Mede door deze hele COVID-situatie en de daaraan verbonden thuisqarantaine ben ik meer aan het nadenken.
Vooral ook over mijn vrienden, of tenminste : of de mensen die ik altijd als vrienden beschouw(de) wel echt vrienden zijn. En als het al géén échte vrienden zijn, of het dan wel handig is om het contact met deze mensen te laten verwateren? Is mijn eigen belang misschien niet beter gediend om toch het contact met deze mensen in stand te houden, omdat afspreken / dingen doen met deze mensen er weer voor zorgt dat ik in kroegen, op festivals, op verjaardagen en andere sociale gelegenheden kom, waar ik in mijn eentje niet zo snel heen zou gaan. En dat geeft dan weer een grotere mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten.
Aan de andere kant is er ook zoiets als je ego, je zelfrespect en dat ik vind dat sociale contacten / vriendschappen in beginsel wederkerig moeten zijn. Nu is het logisch dat de balans soms wat meer uitslaat naar links of rechts, maar het moet niet te veel worden.
Daar heb je een punt. Laat ik dan zeggen : zou je nog met ze om gaan?quote:Op vrijdag 27 maart 2020 22:32 schreef madam-april het volgende:
Je kunt ze ook gewoon als kennissen zien ipv vrienden.
Ik bedoel : ik vind het echt lastig. De afgelopen 2/3 jaar is bijvoorbeeld een periode ontstaan dat veel vrienden zijn gaan samenwonen, trouwen, kinderen, ''grote mensen huis'' gekocht met verbouwingen etc.
Het viel me vaak al op dat ze vaak alles naar zich toe trekken, qua aandacht. Dan word ik drie keer per maand gevraagd of ik wil komen kijken als de nieuwe keuken of dakkappel is geplaatst. Hebben ze na maanden eindelijk een keer tijd om een biertje te doen, gaat het alleen maar over die baby.
Lang dacht ik dan van : prima, dit is een fase, en het trekt wel bij. Maar die fase duurt in sommige gevallen ook alweer jaren. En ook zoals nu met corona : ik ben vrijgezel, ik woon alleen. Dan zou het andersom hun misschien ook wel sieren als zij voor de verandering eens een appje zouden sturen van hee gaat het allemaal ok? Maar je hoort niks, wat ik ook al had verwacht.
En dan denk ik ergens toch wel : ga ik nou straks als ze hun zoveelste kind krijgen weer braaf op kraamvisite en ga ik weer in op die BBQ uitnodiging die er vooral op is ge ent op dat ze hun verbouwde huis willen showen ? Op zich vind ik dat prima, maar in een fase zoals nu blijkt toch wel dat je niet al te veel terug hoeft te verwachten (eingelijk niks)
waarom neem je zelf geen initiatief?quote:
[..]
Daar heb je een punt. Laat ik dan zeggen : zou je nog met ze om gaan?
Ik bedoel : ik vind het echt lastig. De afgelopen 2/3 jaar is bijvoorbeeld een periode ontstaan dat veel vrienden zijn gaan samenwonen, trouwen, kinderen, ''grote mensen huis'' gekocht met verbouwingen etc.
Het viel me vaak al op dat ze vaak alles naar zich toe trekken, qua aandacht. Dan word ik drie keer per maand gevraagd of ik wil komen kijken als de nieuwe keuken of dakkappel is geplaatst. Hebben ze na maanden eindelijk een keer tijd om een biertje te doen, gaat het alleen maar over die baby.
Lang dacht ik dan van : prima, dit is een fase, en het trekt wel bij. Maar die fase duurt in sommige gevallen ook alweer jaren. En ook zoals nu met corona : ik ben vrijgezel, ik woon alleen. Dan zou het andersom hun misschien ook wel sieren als zij voor de verandering eens een appje zouden sturen van hee gaat het allemaal ok? Maar je hoort niks, wat ik ook al had verwacht.
En dan denk ik ergens toch wel : ga ik nou straks als ze hun zoveelste kind krijgen weer braaf op kraamvisite en ga ik weer in op die BBQ uitnodiging die er vooral op is ge ent op dat ze hun verbouwde huis willen showen ? Op zich vind ik dat prima, maar in een fase zoals nu blijkt toch wel dat je niet al te veel terug hoeft te verwachten (eingelijk niks)
Wat ga jij met burgerlijke types om zeg, zum kotsenquote:
[..]
Daar heb je een punt. Laat ik dan zeggen : zou je nog met ze om gaan?
