Nu je het zegt. Ik had dat eens toen ik helemaal alleen 's avonds in een stad in Zuid-Spanje liep om nog wat boodschappen te halen op vakantie. Toen was er niets anders dan ik en de straat.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:25 schreef Postbus100 het volgende:
Ik had het laatst. Ik liep een rondje, zoals ik wel vaker doe. En ineens vond ik mezelf terug, starend naar het water, helemaal in gedachten verzonken/in het moment. Ik schrok ervan. Dat was de rust die ik vroeger ook wel eens ervoer. Waar was de tijd dat ik met een vriendin gewoon kon zijn in het hier en nu? Zoals nu?
Koester die momentenquote:Op donderdag 9 juli 2020 21:28 schreef BasEnAad het volgende:
[..]
Nu je het zegt. Ik had dat eens toen ik helemaal alleen 's avonds in een stad in Zuid-Spanje liep om nog wat boodschappen te halen op vakantie. Toen was er niets anders dan ik en de straat.
Ja, die modusquote:Op donderdag 9 juli 2020 21:27 schreef ZarB het volgende:
Iedereen lijkt in die modus te zijn (van stress/angst/etc).
Ja dit herken ik wel. Van op reis dan. Vorig jaar in een knaldruk smal straatje in Napels. Ik was net 5 min daarvoor gearriveerd. Liep met een plastic tasje om een sixpackje bier te halen in 1 of ander rommelwinkeltje op de hoek. Het gevoel alsof ik er al jaren vertoefde. Ging er helemaal in op.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:28 schreef BasEnAad het volgende:
[..]
Nu je het zegt. Ik had dat eens toen ik helemaal alleen 's avonds in een stad in Zuid-Spanje liep om nog wat boodschappen te halen op vakantie. Toen was er niets anders dan ik en de straat.
Het hoort juist andersom te zijn.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:11 schreef kuolema het volgende:
Hebben jullie momenten waarop je echt ontspannen bent, in het moment leeft, opgaat in en geniet van wat je aan het doen bent, het gevoel hebt dat alles goed is (al is het maar eventjes)? Of iets vergelijkbaars.
Ik heb een paar herinneringen uit mijn jeugd waarin ik dat ervaarde. Daardoor weet ik dat het kan.
Maar het gebeurt nooit meer. Er is altijd dat gevoel dat er iets niet goed is. Nooit echt ontspanning, altijd angst, onrust, zorgen. Soms weet ik niet eens waarom ik gespannen ben.
Is die serene staat iets dat enkel voorbehouden is aan mensen die sowieso wat relaxter in het leven staan? Hoort het bij volwassen zijn dat je minder goed of helemaal niet meer kunt ontspannen? Heeft het zin om ernaar te streven dit gevoel weer te ervaren of moet ik me erbij neerleggen dat dingen gewoon nooit oké zijn of voelen en dat dat bij het leven hoort?
Is dat niet de onbezorgdheid van vroeger, die je dan mist?quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:25 schreef Postbus100 het volgende:
Ik had het laatst. Ik liep een rondje, zoals ik wel vaker doe. Meestal is dat een 'verplicht nummer', omdat ik weet dat het me mentaal en fysiek goed doet. Nu dus weer. Maar wel met iets meer aandacht voor mijn omgeving. En ineens vond ik mezelf terug, starend naar het water, helemaal in gedachten verzonken/in het moment. Ik schrok ervan. Dat was de rust die ik vroeger ook wel eens ervoer. Waar was de tijd dat ik met een vriendin gewoon kon zijn in het hier en nu? Zoals nu?
Misschien. Maar ook wel een bepaald soort rusteloosheid nu. Altijd bezig, altijd leven met het volgende moment of met de volgende stap in gedachten. Dat had ik vroeger niet. Dan kon ik echt op een stoel zitten en heerlijk om me heen kijken en that's it.quote:Op donderdag 9 juli 2020 22:10 schreef Boca_Raton het volgende:
[..]
Is dat niet de onbezorgdheid van vroeger, die je dan mist?
