Verdriet omdat je naaste iemand is overleden? Hoe?

Ik vraag me dit af nl. Want zelfs na een jaar elke week met de ggz over hebben gepraat heb ik er nog moeite mee.
En typ dit nog in tranen weer. Omdat ik het dus nog moeilijk vindt om over te praten zelfs na best lange tijd.

Ik heb mijn vader dood zien gaan letterlijk en figuurlijk na een nacht van gekreun en ellende. Kapot van was ik ervan en helemaal met het gedoe met condoleren erna en begrafenis.

`ben ik vast niet de enige denk. Maar hoe gaan jullie ermee om??

quote:

Op dinsdag 8 september 2020 22:21 schreef static het volgende:

[..]

Waarom? Omdat je hem/haar mist?

Vooral denk ik. Missen. En omdat het de to go too persoon was. Maar ook hoe het einde is verlopen en dat is helemaal superverdrietig. Want iemand zijn laatste adem uit zien blazen wens ik niemand toe. Heb nog paar woordjes kunnen zeggen denk. Maar owh damn dat was heftig.

quote:

Op woensdag 9 september 2020 04:52 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Je hoeft je niet te schamen of te excuseren voor je gevoelens, hoor. Misschien wàs het ook wel gewoon heftig, en zou iedereen op zo'n zelfde manier reageren.

Misschien troostvol, maar op Twitter worstelt een man met precies dezelfde emoties : Cees van Die. Hij zag z'n dementerende vrouw doodgaan in coronatijd en kon het niet voorkomen (zijn vrouw was hulpeloos, en hij mocht niet bij haar zijn vanwege de lockdown, terwijl hij de enige was van wie ze eten accepteerde. Zij takelde dus in mum van tijd af.)

Zoek hem maar eens op, misschien vind je er herkenning in.

Ik denk ook echt niet dat ik de enige benen als je specifiek gaat zoeken kun je de mensen wel vinden hoor daar niet van. Ik zit totaal niet op twitter en ook niet de behoefte aan. Maar als jij dat wel bent zou zeggen stuur hem gerust een linkje hierheen.

quote:

Op woensdag 9 september 2020 08:19 schreef Fem_LittleLady het volgende:
Niemand kan je vertellen hoe je moet rouwen, iedereen gaat er op zijn/haar eigen manier mee om. Je gaat het met de tijd een plekje geven, maar met bepaalde situaties zal dat gevoel van verdriet, gemis, verlies en onmacht even weer opspelen.
Is dat erg? Nee dat is niet erg, tijdje geleden zaten we een film te kijken en dan snotter ik weer een eind weg, omdat je precies weet hoe de hoofdpersoon zich moet voelen, omdat je dit zelf ook hebt meegemaakt. Dan zit mijn vriend naast mij en die zegt er niets over, die begrijpt heel goed dat sommige gebeurtenissen zijn sporen achter laten.

Nou ik denk precies dat dit het ook is in het begin wel was ik dagen kapot van. Nu zijn het nog steeds momenten wel het is niet dat ik de hele dag met tranen in mijn ogen loop. Maar het blijft nog steeds een lastig ding. Wat voor mij dan aangeeft nog niet echt een plekje gegeven zelfs na een jaar GGZ met de tools om dit en dat... Mja. Nou geef mij maar een schroevendraaier en een tang. Het leek me meer opgelost uit een leerboek als iemand echt begrijpen. Maar blijkbaar ben ik daar dan een lastige in ofzo.

Ik heb het wel een plekje gegeven maar kan dan om de stomste dingen eraan terug denken weer en toch in tranen raken en dit is na 10 jaar nog gewoon. Naja weet niet of dat helemaal normaal is?

quote:

Op woensdag 9 september 2020 09:43 schreef Rewimo het volgende:
Wat je ook voelt, hoe je je ook voelt, het is goed. Er is geen standaardmanier om te rouwen. Erover praten, of schrijven, of juist niet, allemaal in orde, het is jouw manier om te rouwen.

