Corona & depressie

Waarom ben je bang voor corona?

Corona heeft de eerste paar maanden voor over sterfte gezorgd. En zorgt nu voor onder sterfte. Dat betekent dat het over grote merendeel van de mensen die zijn gestorven dit jaar sowieso waren dood gegaan. Ja er zijn ook enkele mensen dood gegaan die anders waren blijven leven. Maar dat gebeurt ook met honderden andere doods oorzaken.

Vervelend dat je bang bent maar als jongeren is er objectief gezien geen reden om bang te zijn. Ik zou me eerder zorgen maken over dat wij keihard gefuckt worden door alle maatregelen en gevolgen van corona dan corona zelf.

Eigenlijk is dat ook waar je het meest mee zit volgens mij. Dat alle dingen waar je plezier uit haalt anders zijn geworden. Als je dat voor jezelf inziet kan je denk ik beter met de situatie omgaan.

Je bent heus niet de enige die zich er zo onder voelt, kan ik me zo voorstellen.

Maar denk dat het inderdaad het beste is om je huisarts te bellen en er met een psycholoog o.i.d. over te praten. Vooral omdat het virus niet op korte termijn ineens weg zal zijn en je daardoor inderdaad een manier zult moeten vinden om ermee te leren leven.

Heb verder geen tips want ik heb zelf geen last van zulke angst. Maar hoop dat het snel weer goed met je gaat!

Lieve CL,

Je bent echt niet de enige met deze angsten. Bel morgen naar de huisarts voor ondersteuning.
Waarom helpt een dagindeling maken niet voldoende? Je merkt een paar dagen verbetering, waar loopt het dan op leeg?
Ik vind soevereins uitspraak wel mooi 'dingen waar je plezier uit haalt zijn anders geworden'. Dit is de nieuwe realiteit, betekent op zoek moeten gaan naar nieuwe veilige (mentaal, niet corona) activiteiten.

Het is best logisch dat je je nu kut voelt, ook met je financiële onzekerheid (gaat dat weer de goede kant op?)

In mijn omgeving zie ik veel mensen die er meer of minder last van hebben. In het begin was ik juist geagiteerd omdat alles over Corona ging en al die ingeperkte vrijheden maakten me boos. Ook dat mensen om je heen lopen alsof je een melaatse bent. Ondertussen is het meer gewend maar leuk is het absoluut niet.

Een huisarts en/of eerstelijnspsycholoog kunnen hier vast bij helpen en het is ook een logische vraag om hiervoor hulp te krijgen, absoluut!

En is er in de tussentijd iets dat je wel kan doen? Tijdelijk een andere (bijbaan), vrijwilligerswerk, boodschappen voor anderen, zodat je minder tijd hebt om te piekeren?

Echt gek dat je er niets over hoort, want dat was ook mijn nummer 1 angst. Ik moet eerlijk zeggen dat ik redelijk geluk heb gehad dat ik mijn vriend heb en dat ik zorg moest dragen voor ouders/opa en oma. Vrienden zie ik niet, maar ik probeer zoveel mogelijk via Social Media contact te houden en heb daarnaast nog mijn studie die mij goed bezighoudt.

Een vriendin van mij heeft ook een depressie ontwikkeld en daarbij de bijbehorende angst. Kleine dingetjes kunnen haar aan het huilen maken. In het geval van die vriendin woont ze thuis bij haar ouders waar het met vader niet goed botert en inmiddels is werk een grote stressfactor geworden, dus heeft zij zich ziek gemeld tenslotte is haar vriend in deze situatie niet echt een steun.

Die tips die je hebt gelezen kunnen echt helpen, maar de controle dat je zulke stappen gaat en blijft ondernemen valt weg als je weer naar huis gaat en weer alleen bent. Ik heb dat gezien bij mijn familie die meerdere malen heeft gekampt met depressies. Het lijkt allemaal gewoon kut, maar het is echt belangrijk dat er iemand is die ervoor zorgt dat jij een dagbesteding hebt en gewoon weer de dingen gaat doen die je altijd deed.

Je moet die dingen alleen een klein beetje tweaken! Al doe jij ze in je eentje of je spreekt met een vriend/vriendin af! Ga weer naar de bios en zorg dat die 1,5 meter er is tussen stoelen. Zo hoef jij niet angstig te zijn en
(Ik hoorde dat Pathé zich erg goed aan de regels houdt!)

En de huisarts bellen is zeker goed. Mijn vriendin is ook doorverwezen en die kan nu haar hart luchten bij een telefonische psycholoog (en bij mij). Al gaat hij/zij jou misschien wel hetzelfde vertellen als wat je in die tips online hebt gelezen.

Heel veel sterkte gewenst in deze periode en ondanks dat wij elkaar niet kennen staat mijn dm en luisterend oor open.

Het is inderdaad een rare tijd. Maar maak maandag inderdaad een afspraak met de arts. Vraag gesprekken aan met de POH.

Afgelopen vrijdag geweest. Was ook wel apart. Moest er 5 min voor tijd zijn en voor de deur wachten. De wachtkamer was leeg. Maar iig een gesprek gehad.

Volgens mij mag je toch met 3 personen buiten en binnen zijn? Zolang er geen symptonen zijn. Ik zie veel mensen met 2 of 3 personen rondlopen, zonder 1,5m in acht te nemen, die echt geen familie van elkaar zijn.

Angst is een lastige. Daar is niet makkelijk mee om te gaan. Zeker niet met een depressie. Heb je er medicatie voor? Ik heb citalopram en tijdens de laatste depressie ook oxazepam geslikt.

Zelf moeite om naar buiten te gaan. Ik moet me echt duwen, maar eenmaal buiten is het goed. Voor het geval het niet lukt een stoelfiets aangeschaft voor de dagelijkse beweging. Het werkt prima en voel me erna meestal wel beter.

Valeriaan werkt ook rust gevend. Muziek helpt ook. Als het teveel word zet ik ambient op en ga even op bed liggen.

Knuffel en een kus, zal even zonder moeten denk ik. Mijn ouders 2 maanden niet gezien, behalve online. Gaf mijn moeder bijna een knuffel. Natuurlijk niet het zelfde, maar kan de cavia's nog knuffelen.

Werk blijft een lastige. Veel mensen voelen zich onder druk gezet, momenteel.

Heel veel sterkte. Ik hoop dat je je enigszins snel kunt herpakken.

Dapper om een dergelijk topic op FOK! te openen en vrij over jezelf praat. Dat betekent al dat je sterker bent dan je misschien denkt. Het allerbelangrijkste heb je al gedaan: herkennen en erkennen. De volgende stap is inderdaad contact opnemen met een professional. Als je morgen met je huisarts belt zal dat al een opluchting zijn waarschijnlijk.

Verder ben je écht niet de enige. Als ik naar mezelf kijk heb ik in februari een voorraad eten aangelegd voor het geval we niet meer naar buiten zouden mogen. Dat kwam goed uit toen iedereen ging hamsteren, want toen had ik in ieder geval nootjes en beschuit. Daarnaast ben ik sinds eind februari volledig overgestapt naar Picnic. Ik zeg dat het vooral om het gemak is, maar het feit dat ik niet tussen andere mensen hoef te lopen speelt natuurlijk ook mee. Wat dat betreft heb ik ook gewoon angst om het virus te krijgen.

Gelukkig heb ik van een ex met smetvrees wat regels gekregen die me nu juist helpen. Toen ik met haar samen was werd ik er af en toe gek van en nu ben ik blij dat ze me heeft uitgelegd hoe haar smetvrees werkt(e). Op die manier heb ik in ieder geval deels het gevoel de controle te hebben. Ik heb overigens geen idee of ik nu net zo goed smetvrees heb ontwikkeld, maar daar maak ik me voorlopig dan even geen zorgen over. Het protocol blijft immers handen wassen, geen handen schudden, etc.

Qua sociale activiteiten is het natuurlijk flink teruggelopen. Nu was ik al niet iemand die elke week drie dagen in de kroeg stond, maar met vrienden uit eten en naar de bios zit er even niet in. Heb begin maart al verschillende dingen afgezegd en werd toen nog uitgelachen. Heel vervelende 'I told you so' was dat trouwens, had liever geen gelijk gehad. Maar goed. Met de meeste vrienden hebben we nu regelmatig Google Meetings en doen we Kahoot quizzen enzo. Op die manier heb je toch leuk en vrolijk contact. Het is aardig alternatief en geen volledige vervanging natuurlijk.

Mijn werk doe ik nu volledig thuis terwijl ik voorheen vijf dagen naar kantoor moest. Wat dat betreft is de hele situatie een verademing want iedereen op werk ziet in dat thuiswerken minstens net zo goed werkt. Ik zie mezelf straks in oktober misschien twee keer per week naar kantoor gaan. Heerlijk, minder files en een betere balans. Het contact met collega's gaat prima, we gebruiken Teams en bellen heel veel. Hier zal voor jou denk ik een grote uitdaging liggen omdat je al zelfstandig werkte en, naar mijn verwachting, geen team van 15 man hebt waar je af en toe mee kunt ouwehoeren.

Het alleen thuis zijn gaat me redelijk goed af. Ik speel veel (nog meer) games nu en daar ligt meteen de grootste uitdaging voor mij: beweging. Heb meestal weinig zin om te gaan wandelen ofzo terwijl ik voorheen verplicht naar buiten moest en op werk heel wat heen en weer liep tussen afdelingen. Mocht iemand daar tips voor hebben dan hoor ik dat graag. Hoe zet ik mezelf ertoe elke dag een uur naar buiten te gaan? (al wil ik niet het topic kapen).

quote:

Op zondag 7 juni 2020 09:45 schreef Notorious_Roy het volgende:
Dapper om een dergelijk topic op FOK! te openen en vrij over jezelf praat. Dat betekent al dat je sterker bent dan je misschien denkt. Het allerbelangrijkste heb je al gedaan: herkennen en erkennen. De volgende stap is inderdaad contact opnemen met een professional. Als je morgen met je huisarts belt zal dat al een opluchting zijn waarschijnlijk.

Verder ben je écht niet de enige. Als ik naar mezelf kijk heb ik in februari een voorraad eten aangelegd voor het geval we niet meer naar buiten zouden mogen. Dat kwam goed uit toen iedereen ging hamsteren, want toen had ik in ieder geval nootjes en beschuit. Daarnaast ben ik sinds eind februari volledig overgestapt naar Picnic. Ik zeg dat het vooral om het gemak is, maar het feit dat ik niet tussen andere mensen hoef te lopen speelt natuurlijk ook mee. Wat dat betreft heb ik ook gewoon angst om het virus te krijgen.

Gelukkig heb ik van een ex met smetvrees wat regels gekregen die me nu juist helpen. Toen ik met haar samen was werd ik er af en toe gek van en nu ben ik blij dat ze me heeft uitgelegd hoe haar smetvrees werkt(e). Op die manier heb ik in ieder geval deels het gevoel de controle te hebben. Ik heb overigens geen idee of ik nu net zo goed smetvrees heb ontwikkeld, maar daar maak ik me voorlopig dan even geen zorgen over. Het protocol blijft immers handen wassen, geen handen schudden, etc.

Qua sociale activiteiten is het natuurlijk flink teruggelopen. Nu was ik al niet iemand die elke week drie dagen in de kroeg stond, maar met vrienden uit eten en naar de bios zit er even niet in. Heb begin maart al verschillende dingen afgezegd en werd toen nog uitgelachen. Heel vervelende 'I told you so' was dat trouwens, had liever geen gelijk gehad. Maar goed. Met de meeste vrienden hebben we nu regelmatig Google Meetings en doen we Kahoot quizzen enzo. Op die manier heb je toch leuk en vrolijk contact. Het is aardig alternatief en geen volledige vervanging natuurlijk.

Mijn werk doe ik nu volledig thuis terwijl ik voorheen vijf dagen naar kantoor moest. Wat dat betreft is de hele situatie een verademing want iedereen op werk ziet in dat thuiswerken minstens net zo goed werkt. Ik zie mezelf straks in oktober misschien twee keer per week naar kantoor gaan. Heerlijk, minder files en een betere balans. Het contact met collega's gaat prima, we gebruiken Teams en bellen heel veel. Hier zal voor jou denk ik een grote uitdaging liggen omdat je al zelfstandig werkte en, naar mijn verwachting, geen team van 15 man hebt waar je af en toe mee kunt ouwehoeren.

Het alleen thuis zijn gaat me redelijk goed af. Ik speel veel (nog meer) games nu en daar ligt meteen de grootste uitdaging voor mij: beweging. Heb meestal weinig zin om te gaan wandelen ofzo terwijl ik voorheen verplicht naar buiten moest en op werk heel wat heen en weer liep tussen afdelingen. Mocht iemand daar tips voor hebben dan hoor ik dat graag. Hoe zet ik mezelf ertoe elke dag een uur naar buiten te gaan? (al wil ik niet het topic kapen).

Bureau/stoelfiets werkt goed. Kan ook tijdens het gamen/film kijken. Heb je toch wat beweging.

quote:

Op zondag 7 juni 2020 10:08 schreef CherryLips het volgende:
Bedankt voor jullie antwoorden

Het is allemaal heel dubbel. Een vriend van me is onlangs verhuisd en woont nu dichtbij, en heeft me al een paar keer gevraagd om samen wat te doen. Maar ik durf gewoon niet. Bellen enzo... ik heb niks te melden. Af en toe wat appen, daar blijft het bij. Waar kun je het over hebben?
Het ergste vind ik nog dat het me soms ook gewoon allemaal aan m'n reet kan roesten. Toen ik net bij m'n ouders zat, miste ik m'n eigen huis heel erg. M'n planten, m'n terras. Ik wilde eigenlijk na twee weken weer terug. Ik heb 60 planten en fietste regelmatig heen en weer om ze water te geven en te verpotten. Nu weet ik eigenlijk niet eens meer wanneer ik ze voor het laatst water heb gegeven. Dinsdag geloof ik. Complete desinteresse en daar schrik ik ook van.

Ik durf ook geen boodschappen te doen: m'n ouders wel en hebben dat dus steeds gedaan. De dingen die ik voor mezelf en m'n huisdieren nodig had, heb ik bij Picnic besteld zodat m'n ouders niet steeds naar de winkel hoefden, al vonden ze het niet erg. En ik zal Picnic ook wel blijven gebruiken. Dus boodschappen doen voor anderen zie ik nog niet zitten, of vrijwilligerswerk.

Hoeft niet perce iets te melden te hebben. Al is het gesprek maar 5 min, met de vraag hoe het gaat. Toch even contact gehad.

Wat je ook kunt doen is, samen een serie of film kijken en erna de aflevering bespreken. Ik deed dat met iemand die wat verder weg woonde met blackmirror destijds.

De geen zin in dingen doen is altijd wel een insluiper. Maar dat lijkt me wel normaal in combinatie met een depressie.

Picnic boert goed volgens mij. Het is voor veel mensen wel een oplossing geloof ik.

Vrijwillegers werk en boodschappen doen voor een ander is goed bedoeld en het siert je dat je het overweegd, maar misschien eerst aan jezelf werken.

Corona is gewoon iets nieuws en de kans dat je zomaar het kan krijgen lijkt groter dan de reguliere ziektes als kanker en Alzheimer waar je niet van weet wanneer ze opkomen. Daar ben ik niet heel bang voor want je hebt er toch weinig invloed op ook al volg je alle veiligheidsvoorschriften. Maar ik denk dat je meer realiseert dat je daarvoor eigenlijk ook al niet lekker in je vel zat en nu alles weer terug gaat naar enigszins normaal is er voor jou in wezen niet veel veranderd ten opzichte van mensen die echt elke week de kroeg ingingen op vrijdag en dat nu weer kunnen. En daar herken ik mij ook in. Mijn weekenden zijn qua personen zien ook vrij leeg terwijl bij de rest juist de weekenden nu weer een beetje gevuld zijn.

Ik weet van een aantal vrijgevestigde psychotherapeuten dat de aanmeldingen momenteel door het plafond schieten. Depressie, hypochondrie, angst voor de dood, angst om alleen te zijn, smetvrees ... Vaak waren klachten al sluimerend aanwezig, corona was de druppel. Of voor sommigen een halve emmer. Daar heb je verder niks aan, maar ik wil even het beeld wegnemen dat je hierin alleen bent.

Ik heb enkel jouw 2 posts gelezen.

Kan je je angsten beter omschrijven? Wat kleiner maken wat exact je angst is?

‘Bang zijn voor Corona en een recessie’ klinkt enorm groot. Maar wat is exact je angst? Dat je er aan dood gaat?

Als we dat weten maak je het voor jezelf hopelijk wat kleiner er kunnen wij misschien daar op reageren.

Ja, dat zijn gedachtes. Je gaat er heel erg over na denken en steeds meer details bij bedenken. Het lijkt wel bijna echt en je wordt depressief. Je leeft ook niet in de realiteit (gelukkig).

Je hebt vast ook mensen die denken dat ze elke dag miljonair kunnen worden omdat ze een lot hebben gekocht. Hun gaan helemaal uitdenken hoe dat zou zij en steeds meer details erbij bedenken. Waarschijnlijk leven ze iets te euforisch. Ook hun leven niet in de realiteit.

Het beste is om gewoon normaal en realistisch te denken, dan klopt het ook nog wat je denkt. Het is zondag en jij zit achter een apparaat dit te lezen, niet meer niet minder. Probeer je daar op te focussen op het hier en nu. Als je aan de toekomst wil denken, denk dan aan realistische positieve stappen en probeer mogelijkheden te zien. Je hebt dit topic al gemaakt. Positieve stap geweest voor je hopelijk. Dus je kunt dat wel.

Zijn je ouders ziek? Nee? Nou, dan hoef je er ook niet de hele dag over na te denken.
Ben je failliet verklaard? Nee? Nou, dan hoef je daar ook niet de hele dag over na te denken.
Moet je je huis verkopen? nee? Nou, dan hoef je daar ook niet de hele dag over na te denken.

En ja, er is corona en ja er zit een crisis aan te komen. Gelukkig woon je in Nederland en heb je een heel vangnet om je heen. Zo mega erg is het niet, ook corona gaat wel weer voorbij.

En ja je ouders kunnen dood gaan en ja je kunt morgen ook 100.000 euro vinden.
Kan mij ook overkomen.

Het klinkt echt niet raar, best herkenbaar ook. Het vloog mij regelmatig aan de afgelopen tijd en nog steeds wel.
Ik had de mazzel dat ik al op een wachtlijst stond en een paar weken terug aan de beurt was.

CherryLips, bel je huisarts. Het is niet raar dat je niet lekker in je vel zit.
En het is goed om voor jezelf te zorgen en het hierover te hebben.

quote:

Op zondag 7 juni 2020 10:08 schreef CherryLips het volgende:

Het is allemaal heel dubbel. Een vriend van me is onlangs verhuisd en woont nu dichtbij, en heeft me al een paar keer gevraagd om samen wat te doen. Maar ik durf gewoon niet. Bellen enzo... ik heb niks te melden. Af en toe wat appen, daar blijft het bij. Waar kun je het over hebben?

Durf je misschien een stuk te wandelen samen. Buiten heb je veel minder kans op besmetting en je kan best wat uit elkaar lopen. Je hoeft niet te praten, kan wel.
Ik weet niet of het een vriend is waar je je genoeg op je gemak voelt om niet persé iets te hoeven zeggen.
En je bent in beweging, ze zeggen dat dat ook een positief effect op je stemming kan hebben.

Probeer een soort dagritme aan te houden, dat je niet halve dagen in bed blijft liggen.
En bel die huisarts maar, goed voor jezelf zorgen, dat mag. En is absoluut niet raar! Sterkte

Beste Cherry Lips,

misschien moet je eens wetenschappelijk naar jezelf en je situatie kijken, met betrekking tot het gevaar met het Corona virus besmet te worden.
Vervolgens kijken we naar de statistieken met betrekking tot de kans dat jij dan ook ziek zou worden.
En dan dat dit ziek worden dan heel zwaar en zelfs gevaarlijk voor jou zou zijn. Want het gros van de mensen ervaren het als een griep, en blijven 2 weken binnen.

Dus, hoe veel contact heb je nou echt met mensen. Heel weinig zo te lezen in je openingspost. Maak of laat iemand maken een paar goede stoffen maskers en gebruik die altijd maar één maal, en dan in de was ermee, wassen op minimaal 60 graden. Zorg dat je er een stuk of 12 hebt. Kan je moeder of jij naaien? Voorbeeld staat in het internet. Anders een naaister vragen.
Was je handen vaak, blijf 1,5 - 2 mtr van mensen af en misschien heb je een bril of niet al te donkee zonnebril of koop een goedkope bril met "vensterglas".

Heb verder zo weinig als mogelijk contacten met mensen. Wil je er eens uit, ga dan en blijf dan buiten, in de open lucht, ergens waar het rustig is. In de buitenlucht is het véél veiliger dan binnen, waar mensen komen of zijn, zoals het werk bioscoop etc.
Was vaak je handen. Gewoon; volg al de adviezen op. Zo minimaliseer je de kans op een besmetting.

Kijken we naar jouzelf, als persoon. Welke mensen lopen het meeste gevaar, als ze met het virus besmet worden? Want ook van de besmette mensen geneest ruim meer dan 98 % !!!
Wat zijn de risico groepen?
Qua leeftijd, wordt het gevaarlijker naarmate je ouder bent. Vanaf 65 wordt het duidelijk gevaarlijker.
Dan kijken we verder, en lezen dat het vooral mannen zijn. Kinderen en vrouwen hebben een sterker immuunsysteem. dat afzwakt naarmate men ouder wordt, en dan bij de man wat sneller dan bij een vrouw.
vooral dik,
vooral rokers
vooral cara patienten
mensen met trombose problemen.

Ik weet niet veel van je. Je bent een vrouw, redelijk jong en doet qua werk en levensstijl niets dat risicovol is.
Je bent bang, okay, maar dat is ook goed, beter als niet bang en daardoor nonchalant zijn. Angst is goed, is een waarschuwing. Volg de adviezen van de artsen en oom Rutte op en de kans dat jij besmet wordt is héél erg klein, en zelfs als dat jou overkomt is de kans dat je naar het ziekenhuis moet super klein, en de kans dat je daar naar de ic moet nog veel kleiner enz.

En als je het echt niet redt, geestelijk, dan bel je arts en dan zal die wel een pilletje hebben dat je rustiger wordt. Maar het beste is om je vijand, je angst, te onderzoeken en dan in te zien dat er geen reden is zó bang te zijn. Denk dat het verkeer gevaarlijker is en daar doen we toch allemaal aan mee.

Ik ben een oude man en te dik. Ik ben ook wel eens bang. Sinds eind februari heb ik mijzelf thuis in quarantaine geplaatst, geen familie, geen vrijwilligerswerk meer. Alleen via email en smartphone.
Een keertje heb ik een paniek aanval gekregen, door de angst. (Meende) dat ik niet meer kon ademen, ik ws kortademig, hijgend. Ik ben toen uit bed naar beneden gegaan en ben toen met de telefoon in de hand (geestelijk houvast, ik kan de huisartsenpost direct bellen) in een stoel gaan zitten. Maar ik was me er bewust van dat de kans erg groot was dat het een paniek aanval was en niet echt iets lichamelijks. Dus wel de telefoon voor mocht het erger worden maar ook afleiding gezocht en de tv aangedaan en een film gekeken. En toen werd ik langzaam rustiger en ging het over.

Ik raad je aan om te bedenken wat je kan doen als jii erg bang wordt. De luisterlijn bellen, Koffie thee chocomel (suiker doet goed !!) maken, iets lekkers eten, chocolade snoepen, youtube of tv kijken of muziek luisteren. Een boek? Kortom, waar je van weet dat het je goed doet.

Sterkte en komt allemaal goed

[ Bericht 2% gewijzigd door LeesFoknl op 08-06-2020 03:30:26 ]

Niet om je angst of problemen te bagatelliseren, maar uiteindelijk moet je ook relativeren: iedereen maakt hetzelfde mee. Het is alleen aan jezelf hoe je ermee omgaat. Je kunt gaan lopen kniezen (sorry voor mijn harde woordkeuze) en verlangen naar hoe het oorspronkelijk was, of je kunt op zoek naar alternatieven die wel passen binnen de nieuwe kaders.

quote:

Op zondag 7 juni 2020 08:14 schreef CherryLips het volgende:
Het zit zo. In de jaren voor Corona zat ik al een tijdje niet goed in m'n vel, maar dat ging net wat beter. En toen BAM. In een week tijd van "o dat virus komt hier niet" naar intelligente lockdown. Vreemd genoeg veranderde er in essentie niet zoveel voor me. Ik werkte al thuis en ik woonde alleen en vond dat prima. Ik had wel vaker een week dat ik alleen de caissière zag of een buurman gedag zei.

Maar het probleem was er dus al voor corona. Je vond het zelfs prima. Waarom is het dan nu wel een probleem om niemand te zien?

quote:

Maar doordat de hele wereld op z'n kop staat, kreeg ik angst. Enorme angst. M'n opdrachten liepen enorm terug dus er kwam ook financiële stress bij. Ook moet je nu ineens anderhalve meter afstand houden van iedereen.

Angst om ziek te worden of angst om alleen te blijven? Had je eerst de hoop dat het alleen zijn wel goed zou komen en heeft corona dat verandert?

quote:

Dus niet even een knuffel of een kus, even een potje kaarten met iemand of een bordspel spelen, bij iemand blijven eten, samen koken. Het kan wel, maar altijd op afstand. En altijd die angst.

Maar is die afstand nou echt zo erg? Zorgt die kus of knuffel er daadwerkelijk voor dat je problemen minder worden? Je kunt er toch ook voor elkaar zijn zonder elkaar aan te raken?

quote:

De dingen waar ik eerst plezier uithaalde zijn weg. Bioscoop, musea, beetje winkelen, wandelen, naar het strand. (Zo'n spannend leven had ik niet). Nu gaat het land beetje bij beetje van het slot. Aan de ene kant heerlijk. Weer wat mensen op de terrasjes, het geroezemoes op straat. Aan de andere kant angst. En een vette depressie denk ik. Ik ga zelf niet naar een restaurant en hoewel ik eerst twee keer per week naar de bios ging, heb ik m'n abonnement opgezegd.

