quote:
Op zondag 2 augustus 2020 19:59 schreef phoenyx het volgende:is onvoorwaardelijk. Ik hoor het zovaak, mensen zeggen het hier, mensen zeggen het daar. Maar is het echt zo? Als je kind een flink jankkind is jarenlang, hou je dan nog zoveel van hem als wanneer dat niet het geval zou zijn geweest? Als het een dikke crimineel wordt, hou je dan nog echt van je kind? Mijn kinderen janken soms en dan denk ik al van hou toch een keer op joh. Is mijn liefde dan niet meer onvoorwaardelijk? Hoe staan jullie hierin?
Liefde voor je kind en band tussen vader en zoon is net zoals ik hiervoor lees geen gegeven, maar gelukkig het uitgangspunt in veruit de meeste gevallen.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit erger aan mijn kind. Ik waak er ook erg voor om mijn zoontje van 5 op een voetstuk te zetten ten opzichte van anderen. Ik wil echt niet zo'n ouder zijn die zn kind overal blind perfect vindt en denk dat ik daar ook later best scherp op blijf en bepaalde dingen niet zou accepteren. Ik weet in dat opzicht ook niet of onvoorwaardelijk het goede woord is.
Waar ik steeds meer mijn vaderliefde in voel en besef is hoe bijzonder het is om soms in je eigen ogen te kijken, en hem dingen mee te kunnen geven. Ik probeer hem juist wel zelfvertrouwen en
assertiviteit mee te geven omdat ik dat als kind veel minder had. En echt samen dingen doen, das ook gewoon mooi om te zien dat ie dat echt leuk vindt.