Interessant en exotisch?
Ik weet niet of je wel eens in Parijs of Londen bent geweest. Dat je door nauwe straatjes loopt, en dat je dan een vader met kinderen aan de hand naar een piepklein schooltje ziet lopen, druk tussen alle auto's heen laverend. Mijn God, je zou hier naar school gaan, denk je dan, terugdenkend aan je eigen woning en school in een ruime Vinex wijk.
Die vader, dat ben ik, hier in Seoul.
Onze kinderen gaan naar een school op twee minuten afstand lopen van ons appartement. Iedere ochtend breng ik ze naar school, goed uitkijkend of er geen dikke Mercedes of BMW is die ons grut aan kan rijden. Mijn fellowship heeft budget om kinderen naar een priveschool te sturen, en dat is maar goed ook, want onze kinderen spreken alleen Engels. Dat Koreaans absorberen ze als een sponsje, maar bij mij werkt dat niet zo goed, dus het zou toch wel handig zijn als we in het Engels kunnen blijven praten.
Ze zitten in hele kleine klasjes van maximaal 8 leerlingen, en ze hebben twee leraren: een Koreaanse lerares en een native English speaker (Amerikanen). Voor onze jongste is het nog wat lastig, omdat de Koreaantjes in zijn klasje nog maar net met deze immersive methode hebben kennisgemaakt, en dus nog niet zo veel Engels spreken. De oudste heeft het wat gemakkelijker, want iedereen in de klas spreekt goed Engels.
Het curriculum is zwaarder dan in Australie, en er is minder aandacht voor sport en andere activiteiten. In Australie werden we wel eens dol van allerlei zaken die niet zo veel met school te maken hadden, zoals een verkiezing wie de mooist opgetuigde fiets of het mooiste Halloween kostuum had (Australische moeders lijken niet zo veel te doen te hebben, en gaan helemaal los). Dat ging vaak samen met een fundraiser en daar kwamen dan weer formulieren en geld bij kijken. We waren daar altijd formulieren in aan het vullen. Net alsof ze er geen weet van hadden dat ik een drukke baan had.
De kinderen lijken het behoorlijk naar hun zin te hebben op hun nieuwe school. Ze eten tussen de middag Koreaans op school, en de oudste eet nu zelfs kim-chi.
Ikzelf moet m'n draai nog vinden. Daar waar Japan iedere dag weer, en dat negen jaar lang, interessant en exotisch was, is Seoul dat niet. Het helpt natuurlijk niet om in het midden van een Coronacrisis te verhuizen, je ziet een stad dan niet van de meest leuke kant, maar mijn indruk is op dit moment vooral 'grim' (gebrek aan een beter Engels woord). Mensen ploegen voort, iedereen werkt zich het schompes, maar er is weinig moois of aparts te zien.
Of toch wel...
Het gebied nabij de universiteit is een grote commerciele bende, met cafes, restaurants en telefoonwinkels. In het weekend sluiten ze het af voor doorgaand verkeer, zodat je over straat kunt wandelen. Dat heeft wel iets, vooral omdat 99% van de bevolking daar jonger dan 25 jaar is, wat voor veel dynamiek zorgt. Er is altijd wel iets georganiseerd om naar te kijken. Een tijd geleden was er een duo dat midden op straat muziek aan het maken was. Je kent dat wel, straatmuzikanten. Een jongen speelde akoestische gitaar, en de andere speelde viool. Ik ben wel gek van muziek, maar loop niet echt warm voor klassieke muziek, en al helemaal niet voor violen, die me vooral zenuwachtig maken. Geen idee waar deze kerel had gestudeerd, maar ik heb met tranen in mijn ogen naar het vioolspel geluisterd.
Buitenaards.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 21-05-2020 06:46:39 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson