Afstand en nabijheid

Maar weet je Duch? Als je mensen dichtbij durft te laten komen, zul je er uiteindelijk achter komen dat de meeste mensen er helemaal niet op uit zijn om je te pakken.
_{En het leven is veel leuker met mensen dichtbij .}

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 22:47 schreef Moonah het volgende:

Maar weet je Duch? Als je mensen dichtbij durft te laten komen, zul je er uiteindelijk achter komen dat de meeste mensen er helemaal niet op uit zijn om je te pakken.
_{En het leven is veel leuker met mensen dichtbij .}

---

Ik ben me daar zelf ook erg bewust van de laatste tijd. En ik realiseer me dat ik daar al m'n hele leven mee bezig ben geweest. En die gewoonte zit erg diep

Ik ben nu niet echt in staat een goeie reply te typen- probeer ik morgen in een topic wel uit te leggen...

Nou ik heb ook wel een dat ik om mezelf te beschermen mensen geen toegang geef tot m'n gedachtengang want daar gaat het bij mij om lichamelijk zal me worst zijn.
Geestelijke verbondenheid daarintegen weegt bij mij heel zwaar, maar omdat dit zoals al eerder aangegeven gevaarlijk is want je kan teleurgesteld worden en dan heb ik het niet over 1 persoon, want als je wat levens ervaring hebt opgedaan dan kan het zelfs zo zijn dat je de mens in het algemeen steeds minder gaat vertouwen omdat je vertrouwen te vaak misbruikt is.
Het gevolg hiervan is dan weer dat je een heleboel kansen gaat missen op het ontmoeten van goede vrienden/vriendinnen
Gevolg van dit alles kan in een extreem geval leiden tot sociaal isolement omdat dit dan volgens je gekwetste ziel het veiligste is.

Maar onthoud goed dat een leven zonder risico geen leven is.

Ik ben de laatste om te zeggen dat je nooit teleurgesteld zal worden, maar alsjeblieft hou de moed erin en probeer je open op te stellen want je hebt gewoon pech gehad als je een aantal "verkeerde mensen" ooit in vertrouwen hebt genomen.

Ik hoop dat je wat aan mijn gedachten hierover hebt,

Flying_Vee

Maar ik moest er later wel over na gaan denken want hoe zouden mensen me kunnen kwetsen? Waarschijnlijk door me in de steek te laten als ze er eenmaal achter zouden komen. Waarachter? Ja, eh de naakte waarheid ofzo? Maar dat klonk ook niet echt logisch, toen ik het eenmaal hardop gezegd dus ben ik het blijven herhalen totdat ik langzaam maar zeker echt begon te geloven dat ik me voor niets zorgen zat te maken.

Geheimpje van het front (en een exacte kopie van wat Moonah zegt): mensen zijn er kennelijk niet op uit om je op je zwakke punten te pakken. Mensen kunnen de waarheid kennelijk prima aan. En het kan mensen ook oprecht iets schelen. Als extra bonus.....als ze zeggen dat de waarheid bevrijdend werkt, dan hebben ze gelijk maar niet alleen wat betreft de waarheid maar in mijn geval voornamelijk als het om openheid gaat. Je hoeft dan namelijk niet zo erg meer op je hoede te zijn.

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 23:15 schreef SEMTEX het volgende:

Toch kan ik nog steeds dichtklappen of panisch worden als iemand me aanraakt door bijv. een wildvreemde op straat. (Ik trof bijv. een tijdje terug een opa, die tijdens m'n postwijkje zei dat ik zulk mooi haar had en het vervolgens ongevraagd aanraakte). Dan ben ik echt een tijdlang opgefokt, omdat ze over mijn grenzen heen zijn gegaan.

---

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 23:17 schreef DarkElf het volgende:

[..]

zeer herkenbaar, ik vind dat doodeng en reageer dan buiten proportie

---

Ik word juist onrustig van gereserveerdheid of afstand tussen mij en anderen...heb die intimiteit (en dan bedoel ik ook in het contact met vrienden) juist heel erg nodig...

