Draai hier alle platen in je platenkast #20 (We zullen doorgaan)

bazbo 0450: Joe Cocker - Live



Dit livealbum van meestervertolker Joe Cocker kochten we op 31 mei 1990 (het jaar dat het verscheen) en staat dus al meer dan dertig jaar in de kast. In het begin kwam hij er veel uit, maar de laatste vijfentwintig jaar niet. De plaat luistert als een soort Greatest Hits: al zijn bekende werken staan erop, van opener Feelin' Alright (oorspronkelijk van Traffic's Dave Mason) tot (Randy Newman's) Leave Your Hat On, van het (afschuwbare) Up Where We Belong tot aan het krachtige Unchain My Heart en van Beatles She Came In Through The Bathroom Window tot 's mans tot klassieker gemaakte With A Little Help From My Friends. De raspstem doet het in 1990 nog voortreffelijk. Prima plaat, eigenlijk. Enige rare is: er staan ook twee nieuwe studiostukken op en de reden ervan ontgaat me geheel (bovendien vind ik ze niet veel aan); er zouden toch wel meer goede live-uitvoeringen van de 1989/1990 tour beschikbaar moeten zijn?

bazbo cd0451: Coda - Sounds Of Passion



Neerlandsch fabrikaat. Dit album verscheen in 1986 en kocht ik destijds op vinyl (zie deze serie ergens in september 2018 of zo). Erik de Vroomen is toetsenist met een nogal donker wereldbeeld. Op de plaat staat het half uur lange titelstuk, dat onderverdeeld is in vijf delen en hel en verdoemenis verkondigt. Gunther Schwab blijkt een inspirator. De muziek is melodieuze prog, grotendeels instrumentaal. Soms complex, soms toegankelijker. Ik vind het uitermate gaaf. De plaat eindigt met twee kortere songs. De Vroomen krijgt hulp van Jack Witjes op gitaar, Jacky van Tongeren op bas en Mark Eshuis op drums. Ik vind de instrumentale passages nog altijd geweldig; de zang van Witjes kenmerkt zich door een tenenkrommend accent. In 2007 verscheen de plaat eindelijk op cd in een mooie remaster, met een extra plaatje en heel veel extra spul. Ik koop die op 5 december 2007. Vijf kwartier singelversies, demo's, remixen en de hele EP Crazy Fool And Dreamer zijn eigenlijk een beetje te veel van het goede, maar ik vind het af en toe fijn om te horen. De Vroomen maakt tien jaar later in 1996 nog een tweede plaat onder de naam Coda. Ik heb hem wel eens gehoord, maar vond hem niet zo wereldschokkend dat ik hem heb gekocht. Wat er verder ooit met meneer De Vroomen is gebeurd: geen idee, maar ik vrees hel en verdoemenis.

bazbo cd0452: Coldplay - Live 2012



Deze cd met dvd kocht De Vrouw ergens in 2012 of 2012 voor zichzelf en De Zoon. Geen idee wanneer precies. Zij hebben hem ooit eens gehoord en gezien. Ik niet. Mij zegt het allemaal niet zo veel; ik heb me er nooit zo in verdiept. Het komt me allemaal erg bekend voor, alsof ik het bij andere bandjes ook eens heb gehoord. Het gaat mijn ene oor in en vliegt mijn andere oor ook weer uit. Wat gemakkelijk in het gehoor liggend, maar het beklijft niet. Ik vind het niet wat. Is dat erg?

bazbo cd0453: Phil Collins - Face Value



Eerste soloplaat van Collins. De man vertelde zelf dat hij pas heel laat eigen stukken ging componeren en zijn eerste helemaal in z'n eentje geschreven lied was Misunderstanding, dat gelijk verscheen op de Genesisplaat Duke uit 1980. Dit soloalbum komt uit 1981! Het derde lied is overigens Behind The Lines, dat ook op Duke te horen was (het was zelfs het openingsnummer), maar hier krijgen we een soort stax-R&B-versie. Er staat wel meer van die gemakkelijkinhetgehoorliggende powerpoptetterdetetmateriaal op. Grote hit is natuurlijk In The Air Tonight. Onlangs ging een filmpje de sociale media over, waarin twee Amerikaanse tienerjongens dit nummer voor het eerst horen en als ik hun mimiek goed interpreteer, kan het hun goedkeuring krijgen. Ik kocht of kreeg de cd (een versie uit 1999, overigens) op 26 november 2000. Draai hem niet zo vaak, maar ik vind het een onderhoudende plaat.