Ik bedoel : ik vind het echt lastig. De afgelopen 2/3 jaar is bijvoorbeeld een periode ontstaan dat veel vrienden zijn gaan samenwonen, trouwen, kinderen, ''grote mensen huis'' gekocht met verbouwingen etc.
Het viel me vaak al op dat ze vaak alles naar zich toe trekken, qua aandacht. Dan word ik drie keer per maand gevraagd of ik wil komen kijken als de nieuwe keuken of dakkappel is geplaatst. Hebben ze na maanden eindelijk een keer tijd om een biertje te doen, gaat het alleen maar over die baby.
Lang dacht ik dan van : prima, dit is een fase, en het trekt wel bij. Maar die fase duurt in sommige gevallen ook alweer jaren. En ook zoals nu met corona : ik ben vrijgezel, ik woon alleen. Dan zou het andersom hun misschien ook wel sieren als zij voor de verandering eens een appje zouden sturen van hee gaat het allemaal ok? Maar je hoort niks, wat ik ook al had verwacht.
En dan denk ik ergens toch wel : ga ik nou straks als ze hun zoveelste kind krijgen weer braaf op kraamvisite en ga ik weer in op die BBQ uitnodiging die er vooral op is ge ent op dat ze hun verbouwde huis willen showen ? Op zich vind ik dat prima, maar in een fase zoals nu blijkt toch wel dat je niet al te veel terug hoeft te verwachten (eingelijk niks)
Dan liever geen vrienden idd.
Tja wacht maar tot jij 30 bent, dat riep ik ook toen ik 25 wasquote:
[..]
Wat ga jij met burgerlijke types om zeg, zum kotsen
Dan liever geen vrienden idd.
Ik neem al vrijwel altijd het initiatief t.b.h.quote:
Wat dat betreft vind ik het lastig waar je ergens de grens moet trekken. Kijk natuurlijk snap ik dat er veel gebeurt in je leven als je gaat trouwen en kinderen krijgt. Vooral vergeleken met een vrijgezel zoals ik die gewoon sport, af en toe op vakantie gaat en werkt en verder niks.
Maar na een tijdje gaat het toch aan mij vreten, dat ze nooit zeg maar interesse in mijn leven tonen.
Hoe zou je leven eruit zien zonder deze mensen?quote:
[..]
Ik neem al vrijwel altijd het initiatief t.b.h.
Wat dat betreft vind ik het lastig waar je ergens de grens moet trekken. Kijk natuurlijk snap ik dat er veel gebeurt in je leven als je gaat trouwen en kinderen krijgt. Vooral vergeleken met een vrijgezel zoals ik die gewoon sport, af en toe op vakantie gaat en werkt en verder niks.
Maar na een tijdje gaat het toch aan mij vreten, dat ze nooit zeg maar interesse in mijn leven tonen.
Als je ze niet meer als vrienden, maar als kennissen gaat beschouwen, creëert dat ook een ander verwachtingspatroon. Je moet voor jezelf de afweging maken of het (oppervlakkige) contact je genoeg oplevert om het te behouden. En ook hoeveel tijd/energie je zelf in het contact wil blijven stoppen. Door ze niet meer als vrienden, maar als kennissen te beschouwen creëer je voor jezelf ook meer ruimte om bijvoorbeeld een keer niet op kraamvisite te gaan of een keer niet naar die nieuwe dakkapel te gaan kijken.quote:
[..]
Daar heb je een punt. Laat ik dan zeggen : zou je nog met ze om gaan?
Ik bedoel : ik vind het echt lastig. De afgelopen 2/3 jaar is bijvoorbeeld een periode ontstaan dat veel vrienden zijn gaan samenwonen, trouwen, kinderen, ''grote mensen huis'' gekocht met verbouwingen etc.
Het viel me vaak al op dat ze vaak alles naar zich toe trekken, qua aandacht. Dan word ik drie keer per maand gevraagd of ik wil komen kijken als de nieuwe keuken of dakkappel is geplaatst. Hebben ze na maanden eindelijk een keer tijd om een biertje te doen, gaat het alleen maar over die baby.
Lang dacht ik dan van : prima, dit is een fase, en het trekt wel bij. Maar die fase duurt in sommige gevallen ook alweer jaren. En ook zoals nu met corona : ik ben vrijgezel, ik woon alleen. Dan zou het andersom hun misschien ook wel sieren als zij voor de verandering eens een appje zouden sturen van hee gaat het allemaal ok? Maar je hoort niks, wat ik ook al had verwacht.
