Ongeveer 6 jaar geleden vertelde mijn kameraad ooit dat hij, laat maar zeggen voor mijn tijd een poging had gedaan om zelfmoord te plegen.
qoute: 'ik had het touw al in mijn handen, maar ik durfde niet'. Hij vertelde daarna dat zijn leven was veranderd door ons en dat die een leuke tijd had gehad de afgelopen tijd dat die ons kende.
ik vond het altijd wel een beetje een eng idee en kan niet echt zeggen dat het me koud laat.
Het is een hele tijd goed gegaan en een half jaar geleden kreeg die weer een beetje problemen, tijdens het sporten had die het er wel eens over, zijn werk en thuis... problemen op zijn werk waren voornamelijk toen een probleem voor hem, ik heb het er met hem over gehad en ook een andere kameraad van ons heeft het er over gehad met hem.
Daarna ging het allemaal weer reuze goed, lekker stappen, drinken etc, je kent het hele verhaal wel.
Verleden week tijdens het sporten begon die weer, problemen met zijn ouders, op het werk... en hij is een jongen met een zeer goed hard, staat altijd voor iedereen klaar, en trekt zich veel dingen te snel aan.
Hij had het er ook over met de andere kameraad weer over gehad en die heeft nog op hem ingesproken, dat was een aantal dagen voordat ik hem hem sprook.
Gister was die hier en kreeg die te horen dat de kameraden waar hij in eerste instantie mee op vakantie zal gaan een bespreking hadden meer of meer achter zijn rug om. Je zult begrijpen dat dit voor hem hard aan komt. Zelf ga ik niet mee op vakantie, ik heb een vriendin en kies dit jaar wederom daar voor. Het komt er nu op neer dat die als enigste thuis zit "dan ga ik maar weer werken, weer geen vakantie dit jaar", tja verleden jaar is die niet weg geweest, de rest overigens ook niet echt.
Vanavond kreeg ik van mijn kameraad via MSN een bericht of ik erik gesproken had, "Nee zei ik"... ow... Erik zal bij mij komen, en zijn ouders zijden dat die weg was... hij had er al een dik uur moeten zijn..
Ik begon me zorgen te maken, maar gelukkig zat zijn pa achter MSN en zei dat die thuis boven was... gelukkig. Mijn andere kameraad heeft met hem lopen smsén en na wat ge MSN en ge SMS komt het er op neer dat hij er aan heeft gedacht zich van kant te maken. zijn sms: "Ik wou weer dingen doen, ik had sommige mensen al bedankt voor dingen. Ik wou er een eind aan maken maar had er geen lef voor, beloof me een ding, zeg niks tegen mijn ouders".
Ik heb gezegd dat die langs mag komen als die er behoefte aan had, en dat ik niks tegen zijn ouders zegt als hij belooft geen gekke dingen te doen. ik kreeg een sms terug met "Ik lig nu in bed dvd te kijken, ik wil even alleen zijn, ik beloof geen gekke dingen te doen"
Tja, dan schrik je toch wel even, ik weet alleen niet wat ik moet doen? praten, toch naar zijn ouders gaan? hulp zoeken?
heeft er iemand hiero ervaring met zaken als deze..
ik zie graag jullie reacties tegemoet en hoop dat ze serieus zijn.
.
[Dit bericht is gewijzigd door houdini op 16-01-2003 23:43]
Maak hem duidelijk dat die redenen de dood niet waard zijn. Waarom zou hij dat doen als het iets kleins is? Probeer 'm dat duidelijk te maken. Mochat dat niet lukken, is er een mogelijkheid om hem een schuldgevoel mbt zelfmoord aan te praten, zodat jij er zeker van bent dat hij niet aan zelfmoord begint.
iig suc7
Denk dat het toch het beste is als je actie onderneemt. Informeer hulpinstanties, probeer hem op te vrolijken waar je maar kan, en als het echt niet anders kan vertel het zijn ouders.
Probeer je in te denken wat er gebeurt wanneer je niks doet, en hij pleegt inderdaad zelfmoord... Zou je dan nog met jezelf kunnen leven? Als je hem had kunnen redden, maar niks gedaan had omdat hij je dat vroeg?
Rest mij niks dan je sterkte te wensen...
quote:tja, daar hebben wij ook aan zitten denken, maar het is al eerder voor gekomen, dat heeft die nooit tegen iemand gezeg, twee kameraden wisten het toen wel. verder niemand.. In die tijd ging het super en had niemand problemen ofzo. was het toen ook een schreeuw om aandacht dan?
Op donderdag 16 januari 2003 23:36 schreef CoolGuy het volgende:
ik denk dat ie niet dood wil, want als ie dat ECHT wilde, dan had ie t wel gedaan. Ik denk meer dat t een schreeuw om aandacht is. Hij wil hulp en weet niet goed hoe hij die moet krijgen. Iig, wat je doet nu is wel goed denk ik, laat hem niet vallen, hij heeft jullie heel hard nodig !!
Zo te horen heeft hij hulp nodig
quote:zijn er instanties waar ik terecht kan om meer informatie in te winnen?, om te vragen wat ik als kameraad nu voor hem het beste kan doen? hoe op hem in te praten? zo ja weet iemand er een?
Op donderdag 16 januari 2003 23:38 schreef FragFrog het volgende:
Ik ben gelukkig nooit in jou situatie geweest, maar kan me indenken hoe zwaar beroerd je je nu moet voelenDenk dat het toch het beste is als je actie onderneemt. Informeer hulpinstanties, probeer hem op te vrolijken waar je maar kan, en als het echt niet anders kan vertel het zijn ouders.
Probeer je in te denken wat er gebeurt wanneer je niks doet, en hij pleegt inderdaad zelfmoord... Zou je dan nog met jezelf kunnen leven? Als je hem had kunnen redden, maar niks gedaan had omdat hij je dat vroeg?
Rest mij niks dan je sterkte te wensen...
Het begint meestal met gedachten, dan pogingen en dan echt doen.. Ik zou als ik hem was maar heel snel een goeie psychiater zoeken want hij is duidelijk niet ok..
Leg niet teveel verantwoordelijkheid bij jezelf, als er iets gebeurt, kun je dat toch niet tegenhouden (minder lullig bedoeld dan het hier staat hoor). Je bent zijn vriend, geen hulpverlener. (En dit geldt nog meer voor contact met zijn ouders, blijf daar alsjeblieft buiten...).
Sterkte!, het is voor jou ook niet makkelijk.
quote:Uit cijfers blijkt juist dat mensen die vaak eerst een schreeuw om aandacht geven later vaak zelfs een echte poging ondernemen. De stap om zelfmoord te nemen is behoorlijk groot. Ik denk dat hij het wil maar het gewoon (nog) niet durft. Die jongen moet hulp zoeken en krijgen.
Op donderdag 16 januari 2003 23:36 schreef CoolGuy het volgende:
ik denk dat ie niet dood wil, want als ie dat ECHT wilde, dan had ie t wel gedaan. Ik denk meer dat t een schreeuw om aandacht is.
ben je de vriend van SEMTEX?
[/offtopic]
ik heb zelf niet echt ervaring met zulke erge dingen maar ik hoop dat je met hem kan praten en hem hulp en steun bieden.
lees anders dit effe.
Op die momenten had ik iemand nodig die me moed deed inspreken en me hard deed steunen. Op het Riagg kreeg ik die steun gelukkig en thuis ook wel. Maar echt een serieus gesprek met vrienden heb ik toch wel gemist.
Hem aanraden om hulp te zoeken is wel verstandig. Dat ie kan praten met iemand die ervaring heeft. Misschien zoeken ze dan ook wel ander werk voor hem want als het werk je niet bevalt dan ga je er al snel onderdoor.
Hem ook wijzen op de leuke dingen van het leven en dat het allemaal goed kan komen. En dat ie als ie zou doen ( zelfmoord) kansen kan missen. Een leuke relatie, kinderen, vakantie en nog meer. Dat het leven veel te bieden heeft en dat het nu even slecht gaat maar straks zeer zeker beter kan gaan. Zo'n gesprek voeren in het bos of in de natuur. Waar het ontspannend lopen is. Te opdringerig overkomen is denk ik ook niet goed, zo van :" je moet je goed voelen". Het een beetje relaxed brengen en niet teveel verlangen ervan. Denk dat die zich dan teveel gaat verzetten.
Ik spreek uit eigen ervaring nu, hoe ik het liefst benaderd zou zijn geweest. Of het de juiste methode is dat weet ik dus niet.
Veel sterkte ermee en volgens mij ben je een hele goede kameraad/maat/vriend. Dat valt me al op aan je post.
Succes.
[Dit bericht is gewijzigd door yingyang op 17-01-2003 07:41]
quote:Ik zal ook geen hulp voor hem gaan zoeken achter zijn rug om, dat zou ik nooit doen tenzij hij er zelf achter staat. Maar het is misschien wel makkelijk een adres te hebben waar ik zelf wat informatie kan vragen, dus niet hulp voor hem, laat dat duidelijk zijn.
Op vrijdag 17 januari 2003 00:30 schreef Marialice het volgende:
Het is niet aan jou om contact op te nemen met instanties enzo, ALS hij het wil, zal hij het toch echt zelf moeten doen. Hij heeft er veel meer aan als je er voor hem bent als vriend, als je begrip toont en laat merken dat je achter hem staat en hem wilt steunen, en dat je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik heb ooit voor een vriendin met wie het slecht ging contact opgenomen met de vertrouwenspersoon bij ons op school, en dat had ik achteraf nooit moeten doen. Want op die manier kon zij mij niet meer 100% vertrouwen, terwijl ze dat juist zo hard nodig had.
Leg niet teveel verantwoordelijkheid bij jezelf, als er iets gebeurt, kun je dat toch niet tegenhouden (minder lullig bedoeld dan het hier staat hoor). Je bent zijn vriend, geen hulpverlener. (En dit geldt nog meer voor contact met zijn ouders, blijf daar alsjeblieft buiten...).
Sterkte!, het is voor jou ook niet makkelijk.
quote:Tja, mentaal in de put zitten is niet leuk, maar ik blijf het vreemd en paradoxaal vinden dat wij hier in het westen, waar we gvd materieel gezien alles hebben wat we ons maar wensen kunnen, zo suicidaal kunnen zijn. Valt niet echt goed uit te leggen in de Derde Wereld.
Op donderdag 16 januari 2003 23:29 schreef houdini het volgende:
Ik kreeg een sms terug met " Ik lig nu in bed dvd te kijken , ik wil even alleen zijn, ik beloof geen gekke dingen te doen"
quote:Tja, das wel waar, we zijn hier maar verwend, eigelijk stom als je er op deze manier bij nadenkt.
Op vrijdag 17 januari 2003 12:13 schreef B.R.Oekhoest het volgende:[..]
Tja, mentaal in de put zitten is niet leuk, maar ik blijf het vreemd en paradoxaal vinden dat wij hier in het westen, waar we gvd materieel gezien alles hebben wat we ons maar wensen kunnen, zo suicidaal kunnen zijn. Valt niet echt goed uit te leggen in de Derde Wereld.
In het drukke westen is het vaak stressen. Je moet dit en je moet dat. Je moet geld op tafel krijgen om rond te komen, een vriendin die je moet behagen, een auto om je te vervoeren, studeren, koken, huishouden etc.
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn leven , in die positie mag die je ook niet plaatsen. Je kan wel een luisterend oor geven maar sommige dingen zijn gewoon te ingewikkeld en daar kan je met vrienden niet over praten , daarvoor zal die hulp moeten gaan vragen bij instanties , zolang jij deze vriendschap door laat gaan als die nu is word het een hulpverlener/patient relatie en dat kun je er niet bij hebben .
Het enige wat je kan doen is aangeven dat die hulp moet gaan zoeken , en niet te veel mee gaan in het dreigen met zelfmoord , hij mag jou niet verantwoordelijk laten voelen voor zijn leven . Dat is tegenover jou niet eerlijk .
Althans dat gevoel bekruipt mij de laatste tijd steeds meer, en volgens mij ben ik niet de enige. Zoals de andere poster al zei, je heb alle stres van alle dag. Op je werk, je familie, je vrienden, je vriend/vriendin geldeisers. Soms wordt de drukte een mens gewoon te VEEL en is het machtig mooi als je een schouder heb om ff relax op uit te huilen. Mischien zoekt die jongen dat wel gewoon iemand om ff bij uit te huilen of gewoon even iemand om tegenaan te ouwe hoeren. Dus gewoon met hem in discussie gaan over wat hem nou dwars zit, je moet natuurlijk wel proberen niet alles aan te trekken anders ga je er zelf aan onder door.
Als dit niet helpt zit er niks anders op om hem naar het RIAG te sturen, ken zelf een paar mensen die bij het RIAG zijn geweest en die zijn er in iedergeval niet slechter op geworden
Sterkte Ermee !!!!
quote:Helaas heb ik er wel ervaring mee. Diegene zag het ook niet meer zitten en wou op een gegeven moment liever niet meer. Ik zat met hetzelfde probleem toen als jij, wel of niet tegen diege zijn of haar ouders zeggen? Toen is dat toch min of meer uitgelekt (niet door mij) en wist dr moeder dus dat ze er zo over dacht. Althans ze wist dat dr dochter depri was maar hoe ernstig het was wist ze niet. Ik heb haar er doorheen gesleept zonder hulp van buitenaf, ik was op het laatst ook de enige vriend die ze nog had. Ik heb dr toen vooral laten inzien dat het maar een fase was, dat in de verte achter de grote regenwolken de zon echt nog wel scheen. En dat er mensen zijn die WEL om zo iemand geven. Hopelijk kun je dr wat mee.. Succ6!
Op donderdag 16 januari 2003 23:29 schreef houdini het volgende:
-knip-Tja, dan schrik je toch wel even, ik weet alleen niet wat ik moet doen? praten, toch naar zijn ouders gaan? hulp zoeken?
heeft er iemand hiero ervaring met zaken als deze..
ik zie graag jullie reacties tegemoet en hoop dat ze serieus zijn.
.
-edit: probeer je niet teveel te laten meeslepen! (en dat is moeilijk ik weet het) Als het alleen niet red trek op tijd aan de bel!
Toen ik me rot voelde toen wilde ik trouwens geen steun van vrienden omdat ik me schaamde erom en ze niet lastig wilde vallen. Ik ging ook nooit naar ze toe als ik me zwaar ellendig voelde maar probeerde het allemaal zelf te doen en af en toe praten met ouders en broer.
Alleen heb ik een paar keer met vrouwen gesproken die ook in de groep zitten omdat ik daar makkelijker mee kon praten erover.
Maar goed het gaat hier niet om mij maar om jouw kameraad.
Sterkte ermee en ik hoop dat het snel goed komt.
Wat sommige (de meeste hier eigenlijk) zeggen over profesionele hulp zoeken: ja, ach, wat zal ik er over zeggen. Mij is dat nie goed bevallen. Na nog geen uur praten mocht ik weer gaan en kreeg de mededeling dat ik het maar bij mn vrienden moest proberen met praten. Zolang ik een luisterend oor had, konden zij niets anders voor me doen......
Neem hem zoveel mogelijk mee om leuke dingen te gaan ondernemen, dat heeft mij wel vaak geholpen....
Sterkte!!!!
Gelukkig hebben zijn ouders het sinds vorige week een beetje door en zijn ze geloof ik bezig met hulp zoeken... Tenminste dat hoop ik
Ik weet niet echt wat je moet doen, maar praten en steunen lijkt mij toch wel iets goeds sowieso...
Mensen die er niet over praten moet je voor uitkijken, zo ook mijn broer verloren 5mnd terug zonder dat iemand het van te voren wist.
hulp is altijd een goeie optie natuurlijk.
ik zou dus geen conclusies verbinden aan of iemand het wel of niet van te voren zegt.
Dat lijkt me een te groot risico om te nemen.
quote:Heb je gelijk in. Maar pschologisch zit het helaas wel zo, maar zeg ook niet voor niets, die hulp is hard nodig.
Op vrijdag 17 januari 2003 21:22 schreef shmoopy het volgende:
Ieder mens is anders en uit zich anders,
ik zou dus geen conclusies verbinden aan of iemand het wel of niet van te voren zegt.
Dat lijkt me een te groot risico om te nemen.
quote:Dat is wel zo maar feitelijk kan die weinig doen dan luisteren en weten dat hij niet verantwoordelijk is voor zijn vriend zijn leven.
Op vrijdag 17 januari 2003 21:22 schreef shmoopy het volgende:
Ieder mens is anders en uit zich anders,
ik zou dus geen conclusies verbinden aan of iemand het wel of niet van te voren zegt.
Dat lijkt me een te groot risico om te nemen.
Hij kan moeilijk aan hem vastgeplakt zitten .
De persoon in zijn waarde laten is denk ik wel belangrijk. Rekening houden met de super negatieve gevoelens en die niet bevestigen maar er een beetje tegen ingaan.
Een echte oplossing is er nooit. De een wilt herkenning en begrip en een beetje medelijden en de ander wilt weerstand en een assertieve opstelling van de tegenparij.
Blijft moeilijk 
Ik zit ook op een ander forum waar mensen met geestelijke problemen komen en daar was een discussie gaande over het therapeutische gedeelte wat je via internet kan geven. Meesal is het een luisterend oor ( wat heel erg veel kan betekenen) en een reactie die je geeft vanuit je eigen onprofessionele visie. Het is een mening vaak die niet altijd even serieus genomen moet worden.