Pestgedrag, ouders en kinderen

Super kut dat je gepest bent en dat je thuissituatie rottig was, eerlijk waar.

Er zijn echter een hele hoop mensen die kut dingen meemaken en zich daardoor heen vechten.
Dag in dag uit blijven mekkeren over je onmacht en de oneerlijkheid in de wereld is een keuze.
Jouw keuze.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2020 15:57 schreef osodevo het volgende:

[..]

Het zorgt er wel voor dat ik een deel van mijn frustraties kan wegschrijven in plaats van dat ik mijzelf pijnig.

Het zorgt er ook voor dat je al jaren vol zelfmedelijden dit soort topics opent en geen steek verder komt.

Maar het is jouw leven uiteraard.

Sommige ouders wel, willen een gevecht aangaan. Anderen wijzen hun kind juist terecht. Heb beiden meegemaakt.

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 12:57 schreef Mr_Belvedere het volgende:

[..]

Ik denk dat in 99% van de gevallen er 'iets' aan de hand is waardoor iemand gaat beginnen met pesten. En dan 'wint' hij/zij of voelt zich lekker en dat werkt een beetje verslavend.

Dat betekent niet dat diegene opeens spontaan het recht heeft verworven om te pesten. Zielig misschien, maar hoeft niet jouw probleem te worden en jij hoeft zeker niet het doelwit te zijn van zijn issues.

En als het na praten en nog een keer praten gewoonweg niet ophoudt, dan is het helaas tijd voor wat passend pesten of wat geweld. Want anders houdt het maar niet op.

Je slaat niet. Maar als je geslagen wordt sla je drie keer zo hard terug.
Als er na zoveel keer nog steeds niets gedaan wordt aan het gepest, dan heb je het volle recht je te verdedigen. Dan maar op die manier.

Ik ben jarenlang gepest op scholen en heb pas heel laat geleerd mijzelf te verdedigen. Toen ik dat éénmaal deed was al het gepest binnen één dag weg. Heel bizar. Heel onwerkelijk. Aan ouders en leraren had ik niets. Vandaag de dag kan ik me de meeste pesters van toen nog goed herinneren. Het boeit me niet hoe het nu met ze is, maar als er ooit een moment komt dat ze mijn hulp nodig hebben zal ik bijna gegarandeerd weigeren.

Jammer dat je zolang gepest bent geworden.

Maar je schrijft, op een gegeven moment ben je begonnen met je te verdedigen. Ook schrijf je dat als je geslagen wordt je drie maal zo hard terugslaat, en dat je dat recht ook hebt.

Ja, volgens mijn ethiek heb je inderdaad het recht om heel hard terug te slaan in zo een geval, maar .... jij, velen, en vooral uiteraard in films, hebben het over heel hard terug slaan en het gepest worden is opgelost. Maar hoe kan het dat je dan als pestslachtoffer opeens zo hard kunt terug te slaan. Karate pil genomen? Mes of ijzeren staaf? Pitbull voor je verjaardag? Of zo iets.
Hoe kan het dat mensen die altijd gepest worden opeens de sterkere zijn. Dat is toch maar heel zelden het geval.En als iemand een meisje is dat door een groep gepest wordt, die fysiek, zeker samen, veel sterker zijn?

Die mogelijkheid zie ik als een uitzondering, hooguit een paar procenten.
Veel meer zie ik in sociale druk, namelijk het maken van pesten als min en laf, zodat pesters net niet krijgen wat ze zo graag willen, namelijk achting en populariteit. En daar hebben ouders verzorgers en (dus) de school, de klas zelf, de leraar, de buurt, de (sport) vereniging, voor te zorgen. Dus een bewustzijnsverandering. Dat de sterke en stoere in de klas of de chef op het werk daar heel duidelijk in is. Dat willen we niet en dat staan we ook niet toe.

[ Bericht 0% gewijzigd door LeesFoknl op 24-05-2020 13:22:28 ]

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 21:10 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Hugo gaat de confrontatie met zijn pesters aan | Klas van '89

Mij doet het hieraan denken.

Ook al is die man hartstikke aardig: ik kan al heel snel bedenken waarom uitgerekend hij destijds het lulletje van de klas was en dat hij werd gepest.

Dat hij er na ruim 20 jaar nog zoveel problemen mee heeft, is denk ik omdat hij het zelf niet begrijpt. In zijn beleving moet het zijn van "Ik doe niemand iets aan en doe aardig. Waarom doen ze onaardig tegen mij?"

TS had in andere topics aangegeven dat hij autisme heeft. Dan kan ik me wel in zijn positie voorstellen dat het extra moeilijk is om een pestverleden te verwerken. Emotioneel dingen verwerken doen mensen vooral door in eerste instantie te begrijpen wat er gebeurt.

