Het is de gebeurtenis waarbij Eva door de duivelse slang werd overgehaald om een appel van de boom der kennis te eten en deze aan Adam aan te bieden. Dit was ten strengste verboden en daarna worden ze uit het paradijs geschopt. Het is een verhaal waar velen van ons bekend mee zijn, maar wat betekent het?
Te beginnen met het gebod: zouden we niet aan God denken als een wrede God als God ons de toegang tot kennis zou verbieden? Zou een welwillende God de schepping niet de vruchten (vrij letterlijk) van kennis moeten schenken?
Dit is waar we een onderscheid moeten maken tussen enkele termen. Het was verboden om van de boom der kennis te eten, maar kennis is geen wijsheid. Kennis is een verzameling proposities, feiten, stand van zaken, terwijl wijsheid meer in het domein van ervaring ligt. De boom van kennis bracht kennis van goed en kwaad voort, waardoor een onderscheid werd geïntroduceerd. Als gevolg van het eten van de appel zagen Adam en Eva zichzelf als naakt, wat ook geïnterpreteerd kan worden als het introduceren van een onderscheid: de ziener en het geziene. Dus de gebeurtenis van het eten van de appel was de gebeurtenis van het vergaren van kennis en daardoor het introduceren van verschil in de wereld, maar dit is geen wijsheid. Filosofie is de liefde voor wijsheid, niet de liefde voor kennis.
Wat we doen als we van wijsheid houden, is eigenlijk proberen terug te gaan naar vóór het moment van de appel. We proberen eigenlijk actief onwetend te zijn. Dit wordt natuurlijk uitgedrukt door Socrates wanneer hij zegt dat hij niets weet. Het komt terug in de hele geschiedenis van de filosofie. We kunnen ook denken aan Husserl, die ons aanmoedigt om de wereld tussen haakjes te zien om de essentie van dingen te bereiken. De dingen proberen te bereiken voor wat ze zijn, betekent ontkennen wat eerst wordt gegeven, het is de appel uitspugen. Wittgenstein zei dat we moeten zwijgen over datgene waarover we niet kunnen praten. Wat is er anders spreken dan kennis uiten? Dus, wat is wijsheid? Wijsheid is te vinden in stilte.
Weten dat je niets weet, is eigenlijk niets meer dan erkennen dat wijsheid niet in woorden te vinden is. Iedereen die iets anders voorstelt, doet aan sofisterij.
Maar wat is stilte? Wat gebeurt er in stilte? Iedereen die mediteert, zal zijn ademhaling opmerken zodra hij begint te zwijgen. Daadwerkelijk begint met stil te zijn. Zoals Richard Rohr opmerkte: tijdens het ademen spreken we het woord van God uit. Vanaf 47 minuten vertelt Richard Rohr over hoe hij een joodse rabbi ontmoette die hem vertelde dat de vorming van de naam van God eigenlijk een benadering is van een ademhalingspatroon.
Er is meer: wanneer Mozes in Exodus 3:14 een ontmoeting heeft met God, zei de laatste "Ik ben". Dit is een indicatie van zijn. God is gewoon. Wat betekent het om te zwijgen? Het betekent het zijn waarderen.
Het is geen verrassing dat er in Psalm 46 staat "wees stil en weet dat ik God ben". Als je mij vraagt wat filosofie is, is het liefde voor wijsheid. Als je vraagt wat wijsheid is, betekent dit dat je een scepticus bent, de aporia viert en daardoor uiteindelijk stil wordt.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties op deze overdenking.
Deze overdenking heb ik eerder elders in het Engels neergezet.
En waarom zijn dit soort dingen nodig? Hiermee zeg je direct toch al dat wat je zegt eigenlijk niet serieus te nemen is. Ik weet namelijk niet niets, ik weet veel zaken. Kan je wel zeggen dat je het niet zo moet interpreteren maar op een andere manier maar dan kan je alles wel gaan verkondigen en zeggen van 'ik bedoelde het zus en zo en bla'. De kern van een betoog mag toch best wel gewoon correct zijn in plaats van dat dit soort zinnen overal te vinden zijn.quote:Op woensdag 2 september 2020 15:30 schreef naatje_1 het volgende:
Weten dat je niets weet, is eigenlijk niets meer dan erkennen dat wijsheid niet in woorden te vinden is.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 03-09-2020 20:12:41 ]
Geen leugen, want het is niet direct onwaarheid. Een gedachte kan kennis zijn, kennis kan waar zijn, maar kennis is geen wijsheid.quote:Op woensdag 2 september 2020 17:09 schreef Oscar123 het volgende:
Als wijsheid een staat van stilte en onwetendheid is, is dan elke gedachte waarmee het brein geïdentificeerd is een leugen?
Op het moment dat iets benoemt wordt dan heeft het denken aan datgene een identiteit gegeven waardoor het verstand nu denkt te weten wat het is.quote:
[..]
Geen leugen, want het is niet direct onwaarheid. Een gedachte kan kennis zijn, kennis kan waar zijn, maar kennis is geen wijsheid.
Want zonder identiteiten kan je niet weten waar bijvoorbeeld een boom eindigt en de grond begint. Is dat dan wat
jij bedoelt met kennis die volgens jou waar of onwaar kan zijn?
Dus als wijsheid de liefde is die in een mens zit zoals jij voor jezelf ook aangeeft dat die er is, dan kan er in die liefde geen oordeel zitten van goed of fout want daar is dan kennis voor nodig.
Vanuit wijsheid kan er dus niets benoemt worden, dan is kennis toch alleen maar een concept waar in gelooft wordt over dat wat er is, het is toch niet zo dat datgene wat er is aan jou kan vertellen wat het is?
Net zoals je in dit topic begonnen bent met jouw kennis/concept over de zondeval. Dus wat zegt dan de 'filosoof' in jou die met liefde voor wijsheid dat concept/kennis van de zondeval gaat onderzoeken of het waar of onwaar is en dat het die gebeurtenis is waarmee het is begonnen?
Kennis bestaat uit creaties van ons brein om de externe wereld te kunnen begrijpen. We willen weten hoe de natuur werkt, hoe de menselijke psychologie werkt en technologie ontwikkelen om er ons voordeel mee te doen. Maar al deze zaken, wetenschap dus eigenlijk, zeggen niks over de aard van de realiteit. Alhoewel, aanhangers van het scientisme zullen beweren dat de wereld niets meer is dan een verzameling atomen en dat dit de fundamentele aard van de realiteit is. Spiritualisten zullen uiteraard zeggen dat dit een misvatting is en dat de ziel de uiteindelijke aard van de realiteit is.quote:
Wat is er anders spreken dan kennis uiten? Dus, wat is wijsheid? Wijsheid is te vinden in stilte.
Weten dat je niets weet, is eigenlijk niets meer dan erkennen dat wijsheid niet in woorden te vinden is. Iedereen die iets anders voorstelt, doet aan sofisterij.
Maar wat is stilte? Wat gebeurt er in stilte? Iedereen die mediteert, zal zijn ademhaling opmerken zodra hij begint te zwijgen. Daadwerkelijk begint met stil te zijn. Zoals Richard Rohr opmerkte: tijdens het ademen spreken we het woord van God uit.
Maar ook dit zijn allemaal woorden, gedachten, creaties van mijn menselijke brein. Om de werkelijke aard van de realiteit te benaderen moeten we tot iets komen wat niet mens-specifiek is, iets dat niet gebaseerd is op het intellect en cognitie. De werkelijke aard van de realiteit moet buiten ruimte-tijd kunnen bestaan, en het enige wat daar bij past is het bewustzijn. In stilte ervaar je dat je niet je lichaam bent, in stilte ervaar je dat je je ziel bent. Dat is wijsheid.
Zou het mogelijk kunnen zijn dat mensen in een concept/kennis geloven terwijl de informatie onjuist is?quote:
[..]
Kennis bestaat uit creaties van ons brein om de externe wereld te kunnen begrijpen. We willen weten hoe de natuur werkt, hoe de menselijke psychologie werkt en technologie ontwikkelen om er ons voordeel mee te doen. Maar al deze zaken, wetenschap dus eigenlijk, zeggen niks over de aard van de realiteit. Alhoewel, aanhangers van het scientisme zullen beweren dat de wereld niets meer is dan een verzameling atomen en dat dit de fundamentele aard van de realiteit is. Spiritualisten zullen uiteraard zeggen dat dit een misvatting is en dat de ziel de uiteindelijke aard van de realiteit is.
Maar ook dit zijn allemaal woorden, gedachten, creaties van mijn menselijke brein. Om de werkelijke aard van de realiteit te benaderen moeten we tot iets komen wat niet mens-specifiek is, iets dat niet gebaseerd is op het intellect en cognitie. De werkelijke aard van de realiteit moet buiten ruimte-tijd kunnen bestaan, en het enige wat daar bij past is het bewustzijn. In stilte ervaar je dat je niet je lichaam bent, in stilte ervaar je dat je je ziel bent. Dat is wijsheid.
