Een boek schrijven is wel een droom, ik heb denk ik genoeg in mijn rugzakje om een boek vol te krijgen.. Maar hoe pak ik dit aan? Ik ben niet een of andere sneijder of een bekende Nederlander die dit makkelijk voor elkaar kan krijgen.. Ik wil laten zien dat je ondanks de stormen in het leven het wel mogelijk is om uit alles te komen. Dat er ook mensen zijn die goed terrecht kunnen komen.
Een korte samenvatting.
Jeugd tot 9 jr.
Ik was altijd degene die als laatste werd gekozen met gym. Ik werd tussen de middag altijd gepest en kwam met blauwe plekken thuis. Er is zelfs ooit een politie auto naar school gekomen om dit onder de aandacht te brengen.
Na mn 9e werd ik door jeugdzorg uit huis geplaatst. Iets wat voor jeugdzorg een veilige plek voor kinderen hoorde te zijn werd dit kinderhuis een van de rotste periodes uit mijn leven. Gepikte of kapot gemaakte spullen, spullen die ik moest verstoppen maar zels toen werden gejat, geschopt geslagen, beschuldigingen van dingen die ik niet had gedaan... emotineel heel zwaar en heftig.
Moeder.
Iemand met een verstandelijke beperking, iemand die het alleen in het leven nooit zou redden. Een goedzak, niet iemand om op te leunen. Een hele emotionele vrouw. Een vrouw die bij haar man weg ging omdat hij vreemd ging met andere mannen en aan zijn andere zoon gezeten heeft. De zoon met ook een verstandelijke beperking..
Vader.
Eerder een verwekker, iemand met een verstandelijke beperking.. Iemand die er nooit voor me was en heel veel verkeerd heeft gedaan.
Iemand die een rechtzaak voor meer geld verloor, en aan mij voor deed alsof hij het me gunde.. ik was 16..maar niet gek..
Op mn 16e woonde ik weer thuis. De rollen waren omgedraaid. Het geld wat ik verdiende daar betaalde ik kostgeld van..kost geld dat door mijn moeder op werd gemaakt aan verkeerde dingen. Geld van mijn vader ging op aan schulden van mijn moeder, ipv aan mij en mn broertje.
23, ik kreeg de ergste ziekte die er bestaat en met een k begint.
Heftige dingen die hierin gebeurde..de pijn van eenzaamheid en de pijn van de behandelingen waren een hell. Mensen die ik jaren niet had gezien stonden ineens aan mn bed.. Ik keek naar buiten en zag auto s rijden, iets wat voor de wereld normaal is maar wat voor mij voelde als bijzonder.
Broertje.
Hij is 37 maar geestelijk tussen de 3 en 8 jaar. 5 jaar terug werd ik ondanks het verweer van mijn ^Vader^ mentor.
Nadat ik beter was heb ik geleefd.. vanaf mijn 17e had ik lange relaties maar na mijn 23ste niet meer. Mijn ex waar het voor mijn ziekte mee uit was was toevallig de persoon die verzon dat ze k had.
Het was nu tijd voor mij. Ik date met van alles.. vrouwen waarvan ik wist..dit is niet serieus..maar ik was op zoek naar wat ik wilde. Ik kwam er achter dat ik 2x ben gebruikt.. een vrouw bij mij dingen zag die ze zelf in haar relatie niet had. 1 van die 2 heeft er voor gezorgd dat ik uiteindelijk in een depressie raakte. Ik lag in mn 1tje na 3 borrels mezelf in slaap te huilen en stortte in.. met hulp en mijm positief zijn hielp ik mezelf er weer boven op.
Familie en vrienden. Familie vond zichzelf altijd belangrijker. Ze hebben nooit naar dingen gevraagd. Ze hadden me op kunnen vangen of zorgen dat ik niet naar dat gesticht hoefde.
En vrienden.. die gingen liever blowen of waren niet de mensen op mijn volwassen golflengte..
Nu.. jaren later.. een vrouw....beestjes een kindje..(waar wel helaas veel bij speelt) een vast contract , de leukste baan ooit en een huur huis. Een hele fijne relatie maar ook een niet altijd makkelijke..