Maar ik herken dat wat je omschrijft wel heel erg van mijn ex-man. Ook hij was in een continue gevecht met zichzelf en was voortdurend aan het aantrekken en afstoten....

Bij hem was het "afstoten" en wegduwen van mensen een gevolg van het feit dat hij het zichzelf vaak niet waard vond om lief/aantrekkelijk etc. gevonden te worden.

Zodra iemand te dichtbij kwam raakte hij in paniek, wist hij niet wat hij aanmoest met de gevoelens die dit bij hem opriep. Maar als mensen zich dan vanwege zijn gedrag van hem afwendden werd hij weer doodsbang om in de steek gelaten te worden....

Ik heb me altijd afgevraagd of dit niet iets is dat veel voorkomt bij mensen die thuis geen stabiele, veilige en warme basis hebben gehad. Hechtingsproblemen ontstaan volgens mij in de kindertijd, toch?

Ik heb ook een hoop ellende op m'n bord gehad maar ik denk dat dit probleem bij mij nooit is gaan spelen omdat ik uit een heel erg warm nest kom waar veel werd geknuffeld en aangeraakt en waar ik me intens veilig voelde.

Hierdoor heb ik waarschijnlijk een soort basis ontvangen waarop ik kon voortduren en waardoor ik geen moeite heb met het aangaan van contacten en het accepteren van intimiteiten.

Interessant topic trouwens

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 23:17 schreef DarkElf het volgende:

zeer herkenbaar, ik vind dat doodeng en reageer dan buiten proportie

---

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 02:30 schreef Noayla_ het volgende:
Maar ik herken dat wat je omschrijft wel heel erg van mijn ex-man. Ook hij was in een continue gevecht met zichzelf en was voortdurend aan het aantrekken en afstoten....

Bij hem was het "afstoten" en wegduwen van mensen een gevolg van het feit dat hij het zichzelf vaak niet waard vond om lief/aantrekkelijk etc. gevonden te worden.

Zodra iemand te dichtbij kwam raakte hij in paniek, wist hij niet wat hij aanmoest met de gevoelens die dit bij hem opriep. Maar als mensen zich dan vanwege zijn gedrag van hem afwendden werd hij weer doodsbang om in de steek gelaten te worden....

Ik heb me altijd afgevraagd of dit niet iets is dat veel voorkomt bij mensen die thuis geen stabiele, veilige en warme basis hebben gehad. Hechtingsproblemen ontstaan volgens mij in de kindertijd, toch?

---

Bij mij is het begonnen door voortdurende pesterijen in de eerste 4 klassen van de lagere school (nu groep 3 t/m 6). Dat is later wel opgehouden, maar als je 4 jaar lang ingehamerd is dat je waardeloos bent, in de fase van je leven waarin alle indrukken, lessen ed. je het meeste vormen, heeft dat een enorme invloed waar je niet zomaar vanaf komt.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik thuis nooit problemen heb gehad kwa het niet krijgen van aandacht en liefde; dat was voor mij dus wel de warme, stabiele en veilige basis.

Niet geheel on-topic, maar:
Ik vraag me weleens af (ik bezoek zelf ook een psycholoog), of er niet te veel overgeanalyseerd wordt.
Als je maar blijft zoeken in je gedrag/verleden/..., blijf je toch steeds dingen vinden. De vraag is wat je daarmee opschiet. Misschien moet je ergens een grens stellen.

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 23:15 schreef SEMTEX het volgende:
Ik heb er last van. Had het er laatst met mijn vader over: Mijn moeder heeft mijn broer en mij nooit geknuffeld of leren knuffelen. Daar heb ik nu nog steeds wel eens last van. In mijn relaties heb ik wel leren knuffelen met vriendjes en dat heeft me enorm geholpen met het dichterbij laten komen van mensen. Maar nog steeds kan ik soms wel wat schrikken of me licht ongemakkelijk en onwennig voelen als iemand die ik nog niet volledig ken me aanraakt of knuffelt. Dan heb ik moeite niet te verkrampen.
Toch kan ik nog steeds dichtklappen of panisch worden als iemand me aanraakt door bijv. een wildvreemde op straat. (Ik trof bijv. een tijdje terug een opa, die tijdens m'n postwijkje zei dat ik zulk mooi haar had en het vervolgens ongevraagd aanraakte). Dan ben ik echt een tijdlang opgefokt, omdat ze over mijn grenzen heen zijn gegaan.

