waarom??

een oom of tante wil ook vaak helpen.

Is er buiten die ene persoon, helemaal niemand met wie je kunt praten?
Het lijkt mij een goed idee als je een keer een gesprek hebt met een onpartijdig iemand, een maatschappelijk werker of iemand van het riagg. Al is het alleen maar om je hart te luchten of om wat adviezen te krijgen.

Hoe denk je daar zelf over? Zou je er iets aan kunnen hebben?

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 17:24 schreef racoon2002 het volgende:
ff kleine toelichting:
Ik heb in het verleden dingen meegemaakt die ik niet heb verwerkt,
Heb het eerst een hele tijd weggestopt, op de middelbare school kreeg ik heel veel last van nachtmerries, flashbacks enz.
Na het weer weggestopt te hebben, heb ik daarna spw gedaan, daar kwam ik mezelf heel erg tegen dus ook mee gestopt, daarna nog geprobeerd opleiding te volgen, maar ik kan niet tegen autoritair gedrag, en heel veel druk.. ook moest ik op school veel nadenken<logisch snap ik, maar als je in gedachten met hele andere dingen bezig bent is dat heel erg moeilijk,
Onze gezinssituatie is als volgt, moeder, vader, zus< woont niet meer thuis woont op zichzelf met haar vriend,
Bij ons thuis heeft mijn vader het 'gezag' zeg maar...
In de puberteit voelde ik me heel vaak onbegrepen bla bla, dus ik zette me af tegen van alles en nog wat, daardoor kon in niet zo goed met mn vader, wat van kwaad tot erger is geworden,
Nu zijn het hele kleine dingen die zich opstapelen, er wordt nooit gevraagd hoe is het, maar als je bv de douche niet hebt drooggemaakt, of te hard de trap oploopt heb je wel een scheldsalvo van heb ik jou daar, daarbij komt nog eens dat mn zus alles volgens de regels doet, school afgemaakt, goeie baan, leuke vriend, samenwonen< gaan vast trouwen en daarna kinderen krijgen. Ik daarintegen school niet afgemaakt, werk 32 uur, en probeer het op te brengen 1 dag in de week naar school te gaan, ik val dus in het niet bij mijn zus, en je kunt je niet voorstellen wat het is, om te voelen en te merken aan alle dingen dat ze wel trots zijn op je zus maar op jou niet...dat doet ongelovelijk veel pijn... verder zijn er nog veel meer dingen, maar ik laat het nu maar ff zo, dit kost me al genoeg moeite....

---

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 17:31 schreef racoon2002 het volgende:

[..]

en dat zit me ook tegen om naar maatschappelijk werk heen te gaan, ik ben een ster in toneelspelen en zeggen dat het allemaal wel goed gaat met me, en ik kan mn gevoelens enz. zeg maar zonder emoties onder woorden brengen als je snapt wat ik bedoel, en ik heb het idee dat mensen me dan niet echt serieus nemen daar.. aan de ene kant ontzettend irritant, maar heb al zolang geleerd emoties voor me te houden totdat ik alleen ben en niemand me kan zien....
Ik kan bv ook in het cafe zitten en ontzettend lol hebben, en dan van een afstandje naar mezelf kijken, en mezelf afvragen waar ik zeg maar mee bezug ben...
pffff... alweer lang verhaal, naja...

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 15-01-2003 18:02]

Ik weet niet hoe oud je bent, maar zo doorgaan zonder hulp te accepteren (ja, accepteren, want het wordt je namelijk wel aangeboden) is een doodlopende weg. Neem je eigen leven in de hand, accepteer de hulp die je aangeboden krijgt en denk er verder niet over na. Als het weer beter gaat kun je wel weer iets terug doen voor de hulp die je gekregen hebt, maar nu gaat dat gewoon niet.

Je zus heeft haar eigen leven, en woont al uit huis. Ook al kan zij wel goed met je ouders omgaan, voor haar is het makkelijk. Als het mis dreigt te lopen gaat ze gewoon naar huis. Daarbij, denk je nou echt dat haar vriend iets zal beloven wat 'ie niet waar kan maken? Je zus en haar vriend wonen al een tijdje samen, blijkbaar, die kennen elkaar wel hoor...

Weet je wat ik telkens weer terug zie komen in jouw bericht? Dat je telkens denkt dat jij het beter 'weet' dan de mensen die je willen helpen. Je 'weet' beter dan je zus dat zij haar relatie met je ouders niet op het spel wil zetten. Je 'weet' beter dan de vriend van je zus dat hij iets doet waar je zus het niet mee eens is. Je 'weet' beter dan de dokter wat goed voor je is. Wanneer stop je nu met *vragen om hulp* en ga je een keer *hulp accepteren*?