bazbo cd0454: Phil Collins - ... But Seriously



Na Face Value maakt Collins nog een paar soloplaten die ik niet heb. Het ging me wat te veel de aalgladde kwijlkant op. In 1989 komt hij dan met dit album. De Vrouw wilde hem destijds graag hebben en we kochten hem op 9 maart 1990. Het materiaal erop is afwisselend, van krachtige tetterdetet tot aan de kwijlsongs. En hits. Collins schrijft op deze plaat alle stukken zelf, geen covers of grote samenwerkingsverbanden meer. Tekstueel ontpopt hij zich als de met de zwakkeren in de samenleving begane mens De productie is zo gelikt als maar kan. Zal hem niet gauw meer draaien, maar heb wel weer een klein uur met plezier beluisterd.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-10-2020 19:38:31 ]

bazbo cd0455: Phil Collins - Serious Hits ... Live!



Tja, na zo'n enorm succesvol album en een zeer succesvolle toer kon een liveplaat niet uitblijven. De Vrouw wilde hem graag hebben en dus kocht ik hem voor haar op 8 maart 1991, toen hij net een tijdje uit was en De Vrouw net jarig was geweest. De plaat begint sterk met het uptempo Something Happened On The Way To Heaven, maar daarna komt de eerste kwijlsessie al. Gelukkig komen er daarna nog wel een boel sterke stukken. Wat minder vind ik zijn cover van You Can't Hurry Love, al begrijp ik dat je 'm live moet spelen. De uitvoering van In The Air Tonight haalt het natuurlijk nooit bij de originele studioversie, maar Sussudio en Easy Lover maken veel goed. Eigenlijk moet ik niet zeuren; dit is gewoon een heel degelijk livealbum dat een prima weergave is van wat Collins in die tijd deed. Schijnt ook een filmversie van te zijn.

bazbo cd0456: Colosseum - Valentyne Suite



Klassieker uit 1970. Is de tweede plaat van Colosseum, de band van drummer Jon Hiseman, gitarist Clem Clempson en toetsenist Dave Greenslade. Dit trio vormt lang de vaste bezetting van de band, daarnaast zijn nog een zangert, bassist en saxofonist betrokken, maar die wisselen nogal eens van plaats op de daarop volgende platen. De band maakt nogal jazzy prog en is daarmee in kleine kring succesvol; later krijgt de groep een bredere erkenning. Terecht, want we krijgen hier een flnke portie kwaliteitsmuziek voorgeschoteld. De plaat begint een beetje rommelig met The Kettle, maar daarna gaat het de goede kant op. The Valentyne Suite beslaat de tweede plaatkant en is wel het hoogtepunt van het album. In 2017 verscheen de elpee opnieuw op cd, ditmaal uitgebreid met een boel extra's en alles bij elkaar zijn er zelfs twee plaatjes nodig. Niet echt, want de elpee duurde net vierendertig minuten en de tweede cd achtendertig. Dat had dus best op één plaatje gekund. Die dubbelcd kocht ik op 14 augustus 2017. Ik mocht Colosseum live zien en horen tijdens het Zappanale-festival in 2011, waar de band veel oud werk speelde en The Valentyne Suite de klapper was. Hiseman was er (nog), zijn vrouw Barbara Thompson (sax), Clempson, de ouwe Greenslade, maar het was zanger Chris Farlowe die de meeste indruk maakte. Allemensen, een oude en corpulente man, maar wat een dijk van een stem nog, zeg. En de plaat blijft gaaf.

bazbo cd0457: Comus - First Utterance



Cultklassier uit 1971. Deed destijds helemaal niets in de hitlijsten, maar in de loop der jaren verkreeg het een bijna mytische status. Griezelfolk, akoestische acidrock, hoe u het ook wilt noemen. Intrigerend en berengaaf ook. Onconventionele akoestische songs over verkrachting, lustmoord, psychose of ander fijns, vaak eerder vanuit het perspectief van de dader dan vanuit het slachtoffer. Gitaar, fluit, percussie en bij vlagen hysterische zang. Prachtplaat. Pas in 2018 kwam een mooie remaster uit met wat extra materiaal erbij op en ik kocht die op 30 juli van dat jaar, toen hij net uit was, want ik zat al een paar jaar te azen op een gelegenheid de plaat eens te beluisteren én aan te schaffen.