En dan denk ik ergens toch wel : ga ik nou straks als ze hun zoveelste kind krijgen weer braaf op kraamvisite en ga ik weer in op die BBQ uitnodiging die er vooral op is ge ent op dat ze hun verbouwde huis willen showen ? Op zich vind ik dat prima, maar in een fase zoals nu blijkt toch wel dat je niet al te veel terug hoeft te verwachten (eingelijk niks)
Lekker elkaar niks te melden hebben en enkel "bevriend" zijn omdat je ooit leuk met elkaar bier naar binnen kon tikken...
Echte vrienden zijn mensen waar je mee kunt praten en die je niet zat wordt.
Ik zou het laten verwateren en op eigen kracht sociale gelegenheden gaan, en dan wel echte vrienden zoeken.quote:
Ben benieuwd hoe jullie dit zien.
Mede door deze hele COVID-situatie en de daaraan verbonden thuisqarantaine ben ik meer aan het nadenken.
Vooral ook over mijn vrienden, of tenminste : of de mensen die ik altijd als vrienden beschouw(de) wel echt vrienden zijn. En als het al géén échte vrienden zijn, of het dan wel handig is om het contact met deze mensen te laten verwateren? Is mijn eigen belang misschien niet beter gediend om toch het contact met deze mensen in stand te houden, omdat afspreken / dingen doen met deze mensen er weer voor zorgt dat ik in kroegen, op festivals, op verjaardagen en andere sociale gelegenheden kom, waar ik in mijn eentje niet zo snel heen zou gaan. En dat geeft dan weer een grotere mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten.
Aan de andere kant is er ook zoiets als je ego, je zelfrespect en dat ik vind dat sociale contacten / vriendschappen in beginsel wederkerig moeten zijn. Nu is het logisch dat de balans soms wat meer uitslaat naar links of rechts, maar het moet niet te veel worden.
Heb mijn vriend(relatie) en 1 vriendin die ik al heb sinds kleuterleeftijd. De rest kan de tering genieten
Zowel de vrienden die er enkel zijn voor de goede tijden en feestjes..
Maar die je nooit echt geheel kunt vertrouwen.
Als ook af-en-toe iemand waarvan je weet dat je als je echt ergens op moet terugvallen, dat die daar zal zijn.
En evengoed moet je zelf ook beide rollen voor anderen zijn:
Het is onzin te denken dat je voor iedereen een 'redder' kunt gaan spelen, of dat anderen dat van je verwachten.
Nou lekker aardig hoor, zelfs je FOK-vrienden? Ik bedoel, ik heb ook geen vrienden, maar ik heb wel het beste voor met iedereen. Jouw welzijn en comfort is net zo belangrijk als dat van ieder ander. Alleen in woedebuien wil ik mensen nog wel eens wat toewensen.quote:
Vrienden zijn overrated.
Heb mijn vriend(relatie) en 1 vriendin die ik al heb sinds kleuterleeftijd. De rest kan de tering genieten
Ditquote:
Dit zijn dus al geen vrienden.
Lekker elkaar niks te melden hebben en enkel "bevriend" zijn omdat je ooit leuk met elkaar bier naar binnen kon tikken...
Echte vrienden zijn mensen waar je mee kunt praten en die je niet zat wordt.
Maar het ding is nou juist toch : iedereen heeft wel iets, dat niet OK is?quote:
Liever geen vrienden dan zulke vrienden. Mijn tijd is waardevol.
Het is mijn eigen subjectieve waarneming, maar ik woon in een ''gewone'' regio van het land, ga om met mensen die als ''gewoon'' worden gezien met ''gewoon'' een man/vrouw, huis, kind (soms), familie, opvoeding.
Maar toch, als ik nou vanuit mijn eigen standpunt naar deze mensen kijk. Of dit nu een oom, tante, vriend, vriendin, nicht of neef of buurman is : ik denk dat oprecht 85% van de mensen die ik ken een karaktereigenschap heeft die ik naar vind. Waardoor ik denk : bij deze persoon wil ik niet té dicht in de buurt komen, want diegene heeft streekjes.
Tegelijkertijd zijn écht goede, lieve mensen zonder rariteiten, best wel een uitzondering. Ik ken er eigenlijk 4 in mijn omgeving die echt puur zijn, niet bezig zijn om anderen te naaien of om misbruik van ze te maken en waarvoor ik mijn hand in het vuur steek, dat ze niet slecht over je praten als je niet bij ze bent.
Dat is meer wat ik bedoel. Maar als je die 85% van de mensen ''uit je leven moet bannen'', dan wordt het wel een heel eenzaam bestaan. Wat dat betreft is het een keuze van : jezelf afzonderen, of flexibel zijn en ermee dealen.