---

Maar met een bekende of alleen maar een vage kennis heb ik daar geen last van.

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 11:43 schreef DuchessX het volgende:
Bedankt voor jullie reacties

<knippie>

Zo raar, je hebt jarenlang een bepaald gedragspatroon, gevoelsleven, wereldbeeld, beeld van jezelf. Op een gegeven moment kun je dat patroon niet meer volgen, raak je overbelast en depressief en ga je in therapie. Dan realiseer je je dat sommige gedragingen en gevoelens helemaal niet 'normaal' zijn maar juist funest.
Eigenlijk ben ik nu aan het leren hoe ik moet leven zonder dat ik mezelf daarbij te kort doe

---

Afgelopen donderdag viel bij mij het Eurokwartje door iets wat mijn MW-er zei (ik weet niet eens meer precies wat). Wat nou als iedereen WEL meent wat ze zeggen (zonder bijgedachtes of noem maar op wat ik voor hen invul): "Je bent de moeite waard. Ik vind je hartstikke goed. Ik ben blij dat ik je ken..."
Ik BEGREEP dat opeens en ik werd helemaal overweldigd. Ik heb daar echt 5 minuten lang gezeten zonder dat ik iets kon zeggen, was helemaal van de wereld....zo'n raar gevoel.

Oh ja, het schiet me opeens tebinnen wat ze zei..ik vertelde over mijn werk en dat een supervisor bij mij kwam met een uitdraai over de duur van mijn gesprekken (ik ben een tamelijk nieuwe helpdeskmedewerker ). "De gespreksduur is nog wel wat lang, maar tjeee..hartstikke goed voor iemand die hier nog maar 1 week werkt.." en meteen schakelt dat rare mechanisme zich weer in en ik dacht "Jaja, het zal wel. Je hebt dringend personeel nodig en wilt me zo motiveren." maar waarom zou hij dat doen? Ik kon, daar bij MW, me nog precies voor de geest halen HOE hij dat zei. Niks gemaakt, welgemeend..hij gaf gewoon een compliment.......

Tjonge, wat heb ik mezelf al die tijd tekort gedaan....maar dat was TOEN..nu moet ik verder en gewoon blij zijn met dat soort opmerkingen..

En, afsluitend (want ik typ alweer veel te veel); DuchssX, je bent een kanjer. Ik ken je niet, lees je alleen op dit forum eigenlijk en ik wil gewoon even zeggen; je bent een fijn, goed, meelevend en aardig mens. Bedankt voor je steun aan mij en anderen.

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 14:21 schreef jacko het volgende:

[..]

Afgelopen donderdag viel bij mij het Eurokwartje door iets wat mijn MW-er zei (ik weet niet eens meer precies wat). Wat nou als iedereen WEL meent wat ze zeggen (zonder bijgedachtes of noem maar op wat ik voor hen invul): "Je bent de moeite waard. Ik vind je hartstikke goed. Ik ben blij dat ik je ken..."
Ik BEGREEP dat opeens en ik werd helemaal overweldigd. Ik heb daar echt 5 minuten lang gezeten zonder dat ik iets kon zeggen, was helemaal van de wereld....zo'n raar gevoel.
[knip]

Tjonge, wat heb ik mezelf al die tijd tekort gedaan....maar dat was TOEN..nu moet ik verder en gewoon blij zijn met dat soort opmerkingen..

[knip]

---

(dan toch maar even )

quote:

---

Op vrijdag 17 januari 2003 22:39 schreef DuchessX het volgende:
Pas in therapie heb ik mij gerealiseerd dat ik moeite heb met 'afstand en nabijheid' van andere mensen ten opzichte van mij.

Mensen komen soms (letterlijk en/of figuurlijk) te dicht bij mij, hetgeen ik heel eng vind. Ik heb het ook bij dierbare personen als mijn man, mijn ouders, goede vrienden e.d.

Ik ben bang om in de steek gelaten te worden (verlatingsangst) maar ben ook als de dood dat mensen te dicht bij komen. (Waarom weet ik niet) Eigenlijk is dit dus tegengesteld.

Omdat ik pas sinds kort met dit thema bezig ben, vraag ik me af of er mensen zijn die hun ervaring in dit topic willen plaatsen. Hoe ga je ermee om, waarom hebben mensen hier last van?

---

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 02:30 schreef Noayla_ het volgende:
Ik heb me altijd afgevraagd of dit niet iets is dat veel voorkomt bij mensen die thuis geen stabiele, veilige en warme basis hebben gehad. Hechtingsproblemen ontstaan volgens mij in de kindertijd, toch?

---

Het ontstaan van een band tussen kind en ouders begint al in de baarmoeder, als het kind nog niet is geboren. Heeft de moeder veel stress, dan krijgt het kind daar al tikken van mee. Daar ligt dus al de basis voor veiligheid. Als een baby niet goed wordt verzorgd, als er bijvoorbeeld niet adequaat op het huilen wordt gereageerd, krijgt een kind (zelfs op die leeftijd al) het gevoel dat de wereld niet veilig is. Het kind zal een afstand inbouwen. Immers, wat heeft het voor zin mensen dichtbij te laten komen?

Je kunt je voorstellen dat, als die basis van vertrouwen in de allerjongste kindertijd niet goed is gevormd, het plausibel is dat een kind moeite kan krijgen met intimiteit. Het dient nergens toe, en afstand is veilig.

Maar: contact (ook letterlijk, fysiek dus) is van wezenlijk belang voor een kind. Het zorgt oa dat je een goed zelfbeeld kunt ontwikkelen, dat je vertrouwen krijgt in de mensheid, dat je om leert gaan met teleurstellingen. Echter, het kind moet roeien met de riemen die het heeft en hanteert uit zelfbescherming/overleving de afstand. Daardoor mist het dus essentiele zaken uit de opvoeding en het opgroeien. En dat kan in het verdere verloop van het leven voor problemen zorgen. Bovendien is het extra lastig om vanuit een zwakke basis moeilijkheden (soms in ogen van anderen zelfs triviale!) het hoofd te bieden.

Over het algemeen geldt, hoe vroeger het hechtingsproces is verstoord, hoe zwakker de basis, en des te dieper de problematiek geworteld is.

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 09:55 schreef Halinalle het volgende:
Beste DuchessX,

Niet geheel on-topic, maar:
Ik vraag me weleens af (ik bezoek zelf ook een psycholoog), of er niet te veel overgeanalyseerd wordt.
Als je maar blijft zoeken in je gedrag/verleden/..., blijf je toch steeds dingen vinden. De vraag is wat je daarmee opschiet. Misschien moet je ergens een grens stellen.

---

Ik denk dat het per persoon verschilt. Het hangt af van je problematiek, je intelligentie, je introspectief vermogen, eh, ik denk dat het van veel zaken afhangt.

Het heeft mij iig erg geholpen dat ik weet waar, wanneer en hoe mijn problematiek is ontstaan. Ik kan vanuit nu cognitie (ratio, nadenken, beredeneren) contact maken met mijn gevoel, ik kan daardoor bepaalde reacties en gevoelens die aan mijn verleden zijn gerelateerd beter hanteren.

Dus, ik ben heel blij met al dat gegraaf .

quote:

---

Op zaterdag 18 januari 2003 22:45 schreef Moonah het volgende:
Ik denk dat het per persoon verschilt. Het hangt af van je problematiek, je intelligentie, je introspectief vermogen, eh, ik denk dat het van veel zaken afhangt.

---

iemand tips ..?