Wat zijn ze lief he, pubers?
Mijn vijftienjarige jongenspuber heeft het het zwaarste. Die traint normaal gesproken minstens vier keer per week en heeft dan nog een wedstrijd of twee. Bij ons zijn ook de sportplaatsen buiten, en dus de basketbalvelden dicht en verboden toegang, dus hij moet andere mogelijkheden vinden. Gelukkig hebben we thuis aardig wat mogelijkheden. Ik geniet stiekem best wel van de rustige avonden zonder geren en gehaast, en met gezellig samen eten.
Zijn school wordt ook lastig: hij moet verplicht op normale schooltijden aan het werk. Normaal werkt hij vijf minuten en besteedt dan de rest van z'n tijd aan kletsen. Vaak ook gericht op het onderwerp hoor, veel diepe discussie met slimme klasgenootjes enzo. Maar dat gaat nu waarschijnlijk voor een groot deel wegvallen. Ik begon er vanmorgen over en zijn eerste reactie was "Yeah... that's gonna suck." Maar hij was het ermee eens dat hij maar manieren moet vinden hoe het wél gaat werken. Ik merk dat het bij hem goed werkt als hij merkt dat ik er ook over nadenk hoe ik hem kan helpen. Grappig genoeg eindigde dat eerder deze week in het afscheren van z'n haar. Daar had hij het al eens over gehad, en ik dacht "nou ja, dan nu maar."
Z'n achttienjarige zus doet eindexamen Internationaal Baccalaureate. Ze heeft de afgelopen twee weken, hoewel ze officieel vakantie hadden, keihard gewerkt en moet er nu een een beetje aan beginnen te wennen dat de tentoonstelling van kunststukken die ze de afgelopen tijd heeft gemaakt voor haar examen waarschijnlijk niet doorgaat. Ze is erg goed, dus dat was haar 'time to shine' geweest en ik vind het erg jammer voor haar. Eind komende week gaat het IB besluiten wat er met de eindexamens in mei gaat gebeuren, en dat is natuurlijk spannend.
Verder zijn ze best wel voorbeeldig. Ik ben al een tijdje redelijk ernstig ziek, en oudste heeft het koken volledig overgenomen. Boodschappen doet ze eens per week met haar vader, en daar heeft ze opvallend veel lol in. Jongste heeft wat meer expliciete hints nodig, maar pubert ook maar mild. Ik probeer maar grenzen aan te blijven geven zoals ik dat normaal zou doen ("He, dit is niet ok."), maar wel met de nodige empathie ("Maar ik snap ook wel dat je er genoeg van hebt."). En ik leer vreselijk goed geen partij te kiezen