Zenuwachtigheid? _Iedereen_ is zenuwachtig bij grote beslissingen. Maar zenuwen zijn zo mogelijk een NOG slechtere raadgever dan angst. Een leven zonder zenuwen bestaat niet, maar daarom hoef je nog niet aan je zenuwen toe te geven!

Neem je leven in eigen hand, accepteer de hulp die je aangeboden wordt, en denk er verder niet over na! Zoals ik al zei: als het beter met je gaat, kom je vanzelf in de positie om iets terug te doen voor de mensen die je geholpen hebben. Voor de mensen die je proberen te helpen is het al een beloning als ze zien dat hun hulp geholpen heeft.

De problemen *lijken* vaak groter dan ze *zijn*, maar daar kom je pas achter als je wat rustiger bent. En rustiger wordt je alleen als je uit de huidige situatie weg bent. Accepteer dus de hulp van je zus.

Je zus wil net zo goed niet dat het misloopt met jou. Maar als je haar hulp afslaat, dan kan ze ook niets anders dan bij zichzelf denken dat je het zelf zo gewild hebt en laat ze het je verder zelf uitzoeken. En dan heb je precies het tegenovergestelde bereikt van wat je wil!

Sterkte, en accepteer nou gewoon die hulp (van je zus, of van de maatschappelijk werker). Je *bent* geen supermens, supermensen bestaan niet. Los je eigen problemen op, en ga je dan pas met de problemen van anderen bezighouden.

En voor het geval je jezelf juist geen supermens vindt : iedereen is gelijk geboren, ga jezelf niet in een onderpositie stoppen omdat iemand anders zijn leven *wel* voor elkaar heeft en jij (nog) niet.

Ik hoop dat het je allemaal gaat lukken! Jouw probleem is niet wat je als jouw probleem ziet, jouw probleem is dat je niet onvoorwaardelijk hulp kunt accepteren. Doe dat nou wel! Je leven zal veranderen, zo te horen kan het alleen nog maar positiever veranderen, dus wat heb je te verliezen?

Het lijkt allemaal zo simpel zoals ik het opschrijf, maar zo is het natuurlijk niet. Maar ik hoop dat het je wel een beetje helpt om een beslissing te nemen. Je schuift je beslissingen vooruit omdat je bang bent om ze te nemen, maar uit zichzelf verbeterd er niets, en als je de beslissingen eenmaal genomen hebt zul je merken dat de meeste gevolgen die je je in je hoofd haalt niet zullen gebeuren.

En als er dan wel een vervelend gevolg is (dat je ouders je niet meer willen zien, bijvoorbeeld), is het meestal genoeg om het een tijdje te laten rusten. Daarna valt het meestal zonder meer te repareren. Ook weer omdat alle partijen dan weer wat rustiger zijn enhebben kunnen wennen aan de nieuwe situatie. Tijd heelt alle wonden.

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 17:17 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik denk gewoon dat je ouders het niet willen zien , omdat als ouder je gewoon wilt dat het goed gaat met je .

---

Ook je ouders zijn geen supermensen, die maken ook fouten en komen ook in situaties terecht waaruit ze geen uitweg meer zien. Je wilt als ouder dat het goed gaat met je kinderen, maar als je kinderen zo reageren dat je er als ouder niets meer van snapt, dan worden ook ouders radeloos. Ze zullen van alles en nog wat gaan proberen, van je vertroetelen tot naar je schreeuwen, totdat ze niks meer weten te bedenken. En dan laten ze het ook gewoon maar gaan in de hoop dat het vanzelf beter wordt. En als het dan nog langer gaat duren zullen ze net zo goed de hoop opgeven als jij zou doen.

Dat doet ze veel verdriet, vergis je daar niet in (ook al zullen ze het waarschijnlijk niet laten blijken waar jij bij bent). Maar zoals ik al zei zijn ook ouders geen supermensen, dus is het heel begrijpelijk dat ze menselijk reageren.

Ik bedoel hiermee niet dat ik je aanraad om nog eens met je ouders te gaan praten, want dat heb je al gedaan en het heeft niet geholpen. Ik zeg wel dat als je de beslissing neemt om een tijdje bij je ouders weg te gaan, dat in beide 'kampen' rust zal geven, en dat je ouders je helemaal niet definitief niet meer willen zien. Als het na verloop van tijd met jou beter gaat, gaat het na verloop van tijd ook beter tussen je ouders en jou.

