R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo lieve Mede-Fok!kers,
Ik heb getwijfeld om hier een topic over aan te maken omdat ik mezelf niet nog banger wil maken, maar misschien helpt het me juist wel om het van me af te schrijven of van anderen te horen dat ze dit herkennen.
Sinds een week ongeveer heb ik last van (wat ik denk en wat mijn huisarts ook zegt) dissociatieklachten, zowel depersonalisatie als derealisatie.
Het gevoel is lastig te omschrijven, alsof je in een soort 'bubbel' leeft. Je weet wel donders goed dat je er bent en dat alles nog 'echt' is, maar het voelt niet 'echt'. Je bent er zelf niet helemaal bij. Dit is erg beangstigend. Ook heb ik last van een 'vlak affect', dus de enige dingen die ik nog voel zijn angst en dissociatie, verder geen andere emoties meer. Ook beleef ik geen plezier meer aan dingen en heb ik geen interesse meer in dingen (anhedonie).
Ik weet ook niet precies wat het heeft uitgelokt, het begon van het ene op het andere moment/sloop erin. Ik heb zo wel mijn vermoedens over wat het mogelijk uit heeft kunnen lokken. Voordat dit begon had ik emotioneel best een zware periode (zie vorige topic, lusteloos, depressief, angst). Ik ben toen ook een keer gaan blowen en heb een bad trip gehad, hier zou het ook mee samen kunnen hangen kwam ik achter (meer mensen die een bad trip hebben gehad beschrijven dit, en mijn huisarts zei ook dat ze meer mensen in haar praktijk had met dit soort klachten na een bad trip).
Omdat ik deze klachten nog nooit op deze manier gehad heb, schrok ik er best wel van. Het voelt net alsof ik 'even wakker' moet worden maar dit niet lukt. Door de angst dat er wat mis met me is, ben ik ook heel paranoïde geworden en heb ik bijvoorbeeld opgezocht of ik niet een psychose zou kunnen hebben of schizofreen ben (dit is mijn grootste angst). Hierdoor raakte ik alleen maar nog angstiger, begon ik bij mezelf te checken van: hoor ik stemmen? zie ik dingen die er niet zijn? ben ik achterdochtig naar mensen? Als je maar lang genoeg dit doet, merk je vanzelf wel wat
(alleen ik weet wel van, dit komt door mijn angst en niet omdat het echt zo is. Soms 'hoorde' ik bijvoorbeeld wat en dan bleek het mijn kat te zijn, of mijn vader die wat uit de koelkast pakt of zo. Of kreeg ik ineens een rare gedachte en dacht ik bij mezelf: ja doei, dit is dus echt dikke onzin ) en kreeg ik hierdoor ook paniekaanvallen (omdat ik bang was om 'gek te worden') en dissocieerde ik alleen maar meer.
Ik slaap verder goed (behalve dat ik soms bang ben), en probeer een dagritme aan te houden. Ik heb dit nu een aantal dagen (6 nu) en heb geen andere symptomen dan een verdoofd gevoel.
Mijn huisarts heeft me toen wel gerustgesteld door te zeggen: ik herken dit niet als beginnende psychose oid, maar als dissociatie door angst, je hebt geen risicofactoren om zoiets te ontwikkelen, en het grootste argument is dat jij weet dat wat er gebeurd niet 'goed' en 'echt' is. Je hebt een goede realiteitszin, je weet dat wat je nu meemaakt niet echt is (dat dissociatiegevoel) enz zei ze.
Dat stelde me dus wel gerust, maar ik vind het echt een ontzettend naar iets, die dissociatie. Ik ben bij vlagen nog wel ontzettend bang om 'gek' te worden, omdat alles 'niet goed en niet echt' voelt. Ik heb ook wel geaccepteerd dat die mogelijkheid er is, en als het zo is dan moet het maar
.
De reden dat ik dit van me afschrijf is omdat ik me afvraag of er mensen zijn met soortgelijke klachten, hoe lang dit geduurd heeft en evt. hoe je er weer vanaf bent gekomen.
NB. Ik heb een 2e afspraak staan bij mijn huisarts weer en ga ook naar een psycholoog, om mijn onderliggende angststoornis (die er blijkbaar zit) te behandelen.
Ik heb getwijfeld om hier een topic over aan te maken omdat ik mezelf niet nog banger wil maken, maar misschien helpt het me juist wel om het van me af te schrijven of van anderen te horen dat ze dit herkennen.
Sinds een week ongeveer heb ik last van (wat ik denk en wat mijn huisarts ook zegt) dissociatieklachten, zowel depersonalisatie als derealisatie.
Het gevoel is lastig te omschrijven, alsof je in een soort 'bubbel' leeft. Je weet wel donders goed dat je er bent en dat alles nog 'echt' is, maar het voelt niet 'echt'. Je bent er zelf niet helemaal bij. Dit is erg beangstigend. Ook heb ik last van een 'vlak affect', dus de enige dingen die ik nog voel zijn angst en dissociatie, verder geen andere emoties meer. Ook beleef ik geen plezier meer aan dingen en heb ik geen interesse meer in dingen (anhedonie).
Ik weet ook niet precies wat het heeft uitgelokt, het begon van het ene op het andere moment/sloop erin. Ik heb zo wel mijn vermoedens over wat het mogelijk uit heeft kunnen lokken. Voordat dit begon had ik emotioneel best een zware periode (zie vorige topic, lusteloos, depressief, angst). Ik ben toen ook een keer gaan blowen en heb een bad trip gehad, hier zou het ook mee samen kunnen hangen kwam ik achter (meer mensen die een bad trip hebben gehad beschrijven dit, en mijn huisarts zei ook dat ze meer mensen in haar praktijk had met dit soort klachten na een bad trip).
Omdat ik deze klachten nog nooit op deze manier gehad heb, schrok ik er best wel van. Het voelt net alsof ik 'even wakker' moet worden maar dit niet lukt. Door de angst dat er wat mis met me is, ben ik ook heel paranoïde geworden en heb ik bijvoorbeeld opgezocht of ik niet een psychose zou kunnen hebben of schizofreen ben (dit is mijn grootste angst). Hierdoor raakte ik alleen maar nog angstiger, begon ik bij mezelf te checken van: hoor ik stemmen? zie ik dingen die er niet zijn? ben ik achterdochtig naar mensen? Als je maar lang genoeg dit doet, merk je vanzelf wel wat
(alleen ik weet wel van, dit komt door mijn angst en niet omdat het echt zo is. Soms 'hoorde' ik bijvoorbeeld wat en dan bleek het mijn kat te zijn, of mijn vader die wat uit de koelkast pakt of zo. Of kreeg ik ineens een rare gedachte en dacht ik bij mezelf: ja doei, dit is dus echt dikke onzin ) en kreeg ik hierdoor ook paniekaanvallen (omdat ik bang was om 'gek te worden') en dissocieerde ik alleen maar meer. Ik slaap verder goed (behalve dat ik soms bang ben), en probeer een dagritme aan te houden. Ik heb dit nu een aantal dagen (6 nu) en heb geen andere symptomen dan een verdoofd gevoel.
Mijn huisarts heeft me toen wel gerustgesteld door te zeggen: ik herken dit niet als beginnende psychose oid, maar als dissociatie door angst, je hebt geen risicofactoren om zoiets te ontwikkelen, en het grootste argument is dat jij weet dat wat er gebeurd niet 'goed' en 'echt' is. Je hebt een goede realiteitszin, je weet dat wat je nu meemaakt niet echt is (dat dissociatiegevoel) enz zei ze.
Dat stelde me dus wel gerust, maar ik vind het echt een ontzettend naar iets, die dissociatie. Ik ben bij vlagen nog wel ontzettend bang om 'gek' te worden, omdat alles 'niet goed en niet echt' voelt. Ik heb ook wel geaccepteerd dat die mogelijkheid er is, en als het zo is dan moet het maar
. De reden dat ik dit van me afschrijf is omdat ik me afvraag of er mensen zijn met soortgelijke klachten, hoe lang dit geduurd heeft en evt. hoe je er weer vanaf bent gekomen.