Maar ga je op zoek naar alternatieven? Ik ging voorheen ook wekelijks met m'n maat naar de bioscoop. Nu doen we natuurwandelingen en co-op games. Ik ben aan een cursus columns schrijven begonnen, heb een kleurboek voor volwassenen gekocht, ben boeken gaan lezen waar ik eerst 'geen tijd' voor had. Je kan de hele tijd hunkeren naar het oude vertrouwde of je kan op zoek gaan naar nieuwe hobby's.

quote:

Bij musea wordt er gezegd dat je naar musea in de buurt moet gaan (zijn er niet zoveel) en dat je alleen met je eigen gezin/huishouden moet gaan. Heb ik niet. Dagje dierentuin? Voortdurend anderhalve meter afstand van vrienden. Je kunt ook niet met het ov. Ik heb nog wel een auto, maar kan niemand meenemen.

Het valt mij op dat je de richtlijnen nauwlettend opvolgt. Met wie zou je voorheen naar de dierentuin gaan? Ging je überhaupt naar dit soort dingen? Of kun je nu de schuld geven aan corona en niet langer aan jezelf?

quote:

De angst. Ik sta met Corona op en ik ga ermee naar bed. Ik probeer sociale media te vermijden en alleen af en toe de liveblog van de NOS te lezen. Ik slaap kut en kan elke dag wel janken. Het idee dat dit nog maanden/jaren kan duren, trek ik niet. En nog maar niet te spreken over de recessie.

Ik ben geen psycholoog, maar ik heb het idee dat het probleem niet bij corona ligt. Ik zou dan ook zeker naar een huisarts gaan.

Er zijn momenteel ongeveer 17.408.573 Nederlanders. Er zijn er tot gisteren 6.013 de pijp uit gegaan aan de COVID-19.

Een simpel rekensommetje leert ons dat dus slechts ongeveer 0,0345404531434024‬% van alle Nederlanders dood is gegaan.

Dus dat valt eigenlijk wel mee.

Dat zijn op elke 10.000 mensen maar 3,45404531434024 ongeveer die dood zijn.

PS: ik ben net wakker dus misschien staat ergens een komma verkeerd, dat zou kunnen. Misschien kan iemand het even narekenen? ‬

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:33 schreef vosss het volgende:
Er zijn momenteel ongeveer 17.408.573 Nederlanders. Er zijn er tot gisteren 6.013 de pijp uit gegaan aan de COVID-19.

Een simpel rekensommetje leert ons dat dus slechts ongeveer 0,0345404531434024‬% van alle Nederlanders dood is gegaan.

Dus dat valt eigenlijk wel mee.

Dat zijn op elke 10.000 mensen maar 3,45404531434024 ongeveer die dood zijn.

PS: ik ben net wakker dus misschien staat ergens een komma verkeerd, dat zou kunnen. Misschien kan iemand het even narekenen? ‬

Er speelt wel meer dan dood/leven. Van de mensen die de ziekte doormaken en overleven is er een deel die daar blijvende gezondheidsschade van ondervindt.

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:38 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Er speelt wel meer dan dood/leven. Van de mensen die de ziekte doormaken en overleven is er een deel die daar blijvende gezondheidsschade van ondervindt.

Ja ok. Tot en met gisteren waren er 47.574 bevestigde gevallen.

Stel nou dat al die gevallen er blijvend letsel/schade aan over houden. Wat niet zo is.

Dan heb je het over 47.574 / 174.085,73 = 0,2732791481530393‬% van de bevolking.

Dus TS hoeft niet zo bang te zijn; dat bedoel ik zegmaar

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:42 schreef vosss het volgende:

[..]

Ja ok. Tot en met gisteren waren er 47.574 bevestigde gevallen.

Stel nou dat al die gevallen er blijvend letsel/schade aan over houden. Wat niet zo is.

Dan heb je het over 47.574 / 174.085,73 = 0,2732791481530393‬% van de bevolking.

Dus TS hoeft niet zo bang te zijn; dat bedoel ik zegmaar

Statistische gegevens over kansen en zo zijn leuk, maar die zeggen natuurlijk niet alles. Je bent als individu maar één van al die poppetjes en als jij dan net dat poppetje bent dat het wel treft, maakt het voor jou niks uit dat er misschien 999 poppetjes tegenover staan die het niet treft. Want jij zit met de shit.

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:46 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Statistische gegevens over kansen en zo zijn leuk, maar die zeggen natuurlijk niet alles. Je bent als individu maar één van al die poppetjes en als jij dan net dat poppetje bent dat het wel treft, maakt het voor jou niks uit dat er misschien 999 poppetjes tegenover staan die het niet treft. Want jij zit met de shit.

Dat weet ik ook wel, ik probeerde alleen TS zich wat beter te laten voelen, maar dat heb jij nu vakkundig ongedaan gemaakt!

TS PANIEEEKKK!!!!!

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:46 schreef vosss het volgende:

[..]

Dat weet ik ook wel, ik probeerde alleen TS zich wat beter te laten voelen, maar dat heb jij nu vakkundig ongedaan gemaakt!