Herkenbaar.quote:Op donderdag 9 juli 2020 22:55 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Misschien. Maar ook wel een bepaald soort rusteloosheid nu. Altijd bezig, altijd leven met het volgende moment of met de volgende stap in gedachten. Dat had ik vroeger niet. Dan kon ik echt op een stoel zitten en heerlijk om me heen kijken en that's it.
Dat lukt me op vakantie dus wel min of meer. Want al zou iemand iets van me willen of van me verwachten, het is toch niet mogelijk, want ik ben 2000 kilometer van alles vandaan. Dan kan ik me daar wel van afsluiten.quote:Op donderdag 9 juli 2020 22:55 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Misschien. Maar ook wel een bepaald soort rusteloosheid nu. Altijd bezig, altijd leven met het volgende moment of met de volgende stap in gedachten. Dat had ik vroeger niet. Dan kon ik echt op een stoel zitten en heerlijk om me heen kijken en that's it.
Wat voel je dan?quote:Op donderdag 9 juli 2020 23:05 schreef Seven. het volgende:
Ik sta eigenlijk elke dag wel Even stil bij hoe mooi het leven wel niet is.
Gewoon, eventjes compleet tevreden zijn. Verwondering over al het goede dat mij overkomt. Zit 'm in hele kleine dingetjes. Vogeltjes kijken in de tuin, lachen met m'n partner.quote:
Maar wat is stress? En wat is angst?quote:Op donderdag 9 juli 2020 23:40 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Ik heb juist nu ik wat ouder ben, ik wat realistischer kan kijken/meer kan relativeren, waardoor ik minder angst ervaar. Hierdoor heb ik als 'volwassene' wel wat meer ontspanning kunnen vinden, ervaring leert dat dingen linksom of rechtsom wel goed komen.
Als kind zijnde was ik voor nogal wat (onlogische) dingen bang. Als kind was zowat altijd bang/depressief, waardoor ik nooit echt van dingen genoot, of me schuldig voelde dat ik genoot.
Ik ervaar wel meer stress dan vroeger. Dus stress gaat omhoog, maar angst ging vreemd genoeg naar beneden/was beter te managen door rationeler denken.
Alleen als ik nu dus nog angst ervaar (soms), dan komt het wel 10x zo hard binnen en ben ik dus ook echt bang. Vroeger was het dus meer een soort constant onderdeel van mijn leven, nu komt het heel soms nog opzetten.
Ik denk dat je zulke gevoelens/ervaringen van ontspanning en rust terug kunt vinden als je iets doet wat je echt heel leuk vind, waar je helemaal in op gaat. Maar dat komt dus neer op een soort meditatie wat je dan eigenlijk doet. . Mindfullness, maar dan zonder ervoor te gaan zitten en daadwerkelijk mediteren.
Stress is als ik bijv denk, die taak moet nu wel af, want er is bijv. een deadline. Ik heb dan (gezonde) stress want ik wil het afmaken, maar weet dat ik niet doodga als ik het niet haal. Het zou alleen wel fijn zijn als het lukt.quote:
Ja.quote:Op donderdag 9 juli 2020 23:48 schreef Naardegallemiezen het volgende:
[..]
Stress is als ik bijv denk, die taak moet nu wel af, want er is bijv. een deadline. Ik heb dan (gezonde) stress want ik wil het afmaken, maar weet dat ik niet doodga als ik het niet haal. Het zou alleen wel fijn zijn als het lukt.
Angst is wanneer ik bijv. stress heb dat ik iets af moet maken, maar dat ik superbang ben dat het niet lukt, en dat ik denk dat de wereld vergaat als ik het niet red.
Snap je?
Ja! Ik heb precies hetzelfde! Altijd is er wel wat , ook al weet ik dat ik in theorie gelukkig ben, dan nog ga ik weer bedenken wat voor ergs er allemaal binnekort zou kunnen gebeuren wat het weer kan verpesten. Het houdt nooit op. Maarja, het is onze eigen schuld . Want we denken na.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:11 schreef kuolema het volgende:
Hebben jullie momenten waarop je echt ontspannen bent, in het moment leeft, opgaat in en geniet van wat je aan het doen bent, het gevoel hebt dat alles goed is (al is het maar eventjes)? Of iets vergelijkbaars.
Ik heb een paar herinneringen uit mijn jeugd waarin ik dat ervaarde. Daardoor weet ik dat het kan.
Maar het gebeurt nooit meer. Er is altijd dat gevoel dat er iets niet goed is. Nooit echt ontspanning, altijd angst, onrust, zorgen. Soms weet ik niet eens waarom ik gespannen ben.
Is die serene staat iets dat enkel voorbehouden is aan mensen die sowieso wat relaxter in het leven staan? Hoort het bij volwassen zijn dat je minder goed of helemaal niet meer kunt ontspannen? Heeft het zin om ernaar te streven dit gevoel weer te ervaren of moet ik me erbij neerleggen dat dingen gewoon nooit oké zijn of voelen en dat dat bij het leven hoort?
Ik denk niet dat ik zelf moet oefenen, van Kuolema weet ik het niet.quote:Op vrijdag 10 juli 2020 01:01 schreef FlippingCoin het volgende:
Als ik dat heb dan ben ik mij er zelden van bewust, wanneer ik het niet heb dan wel.
Maar goed het loopt samen met stress, nu recent afgestudeerd en begonnen met werken en merk dan even een periode dat ik wat vaker onrustig ben, en dit zal ik over een aantal weken tot maanden vergeten zijn. Dan wandel ik dagdromend rond met de honden uitlaten daar merk ik het dan soms aan.
Ben ook wel goed in dingen bagatelliseren misschien kunnen jullie daarmee oefenen.
Jouw partner is een lilliputter?quote:Op donderdag 9 juli 2020 23:32 schreef Seven. het volgende:
Zit 'm in hele kleine dingetjes. Vogeltjes kijken in de tuin, lachen met m'n partner.
Zo vaak. Vooral als ik er lekker bij lig en anderen druk aan het werk zie.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:11 schreef kuolema het volgende:
Hebben jullie momenten waarop je echt ontspannen bent, in het moment leeft, opgaat in en geniet van wat je aan het doen bent, het gevoel hebt dat alles goed is (al is het maar eventjes)? Of iets vergelijkbaars.
Sinds wanneer zijn kabouters lilliputter?quote:
Enkel als ik XTC gebruikt hebquote:Op donderdag 9 juli 2020 21:11 schreef kuolema het volgende:
Hebben jullie momenten waarop je echt ontspannen bent, in het moment leeft, opgaat in en geniet van wat je aan het doen bent, het gevoel hebt dat alles goed is (al is het maar eventjes)? Of iets vergelijkbaars.
Pas nu ik richting de 40 ga begint het weer te komen.quote:Op donderdag 9 juli 2020 21:11 schreef kuolema het volgende:
Hebben jullie momenten waarop je echt ontspannen bent, in het moment leeft, opgaat in en geniet van wat je aan het doen bent, het gevoel hebt dat alles goed is (al is het maar eventjes)? Of iets vergelijkbaars.
Ik heb een paar herinneringen uit mijn jeugd waarin ik dat ervaarde. Daardoor weet ik dat het kan.
Maar het gebeurt nooit meer. Er is altijd dat gevoel dat er iets niet goed is. Nooit echt ontspanning, altijd angst, onrust, zorgen. Soms weet ik niet eens waarom ik gespannen ben.
Is die serene staat iets dat enkel voorbehouden is aan mensen die sowieso wat relaxter in het leven staan? Hoort het bij volwassen zijn dat je minder goed of helemaal niet meer kunt ontspannen? Heeft het zin om ernaar te streven dit gevoel weer te ervaren of moet ik me erbij neerleggen dat dingen gewoon nooit oké zijn of voelen en dat dat bij het leven hoort?
