FOK!forum / The truth is in here and out there / Bijzondere voorvallen sinds overlijden vader
Repentlessvrijdag 15 mei 2020 @ 01:03
Op 26 maart is mijn vader heel plotseling overleden aan corona. Binnen twee weken van gezond naar einde verhaal. Daarnaast hebben wij afgelopen vrijdag ons hondje moeten laten inslapen na 16,5 jaar. Twee verdrietige gebeurtenissen kort na elkaar dus helaas...

Ik ben een vrij nuchter persoon in het dagelijks leven, maar sinds mijn vader is overleden gebeuren er toch wel heel bijzondere dingen, die ik moeilijk of eigenlijk niet rationeel kan verklaren. Ik weet dat er gezegd wordt dat je door verdriet vaak kunt gaan zoeken in voorvallen en daar voor jezelf als troost een 'teken' in ziet, terwijl een rationeel persoon die er niet in gelooft dat afdoet als toeval of hersenspinsels.

Ik ben er voor mezelf, zeker na vanavond, wel van overtuigd dat er meer is. Deze ervaring zal me altijd bijblijven.

Enkele voorafgaande voorvallen:

- Toen we de middag na zijn overlijden thuiskwamen uit het ziekenhuis bij mijn moeder, stonden er drie klokken opeens stil. Hij deed altijd de klokken.

- Metallica's Nothing Else Matters werd gedraaid tijdens de uitvaart. Toen het afgelopen was en we in de auto zaten naar huis, zetten we de radio aan. Zender was 538. Welk nummer werd gedraaid? Juist, op een hitzender waarbij dit nummer nooit in de playlist voorkomt. Direct daarna een verhaal van de dj's dat vrijwel overeen kwam met een anekdote waarover ik spraak tijdens de uitvaart.

- Een droom waarin we de rouwkamer binnenkwamen en in zijn kist lag, maar ook aan een tafel zat te praten met ons. Ik zei tegen hem dat dat toch niet kon? Hij zei heel duidelijk tegen mij dat hij dat niet meer was in die kist, maar nu was zoals hij daar zat en het goed ging.

- Een droom waarin hij via een radio opeens contact maakte en zei: "Hoi! Ik ben hier met mijn zus (twee jaar geleden overleden). Ik wil alleen maar even zeggen dat alles goed gaat. Doe iedereen de groetjes en we zien elkaar ooit weer".

Dit kun je, als scepticus, allemaal nog duiden als toeval, of je eigen hersenspinsels.

Maar de meest frappante was vanavond. Ik speel in een hobbybandje, en we hebben een externe oefenruimte op een bedrijventerrein. Er was niemand aanwezig behalve wij. We zaten met drie man een beetje te lullen over wat er allemaal gebeurd is en over dit soort voorvallen. Een van hen is een beetje sceptisch hierover. Zegt niet dat het niet kan, maar neemt ook wel het e.e.a. met een korreltje zout. Zoals ik normaal gesproken ook wel zou doen.

Zes weken geleden hebben we een foto van mijn aan de muur gehangen, ter nagedachtenis. We zijn daar 1 of 2 keer per week, een uurtje of 3 op een avond. Voor de rest is daar 24/7 niemand aanwezig, dus al die tijd blijft alles in de ruimte ongemoeid.

We zitten er een half uurtje, beetje relaxen en ouwehoeren over dit onderwerp, en wat gebeurt er terwijl we aan het praten zijn: die foto van mijn vader valt spontaan van de muur, recht voor onze ogen. Wij schrokken en hadden meteen collectief een 'wtf'-moment.

Er hangt veel meer aan die muur, alleen specifiek deze viel naar beneden. Die foto hing met een ophangbeugeltje in het lijstje over een spijker. De spijker zat gewoon nog in de muur, was niet krom of schuin, en het beugeltje was ook gewoon helemaal intact. Die foto kan er dus technisch gezien helemaal niet afvallen, omdat je het beugeltje over de kop van de spijker heen moet tillen om hem van de muur te halen.

Ik heb hem daarna teruggehangen en nog gekeken of ik hem horizontaal van de muur kon trekken, zonder het beugeltje over de spijkerkop heen te tillen. Geen enkele mogelijkheid... Het is gewoon vrijwel niet mogelijk dat die foto eraf 'gegleden' is, want daarvoor zou deze dus eerst omhoog moeten alvorens langs die spijkerkop te kunnen gaan.

Beetje lang verhaal, maar ik wilde het toch even delen om te zien hoe anderen hier naar kijken. Het is voor mij een van de meest bizarre ervaringen uit mijn leven. :)
#ANONIEMvrijdag 15 mei 2020 @ 08:49
Klokken stonden stil omdat je pa ze al 2 weken niet had opgewonden
538 draait de afgelopen periode verzoeknummers voor corona
Een droom, tjah..
en die foto had je gewoon niet goed opgehangen met de kop van de spijker balancerend op het ophangbeugeltje
Repentlessvrijdag 15 mei 2020 @ 10:56
quote:
0s.gif Op vrijdag 15 mei 2020 08:49 schreef Banaanvragen het volgende:
Klokken stonden stil omdat je pa ze al 2 weken niet had opgewonden
Allemaal klokken op batterijen. En die waren niet leeg, want na goed zetten van de tijd, lopen ze allemaal gewoon weer.

quote:
538 draait de afgelopen periode verzoeknummers voor corona
Dat is waar. Echter, het moment van radio aanzetten en meteen dat horen vond ik frappant.

quote:
Een droom, tjah..
Ik snap dat je dat gewoon onder hersenactiviteit kunt plaatsen. Echter de setting en de levendigheid ervan waren zo anders dan ik ooit heb meegemaakt.

quote:
en die foto had je gewoon niet goed opgehangen met de kop van de spijker balancerend op het ophangbeugeltje
Niet mogelijk. Dan zou de foto niet strak tegen de muur hebben kunnen hangen, wat dus wel het geval was.

Daarnaast: die foto hangt daar al 6 weken, 168 uur per week. De afgelopen weken zijn we daar misschien in totaal 10 uur geweest. Hoe groot is de kans dat die foto spontaan van de muur valt, precies op het moment dat je het over dit soort zaken hebt en daar net een half uur fysiek aanwezig bent?
Scheepskokvrijdag 15 mei 2020 @ 11:29
Wauw, wat een verhaal!
Iets dergelijks heb ik meegemaakt met een hond. Lange tijd geleden heb ik eens een hond gehad en die is aan ouderdom overleden. De video stond altijd in slaapstand. Tot ik op een dag zag dat hij uit zichzelf dingen had opgenomen. Midden in de nacht om 3 uur ongeveer. Hij had drie keer een aflevering over een serie over honden (hoe je ze traint en verzorgt en zo) op een een of andere zender opgenomen waar ik nooit naar kijk.
Tja, hoe is dat nou mogelijk. Ik had dat ding nooit geprogrammeerd. Dat gebeurde direct na de dood van de hond.
Michelangelavrijdag 15 mei 2020 @ 11:42
Ik vind het in ieder geval een mooi, troostrijk verhaal, los of het technisch te verklaren is of niet. Ik zie het maar zo, of je vader heeft rust gevonden en komt je dat vertellen, of jij bent bezig om zijn dood te verwerken, beide een mooi/goed idee toch?
Repentlessvrijdag 15 mei 2020 @ 15:43
quote:
0s.gif Op vrijdag 15 mei 2020 11:29 schreef Scheepskok het volgende:
Wauw, wat een verhaal!
Iets dergelijks heb ik meegemaakt met een hond. Lange tijd geleden heb ik eens een hond gehad en die is aan ouderdom overleden. De video stond altijd in slaapstand. Tot ik op een dag zag dat hij uit zichzelf dingen had opgenomen. Midden in de nacht om 3 uur ongeveer. Hij had drie keer een aflevering over een serie over honden (hoe je ze traint en verzorgt en zo) op een een of andere zender opgenomen waar ik nooit naar kijk.
Tja, hoe is dat nou mogelijk. Ik had dat ding nooit geprogrammeerd. Dat gebeurde direct na de dood van de hond.
Wat bizar zeg! Ik vind het echt mooi om zulke verhalen te lezen.

Zoals ik in de OP al zei, ik ben echt een nuchter persoon, niet zweverig. Ik ben er ook niet wanhopig naar op zoek uit verdriet, zodat je wellicht jezelf voor de gek houdt. Maar op dit moment gebeurt het gewoon, en deze voorvallen hebben mijn kijk hierop echt volledig veranderd.

Met ons hondje nu ook al twee frappante dingen:

- Er lag nog een speeltje van hem onder de bank (aan de achterkant), zo'n slap bijtknuffeltje. Woensdagavond heeft mijn vrouw dat van de grond opgeraapt en op de bank gelegd, op het zitvlak, dus voor de rugleuning. Toen we gisteren aan tafel zaten te werken keek ik even in mijn ooghoek en: het speeltje lag weer op exact dezelfde plek op de grond, aan de achterkant onder de bank. We hebben we beide niks mee gedaan.

- Op tv hebben we vaak de wallpapers van Google Chromecast aanstaan. De meeste foto's ken je wel, omdat die in carrousel voorbij komen. Ik was gisteravond dus weg naar m'n band waar dat voorval gebeurde. Sinds woensdag hebben we zijn as ook hier in huis. Mijn vrouw zat nog even te werken en wat voor wallpaper verschijnt er? Een Jack Russel in een groen bloemenveld. Dit hondje lijkt exact op die van ons, en die foto was nog nooit voorbij gekomen in al die jaren...
kleinvogelijnvrijdag 15 mei 2020 @ 23:29
@Repentless
Ik herinner me je verhaal van je vader nog uit het Covid forum. Hoe gaat het nu met je?

Ik vind het mooi...heel bijzonder, die gebeurtenissen na je vaders overlijden (en ook je hondje). Sja, wie zal het zeggen he. Het heeft niet echt zin om het weg te redeneren denk ik, het is gewoon zoals jij het interpreteert. Wat je gelooft is voor jou waar. Ik hoop dat het op de een of andere manier energie is afkomstig van je vader. Men zegt dat energie altijd blijft voortbestaan toch. Het lijkt me voor jou/jullie best een troostrijke gedachte, ik neem aan dat je het niet eng vond wat er is voorgevallen?

Mijn vader is er al heel lang niet meer, maar wij hebben ook zeker dingen meegemaakt die niet te verklaren zijn. Ik woonde toen nog thuis.

- Zo was de flat vanaf het moment dat hij er niet meer was niet meer warm te stoken. We stonden letterlijk en figuurlijk in de kou, alsof met hem letterlijk de warmte uit het huis was vertrokken. Zó ontzettend koud bleef het, dat we met matrassen naast elkaar in de woonkamer op de grond zijn gaan liggen.
- Mijn vader rookte en na zijn overlijden lagen op verschillende plekken van die asstompjes (weet ik veel hoe dat heet, de as die je van je peuk af tikt) terwijl er dus niemand rookte in huis. Achter prulletjes in de vensterbank, op de balkonrand. Zelfs in mijn auto op de grond voor de voorstoel lagen van die as dingetjes. Bizar want dingen kunnen zich niet ineens materialiseren maar toch...niemand behalve ik reed erin.

[ Bericht 7% gewijzigd door kleinvogelijn op 16-05-2020 00:02:27 (Te lang) ]
Repentlesszaterdag 16 mei 2020 @ 00:25
quote:
1s.gif Op vrijdag 15 mei 2020 23:29 schreef kleinvogelijn het volgende:
@:repentless
Ik herinner me je verhaal van je vader nog uit het Covid forum. Hoe gaat het nu met je?

Ik vind het mooi...heel bijzonder, die gebeurtenissen na je vaders overlijden (en ook je hondje). Sja, wie zal het zeggen he. Het heeft niet echt zin om het weg te redeneren denk ik, het is gewoon zoals jij het interpreteert. Wat je gelooft is voor jou waar. Ik hoop dat het op de een of andere manier energie is afkomstig van je vader. Men zegt dat energie altijd blijft voortbestaan toch. Het lijkt me voor jou/jullie best een troostrijke gedachte, ik neem aan dat je het niet eng vond wat er is voorgevallen?

Mijn vader is er al heel lang niet meer, maar wij hebben ook zeker dingen meegemaakt die niet te verklaren zijn. Ik woonde toen nog thuis.

- Zo was de flat vanaf het moment dat hij er niet meer was niet meer warm te stoken. We stonden letterlijk en figuurlijk in de kou, alsof met hem letterlijk de warmte uit het huis was vertrokken. Zó ontzettend koud bleef het, dat we met matrassen naast elkaar in de woonkamer op de grond zijn gaan liggen.
- Mijn vader rookte en na zijn overlijden lagen op verschillende plekken van die asstompjes (weet ik veel hoe dat heet, de as die je van je peuk af tikt) terwijl er dus niemand rookte in huis. Achter prulletjes in de vensterbank, op de balkonrand. Zelfs in mijn auto op de grond voor de voorstoel lagen van die as dingetjes. Bizar want dingen kunnen zich niet ineens materialiseren maar toch...niemand behalve ik reed erin.
Het gaat wel goed, dank je wel. :) Het aloude cliché: je geeft het een plaats. Het scheelt ook dat ik hier in mijn eigen huis en aan het werk ben. Normaal gesproken was mijn vader hier natuurlijk ook niet constant om me heen, dus dan denk je er ook niet constant aan.

Mijn moeder mist hem ontzettend, maar is ook sterk. Ze merkt wel dat de realiteit nu steeds meer begint in te kicken, dat hij echt niet meer terugkomt. Zelf heeft ze ook niet dit soort signalen (als je daarover kunt spreken) ontvangen, maar het vrolijkt haar wel op als we het vertellen. Het enige wat zij tot nu toe heeft ervaren was de nacht na zijn overlijden: mijn vader had vanwege zijn medicijngebruik vaak kramp in zijn benen 's nachts. Ze werd nu zelf om 2:00 wakker met kramp in beide benen, terwijl ze dat nooit heeft.

Nog een voorval dat me nu te binnen schiet: ons hondje en mijn vader waren altijd twee handen op 1 buik. De eerste keer dat hij bij mijn moeder was na mijn vaders overlijden (toen het met hemzelf al slecht ging), zaten mijn moeder en ik in de kamer. Hij liep toen uit zichzelf opeens naar een kamer waar hij nooit kwam. We hoorden opeens geblaf en gingen kijken wat er was. Hij zat toen heel rustig op zijn kont naar de jas van mijn vader te blaffen, in een houding waar hij nooit in zat. Ik heb er meteen een foto van gemaakt. Sinds vorige week, toen hij steeds meer verlamd raakte in zijn achterpootjes, was er nog maar 1 houding waarin hij kon zitten. Afijn je raadt al welke houding dat was...

We vonden het overigens helemaal niet eng. We schrokken omdat die foto met een klap naar benden viel maar daarna moesten we gelijk lachen en zeiden "zo, je laat even weten dat je er nog bent." :)

Mooie en bijzondere verhalen ook van jou! Die energie zoals jij het omschrijft, is ook hoe ik het interpreteer, ik kan het met geen mogelijkheid anders verklaren. Het is zeker een troostrijke gedachte. :)
kleinvogelijnzaterdag 16 mei 2020 @ 14:35
quote:
0s.gif Op zaterdag 16 mei 2020 00:25 schreef Repentless het volgende:

[..]

Het gaat wel goed, dank je wel. :) Het aloude cliché: je geeft het een plaats. Het scheelt ook dat ik hier in mijn eigen huis en aan het werk ben. Normaal gesproken was mijn vader hier natuurlijk ook niet constant om me heen, dus dan denk je er ook niet constant aan.

Mijn moeder mist hem ontzettend, maar is ook sterk. Ze merkt wel dat de realiteit nu steeds meer begint in te kicken, dat hij echt niet meer terugkomt. Zelf heeft ze ook niet dit soort signalen (als je daarover kunt spreken) ontvangen, maar het vrolijkt haar wel op als we het vertellen. Het enige wat zij tot nu toe heeft ervaren was de nacht na zijn overlijden: mijn vader had vanwege zijn medicijngebruik vaak kramp in zijn benen 's nachts. Ze werd nu zelf om 2:00 wakker met kramp in beide benen, terwijl ze dat nooit heeft.

Nog een voorval dat me nu te binnen schiet: ons hondje en mijn vader waren altijd twee handen op 1 buik. De eerste keer dat hij bij mijn moeder was na mijn vaders overlijden (toen het met hemzelf al slecht ging), zaten mijn moeder en ik in de kamer. Hij liep toen uit zichzelf opeens naar een kamer waar hij nooit kwam. We hoorden opeens geblaf en gingen kijken wat er was. Hij zat toen heel rustig op zijn kont naar de jas van mijn vader te blaffen, in een houding waar hij nooit in zat. Ik heb er meteen een foto van gemaakt. Sinds vorige week, toen hij steeds meer verlamd raakte in zijn achterpootjes, was er nog maar 1 houding waarin hij kon zitten. Afijn je raadt al welke houding dat was...

We vonden het overigens helemaal niet eng. We schrokken omdat die foto met een klap naar benden viel maar daarna moesten we gelijk lachen en zeiden "zo, je laat even weten dat je er nog bent." :)

Mooie en bijzondere verhalen ook van jou! Die energie zoals jij het omschrijft, is ook hoe ik het interpreteer, ik kan het met geen mogelijkheid anders verklaren. Het is zeker een troostrijke gedachte. :)
Zeker, het krijgt een plaats in je leven, bij mij een zeer prominente iig. Ook jouw moeder zal ermee leren leven, je hebt immers weinig keus. Wel bijzonder ook hoor, dat ze ook wakker werd 's nachts, en ook hoe de hond zich gedroeg! Je hoort vaker dat dieren toch een soort extra zintuig hebben.

Ik bedenk me ineens de meest bijzondere gebeurtenis, raar dat ik dat niet eerder schreef in dit topic; nadat mijn vader er niet meer was heb ik een tijdje naast mijn moeder geslapen, op mijn vaders kant. Ik zie het nog zo gebeuren, op een ochtend, hoe de dichte lamellen voor het raam vanaf de ene muur naar de andere kant bewogen, alsof er heel zachtjes een onzichtbare hand langs gleed, een harp bespeelde. We zeiden allebei tegen elkaar "zie je dat?" Er was geen raam open, geen tocht en we hebben nog geprobeerd om het na te doen door er met onze eigen hand langs te strijken, maar we konden de subtiliteit van de beweging niet nabootsen. Het was echt heel mooi O+

Laten we dit soort dingen koesteren...
Repentlesszaterdag 16 mei 2020 @ 22:48
quote:
0s.gif Op zaterdag 16 mei 2020 14:35 schreef kleinvogelijn het volgende:

[..]

Zeker, het krijgt een plaats in je leven, bij mij een zeer prominente iig. Ook jouw moeder zal ermee leren leven, je hebt immers weinig keus. Wel bijzonder ook hoor, dat ze ook wakker werd 's nachts, en ook hoe de hond zich gedroeg! Je hoort vaker dat dieren toch een soort extra zintuig hebben.

Ik bedenk me ineens de meest bijzondere gebeurtenis, raar dat ik dat niet eerder schreef in dit topic; nadat mijn vader er niet meer was heb ik een tijdje naast mijn moeder geslapen, op mijn vaders kant. Ik zie het nog zo gebeuren, op een ochtend, hoe de dichte lamellen voor het raam vanaf de ene muur naar de andere kant bewogen, alsof er heel zachtjes een onzichtbare hand langs gleed, een harp bespeelde. We zeiden allebei tegen elkaar "zie je dat?" Er was geen raam open, geen tocht en we hebben nog geprobeerd om het na te doen door er met onze eigen hand langs te strijken, maar we konden de subtiliteit van de beweging niet nabootsen. Het was echt heel mooi O+

Laten we dit soort dingen koesteren...
Wow, nice. :) Jullie zagen het allebei dus? En was het maar een kort moment?

Je hoort inderdaad vaker dat dieren zaken oppikken die wij niet kunnen waarnemen. En waarom ook niet? Het spectrum dat zij zien is anders dan dat van mensen.
kleinvogelijnzaterdag 16 mei 2020 @ 22:59
quote:
0s.gif Op zaterdag 16 mei 2020 22:48 schreef Repentless het volgende:

[..]

Wow, nice. :) Jullie zagen het allebei dus? En was het maar een kort moment?

Je hoort inderdaad vaker dat dieren zaken oppikken die wij niet kunnen waarnemen. En waarom ook niet? Het spectrum dat zij zien is anders dan dat van mensen.
Ja we 'lagen' erbij en we keken ernaar. Echt heel bijzonder was het. Sja hoe lang duurde het, de kamer was een meter of 3 breed, dus over die afstand, alsof er vingers achterlangs gleden die elke lamel even aantikten.

Zeker, dieren 'weten' of voelen toch ook of er een aardbeving, tsunami of tornado aankomt etc. En je hoort vaak dat ze raar zitten te kijken naar bepaalde hoeken in kamers of er niet willen komen. Mooi eigenlijk he. Ik hoop dat je nog vaker dingen mag meemaken die je niet kan verklaren...
Repentlesszaterdag 16 mei 2020 @ 23:13
quote:
0s.gif Op zaterdag 16 mei 2020 22:59 schreef kleinvogelijn het volgende:

[..]

Ja we 'lagen' erbij en we keken ernaar. Echt heel bijzonder was het. Sja hoe lang duurde het, de kamer was een meter of 3 breed, dus over die afstand, alsof er vingers achterlangs gleden die elke lamel even aantikten.

Zeker, dieren 'weten' of voelen toch ook of er een aardbeving, tsunami of tornado aankomt etc. En je hoort vaak dat ze raar zitten te kijken naar bepaalde hoeken in kamers of er niet willen komen. Mooi eigenlijk he. Ik hoop dat je nog vaker dingen mag meemaken die je niet kan verklaren...
Het is inderdaad mooi en zoals eerder gezegd, troostend. :) Van mij hoeft het niet constant overigens. Ik ben er niet bewust naar op zoek geweest en dat ga ik ook niet doen. Als het vanzelf komt prima, dan ervaar ik het met een lach op mijn gezicht. :)
kleinvogelijnzondag 17 mei 2020 @ 00:05
@Repentless ja zo bedoelde ik het ook hoor, als het komt, dan komt het en is het prima. Zo niet, ook goed. Het is bijzonder áls het gebeurt igg!
Sushiloverdinsdag 19 mei 2020 @ 11:36
@Repentless Mooie verhalen! Ik was ook altijd sceptisch en nog steeds ben ik af en toe niet zeker of de gebeurtenissen toeval zijn of niet. Ik ben heel erg gaan geloven dat de energie van overleden personen nog een tijd blijft hangen tot enkele maanden/jaren en dan verdwijnt. Ik heb zelf meerdere dingen meegemaakt na de dood van mijn ouders. Zij zijn 4 maanden na elkaar overleden. Vooral ook de dromen die jij beschrijft komen mij erg bekend voor. Hier wat dingen die ik heb gezien:

Een teddybeer die van de kast viel nadat ik om een 'teken' vroeg van mijn overleden ouders. Die dag liet ik al mijn emoties toe en was ik alleen maar aan het huilen. Ik dacht eerst dat mijn kat het had gedaan, dus ik zet het terug.. valt ie even later weer van de kast af. En mijn kat zat er niet bij in de buurt. Toen kroop mijn kat opeens met de staart tussen de benen naar een kabinet kastje tegen een andere muur, met daarop een lamp. En die ging heel hard flikkeren en sprong toen uit. Toen dacht ik wel even wtf. En toen begon ik keihard te lachen. Dus toeval of niet, het maakte me wel weer even vrolijk!

Twee weken nadat mijn moeder was overleden droomde ik dat ik in mijn ouderlijk huis op de bank zat en naar links keek en mijn moeder zat daar, hield mijn arm vast en dat voelde ik ook echt, en ze zei: "ik mis jullie wel hoor, vind het wel moeilijk." Ze had een eng gezicht, ik zag dat ze overleden was. Dat was heel naar. En toen keek ik in de droom naar rechts en zat mijn vader daar opeens, met eenzelfde soort gezicht als mijn moeder. En hij zei: "ik kan mama nu ook zien" paar maanden daarna overleed mijn vader en toen dacht ik terug aan die droom. Het leek haast wel of ik het voorspelt had.

Na het overlijden van mijn vader droomde ik dat ik zijn stem hoorde vlak naast mijn hoofd en zei: "je oom en tante moeten 4 ringen in de auto laten vervangen." En toen werd ik wakker dus ik dacht huh wat een vage droom joh! En ik appte voor de grap mijn tante erover en we lachten het weg. Paar weken later appt zij mij: je gelooft het nooit maar we waren net bij de garage en de 4 ringen van het ophangsysteem van de banden waren zo erg versleten dat we net op tijd waren, anders hadden er ongelukken kunnen gebeuren. Kippenvel momentje.

Die radio droom herken ik dus. Ik droomde dat er ook een soort radio of babyfoon ofzo op een tafel stond en ik hoorde een ruis en opeens mijn vaders stem ver weg. Ik vroeg hoe het ging en hij zei: "Ik ben bijna over!" En nog iets heel vaags wat ik niet verstond.

De dag voordat ik op een lange reis ging droomde ik over mijn moeder, ze kwam naar me toe lopen, ze zag er iets jonger uit, van voordat ik geboren was, maar ik wist dat zij het was, ze had een lichtblauwe blouse aan, wat ze vaak droeg. Ze knuffelde me en ik voelde haar warmte en haar armen echt. Ik wreef over haar armen en ik vroeg: ik ga op reis mama vind je dat erg? Want ik weet dat je daar altijd een beetje bang voor was als ik op avontuur ging. En ze zei: "ga maar meisje, je hebt het verdient en jij wilt dit." En toen hoorde ik op de achtergrond ergens mijn vader haar naam roepen. Toen ik wilde kijken naar hem werd ik wakker. Dus ik heb hem niet gezien en daar baalde ik heel erg van toen ik wakker werd. Die dromen voelen heel echt, maar ik geloof wel dat het ook verwerken is.

Rouwen stopt nooit. Elke dag denk ik wel aan mijn ouders. Maar dat is eigenlijk ook wel mooi :) Ik wil jou heel veel sterkte wensen en blijf over je vader praten! Niets opkroppen. Dat helpt echt.
Repentlessdinsdag 19 mei 2020 @ 18:49
quote:
0s.gif Op dinsdag 19 mei 2020 11:36 schreef Sushilover het volgende:
@:Repentless Mooie verhalen! Ik was ook altijd sceptisch en nog steeds ben ik af en toe niet zeker of de gebeurtenissen toeval zijn of niet. Ik ben heel erg gaan geloven dat de energie van overleden personen nog een tijd blijft hangen tot enkele maanden/jaren en dan verdwijnt. Ik heb zelf meerdere dingen meegemaakt na de dood van mijn ouders. Zij zijn 4 maanden na elkaar overleden. Vooral ook de dromen die jij beschrijft komen mij erg bekend voor. Hier wat dingen die ik heb gezien:

Een teddybeer die van de kast viel nadat ik om een 'teken' vroeg van mijn overleden ouders. Die dag liet ik al mijn emoties toe en was ik alleen maar aan het huilen. Ik dacht eerst dat mijn kat het had gedaan, dus ik zet het terug.. valt ie even later weer van de kast af. En mijn kat zat er niet bij in de buurt. Toen kroop mijn kat opeens met de staart tussen de benen naar een kabinet kastje tegen een andere muur, met daarop een lamp. En die ging heel hard flikkeren en sprong toen uit. Toen dacht ik wel even wtf. En toen begon ik keihard te lachen. Dus toeval of niet, het maakte me wel weer even vrolijk!

Twee weken nadat mijn moeder was overleden droomde ik dat ik in mijn ouderlijk huis op de bank zat en naar links keek en mijn moeder zat daar, hield mijn arm vast en dat voelde ik ook echt, en ze zei: "ik mis jullie wel hoor, vind het wel moeilijk." Ze had een eng gezicht, ik zag dat ze overleden was. Dat was heel naar. En toen keek ik in de droom naar rechts en zat mijn vader daar opeens, met eenzelfde soort gezicht als mijn moeder. En hij zei: "ik kan mama nu ook zien" paar maanden daarna overleed mijn vader en toen dacht ik terug aan die droom. Het leek haast wel of ik het voorspelt had.

Na het overlijden van mijn vader droomde ik dat ik zijn stem hoorde vlak naast mijn hoofd en zei: "je oom en tante moeten 4 ringen in de auto laten vervangen." En toen werd ik wakker dus ik dacht huh wat een vage droom joh! En ik appte voor de grap mijn tante erover en we lachten het weg. Paar weken later appt zij mij: je gelooft het nooit maar we waren net bij de garage en de 4 ringen van het ophangsysteem van de banden waren zo erg versleten dat we net op tijd waren, anders hadden er ongelukken kunnen gebeuren. Kippenvel momentje.

Die radio droom herken ik dus. Ik droomde dat er ook een soort radio of babyfoon ofzo op een tafel stond en ik hoorde een ruis en opeens mijn vaders stem ver weg. Ik vroeg hoe het ging en hij zei: "Ik ben bijna over!" En nog iets heel vaags wat ik niet verstond.

De dag voordat ik op een lange reis ging droomde ik over mijn moeder, ze kwam naar me toe lopen, ze zag er iets jonger uit, van voordat ik geboren was, maar ik wist dat zij het was, ze had een lichtblauwe blouse aan, wat ze vaak droeg. Ze knuffelde me en ik voelde haar warmte en haar armen echt. Ik wreef over haar armen en ik vroeg: ik ga op reis mama vind je dat erg? Want ik weet dat je daar altijd een beetje bang voor was als ik op avontuur ging. En ze zei: "ga maar meisje, je hebt het verdient en jij wilt dit." En toen hoorde ik op de achtergrond ergens mijn vader haar naam roepen. Toen ik wilde kijken naar hem werd ik wakker. Dus ik heb hem niet gezien en daar baalde ik heel erg van toen ik wakker werd. Die dromen voelen heel echt, maar ik geloof wel dat het ook verwerken is.

Rouwen stopt nooit. Elke dag denk ik wel aan mijn ouders. Maar dat is eigenlijk ook wel mooi :) Ik wil jou heel veel sterkte wensen en blijf over je vader praten! Niets opkroppen. Dat helpt echt.
Prachtige verhalen. :) Die met die vier ringen is wel heel erg frappant, mooi ook.

En wat een ellende, vier maanden na elkaar je ouders verliezen. ;( Hoe oud was je toen?

Ontzettend bedankt. :) Praten helpt inderdaad veel.
kleinvogelijnwoensdag 20 mei 2020 @ 22:00
@Sushilover

Wauw, wat een bijzondere verhalen ook zeg. En wat ondenkbaar..allebei je ouders zo snel achter elkaar kwijtraken. Pff wat zal dat een klap zijn geweest voor je...

quote:
Die dromen voelen heel echt, maar ik geloof wel dat het ook verwerken is.
Zo zie ik het ook. Ik heb jarenlang gehad dat mijn vader wegging in mijn dromen. ik zag ook altijd maar de helft van zijn gezicht omdat hij zich al omdraaide en wegging. Ik vroeg in elke droom aan hem "waarom ga je nou weg" en werd vaak heel verdrietig wakker. Hij gaf namelijk nooit antwoord in mijn droom. Het mooie is dat ik de laatste jaren droom en dan is mijn vader gewoon aanwezig in mijn droom, hij zit op de bank, of wandelt mee, is in de buurt; hij gaat niet meer weg maar 'is er'. Een hele fijne gedachte dat hij me niet meer verlaat, maar dat hij er altijd is. Ik zie dat zeker ook als een stuk verwerking.

quote:
Rouwen stopt nooit. Elke dag denk ik wel aan mijn ouders. Maar dat is eigenlijk ook wel mooi :)
Zo is het maar net! Ze zijn altijd waar wij zijn O+
Haushoferwoensdag 27 mei 2020 @ 19:09
Sinds ik Derren Brown op YT kijk, ben ik ultrasceptisch geworden jegens dit soort verhalen. Ook al heb ik er zelf ook ervaring mee :P
Sushiloverdonderdag 28 mei 2020 @ 18:01
Sorry voor de late reactie! @Repentless ik was 25 toen ze overleden.

@Haushofer dat ga ik ook eens kijken. Ik kijk nu toevallig een podcast met Matthew Walker, hij is slaap en droom expert. Heel interessant!

Fishermandonderdag 28 mei 2020 @ 18:23
quote:
1s.gif Op vrijdag 15 mei 2020 01:03 schreef Repentless het volgende:
Op 26 maart is mijn vader heel plotseling overleden aan corona. Binnen twee weken van gezond naar einde verhaal. Daarnaast hebben wij afgelopen vrijdag ons hondje moeten laten inslapen na 16,5 jaar. Twee verdrietige gebeurtenissen kort na elkaar dus helaas...

Ik ben een vrij nuchter persoon in het dagelijks leven, maar sinds mijn vader is overleden gebeuren er toch wel heel bijzondere dingen, die ik moeilijk of eigenlijk niet rationeel kan verklaren. Ik weet dat er gezegd wordt dat je door verdriet vaak kunt gaan zoeken in voorvallen en daar voor jezelf als troost een 'teken' in ziet, terwijl een rationeel persoon die er niet in gelooft dat afdoet als toeval of hersenspinsels.

Ik ben er voor mezelf, zeker na vanavond, wel van overtuigd dat er meer is. Deze ervaring zal me altijd bijblijven.

Enkele voorafgaande voorvallen:

- Toen we de middag na zijn overlijden thuiskwamen uit het ziekenhuis bij mijn moeder, stonden er drie klokken opeens stil. Hij deed altijd de klokken.

- Metallica's Nothing Else Matters werd gedraaid tijdens de uitvaart. Toen het afgelopen was en we in de auto zaten naar huis, zetten we de radio aan. Zender was 538. Welk nummer werd gedraaid? Juist, op een hitzender waarbij dit nummer nooit in de playlist voorkomt. Direct daarna een verhaal van de dj's dat vrijwel overeen kwam met een anekdote waarover ik spraak tijdens de uitvaart.

- Een droom waarin we de rouwkamer binnenkwamen en in zijn kist lag, maar ook aan een tafel zat te praten met ons. Ik zei tegen hem dat dat toch niet kon? Hij zei heel duidelijk tegen mij dat hij dat niet meer was in die kist, maar nu was zoals hij daar zat en het goed ging.

- Een droom waarin hij via een radio opeens contact maakte en zei: "Hoi! Ik ben hier met mijn zus (twee jaar geleden overleden). Ik wil alleen maar even zeggen dat alles goed gaat. Doe iedereen de groetjes en we zien elkaar ooit weer".

Dit kun je, als scepticus, allemaal nog duiden als toeval, of je eigen hersenspinsels.

Maar de meest frappante was vanavond. Ik speel in een hobbybandje, en we hebben een externe oefenruimte op een bedrijventerrein. Er was niemand aanwezig behalve wij. We zaten met drie man een beetje te lullen over wat er allemaal gebeurd is en over dit soort voorvallen. Een van hen is een beetje sceptisch hierover. Zegt niet dat het niet kan, maar neemt ook wel het e.e.a. met een korreltje zout. Zoals ik normaal gesproken ook wel zou doen.

Zes weken geleden hebben we een foto van mijn aan de muur gehangen, ter nagedachtenis. We zijn daar 1 of 2 keer per week, een uurtje of 3 op een avond. Voor de rest is daar 24/7 niemand aanwezig, dus al die tijd blijft alles in de ruimte ongemoeid.

We zitten er een half uurtje, beetje relaxen en ouwehoeren over dit onderwerp, en wat gebeurt er terwijl we aan het praten zijn: die foto van mijn vader valt spontaan van de muur, recht voor onze ogen. Wij schrokken en hadden meteen collectief een 'wtf'-moment.

Er hangt veel meer aan die muur, alleen specifiek deze viel naar beneden. Die foto hing met een ophangbeugeltje in het lijstje over een spijker. De spijker zat gewoon nog in de muur, was niet krom of schuin, en het beugeltje was ook gewoon helemaal intact. Die foto kan er dus technisch gezien helemaal niet afvallen, omdat je het beugeltje over de kop van de spijker heen moet tillen om hem van de muur te halen.

Ik heb hem daarna teruggehangen en nog gekeken of ik hem horizontaal van de muur kon trekken, zonder het beugeltje over de spijkerkop heen te tillen. Geen enkele mogelijkheid... Het is gewoon vrijwel niet mogelijk dat die foto eraf 'gegleden' is, want daarvoor zou deze dus eerst omhoog moeten alvorens langs die spijkerkop te kunnen gaan.

Beetje lang verhaal, maar ik wilde het toch even delen om te zien hoe anderen hier naar kijken. Het is voor mij een van de meest bizarre ervaringen uit mijn leven. :)
Ik zou het allemaal graag willen geloven. Mijn moeder is een week eerder overleden. Niet aan corona, maar heel plotseling aan een hersenbloeding.

Ik geloof zeker dat er meer is, hoewel ik niet religieus ben. Ik geloof net zoals de wetenschap in meerdere dimensies en ook in een multiuniverse.
Op een of andere manier denk ik dat geestverschijningen nog niet verklaarbaar zijn, maar dat in de toekomst wel zal zijn.

Mijn vrouw gelooft overigens dat de geest van een overledene 40 dagen na overlijden pas vertrekt. Zij is overigens wel religieus, maar niet belijdend.
Repentlessdonderdag 28 mei 2020 @ 18:31
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 18:01 schreef Sushilover het volgende:
Sorry voor de late reactie! @:repentless ik was 25 toen ze overleden.

@:haushofer dat ga ik ook eens kijken. Ik kijk nu toevallig een podcast met Matthew Walker, hij is slaap en droom expert. Heel interessant!

Heftig hoor, op die leeftijd je ouders zo kort na elkaar verliezen, damn. Toont ook de veerkracht van de mens (althans de meeste mensen), dat je ondanks zoiets toch het plezier in het leven kunt terugvinden. :)

@Haushofer ik snap je scepsis, dat heb ik ook wel. Bijvoorbeeld bij bepaalde 'mediums'. Ik kon deze voorvallen echter niet verklaren en was er ook niet alleen in, vandaar dat je er anders over gaat denken. :)
Scheepskokdonderdag 28 mei 2020 @ 18:35
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 18:23 schreef Fisherman het volgende:

[..]

Ik zou het allemaal graag willen geloven. Mijn moeder is een week eerder overleden. Niet aan corona, maar heel plotseling aan een hersenbloeding.

Ik geloof zeker dat er meer is, hoewel ik niet religieus ben. Ik geloof net zoals de wetenschap in meerdere dimensies en ook in een multiuniverse.
Op een of andere manier denk ik dat geestverschijningen nog niet verklaarbaar zijn, maar dat in de toekomst wel zal zijn.

Mijn vrouw gelooft overigens dat de geest van een overledene 40 dagen na overlijden pas vertrekt. Zij is overigens wel religieus, maar niet belijdend.
Heel erg veel sterkte toegewenst.
Fishermandonderdag 28 mei 2020 @ 18:36
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 18:35 schreef Scheepskok het volgende:

[..]

Heel erg veel sterkte toegewenst.
Dank je wel.
Repentlessdonderdag 28 mei 2020 @ 18:47
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 18:23 schreef Fisherman het volgende:

[..]

Ik zou het allemaal graag willen geloven. Mijn moeder is een week eerder overleden. Niet aan corona, maar heel plotseling aan een hersenbloeding.

Ik geloof zeker dat er meer is, hoewel ik niet religieus ben. Ik geloof net zoals de wetenschap in meerdere dimensies en ook in een multiuniverse.
Op een of andere manier denk ik dat geestverschijningen nog niet verklaarbaar zijn, maar dat in de toekomst wel zal zijn.

Mijn vrouw gelooft overigens dat de geest van een overledene 40 dagen na overlijden pas vertrekt. Zij is overigens wel religieus, maar niet belijdend.
Gecondoleerd en sterkte. Ik ben ook niet religieus en wat mij betreft hoef je dat ook niet te zijn om wel in deze zaken te geloven. :)

Religie gaat uit van opperwezen waaraan je je na je dood zou moeten verantwoorden. En als je het niet goed hebt gedaan, zul je eeuwig branden. Dat concept zie ik los van het feit of de 'geest' of iemands energie volledig weg is na het overlijden.

Wat daarin een lastige is, is dat je hersenen voor een groot deel bepalen hoe je bent. Bij Alzheimerpatiënten zie je namelijk wel dat hun karakter verandert naarmate het erger wordt. Dat zou dan betekenen dat de 'geest' geen entiteit is die iemands 'zijn' volledig behelst, omdat de tastbare hersenen daar een rol in spelen.

Er zijn echter ook wel verklaringen dat die 'geest' een energie is die je bewustzijn creëert, en het tastbare lichaam het medium is waarmee je functioneert. Net zoals een auto minder goed functioneert naarmate er meer onderdelen kapot gaan ondanks dat de bestuurder prima kan rijden, kan het lichaam ook steeds minder functioneren en heeft de bestuurder ook meer moeite om contact te maken, terwijl die er nog wel is. Of het zo is weet ik niet, maar het klinkt niet eens zo onaannemelijk.

Heb je zelf nog bijzondere voorvallen ervaren?
Fishermandonderdag 28 mei 2020 @ 19:48
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 18:47 schreef Repentless het volgende:
Gecondoleerd en sterkte. Ik ben ook niet religieus en wat mij betreft hoef je dat ook niet te zijn om wel in deze zaken te geloven.

Religie gaat uit van opperwezen waaraan je je na je dood zou moeten verantwoorden. En als je het niet goed hebt gedaan, zul
Jij ook nog gecondoleerd en veel sterkte.

Ik heb alleen iets met muziek meegemaakt, iets wat jij ook meemaakte.
We hadden een aantal nummers uitgekozen. Het nummer wat ik uitgekozen had en wist dat mijn moeder dat mooi vond, dat stond heel toevallig op toen we de eerste keer gingen kijken toen ze opgebaard lag. Er was daar natuurlijk een playlist van een aantal nummers. Daar was een lijst van, het waren er denk ik een stuk of 80. Maar net juist dat ene nummer speelde op dat moment.
Verder niets meegemaakt overigens. Ik heb wel wat rare dromen gehad, maar dat is vooral omdat ik me ook best veel zorgen maak om mijn vader. Die had zich volgens mij vooral ingesteld dat hij nooit zonder mijn moeder zou hoeven leven, omdat hij dacht dat hij eerder dood zou gaan. Mijn moeder was veel fitter namelijk. Maar goed, dat is natuurlijk een heel ander verhaal.

Ik sta natuurlijk wel open voor dergelijke prikkelen, anders zou ik er ook niet in geloven. Ik denk dat je ook als het ware een soort voelsprieten moet kweken om het te kunnen “zien”.

Interessant trouwens dat je alzheimer aanhaalt. Wat ik me dan afvraag: Zou de geest van iemand die alzheimer gehad heeft ook niet meer weten wie zijn naasten waren of wie hij/zij zelf was?
Repentlessvrijdag 29 mei 2020 @ 00:15
quote:
0s.gif Op donderdag 28 mei 2020 19:48 schreef Fisherman het volgende:

[..]

Jij ook nog gecondoleerd en veel sterkte.

Ik heb alleen iets met muziek meegemaakt, iets wat jij ook meemaakte.
We hadden een aantal nummers uitgekozen. Het nummer wat ik uitgekozen had en wist dat mijn moeder dat mooi vond, dat stond heel toevallig op toen we de eerste keer gingen kijken toen ze opgebaard lag. Er was daar natuurlijk een playlist van een aantal nummers. Daar was een lijst van, het waren er denk ik een stuk of 80. Maar net juist dat ene nummer speelde op dat moment.
Verder niets meegemaakt overigens. Ik heb wel wat rare dromen gehad, maar dat is vooral omdat ik me ook best veel zorgen maak om mijn vader. Die had zich volgens mij vooral ingesteld dat hij nooit zonder mijn moeder zou hoeven leven, omdat hij dacht dat hij eerder dood zou gaan. Mijn moeder was veel fitter namelijk. Maar goed, dat is natuurlijk een heel ander verhaal.

Ik sta natuurlijk wel open voor dergelijke prikkelen, anders zou ik er ook niet in geloven. Ik denk dat je ook als het ware een soort voelsprieten moet kweken om het te kunnen “zien”.

Interessant trouwens dat je alzheimer aanhaalt. Wat ik me dan afvraag: Zou de geest van iemand die alzheimer gehad heeft ook niet meer weten wie zijn naasten waren of wie hij/zij zelf was?
Dank je wel. :)

Vanavond ook wel weer een aparte. Ik zat in de auto met mijn moeder aan de telefoon, we hadden het net even over de gedenksteen voor mijn vader waarvoor we binnenkort een afspraak hebben. Daar komt een afbeelding van zijn rouwkaart op, waar een vliegtuig op staat dat in de verte richting de horizon landt.

Precies op dat moment zie ik een vliegtuig zo ongeveer vanuit dezelfde kijkhoek als op die kaart landen richting Schiphol (vanuit omgeving Gouda). Normaal gesproken natuurlijk niet bijzonder, maar er zijn (als ik het goed heb opgezocht) vanavond slechts 2 vliegtuigen geland op Schiphol. Dat is tegenwoordig een bezienswaardigheid. Kan allemaal toeval zijn, maar dat het steeds op die momenten als je het erover hebt gebeurt intrigeert me wel.

M.b.t. alzheimer: dat is juist het idee van scheiding van lichaam en geest. De 'geest' of energie is in het lichaam, echter werkt dat lichaam niet meer goed mee, waardoor dagelijks functioneren of contact met anderen moeilijk wordt.

De 'bestuurder' probeert dus nog te rijden met een steeds slechter wordende auto. Ik denk echter dat tijd, verleden, heden, herinneringen e.d. allemaal begrippen zijn die verbonden zijn aan het aardse bestaan dat we nu hebben, maar die er niet meer toe doen in een eventuele andere dimensie. Je bent dan op een geheel andere wijze verbonden met je geliefden, in wat voor vorm dan ook. Dit klinkt wel extreem zweverig realiseer ik me, maar dat is hoe ik het op dit moment een beetje zie. :)
Fishermanvrijdag 29 mei 2020 @ 08:32
quote:
0s.gif Op vrijdag 29 mei 2020 00:15 schreef Repentless het volgende:

[..]

Dank je wel. :)

Vanavond ook wel weer een aparte. Ik zat in de auto met mijn moeder aan de telefoon, we hadden het net even over de gedenksteen voor mijn vader waarvoor we binnenkort een afspraak hebben. Daar komt een afbeelding van zijn rouwkaart op, waar een vliegtuig op staat dat in de verte richting de horizon landt.

Precies op dat moment zie ik een vliegtuig zo ongeveer vanuit dezelfde kijkhoek als op die kaart landen richting Schiphol (vanuit omgeving Gouda). Normaal gesproken natuurlijk niet bijzonder, maar er zijn (als ik het goed heb opgezocht) vanavond slechts 2 vliegtuigen geland op Schiphol. Dat is tegenwoordig een bezienswaardigheid. Kan allemaal toeval zijn, maar dat het steeds op die momenten als je het erover hebt gebeurt intrigeert me wel.

M.b.t. alzheimer: dat is juist het idee van scheiding van lichaam en geest. De 'geest' of energie is in het lichaam, echter werkt dat lichaam niet meer goed mee, waardoor dagelijks functioneren of contact met anderen moeilijk wordt.

De 'bestuurder' probeert dus nog te rijden met een steeds slechter wordende auto. Ik denk echter dat tijd, verleden, heden, herinneringen e.d. allemaal begrippen zijn die verbonden zijn aan het aardse bestaan dat we nu hebben, maar die er niet meer toe doen in een eventuele andere dimensie. Je bent dan op een geheel andere wijze verbonden met je geliefden, in wat voor vorm dan ook. Dit klinkt wel extreem zweverig realiseer ik me, maar dat is hoe ik het op dit moment een beetje zie. :)
Dat is inderdaad weer een hele toevallige. Er vliegen inderdaad wel heel weinig vliegtuigen.

Wat je beschrijft over dimensies kan ik me wel in vinden. Volgens mij zegt de wetenschap dat het heel raar zou zijn dat ze niet zouden bestaan. Net zoals het raar zou zijn dat er geen buitenaardse vorm van leven zou zijn. Het hoeft zeker niet te beteken dat een dimensie eruit ziet zoals de wereld die wij kennen. Het kan inderdaad iets spiritueels zijn.

Vandaag gaan we een weekend weg met de familie. Was nog geboekt door mijn moeder. Dat doen we ieder jaar. Nu dus zonder mijn moeder. Ik ben benieuwd of ik nog iets opmerkelijks mee ga maken.
Overigens heb ik al wel eens iets meegemaakt met dat jaarlijkse familieuitje. Mijn schoonzus is 2 jaar geleden overleden aan kanker op 40 jarige leeftijd. Het eerste liedje op haar begrafenis speelde toen we aankwamen op de bestemming. Daar stond in een gemeenschappelijke ruimte de radio aan.
ricciardo020maandag 1 juni 2020 @ 02:15
quote:
0s.gif Op vrijdag 15 mei 2020 08:49 schreef Banaanvragen het volgende:
Klokken stonden stil omdat je pa ze al 2 weken niet had opgewonden
538 draait de afgelopen periode verzoeknummers voor corona
Een droom, tjah..
en die foto had je gewoon niet goed opgehangen met de kop van de spijker balancerend op het ophangbeugeltje
^O^ dus dat, daarnaast verzint hij gewoon dit verhaal.
Aiciudinsdag 7 juli 2020 @ 21:43
Ik heb ook zo'n droom gehad waarin ik met mijn opa sprak en hij mij vertelde dat het goed ging.
Repentlessvrijdag 10 juli 2020 @ 17:35
quote:
0s.gif Op maandag 1 juni 2020 02:15 schreef ricciardo020 het volgende:

[..]

^O^ dus dat, daarnaast verzint hij gewoon dit verhaal.
Uiteraard. Dit verzinnen schiet ik echt veel mee op.
PieterCornelismaandag 20 juli 2020 @ 13:55
quote:
0s.gif Op vrijdag 10 juli 2020 17:35 schreef Repentless het volgende:

[..]

Uiteraard. Dit verzinnen schiet ik echt veel mee op.
Trollen gonna troll...

Maar on topic: Nog gecondoleerd!

Ik herken zeker wel wat in je verhaal.

Ik ben zelf ook nog wel sceptisch op dat gebied, maar ik kan ook niet ontkennen dat voor en na het overlijden van mijn ouders, broer en zus ook "aparte" dingen gebeurden.

En of het nu onderbewuste hersenspinsels zijn of niet, je brein kan je zoveel dingen doen laten zien of geloven, het is onderdeel van het rouwproces en het geeft jou troost.

En koester deze momenten, voor je het weet ben je maanden/jaren verder en zijn ze vervlogen in de tijd en komen ze niet of nauwelijks meer voor.
Repentlessmaandag 20 juli 2020 @ 14:13
quote:
0s.gif Op maandag 20 juli 2020 13:55 schreef PieterCornelis het volgende:

[..]

Trollen gonna troll...

Maar on topic: Nog gecondoleerd!

Ik herken zeker wel wat in je verhaal.

Ik ben zelf ook nog wel sceptisch op dat gebied, maar ik kan ook niet ontkennen dat voor en na het overlijden van mijn ouders, broer en zus ook "aparte" dingen gebeurden.

En of het nu onderbewuste hersenspinsels zijn of niet, je brein kan je zoveel dingen doen laten zien of geloven, het is onderdeel van het rouwproces en het geeft jou troost.

En koester deze momenten, voor je het weet ben je maanden/jaren verder en zijn ze vervlogen in de tijd en komen ze niet of nauwelijks meer voor.
Thanks! :) Jij hebt overigens al veel naasten verloren, heftig...

Eerlijk gezegd komen ze nu al niet meer voor. :) Het was vooral in het begin, misschien een soort afscheid van hem.
shiftomaandag 20 juli 2020 @ 14:18
Gecondoleerd met je verlies. Lastige tijd.

Die dingen zijn natuurlijk gewoon allemaal toeval. Je pa kon echt wel betere dingen bedenken dan fotolijstjes van muren laten vallen. :Y) Het zijn ook dingen die je nu opvallen en waar je voorheen misschien minder achter had gezocht.

Mensen zien graag verbanden als ze willen maar zijn er ook blind voor als ze dat niet willen.
Repentlessmaandag 20 juli 2020 @ 23:38
quote:
0s.gif Op maandag 20 juli 2020 14:18 schreef shifto het volgende:
Gecondoleerd met je verlies. Lastige tijd.

Die dingen zijn natuurlijk gewoon allemaal toeval. Je pa kon echt wel betere dingen bedenken dan fotolijstjes van muren laten vallen. :Y) Het zijn ook dingen die je nu opvallen en waar je voorheen misschien minder achter had gezocht.

Mensen zien graag verbanden als ze willen maar zijn er ook blind voor als ze dat niet willen.
Dank. :) Tja, ik ben er niet bewust naar op zoek geweest en hoopte er ook niet op, zoals je van sommige mensen wel eens hoort. Het gekke is dat mijn moeder, toen haar ouders overleden, er destijds wel heel bewust naar op zoek was omdat ze ze zo vreselijk miste. En het dus ook vond in bepaalde zaken.

Ze mist mijn vader ook enorm, maar heeft eigenlijk nog niks 'doorgekregen'. En mijn broer en ik, die er niet naar op zoek zijn, hebben dus echt een aantal frappante zaken meegemaakt.

Ik geloof zeker in toeval, maar met dat fotolijstje, precies op dat moment, tartte wel alle logica. De kans dat dit gebeurt in een ruimte waar je hooguit 2 x drie uur per week bent, zes weken niet bent geweest, waar dat lijstje 24/7 gewoon heeft gehangen en dan binnen 20 minuten dat je daar bent uit het niets van de muur dondert terwijl je het precies over dat onderwerp hebt, is mijns inziens wel uiterst klein. :)
Celestienvrijdag 4 september 2020 @ 15:25
@Repentless Hoe gaat het intussen qua vreemde gebeurtenissen? Hangt het fotolijstje nog of is hij weer van de muur gekomen? Nog een vraag: vind je ook spullen terug op plekken waar je ze niet hebt achtergelaten?
Repentlessvrijdag 4 september 2020 @ 21:56
quote:
88s.gif Op vrijdag 4 september 2020 15:25 schreef Natalie het volgende:
@:Repentless Hoe gaat het intussen qua vreemde gebeurtenissen? Hangt het fotolijstje nog of is hij weer van de muur gekomen? Nog een vraag: vind je ook spullen terug op plekken waar je ze niet hebt achtergelaten?
Het is al een tijdje over bij mij. Het leek echt een beetje op een 'afscheidstournee' wat dat betreft. :)

Het fotolijstje hangt nog stevig op zijn plaats en is sindsdien geen millimeter verschoven. Nogmaals, ondanks dat mensen er hier een rationele verklaring voor willen geven, het is voor mij de bizarste en tastbaarste ervaring geweest die ik heb meegemaakt. De voornaamste reden daarvoor is dat er een derde, neutrale (en ook nog enigszins sceptische) persoon bij was.

Als je zoiets uitsluitend zonder anderen in de buurt meemaakt, kun je het op dat moment wellicht graag willen zien als een teken. Vanwege emoties kan je waarneming dan ook wat vertroebeld zijn en romantiseer/overdrijf je wat er op dat moment exact is gebeurd. Het feit dat ook een vriend erbij was die het op 1 meter afstand voor zijn ogen zag gebeuren en net als wij met stomheid geslagen was, is voor mij een indicatie dat dat iets bijzonders moet zijn geweest.

Er was laatst nog wel een heel frappant voorval, maar geen directe ervaring voor mij. Een vriendin van mijn moeder is wat spiritueler en claimt dus af en toe mijn vader te zien/spreken. Daar kun je vanalles van vinden, maar waar ik wel weer verbijsterd door was: mijn vrouw had een aantal weken terug in het weekend acute, vrijwel ondraaglijke kiespijn. Na het zaterdag nog te hebben uitgehouden, zijn we zondagochtend vroeg toch met spoed naar de tandartsenpost in het ziekenhuis gegaan. Het bleek om een gaatje en blootliggende zenuw te gaan en er is direct een wortelkanaalbehandeling uitgevoerd.

Maandag belde die vriendin mijn moeder op. Ze hadden elkaar meer dan een week niet gesproken en mijn vrouw en ik hebben ook helemaal geen contact met haar, of wederzijdse kennissen. Ze woont in een hele andere stad, 30 km verderop. Ze vertelde dus dat ze mijn vader weer had gezien, toen Roller coaster (nummer van zijn uitvaart en volgene haar de 'trigger' om hem te zien) weer op de radio was. Hij had haar verteld dat iemand (ze kon niet zo goed opmaken wie) afgelopen weekend zo'n vreselijke pijn in haar mond had gehad en dat hij dat zo vervelend vond. Hoe is zoiets specifieks toch in hemelsnaam mogelijk?

Je kunt altijd wel een algemeenheid noemen die vrijwel in ieders omgeving vaak voorkomt (de 'Char-methode' :') ), zodat mensen zelf gaan zoeken op wie dat kan slaan in hun gehele sociale kring. Maar specifiek "pijn in iemands mond" noemen, terwijl je in de verste verte niet op de hoogte bent van een acute wortelkanaalbehandeling van mijn moeders schoondochter een dag ervoor, vind ik echt ontzettend frappant. :)

Spullen terugvinden op plekken waar ik ze niet heb achtergelaten gebeurde in het begin wel. De laatste tijd bij mij niet meer, maar bij mijn vrouw soms nog wel. Dat kun je nog onder de noemer 'verstrooidheid' plaatsen, maar ons 16,5 jaar oude hondje is dus een maand na mijn vader overleden. Zij is de 12,5 jaar daarvoor vrijwel altijd alleen samen met hem geweest, een constante factor en steun en toeverlaat in haar leven. Ze mist hem (nog steeds) enorm. Ik ook, maar de band die zij hadden was onbeschrijflijk.

Zoals ik al eerder aanhaalde in het topic, lagen zijn speeltjes soms ineens op onverklaarbare plekken. Er lag net nadat hij er niet meer was nog een knuffel onder de bank, die ik van de grond heb opgeraapt en midden op de bank heb neergelegd, op de zitting voor de rugleuning. Zowel mijn vrouw en ik waren thuis en hebben bewust gezien dat ik dat gedaan heb. Na een tijdje keken we weer vanuit een ooghoek naar de bank (we zaten allebei aan de keukentafel te werken), en warempel: die knuffel lag weer op dezelfde plek, onder de bank achter de rugleuning. Mijn vrouw vindt ook vaker spullen op plekken waar ze ze niet heeft achtergelaten... :)

Maak jij ook zulke dingen mee?
Celestienzaterdag 5 september 2020 @ 12:29
quote:
0s.gif Op vrijdag 4 september 2020 21:56 schreef Repentless het volgende:

[..]

Het is al een tijdje over bij mij. Het leek echt een beetje op een 'afscheidstournee' wat dat betreft. :)

Het fotolijstje hangt nog stevig op zijn plaats en is sindsdien geen millimeter verschoven. Nogmaals, ondanks dat mensen er hier een rationele verklaring voor willen geven, het is voor mij de bizarste en tastbaarste ervaring geweest die ik heb meegemaakt. De voornaamste reden daarvoor is dat er een derde, neutrale (en ook nog enigszins sceptische) persoon bij was.

Als je zoiets uitsluitend zonder anderen in de buurt meemaakt, kun je het op dat moment wellicht graag willen zien als een teken. Vanwege emoties kan je waarneming dan ook wat vertroebeld zijn en romantiseer/overdrijf je wat er op dat moment exact is gebeurd. Het feit dat ook een vriend erbij was die het op 1 meter afstand voor zijn ogen zag gebeuren en net als wij met stomheid geslagen was, is voor mij een indicatie dat dat iets bijzonders moet zijn geweest.
Ja, dat denk ik ook. Ik zou dit ook als iets bijzonders ervaren en nooit vergeten. Sommige dingen blijven je bij, of je er nu echt in gelooft of niet. Dit is een van die dingen.

quote:
Er was laatst nog wel een heel frappant voorval, maar geen directe ervaring voor mij. Een vriendin van mijn moeder is wat spiritueler en claimt dus af en toe mijn vader te zien/spreken. Daar kun je vanalles van vinden, maar waar ik wel weer verbijsterd door was: mijn vrouw had een aantal weken terug in het weekend acute, vrijwel ondraaglijke kiespijn. Na het zaterdag nog te hebben uitgehouden, zijn we zondagochtend vroeg toch met spoed naar de tandartsenpost in het ziekenhuis gegaan. Het bleek om een gaatje en blootliggende zenuw te gaan en er is direct een wortelkanaalbehandeling uitgevoerd.
Weet hoe dat voelt... :X

quote:
Maandag belde die vriendin mijn moeder op. Ze hadden elkaar meer dan een week niet gesproken en mijn vrouw en ik hebben ook helemaal geen contact met haar, of wederzijdse kennissen. Ze woont in een hele andere stad, 30 km verderop. Ze vertelde dus dat ze mijn vader weer had gezien, toen Roller coaster (nummer van zijn uitvaart en volgene haar de 'trigger' om hem te zien) weer op de radio was. Hij had haar verteld dat iemand (ze kon niet zo goed opmaken wie) afgelopen weekend zo'n vreselijke pijn in haar mond had gehad en dat hij dat zo vervelend vond. Hoe is zoiets specifieks toch in hemelsnaam mogelijk?
Da's wel erg specifiek, zeg! Die vriendin van je moeder is niet alleen spiritueel, maar heeft een 'lijntje' lopen. Da's wel mooi, op zich. Wou dat mijn moeder zo'n vriendin had.

quote:
Je kunt altijd wel een algemeenheid noemen die vrijwel in ieders omgeving vaak voorkomt (de 'Char-methode' :') ), zodat mensen zelf gaan zoeken op wie dat kan slaan in hun gehele sociale kring. Maar specifiek "pijn in iemands mond" noemen, terwijl je in de verste verte niet op de hoogte bent van een acute wortelkanaalbehandeling van mijn moeders schoondochter een dag ervoor, vind ik echt ontzettend frappant. :)
Het is geen behandeling die je hoopt vaak mee te maken, en sommige mensen hebben er nooit een nodig. Als ze nu alleen wat bloedend tandvlees had, dan had het bericht van de vriendin van je moeder zws minder draagvlak gehad.

quote:
Spullen terugvinden op plekken waar ik ze niet heb achtergelaten gebeurde in het begin wel. De laatste tijd bij mij niet meer, maar bij mijn vrouw soms nog wel. Dat kun je nog onder de noemer 'verstrooidheid' plaatsen, maar ons 16,5 jaar oude hondje is dus een maand na mijn vader overleden. Zij is de 12,5 jaar daarvoor vrijwel altijd alleen samen met hem geweest, een constante factor en steun en toeverlaat in haar leven. Ze mist hem (nog steeds) enorm. Ik ook, maar de band die zij hadden was onbeschrijflijk.

Zoals ik al eerder aanhaalde in het topic, lagen zijn speeltjes soms ineens op onverklaarbare plekken. Er lag net nadat hij er niet meer was nog een knuffel onder de bank, die ik van de grond heb opgeraapt en midden op de bank heb neergelegd, op de zitting voor de rugleuning. Zowel mijn vrouw en ik waren thuis en hebben bewust gezien dat ik dat gedaan heb. Na een tijdje keken we weer vanuit een ooghoek naar de bank (we zaten allebei aan de keukentafel te werken), en warempel: die knuffel lag weer op dezelfde plek, onder de bank achter de rugleuning. Mijn vrouw vindt ook vaker spullen op plekken waar ze ze niet heeft achtergelaten... :)

Maak jij ook zulke dingen mee?
Vreemd is dat, hè? Alsof het hondje in kwestie ermee aan 't spelen is, zonder dat je het ziet. Want dat is wel wat je dan gaat denken. Of je er nu in gelooft of niet.

Nee, niet heel vaak, en ik moet bekennen dat ik me er soms ook bewust voor afsluit. Zoals je misschien elders hebt gelezen, ben ik van Indische afkomst en binnen deze cultuur... tja, laat ik zeggen dat we het bestaan van dit soort dingen niet meteen naar het rijk der fabelen verwijzen. Nabije familieleden maken dingen mee, zien dingen. En da's niet omdat ze buitengewoon zweverig zijn ofzo, maar omdat ze er meer voor open staan. Het zit in ons bloed, denk ik. Zelf vind ik het, afhankelijk van waar 't over gaat, niet altijd even comfortabel. En tegelijkertijd mega-interessant :Y
Repentlesszaterdag 5 september 2020 @ 14:15
quote:
88s.gif Op zaterdag 5 september 2020 12:29 schreef Natalie het volgende:

[..]

Ja, dat denk ik ook. Ik zou dit ook als iets bijzonders ervaren en nooit vergeten. Sommige dingen blijven je bij, of je er nu echt in gelooft of niet. Dit is een van die dingen.
Precies. Als je het leest en niet de situatie visueel hebt, denk je wellicht: "Tja, toeval. Dat lijstje zal wel verkeerd aan de muur hebben gehangen." Het was echter fysiek onmogelijk dat dat lijstje uit zichzelf van de muur viel. :)

quote:
Weet hoe dat voelt... :X
Het was niet best. :{ Ik heb zelf nooit iets met mijn gebit, maar ik merkte dat het vreselijk moet zijn.

quote:
Da's wel erg specifiek, zeg! Die vriendin van je moeder is niet alleen spiritueel, maar heeft een 'lijntje' lopen. Da's wel mooi, op zich. Wou dat mijn moeder zo'n vriendin had.

Het is geen behandeling die je hoopt vaak mee te maken, en sommige mensen hebben er nooit een nodig. Als ze nu alleen wat bloedend tandvlees had, dan had het bericht van de vriendin van je moeder zws minder draagvlak gehad.
Ja, het is wel bijzonder. Sommige dingen die ze zegt zijn wat moeilijker te plaatsen en sommige dingen zijn ook gewoon zaken die ze wel weet en er dus een draai aan kan geven. Dat zou je nog met een korreltje zout kunnen nemen. Maar dit kon ze op geen enkele manier weten. :)

quote:
Vreemd is dat, hè? Alsof het hondje in kwestie ermee aan 't spelen is, zonder dat je het ziet. Want dat is wel wat je dan gaat denken. Of je er nu in gelooft of niet.

Nee, niet heel vaak, en ik moet bekennen dat ik me er soms ook bewust voor afsluit. Zoals je misschien elders hebt gelezen, ben ik van Indische afkomst en binnen deze cultuur... tja, laat ik zeggen dat we het bestaan van dit soort dingen niet meteen naar het rijk der fabelen verwijzen. Nabije familieleden maken dingen mee, zien dingen. En da's niet omdat ze buitengewoon zweverig zijn ofzo, maar omdat ze er meer voor open staan. Het zit in ons bloed, denk ik. Zelf vind ik het, afhankelijk van waar 't over gaat, niet altijd even comfortabel. En tegelijkertijd mega-interessant :Y
Zeker vreemd, maar ook wel weer geruststellend. :)

Ik vind het wel iets moois. Het feit dat we anderen zo intens kunnen missen en zo'n diepe band met iemand kunnen hebben, is eigenlijk iets onverklaarbaars. Dat is iets dat natuurwetten en rationele verklaringen overstijgt, dus waarom zouden dit soort voorvallen dan complete onzin zijn?

Oncomfortabel vind ik het gelukkig niet, maar ik snap wel wat je bedoelt. :) Ik ga er echter zelf niet actief naar op zoek, want dan kan ik me voorstellen dat er zaken gebeuren die je niet wilt. Als het gebeurt, prima. Dan ervaar ik het gewoon. :) Maar in jouw familie is de een dus ook gevoeliger ervoor dan de ander?
Repentlessvrijdag 20 november 2020 @ 17:49
Vandaag hebben we de gedenksteen van mijn vader eindelijk geplaatst. De bijzondere voorvallen waren eigenlijk al compleet verdwenen, maar vandaag waren er (in mijn ogen) toch wel weer een paar frappante die ik nog even wilde delen hier. :)

Het bedrijf dat de steen kwam plaatsen na het begraven van de urn was later dan verwacht. Toen ze er waren, zijn wij tussendoor maar even gaan lunchen. Op de steen staat een klein afbeeldinkje van een vliegtuig, een passie van mijn vader.

Toen we na de lunch terugreden naar de begraafplaats, besloten we om een andere route te nemen (even langs wat herinneringen). Precies op dat moment komt er heel laag een straalvliegtuig over, precies in dezelfde richting als op de steen.

Eenmaal op de begraafplaats, na het leggen van bloemen en even stilstaan, besloten we om weer huiswaarts te gaan. En exact op dat moment komt er recht boven het graf heel laag een propellervliegtuigje overvliegen.

Daarna gingen mijn vrouw en ik nog even naar een boetiekje om wat te kopen. Na het afrekenen wilden we weer gaan, toen een dame van die zaak vroeg of wij ook al iets met corona te maken hadden gehad. Dus ik vertelde over mijn vader, en dat we net de gedenksteen hadden gelegd. Mijn vrouw liep daarna alvast door richting de auto, terwijl ik nog even kort met die dame babbelde. Daarna liep ik ook richting de auto. Ingestapt, ik draai de contactsleutel om en echt precies op dat moment begint 'Papa' van Stef Bos op de radio (Q-music).

Kan wederom allemaal toeval zijn, maar ik blijf het bijzonder vinden. :) Zeker gezien het feit dat als het qua tijd allemaal zo was verlopen zoals het gepland was, we op die momenten niet op die plekken waren geweest om dit zo waar te nemen.

Al met al blijft de gevallen foto wel de meest bijzondere. Die is sinds dat voorval niet meer van zijn plek gekomen. :)
EenAndereWegzaterdag 21 november 2020 @ 22:43
Ik heb het een keer gehad toen ik 14 jaar was. Ik was altijd al een lievelingetje van mijn oma. Zij ging in Denemarken wonen toen ik 8 was omdat ze was hertrouwd met een Deense man. Dat was een grote klap in mijn leven omdat ik haar niet meer op elk moment zou kunnen zien als ik dat wilde zoals vroeger.

Toen ik 14 jaar oud was werd mijn oma plotseling erg ziek en ik zou in de kerstvakantie samen met mijn vader naar haar toe gaan om afscheid te nemen omdat ze niet lang meer te leven had.

Mijn moeder was daar al 1 week eerder aangekomen want oma was haar moeder. Toen ik met mijn vader daar aankwam bleek ze een half uur voordat we aankwamen gestorven te zijn. Ik jankte de ogen uit mijn kop omdat ik erg veel van haar hield en ik haar niet heb kunnen zien om afscheid te nemen.
Die nacht dat ik ging slapen zag ik opeens een droom. Mijn oma was op een soort mooi paars/groen gekleurd grasveld. Ik weet de kleur niet precies zag er anders uit dan wat ik gewend was.
Ze kuste me en zei dat er leven was na de dood en dat ze op me zou wachten. :)

Dromen verwerken gedachtes en het onderbewuste dus dan is zo een droom een natuurlijk proces van de hersenen. Het feit dat ze expliciet benoemde dat er leven was na de dood vond ik vreemder want ik was daar nooit mee bezig.

Al met al ben ik wel blij dat ik die droom heb gezien want het voelde toch alsof ik echt afscheid van haar heb kunnen nemen.
Celestienzondag 22 november 2020 @ 16:55
quote:
0s.gif Op vrijdag 20 november 2020 17:49 schreef Repentless het volgende:
Vandaag hebben we de gedenksteen van mijn vader eindelijk geplaatst. De bijzondere voorvallen waren eigenlijk al compleet verdwenen, maar vandaag waren er (in mijn ogen) toch wel weer een paar frappante die ik nog even wilde delen hier. :)

Het bedrijf dat de steen kwam plaatsen na het begraven van de urn was later dan verwacht. Toen ze er waren, zijn wij tussendoor maar even gaan lunchen. Op de steen staat een klein afbeeldinkje van een vliegtuig, een passie van mijn vader.

Toen we na de lunch terugreden naar de begraafplaats, besloten we om een andere route te nemen (even langs wat herinneringen). Precies op dat moment komt er heel laag een straalvliegtuig over, precies in dezelfde richting als op de steen.