Wat voor je vader en voor jou heel belangrijk was: je was bij hem. Je was er voor hem. En dat is heel waardevol, dat ga je (vroeger of later) wel beseffen.

Nou het schrijven doe ik dan hier maar een beetje denk. Echt erover praten loopt in drama uit meestal met m’n directe familie en ok dan zeg ik wel maar krijg ik alleen terug je zou dit je zou dat etc etc. Mss is gewoon arm om je heen en zeggen ja het is ook kut ook genoeg. Maar dan moet je niet bij mijn familie zijn ervoor. Het ze bedoelen het goed hoor daar niet van. Maar ze zijn te direct ermee betrokken om er nog een beetje onafhankelijk over te denken. Althans dat denk ik?

quote:

Op woensdag 9 september 2020 22:08 schreef Lenny77 het volgende:
Mijn vader is nu bijna 7 jaar geleden overleden en denk soms nog dat hij seffens thuis komt.
Het is echt onwerkelijk allemaal..
Voor iedereen hier een grote knuffel

Knuffel terug hoor. Bij mijn pa iets langer geleden alweer. Maar het ging van in 2 weken oh mss kanker snel onderzoek ja is het week later was ie dood....tja net begin 20 m’n leven stond op zn kop echt waar want ook nog een zaak waar ik en m’n ma en broertje en zusje dan nog de hele papieren zooi van moesten afwerken. Omg ik wil er niet eens meer aan denken dat. Hell situatie. Maar dan zit je nog in een waan enzo van wtf gebeurt er ineens. En je zit daar niet op te wachten dan enzo he dat hele zakelijke. Maar moest wel omdat de verkoop was er paar maande van te voren al mee begonnen. Contracten enzo. En hebben we het niet over een mega bedrijf hoor maar eenmanszaak. Naja komt de echte rouw pas erna en al de rest lijkt er beter mee om te gaan als ik. Kweet niet mss ben ik wat meer emo ofzo.

Maar knuffel voor iedereen hoor die dit leest/. Want weet zeker dat het voor iedereen onwijs moeilijk is om iemand te verliezen. Dus vrees niet om er wat over te zeggen. Knuffel. En sterkte enzo, weet dat je niet alleen bent erin.

quote:

Op woensdag 9 september 2020 22:22 schreef Sushilover het volgende:

[..]

Ik herken dit heel erg. Ik heb mijn moeder met heel veel pijn en geschreeuw en angst dood zien gaan. Er kwam allemaal zwart gestold bloed uit haar mond door alle chemo en kapotte organen. Ik heb hier lang nachtmerries door gehad.

En 5 maanden daarna is mijn vader na twee weken coma van de beademing gehaald en moesten wij beslissen over orgaandonatie.

Het was een heel zware tijd en nog steeds denk ik elke dag aan ze. Rouwen stopt volgens mij nooit.. Maa EMDR therapie heeft mij wel wat geholpen. Misschien zou het jou ook kunnen helpen?

Acht zeg. Nouja het kan altijd nog erger. Maar erbij zitten met dat pijn lijden enzo. Mja dat is super zwaar en dat vergeet je ook nooit meer. Tja ik weet niet eens wat ik erover moet zeggen zo moeilijk is dat wel ja en denk voor iedereen.

EMDR. Is dat niet rapid eye movement therapie wat je nu bedoelt? Zover ben ik nog nooit gegaan nl. Wel heel veel praten maar die toolbox weet ik nu wel en hielp me niet echt nl?

Ik weet niet hoor want ben geen psycholoog maar denk dat je die bedoelt dan wel voorzover ik erover gelezen heb.
Geen idee zou het nog best wel eens willen proberen. Gaat mijn eigen risico zorgverzekering weer dan. Maar weet niet of het voor mij zou werken het klinkt nog best zwaar ook nl.