Mijn ouders doen altijd het eerste, die zetten mensen uit hun leven. Maar daardoor zijn ze wel best eenzaam en hebben ze ook niet echt een netwerkje ofzo als er af en toe even iets nodig is.
slechte vrienden: afscheid van nemen.
slecht is in mijn ogen trouwens niet wat meer focus op je gezin in bijv de fase waarin je net kinderen krijgt.
Maar als je zelf een gezin hebt ga je anders leven en lig je niet meer op één lijn. Ik heb het ze nooit verweten dat onze band verwaterd is.
Ik had er in die tijd ook weinig zin in om ergens lekker burgerlijk te gaan doen.
Dus ts, neem het ze niet kwalijk.. en misschien gaan ze nog wel mee op stap maar dan minder vaak want verplichtingen.
Nou je beschrijving klinkt verre van gezellig, dan zou ik het contact gewoon laten vervagen.quote:
[..]
Tja wacht maar tot jij 30 bent, dat riep ik ook toen ik 25 was
Dat. Ik heb een kring vrienden die niet vervelen. En een groep kennissen die ik eens in de paar maanden een keer zie, en dat is genoeg. Niks mis mee.quote:
Je kunt ze ook gewoon als kennissen zien ipv vrienden.
Ja dat zijn van die vriendengroepen waarvan je je voortdurend afvraagt of het eigenlijk wel echt je vrienden zijn. Prima om tijdens je school- en/of studietijd mee op te trekken en mee uit te gaan ofzo, maar daarna kun je die net zo goed weer lozen.quote:
Ben benieuwd hoe jullie dit zien.
Mede door deze hele COVID-situatie en de daaraan verbonden thuisqarantaine ben ik meer aan het nadenken.
Vooral ook over mijn vrienden, of tenminste : of de mensen die ik altijd als vrienden beschouw(de) wel echt vrienden zijn. En als het al géén échte vrienden zijn, of het dan wel handig is om het contact met deze mensen te laten verwateren? Is mijn eigen belang misschien niet beter gediend om toch het contact met deze mensen in stand te houden, omdat afspreken / dingen doen met deze mensen er weer voor zorgt dat ik in kroegen, op festivals, op verjaardagen en andere sociale gelegenheden kom, waar ik in mijn eentje niet zo snel heen zou gaan. En dat geeft dan weer een grotere mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten.
Aan de andere kant is er ook zoiets als je ego, je zelfrespect en dat ik vind dat sociale contacten / vriendschappen in beginsel wederkerig moeten zijn. Nu is het logisch dat de balans soms wat meer uitslaat naar links of rechts, maar het moet niet te veel worden.
Want kinderen krijgen is in jouw ogen iets dat per sé stappen maken is? Dat kun je niet in andere vorm d.m.v. carriere bijvoorbeeld?quote:
Zijn het slechte vrienden omdat zij wel stappen maken in het leven?
Dat is aan jou om in te vullen, ik weet niet of het een bewuste keuze van jou is om niet het leven te leiden zoals je vrienden. Zoals ik het lees zijn het niet perse slechte vrienden, maar vrienden met een ander soort leven.quote:
[..]
Want kinderen krijgen is in jouw ogen iets dat per sé stappen maken is? Dat kun je niet in andere vorm d.m.v. carriere bijvoorbeeld?
Laten we de vraag andersom stellen: waarom zoek je vriendschap bij dit soort mensen en niet bij mensen die op dezelfde manier in het leven staan zoals jij? Wat is jouw drijfveer om het contact met deze vrienden te onderhouden? Is het omdat je anders geen vrienden hebt? Want dat zou in principe een net zo egoïstische gedachtegang zijn zoals je vrienden ook hebben. Misschien ben jij ook een slechte vriend?
Ja, voor veel mensen wel.quote:
Want kinderen krijgen is in jouw ogen iets dat per sé stappen maken is?
Ja, dat kan ook.quote:Dat kun je niet in andere vorm d.m.v. carriere bijvoorbeeld?
Het één is niet beter dan het ander. En het één sluit het ander ook niet uit.
Bananenpap snijdt wel een terecht punt aan: jij stoort je aan de aandacht voor huis en kinderen. Je vrienden storen zich wellicht aan jou, omdat je zo weinig interesse in hun leven toont (en de dingen die zij belangrijk vinden). Dan heb je wel een mismatch ja.
Laten we eerlijk zijn: vrienden verwateren en veranderen. Vrienden voor het leven zijn zeldzaam, zeker rond deze levensfase (als die gaat afwijken).