Als je als slachtoffer van pestgedrag begrijpt waarom uitgerekend jij dat destijds was en ook snapt welk gedrag van jezelf bij anderen uitlokt dat je niet serieus genomen wordt, dan begrijp je ook hoe jij jouw gedrag moet aanpassen. Door dat inzicht en het vermogen jouw gedrag aan te sturen, krijg je controle over jezelf. Daardoor voel je je uiteindelijk veiliger, kan je het pestverleden voor jezelf afsluiten en verder met jouw leven.

Met autisme gaat dat veel moeilijker. Voor zover ik heb begrepen kunnen mensen met ASS de problemen die ze daarbij ondervinden door grotendeels gedrag van andere mensen af te kijken. Het is bij hen meer patroondenken. Maar zich in een ander inleven en in dit geval daarmee te snappen wat iemand aanspoort om te pesten - dat lukt maar gedeeltelijk of helemaal niet.
Daardoor is het sociale contact voor mensen met ASS sowieso bedreigender: ze hebben daarmee continu de onzekerheid en angst hoe anderen op hen kunnen reageren.

Lijkt me niet fijn om iets te doen zonder enige kwade intenties en vervolgens roep je daarmee op jezelf af dat mensen jouw uitlachen, boos worden of verdrietig worden ... en je hebt geen flauw idee wat je fout hebt gedaan.

Leuk, ik ken hem persoonlijk. Super aardige kerel. Niet leuk van het pesten, maar wel tof dat hij dit op tv durft te vertellen.

Mijn ouders lachten mensen die ziedend voor de deur stonden gewoon uit. Mensen die niet toegeven dat hun kinderen ook weleens kut zijn nemen wij niet serieus.

Er komt hier een aspect niet ter sprake, meen ik.

Ik kwam er 25-30 jaar later achter dat ik door een klasgenoot als (zijn) pester werd ervaren. Blijkbaar voor hem zo erg dat het zelfs toen nog een punt in zijn leven was.

Vreemd was dat ik mij dat helemaal niet herinnerde. Wel heel vaag dat hij een klasgenoot was en een beetje anders, apart. Maar ik hield in mijn ervaring en houd zeker nu niet van iemand pesten. Zelfs integendeel, Ik neem het op voor de underdog, die heeft mijn sympathie. Ook toen al, tenminste in mijn belevingswereld Enkele jaren later koos ik voor een opleiding in sociale dienstverlening.
En vechten, dreigen, slaan, nooit gedaan. Ik ben overigens zeker fysiek niet sterk!

Dus ... ik was een pester (volgens die man) en wist het niet, was mij er niet bewust van, en heb dat ook nooit willen zijn. Maar ik ben hier niet belangrijk, maar wel een les die men hieruit misschien zou kunnen leren.

Spreek een "pester" onder 4 ogen en niet dreigend met straf en zo op het gedrag aan. Ik denk als dat iemand toen bij mij had gedaan ik stomverbaasd zou zijn geweest en zelfs het slachtoffer diens vriend en steun in de klas, zou zijn geworden.
Ik herinner zelf mij die hele periode als een tijd van heel veel lol maken op school, met en van alles en iedereen, vooral de leraren. Vaker op het randje, dus straf, terugkomen in vakantie, schorsen en net niet van school gestuurd worden. Ik herinner het mij dus als een tijd van heel veel lol en vooral als ontzettend melig zijn. Lange haren, met de brommers scheuren en met geld voor maar 1-2 consumpties uit gaan. Wel met een pakje shag, want roken dat deden we dan wel al. Fantaseren over motoren en auto's en met veel leeftijdsgenoten samen "onze" hippie muziek luisteren Maar niks van agressie, vechten, pesten enz.

Dus, degenen die gepest zijn geworden, die dat zo voelen, wat het echt pesten om te pesten of was het gekkigheid die niet specifiek op, of zelfs tegen jou was gericht maar omdat je om de een of andere manier er een beetje "uitsprong".

quote:

Op zondag 24 mei 2020 13:25 schreef osodevo het volgende:
Ik denk dat veel mensen hem wel begrijpen en heel veel respect voor hem hebben dat hij het programma heeft gedaan. Je loopt in deze wereld altijd tegen onbegrip aan als je jezelf kwetsbaar opstelt. Het zij dan maar zo denk ik dan.

Dan moet je dat ook niet doen. Wie maakt uiteindelijk uit wat je doet en zegt? Dat ben jij osodevo.

Ik denk dat ouders gewoon niet in willen zien dat hun oogappeltje iets verkeerd doet. Vooral in de huidige maatschappij waarin kinderen als prinsjes en prinsesjes worden behandeld. Een werkende ouder heeft vaak niet in de gaten wat hun kind überhaupt uitspookt, en al helemaal als pa en ma allebei werken.

