R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb geprobeerd het van mij af te schrijven. Ben benieuwd naar de reacties:
Groei.
Deel 1: Het zaadje
Een conflict ontstaat niet zomaar. Wanneer je het vergelijkt met een plant, zou je het conflict als de bloem kunnen zien. Er wordt eerst een zaadje gepland. Dan worden omstandigheden gecreëerd zodat de plant kan groeien en met genoeg zorg zal een bloem ontstaan.
Wanneer dit specifieke zaadje is gepland, kan ik onmogelijk zeggen. Geslagen worden of genegeerd worden zijn dingen die op jonge leeftijd meer kwaad dan goeds doen. Dat is het eerste wereldbeeld: zo hoort het.
Wanneer een metgezel ter aarde komt zal hij of zij, waarschijnlijk, precies hetzelfde ervaren. Het verschil is dat ieder persoon hier weer anders mee omgaat. Dat zit in de genen. Door een andere reactie op de aanpak verandert ook de aanpak. Zoals de eerstgeborene nog werd aangepakt op een verbale of fysieke manier diende er voor de ander een begrip te worden getoond. Deze persoon kon namelijk niet omgaan met de eerder genoemde methode van opvoeding. De opvoedmethode verschilde binnen het gezin per kind. Dit was voor mijzelf een erg ingewikkelde periode. Laat ik wel voorop stellen dat deze situatie geen winnaars kende.
Het zaadje was gepland.
Deel 2: De wortel
In een gezin heb je allerlei karakters die wel dienen samen te werken om zodoende hetgeen te vormen waar het voor dient: het gezin. Samenwerken kan door in het groepsbelang te denken of in eigenbelang. Daarnaast kan samenwerken bewust of onbewust gaan.
Samenwerken was voor mij conflictvermijdend te werk gaan. Er was een duidelijke hiërarchie met daar een top drie, waar zeker geen ruimte voor nummer vier was. Knap was wel dat degene die het minst lang in het gezin was eenzaam hoog in de hiërarchie stond. Die gedachte vervulde mij meer dan eens van jaloezie. Desondanks was het aan mij om te zorgen dat er geen onnodige conflicten zouden ontstaan. Desnoods was ik de mediator, zelfs al was het tussen mijn ouders. Hierin heb ik gefaald, gezien het feit dat mijn ouders rond mijn 14e levensjaar uit elkaar gingen.
Het scheiden zorgde voor een berg ellende. Wat ik voorheen nog had kunnen reguleren, werd mij nu te veel. Ik kon het simpelweg niet meer. Daarnaast werd de hiërarchie makkelijker gemaakt, maar in niemands voordeel. Er bleef een top 1 over. De taak was om te zorgen dat deze persoon goed de dag doorkwam. Hier ben ik uitgecheckt.
Tijdens school was ik fysiek aanwezig en thuis zat ik alleen op mijn kamer en deed ik mijn uiterste best om twee dingen te doen: vergeten en mij richten op een ander leven. Een leven buiten de mijne. Als ik zie hoe moeilijk ik dingen kan loslaten was dit een bijna onmogelijke opdracht. Dit was het leven voor ongeveer acht jaar. Het zaadje was aan het ontkiemen. Mijn wereldbeeld werd ruimer. De gevoelens van onrecht ontstonden. Ik hoorde mij tegen mijn ouders ingaan. Hoe hard ik ook praatte en hoe sterk ook mijn argumenten: de top 1 bleef onaangetast. Schijnbaar zijn daden sterker dan woorden.
Deel 3: De bloem
Als vroeg volwassene is het doel in je leven vrij helder, ook al kan je het bolwerken of niet: een eigen woning, een vaste baan en een liefdevolle relatie. Deze doelen zorgen ervoor dat je naar de toekomst kan kijken en je niet blijft vasthouden aan het verleden. Daarnaast verruimt het brein zich verder en kan je op een meer objectieve manier kijken naar het leven in zijn totaliteit. Je hebt een verleden met mensen, maar je denkt en hoopt dat die ook hetzelfde proces meemaken. Dat ze verruimen en begrijpen dat je in het verleden domme dingen zegt of doet om te groeien als mens.
Uiteindelijk kan je lang weglopen voor het verleden, maar haalt deze je toch wel in. Zo was het wel in mijn geval. Vierentwintig moet ik zijn geweest toen dit te veel werd. Er diende zich een zeer negatieve periode in mijn leven aan wat minstens een jaar duurde. Op dat moment heb ik veel aan mijn partner gehad. Wanhopig voelen is iets fijner wanneer er iemand is die op dat moment van je houdt. Achteraf zie ik deze periode als iets wat ik nodig had om mijn jeugd af te sluiten en te accepteren.
Het contact na deze periode met mijn gezin was prima. Dat wil zeggen dat ik ieder lid afzonderlijk wel eens per maand zag. Al had ik nog een aantal jaar nodig om in te zien dat het vredelievend gezin er niet was en er ook niet zou komen. Hoogstens eens per jaar. Zo heb ik moeten leren hoe het is als een partij jou niet zo graag wilt zien. Iets wat ik niet van de partij zelf te horen moest krijgen, maar van de ouders.
Onbewust was de stam al vlug aan het groeien en ontstonden er al blaadjes. Als ik moet zeggen wanneer het knopje uitkwam denk ik aan juni 2016. Er zou een jaar geen contact zijn tussen mij en een ander gezinslid. Dit voel je iedere dag. Met mijn ouders heb ik dit regelmatig besproken. Ze gaven aan dat de andere partij aan hen had aangegeven ruimte van mij nodig te hebben. Zo ging het blijkbaar. Er werd bepaald, uitgevoerd en de lagere instanties diende dit te communiceren aan de rest.
Wat volgde waren feestjes, etentjes en levensgebeurtenissen waarin steevast één persoon ontbrak: ik. Wanneer ik er naar keek ontstond er steeds meer een beeld waarin ik zag dat ik het spel moest meespelen zoals dat van bovenhand werd bepaald. Mijn ouders verzekerden mij ervan dat alles toch echt goed kwam en dat ze positieve geluiden hadden gehoord van bovenaf. Wat doe je op zo’n moment? Ik wist het niet en ik liet vijf jaar van mijn leven verder gaan. Dat wil niet zeggen dat ik op zo’n moment intern mijn frustraties niet uitspreek, maar dat was niet mogelijk omdat iedere lijn tussen de twee gezinsleden geblokkeerd was.
Juni 2019 ontstaat er een gesprek van een lijn waar ik van dacht dat deze niet bereikbaar was. Of ik naar de diploma uitreiking wenste te komen. Dit zag ik als een stap naar mij vanaf een onoverbrugbare afstand, die was ontstaan zonder mijn bedoeling. Er zou een gesprek komen want er was veel gebeurd tussen ons. Wat er was gebeurd durfde ik inmiddels niet te vragen. Blij genoeg dat ik onderdeel mocht zijn van een levensgebeurtenis.
Wanneer dit geschreven wordt heeft dit gesprek niet plaatsgevonden en mist er steevast nog steeds één persoon op festiviteiten.
Deel 4: De herfst
Tijdens de herfst zal een plant het water van de bloem afsluiten om zo zelf te kunnen overleven in de wintermaanden. De bloem sterft af en de vraag is of er komende lente weer een nieuwe bloem zal ontstaan. Het kan ook zo zijn dat de plant is uitgebloeid.
Terwijl de herfst onvermijdelijk is, er is geen oplossing voorhanden. Dat ik het nu niet weet, is ook prima. Er zal een belangrijke les door mij geleerd moeten worden. De les van het loslaten. Ik heb geen controle over deze zaken in mijn leven en ik zal ze moeten loslaten. Er zal een tijd komen dat ik objectief en zonder gevoelens kan vertellen dat ik onderdeel ben van een gezin, met alle problematiek van dien.
Groei.
Deel 1: Het zaadje
Een conflict ontstaat niet zomaar. Wanneer je het vergelijkt met een plant, zou je het conflict als de bloem kunnen zien. Er wordt eerst een zaadje gepland. Dan worden omstandigheden gecreëerd zodat de plant kan groeien en met genoeg zorg zal een bloem ontstaan.
Wanneer dit specifieke zaadje is gepland, kan ik onmogelijk zeggen. Geslagen worden of genegeerd worden zijn dingen die op jonge leeftijd meer kwaad dan goeds doen. Dat is het eerste wereldbeeld: zo hoort het.
Wanneer een metgezel ter aarde komt zal hij of zij, waarschijnlijk, precies hetzelfde ervaren. Het verschil is dat ieder persoon hier weer anders mee omgaat. Dat zit in de genen. Door een andere reactie op de aanpak verandert ook de aanpak. Zoals de eerstgeborene nog werd aangepakt op een verbale of fysieke manier diende er voor de ander een begrip te worden getoond. Deze persoon kon namelijk niet omgaan met de eerder genoemde methode van opvoeding. De opvoedmethode verschilde binnen het gezin per kind. Dit was voor mijzelf een erg ingewikkelde periode. Laat ik wel voorop stellen dat deze situatie geen winnaars kende.
Het zaadje was gepland.
Deel 2: De wortel
In een gezin heb je allerlei karakters die wel dienen samen te werken om zodoende hetgeen te vormen waar het voor dient: het gezin. Samenwerken kan door in het groepsbelang te denken of in eigenbelang. Daarnaast kan samenwerken bewust of onbewust gaan.
Samenwerken was voor mij conflictvermijdend te werk gaan. Er was een duidelijke hiërarchie met daar een top drie, waar zeker geen ruimte voor nummer vier was. Knap was wel dat degene die het minst lang in het gezin was eenzaam hoog in de hiërarchie stond. Die gedachte vervulde mij meer dan eens van jaloezie. Desondanks was het aan mij om te zorgen dat er geen onnodige conflicten zouden ontstaan. Desnoods was ik de mediator, zelfs al was het tussen mijn ouders. Hierin heb ik gefaald, gezien het feit dat mijn ouders rond mijn 14e levensjaar uit elkaar gingen.
Het scheiden zorgde voor een berg ellende. Wat ik voorheen nog had kunnen reguleren, werd mij nu te veel. Ik kon het simpelweg niet meer. Daarnaast werd de hiërarchie makkelijker gemaakt, maar in niemands voordeel. Er bleef een top 1 over. De taak was om te zorgen dat deze persoon goed de dag doorkwam. Hier ben ik uitgecheckt.
Tijdens school was ik fysiek aanwezig en thuis zat ik alleen op mijn kamer en deed ik mijn uiterste best om twee dingen te doen: vergeten en mij richten op een ander leven. Een leven buiten de mijne. Als ik zie hoe moeilijk ik dingen kan loslaten was dit een bijna onmogelijke opdracht. Dit was het leven voor ongeveer acht jaar. Het zaadje was aan het ontkiemen. Mijn wereldbeeld werd ruimer. De gevoelens van onrecht ontstonden. Ik hoorde mij tegen mijn ouders ingaan. Hoe hard ik ook praatte en hoe sterk ook mijn argumenten: de top 1 bleef onaangetast. Schijnbaar zijn daden sterker dan woorden.
Deel 3: De bloem
Als vroeg volwassene is het doel in je leven vrij helder, ook al kan je het bolwerken of niet: een eigen woning, een vaste baan en een liefdevolle relatie. Deze doelen zorgen ervoor dat je naar de toekomst kan kijken en je niet blijft vasthouden aan het verleden. Daarnaast verruimt het brein zich verder en kan je op een meer objectieve manier kijken naar het leven in zijn totaliteit. Je hebt een verleden met mensen, maar je denkt en hoopt dat die ook hetzelfde proces meemaken. Dat ze verruimen en begrijpen dat je in het verleden domme dingen zegt of doet om te groeien als mens.
Uiteindelijk kan je lang weglopen voor het verleden, maar haalt deze je toch wel in. Zo was het wel in mijn geval. Vierentwintig moet ik zijn geweest toen dit te veel werd. Er diende zich een zeer negatieve periode in mijn leven aan wat minstens een jaar duurde. Op dat moment heb ik veel aan mijn partner gehad. Wanhopig voelen is iets fijner wanneer er iemand is die op dat moment van je houdt. Achteraf zie ik deze periode als iets wat ik nodig had om mijn jeugd af te sluiten en te accepteren.
Het contact na deze periode met mijn gezin was prima. Dat wil zeggen dat ik ieder lid afzonderlijk wel eens per maand zag. Al had ik nog een aantal jaar nodig om in te zien dat het vredelievend gezin er niet was en er ook niet zou komen. Hoogstens eens per jaar. Zo heb ik moeten leren hoe het is als een partij jou niet zo graag wilt zien. Iets wat ik niet van de partij zelf te horen moest krijgen, maar van de ouders.
Onbewust was de stam al vlug aan het groeien en ontstonden er al blaadjes. Als ik moet zeggen wanneer het knopje uitkwam denk ik aan juni 2016. Er zou een jaar geen contact zijn tussen mij en een ander gezinslid. Dit voel je iedere dag. Met mijn ouders heb ik dit regelmatig besproken. Ze gaven aan dat de andere partij aan hen had aangegeven ruimte van mij nodig te hebben. Zo ging het blijkbaar. Er werd bepaald, uitgevoerd en de lagere instanties diende dit te communiceren aan de rest.
Wat volgde waren feestjes, etentjes en levensgebeurtenissen waarin steevast één persoon ontbrak: ik. Wanneer ik er naar keek ontstond er steeds meer een beeld waarin ik zag dat ik het spel moest meespelen zoals dat van bovenhand werd bepaald. Mijn ouders verzekerden mij ervan dat alles toch echt goed kwam en dat ze positieve geluiden hadden gehoord van bovenaf. Wat doe je op zo’n moment? Ik wist het niet en ik liet vijf jaar van mijn leven verder gaan. Dat wil niet zeggen dat ik op zo’n moment intern mijn frustraties niet uitspreek, maar dat was niet mogelijk omdat iedere lijn tussen de twee gezinsleden geblokkeerd was.
Juni 2019 ontstaat er een gesprek van een lijn waar ik van dacht dat deze niet bereikbaar was. Of ik naar de diploma uitreiking wenste te komen. Dit zag ik als een stap naar mij vanaf een onoverbrugbare afstand, die was ontstaan zonder mijn bedoeling. Er zou een gesprek komen want er was veel gebeurd tussen ons. Wat er was gebeurd durfde ik inmiddels niet te vragen. Blij genoeg dat ik onderdeel mocht zijn van een levensgebeurtenis.
Wanneer dit geschreven wordt heeft dit gesprek niet plaatsgevonden en mist er steevast nog steeds één persoon op festiviteiten.
Deel 4: De herfst
Tijdens de herfst zal een plant het water van de bloem afsluiten om zo zelf te kunnen overleven in de wintermaanden. De bloem sterft af en de vraag is of er komende lente weer een nieuwe bloem zal ontstaan. Het kan ook zo zijn dat de plant is uitgebloeid.
Terwijl de herfst onvermijdelijk is, er is geen oplossing voorhanden. Dat ik het nu niet weet, is ook prima. Er zal een belangrijke les door mij geleerd moeten worden. De les van het loslaten. Ik heb geen controle over deze zaken in mijn leven en ik zal ze moeten loslaten. Er zal een tijd komen dat ik objectief en zonder gevoelens kan vertellen dat ik onderdeel ben van een gezin, met alle problematiek van dien.
Wil je nu een reactie op je probleem of een reactie op het niveau van je schrijven?
Want het kan gebeuren dat het tussen jou en je broertje/zusje niet botert. Dat is jammer, maar soms is er gewoon niks aan te doen. Accepteren en doorgaan, het lijkt me dat je daar al mee bezig bent. Alle succes en sterkte daarmee.
Wat je schrijfwerk betreft; ik zou nog geen uitgevers mailen.
Want het kan gebeuren dat het tussen jou en je broertje/zusje niet botert. Dat is jammer, maar soms is er gewoon niks aan te doen. Accepteren en doorgaan, het lijkt me dat je daar al mee bezig bent. Alle succes en sterkte daarmee.
Wat je schrijfwerk betreft; ik zou nog geen uitgevers mailen.
Hoeren neuken, nooit meer werken.
Zó, dat krijg ik er extragratis bij? Het was meer om het verhaal te delen en misschien een toevoeging te ontvangen. In de vorm van: 'been there' of iets van een tip. Dat ik geen uitgever hoef te mailen, gaat het mij totaal niet om.quote:Op vrijdag 3 april 2020 16:54 schreef Ludachrist het volgende:
Wil je nu een reactie op je probleem of een reactie op het niveau van je schrijven?
Want het kan gebeuren dat het tussen jou en je broertje/zusje niet botert. Dat is jammer, maar soms is er gewoon niks aan te doen. Accepteren en doorgaan, het lijkt me dat je daar al mee bezig bent. Alle succes en sterkte daarmee.
Wat je schrijfwerk betreft; ik zou nog geen uitgevers mailen.
En toen verloor ik mijn interessequote:Op vrijdag 3 april 2020 16:48 schreef Adriaantje887 het volgende:
Ik heb geprobeerd het van mij af te schrijven. Ben benieuwd naar de reacties:
Groei.
Deel 1: Het zaadje
Waarom schrijf je dan op deze omslachtige manier?quote:Op vrijdag 3 april 2020 17:34 schreef Adriaantje887 het volgende:
[..]
Zó, dat krijg ik er extragratis bij? Het was meer om het verhaal te delen en misschien een toevoeging te ontvangen. In de vorm van: 'been there' of iets van een tip. Dat ik geen uitgever hoef te mailen, gaat het mij totaal niet om.
Dit jaquote:
[..]
En toen verloor ik mijn interesse
Idemquote:
[..]
En toen verloor ik mijn interesse
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Ik probeerde het in ieder geval nog, maar toen ik "Wanneer een metgezel ter aarde komt" las ging mijn lunch ook de toiletpot in en ben ik maar opgehoudenquote:
Op 
TS: Vertel gewoon wat je probleem is
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Hou het bij je conclusie. Geef het tijd, vestig je aandacht op andere dingen. Ik kan mij voorstellen dat anderen het te langdradig vinden om het te lezen. Ik heb ervan genoten (uiteraard niet als leedvermaak). Je hebt het van je af kunnen schrijven. Hopelijk is dat voldoende. Heb je al eens therapie overwogen of gevolgd? Als je voor jouw gevoel het niet kwijt kan, misschien kan een externe partij daarbij helpen. Familie therapie zit er niet in, als ik je verhaal bekijk, van wat ik er uit kan halen. Misschien ook wel, maar daar kan ik niet over oordelen als buitenstaander.quote:
[..]
Zó, dat krijg ik er extragratis bij? Het was meer om het verhaal te delen en misschien een toevoeging te ontvangen. In de vorm van: 'been there' of iets van een tip. Dat ik geen uitgever hoef te mailen, gaat het mij totaal niet om.
En waren dat feestjes van je ouders en/of broers/zussen?quote:
Wat volgde waren feestjes, etentjes en levensgebeurtenissen waarin steevast één persoon ontbrak: ik.
Of van die ene rotte appel?
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Het was zoveel makkelijker geweest als je gewoon geschreven had wat het probleem of de zorg was ipv die hele beeldspraak..
Heb je nou rammel gekregen thuis en je broer/zus niet? Wie was de baas ook al was ie er het kortste (nieuwe partner?), met wie is het contact verbroken?
Dit is echt vaag en onmogelijk op te antwoorden.
Misschien al gedacht dat je ook kan snoeien en enten? Of kan trimmen en je takken met een draadje de juiste kant uit kan laten groeien?
Ik zeg ook maar wat...
Heb je nou rammel gekregen thuis en je broer/zus niet? Wie was de baas ook al was ie er het kortste (nieuwe partner?), met wie is het contact verbroken?
Dit is echt vaag en onmogelijk op te antwoorden.
Misschien al gedacht dat je ook kan snoeien en enten? Of kan trimmen en je takken met een draadje de juiste kant uit kan laten groeien?
Ik zeg ook maar wat...
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Goed verhaal, niet zo kort alleen.quote:
Ik heb geprobeerd het van mij af te schrijven. Ben benieuwd naar de reacties:
Groei.
Deel 1: Het zaadje
Een conflict ontstaat niet zomaar. Wanneer je het vergelijkt met een plant, zou je het conflict als de bloem kunnen zien. Er wordt eerst een zaadje gepland. Dan worden omstandigheden gecreëerd zodat de plant kan groeien en met genoeg zorg zal een bloem ontstaan.
Wanneer dit specifieke zaadje is gepland, kan ik onmogelijk zeggen. Geslagen worden of genegeerd worden zijn dingen die op jonge leeftijd meer kwaad dan goeds doen. Dat is het eerste wereldbeeld: zo hoort het.
Wanneer een metgezel ter aarde komt zal hij of zij, waarschijnlijk, precies hetzelfde ervaren. Het verschil is dat ieder persoon hier weer anders mee omgaat. Dat zit in de genen. Door een andere reactie op de aanpak verandert ook de aanpak. Zoals de eerstgeborene nog werd aangepakt op een verbale of fysieke manier diende er voor de ander een begrip te worden getoond. Deze persoon kon namelijk niet omgaan met de eerder genoemde methode van opvoeding. De opvoedmethode verschilde binnen het gezin per kind. Dit was voor mijzelf een erg ingewikkelde periode. Laat ik wel voorop stellen dat deze situatie geen winnaars kende.
Het zaadje was gepland.
Deel 2: De wortel
In een gezin heb je allerlei karakters die wel dienen samen te werken om zodoende hetgeen te vormen waar het voor dient: het gezin. Samenwerken kan door in het groepsbelang te denken of in eigenbelang. Daarnaast kan samenwerken bewust of onbewust gaan.
Samenwerken was voor mij conflictvermijdend te werk gaan. Er was een duidelijke hiërarchie met daar een top drie, waar zeker geen ruimte voor nummer vier was. Knap was wel dat degene die het minst lang in het gezin was eenzaam hoog in de hiërarchie stond. Die gedachte vervulde mij meer dan eens van jaloezie. Desondanks was het aan mij om te zorgen dat er geen onnodige conflicten zouden ontstaan. Desnoods was ik de mediator, zelfs al was het tussen mijn ouders. Hierin heb ik gefaald, gezien het feit dat mijn ouders rond mijn 14e levensjaar uit elkaar gingen.
Het scheiden zorgde voor een berg ellende. Wat ik voorheen nog had kunnen reguleren, werd mij nu te veel. Ik kon het simpelweg niet meer. Daarnaast werd de hiërarchie makkelijker gemaakt, maar in niemands voordeel. Er bleef een top 1 over. De taak was om te zorgen dat deze persoon goed de dag doorkwam. Hier ben ik uitgecheckt.
Tijdens school was ik fysiek aanwezig en thuis zat ik alleen op mijn kamer en deed ik mijn uiterste best om twee dingen te doen: vergeten en mij richten op een ander leven. Een leven buiten de mijne. Als ik zie hoe moeilijk ik dingen kan loslaten was dit een bijna onmogelijke opdracht. Dit was het leven voor ongeveer acht jaar. Het zaadje was aan het ontkiemen. Mijn wereldbeeld werd ruimer. De gevoelens van onrecht ontstonden. Ik hoorde mij tegen mijn ouders ingaan. Hoe hard ik ook praatte en hoe sterk ook mijn argumenten: de top 1 bleef onaangetast. Schijnbaar zijn daden sterker dan woorden.
Deel 3: De bloem
Als vroeg volwassene is het doel in je leven vrij helder, ook al kan je het bolwerken of niet: een eigen woning, een vaste baan en een liefdevolle relatie. Deze doelen zorgen ervoor dat je naar de toekomst kan kijken en je niet blijft vasthouden aan het verleden. Daarnaast verruimt het brein zich verder en kan je op een meer objectieve manier kijken naar het leven in zijn totaliteit. Je hebt een verleden met mensen, maar je denkt en hoopt dat die ook hetzelfde proces meemaken. Dat ze verruimen en begrijpen dat je in het verleden domme dingen zegt of doet om te groeien als mens.
Uiteindelijk kan je lang weglopen voor het verleden, maar haalt deze je toch wel in. Zo was het wel in mijn geval. Vierentwintig moet ik zijn geweest toen dit te veel werd. Er diende zich een zeer negatieve periode in mijn leven aan wat minstens een jaar duurde. Op dat moment heb ik veel aan mijn partner gehad. Wanhopig voelen is iets fijner wanneer er iemand is die op dat moment van je houdt. Achteraf zie ik deze periode als iets wat ik nodig had om mijn jeugd af te sluiten en te accepteren.
Het contact na deze periode met mijn gezin was prima. Dat wil zeggen dat ik ieder lid afzonderlijk wel eens per maand zag. Al had ik nog een aantal jaar nodig om in te zien dat het vredelievend gezin er niet was en er ook niet zou komen. Hoogstens eens per jaar. Zo heb ik moeten leren hoe het is als een partij jou niet zo graag wilt zien. Iets wat ik niet van de partij zelf te horen moest krijgen, maar van de ouders.
Onbewust was de stam al vlug aan het groeien en ontstonden er al blaadjes. Als ik moet zeggen wanneer het knopje uitkwam denk ik aan juni 2016. Er zou een jaar geen contact zijn tussen mij en een ander gezinslid. Dit voel je iedere dag. Met mijn ouders heb ik dit regelmatig besproken. Ze gaven aan dat de andere partij aan hen had aangegeven ruimte van mij nodig te hebben. Zo ging het blijkbaar. Er werd bepaald, uitgevoerd en de lagere instanties diende dit te communiceren aan de rest.
Wat volgde waren feestjes, etentjes en levensgebeurtenissen waarin steevast één persoon ontbrak: ik. Wanneer ik er naar keek ontstond er steeds meer een beeld waarin ik zag dat ik het spel moest meespelen zoals dat van bovenhand werd bepaald. Mijn ouders verzekerden mij ervan dat alles toch echt goed kwam en dat ze positieve geluiden hadden gehoord van bovenaf. Wat doe je op zo’n moment? Ik wist het niet en ik liet vijf jaar van mijn leven verder gaan. Dat wil niet zeggen dat ik op zo’n moment intern mijn frustraties niet uitspreek, maar dat was niet mogelijk omdat iedere lijn tussen de twee gezinsleden geblokkeerd was.
Juni 2019 ontstaat er een gesprek van een lijn waar ik van dacht dat deze niet bereikbaar was. Of ik naar de diploma uitreiking wenste te komen. Dit zag ik als een stap naar mij vanaf een onoverbrugbare afstand, die was ontstaan zonder mijn bedoeling. Er zou een gesprek komen want er was veel gebeurd tussen ons. Wat er was gebeurd durfde ik inmiddels niet te vragen. Blij genoeg dat ik onderdeel mocht zijn van een levensgebeurtenis.
Wanneer dit geschreven wordt heeft dit gesprek niet plaatsgevonden en mist er steevast nog steeds één persoon op festiviteiten.
Deel 4: De herfst
Tijdens de herfst zal een plant het water van de bloem afsluiten om zo zelf te kunnen overleven in de wintermaanden. De bloem sterft af en de vraag is of er komende lente weer een nieuwe bloem zal ontstaan. Het kan ook zo zijn dat de plant is uitgebloeid.
Terwijl de herfst onvermijdelijk is, er is geen oplossing voorhanden. Dat ik het nu niet weet, is ook prima. Er zal een belangrijke les door mij geleerd moeten worden. De les van het loslaten. Ik heb geen controle over deze zaken in mijn leven en ik zal ze moeten loslaten. Er zal een tijd komen dat ik objectief en zonder gevoelens kan vertellen dat ik onderdeel ben van een gezin, met alle problematiek van dien.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
- dit soort adviezen aub achterwege laten -
[ Bericht 93% gewijzigd door CoolGuy op 05-04-2020 10:25:14 ]
[ Bericht 93% gewijzigd door CoolGuy op 05-04-2020 10:25:14 ]
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Haha iddquote:
Het was zoveel makkelijker geweest als je gewoon geschreven had wat het probleem of de zorg was ipv die hele beeldspraak..
Heb je nou rammel gekregen thuis en je broer/zus niet? Wie was de baas ook al was ie er het kortste (nieuwe partner?), met wie is het contact verbroken?
Dit is echt vaag en onmogelijk op te antwoorden.
Misschien al gedacht dat je ook kan snoeien en enten? Of kan trimmen en je takken met een draadje de juiste kant uit kan laten groeien?
Ik zeg ook maar wat...
@TS: dus als ik het goed begrijp ben je nu alleen nog aan het wachten op de winter, zodat niet alleen de bloem zal verdorren maar de hele plant van het conflict afsterft?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Same here. Krijgen we een hele roman van bevruchting tot aan nu?quote:
[..]
En toen verloor ik mijn interesse
|
|