Het is natuurlijk wel lekker als je met vrienden/kennissen wat gemeenschappelijks hebt natuurlijk. En het wel of niet hebben van kinderen kan dan nogal verschil maken. Het ding hier is - zoals ik het lees - dat je nog hecht aan je vrienden, maar tijden veranderen natuurlijk. Ieder doet zijn ding en dat kan resulteren in het feit dat je wat minder aan elkaar hebt. De angst kan er natuurlijk inzitten als je dit om wil gooien dat je even in een leegte terecht komt, want over het algemeen trek je niet zomaar een blik vrienden open.
Maar volgens mij weet je prima wat je wilt: vrienden waarmee je vooral een goed gesprek kan houden en lekker mee kan ouwehoeren, dus waar je je goed bij voelt.
Trouwens van alleen zijn kun je ook weer prima genieten. Bedenk eens op een avondje film kijken dat je anders misschien op dat moment saai gelul over iemands kinderen zat aan te horen.
Dan Penaquote:
show me your friends and I will show you your future....
slechte vrienden: afscheid van nemen.
slecht is in mijn ogen trouwens niet wat meer focus op je gezin in bijv de fase waarin je net kinderen krijgt.
Check. Zeker geen grote fan van de beste man, maar dit punt is oh zo waar... en zo makkelijk toe te passen in je leven.quote:
Ik vind het wel een baas eerlijk gezegdquote:
[..]
Check. Zeker geen grote fan van de beste man, maar dit punt is oh zo waar... en zo makkelijk toe te passen in je leven.
vond ik ook.quote:
[..]
Ik vind het wel een baas eerlijk gezegd
Tot ik zijn raaskallende uitbarstingen over klimaat en trump heb gezien. Ik probeer dat te scheiden van zijn volgens mij uitstekende zakelijke concept en lekker confronterende aanpak. Maar holy crap, als je je zo laat kennen dan heb ik toch moeite de rest nog serieus te nemen.
Het klinkt nu iig niet als een diepe vriendschap, als je verwacht dat het zo blijft zou ik er niet meer in investeren.
Op zich snap ik wat je zegt. Maar ik vind mijzelf juist niet de egoist in het verhaal, maar hen.quote:
[..]
Dat is aan jou om in te vullen, ik weet niet of het een bewuste keuze van jou is om niet het leven te leiden zoals je vrienden. Zoals ik het lees zijn het niet perse slechte vrienden, maar vrienden met een ander soort leven.
Laten we de vraag andersom stellen: waarom zoek je vriendschap bij dit soort mensen en niet bij mensen die op dezelfde manier in het leven staan zoals jij? Wat is jouw drijfveer om het contact met deze vrienden te onderhouden? Is het omdat je anders geen vrienden hebt? Want dat zou in principe een net zo egoïstische gedachtegang zijn zoals je vrienden ook hebben. Misschien ben jij ook een slechte vriend?
En dan niet, omdat ze geen contact opnemen. Dan snapte ik het juist beter. Druk enzo. Maar wat ik nu zie gebeuren, is dat ze wel contact met mij opnemen, mij ''nodig'' hebben in zekere zin, maar vervolgens alleen maar willen nemen, en niks willen geven.
Bijvoorbeeld:
1. Hee Kalgoorlie, onze nieuwe keuken is geplaatst en is echt mooi geworden, kom je ff kijken? Maar bij mijn (nieuwe) appartement komen kijken zit er dan niet in, want altijd druk / niet interessant genoeg, etc.
2. Ik ga 5 weken op reis naar de andere kant van de wereld. Daar zijn ze van op de hoogte. Maar ik hoor niets. Niet bij vertrek, niet tijdens de reis. Het eerste weekend na mijn reis viert zijn vriendin haar verjaardag, waarvoor ik ben uitgenodigd en ook al heb bevestigd dat ik kom.
Het allerlaatste weekend van mijn reis, opeens een sms : hee kalgoorlie, hoop dat je vakantie leuk was, hee even een vraag : ben jij as. weekend op de verjaardag van Sanne? Dit even ivm. de inkopen.
Of een andere vriend die een kind krijgt en al een paar keer tegen mij heeft gezegd : hee als die kleine er straks is, dan ga jij toch ook gewoon gezellig mee, als we naar de dierentuin gaan? volgens mij vind jij dat hartstikke leuk. Of kom je gewoon bij mij thuis chillen op zaterdagavond als ik niet weg kan, mooi toch?!
In eerste instantie klinkt het heel onschuldig. Maar als ik er verder over ga nadenken, zie ik pas hoe egocentrisch het eigenlijk is. Mijn vakantie is helemaal niet boeiend, tot ze zélf bepaalde informatie van mij nodig hebben voor hun eigen inkopen. Die vriend die dat kind krijgt, denkt er kennelijk nooit over na of ik het uberhaupt leuk vind om single te zijn, hoe ik het uberhaupt vind. Daar wordt nooit naar gevraagd. Hij gaat er automatisch vanuit dat ik vast wel het vijfde wiel aan de wagen wil gaan spelen door een soort surrogaat-oom van zijn kind te worden.
Verder dan dat gaan de gedachten kennelijk niet, want als het niet meer om de persoon zelf gaat, is het inlevings/voorstellingsvermogen en uberhaupt de interesse al kennelijk snel weg. Gewoon eens onbaatzuchtig interesse in een ander tonen, zonder daar direct zelf een belang (klein of groot) bij te hebben zeg maar.
Als je het leuk vind om met je vrienden om te gaan doe je dat
En anders niet
Maar jij hebt dit soort dingen dus niet?quote:
Je denkt veel te veel na over relaties man
Als je het leuk vind om met je vrienden om te gaan doe je dat
En anders niet
Want voor mij voelt het dus niet zo eenvoudig. Omdat er heel erg twee kanten aan zitten.
Zo heb ik dus 1 vriend, en ik vind het echt lachen om met hem de stad in te gaan. Maar aan de andere kant, zijn er ook telkens van die kleine dingen waardoor ik het idee heb dat hij mij niet serieus neemt.
Bijvoorbeeld : foto van ons maken in de kroeg. Ik zeg : ey gast, ik wil dit niet op facebook hebben hoor. ''nee nee doe ik niet''. Zit ik in de nacht in de laatste trein naar huis, wat zie ik op mijn telefoon : Facebook melding : Piet heeft jou getagd in een foto op facebook. En ja hoor, gewoon die foto er op gepleurd.
Op dat soort momenten denk ik : krijg de tering. En dan denk ik : gast waar is je ruggegraat, zo moet je je niet laten behandelen. Maar even later denk ik weer : tja zo is die gozer nou eenmaal, hij heeft dat soort streekjes af en toe. Niet naar mij, maar naar meer mensen. Gewoon accepteren en toch gewoon met hem blijven chillen want het zijn vaak wel mooie avonden, en je komt nog eens wat vaker onder de mensen / vrouwen.
Ga gewoon een keer niet naar zo’n verjaardag. Zeg dat je geen tijd hebt.
Vreselijk inderdaad en herkenbaar. Ik heb dan niet zulke vrienden integendeel, maar had wel zulke colllega’s. Gelukkig kan je die lozen.quote:
[..]
Op zich snap ik wat je zegt. Maar ik vind mijzelf juist niet de egoist in het verhaal, maar hen.
En dan niet, omdat ze geen contact opnemen. Dan snapte ik het juist beter. Druk enzo. Maar wat ik nu zie gebeuren, is dat ze wel contact met mij opnemen, mij ''nodig'' hebben in zekere zin, maar vervolgens alleen maar willen nemen, en niks willen geven.
Bijvoorbeeld:
1. Hee Kalgoorlie, onze nieuwe keuken is geplaatst en is echt mooi geworden, kom je ff kijken? Maar bij mijn (nieuwe) appartement komen kijken zit er dan niet in, want altijd druk / niet interessant genoeg, etc.
2. Ik ga 5 weken op reis naar de andere kant van de wereld. Daar zijn ze van op de hoogte. Maar ik hoor niets. Niet bij vertrek, niet tijdens de reis. Het eerste weekend na mijn reis viert zijn vriendin haar verjaardag, waarvoor ik ben uitgenodigd en ook al heb bevestigd dat ik kom.
Het allerlaatste weekend van mijn reis, opeens een sms : hee kalgoorlie, hoop dat je vakantie leuk was, hee even een vraag : ben jij as. weekend op de verjaardag van Sanne? Dit even ivm. de inkopen.
Of een andere vriend die een kind krijgt en al een paar keer tegen mij heeft gezegd : hee als die kleine er straks is, dan ga jij toch ook gewoon gezellig mee, als we naar de dierentuin gaan? volgens mij vind jij dat hartstikke leuk. Of kom je gewoon bij mij thuis chillen op zaterdagavond als ik niet weg kan, mooi toch?!
In eerste instantie klinkt het heel onschuldig. Maar als ik er verder over ga nadenken, zie ik pas hoe egocentrisch het eigenlijk is. Mijn vakantie is helemaal niet boeiend, tot ze zélf bepaalde informatie van mij nodig hebben voor hun eigen inkopen. Die vriend die dat kind krijgt, denkt er kennelijk nooit over na of ik het uberhaupt leuk vind om single te zijn, hoe ik het uberhaupt vind. Daar wordt nooit naar gevraagd. Hij gaat er automatisch vanuit dat ik vast wel het vijfde wiel aan de wagen wil gaan spelen door een soort surrogaat-oom van zijn kind te worden.
