Eens uppen met eigen herinneringen.
Ik heb wegens verhuizing op twee basisscholen gezeten. Christelijke basisscholen. Al heb ik er niet heel veel mee, vond ik het toch een prima vorm van onderwijs, met eigen herinneringen.
Op maandagochtend eerst vertellen met wie je gespeeld had. Dan zingen uit de bundel Alles wordt nieuw, een bijbelverhaal en bidden voor een dag fijn spelen. Soms de vrouw van de directeur als invalster, die nam haar gitaar mee.
Veilig leren lezen: boom, roos, vis, vuur, mus, Pim, ...
Spelletjesochtend als de meester jarig was. Geluid raden, bingo en veel snoepen. ‘s Middags een film.
Vrijdag altijd de televisie het lokaal in: Huisje boompje beestje (niet met poppen, gewoon met die gozer van AH), Nieuws uit de natuur en het SchoolTV Weekjournaal.
De middelbare school begon met de brugklas, als kleine Magister_Artium met beugel en schooltas die groter was dan mijn twaalf jaar oude rompje. Wegpesten deden we niet, waren we toch iets te braaf voor. Ontgroenen deden we wel met stagiairs.
Ook dit was een christelijke school. Niet zwaar of zo, gewoon een dagopening en dan los. Alleen dat een conrector een gezang voorlas uit het Liedboek omdat hij zijn bijbel kwijt was, werd irritant, vooral als je al op bent van de zenuwen voor je schoolexamen... een andere leraar miste een oog en las voor uit de Bergrede: ‘zondigt u met uw oog, ruk het dan uit’.
En natuurlijk een prachtige Romereis, waar ik als jonge tiener historisch dronken werd van de sambuca en voorbijgangers vroeg naar de toren van Pisa...