Ik ga er nu wel van uit dat er geen problemen zijn tussen je ouders onderling, natuurlijk, want in dat geval denk ik niet dat jij het probleem bent, maar dat ze door hun onderlinge problemen jouw problemen niet meer zien (sja, zoals ik al zei: ook ouders zijn geen supermensen).

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 17:24 schreef racoon2002 het volgende:
afgemaakt, werk 32 uur, en probeer het op te brengen 1 dag in de week naar school te gaan, ik val dus in het niet bij mijn zus, en je kunt je niet voorstellen wat het is, om te voelen en te merken aan alle dingen dat ze wel trots zijn op je zus maar op jou niet...dat doet ongelovelijk veel pijn... verder zijn er nog veel meer dingen, maar ik laat het nu maar ff zo, dit kost me al genoeg moeite....

---

Ik was de oudste thuis, heb een hogere opleiding, ben intelligent, bla bla bla. Mijn broertje heeft net aan LTS C/D niveau gehaald, en vecht zich een ongeluk om tegen mij op te boksen. Ik krijg daar weer een complex/schuldgevoel van omdat ik me helemaal niet boven andere mensen probeer te stellen en gewoon met mijn leven bezig wil zijn zoals ikzelf denk dat het goed is.

Het heeft bij mij wel enige tijd geduurd voordat ik mijn schuldgevoelens ten opzichte van mijn broertje de baas was. En ik weet zeker dat jouw zus ook wel zoiets heeft.

Wat op dit moment het beste voor je is, weet ik niet... maar het lijkt me geen slecht idee om nog eens goed na te denken over dat voorstel van de vriend van je zus. Als je een tijdje ergens anders gaat wonen, komt er minder druk op de relatie met je ouders te staan, en bovendien komt er daardoor minder druk op jou te staan.

Het lijkt me dan voor jou wel een goed plan om toch nog eens goed met je ouders te praten; weten ze dat je toneel speelt? Je zegt dat ze niet zien dat er iets mis is met je, maar dit kan echt komen doordat je toneel speelt. Ik heb dat met mijn ouders ook een beetje. Toen ik nog in therapie was, heb ik ze dat verteld. Nu, een paar jaar later, zeggen ze me zo vaak dat ze merken dat het zo goed met me gaat, terwijl ik nu ook weer in een dip zit. Ik denk dat je bij dit soort dingen zelf heel open moet zijn...

Je kunt namelijk niet de hele dag chago kijken, en dan verwachten van andere mensen dat zij uit zichzelf raad en advies gaan geven omdat het misschien niet zo goed met je gaat. Je zei al dat je moeder na je doktersbezoek een week lang heeft gevraagd hoe het met je gaat, daar klinkt voor mij interesse in door. Heb je toen eerlijk aan je moeder verteld wat de dokter heeft gezegd, en waar het precies om gaat?

Ik weet hoe moeilijk het is, en ik ben het met addicted_to_jellybeans eens dat je erg goed wat hulp zou kunnen zoeken bij het maatschappelijk werk of de riagg. Deze mensen zijn opgeleid om mensen te "doorgronden" en ze zullen je ten alle tijde serieus nemen, zelf wanneer je zonder emotie dingen vertelt.

quote:

---

Op woensdag 15 januari 2003 18:08 schreef racoon2002 het volgende:

[..]

Dat geloof ik ook wel, en dat heeft ze ook wel, voor haar is het absoluut niet makkelijk om dit aan te moeten zien, vooral omdat ze er niet tussen wil zitten, maar aan de andere kant, ik open dit topic niet om de discussie te stellen of ik me het gevoel van mn zus voor kan stellen, want dat kan ik best wel, ik zat vroeger op het vwo, deed er nix voor kon het op de sloffen af, terwijl zij nachten lag te zwoegen voor haar mavo diploma maar toch waren toen de reacties van mijn ouders niet andersom.....

---

quote:

---

Alleen ik denk niet dat mn zus het ziet zitten, zij heeft wel een goeie band met mn ouders vooral met mn vader ook, die ik dus niet heb, ik denk niet dat zij het ziet zitten om over mij ruzie te krijgen.