Verder dan dat gaan de gedachten kennelijk niet, want als het niet meer om de persoon zelf gaat, is het inlevings/voorstellingsvermogen en uberhaupt de interesse al kennelijk snel weg. Gewoon eens onbaatzuchtig interesse in een ander tonen, zonder daar direct zelf een belang (klein of groot) bij te hebben zeg maar.
Maar vraag je expliciet of ze komen kijken naar je appartement of wacht je af tot iemand interesse toont?quote:
[..]
Op zich snap ik wat je zegt. Maar ik vind mijzelf juist niet de egoist in het verhaal, maar hen.
En dan niet, omdat ze geen contact opnemen. Dan snapte ik het juist beter. Druk enzo. Maar wat ik nu zie gebeuren, is dat ze wel contact met mij opnemen, mij ''nodig'' hebben in zekere zin, maar vervolgens alleen maar willen nemen, en niks willen geven.
Bijvoorbeeld:
1. Hee Kalgoorlie, onze nieuwe keuken is geplaatst en is echt mooi geworden, kom je ff kijken? Maar bij mijn (nieuwe) appartement komen kijken zit er dan niet in, want altijd druk / niet interessant genoeg, etc.
Ik snap dat het teleurstellend is dat niemand iets zegt wanneer je vertrekt. Misschien kun je dat gewoon aangeven dat je dat jammer vindt? Over die inkopen vind ik gewoon heel logisch en niet egoïstisch. Als ik een verjaardag houd ga ik ook nog altijd even iedereen langs voor de zekerheid, zijn altijd mensen die op het laatste moment bedenken.quote:2. Ik ga 5 weken op reis naar de andere kant van de wereld. Daar zijn ze van op de hoogte. Maar ik hoor niets. Niet bij vertrek, niet tijdens de reis. Het eerste weekend na mijn reis viert zijn vriendin haar verjaardag, waarvoor ik ben uitgenodigd en ook al heb bevestigd dat ik kom.
Het allerlaatste weekend van mijn reis, opeens een sms : hee kalgoorlie, hoop dat je vakantie leuk was, hee even een vraag : ben jij as. weekend op de verjaardag van Sanne? Dit even ivm. de inkopen.
Je vriend wil jou betrekken in de opvoeding van zijn kind en jij vindt dat egoïstisch? Is toch juist mooi man...quote:Of een andere vriend die een kind krijgt en al een paar keer tegen mij heeft gezegd : hee als die kleine er straks is, dan ga jij toch ook gewoon gezellig mee, als we naar de dierentuin gaan? volgens mij vind jij dat hartstikke leuk. Of kom je gewoon bij mij thuis chillen op zaterdagavond als ik niet weg kan, mooi toch?!
Maar waarom zouden ze daar over na moeten denken? Je verwacht teveel dat je vrienden wel raden en aflezen wat er in je hoofd speelt. Maar zolang je dat niet aangeeft ga je altijd met dit soort frustraties blijven lopen.quote:In eerste instantie klinkt het heel onschuldig. Maar als ik er verder over ga nadenken, zie ik pas hoe egocentrisch het eigenlijk is. Mijn vakantie is helemaal niet boeiend, tot ze zélf bepaalde informatie van mij nodig hebben voor hun eigen inkopen. Die vriend die dat kind krijgt, denkt er kennelijk nooit over na of ik het uberhaupt leuk vind om single te zijn, hoe ik het uberhaupt vind. Daar wordt nooit naar gevraagd. Hij gaat er automatisch vanuit dat ik vast wel het vijfde wiel aan de wagen wil gaan spelen door een soort surrogaat-oom van zijn kind te worden.
Maar wat voor vriend ben jij?quote:Verder dan dat gaan de gedachten kennelijk niet, want als het niet meer om de persoon zelf gaat, is het inlevings/voorstellingsvermogen en uberhaupt de interesse al kennelijk snel weg. Gewoon eens onbaatzuchtig interesse in een ander tonen, zonder daar direct zelf een belang (klein of groot) bij te hebben zeg maar.
Zijn ze zich überhaupt bewust er van dat er zo een scheve balans is en wat het met jou doet? Je zou kunnen stellen dat eckte vrienden dat zelf ook wel kunnen bedenken, maar eckte vrienden zien initiatief nemen ook iets breder als alleen maar uitnodigen en wel of niet mee gaan in het gedrag van de ander enzo..