Zou het mogelijk kunnen zijn dat het brein op basis van dat concept/kennis een beeld kan creëren waarbij het brein die informatie gebruikt als bewijs van bestaan?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als het brein dat concept waarin gelooft wordt gaat toetsen/onderzoeken aan de realiteit, het brein zijn eigen creatie zal waarnemen?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als het brein die creatie waarin gelooft wordt waarneemt gebruikt als bevestiging dat het concept/kennis waar is?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als de realiteit niet in overeenstemming is, het brein met het concept/kennis kan geloven dat er met de realiteit iets niet klopt?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat het brein met het concept/kennis kan geloven dat het de wereld om zich heen begrijpt terwijl het misschien niet zo is?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als er informatie wordt gegeven door een ander, dat het brein die informatie gaat toetsen aan wat het eigen brein gelooft?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als het brein die informatie die een ander geeft op die manier toetst niet in overeenstemming is met het eigen concept?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat, op basis van die manier van onderzoek, een ander er dan altijd naast zit als het niet in overeenstemming is met het eigen concept?
Zou het mogelijk kunnen zijn dat als concept getoetst wordt aan de realiteit dat hetgeen waarvan het concept vertelt dat het bestaat niet te vinden is in de realiteit?
Zou het wijsheid zijn om te geloven in een concept terwijl er in de realiteit niet is aangetoond of het concept waar is?
Zou het wijsheid zijn om niet te geloven in een concept omdat er in de realiteit niet is aangetoond of het concept waar is?
Tot hier volg ik je.quote:
[..]
Op het moment dat iets benoemt wordt dan heeft het denken aan datgene een identiteit gegeven waardoor het verstand nu denkt te weten wat het is.
Want zonder identiteiten kan je niet weten waar bijvoorbeeld een boom eindigt en de grond begint. Is dat dan wat
jij bedoelt met kennis die volgens jou waar of onwaar kan zijn?
Dus als wijsheid de liefde is die in een mens zit zoals jij voor jezelf ook aangeeft dat die er is, dan kan er in die liefde geen oordeel zitten van goed of fout want daar is dan kennis voor nodig.
Vanuit wijsheid kan er dus niets benoemt worden, dan is kennis toch alleen maar een concept waar in gelooft wordt over dat wat er is, het is toch niet zo dat datgene wat er is aan jou kan vertellen wat het is?
Maar wat bedoel je hiermee?quote:Net zoals je in dit topic begonnen bent met jouw kennis/concept over de zondeval. Dus wat zegt dan de 'filosoof' in jou die met liefde voor wijsheid dat concept/kennis van de zondeval gaat onderzoeken of het waar of onwaar is en dat het die gebeurtenis is waarmee het is begonnen?
Jaquote:
[..]
Zou het mogelijk kunnen zijn dat mensen in een concept/kennis geloven terwijl de informatie onjuist is?
Jaquote:Zou het mogelijk kunnen zijn dat het brein op basis van dat concept/kennis een beeld kan creëren waarbij het brein die informatie gebruikt als bewijs van bestaan?
Hier raak ik je weer kwijt: hoe bedoel je? Wat is 'het brein [dat] zijn eigen creatie zal waarnemen'?quote:Zou het mogelijk kunnen zijn dat als het brein dat concept waarin gelooft wordt gaat toetsen/onderzoeken aan de realiteit, het brein zijn eigen creatie zal waarnemen?
Wat ik van jou zou willen weten is of de liefde in jou voor wijsheid te vinden is in het concept van en over de zondeval?quote:
[..]
Tot hier volg ik je.
[..]
Maar wat bedoel je hiermee?
Is het waar dat liefde/wijsheid te vinden is in dat concept als het concept vertelt dat ieder mens ziek geboren wordt of zou het concept als ziek benoemd kunnen worden?
En hierbij wil ik dan ook gelijk jouw vraag, 'Hier raak ik je weer kwijt: hoe bedoel je? Wat is 'het brein [dat] zijn eigen creatie zal waarnemen'?' beantwoorden.
Dat als een brein d.m.v opvoeding, indoctrinatie, in dat concept is gaan geloven, (er zijn er vele onder ons die daarin geloven), het brein en daarmee dus zichzelf zo zal waarnemen als een zondige en fout mens. Dat is de creatie van een 'ik ben ....'. Er zijn altijd twee verschillende verhalen voor nodig in één brein over één en het zelfde onderwerp om een innerlijk/uiterlijk conflict te veroorzaken en het is meestal het verhaal waarin gelooft wordt en wat niet in overeenstemming is met de realiteit wat het innerlijke/uiterlijke conflict veroorzaakt.
De wereld is je canvas en elk concept zal daarop geprojecteerd worden, het zijn dan de eigen gedachten die terug komen en waargenomen worden door het brein. Je kan niet meer zien dan wat je gelooft.