bazbo cd0458: Paolo Conte - Collezione



Een verzamelplaat van deze Italiaanse songsmid uit 1988. Deze is opmerkelijk alleen in Nederland uitgegeven. Kennelijk zat de Nederlandse markt te springen om een verzamelalbum van deze legendarische componist en instrumentalist. Wij kochten de cd op 22 augustus 1989. De bard zingt zijn fraai georkestreerde liederen met zijn raspige stem alsof hij je een verhaal vertelt tussen twee halen aan zijn sigaret door. Met natuurlijk die ene grote hit ertussen. Echter, veel van zijn composities mogen zich meten met die van groten. Bij vlagen heeft het veel weg van wat Tom Waits halverwege/eind jaren zeventig deed, bij andere vlagen hoor je de nostalgica à la Sinatra. Meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord, deze cd en kijk bij het beluisteren verrast op. Soms grenzend aan de edelkitsch en toch vind ik het stiekem schitterend.







[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 12-10-2020 15:51:48 ]

bazbo cd0459: Continuum - Continuum I - The Continuum Recyclings Volume I



Continuum is een samenwerking tussen de Nederlander Dirk Serries en ene meneer Steven Wilson. Op allerlei andere sites staat deze samenwerking gecatalogiseerd onder de naam van Wilson, maar bij mij staat hij in de kast bij de C. In 2006 verscheen het album Continuum I op vinyl en in 2016 kwam dit boxje met een uitgebreide versie op twee plaatjes. Ik kocht dat mooie doosje (met schitterende foto's van Carl Glover) op 15 juni 2016. Continuum is een project van ambient muziek. Beide heren spelen gitaar en toetsen die via de laptob allerlei bewerkingen ondergaan. Trage, langgerekte tonen, die een veelal rustige, maar soms ook beklemmende atmosfeer oproepen. Op het eerste plaatje drie elpeekantlange stukken, op het tweede vier ook elpeekantlange 'recyclings'. Prachtig.

bazbo cd0460: Continuum - Continuum II - The Continuum Recyclings Volume II



Continuum is een samenwerking tussen de Nederlander Dirk Serries en ene meneer Steven Wilson. Op allerlei andere sites staat deze samenwerking gecatalogiseerd onder de naam van Wilson, maar bij mij staat hij in de kast bij de C. In 2006 verscheen het album Continuum II op vinyl en in 2016 kwam dit boxje met een uitgebreide versie op twee plaatjes. Ik kocht dat mooie doosje (met schitterende foto's van Carl Glover) op 15 juni 2016. Continuum is een project van ambient muziek. Beide heren spelen gitaar en toetsen die via de laptob allerlei bewerkingen ondergaan. Trage, langgerekte tonen, die een veelal rustige, maar soms ook beklemmende atmosfeer oproepen. Op het eerste plaatje drie elpeekantlange stukken, op het tweede vier ook elpeekantlange 'recyclings'. Prachtig.




[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-10-2020 15:56:04 ]

Ja, dat hierboven was bijna één-op-één kopiëren en plakken.

bazbo cd0461: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Ry Cooder



Een rij Ry. Zijn eerste elf soloplaten zitten in een mooi boxje dat in 2013 verscheen en ik kocht op 1 februari 2014. In 1970 brengt Cooder zijn eerste soloplaat uit. Eerder was hij vooral werkzaam voor anderen, waaronder Taj Mahal & The Rising Sons, Captain Beefheart, Randy Newman, The Rolling Stones en Little Feat. Op Ry Cooder begint hij met zijn onderzoek naar de wortels van de Amerikaanse muziek. Dat doet hij door allerlei klassiekers te spelen en daar zijn geheel eigen draai aan te geven. Zijn karakteristieke akoestische slidegitaar bepaalt het geluid, maar ook zijn wat nasale en donkere stem geven de muziek een geheel eigen kleur. Daarnaast krijg hij hulp. Op de lijst staan mensen als Van Dyke Parks, Ritchie Hayward (van Little Feat), Roy Estrada (van Frank Zappa's Mothers) en Max Bennett. Krap dertig minuten duurt zijn debuut, maar het is lekker.