Maar hoe vaak heb je deze zelfde conclusie al getrokken? Wordt het niet een keer tijd om er iets mee te doen in plaats van er alleen maar over na te denken? De tijd blijft niet stil staan.quote:
[..]
Op zich snap ik wat je zegt. Maar ik vind mijzelf juist niet de egoist in het verhaal, maar hen.
En dan niet, omdat ze geen contact opnemen. Dan snapte ik het juist beter. Druk enzo. Maar wat ik nu zie gebeuren, is dat ze wel contact met mij opnemen, mij ''nodig'' hebben in zekere zin, maar vervolgens alleen maar willen nemen, en niks willen geven.
Bijvoorbeeld:
1. Hee Kalgoorlie, onze nieuwe keuken is geplaatst en is echt mooi geworden, kom je ff kijken? Maar bij mijn (nieuwe) appartement komen kijken zit er dan niet in, want altijd druk / niet interessant genoeg, etc.
2. Ik ga 5 weken op reis naar de andere kant van de wereld. Daar zijn ze van op de hoogte. Maar ik hoor niets. Niet bij vertrek, niet tijdens de reis. Het eerste weekend na mijn reis viert zijn vriendin haar verjaardag, waarvoor ik ben uitgenodigd en ook al heb bevestigd dat ik kom.
Het allerlaatste weekend van mijn reis, opeens een sms : hee kalgoorlie, hoop dat je vakantie leuk was, hee even een vraag : ben jij as. weekend op de verjaardag van Sanne? Dit even ivm. de inkopen.
Of een andere vriend die een kind krijgt en al een paar keer tegen mij heeft gezegd : hee als die kleine er straks is, dan ga jij toch ook gewoon gezellig mee, als we naar de dierentuin gaan? volgens mij vind jij dat hartstikke leuk. Of kom je gewoon bij mij thuis chillen op zaterdagavond als ik niet weg kan, mooi toch?!
In eerste instantie klinkt het heel onschuldig. Maar als ik er verder over ga nadenken, zie ik pas hoe egocentrisch het eigenlijk is. Mijn vakantie is helemaal niet boeiend, tot ze zélf bepaalde informatie van mij nodig hebben voor hun eigen inkopen. Die vriend die dat kind krijgt, denkt er kennelijk nooit over na of ik het uberhaupt leuk vind om single te zijn, hoe ik het uberhaupt vind. Daar wordt nooit naar gevraagd. Hij gaat er automatisch vanuit dat ik vast wel het vijfde wiel aan de wagen wil gaan spelen door een soort surrogaat-oom van zijn kind te worden.
Verder dan dat gaan de gedachten kennelijk niet, want als het niet meer om de persoon zelf gaat, is het inlevings/voorstellingsvermogen en uberhaupt de interesse al kennelijk snel weg. Gewoon eens onbaatzuchtig interesse in een ander tonen, zonder daar direct zelf een belang (klein of groot) bij te hebben zeg maar.
Als met 85% iets 'mis' is, dan moet je je eens gaan afvragen of het wel aan die 85% ligt.quote:
[..]
Maar het ding is nou juist toch : iedereen heeft wel iets, dat niet OK is?
Het is mijn eigen subjectieve waarneming, maar ik woon in een ''gewone'' regio van het land, ga om met mensen die als ''gewoon'' worden gezien met ''gewoon'' een man/vrouw, huis, kind (soms), familie, opvoeding.
Maar toch, als ik nou vanuit mijn eigen standpunt naar deze mensen kijk. Of dit nu een oom, tante, vriend, vriendin, nicht of neef of buurman is : ik denk dat oprecht 85% van de mensen die ik ken een karaktereigenschap heeft die ik naar vind. Waardoor ik denk : bij deze persoon wil ik niet té dicht in de buurt komen, want diegene heeft streekjes.
Tegelijkertijd zijn écht goede, lieve mensen zonder rariteiten, best wel een uitzondering. Ik ken er eigenlijk 4 in mijn omgeving die echt puur zijn, niet bezig zijn om anderen te naaien of om misbruik van ze te maken en waarvoor ik mijn hand in het vuur steek, dat ze niet slecht over je praten als je niet bij ze bent.
Dat is meer wat ik bedoel. Maar als je die 85% van de mensen ''uit je leven moet bannen'', dan wordt het wel een heel eenzaam bestaan. Wat dat betreft is het een keuze van : jezelf afzonderen, of flexibel zijn en ermee dealen.
Mijn ouders doen altijd het eerste, die zetten mensen uit hun leven. Maar daardoor zijn ze wel best eenzaam en hebben ze ook niet echt een netwerkje ofzo als er af en toe even iets nodig is.