Ik heb ze ook al in de topic acces denied neergezet, maar vond het wel waard om hier een nieuwe topic van te maken.

Zo weet iedereen waar het nu echt om gaat bij vaginisme e.d.

Het is een hele flinke lap tekst, maar het is het zeker waard om even door te lezen, zeker als je problemen hebt bij het vrijen(ook pijnlijkheid bij het vrijen)
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vaginisme
=Recidiverend of aanhoudend onwillekeurig samentrekken van de spieren van het buitenste deel van de vagina, waardoor geslachtsgemeenschap belemmerd wordt.
Vrouwen die vaginistisch zijn spannen onwillekeurig de spieren van hen bekkenbodem aan wanneer iets de vagina nadert of wanneer de vagina wordt aangeraakt. Soms is het zo dat ook de bilspieren, de bovenbeenspieren en de rug- en nekspieren worden aangespannen. De reactie heeft vaak een functie, doel of redenen die goed te begrijpen is vanuit heden en/of verleden.

Prevalentie
In klinische groep worden cijfers van 12 tot 17 procent genoemd. In de normale populatie ligt dit lager, nl. op ongeveer 3 procent.
Er wordt in het algemeen hulp gezocht na pijn bij of het mislukken van de eerste coituspogingen en bij het niet kunne vervullen van de kinderewns omdat bevruchting niet volgens de natuurlijke weg kan plaatsvinden.

Etiologie
De oorzaken van dyspareunie en vaginisme zjin vaak hetzelfde. Waarom de ene vrouw met dyspareunie reageert en de ander met vaginisme is onduidelijk. Vaginisme kan voorkomen als reflex, die door angst optreedt. De cliente is zich van die angst bewust, bv. voor pijn, ongewenste zwangereschap of omdat haar partner haar niet aanstaat. De reflex kan zij niet beinvloeden. Het is een misverstand dat vrouwen die vaginistisch zijn geen orgasme kunne krijgen. Wanneer de vaginistische reactie niet wordt veroorzaakt door vroege restrictieve opvoeding, zien we soms dat vrouwen een heel afwisselend en plezierig seksleven kunnen hebben

Behandeling
Bij secundair vaginisme worden goede resultaten behaald maar primair vaginisme blijft een moeilijk te behandelen klacht. Bij de behandeling van vaginisme gelden dezelfde adviezen als die men in zijn algemeenheid bij dyspareunie geven kan. Een combinatie van exposure (het blootstellen van de vrouw in fantasie of realiteit aan de gevreesde situatieterwijl angst minimaal gehouden wordt), spier- en ademhalingsoefeningen, het bevorderen van cognitieve verandering en het verbeteren van de attitude ten opzichte van de eigen vagina en seksualitiet zijn op dit moment de meest gehanteerde vormen van therapie.
Belangrijk voor het succes van de therapie blijkt de houding van de partner, ten opzichte van de klacht en van de therapie.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pijn bij het vrijen
Dyspareunie= steeds weerkerende of aanhoudende genitale pijn, bij man of vrouw, samenhangend met de coitus
Prevalentie
Dyspareunie of pijn lijke gemeenschap is een veel voorkomende klacht bij vrouwen en nauwelijks bij mannen. Van alle gepresenteerde klachten van vrouwen neemt dyspareunie, na stoornissen in het verlangen, de tweede plaats in.Uit onderzoek komt een prevalentie van 23 procent naar voren.

Etiologie
Lichamelijke aspecten
Pijn aan de vulva en intoitus (vagina-ingang)
·sterke spanning of kramp van de bekkenbodemspieren
·intact en rigide maagdenvlies
·focale vulvitus (hfd 6)
·littekens, bv. na een episiotomie bij een bevalling
·clitoriale problemen als gevolg van onvoldoende hygiene of juist te veel wassen met zeep en deodorant gebruiken
·schimmelinfectie
·irritatie door condooms, glijmiddel en vaginale spoelvloestoffen
·dermatologische aandoenigen zoals psoriasis
·SOA
·ontsteking van de klieren van Bartolin en gangen van Skene

Focale vulvitus: bij deze oppervlakkige dyspareunie is er pijn aan de achterkant van de vagina-ingang aan een of beide kanten op kleine, omschrevenfocaleplekken, op ongeveer 5 en 7 uur. Er kan langdurige napijn zijn tot zelfs dagen na de coitus. Ook strakke broek, plassen of fietsen kan pijn veroorzaken. Er zijn focale ontstekingen zichtbaar. De aanvankelijk acute ontsteking kan chronisch worden. Een verwekker is er niet en de oorzaak is niet duidelijk. Vroeger werd het hele ontstoken gebied vaak operatief verwijderd. Tegenwoordig gelooft men meer in een sekstherapeutische aanpak met de nadruk op gedragstherapie (bekkenbodemspieroefeningen, bio-feedbackoefeningen, zelfexploratie).
Pijn in de vagina (diepe dyspareunie)
·acute of chronische ontsteking of andere afwijkingen in het kleine bekken
·ontsteking van het baarmoederslijmvlies (endometritis)
·endometiosis (het voorkomen van baarmoederslijmvlies op plaatsen waar dit niet hoort)
·gefixeerde achterovergekantelde baarmoeder
·afwijking aan de eileiders of eierstokken
·darmafwijking (crohn, colitis)
·afwijkingen aan top van de vagina na uterusextirpatie
·parapelvic syndromen, zoals ortopedische problematiek in het bekkengebied
·chronische reuma en dergelijke kunnen pijn in de gewrichten veroorzaken als man diep met penis in de vagina komt

Pijn rond orgasmefase
Pijn rond het klaarkomen is een minder frequent voorkomende vorm van dyspareunie. Sommige vrouwen hebben pijn tijdens het orgasme vlak voor of na de menstruatie. De oorzaak wordt gezocht in stuwing en oedeem van het gebied rond de eierstokken. Aan het eind van de zwangerschap zien sommige vrouwen af van coitus, omdat het orgasme pijnlijk is. Gedacht wordt dat contracties van de baarmoeder de oorzaak van de klachten zijn. Ook in de eerste maanden na het plaatsen van het spiraal kan pijn bij het orgasme voorkomen door baarmoedercontracties.
Pijn na coitus
Bekend zijn hoofdpijn op het eind van het orgasme en na het orgasme. Oorzaak is onbekend. Bij pijn door allergie voor het sperma van de man is condoomgebruik een goede oplossing. Verder zijn bekend pijn na de coitus door irritatie van de vulvu en/of vagina, bv bij focale vulvitus, pijn door atrofie van de vagina, zoals die voorkomt bij oestrogeentekort. Pijn wanneer de baarmoeder achterovergekanteld ligt en pijn in buik- en bekkenbodem, die na coitus ontstaat, als gevolg van heel gespannen vrijen.
Psychosociale aspecten
De drie meest genoemde groepen van oorzaken op psychosociaal niveau zijn: klachten door traumas uit kindertijd, sterk negatief gekleurde opvattingen en gevoelens over seksualiteit door opvoeding en ontevredenheid over de relatie.
Behandeling
Bij dyspareunie kunnen organische oorzaken, psychosomatische processen en inter- en intrapsychische problemen elkaar beinvloeden en naast elkaar werken. Behendeling dient daarom op deze waaier van oorzaken afgestemd te zijn en kan van patient tot patient verschillend zijn. Een andere seksuele functiestoornis, zoals gebrek aan lubricatie door gebrek aan opwinding kan soms leiden tot dyspareunie.
Bij onhandigheid van de partner is het geven van goede voorlichting met ondersteuning van goede boeken, bibliotherapie, vaak voldoende. In andere gevallen zal zowel een lichamelijke behandeling als individuele of relatietherapie worden voorgeschreven. Verder is het bij dyspareunie belangrijk om geen gemeenschap te proberen als dat pijn doet. Zo kan geirriteerd slijmvlies genezen en kan een mogelijk vicieuze cirkel doorbroken worden.

[Dit bericht is gewijzigd door erodome op 15-01-2003 21:17]

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 21:11 schreef BigFloppyDonkeyDick het volgende:
samenvatting?

---

Zeer duidelijk erodome

http://forum.fok.nl/showtopic.php/7563

door Grieteke Meerman

Wel seks willen, maar het niet kunnen. Veel vrouwen kampen met vaginisme en dyspareunie. Toch wordt het in een onzichtbaar verdomhoekje gestopt. Wie had dat gedacht in deze tijd van seksuele vrijheid en blijheid waarin Nederlanders gemiddeld 158 keer per jaar de liefde zeggen te bedrijven?

AMSTERDAM - Vaginisme houdt kortgezegd het onwillekeurig aanspannen van de bekkenbodemspieren in, wanneer iets de vagina nadert of wanneer de vagina aangeraakt wordt. Gemeenschap, penetratie dus, is daardoor onmogelijk. Vaginisme wordt vaak onterecht verward met frigiditeit waarbij een vrouw geen zin heeft in seks. Een vaginistische vrouw heeft dat vaak wel.

Bij dyspareunie daarentegen is wel gemeenschap mogelijk, maar dat gaat gepaard met pijn. "Dyspareunie als benaming komt overeen met het begrip kniepijn waar talloze oorzaken voor zijn, maar dan op een andere plek", zegt Annemarie Tinbergen, ervaringsdeskundige, psycholoog en oprichter van het landelijk bureau voor psychoseksuele therapie en opleiding Bocal. Oorzaken van dyspareunie, waar trouwens ook vijf procent van de mannen aan lijdt, zijn bijvoorbeeld te weinig vocht of een soa. Wanneer de pijn als gevolg van vaginisme of dyspareunie bij het vrijen genegeerd wordt, loopt de vrouw kans op focale vulvitis waarbij een blijvende slijmvliesbeschadiging ontstaat, wat een brandende pijn tot gevolg heeft.