TS PANIEEEKKK!!!!!

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:48 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ik dacht eerst ook 'waarom geniet je hier niet van, al je verplichtingen zijn weggevallen, prima toch?' Maar toch werkt het niet zo. Waarom? Geen idee.
Leuk voor jou dat je hobby's hebt opgepakt en andere dingen kunt doen met vrienden. Hier wil dat op de een of andere manier niet. Waarom niet? Geen idee. Waarom kunnen anderen wel kansen zien en anderen niet? Geen idee. Als dat antwoord bekend was, dan kon je alle psychologen wel afschaffen. Deze discussie heb ik al eerder gevoerd met vrienden en je komt geen steek verder. 'Ga wat doen, ga niet zitten kniezen.' Ja, dat klinkt in theorie leuk, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht bij sommige mensen. Ik probeer echt wel de schouders eronder te zetten, elke dag te wandelen en de Facetimen. Maar dat haalt het enorme dreigende onheilspellende gevoel niet weg, de druk die ik elke dag voel dat alles kut met peren is en nooit meer goed zal komen. Dat dat muren op me afkomen, gepieker over de toekomst en werk en geld, zorgen om anderen en om mezelf.
Leuk voor je dat jij blijkbaar verder kunt kijken, maar ik kan dat niet en dat is nou juist het probleem. En ik kan dat niet wegtoveren door te zeggen 'ja maar anderen hebben het zwaarder' of 'kom op, doe wat!' Want dan had ik dit topic niet geopend.

Maar dan zul je dus ook weinig hebben aan adviezen anders dan: zoek professionele hulp via de huisarts.

Of is dat dan weer te kort door de bocht?

Als ik naar mezelf kijk, kan ik het samenvatten in een term: relativeren. En als ik jou goed lees, is dat dus wat jou niet lukt. En dan niet omdat je het niet geprobeerd hebt.

quote:

Op zondag 7 juni 2020 08:14 schreef CherryLips het volgende:
In de jaren voor Corona zat ik al een tijdje niet goed in m'n vel, maar dat ging net wat beter.

Mag ik vragen wat er de laatste tijd juist goed ging?

Ik denk zelf dat de problemen die je beschrijft an sich niet met corona samenhangen, maar deze situatie wel als 'catalysator' kan functioneren om je bestaande oplossingen door elkaar te gooien en vooral veel onzekerheid te scheppen.
Ook misschien juist een eerder goed werkende counter-strategie plots onmogelijk te maken, waardoor je je moet aanpassen ( en 'flexibel' je opstellen is vaak bij bepaalde depressieve of mentale klachten een extra drempel)

Ik haal uit je verhaal dat je voor de maatregelen tweemaal wekelijks naar de bioscoop ging...
ik kan me voorstellen dat zoiets inderdaad een sterke positieve werking had, het zal iets zijn warnaar je uitkijkt en dat een afleiding vormt alswel een bepaalde structuur in je weekindeling brengt, en idd kan zoiets ook een goed werkend medicijn vormen tegen een depressie.

Wat dat betreft vormt dat juist iets dat als standaard methode geld om bepaalde depressieve situatieproblemen op te lossen, nl. het scheppen van een bepaalde regelmaat in tijdsbesteding.
Natuurlijk zal dit niet mogelijk zijn voorlopig dit weer te doen (al kan het best mogelijk zijn dat de bioscopen onder bepaalde beperkingen snel weer opengaan, en dan zeker op tijdstippen met weinig bezoek gaan is dat heel goed te doen, zelfs als je je 'veilig' wil gedragen).

wat ik je ook zou aanraden is gewoon tweemaal per week jezelf een paar uurtjes toe te staan waar je bewust wel dingen doet die je als risicovol inschat..... Het is zeker goed je an de regels te houden, maar het kan soms evengoed voor jezelf positief werken om je vrij te voelen en dat kan soms belangrijker zijn dan je enkel aan de regels te houden.

[ Bericht 3% gewijzigd door RM-rf op 08-06-2020 14:42:42 ]

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:48 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ik dacht eerst ook 'waarom geniet je hier niet van, al je verplichtingen zijn weggevallen, prima toch?' Maar toch werkt het niet zo. Waarom? Geen idee.

Ik denk eerlijk gezegd dat het geen verplichtingen waren, maar dat je voor corona ook de behoefte had aan gezelschap, maar dat misschien hebt weggestopt. Corona bevestigt nog eens extra de eenzaamheid.

quote:

Leuk voor jou dat je hobby's hebt opgepakt en andere dingen kunt doen met vrienden. Hier wil dat op de een of andere manier niet. Waarom niet? Geen idee.

Maar probeer je het? Of hou je je schuil achter de gedachte dat je het niet kan? Neem je initiatief bij je vrienden om bv. eens een wandeling te doen of leg je dat initiatief bij hen? Veel dingen kunnen niet, maar het is niet zo dat Nederland volledig op slot zit/zat.

quote:

Waarom kunnen anderen wel kansen zien en anderen niet? Geen idee.

De vraag is: waarom kan jij geen kansen zien? Dat zul je beantwoord moeten zien te krijgen bij een professional. Je zit nu namelijk in je veilige negatieve schulp en daar moet je uit zien te komen.

quote:

Als dat antwoord bekend was, dan kon je alle psychologen wel afschaffen. Deze discussie heb ik al eerder gevoerd met vrienden en je komt geen steek verder. 'Ga wat doen, ga niet zitten kniezen.' Ja, dat klinkt in theorie leuk, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht bij sommige mensen.