Eenmaal op de begraafplaats, na het leggen van bloemen en even stilstaan, besloten we om weer huiswaarts te gaan. En exact op dat moment komt er recht boven het graf heel laag een propellervliegtuigje overvliegen.
Oh, wat mooi, Repentless. Wat heerlijk voor jullie! Alsof hij erbij was, hè?

quote:
Daarna gingen mijn vrouw en ik nog even naar een boetiekje om wat te kopen. Na het afrekenen wilden we weer gaan, toen een dame van die zaak vroeg of wij ook al iets met corona te maken hadden gehad. Dus ik vertelde over mijn vader, en dat we net de gedenksteen hadden gelegd. Mijn vrouw liep daarna alvast door richting de auto, terwijl ik nog even kort met die dame babbelde. Daarna liep ik ook richting de auto. Ingestapt, ik draai de contactsleutel om en echt precies op dat moment begint 'Papa' van Stef Bos op de radio (Q-music).
Wat bijzonder. En misschien idd toeval, maar gezien de situatie zo passend dat ik zo kunnen begrijpen dat je er graag méér van wil denken.

quote:
Kan wederom allemaal toeval zijn, maar ik blijf het bijzonder vinden. :) Zeker gezien het feit dat als het qua tijd allemaal zo was verlopen zoals het gepland was, we op die momenten niet op die plekken waren geweest om dit zo waar te nemen.

Al met al blijft de gevallen foto wel de meest bijzondere. Die is sinds dat voorval niet meer van zijn plek gekomen. :)
Vind het heel fijn dat je het nog even komt delen met ons, Repentless. Ik had eerder willen reageren, maar het zat er even niet in van deze kant. Gelukkig nu alsnog een reactie. Waar ligt je vader begraven btw?
Repentlesszondag 22 november 2020 @ 21:49
quote:
88s.gif Op zondag 22 november 2020 16:55 schreef Natalie het volgende:

[..]

Oh, wat mooi, Repentless. Wat heerlijk voor jullie! Alsof hij erbij was, hè?
Ja, zo voelde het wel een beetje. Ook apart, toen we bij de steen stonden, zag ik vanuit mijn ooghoek in de verte een man voorbij lopen met een hondje. Je raadt het al: een Jack Russel, net als onze Rakker, waar mijn vader ook helemaal gek op was. :)

quote:
Wat bijzonder. En misschien idd toeval, maar gezien de situatie zo passend dat ik zo kunnen begrijpen dat je er graag méér van wil denken.
Het kan allemaal toeval zijn inderdaad. Maar omdat bepaalde gebeurtenissen zo'n invloed hadden op de timing van die waarnemingen, vind ik het wel bijzonder. :)

quote:
Vind het heel fijn dat je het nog even komt delen met ons, Repentless. Ik had eerder willen reageren, maar het zat er even niet in van deze kant. Gelukkig nu alsnog een reactie. Waar ligt je vader begraven btw?
Dank voor je mooie reacties. Hij ligt op Vredehof in Ridderkerk, waar ik ben opgegroeid en hij nog steeds samen met met mijn moeder woonde. :)
Celestienmaandag 23 november 2020 @ 10:37
quote:
0s.gif Op zondag 22 november 2020 21:49 schreef Repentless het volgende:

[..]

Ja, zo voelde het wel een beetje. Ook apart, toen we bij de steen stonden, zag ik vanuit mijn ooghoek in de verte een man voorbij lopen met een hondje. Je raadt het al: een Jack Russel, net als onze Rakker, waar mijn vader ook helemaal gek op was. :)
[..]

Het kan allemaal toeval zijn inderdaad. Maar omdat bepaalde gebeurtenissen zo'n invloed hadden op de timing van die waarnemingen, vind ik het wel bijzonder. :)
[..]

Dank voor je mooie reacties. Hij ligt op Vredehof in Ridderkerk, waar ik ben opgegroeid en hij nog steeds samen met met mijn moeder woonde. :)
Bij dit soort mooie gebeurtenissen, denk ik: misschien verbeeld ik me, misschien is er niet méér dan dit aardse leven, maar aan de andere kant: kan het kwaad te hopen dat het wél zo is? Doet het ons kwaad, worden we er ongelukkig van? Nee, juist het omgekeerde: je krijgt er een warm gevoel van, voelt je geborgen, voelt die liefde van een overleden familielid. Het is juist een heel positieve fijne emotie. O+ En die mag er gewoon zijn.

Je ouders houden van Ridderkerk, zoveel is duidelijk :)
Wonen jullie er ook nog steeds in de buurt, zodat je - naast het bezoeken van je moeder - ook langs het urnengraf van je vader kunt?
Repentlessmaandag 23 november 2020 @ 20:13
quote:
88s.gif Op maandag 23 november 2020 10:37 schreef Natalie het volgende:

[..]

Bij dit soort mooie gebeurtenissen, denk ik: misschien verbeeld ik me, misschien is er niet méér dan dit aardse leven, maar aan de andere kant: kan het kwaad te hopen dat het wél zo is? Doet het ons kwaad, worden we er ongelukkig van? Nee, juist het omgekeerde: je krijgt er een warm gevoel van, voelt je geborgen, voelt die liefde van een overleden familielid. Het is juist een heel positieve fijne emotie. O+ En die mag er gewoon zijn.
Helemaal eens. :) Daarnaast zie ik de gedachte dat er meer is ook als een soort 'rechtvaardigheid' voor mensen die alleen maar ellende kennen in hun leven. Ik mag me gelukkig prijzen met een redelijk zorgeloos leven (en mijn vader voor het overgrote deel ook), maar het zou natuurlijk wel cru zijn als een leven vol misère het enige is dat je krijgt. En dat in- en inslechte mensen hun hele leven lang anderen de meest vreselijke dingen kunnen aandoen, zonder dat ze daar ooit consequenties van ondervinden tot aan hun natuurlijke dood.

Ik doel dan niet op een 'Opperwezen' dat oordeelt (want daar geloof ik niet in), maar in die zin vind ik 'karma' wel een mooi begrip: je oogst wat je zaait, wat niet gebonden is aan de aardse realiteit. :)

quote:
Je ouders houden van Ridderkerk, zoveel is duidelijk :)
Wonen jullie er ook nog steeds in de buurt, zodat je - naast het bezoeken van je moeder - ook langs het urnengraf van je vader kunt?
Ja, ik woon er een half uurtje vandaan. Ik kan dus geregeld een bezoekje brengen. :)
Maharskimaandag 23 november 2020 @ 21:02
Ja, dat zijn heel aparte dingen! Zelf ook wel heel opmerkelijke dingen meegemaakt bij de dood van mijn ouders. Echt van die dingen die té toevallig en opmerkelijk zijn, en in mijn geval ook nog eens heel typisch symbolische dingen die veel voor bleken te komen rondom dood van dierbaren, toen ik het later ging uitzoeken.

Tja, we weten simpelweg de aard van de werkelijkheid niet. We noemen een bepaalde vorm van denken en in het leven staan 'nuchter', of 'rationeel', waar al dat aanname onbewust zit dat hoe we denken dat de wereld of werkelijkheid is, en in elkaar zit, de juiste zienswijze is. Zelfde geldt voor wetenschap: kloppen de grondaannames wel waarop wetenschap bedreven wordt?
Zolang we de aard van de werkelijkheid eigenlijk niet kennen, maar slechts aannemen, kan het allemaal wel heel waar en realistisch en 'nuchter' lijken, maar uiteindelijk weten we niets.

Wat nu als niet alleen wat we 's nachts in bed ervaren een droom is, maar dat wat we overdag ervaren eigenlijk óók een droom is, en eigenlijk niet los van het bewustzijn waarin het ervaren wordt bestaat?

Punt is: we weten eigenlijk niets. En dus is alles nog steeds mogelijk.We weten niet wat de dood precies is, en dus kunnen we ook niet werkelijk weten of overledenen niet op een of andere manier toch blijven voortbestaan en in contact kunnen treden met 'de levenden' 'hier'.
Repentlessmaandag 23 november 2020 @ 22:48
quote:
0s.gif Op zaterdag 21 november 2020 22:43 schreef EenAndereWeg het volgende:
Ik heb het een keer gehad toen ik 14 jaar was. Ik was altijd al een lievelingetje van mijn oma. Zij ging in Denemarken wonen toen ik 8 was omdat ze was hertrouwd met een Deense man. Dat was een grote klap in mijn leven omdat ik haar niet meer op elk moment zou kunnen zien als ik dat wilde zoals vroeger.

Toen ik 14 jaar oud was werd mijn oma plotseling erg ziek en ik zou in de kerstvakantie samen met mijn vader naar haar toe gaan om afscheid te nemen omdat ze niet lang meer te leven had.

Mijn moeder was daar al 1 week eerder aangekomen want oma was haar moeder. Toen ik met mijn vader daar aankwam bleek ze een half uur voordat we aankwamen gestorven te zijn. Ik jankte de ogen uit mijn kop omdat ik erg veel van haar hield en ik haar niet heb kunnen zien om afscheid te nemen.
Die nacht dat ik ging slapen zag ik opeens een droom. Mijn oma was op een soort mooi paars/groen gekleurd grasveld. Ik weet de kleur niet precies zag er anders uit dan wat ik gewend was.
Ze kuste me en zei dat er leven was na de dood en dat ze op me zou wachten. :)

Dromen verwerken gedachtes en het onderbewuste dus dan is zo een droom een natuurlijk proces van de hersenen. Het feit dat ze expliciet benoemde dat er leven was na de dood vond ik vreemder want ik was daar nooit mee bezig.

Al met al ben ik wel blij dat ik die droom heb gezien want het voelde toch alsof ik echt afscheid van haar heb kunnen nemen.
Mooi verhaal. :) Het stelt je toch gerust en zorgt ervoor dat je niet met een knagend gevoel blijft zitten.

Wat ik bijzonder vind in je verhaal is dat ze iets benoemde waar je zelf niet mee bezig was. Iets soortgelijks heb ik ook nog meegemaakt in een droom waarin ik mijn vader zag. Hij zei: "het is wel goed hoor, hoe jullie het gedaan hebben. Anders was ik de rest van mijn leven invalide geweest."

Hij doelde daarmee op de beslissing om de beademing te stoppen (op aanraden van de arts), waarna hij binnen 10 minuten overleed. Hij had bij de ziekenhuisopname zelf al de beslissing genomen dat hij niet naar de IC wilde, omdat hij daar als een wrak uit zou komen (als hij het had overleefd). Wij hebben onszelf nooit de vraag gesteld of de beslissing 'juist' was, er niet op die manier over gesproken of over getwijfeld of nagedacht.

Ik kan me dan ook niet voorstellen dat zoiets vanuit mijn onderbewuste is gekomen, aangezien de vraag of we het 'juiste' hebben gedaan compleet afwezig is geweest in mijn gedachten. Dan vraag ik me toch af waar zoiets dan vandaan komt, vergelijkbaar met die opmerking van jouw oma, aangezien ze iets benoemt waar je zelf helemaal niet mee bezig bent geweest. :)