Mijmeringen, vergetelheid en een lekke band.

Koffie druipt over mijn handen. Het resultaat van slaapgebrek en een matige motoriek. Even wat tikken met een verfrommelde, brandende peuk tussen de vingers van mijn rechterhand. Het voldoet mooi aan een romantisch beeld van een schrijver. Pretentie, ik ben er dol op.
Ik ben net afgezet bij de parkeerplek van mijn fiets. Ik klop twee maal vriendelijk op de achterruit van de kadett zoals mijn gewoonte is. De kadett rijdt wat reutelend weg. Ik loop naar mijn fiets en bevrijd de batavus van haar (het is een damesfiets) ketenen. Ik rol het ding naar achteren en ontdek een drukgebrek in de achterband. De derde lekke band in vier dagen, banden plakken is niet een vaardigheid die ik beheers. Uiteraard zoek ik de fout niet bij mijzelf; de wegen tussen Beuningen en Nijmegen liggen immers vol met glas sinds nieuwjaar. Neen, het zijn ongetwijfeld een stel benevelde pubertjes die mij doen lopen. De fiets ratelt tijdens de voettocht terwijl een frons zich op mijn gezicht nestelt.
Mijn sigaret is op. Ik druk het ding uit en rol terstond een nieuwe. Mijn aansteker verlicht en verwarmt mijn gezicht. Volgens mij schroeit mijn snor ook lichtjes. Maakt niet uit, ik ga me zo toch scheren. Ik inhaleer, een zeker aroma bevestigt het schroeivermoeden.
Er liggen propjes op het voetpad. Een frietbakje ligt onder een boom. Wat is de wereld een rotzooi. Pijnstraffen voor de straatvervuiler lijkt me een mooi idee. Goed amnesty international zal wel gaan zeuren maar pijnstraffen voor gezeur lossen dat wel op. Een auto rijdt langs en de claxon klinkt honend: "Ha! Zie hem lopen met zijn fietsje!" Mensen zijn naar. Pijnstraffen voor overbodig toeteren. Ik negeer het geluid trots. De frons is echter comfortabel. Mijn onderkaak schuift ietwat neandertalig naar voren. Ik loop bergop richting de sluis bij weurt.
Alles moet dood. God, verlos de Aarde van leven. Begin maar opnieuw, het is niet gelukt. Helaas God, volgende keer kunt U wat beter Uw best doen wellicht. Verzengend vuur is wat ik wil God. Kunt u dat brengen? Ik bid niet vaak, ik weet niet of U vaker dit soort verzoekjes krijgt.
Er ligt nog meer rotzooi hier. Een pak folders ligt pulp te worden, een aantrekkelijk perspectief. Het water is gezakt. Tegen de wanden van de sluis van het Maas-Waal kanaal liggen de algen te rieken. Zelfs rivieren maken er een rommeltje van. Laat ze koken in het vuur.
Kunt U ons tot u nemen heer Lucifer? Ons allemaal en de bomen en beestjes ook. Pubers het eerst, door hen loop ik nu. De slijtage van de band heeft daar niets mee te maken. Canvas hoort luchtdicht te zijn.
Een vrachtwagen rijdt langs, smerige dieseldampen de lucht in spuiend. Laat het broeikaseffect eens opschieten verdomme! Verzuipen zullen we, de pubers het eerst. Ik prevel toverspreuken tijdens het wandelen. Misschien schiet het Eind dan een beetje op. Er ligt een roestig autowiel in de sloot langs de weg. Er groeit een plantje in. Vervuiling is ook niet meer wat het was. De maan breekt flets door de bewolking.
Komt tot mij, ik heb je lief oh maan. Kom naar me toe en laat de olijke vloedgolven lieflijk over de landen rollen.
God? Nog één ding: Als het Eind er is, kunt U een ieder laten weten dat het op mijn verzoek was? Die toverspreuken vergeeft u mij wel, hè? Ik geloof er immers niet in en ik ben ook geen Merlijn of zo. Oh, ik geloof ook niet in U noch ben ik een priester. Nou ja, het is toch de bedoeling dat we allen naar uw meest geliefde engel zullen gaan.
Tussen Weurt en Beuningen liggen weilanden. Ik haat ze al enkele kilometers. Op één er van kijken vier shetland pony's mij, vergeeft mij de uitdrukking, schaapachtig aan. Ik loop er met wrok en spoed langs. De beesten rennen koddig met me mee. Mijn comfortabele frons vlucht en ik pauzeer om een paar van de beesten over hun neuzen te aaien.
Pony's, een goede invulling van de nieuwe wereld. Uitgestrekte weilanden vol domme grazers die, tja wat anders, dom grazen. Gelukkig kunnen ze slechts een stukje meehoppelen alvorens het brute schrikdraad (prachtige uitvinding, bravo mensheid!) ze weerhoudt mij te vergezellen. Gelukkig, geen pony's meer. Ik kan weer verder gaan met het koesteren van mijn zwartgalligheid.
Ik loop langs een autobandenspecialist. Honderden oude banden lachen mij gemeen toe: "Ha! Wij zijn nooit lek geweest. We zijn slechts versleten en zullen nooit gerecycled worden." Sterft, bandenspecialist. Ik ga linksaf. De boerenwoningen van Beuningen staan links en rechts. Een geit mekkert. Ik hoop dat het van honger is. Mijn frons is weer terug. Mijn wenkbrouwen naderen elkaar. Mijn hart zit er niet meer in. Verdomde pony's ook altijd.
Ik ben thuis en uitgetikt. De wandeling duurde ruim een uur en de ochtend nadert, te laat om nog te gaan slapen. Het heeft geen zin meer. Ik ga me scheren terwijl dit matige stukje pseudo-prozaïsche tekst de actieve topiclijst afdaalt. Met een beetje geluk ongelezen. Wie leest dit soort rotzooi ook op dit tijdstip? Waarom zou je ook? Het maakt geen zak uit.
Ik maak me klaar voor een sollicitatiegesprek. Ik haat sollicitatiegesprekken bijna net zo veel als pubers. Maar ja, toverspreuken, gebeden en verzoekjes ten spijt zal de wereld morgen nog wel bestaan. Je kunt niet alles hebben. Ik plak mijn band en ben onderweg.

[Dit bericht is gewijzigd door Karboenkeltje op 16-01-2003 21:43]