Maar in de praktijk werkt het ook zo. Alleen is er niet één actie die direct tot resultaat zal leiden.

quote:

Ik probeer echt wel de schouders eronder te zetten, elke dag te wandelen en de Facetimen. Maar dat haalt het enorme dreigende onheilspellende gevoel niet weg, de druk die ik elke dag voel dat alles kut met peren is en nooit meer goed zal komen. Dat dat muren op me afkomen, gepieker over de toekomst en werk en geld, zorgen om anderen en om mezelf.

Omdat dat korte termijn acties zijn. Wandelen is zeker goed, maar niet dé oplossing voor een depressie. Het komt uiteindelijk goed, maar het kan even duren.

quote:

Leuk voor je dat jij blijkbaar verder kunt kijken, maar ik kan dat niet en dat is nou juist het probleem. En ik kan dat niet wegtoveren door te zeggen 'ja maar anderen hebben het zwaarder' of 'kom op, doe wat!' Want dan had ik dit topic niet geopend.

Maar met welke reden heb je dit topic dan wel geopend? Want de kern van de oplossing zit wel in het feit dat je moet relativeren en niet moet kniezen. Daar heb je hulp bij nodig.

quote:

Op zondag 7 juni 2020 12:20 schreef _Arual_ het volgende:
Ik weet van een aantal vrijgevestigde psychotherapeuten dat de aanmeldingen momenteel door het plafond schieten. Depressie, hypochondrie, angst voor de dood, angst om alleen te zijn, smetvrees ... Vaak waren klachten al sluimerend aanwezig, corona was de druppel. Of voor sommigen een halve emmer. Daar heb je verder niks aan, maar ik wil even het beeld wegnemen dat je hierin alleen bent.

Naast de onzekerheden die Corona met zich mee brengt word je hiermee ook ineens geconfronteerd met jezelf en je eigen onzekerheden. Bepaalde vaste patronen vallen weg etc.

Als ik in mijn kennissenkring kijk zijn er ook een aantal mensen die daar echt moeite mee hebben, en nu ook moeite hebben om weer op te starten.

quote:

Op maandag 8 juni 2020 10:54 schreef Chia het volgende:
Het valt me op dat een aantal hier de angst van CL proberen te rationaliseren, maar dat is niet hoe angst werkt. De samenleving is nu eenmaal tijdelijk enigszins ontwricht en alle onzekerheden die het leven met zich meebrengt zijn plotseling uitvergroot. Dat is geen vreemde trigger voor angsten die eigenlijk al bestonden bij iemand.

Ik denk dat hulp zoeken een goede stap is, ook omdat het klinkt als een mengeling van depressieve klachten gemengd met angst. Dus gewoon bellen die huisarts, dat je dat lijntje hebt uitgezet kan misschien ook alweer voor wat meer rust zorgen.

Verdiep je eens in de stoicijnen. Angst kan wel degelijk op die manier aangepakt worden.

quote:

Op maandag 8 juni 2020 12:17 schreef Chia het volgende:

[..]

Dat iets kan betekent niet dat het per definitie een oplossing is voor iedereen. Zeker niet daar waar angst gepaard gaat met klachten van meer depressieve aard waardoor 'gewoon doen en in het moment leven' en dingen waar je geen controle op hebt loslaten niet meer opgaat/lukt.

Voor TS lijkt het in ieder geval geen vruchten af te werpen aangezien de angst meer lijkt te zitten in de onzekerheid in het algemeen en die is niet te definiëren.

Jij claimt in je post dat iets niet op die manier werkt.

Het kan dus wel op die manier werken. Iedereen hier geeft vanuit hun eigen positie en kennis advies. Dus het zou fijn zijn als je niet het advies van anderen dismissed.

Juist de stoicijnen proberen de mens te leren om te gaan met onzekerheid. Aangezien onzekerheid onderdeel is van the human condition is het zeer prettig voor mensen hun eigen persoonlijke groei als ze dat proberen eigen te maken.

Dat is lastig en kost tijd. Maar angst/woede/verdriet loslaten over hetgeen je geen controle hebt is een enorme beloning voor de inspanning die je ervoor geleverd hebt.

Dat gaat namelijk van rustig accepteren dat je vastzit in de file to beter om kunnen gaan met de dood van je naasten.

Herkenbaar . Voor mij zit het in dat het plezier in de kleinste dingen des levens is weggevallen (boodschappen doen is nu angstig en snel i.p.v. uitgebreid beslissen watvoor lekkers je gaat klaarmaken). En de grote dingen des levens, tja die overkomen mij niet (of mogen nu niet).

[ Bericht 2% gewijzigd door Tegan op 08-06-2020 14:38:15 ]

Ik heb er ook enorm veel last van. Ik mocht altijd graag naar de sportschool gaan en concerten bezoeken en dat is nu weggevallen. Ook is m'n vrijwilligerswerk nu opgehouden. Wat ook niet meehelpt is dat ik op dag 1 van de lockdown ben verhuist en me hier totaal niet op m'n plaats voel.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er last van heeft.
Ik wil je enorm veel sterkte toewensen