NB. Ik heb een 2e afspraak staan bij mijn huisarts weer en ga ook naar een psycholoog, om mijn onderliggende angststoornis (die er blijkbaar zit) te behandelen.
Ik herken dit heel erg en heb het zowel korte momenten als langere periodes continu gehad, al weet ik niet of het dezelfde dingen zijn, verschillend in duur en heftigheid, of dat het verschillende problemen zijn.
De periodes dat het meerdere maanden aanhield, hing het samen met depressie i.c.m. spanning. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik heb dat als heel naar ervaren en kon er ook niets tegen doen. Het gevoel dat je droomt, dat alles niet echt is, wazig, dat wat je waarneemt niet echt binnenkomt, dat alles verder weg lijkt, dat je gevoel afgevlakt is. Je wilt helder worden, wakker inderdaad, erdoorheen breken, maar dat lukt niet. Het was beangstigend om het gevoel te hebben gevangen te zitten in/achter/onder iets.
Het is vanzelf weggegaan, ik weet niet meer waarom of hoe en of dat geleidelijk ging. Ik besefte het ineens, dat alles alweer een tijdje 'scherp' voelde zeg maar. Daar heb je dus niks aan denk ik.
Nu ervaar ik het regelmatig maar dan is het binnen enkele uren over of na een nacht slapen.
Het lijkt nu meer door angst te komen. Het is dan hetzelfde als ik hierboven beschreef, maar met het gevoel dat ik echt wegraak, vertraagd reageren, moeite met denken en praten (nog meer dan normaal), schrikachtig zijn en ook een beetje verward of zo. Gaat ook vanzelf over, maar soms helpt lang wandelen me wel. Focussen op de omgeving. Katten en honden aaien. Contact met mensen. Want die prikkels kunnen je weer terug in de realiteit trekken.
Maar dit helpt niet altijd.
Ik heb dan vaak de neiging om een veilige plek te zoeken, wat voor mij inhoudt dat ik op de grond in een hoekje ga zitten, met mijn rug tegen de muur of tegen iets hards aan, ergens waar ik het overzicht heb over de ruimte. Maar ik weet niet of dat iets is dat daadwerkelijk helpt om er sneller uit te komen (omdat ik het semi-automatisch doe en niet bewust om weer helder te worden of zo) of dat het anders vanzelf net zo snel zou zijn overgegaan. Wat ik ook doe is hardop tegen mezelf praten of, meer opzettelijk, zingen, om mezelf helder en in het hier en nu te houden.
Als de spanning/angst heel snel oploopt gebeurt het dissociëren (?) ook maar dan duurt het vaak maar kort, soms maar een kwartiertje bijvoorbeeld. Het komt dan dus vrij plotseling maar is ook snel weer over. En dat lijkt toch wel anders dan als het langer duurt, want het is heftiger. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niet meer in mijn lichaam zit en kan dan ook niet meer reageren, niet praten, ik verstijf of het voelt alsof ik beweeg als een zombie, alles klinkt ver weg, ik krijg tunnelvisie, etc.. Op die momenten kan het wel helpen om een (sterke) externe prikkel te hebben die me weer laat focussen op het hier en nu, maar dat werkt ook niet altijd en vaak schiet ik heel snel weer terug in die staat. Het is dan heel moeilijk om zelf iets te doen om eruit te komen.
Om het samen te vatten: het gaat vanzelf weer over, maar als het acuter is kan het helpen om prikkels op te zoeken of te creëren om je weer helder te voelen.
De periodes dat het meerdere maanden aanhield, hing het samen met depressie i.c.m. spanning. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik heb dat als heel naar ervaren en kon er ook niets tegen doen. Het gevoel dat je droomt, dat alles niet echt is, wazig, dat wat je waarneemt niet echt binnenkomt, dat alles verder weg lijkt, dat je gevoel afgevlakt is. Je wilt helder worden, wakker inderdaad, erdoorheen breken, maar dat lukt niet. Het was beangstigend om het gevoel te hebben gevangen te zitten in/achter/onder iets.
Het is vanzelf weggegaan, ik weet niet meer waarom of hoe en of dat geleidelijk ging. Ik besefte het ineens, dat alles alweer een tijdje 'scherp' voelde zeg maar. Daar heb je dus niks aan denk ik.
Nu ervaar ik het regelmatig maar dan is het binnen enkele uren over of na een nacht slapen.
Het lijkt nu meer door angst te komen. Het is dan hetzelfde als ik hierboven beschreef, maar met het gevoel dat ik echt wegraak, vertraagd reageren, moeite met denken en praten (nog meer dan normaal), schrikachtig zijn en ook een beetje verward of zo. Gaat ook vanzelf over, maar soms helpt lang wandelen me wel. Focussen op de omgeving. Katten en honden aaien. Contact met mensen. Want die prikkels kunnen je weer terug in de realiteit trekken.
Maar dit helpt niet altijd.
Ik heb dan vaak de neiging om een veilige plek te zoeken, wat voor mij inhoudt dat ik op de grond in een hoekje ga zitten, met mijn rug tegen de muur of tegen iets hards aan, ergens waar ik het overzicht heb over de ruimte. Maar ik weet niet of dat iets is dat daadwerkelijk helpt om er sneller uit te komen (omdat ik het semi-automatisch doe en niet bewust om weer helder te worden of zo) of dat het anders vanzelf net zo snel zou zijn overgegaan. Wat ik ook doe is hardop tegen mezelf praten of, meer opzettelijk, zingen, om mezelf helder en in het hier en nu te houden.
Als de spanning/angst heel snel oploopt gebeurt het dissociëren (?) ook maar dan duurt het vaak maar kort, soms maar een kwartiertje bijvoorbeeld. Het komt dan dus vrij plotseling maar is ook snel weer over. En dat lijkt toch wel anders dan als het langer duurt, want het is heftiger. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niet meer in mijn lichaam zit en kan dan ook niet meer reageren, niet praten, ik verstijf of het voelt alsof ik beweeg als een zombie, alles klinkt ver weg, ik krijg tunnelvisie, etc.. Op die momenten kan het wel helpen om een (sterke) externe prikkel te hebben die me weer laat focussen op het hier en nu, maar dat werkt ook niet altijd en vaak schiet ik heel snel weer terug in die staat. Het is dan heel moeilijk om zelf iets te doen om eruit te komen.
Om het samen te vatten: het gaat vanzelf weer over, maar als het acuter is kan het helpen om prikkels op te zoeken of te creëren om je weer helder te voelen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Heel erg bedankt voor je reactie. Dit doet me echt enorm goed, om te weten dat ik niet de enige ben. Dat stelt me al heel erg gerust, desalniettemin blijft het natuurlijk een rottig iets.quote:Op zondag 12 juli 2020 22:27 schreef kuolema het volgende:
Ik herken dit heel erg en heb het zowel korte momenten als langere periodes continu gehad, al weet ik niet of het dezelfde dingen zijn, verschillend in duur en heftigheid, of dat het verschillende problemen zijn.
De periodes dat het meerdere maanden aanhield, hing het samen met depressie i.c.m. spanning. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik heb dat als heel naar ervaren en kon er ook niets tegen doen. Het gevoel dat je droomt, dat alles niet echt is, wazig, dat wat je waarneemt niet echt binnenkomt, dat alles verder weg lijkt, dat je gevoel afgevlakt is. Je wilt helder worden, wakker inderdaad, erdoorheen breken, maar dat lukt niet. Het was beangstigend om het gevoel te hebben gevangen te zitten in/achter/onder iets.
Het is vanzelf weggegaan, ik weet niet meer waarom of hoe en of dat geleidelijk ging. Ik besefte het ineens, dat alles alweer een tijdje 'scherp' voelde zeg maar. Daar heb je dus niks aan denk ik.
Nu ervaar ik het regelmatig maar dan is het binnen enkele uren over of na een nacht slapen.
Het lijkt nu meer door angst te komen. Het is dan hetzelfde als ik hierboven beschreef, maar met het gevoel dat ik echt wegraak, vertraagd reageren, moeite met denken en praten (nog meer dan normaal), schrikachtig zijn en ook een beetje verward of zo. Gaat ook vanzelf over, maar soms helpt lang wandelen me wel. Focussen op de omgeving. Katten en honden aaien. Contact met mensen. Want die prikkels kunnen je weer terug in de realiteit trekken.
Maar dit helpt niet altijd.
Ik heb dan vaak de neiging om een veilige plek te zoeken, wat voor mij inhoudt dat ik op de grond in een hoekje ga zitten, met mijn rug tegen de muur of tegen iets hards aan, ergens waar ik het overzicht heb over de ruimte. Maar ik weet niet of dat iets is dat daadwerkelijk helpt om er sneller uit te komen (omdat ik het semi-automatisch doe en niet bewust om weer helder te worden of zo) of dat het anders vanzelf net zo snel zou zijn overgegaan. Wat ik ook doe is hardop tegen mezelf praten of, meer opzettelijk, zingen, om mezelf helder en in het hier en nu te houden.
Als de spanning/angst heel snel oploopt gebeurt het dissociëren (?) ook maar dan duurt het vaak maar kort, soms maar een kwartiertje bijvoorbeeld. Het komt dan dus vrij plotseling maar is ook snel weer over. En dat lijkt toch wel anders dan als het langer duurt, want het is heftiger. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niet meer in mijn lichaam zit en kan dan ook niet meer reageren, niet praten, ik verstijf of het voelt alsof ik beweeg als een zombie, alles klinkt ver weg, ik krijg tunnelvisie, etc.. Op die momenten kan het wel helpen om een (sterke) externe prikkel te hebben die me weer laat focussen op het hier en nu, maar dat werkt ook niet altijd en vaak schiet ik heel snel weer terug in die staat. Het is dan heel moeilijk om zelf iets te doen om eruit te komen.
Om het samen te vatten: het gaat vanzelf weer over, maar als het acuter is kan het helpen om prikkels op te zoeken of te creëren om je weer helder te voelen.
Ik heb nu gelukkig wel momenten tussendoor dat ik vergeet dat ik het 'heb' en dan lijkt het ook weg te zakken. Dat had ik de eerste dagen niet, toen was het constant.
Ik merk dat het in de ochtend het ergste is en in de middag/avond weg trekt, alhoewel het laat 's avonds ook wel weer terugkomt. Ook heb ik gemerkt dat het na het sporten verdwijnt.
Ik probeer maar gewoon rustig te blijven en het 'uit te zitten' haha. Het is vooral dat ik de angst om gek te worden moet leren los te laten denk ik. Het geeft me moed dat je zegt dat het uiteindelijk vanzelf over gaat.
Herken je dat trouwens, de angst om gek te worden, of had jij dat er niet bij? Dat schrikachtig zijn en verward zijn herken ik ook (vandaar mijn angst om gek te worden wss). Ook het gevoel dat de tijd sneller gaat dan normaal omdat je er niet helemaal 'bij bent' heb ik vaak.
Nu ik zo bij jou lees dat het ook met depressie en spanning samenhangt, vallen voor mij ook wat puzzelstukjes op zijn plaats.
En prikkels op zoeken probeer ik ook. Soms hou ik zelfs ijsblokjes in mijn handen om wakker te worden
met mn kat knuffelen, wandelen etc ook. Maar ik gebruik het nu meer als afleiding. Merk dat als ik niet elke keer het gevoel analyseer en mezelf afleid dat het gevoel ook meer wegtrekt.
Heb je toevallig trauma’s? Dissociatie en depersonalisatie komen vaak door trauma’s of een slechte jeugd.. En hoe lang heb je dit al?
Heb zelf precies hetzelfde en later werd mij uitgelegd dat dit verschijnsel kwam door trauma’s. Ik heb sinds vorig jaar Emdr en dit heeft mij erbij geholpen dat ik minder dissocieer. Het is wel nog steeds aanwezig, maar ik dissocieer ook op momenten dat ik vaak heel moe ben en overprikkelt. Mijn lichaam is gewend om dissociatie te gebruiken als copingstrategie (om met lastige en stressvolle situaties om te gaan) Op zo’n moment kan ik zelf persoonlijk het beste in bed blijven liggen, proberen te slapen en goed eten. Maar het verschilt ook wel per situatie.. het hoofdgegeven is wel dat je op zo’n moment lief voor jezelf moet (laten) zijn.
Op wat voor momenten dissocieer jij meestal?
Heb zelf precies hetzelfde en later werd mij uitgelegd dat dit verschijnsel kwam door trauma’s. Ik heb sinds vorig jaar Emdr en dit heeft mij erbij geholpen dat ik minder dissocieer. Het is wel nog steeds aanwezig, maar ik dissocieer ook op momenten dat ik vaak heel moe ben en overprikkelt. Mijn lichaam is gewend om dissociatie te gebruiken als copingstrategie (om met lastige en stressvolle situaties om te gaan) Op zo’n moment kan ik zelf persoonlijk het beste in bed blijven liggen, proberen te slapen en goed eten. Maar het verschilt ook wel per situatie.. het hoofdgegeven is wel dat je op zo’n moment lief voor jezelf moet (laten) zijn.
Op wat voor momenten dissocieer jij meestal?
Ik had ook die angst om gek te worden.. maar je bent niet gek! Ondanks het wel heel vervelend is. Maar als je vaak tegen jezelf zegt “ik ben of word gek”, dan maak je het gevoel en dissociatie erger is mijn ervaring..quote:
[..]
Heel erg bedankt voor je reactie. Dit doet me echt enorm goed, om te weten dat ik niet de enige ben. Dat stelt me al heel erg gerust, desalniettemin blijft het natuurlijk een rottig iets.
Ik heb nu gelukkig wel momenten tussendoor dat ik vergeet dat ik het 'heb' en dan lijkt het ook weg te zakken. Dat had ik de eerste dagen niet, toen was het constant.
Ik merk dat het in de ochtend het ergste is en in de middag/avond weg trekt, alhoewel het laat 's avonds ook wel weer terugkomt. Ook heb ik gemerkt dat het na het sporten verdwijnt.
Ik probeer maar gewoon rustig te blijven en het 'uit te zitten' haha. Het is vooral dat ik de angst om gek te worden moet leren los te laten denk ik. Het geeft me moed dat je zegt dat het uiteindelijk vanzelf over gaat.
Herken je dat trouwens, de angst om gek te worden, of had jij dat er niet bij? Dat schrikachtig zijn en verward zijn herken ik ook (vandaar mijn angst om gek te worden wss). Ook het gevoel dat de tijd sneller gaat dan normaal omdat je er niet helemaal 'bij bent' heb ik vaak.
Nu ik zo bij jou lees dat het ook met depressie en spanning samenhangt, vallen voor mij ook wat puzzelstukjes op zijn plaats.
En prikkels op zoeken probeer ik ook. Soms hou ik zelfs ijsblokjes in mijn handen om wakker te worden
Wat ik zelf doe is “oh ik dissocieer weer/ heb die neigingn, naja gaat straks ook weer weg” Deze zin heeft mij mede ook enorm geholpen
Bedankt voor je reactie, doet me goed.quote:Op maandag 13 juli 2020 08:51 schreef Medusa666 het volgende:
Heb je toevallig trauma’s? Dissociatie en depersonalisatie komen vaak door trauma’s of een slechte jeugd.. En hoe lang heb je dit al?
Heb zelf precies hetzelfde en later werd mij uitgelegd dat dit verschijnsel kwam door trauma’s. Ik heb sinds vorig jaar Emdr en dit heeft mij erbij geholpen dat ik minder dissocieer. Het is wel nog steeds aanwezig, maar ik dissocieer ook op momenten dat ik vaak heel moe ben en overprikkelt. Mijn lichaam is gewend om dissociatie te gebruiken als copingstrategie (om met lastige en stressvolle situaties om te gaan) Op zo’n moment kan ik zelf persoonlijk het beste in bed blijven liggen, proberen te slapen en goed eten. Maar het verschilt ook wel per situatie.. het hoofdgegeven is wel dat je op zo’n moment lief voor jezelf moet (laten) zijn.
