Ik sta soms van mijn eigen fantastische en geniale ideëen te kijken. Lees en huiver.
De mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest. Je lijdt vooral om het vrezen van dingen die mogelijk gaan gebeuren.
Dat zie je natuurlijk tijdens deze crisis als niet tevoren.
Wij weten totaal niet waar het schip strandt, terwijl het wat mij betreft nooit te laat hoeft te zijn om het roer om te gooien. Maar als het schip strandt, is er mogelijk geen weg meer terug.
Vind je dit an sich niet al een geniale samenvoeging van een tweetal gezegden?
Maar ik zit eens te denken hè. Zou het niet een geniaal plan zijn om 1 keer per 10 jaar voor een periode van 1 maand een nationale oefening te doen in geval van rampen.
Met een dergelijke oefening wordt beroep gedaan op het zelfredzame vermogen van de natie.
Want hoe gedigitaliseerder en gecontroleerder de samenleving, hoe minder er beroep wordt gedaan in de cognitieve vermogens van het individu.
Hoe zo'n ramp scenario er vervolgens uitziet kan over gebrainstormd worden, maar ik zie oprecht de meerwaarde hiervan wel in.
Je zou dan kunnen denken in de volgende termen:
1. Alle winkels zijn gesloten
2. Elektriciteit valt uit
3. Digitale platforms offline
4. Openbaar vervoer platgelegd
Ik vind dat elke burger wel op bepaalde wijze voorbereid moet zijn.
Een soort geplastificeerde informatie formulier die beschrijft wat je moet doen en waar je moet zijn in een dergelijke situatie.
Zo zouden er bepaalde aangewezen locaties kunnen zijn waarbij je voedsel kan halen en waarbij elke burger een soort 2e verantwoordelijke rol heeft.
Simpel gezegd, zoals we dat nu zien bij de bhv'er van een bedrijf.
Denk aan burgerwacht, verpleging, voedselverzorging etc etc.
Hoe afhankelijker de mens wordt, hoe groter de kans op hysterie. Dat is mijn oprechte en meest realistische toekomstbeeld.