Het taboe op vaginisme is volgens Tinbergen het effect van de "onterechte" vanzelfsprekendheid van seks: "In deze tijd, na de seksuele revolutie kan en mag alles. Het is zelfs normaal om te doen voorkomen dat je erg ruig en wild bent in bed. Het weigeren van seks is daarom een beladen onderwerp."

Hiske - die om privacyredenen anoniem wil blijven - weet er alles van. Zij lijdt aan vaginisme en merkt dat er tegenwoordig wel gepraat mag worden over seks, maar niet over slechte seks. "Mensen met problemen op het seksuele vlak denken dat ze niets waard of niet geliefd zijn, en niet kunnen liefhebben", vertelt ze. "Maar ik lijdt niet zozeer onder het gemis van gemeenschap. Het heeft te maken diepere problemen.''

"Niemand weet precies hoe groot het aantal vrouwen is dat aan vaginisme lijdt. De schattingen variëren van 0,1 tot twintig procent van de Nederlandse vrouwen. Een Amerikaans onderzoek noemt een percentage van 2 tot 3 procent van het totaal aantal inwoners van de Verenigde Staten. Daarvan uitgaand hebben 150.000 vrouwen in Nederland last van vaginisme. Het aantal dyspareunie-patienten in Nederland wordt geschat op 100.000 tot 150.000.

Oorzaken kunnen van lichamelijke of psychische aard zijn; vaginale infecties, tumoren, maar ook seksueel geweld, verwaarlozing tijdens de jeugd of een overvolle agenda. Als die problemen niet worden aangepakt, kan stress toenemen en dat verergert de problemen volgens Tinbergen. "Ik behandelde eens een vrouw die in een onveilige wijk woonde. Toen ze verhuisde, verdween haar vaginisme", vertelt Tinbergen. Vaginisme of dyspareunie betekent voor een vrouw niet alleen lichamelijke pijn en het ontbreken van een (goed) seksleven. Het leidt vaak tot meer problemen, zoals eenzaamheid, woede, minderwaardigheidscomplexen, kinderloosheid en relatieproblemen.

De vaginistische klachten van de 26-jarige Esther - die ook anoniem wil blijven - houden verband met de ziekte van Crohn. "Voor allerlei onderzoeken lag ik steeds in m'n nakie op de operatietafel waarvoor ik al mijn schaamte opzij moest zetten. Dat heeft bij mij ver doorgewerkt. Ik moet me weer veilig voelen en vertrouwen in mezelf krijgen."

Een simpel viagra-pilletje is voor vrouwen Esther en Hiske niet de oplossing. Een bekkenbodemtherapie waarbij de controle op deze spieren getraind wordt, is niet genoeg. Alleen met psychoseksuele therapie is de vicieuze cirkel van vaginisme te doorbreken.

Vaginistische vrouwen met een kinderwens kunnen in het Arnhemse Rijnstate Ziekenhuis met behulp van een intensieve training tegenwoordig probleemloos kinderen krijgen. "Dat gaat elders nog wel eens fout", vertelt Tinbergen. "Ik las in een studie van Elsemiek Kemkes uit 1994 het verhaal van een vrouw die ondanks haar vaginisme toch zwanger werd. Toen ze moest bevallen, onderzochten de artsen haar tegen haar wil inwendig. Dat noem ik een medische verkrachting. Als arts hoor je daar toestemming voor te vragen. Het is immers háár lichaam?"

Professionele hulpverleners falen volgens Tinbergen vaak in het communicatieproces met patiënten. Sommige ervaren artsen en hulpverleners denken bijvoorbeeld dat een vrouw haar vagina moet oprekken of eerst een kind moet baren. Tinbergen: "En op een bestraffende toon een hulpzoekende vrouw terechtwijzen op het feit dat zij haar man seks 'weigert', is voor genezing ook niet bevorderlijk."

"Zulke verhalen stammen echt uit vroeger tijden", vindt huisarts B.R. van der Meulen uit Amsterdam. "Ik denk dat het niveau van hulpverlening bij vaginistische vrouwen redelijk goed is. Als ik een vrouw met dergelijke klachten behandel, heb ik een aantal gesprekken met beide partners en stel ik vast of het probleem op het psychische, lichamelijke of relationele vlak ligt. Als mijn behandeling niet werkt, verwijs ik de patiënt door naar een seksuoloog of gynaecoloog."

Om de behandeling te verbeteren kunnen psychologen, specialisten en hulpverleners op 20 januari en 3 februari een opleiding 'hulpverlenen bij vaginisme en dyspareunie' volgen.

Als vaginisme eindelijk bespreekbaar wordt, zal volgens Tinbergen de schaamte bij vrouwen wegvallen. "Veel artsen zien het mogelijk maken van gemeenschap als doel en oplossing van het probleem. Ik zie dat niet zo. Vrouwen moeten beseffen dat ze op het gebied van seks keuzevrijheid hebben."