Op wat voor momenten dissocieer jij meestal?
Ja, ik had het inderdaad ook al gelezen, dat het kan komen door trauma. Ik heb wel wat dingen meegemaakt, maar ik weet niet of je dat zou kunnen bestempelen als trauma's. Ik heb ook over het algemeen een goede jeugd verder gehad.
Ik dissocieerde vroeger wel eens kort nadat ik erg boos of verdrietig was, maar dat waren korte momenten en dan raakte ik niet zo erg weg als nu. De wereld voelde dan ook nog wel 'echt' aan.
Ik heb nu ongeveer een week constante gevoelens van dissociatie, gelukkig begint het nu wat af te nemen (omdat ik probeer er geen aandacht aan te schenken, mezelf rust te geven en denk: dit gaat over). Ik weet niet wat het heeft uitgelokt, behalve die bad trip op wiet (zie OP).
Wel heb ik ook een stressvolle periode achter de rug met iemand die ik heel leuk vond/vind maar diegene gebruikte mij alleen maar en speelde ook emotionele spelletjes met mij, waardoor ik steeds een angst/adrenalinerush kreeg wanneer ik contact met hem had. Misschien dat dat ook meegespeeld heeft, maar ik weet niet echt of dat een trauma is. Ik ben lange tijd heel gek op hem geweest (nog nooit zo gehad) en hierdoor ook heel verdrietig, en opeens, samen met de dissociatie, was het gevoel voor hem weg (en ook het gevoel om nog met anderen te meeten, daten, noem maar op). Dus dat was wel heel gek.
In ieder geval vind ik het heel fijn en geruststellend om te vernemen dat ik niet de enige ben.
Ja, precies. Als je heel erg erop gaat letten of je gek word, voelt het net alsof je gek word of bent haha.quote:
[..]
Ik had ook die angst om gek te worden.. maar je bent niet gek! Ondanks het wel heel vervelend is. Maar als je vaak tegen jezelf zegt “ik ben of word gek”, dan maak je het gevoel en dissociatie erger is mijn ervaring..
Wat ik zelf doe is “oh ik dissocieer weer/ heb die neigingn, naja gaat straks ook weer weg” Deze zin heeft mij mede ook enorm geholpen
Het helpt mij ook heel erg om er nuchter over te blijven denken, ik denk dan vaak van, nou prima dan word ik maar gek. En dat geeft me dan weer rust, dan ga ik dingen niet over analyseren en dan trekt dat gevoel weer weg.
Dankje, dat ga ik ook proberen te doen.
Ja je bent gelukkig niet de enigequote:
[..]
Bedankt voor je reactie, doet me goed.
Ja, ik had het inderdaad ook al gelezen, dat het kan komen door trauma. Ik heb wel wat dingen meegemaakt, maar ik weet niet of je dat zou kunnen bestempelen als trauma's. Ik heb ook over het algemeen een goede jeugd verder gehad.
Ik dissocieerde vroeger wel eens kort nadat ik erg boos of verdrietig was, maar dat waren korte momenten en dan raakte ik niet zo erg weg als nu. De wereld voelde dan ook nog wel 'echt' aan.
Ik heb nu ongeveer een week constante gevoelens van dissociatie, gelukkig begint het nu wat af te nemen (omdat ik probeer er geen aandacht aan te schenken, mezelf rust te geven en denk: dit gaat over). Ik weet niet wat het heeft uitgelokt, behalve die bad trip op wiet (zie OP).
Wel heb ik ook een stressvolle periode achter de rug met iemand die ik heel leuk vond/vind maar diegene gebruikte mij alleen maar en speelde ook emotionele spelletjes met mij, waardoor ik steeds een angst/adrenalinerush kreeg wanneer ik contact met hem had. Misschien dat dat ook meegespeeld heeft, maar ik weet niet echt of dat een trauma is. Ik ben lange tijd heel gek op hem geweest (nog nooit zo gehad) en hierdoor ook heel verdrietig, en opeens, samen met de dissociatie, was het gevoel voor hem weg (en ook het gevoel om nog met anderen te meeten, daten, noem maar op). Dus dat was wel heel gek.
In ieder geval vind ik het heel fijn en geruststellend om te vernemen dat ik niet de enige ben.
Ook al voelt het dan soms wel zo.. Een ‘trauma’ klinkt trouwens misschien als iets heel heftigs en mijn ervaring is dat héél veel mensen met een trauma dat geeneens van zichzelf weten. Je hoeft ook niet persé iets enorms heftigs hebben meegemaakt om een trauma te hebben met bijbehorende klachten. Die kun je ook krijgen van ‘kleinere’ gebeurtenissen. En als je gevoeliger bent dan gemiddeld, kun je nog sneller en heftigere klachten krijgen.. Zo hebben mijn zusje en ik dezelfde trauma, maar kan zij er veel beter mee omgaan dan ik/ heb ik allemaal ergere klachten dan zij eraan overgehouden.
Heel herkenbaar ook de momenten waarop je het hebt, nadat je boos bent en verdrietig bent, dat had ik vroeger dus ook! En nu niet meer
Nu heb ik het alleen wanneer ik erg overprikkelt/ overbelast ben.. en het is dus beter gegaan bij mij na cognitieve gedragstherapie, emdr en een signaleringsplan. En met diegene waarop je eerst verliefd was.. is ook enórm herkenbaar. Had je toevallig een relatie met hem? Kan me goed voorstellen dat je gevoel weg ging, die spelletjes maken je echt dood vanbinnen.. knap van je dat je van die persoon afstand hebt genomen. Zou je trouwens echt aanraden om je huisarts te laten doorverwijzen naar een psycholoog
Ik denk dat je daar echt veel baat zou hebben. En het is niet gek ofzo om naar een psycholoog te gaan tegenwoordig 
Dat je dit doet en inziet is al enorm goed en een grote stap naar de goede richting.quote:
[..]
Ja, precies. Als je heel erg erop gaat letten of je gek word, voelt het net alsof je gek word of bent haha.
Het helpt mij ook heel erg om er nuchter over te blijven denken, ik denk dan vaak van, nou prima dan word ik maar gek. En dat geeft me dan weer rust, dan ga ik dingen niet over analyseren en dan trekt dat gevoel weer weg.
Dankje, dat ga ik ook proberen te doen.
Jij ook bedankt! Want ik herken mij ook terug in je verhaal/ wat precies bij je helpt op zo’n moment. Maar ik geloof nu wel echt dat die dissociatie uiteindelijk weg kan gaan bij iemand/ mezelf. En met de inzet en inzicht die je nu toont (zoals je schrijft) gaat het je denk ik ook echt lukken.
Bedoel je wat ik een keer heb gehad toen ik teveel DXM had genomen? Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel en mijn ouderlijk huis waar ik toen al meer dan 10 jaar woonde voelde aan alsof het de eerste dag was na de verhuizing. Ook mijn ouders leken onbekenden. Realiteit voelde surrealistisch aan, alsof ik droomde terwijl ik wakker was. Is het zoiets? Ik was echt zo blij dat het eerste effect wegging toen het was uitgewerkt. Al vond ik dat droomeffect juist wel beter dan de nuchtere werkelijkheid toen. Heb je dit iedere dag? Weet je een trigger of niet? Je breakup klinkt wel aannemelijk.
