Een sprankje hoop...

Mensen, een zwak soort, geestelijk vaak erg labiel, met hun normen en waarden en hun veraderlijke aard die telkens weer doorschijnt. Mensen, een uitermate vreemd soort. Ze doen hun hele leven hun uiterste best om een functionerende maatschappij te creeren, of ze proberen met pijn en moeite, om er een deel van uit te maken. Ze stellen regels op, verklaren ze heilig en volgen ze op. Sommigen beweren dat ze regels verfoeien en dat ze absoluut geen deel uitmaken van de maatschappij waarin ze zijn grootgebracht, ze zetten zich af tegen de structuur van hun omgeving om zichzelf te bewijzen als een volwaardig individu. Ze breken hun eigen regels omdat ze niets anders willen dan te ontsnappen aan het beklemmende rooster dat nog voor hun geboorte was vastgelegd. Ze voelen zich opgesloten en vrij, ze zijn altijd op zoek naar zichzelf en zoeken telkens weer soortgenoten op om die mysterieuze zoektocht, die ze eens ooit in het verleden zijn begonnen, te bevorderen.

De een is bang voor de dood, de ander zoekt het op. Ze voelen zich verplicht om hun omgeving te behagen, maar ze weten met een sporadische, maar ongeremde, passie hun soortgenoten neer te sabelen. Met woorden en met daden die ze hun ergste vijand nog niet toe zouden wensen. Ze zijn in staat on relaties op te bouwen en een bijna grenzeloos vertrouwen te kweken, ze zijn in staat om elkaar in extase te brengen en om het allemaal in een oogwenk te verwoesten.

Ze zijn verslaafd aan hun emoties en vinden het hun grootste kracht en hun grootste zwakte. Ze zijn bereid om hun eigen leven op te offeren, mits de omstandigheden gunstig zijn bevonden door henzelf. Het leven dat ze lijden is een ziekelijke aaneenschakeling van wonderen, ervaringen en gebeurtenissen. Ze hebben keuzes, ze kunnen dingen veranderen, maar alleen in grote groepen.

Brilliante strategien en ideeen zijn verloren gegaan omdat de uiterlijke verpakking niet wenselijk was en door de soort verloochend werd. En ook op interpersoonlijk vlak blijkt het te draaien om het uiterlijk, ze gaan allemaal af op het uiterlijk, maar als je het vraagt zeggen ze dat het uiteindelijk gaat om wat er aan de binnenkant zit. Welke connecties ze kunnen leggen en welke vreemde kronkels er door hun geest heen spoken, organen zijn van geen belang. Mensen voelen lust voor hun soortgenoten. Fysieke aantrekkingskracht. Seks. Het schijnt een evenement op zich te zijn, volgens mij is het naast Religie het meest uitgebreide fenomeen in het bestaan van de mensheid. Ze doen het overal en met iedereen, ze breken hun eigen regels en leggen anderen regels op zoals die hen ooit eens opgelegd waren. Op dat gebied verandert er met de maand, met de dag, een hele wereld. Want op het ene moment is de daad heilig, een uniek samenzijn van twee zielsverwanten, op het andere moment is het een kleverig spel van lichaamsappen en van vlees dat in elkaar overvloeit om zoveel mogelijk egoistisch genot te ervaren.

Mensen zijn vreemd.

Vrouwen zijn subtiel, ze kronkelen als slangen om andere vrouwen heen en voelen zich verloren zonder een duidelijke tegenpool namelijk de man, maar ze zullen het nooit toegeven. Vrouwen hebben mannen nodig. Vrouwen zijn heerlijk in hun complex- doch simpel- denken. Ze zijn voorspelbaar in hun onvoorspelbaarheid, ze baseren hun wereld op het bestaan van een tweede wereld. De vrouw beweegt graag in de schaduw van de man met haar zusters, omdat ze daar hun macht uit putten. Vrouwen, vriendinnen, die een gemeenschappelijke vijand hebben zijn de meest effectieve eenheid die er ooit bedacht zou kunnen worden. Het opzetten van elaborate inter-persoonlijke netwerken ondehoud hun machtspositie en vult het aan.

Mannen zijn lomp, maar zijn bedreven in het uitsteken van de ogen van andere mannen. Mannen hebben opscheppen verheven tot kunst. Ze voelen een ziekelijke noodzaak om op te scheppen, het vreemde is dat andere mannen maar wat graag naar die opschepperij willen luisteren, omdat ze zich dan aan een beeld kunnen bewijzen en het na kunnen leven. Mannen zijn gedreven door competitie.

Maar hoe walgelijk zwak de mens ook is... het is interessant om er deel van uit te maken, een wereld van ervaringen en emoties. Van veraf zo zwak en stompzinnig, van dichtbij een verslaving.

Emoties, hoe onbenullig, duister en lekker ze aanvoelen, ze zijn heerlijk om te ervaren.