Tja, dat is toch waarom mensen uberhaupt motivatie hebben om te leven, om een goed gevoel te ervaren. Dat sommige mensen een goed gevoel krijgen van zo veel mogelijk afzien en masochisme onder het mom van succesvol en rijk worden en anderen niet is weer een ander verhaal.quote:Op vrijdag 10 juli 2020 11:51 schreef -marz- het volgende:
Pas nu ik richting de 40 ga begint het weer te komen.
Mensen houden elkaar soms wel voor dat dit bij volwassen zijn hoort en dat je goed tegen dit soort druk zou moeten kunnen, maar daar ben ik het niet per se mee eens. Ik denk dat je niet zwak bent als je hier niet tegen kan, maar dat mensen niet gemaakt zijn voor chronische stress en dat je dus te afgestompt en te gehard bent als je er wel tegen kan. Dat wreekt zich op den duur.
Ik heb ook langdurig continu in die angst/stress staat gezeten, waarbij ik het grootste gedeelte van die tijd dacht dat ik alleen nog ff moest leren er tegen te kunnen (omdat 'iedereen' dat kan). Nu voel ik dat de meeste van die stress door mezelf (mindset) werd veroorzaakt en hoe kapot ik er geestelijk en lichamelijk door geraakt ben. En dat kost veel tijd om te herstellen.
Het is niet makkelijk. Maar ik denk dat het 100% de moeite waard is om ernaar te streven dit gevoel weer te ervaren en dat het echt wel kan. Volgens mij kan je een leven lang in een staat van 'spelen', ontdekken en verwonderen zijn, weliswaar afgewisseld met momenten van angst, grote zorgen, de crises die bij het leven/verandering horen.
Als je de momenten van diepe ontspanning kan ervaren kan je crisis ook beter aan en loop je minder risico om getraumatiseerd te raken van ervaringen.
Ja zulke mensen zal je ook altijd hebben natuurlijk, als iemand daarvoor kiest is dat prima.quote:Op vrijdag 10 juli 2020 12:08 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Tja, dat is toch waarom mensen uberhaupt motivatie hebben om te leven, om een goed gevoel te ervaren. Dat sommige mensen een goed gevoel krijgen van zo veel mogelijk afzien en masochisme onder het mom van rijk worden en succesvol en anderen niet is weer een ander verhaal.
Ik moet zeggen dat ik denk dat ik wel veranderd ben daardoor.quote:
Dat kan natuurlijk. In welke zin?quote:Op vrijdag 10 juli 2020 13:31 schreef miss_sly het volgende:
Ik moet zeggen dat ik denk dat ik wel veranderd ben daardoor.
Ik ben van nature al wel een positief ingesteld mens en heb altijd wel gelukmomentjes gekend waar ik echt van kon genieten.quote:
Aah zo, ook echt geholpen dus op een positieve manier. Dat is wel nicequote:Op vrijdag 10 juli 2020 13:42 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik ben van nature al wel een positief ingesteld mens en heb altijd wel gelukmomentjes gekend waar ik echt van kon genieten.
Maar door xtc heb ik wel dat nog diepere gevoel leren kennen. En ja, dat wordt dan in eerste instantie wel chemisch opgewekt, maar het heeft mijn gevoel van geluk en verbinding met met name mijn partner wel een soort van ingeprent of zo?
Het is een gevoel dat ik heel gemakkelijk ook kan terugvinden en bereiken in mezelf zonder xtc. Ik heb het alweer een aantal jaar niet gebruikt, maar het gevoel ligt nog steeds heel dichtbij.
Jaquote:Op vrijdag 10 juli 2020 13:45 schreef Cue_ het volgende:
[..]
Aah zo, ook echt geholpen dus op een positieve manier. Dat is wel nice
helemaal mee eensquote:Op vrijdag 10 juli 2020 13:49 schreef miss_sly het volgende:
Ja
niet helemaal on topic, maar ik ben er voorstander van dat iedereen in zijn leven toch een of twee keer een avondje met xtc en geliefden doet
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |