%A0-Tassin-la-demi-lune.jpg

Woodkid - Iron (Official Video)

Tassin-la-Demi-Lune is tevens de geboortestad van Yoann Lemoine, beter bekend als Woodkid. Een veelzijdige artiest, die ooit begon met het maken van videoclips voor bekende artiesten. Daarna besloot hij zelf ook maar eens een keer muziek te gaan maken, hij had het idee dat hij het wel beter kon dan al die artiesten. Echt ver zat hij er niet naast, zijn werk werd enorm bekend. Zelfs als je nog nooit van Woodkid hebt gehoord ken je zijn muziek, want nummers als Iron en Run Boy Run zijn tot in den treure gebruikt in allerlei reclames. Herkenbare stijl ook wel, zowel qua muziek als qua videoclips. Bijna tien jaar oud alweer, dat album. Amai, de tijd vliegt. Ik kom er nu achter dat hij blijkbaar nieuwe muziek heeft, we gaan er eens rustig voor zitten. De renners gaan er overigens niet rustig voor zitten, de heuvelachtige finale komt eraan. In Tassin-la-Demi-Lune komen de renners een rotonde tegen, waar ze toch een soort van rechtdoor moeten. Daarna rijden ze vier kilometer rechtdoor in het centrum van deze stad. Twee kilometer is het vlak, daarna volgt er een stuk in dalende lijn. We komen wat vluchtheuvels tegen, en een rotonde met in het midden de klokkentoren. Hier moeten we nog steeds rechtdoor, waarna we even later een wegversmalling tegenkomen. Even later volgt er een bocht naar links, we gaan beginnen aan de eerste van twee heuvels in Lyon en omstreken. Het eerste heuveltje is de Côte de la Duchère, een beklimming van de vierde categorie. Het gaat anderhalve kilometer omhoog aan 5,6%. Een brede weg leidt ons naar een voormalig fort, Fort de la Duchère. Dat was ooit een stervormige vesting, geïnspireerd op de werken van Vauban. Later grotendeels verwijderd, al valt de vorm nog te herkennen. Er zit nu een sportcomplex, ook een optie. Daarnaast hebben ze er wat betonnen bouwwerken neergezet, had niet gehoeven. Nog best een pittig klimmetje, overigens. Het begint vrij steil met een stuk aan 7%, maar na een bocht naar rechts gaat het even kort naar beneden. Dat drukt het gemiddelde nogal, want richting de top gaat het weer verder aan bijna 8%. Op 10 kilometer van het einde bereiken we de top van dit klimmetje. Valt overigens te hopen dat ze hier nog wat straatmeubilair gaan verwijderen, dat is hier vrij irritant aanwezig.

We bevinden ons nu in het 9e arrondissement van Lyon, het is maar dat je het weet. Na de klim volgt er een afdaling van ongeveer twee kilometer. Bij de watertoren slaan we rechtsaf, even verderop gaat het nog een keer naar rechts. We rijden vervolgens langs het Musée des Sapeurs-Pompiers, een museum speciaal voor alle brandweermannen. Je kan er onder meer antieke brandweerwagens aantreffen, naar verluidt. De renners zullen daar geen aandacht voor hebben, ze rijden over een brede weg naar beneden. Een makkelijke afdaling, we komen geen gekke bochten tegen. Alleen slecht asfalt, dat dan weer wel. In het dagelijks leven is dit een drukke weg, dan krijg je dat. Aan het eind van deze afdaling komen de renners uit bij een rotonde, die is wel nog even lastig. Tijdje naar links en dan ineens naar rechts. Hierna rijden we een kleine kilometer rechtdoor over een brede weg, tot aan de volgende rotonde. Hier gaat het schuin naar links, waarna we over een brug rijden. Het peloton rijdt over de Saône, zo ongeveer het startsignaal van de volgende beklimming. De tweede en laatste heuvel in Lyon komt eraan, we bevinden ons nu in het 4e arrondissement. Na de brug slaan we vrij snel rechtsaf, waarna we op een rotonde stuiten. Hier moeten we dan juist weer meer naar links. Als de rotonde achter de rug is loopt de weg plotseling omhoog, de Côte de la Croix-Rousse is begonnen. Een beklimming van de vierde categorie, anderhalve kilometer aan 4,5% gemiddeld. Over een brede maar bochtige weg rijden we omhoog. Bochtig is deze keer geen understatement, in die anderhalve kilometer komen we vier haarspeldbochten tegen. Het eerste deel van deze klim heet eigenlijk de Montée des Esses, het gaat tijdens dit bochtige stuk aan ongeveer 5% omhoog. Vrij egaal, echt steile stukken komen we niet tegen. Na de haarspeldbochten volgt een laatste bocht naar links, daarna loopt de klim richting de top verder omhoog aan 4%.

We komen boven op de Boulevard de la Croix Rousse. De top van dit klimmetje ligt op slechts 4,5 kilometer van het eind. Ik ben ondertussen tot de conclusie gekomen dat dit praktisch dezelfde finale is als in 2013. Toen kwamen we ook aan in Lyon, met onderweg de Duchère en de Croix Rousse. Daarna was het alleen nog wel tien kilometer fietsen tot de finish, nu ongeveer de helft. Kort na de klim slaan we linksaf, daarna rijden we rechtdoor tot op vier kilometer van het eind. Het is een tijdje vlak, de enige moeilijkheid wordt veroorzaakt door wat verkeersmeubilair. Vooral veel afscheidingen in het midden van de weg, daar zijn ze hier kampioen in. Op vier kilometer van de finish volgt er een bocht naar rechts, daarna rijden we een halve kilometer rechtdoor over een weg die nog even vals plat omhoog loopt. Ook hier weer afscheidingen in het midden, toch opletten. Een bocht naar links volgt, waarna we over de Boulevard des Canuts rijden. Deze weg loopt lang flauw naar rechts, totdat er op iets minder dan drie kilometer van het eind een echte bocht naar rechts volgt. Na deze bocht volgt er een afdaling, die redelijk eenvoudig lijkt. Wel een paar bochten naar rechts, maar niks bijzonders. Beneden komen we uit aan de oevers van de Rhône. Op iets minder dan twee kilometer van het eind slaan we nog eens rechtsaf, waarna we tot aan de finish dezelfde weg langs het water volgen. Deze weg is breed en grotendeels vlak. Bij het ingaan van de laatste kilometer rijden we wel nog door een kort tunneltje. Het gaat een paar meter naar beneden en daarna weer omhoog, vervolgens gaat het rechtdoor tot aan de finish over een weg die vlak is. Na 194 kilometer finishen we langs de Pont Lafayette. In het 1e arrondissement, daar is het te doen.

a4795

We komen aan in Lyon, een van de grootste steden van Frankrijk. Liefst 516.000 mensen wonen hier, daardoor is het na Parijs en Marseille de grootste stad van het land. Bij de samenvloeiing van de Saône en de Rhône passeert de Tourkaravaan voor de 18e keer. De laatste passage dateert alweer uit 2013, toen kenden we dus ongeveer dezelfde finale als vandaag. Het zou een dag voor de vluchters worden. Een kopgroep van een man of 20 kreeg de zegen van het peloton, zij zouden in de straten van Lyon de prijzen gaan verdelen. De klimmetjes maakten toen klaarblijkelijk weinig verschil, want er kwamen 12 renners aan in dezelfde tijd. Van die 12 was een toen nog relatief onbekende Matteo Trentin de snelste, hij won de rit voor de altijd racistische Michael Albasini. Jose Joaquin Rojas kreeg het voor elkaar om in de sprint achter Talansky te eindigen, daardoor haalde hij zijn zoveelste iconische vierde plaats binnen. Tien jaar daarvoor won Alessandro Petacchi in Lyon, dat zal een editie zonder klimmetje zijn geweest. In 1991 begon de Tour zelfs in Lyon, met een proloog. Die proloog werd gewonnen door Thierry Marie. Daarna vertrok er een rit in lijn in Lyon, met ook weer aankomst in Lyon. De Oezbeek Abdouzjaparov boekte hier zijn eerste ritzege in de Tour, er zouden er nog veel volgen. Als we nog verder gaan graven in het verleden komen we namen als Rik Van Looy, Jacques Anquetil en Ferdi Kübler tegen, Lyon heeft geen misselijke erelijst. Jean Forestier wist ook ooit te winnen in Lyon, wat voor hem extra speciaal was aangezien hij uit Lyon afkomstig is. Forestier is niet de enige wielrenner uit Lyon, ze hebben hier ook grootheden voortgebracht als Sylvain Calzati en Hubert Dupont. Huub is tegenwoordig helaas gestopt, hij was altijd de koning van de anonieme 20e plek in de Giro. Eén renner uit het huidige Tourpeloton zal morgen een prettige dag hebben, Clément Russo is namelijk geboren in Lyon. Victor Lafay ook, maar die is dan weer niet aanwezig in de Tour. Er komen ook best veel goede voetballers uit Lyon, niet te zuinig. Wat te denken van Youri Djorkaeff bijvoorbeeld, nog stammend uit de tijd dat goede voetballers ook best bij Bolton Wanderers konden vertoeven. Lekker ballen met Okocha, niks mis mee. Veel jongens met Algerijnse roots ook, ik noem een Karim Benzema, een Nabil Fekir, een Houssem Aouar. Dan heb je ook nog Alexandre Lacazette en Ludovic Giuly, je kunt wel een tijdje doorgaan. Bijna allemaal opgeleid door de lokale trots, Olympique Lyon. Nu bij ons vooral bekend als de club van ONZE Memphis. Al hoeft dat niet lang meer te duren, ONZE Kenny is inmiddels ook al weg. Ik zou verder nog heel veel over Lyon kunnen vertellen, maar het is laat en ik wil slapen. De volgende rit gaat hier bovendien van start, dus dan komt de toeristische informatie tegen die tijd wel. Hoewel ik wel meteen wil vermelden dat Gesaffelstein uit Lyon komt. Aangezien ik het toch al over Woodkid heb gehad kan dit er ook nog wel bij. Lekker man.

Pursuit

In Clermont-Ferrand wordt het vrij warm, 28 graden overdag. Geen kans op regen en weinig wind. Eigenlijk best goed weer voor de tijd van het jaar, op de eerste dag van de Tour na hebben we nog geen regen gezien. In Lyon wordt het iets warmer, 30 graden. Eveneens geen kans op regen, misschien wel iets meer wind. Vanuit het noorden, denk niet dat het veel uitmaakt. Ja, dat ie in de sprint dan in de rug staat. Een lange sprint is mogelijk. De rit begint gezien de lengte relatief laat, om 13:05 pas. Na een neutralisatie van 15 minuten gaan we om 13:20 pas echt los. Qua uitzendingen is het een beetje een strontpot. De NOS en Sporza zijn er pas om 14:20 bij. Maar dan hebben we Eurosport nog, toch? Nouja, nee, niet echt. Eurosport 1 geeft de voorkeur aan motortje rijden, wat natuurlijk geen sport is. Die Valentino Rossi is ondertussen 75 en wint nog steeds alles, dat kán toch niet Johan. Wie het begin van deze rit wil zien is aangewezen op de onvolprezen PLAYER. Voor echte kenners geen probleem dus. Het dagjesvolk daarentegen zal de 28 kansloze demarrages van Alaphilippe moeten missen. De rit eindigt vrij laat, tussen 17:45 en 18:11.

Hinderlijke rit. Voor de Tour begon ging ik uit van een rit voor de vluchters. Leek me vrij evident zelfs. In 2013 eindigde een vergelijkbare rit ook op die manier. Niks meer aan doen, zou je zeggen. Door de recente ontwikkelingen ben ik alleen niet meer zo zeker van m'n zaak. Sagan heeft het groen niet en hij zal toch een ultieme poging willen wagen om die trui te heroveren. Dan is dit wel een ideale dag. Het is lastig genoeg om Bennett te laten lossen, zou je zeggen. Meteen aan het begin van de dag de mannen weer op kop en weg zijn Bennett en Ewan. Moet je alleen wel weer bijna 200 kilometer op kop gaan rijden en het is de vraag of Bora dat kan. Ze zijn Mühlberger kwijt en Schachmann en Kämna hebben gisteren ook een pittig dagje gehad. Meespringen met de vlucht zou een alternatief zijn, maar dat zal Quick Step niet snel laten gebeuren. Als Bora gaat rijden in het peloton is het vooral de vraag welke ploeg gaat helpen. CCC misschien, voor Trentin of Van Avermaet. Andere ploegen? Dat lijkt me sterk. Bij B&B zijn ze wel stevige drinkers, dat zou nog kunnen. Verder zie ik het niet. En als ze bij CCC slim zijn sturen ze Trentin en Van Avermaet meteen in de aanval, stuk handiger. Dat voor lul rijden moet je ook niet iedere dag doen. Nee, ik ga toch maar voor een vlucht. Ook al is het zo'n beetje de laatste kans voor de sprinters voorlopig, ik zie het toch niet gebeuren. Ze moeten eerst maar eens het eerste deel van de rit zien te overleven, dat zal al geen sinecure zijn. Daarna de boel organiseren, niet evident. Nee joh, gewoon vluchters. Hup.
1. Trentin. Omdat ie in 2013 ook in Lyon won. Dan ben je extra gemotiveerd om nog een keer te winnen, ofzo. In de praktijk werkt het nooit zo, maar we blijven het proberen. Ooit heb ik een keer gelijk.
2. Kragh Andersen. Of Hirschi weer, dat kan ook natuurlijk. Snipperdagje voor Sunweb gisteren, maar dit is wel een rit voor dezelfde jongens als een paar dagen terug. Met z'n allen in de aanval, ik zie het zo weer gebeuren. Alleen heb ik het ondertussen wel gezien met die Hirschi, dus dan gaan we voor een van zijn ploeggenoten.
3. Bettiol. Gewoon, omdat EF nu de smaak te pakken heeft. Al weet ik niet echt of Bettiol überhaupt van plan is om deze Tour nog een keer in de aanval te gaan. Het kan ook allemaal voorbereidend werk zijn met het oog op de klassiekers, maarja, je moet toch weer vijf onnozelaars zien te vinden.
4. Naesen. Hoeft niet meer op Bardet te passen, mag dus zijn eigen ding gaan doen. Gezien zijn 42e plaats gisteren is hij stiekem niet eens zo slecht in vorm. Kan nog wel wat worden. Bovendien leuk voor Michel, dan zijn er eindelijk eens wat landgenoten in beeld. Da's toch het belangrijkste hè, uiteindelijk. Martinez, who gives a fuck. Die komt uit Colombia, daar komen wij nooit.
5. De Gendt. Het zal hem eindelijk een keer lukken om mee te zitten. Koopt hij alleen niet veel voor, want Thomas heeft Bush Ambrée in z'n benen zitten. Daar ga je niet harder van fietsen.