Ik heb dezelfde ervaring. Ik werd gepest door twee zussen, elke keer als mijn ouders hun ouders daarmee confronteerden op het spaarzame moment dat die ouders thuis waren, was het,"dat doet mijn kind niet". Nee joh, een ouder belt spontaan aan bij een andere ouder om hun kind(eren) ergens van te beschuldigen wat ze niet doen, gewoon voor de lol. Ik heb me dan ook voorgenomen dat, als mijn toekomstige kinderen hier ooit bij betrokken raken, ik zeker naar de tegenpartij ga luisteren en er iets mee doe. Waar rook is, is vuur

TS, in tegenstelling tot anderen die maar vinden dat je eroverheen moet zijn: het is OK om je er nog steeds rot en verdrietig om te voelen. Gepest zijn leveren meestal nare littekens die altijd zichtbaar zullen blijven op. Je bent niet de enige. Als een kind een vervelende of traumatische start heeft, zowel door gepest worden of een gebeurtenis, dan blijft dat gewoon hangen. Als je jarenlang bent uitgescholden, te horen hebt gekregen dat je niet goed genoeg bent of wellicht zelfs bent aangevallen, dan is het moeilijk om te beseffen dat je wél goed genoeg bent. Ik loop daar ook nog steeds mee rond. Bijna 30, vier sessies bij psychologen en een depressie verder.

quote:

Op zondag 24 mei 2020 12:47 schreef LeesFoknl het volgende:

Ja, volgens mijn ethiek heb je inderdaad het recht om heel hard terug te slaan in zo een geval, maar .... jij, velen, en vooral uiteraard in films, hebben het over heel hard terug slaan en het gepest worden is opgelost. Maar hoe kan het dat je dan als pestslachtoffer opeens zo hard kunt terug te slaan. Karate pil genomen? Mes of ijzeren staaf? Pitbull voor je verjaardag? Of zo iets.

Welnee. Op een gegeven moment ben je het gewoon zat en heb je niets meer te verliezen. Op een gegeven moment is de pijn zo erg dat nog iets meer pijn je ook niet meer interesseert.

Als kind/jongere schaam je je heel snel en is de kuddegeest enorm belangrijk. Nu ik ouder ben kan het me allemaal totaal niets interesseren, maar als je jong bent ben je daar heel erg gevoelig voor.

Ik was het zat toen ik na lange tijd door had dat ik van helemaal niemand geen hulp kreeg. Van mijn ouders niet, van mijn vrienden niet, van mijn docenten niet. Helemaal niets. Ik kan mij bijzonder goed voorstellen dat, zeker jongeren, zich op een gegeven moment totaal machteloos en zich in de steek gelaten voelen en dan hele rare dingen gaan doen. Ik heb heel vaak op die splitsing gestaan. En dan 'opeens' vraagt iedereen zich af, 'waar het mis ging'. Eén groot mysterie opeens.....

quote:

En daar hebben ouders verzorgers en (dus) de school, de klas zelf, de leraar, de buurt, de (sport) vereniging, voor te zorgen.

Dat is heel mooi gezegd, maar in de praktijk doen die mensen dat niet. Praktisch nooit niet.

Dus mijn kinderen hebben daarom van mij het volste recht keihard op te treden als ze gepest worden. Want niemand anders zal ze ooit op dat moment helpen. En ik ga de discussie met school wel aan, daar ben ik voor. En als ik er dan achter kom dat ze dit deden omdat ze al tijden gepest werden, dan ben ik trots op ze en geef ik ze een kadootje.

Omdat niemand daadwerkelijk er iets aan doet, behalve er over kletsen.

Tja, tijden zijn veranderd.
Als vroeger iemand aan de deur zou zijn gekomen dan had ik toch beslist een probleem gehad, of toch minimaal aangesproken worden op mijn gedrag, en, zeker bij herhaling, met consequenties (straf). In school sowieso, daar was men streng, strafwerk, nazitten, en ook klappen.

Nu is de maatschappij vervrouwelijkt. Er moet gepraat worden, praten praten. En dat gaat soms goed, met goede resultaten. Maar ook gruwelijk vaak heel erg verkeerd.
En de resultaten, de gevolgen daarvan zie je om je heen. Pesten, iemand, liefst met een groep, in mekaar slaan en trappen, drugsgebruik en hard core zuipen. Messen op zak.

Ouders in gezinnen, en zeker de één ouder gezinnen waar de moeder de kinderen (zoals meestal is) toegewezen hebben gekregen, hebben tegenwoordig te weinig natuurlijke autoriteit, doordat er veel gepraat maar weinig echte consequenties zijn bij problemen.

[ Bericht 50% gewijzigd door LeesFoknl op 25-05-2020 12:58:40 ]

quote:

Op maandag 11 mei 2020 13:51 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Op een gegeven moment kun je niet meer dat je vroeger gepest bent de schuld geven voor alles wat je op latere leeftijd nog steeds overkomt.

Danku mijnheer de therapeut. Het kan wel een oorzaak zijn. Zelf kamp ik op mijn 38ste nog steeds met zelfbeeld problemen en een verlaagd zelfvertrouwen. Zo erg dat het alle energie uit mij zuigt. Het maakt me lusteloos om ook maar wat te doen.