Anhedonie herken ik helaas ook maar al te goed. Heb soms niet eens zin om me te bewegen omdat ik denk; alles is toch nutteloos. Ik moet mezelf echt dwingen om op te staan en alle verplichte dingen af te werken. Maar ik heb het geaccepteerd, het is niet anders. Het leven is nu eenmaal boven een bepaalde leeftijd , ik denk 30 ofzo maar voor sommige eerder, gewoon niet meer zoals het geweest is. En ik waardeer de “kleine dingen” (waarvan sommigen zeggen dat ze juist het belangrijkste zijn) nog wel. Kun je dat nog wel? Ben jij ook vaak chagrijnig? Het is deels misschien biochemiscg maar weet je, ik geloof daar niet meer in. Niet omdat ik het echt niet meer geloof. Maar omdat dit je onmogelijk wordt gemaakt door anderen. Ze doen alsof het niet kan of ze willen niet dat het kan. Vooral dat laatste. Dus ik moet het verplicht negeren. Onze ziel en onze wilskracht is gewoon te zwak/ het is onze eigen keuze. En daar moet je niet over zaniken over je zwaktes, want dan word je gehaat. Accepteer dat gewoon. Iets anders wordt je toch kwalijk genomen. Of misschien.. bij jou wordt het erkend. En dan is de mening ineens compleet anders. Want psychologen gelooft men wel op hun woord zonder bewijs. Dus tja ik weet niet. Volg gewoon zijn advies op. Dat MOET je en je mag niks anders doen. Ja, het is dat of een andere zoeken en wachten en dan dat advies opvolgen. En meer is er niet.
Anhedonie herken ik helaas ook maar al te goed. Heb soms niet eens zin om me te bewegen omdat ik denk; alles is toch nutteloos. Ik moet mezelf echt dwingen om op te staan en alle verplichte dingen af te werken. Maar ik heb het geaccepteerd, het is niet anders. Het leven is nu eenmaal boven een bepaalde leeftijd , ik denk 30 ofzo maar voor sommige eerder, gewoon niet meer zoals het geweest is. En ik waardeer de “kleine dingen” (waarvan sommigen zeggen dat ze juist het belangrijkste zijn) nog wel. Kun je dat nog wel? Ben jij ook vaak chagrijnig? Het is deels misschien biochemiscg maar weet je, ik geloof daar niet meer in. Niet omdat ik het echt niet meer geloof. Maar omdat dit je onmogelijk wordt gemaakt door anderen. Ze doen alsof het niet kan of ze willen niet dat het kan. Vooral dat laatste. Dus ik moet het verplicht negeren. Onze ziel en onze wilskracht is gewoon te zwak/ het is onze eigen keuze. En daar moet je niet over zaniken over je zwaktes, want dan word je gehaat. Accepteer dat gewoon. Iets anders wordt je toch kwalijk genomen. Of misschien.. bij jou wordt het erkend. En dan is de mening ineens compleet anders. Want psychologen gelooft men wel op hun woord zonder bewijs. Dus tja ik weet niet. Volg gewoon zijn advies op. Dat MOET je en je mag niks anders doen. Ja, het is dat of een andere zoeken en wachten en dan dat advies opvolgen. En meer is er niet.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ja, ik heb zelf al contact gezocht met een psycholoog, want als ik me laat doorverwijzen duurt de wachtlijst zo lang. Heb er nu dus een waar ik volgende week al terecht kan. Huisarts was het hier mee eens, ze zei goed dat je zo pro-actief bent, anders had ik je zelf doorgestuurd.quote:
[..]
Ja je bent gelukkig niet de enige
Een ‘trauma’ klinkt trouwens misschien als iets heel heftigs en mijn ervaring is dat héél veel mensen met een trauma dat geeneens van zichzelf weten. Je hoeft ook niet persé iets enorms heftigs hebben meegemaakt om een trauma te hebben met bijbehorende klachten. Die kun je ook krijgen van ‘kleinere’ gebeurtenissen. En als je gevoeliger bent dan gemiddeld, kun je nog sneller en heftigere klachten krijgen.. Zo hebben mijn zusje en ik dezelfde trauma, maar kan zij er veel beter mee omgaan dan ik/ heb ik allemaal ergere klachten dan zij eraan overgehouden.
Heel herkenbaar ook de momenten waarop je het hebt, nadat je boos bent en verdrietig bent, dat had ik vroeger dus ook! En nu niet meer
En met diegene waarop je eerst verliefd was.. is ook enórm herkenbaar. Had je toevallig een relatie met hem? Kan me goed voorstellen dat je gevoel weg ging, die spelletjes maken je echt dood vanbinnen.. knap van je dat je van die persoon afstand hebt genomen. Zou je trouwens echt aanraden om je huisarts te laten doorverwijzen naar een psycholoog
Nu ik wat meer heb geaccepteerd dat het komt door trauma/angst en dat ik niet gek aan het worden ben, komt gek genoeg de depressie weer naar boven ipv het gedissocieerde gevoel.
Is het voor jou trouwens ook herkenbaar dat je je tijdens de dissociatie zo ontiegelijk moe voelt? Alsof je echt je best moet doen om je aandacht te focussen (bijv tijdens werk). Dat kost dan zoveel energie, dat ik soms me eraan over geef en dan bijv om 17:30 op de bank al in slaap val.
Maar ik slaap dus wel genoeg 's nachts, dat is het niet.
Ik had geen relatie met hem, het was meer fwb (friends with benefits). Die spelletjes hebben me inderdaad doodgemaakt van binnen. Ik wist nooit hoe hij op mij ging reageren, of hij chagrijnig was of blij. Hij deed het op sommige momenten voorkomen alsof ik speciaal voor hem was, op andere momenten wilde hij maar al te graag duidelijk maken dat ik 0 voor hem betekende, opzettelijk. En zo bleef het maar doorgaan, met van die kleine, pesterige dingen. Ook vernederen (bijv: je zusje is zoveel knapper) en dan weer complimenteren (je bent zo fit). Of dat ik bijvoorbeeld iets liefs zei en hij er dan weer tegenin ging met: wat denk je wel niet? gevolgd door een belediging oid. Dat soort spelletjes, terwijl ik hem toen wel echt heel leuk vond. Hij heeft me ook meermaals kapot gemaakt (bijv ruzie maken om niks, me compleet de grond in boren, onverwacht huis uit zetten om 4:00 etc) en als ik hem er dan op aansprak bleef hij maar doorgaan over dat het aan mij lag en dat ik niet spoorde, dat ik niet goed bij mijn hoofd was, dat ik 'eng' was. Dat heeft me echt in de war gemaakt en ook down laten voelen. Ik heb nu geen contact meer met hem gezocht, niet omdat ik hem niet mis of hem niet wil (ik hoor je denken: hoe kun je dit nou willen) maar omdat ik het gevoel heb dat ik opgebrand ben en het niet meer trek om contact met hem te hebben. Vooral niet nu ik me zo voel zoals ik me voel.
Ja, ik denk dat het wel vergelijkbaar is als met wat je beschrijft.quote:
Bedoel je wat ik een keer heb gehad toen ik teveel DXM had genomen? Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel en mijn ouderlijk huis waar ik toen al meer dan 10 jaar woonde voelde aan alsof het de eerste dag was na de verhuizing. Ook mijn ouders leken onbekenden. Realiteit voelde surrealistisch aan, alsof ik droomde terwijl ik wakker was. Is het zoiets? Ik was echt zo blij dat het eerste effect wegging toen het was uitgewerkt. Al vond ik dat droomeffect juist wel beter dan de nuchtere werkelijkheid toen. Heb je dit iedere dag? Weet je een trigger of niet? Je breakup klinkt wel aannemelijk.
Anhedonie herken ik helaas ook maar al te goed. Heb soms niet eens zin om me te bewegen omdat ik denk; alles is toch nutteloos. Ik moet mezelf echt dwingen om op te staan en alle verplichte dingen af te werken. Maar ik heb het geaccepteerd, het is niet anders. Het leven is nu eenmaal boven een bepaalde leeftijd , ik denk 30 ofzo maar voor sommige eerder, gewoon niet meer zoals het geweest is. En ik waardeer de “kleine dingen” (waarvan sommigen zeggen dat ze juist het belangrijkste zijn) nog wel. Kun je dat nog wel? Ben jij ook vaak chagrijnig? Het is deels misschien biochemisch maar weet je, ik geloof daar niet meer in. Niet omdat ik het echt niet meer geloof. Maar omdat dit je onmogelijk wordt gemaakt door anderen. Ze doen alsof het niet kan of ze willen niet dat het kan. Vooral dat laatste. Dus ik moet het verplicht negeren. Onze ziel en onze wilskracht is gewoon te zwak/ het is onze eigen keuze. En daar moet je niet over zaniken over je zwaktes, want dan word je gehaat. Accepteer dat gewoon. Iets anders wordt je toch kwalijk genomen. Of misschien.. bij jou wordt het erkend. En dan is de mening ineens compleet anders. Want psychologen gelooft men wel op hun woord zonder bewijs. Dus tja ik weet niet. Volg gewoon zijn advies op. Dat MOET je en je mag niks anders doen. Ja, het is dat of een andere zoeken en wachten en dan dat advies opvolgen. En meer is er niet.
Ik denk ergens wel dat mijn anhedonie word veroorzaakt door vermoeidheid. Want ik heb nog wel zin om dingen te doen (ben echt een ondernemend iemand van mezelf) maar de laatste tijd door angst en vermoeidheid probeer ik het rustiger aan te doen (voor mijn doen).
Ik waardeer nog steeds de leuke dingen in mijn leven en probeer ook steeds wel leuke dingen te doen en afleiding te zoeken, dat helpt wel enigszins.
En ik wil inderdaad ook niet dit beeld aan anderen afgeven, dus alleen een goede vriendin en een vriend van me weten het. Maar dat vind ik ook genoeg, want als ik er maar over blijf praten word het ook niet echt beter merk ik.
Ja, ik geloof ook dat het uiteindelijk weggaat. Er zit ook verbetering in, puur omdat ik er ook beter mee om leer gaan. En jou verhaal sterkt mij ook heel ergquote:
[..]
Dat je dit doet en inziet is al enorm goed en een grote stap naar de goede richting.
Maar ik geloof nu wel echt dat die dissociatie uiteindelijk weg kan gaan bij iemand/ mezelf. En met de inzet en inzicht die je nu toont (zoals je schrijft) gaat het je denk ik ook echt lukken.
Ik had nog wel een vraagje, want ik zag dat je zei dat je EMDR doet/hebt gedaan. Ik heb dat nog nooit gedaan, maar stel dat mijn psycholoog (hij is gespecialiseerd in angst/trauma/burnout en ook EMDR) dat ook bij mij gaat doen, wat kan ik dan verwachten? Ik ben heel bang dat het dan bepaalde dingen bij me losmaakt waar ik niet mee om kan gaan. Je hoeft niet je persoonlijke ervaringen hier te delen hoor, maar vroeg me meer af wat ik van die therapie kan verwachten.
Op welke manier dan?quote:
Ja, ik denk dat het wel vergelijkbaar is als met wat je beschrijft.
Ik denk ergens wel dat mijn anhedonie word veroorzaakt door vermoeidheid. Want ik heb nog wel zin om dingen te doen (ben echt een ondernemend iemand van mezelf) maar de laatste tijd door angst en vermoeidheid probeer ik het rustiger aan te doen (voor mijn doen).
Ik waardeer nog steeds de leuke dingen in mijn leven en probeer ook steeds wel leuke dingen te doen en afleiding te zoeken, dat helpt wel enigszins.
En ik wil inderdaad ook niet dit beeld aan anderen afgeven, dus alleen een goede vriendin en een vriend van me weten het. Maar dat vind ik ook genoeg, want als ik er maar over blijf praten word het ook niet echt beter merk ik.
Bron: wikipediaquote:NMDA Receptor, DXM is een antagonist op de NMDA-glutamaatreceptor
Dopamine-heropname wordt beperkt (werkzaam als Dopamine heropname remmer)
Sigmareceptoren, DXM is een agonist op de σ1- en σ2-opiaatreceptoren, evenals PCP
Serotonine-heropname wordt beperkt (werkzaam als zogenaamde Serotonineheropnameremmer)
Je zou NMDA agonisten kunnen proberen zoals glutamaat en aspartaam, l theanine, glycine en beta alanine. Let wel op dat mocht je zonder dat te weten kanker hebben glycine daar een soort voedingsbron voor is.
Vermoeidheid ach praat me er niet van. Heb zelf al zoveel geprobeerd daarvoor, 8 uur slaap, l citrulline en maca werkten tot nu toe het beste . Caffeine uiteraard, sam-e, creatine, l citrulline, guarana ook wel, rhodiola soms en soms niet maar dat houdt me allemaal wakker dus is geen optie. Binnenkort nog maar wat nieuwe dingen weer proberen. Maar jij hoeft dat denk ik niet want jij hebt al een psycholoog, geen idee hoe die jou kan helpen bij vermoeidheid, maar misschien heeft die nog wel een aardige bevriende psychiater die jou gratis dexedrine of zo kan voorschrijven. Of modafinil maar dat kan weer SJS/TEN veroorzaken in zeldzame gevallen.
Maar ach, rustiger aan doen is wel de meest gezonde optie. Wat doe je dan zoal op een dag? Mooi dat je iig nog van de kleine dingen kunt genieten. Veel mensen zouden zeggen dat je dan al niks meer te wensen over. Maar ja, prestatiedruk en eisen van de maatschappij he...
Klopt, het erover hebben kan soms opluchten maar je moet heel goed oppassen dat mensen die dichtbij je staan dan geen hekel aan je krijgen omdat het te lang duurt. Ik probeer me er ook bewust van te zijn, iig goed dat jij dat ook al bent. Maar ach vreemden hebben toch bijna altijd direct al een hekel aan me om wie ik ben zonder dat ik hen ooit wat heb misdaan dus dat boeit me sowieso al niets.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-07-2020 21:45:15 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Het onderwerp dat je nu aansnijdt vind ik interessant. Toen ik meer wilde onderzoeken over mijn angst op mijn 17e, kwam ik al op GABA uit. Ik leerde dat GABA een belangrijke rol speelt in angst, depressie en psychose. Dus daar wil ik ook meer over leren.quote:
[..]
Op welke manier dan?
[..]
Bron: wikipedia
Je zou NMDA agonisten kunnen proberen zoals glutamaat en aspartaam, glycine en beta alanine. Let wel op dat mocht je zonder dat te weten kanker hebben glycine daar een soort voedingsbron voor is.
Vermoeidheid ach praat me er niet van. Heb zelf al zoveel geprobeerd daarvoor, 8 uur slaap en sam-e en maca werkten tot nu toe het beste . Caffeine uiteraard, Creatine, l citrulline, guarana ook wel, rhodiola soms en soms niet maar dat houdt me allemaal wakker dus is geen optie. Binnenkort nog maar wat nieuwe dingen weer proberen. Maar jij hoeft dat denk ik niet want jij hebt al een psycholoog, geen idee hoe die jou kan helpen bij vermoeidheid, maar misschien heeft die nog wel een aardige bevriende psychiater die jou gratis dexedrine of zo kan voorschrijven. Of modafinil maar dat kan weer SJS/TEN veroorzaken in zeldzame gevallen.
Maar ach, rustiger aan doen is wel de meest gezonde optie. Wat doe je dan zoal op een dag? Mooi dat je iig nog van de kleine dingen kunt genieten. Veel mensen zouden zeggen dat je dan al niks meer te wensen over. Maar ja, prestatiedruk en eisen van de maatschappij he...
Klopt, het erover hebben kan soms opluchten maar je moet heel goed oppassen dat mensen dan geen hekel aan je krijgen omdat het te lang duurt. Ik probeer me er ook bewust van te zijn, iig goed dat jij dat ook al bent.
Ik heb laatst ook wat meer uitgezocht over GABA, glutamaat en dopamine (omdat ik dus mede bang was voor psychose oid). Daar kwam ik uit op: een tekort aan GABA zorgt voor een overmaat aan dopamine in het brein.
Glutamaat koppelt positief terug op dopamine (= meer dopamine), glutamaat koppelt positief terug op GABA (= meer GABA) en GABA koppelt zelfstandig negatief terug op dopamine en glutamaat (= minder dopamine en glutamaat). Aan de hand hiervan lijkt het me verstandig om op GABA te mikken qua supplementeren dan op glutamaat, omdat glutamaat dus ook dopamine voor een gedeelte omhoog gooit.
Mijn huisarts schreef me diazepam voor tegen de angst: een GABA-agonist. Dat heb ik dan eigenlijk liever via voeding/supplementen dan medicamenteus. Maargoed, mocht ik me heel angstig gaan voelen gebruik ik het wel.
Wat je zegt over de NMDA receptor, dat vind ik ook interessant. Ik zag een onderzoek waarin inderdaad bleek dat NMDA-agonisten de symptomen van psychose (schizofrenie) konden verminderen.
Het enige wat ik hier nog niet aan snap, is dat NMDA een glutamaatreceptor is, dus als je hier een agonist voor neemt zou je je glutamaatactiviteit omhoog gooien. Ik neem aan dat dit dan werkt (als in: verminderd de symptomen) omdat glutamaat de GABA productie omhoog gooit, wat dopamine weer remt, maar ik vind dit concept lastig te begrijpen omdat glutamaat dus ook dopamine omhoog kan gooien (iets wat je liever niet wilt in psychose/angst). Dit probeer ik nog te snappen.
Wat ook interessant is, is dat ik bijv. geblowd heb, een bad trip kreeg, en daarna angst ontwikkelde. GABA-neuronen hebben een eigen cannabinoid-hechtingsplaats waarop THC kan binden, dit inhibeert vervolgens de GABA-neuronen. Zoals ik zei, lage GABA activiteit resulteert in een hoger niveau van dopamine: angst, verhoogde waakzaamheid en als het doorschiet psychose. (= bad trip. Dit is met de meeste drugs trouwens zo: verhogen van dopamine. Dat is ook wat jou fijne DMX deed, geloof ik. Alleen wiet doet het dus via de cannabinoid receptoren op GABA neuronen).
Dit is een interessant onderzoek, het vat het een beetje samen, en zegt ook hetzelfde wat jij verteld over de NMDA receptor antagonist (zie kopje in artikel): https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4902122/
Pfoe, en nu ga ik slapen voordat ik mezelf weer te druk maak
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 13-07-2020 21:51:13 ]
Doe je jezelf aan. Wiet, laten misbruiken door foute mannen en weet ik veel wat nog meer. Ga eens serieuze hulp zoeken.
Jij snap het dus niet.. zo’n advies is van geen waarde als je niet serieus kunt inleven. Er zit een punt in je verhaal, maar het zit helaas niet zo gemakkelijk in en zoals je het nu brengt.quote:
Doe je jezelf aan. Wiet, laten misbruiken door foute mannen en weet ik veel wat nog meer. Ga eens serieuze hulp zoeken.
[ Bericht 15% gewijzigd door Medusa666 op 13-07-2020 23:35:00 ]
Niks aan de hand pop, je stelt je aan.
Je zit gewoon iets te veel op dit subforum, en dan krijg je vanzelf wanen.
Je zit gewoon iets te veel op dit subforum, en dan krijg je vanzelf wanen.
Gelukkig, ten minste nog iemand die het interessant vindt. Goed dat je dit soort dingen al op je 17e opzocht. Toen was ik er zelf volgens mij nog lang niet mee bezig. Ik las inderdaad dat het zo is wat je schrijft al kan ik het niet goed beoordelen https://www.google.nl/amp(...)ine-Suppression.aspx.quote:
Het onderwerp dat je nu aansnijdt vind ik interessant. Toen ik meer wilde onderzoeken over mijn angst op mijn 17e, kwam ik al op GABA uit. Ik leerde dat GABA een belangrijke rol speelt in angst, depressie en psychose. Dus daar wil ik ook meer over leren.
Ik heb laatst ook wat meer uitgezocht over GABA, glutamaat en dopamine (omdat ik dus mede bang was voor psychose oid). Daar kwam ik uit op: een tekort aan GABA zorgt voor een overmaat aan dopamine in het brein.
Glutamaat koppelt positief terug op dopamine (= meer dopamine), glutamaat koppelt positief terug op GABA (= meer GABA) en GABA koppelt zelfstandig negatief terug op dopamine en glutamaat (= minder dopamine en glutamaat). Aan de hand hiervan lijkt het me verstandig om op GABA te mikken qua supplementeren dan op glutamaat, omdat glutamaat dus ook dopamine voor een gedeelte omhoog gooit.
Mijn huisarts schreef me diazepam voor tegen de angst: een GABA-agonist. Dat heb ik dan eigenlijk liever via voeding/supplementen dan medicamenteus. Maargoed, mocht ik me heel angstig gaan voelen gebruik ik het wel.
Maar je hebt verschillende dopamine receptoren in verschillende delen van het brein
http://neurowiki.nl/index(...)on-simpel-uitgelegd/
En volgens mij houdt de ene verband met negatieve symptomen en de andere met de positieve zoals hallucinaties enzo..
Toch is het wel zo dat het blokkeren van dopamine het grootste effect op psychose heeft volgens mij wat ik zo lees. bijvoorbeeld iets als GHB of phenibut kan bij afkickverschijnselen idd ook een psychose veroorzaken. Ik zou inderdaad uitkijken met benzodiazepinen, ik gebruikte het zelf maar kort en had geen last van afkickverschijnselen. Maar ik had verhalen gelezen dat het heel erg kan zijn ook op dit forum. Gaba zelf kan volgens mij normaal gesproken niet de hersen barriere passeren. Maar bij sommige mensen wel. Citroenmelisse is denk ik goed, het blokkeert het enzym dat gaba afbreekt. Alhoewel dat ook alweer verslavend kan werken https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4384870/
Sommige natuurlijke dingen verlagen dopamine. Zoals bacopa maar kruiden kunnen soms wel giftige metalen opnemen. Tips voor minder dopamine: https://bebrainfit.com/to(...)e-dopamine-naturally 5htp of tryptofaan zou ik zelf nooit nemen vanwege risicovoor het hart/eosinofilie
Glutamaat is wel belangrijk voor leren en geheugen enzo lees ik op wikipedia. En dopamine is op zich ook gewoon goed voor motivatie... je wil niet compleet lethargisch worden, waar ik dus last van heb helaasmaar veel mensen met weinig dopamine ook. Alleen teveel glutamaat zorgt ervoor dat cellen afsterven.quote:Wat je zegt over de NMDA receptor, dat vind ik ook interessant. Ik zag een onderzoek waarin inderdaad bleek dat NMDA-agonisten de symptomen van psychose (schizofrenie) konden verminderen.
Het enige wat ik hier nog niet aan snap, is dat NMDA een glutamaatreceptor is, dus als je hier een agonist voor neemt zou je je glutamaatactiviteit omhoog gooien. Ik neem aan dat dit dan werkt (als in: verminderd de symptomen) omdat glutamaat de GABA productie omhoog gooit, wat dopamine weer remt, maar ik vind dit concept lastig te begrijpen omdat glutamaat dus ook dopamine omhoog kan gooien (iets wat je liever niet wilt in psychose/angst). Dit probeer ik nog te snappen.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2647567/
Het is ook niet zo zwartwit zoals altijd het kan ook een beperkende werking hebben op dopamine
https://www.sciencedirect(...)ii/S0149763496000346
Maar NMDA agonisten zijn inderdaad ook helemaal niet beter dan placebo blijkt uit research, terwijl veel mensen met schizofrenie zeggen baat te hebben bij dingen als d cycloserine. Maar ik dacht dat het goed kon zijn voor dissociatie omdat het dus het tegenovergestelde deed van dingen als DXM. Want ik vraag me af of psychose en dissociatie hetzelfde zijn. Sommige bronnen zeggen van niet of dat men het niet weet
https://books.google.nl/b(...)ation%20nmda&f=false
Maar het heeft wel veel raakvlakken schrijft men in andere publicaties en weer een andere bron suggereert dat het verschil in diagnose vooral gebaseerd lijkt te zijn op gender, wtf:
https://academic.oup.com/(...)cle/43/1/108/2503418
Interessant, dat zou dan misschien ook volgens de door jou aangehaalde theorie de reden kunnen zijn dat wietverslaving tot psychose kan leiden inderdaad. Dus in dat licht bezien is het wel een terechte opmerking van Cockwhale misschien...quote:Wat ook interessant is, is dat ik bijv. geblowd heb, een bad trip kreeg, en daarna angst ontwikkelde. GABA-neuronen hebben een eigen cannabinoid-hechtingsplaats waarop THC kan binden, dit inhibeert vervolgens de GABA-neuronen. Zoals ik zei, lage GABA activiteit resulteert in een hoger niveau van dopamine: angst, verhoogde waakzaamheid en als het doorschiet psychose. (= bad trip. Dit is met de meeste drugs trouwens zo: verhogen van dopamine. Dat is ook wat jou fijne DMX deed, geloof ik. Alleen wiet doet het dus via de cannabinoid receptoren op GABA neuronen).
Dit is een interessant onderzoek, het vat het een beetje samen, en zegt ook hetzelfde wat jij verteld over de NMDA receptor antagonist (zie kopje in artikel): https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4902122/
Pfoe, en nu ga ik slapen voordat ik mezelf weer te druk maak
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 14-07-2020 01:08:22 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
TS heeft dit jaar al in veelvoud reacties gehad op haar ongezonde leefwijze. Ze blijft er met een 'zo is het nou eenmaal' attitude aan vastklampen. Tja, dan vraag je erom. Natuurlijk is het niet zo makkelijk, en daarom moet ze haar 'gedrag als ongezond' eens serieus nemen en hulp gaan zoeken.quote:
[..]
Jij snap het dus niet.. zo’n advies is van geen waarde als je niet serieus kunt inleven. Er zit een punt in je verhaal, maar het zit helaas niet zo gemakkelijk in en zoals je het nu brengt.
Ze zoekt toch al hulp? 😒quote:
TS heeft dit jaar al in veelvoud reacties gehad op haar ongezonde leefwijze. Ze blijft er met een 'zo is het nou eenmaal' attitude aan vastklampen. Tja, dan vraag je erom. Natuurlijk is het niet zo makkelijk, en daarom moet ze haar 'gedrag als ongezond' eens serieus nemen en hulp gaan zoeken.
Maarja weet niet if ze die verslaving ook genoemd heeft idd..
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Heb precies hetzelfde ben 19 5 jaar lang geblowd ieder dag, onbewust psychoses gehad, sociale fobie, angst, momenten dat ik helemaal door kon draaien, (en ja nu nog laat van) 2,5 week gestopt toen weer begonnen en nu weer 2 dagen gestoptquote:
Hallo lieve Mede-Fok!kers,
Ik heb getwijfeld om hier een topic over aan te maken omdat ik mezelf niet nog banger wil maken, maar misschien helpt het me juist wel om het van me af te schrijven of van anderen te horen dat ze dit herkennen.
Sinds een week ongeveer heb ik last van (wat ik denk en wat mijn huisarts ook zegt) dissociatieklachten, zowel depersonalisatie als derealisatie.
Het gevoel is lastig te omschrijven, alsof je in een soort 'bubbel' leeft. Je weet wel donders goed dat je er bent en dat alles nog 'echt' is, maar het voelt niet 'echt'. Je bent er zelf niet helemaal bij. Dit is erg beangstigend. Ook heb ik last van een 'vlak affect', dus de enige dingen die ik nog voel zijn angst en dissociatie, verder geen andere emoties meer. Ook beleef ik geen plezier meer aan dingen en heb ik geen interesse meer in dingen (anhedonie).
Ik weet ook niet precies wat het heeft uitgelokt, het begon van het ene op het andere moment/sloop erin. Ik heb zo wel mijn vermoedens over wat het mogelijk uit heeft kunnen lokken. Voordat dit begon had ik emotioneel best een zware periode (zie vorige topic, lusteloos, depressief, angst). Ik ben toen ook een keer gaan blowen en heb een bad trip gehad, hier zou het ook mee samen kunnen hangen kwam ik achter (meer mensen die een bad trip hebben gehad beschrijven dit, en mijn huisarts zei ook dat ze meer mensen in haar praktijk had met dit soort klachten na een bad trip).
Omdat ik deze klachten nog nooit op deze manier gehad heb, schrok ik er best wel van. Het voelt net alsof ik 'even wakker' moet worden maar dit niet lukt. Door de angst dat er wat mis met me is, ben ik ook heel paranoïde geworden en heb ik bijvoorbeeld opgezocht of ik niet een psychose zou kunnen hebben of schizofreen ben (dit is mijn grootste angst). Hierdoor raakte ik alleen maar nog angstiger, begon ik bij mezelf te checken van: hoor ik stemmen? zie ik dingen die er niet zijn? ben ik achterdochtig naar mensen? Als je maar lang genoeg dit doet, merk je vanzelf wel wat
Ik slaap verder goed (behalve dat ik soms bang ben), en probeer een dagritme aan te houden. Ik heb dit nu een aantal dagen (6 nu) en heb geen andere symptomen dan een verdoofd gevoel.
Mijn huisarts heeft me toen wel gerustgesteld door te zeggen: ik herken dit niet als beginnende psychose oid, maar als dissociatie door angst, je hebt geen risicofactoren om zoiets te ontwikkelen, en het grootste argument is dat jij weet dat wat er gebeurd niet 'goed' en 'echt' is. Je hebt een goede realiteitszin, je weet dat wat je nu meemaakt niet echt is (dat dissociatiegevoel) enz zei ze.
Dat stelde me dus wel gerust, maar ik vind het echt een ontzettend naar iets, die dissociatie. Ik ben bij vlagen nog wel ontzettend bang om 'gek' te worden, omdat alles 'niet goed en niet echt' voelt. Ik heb ook wel geaccepteerd dat die mogelijkheid er is, en als het zo is dan moet het maar
De reden dat ik dit van me afschrijf is omdat ik me afvraag of er mensen zijn met soortgelijke klachten, hoe lang dit geduurd heeft en evt. hoe je er weer vanaf bent gekomen.
NB. Ik heb een 2e afspraak staan bij mijn huisarts weer en ga ook naar een psycholoog, om mijn onderliggende angststoornis (die er blijkbaar zit) te behandelen.
Als je de OP leest, zie je onderaan dat ik dat heb gedaan (huisarts en psycholoog).quote:
Doe je jezelf aan. Wiet, laten misbruiken door foute mannen en weet ik veel wat nog meer. Ga eens serieuze hulp zoeken.
Hier bedoel ik overigens niet mee dat je geen gelijk hebt met deze comment.
Door mijn angst/dissociatie nu heb ik geen behoefte meer aan die foute mannen omdat ze mijn stress alleen nog maar meer verhogen. Ik heb geen zin meer in die stress, laat staan in contact of seks.
Wiet heb ik ca. 1,5 week gebruikt, eerder nooit, waarbij de laatste keer fout ging (bad trip). Geen hallucinaties oid, alleen een rotgevoel en het bewustzijn van: ik zit in een trip, dit gaat over.
Ik neem mijn gedrag zeker serieus en ik wil er ook mee stoppen, maar het lukte mij maar niet omdat ik ook wel in zekere zin verslaafd was aan de spanning en aandacht.quote:
[..]
TS heeft dit jaar al in veelvoud reacties gehad op haar ongezonde leefwijze. Ze blijft er met een 'zo is het nou eenmaal' attitude aan vastklampen. Tja, dan vraag je erom. Natuurlijk is het niet zo makkelijk, en daarom moet ze haar 'gedrag als ongezond' eens serieus nemen en hulp gaan zoeken.
Baal ook van mezelf dat er dan zoiets als dit moet gebeuren om tot inzicht te komen, maar ben blij dat ik iig hulp gezocht heb.
Geen verslaving hier (behalve dus aan daten voor een tijdjequote:
[..]
Ze zoekt toch al hulp? 😒
Maarja weet niet if ze die verslaving ook genoemd heeft idd..
, maar dat zie je wel vaker niet?), heb 1,5 week geblowd waarvan de laatste keer fout ging.Voor de rest geen middelengebruik: geen alcohol, geen drugs, ook gestopt met roken.
|
|