[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 14-10-2020 09:06:20 ]

bazbo cd0462: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Into The Purple Valley



Tweede plaatje in de doos. Op Into The Purple Valley uit 1971 pakt Cooder nogal uit. Niet alleen ziet de hoes er een stuk kleurrijker uit, ook het geluid is helemaal anders. Uitgebreide instrumentatie, meer uptempo en vrolijker spul. Wat is gebleven is zijn zoektocht naar de Amerikaanse muziek die hij dan weer helemaal naar zijn eigen hand zet. Heerlijk. Klassieker.

bazbo cd0463: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Boomer's Story



Derde plaatje uit de Rydoos. Boomer's Story uit 1972 vertelt nog meer verhalen uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. De slide heeft hier echt de hoofdrol en de instrumentatie is wat spaarzamer. Geen tetterdetetblazers zoals op de voorganger. Hulp is er onder andere van Jim Keltner, Roger Hawkins, Jim Dickinson en Randy Newman. Paar instrumentaaltjes ook. Heerlijke rammelrock.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-10-2020 11:41:08 ]

bazbo cd0464: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Paradise And Lunch



Vierde plaatje uit de Rybox. Paradise And Lunch kwam uit in 1974 en kenmerkt zich door een wat laidback atmosfeer. Nog altijd zijn er de jazz, blues, roots standards en obscure Amerikaanse songs en Cooder maakt het zich allemaal zeer eigen. Allerlei lui komen weer helpen, maar het meest opvallend is het 'koor' van Bobby King, Gene Mumford, Bill Johnson, George McCurn, Walter Cook, Richard Jones, Russ Titelman en Karl Russell, hetgeen bijna een gospelgeluid oplevert. Enkele van deze zangerds zal Cooder nog veel inzetten op zijn volgende platen. Samen met de subtiele hoempapablazers maakt het me erg blij. Fijn album weer.

bazbo cd0465: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Chicken Skin Music



Vijfde plaatje in de doos. Op dit album uit 1976 breidt Cooder zijn verkenningstocht door de Amerikaanse muziek uit met Texmex, de klanken uit het grensgebied tussen Texas en Mexico. Meest opvallende is het gebruik van de accordeon, bespeeld door Flaco Jimenez. Daarnaast draait het koortje met Bobby King erin overuren. Heerlijke mix dit en de plaat gooit hoge ogen in mijn lijstje van 'Beste albums ooit'. Afsluiter Goodnight Irene is Cooder's 'grote hit', een folk standard, vanuit historisch perspectief over een verloren liefde (de vrouw in kwestie is waarschijnlijk een hoer).






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-10-2020 07:44:13 ]

bazbo cd0466: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Show Time



Zesde plaatje uit de doos. Dit livealbum verscheen oorspronkelijk in 1977. Cooder krijgt ondersteuning van drums, bas, saxofoon en de accordeon van Flaco Jimenez. Daarnaast is het koor van Bobby King, Terry Evans en Eldridge King present. Acht stukken slechts op de plaat, maar we krijgen een mooi beeld van wat Cooder destijds op het podium deed. Hij giet de klassieke Amerikaanse deunen weer in zijn geheel eigen jasje en lardeert dat met zijn vloeiende slidespel. Dat jaar verschijnt Cooder met zijn band op de Britse televisie in het programma Old Grey Whistle Test en laat daar zien en horen wat hij doet. Is veel van op YT te vinden en het is fenomenaal.

bazbo cd0467: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Jazz



Zevende plaat in de doos. Misschien is dit óók wel de beste Cooder ooit. Deze heb ik sinds halverwege de jaren tachtig ook op vinyl en ik weet dat ik hem toen echt ontzettend veel heb gedraaid. Cooder gaat op deze plaat nóg weer een stapje verder. Gospelhoempapa, de rare jazz van Bix Beiderbecke, Spaanse invloeden: gekker kan eigenlijk niet, maar Cooder weet er een zeer mooi geheel van te bakken. De plaat bevat wat minder vocaal werk. Een enorm arsenaal aan muzikanten draagt bij, waaronder blazers en achtergrondzangers. Meest in het oog springend is collegagitarist David Lindley. Tjonge, wat een prachtplaat.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-10-2020 08:41:28 ]

bazbo cd0468: Ry Cooder - Ry Cooder 1970-1987 - Bop Till You Drop



Achtste plaatje in de doos. Deze achtste soloplaat van Ry Cooder uit 1979 was zo ongeveer de eerste plaat die op digitale wijze is opgenomen. Cooder schotelt ons ditmaal allerlei rhythm and blues en rock and roll klassiekers voor, die hij dan weer volledig naar zijn eigen hand zet. De plaat opent bijvoorbeeld met het door Elvis Presley bekend geworden Little Sister en verderop horen we de Fontella McClure-hiet Don't Mess Up A Good Thing, waarop Chaka Khan komt meezingen, net als op Down In Hollywood. Tussendoor snerpt Cooder op zijn slide. Fijn, kristalhelder album. Ik heb deze plaat net als Chicken Skin Music ook in eerdere versies op cd, maar die staat ergens ver weg in een kast, verstopt achter een andere rij cd's.