---

Maak je dus niet zenuwachtig over vanavond! Pak de problemen één voor één op, totdat ze weggewerkt zijn. Het eerste probleem was dat je het huis (tijdelijk) uit moet, je hebt zelf al de beslissing genomen dat dat het beste is. Nou, vertrouw dus op je eigen beslissing en pak het volgende probleem op: waar moet je blijven als het niet je huidige thuis is. En voila, de vriend van je zus komt met een oplossing: blijf een tijdje bij ons slapen! De oplossing heeft zich dus al aangediend! Weer een probleem waar je niet meer over hoeft na te denken. En wat dat verder voor problemen voor je zus en haar vriend oplevert is ook al jouw probleem niet, je zus en haar vriend zijn prima capabel om hun eigen problemen op te lossen. Vertrouw dan ook op hen en neem het aanbod met open handen aan!

Nou kan het natuurlijk zijn dat ze vanavond beslissen dat het niet kan... Als dat zo is, zou ik je aanraden om eerst nog eens met iemand anders over te hebben. Bijvoorbeeld een goede vriendin. Misschien kun je wel een tijdje bij haar slapen van haar ouders (je weet het nooit, en iedereen heeft wel een logeerbed staan). Ik ken wel mensen die dat zouden doen hoor.

Als ook dat niet lukt, of geen optie is, dan zou ik gewoon naar de maatschappelijk werker/ster gaan. Die heeft nog opties voor het geval je bij niemand terecht kan.

De maatschappelijk werker is wel iemand die naar concrete oplossingen zoekt. Het is niet iemand die jou geestelijk weer op de rails zet, dat is de psychiater. Maar psychiaters zijn een uiterst redmiddel, daar kom je alleen terecht als niets anders meer helpt. En het is het beste voor jou als je zelf je problemen oplost.

Volgens mij heb je het dus allemaal wel op een rijtje, maar ben je bang voor de gevolgen. Nou, ik durf wel te zeggen dat er best een aantal van de negatieve gevolgen die je in je hoofd hebt zullen gebeuren. Maar daartegenover staan er nog een heleboel positieve gevolgen waar je nu helemaal niet aan denk (of kan denken) en die je ook helemaal niet kunt voorspellen omdat je ze nog nooit meegemaakt hebt!

En van die negatieve gevolgen zullen er een aantal veel minder erg zijn dan je denkt. En weer een ander aantal zijn op een later tijdstip weer terug te draaien, alleen is het niet te voorspellen wanneer de tijd rijp daarvoor is. En dan blijven er misschien nog een paar gevolgen over die permanent zullen blijken te zijn. Sja, dat zijn er in ieder geval minder dan je denkt en als je er alles aan hebt gedaan om die gevolgen teniet te doen, maar niets werkt, dan kun je jezelf in ieder geval niets meer verwijten.

Zoals ik het zie kun je alleen maar winnen door (al dan niet) tijdelijk het huis uit te gaan. It clears the air, en na een tijdje zul je misschien wel merken dat je vader ook wat tot rust komt en dat er best met hem te praten valt.

Ik was 27 toen ik het huis uit ging omdat ik niet meer met mijn vader kon samenwonen. Ik ben nu 35, en *langzamerhand en heel voorzichtig* kan ik nu met hem over de dingen praten waarover we destijds binnen 5 seconden schreeuwende ruzie hadden. Soms duurt het gewoon heel erg lang. Je ouders zijn van de oude stempel, die denken nog dat als je problemen negeert, ze vanzelf overgaan. Zo hebben ze dat geleerd van hun ouders, die het weer van hun Dominee of Pastoor hebben geleerd. Het enige wat daartegen helpt is tijd.

Er zijn altijd uitzonderingen, maar bedenk dat je voor je ouders altijd kind zult blijven. Ze zullen dus ook in de toekomst nog naar jou kijken als hun kind, en ook dan nog naar je luisteren. Sommige dingen kun je beter een tijdje laten liggen.

Ik denk trouwens ook dat je gewoon om geruststelling vroeg, een schouderklopje, maar ik ben daar niet zo goed in . Blijkbaar zijn sommige dingen onlosmakelijk verbonden met het zijn van een man of een vrouw. Ik kan geen geruststelling geven omdat ik het niet voor je kan oplossen als je het zelf verkeerd aan pakt. Een geruststelling zou dus niets anders dan liegen zijn.

Maar ik kan je wel veel sterkte toewensen! En wijsheid in je beslissingen en veel zelfvertrouwen.

In mijn opinie is het beter om met zelfvertrouwen het verkeerde te doen dan eeuwig te blijven twijfelen. Als je het verkeerde doet schudt je de kaarten weer opnieuw (bij wijze van spreken) en creeer je toch weer nieuwe kansen voor jezelf, en die kunnen dan weer goed of fout uitvallen. Als je niets doet creeer je ook geen kansen voor jezelf, heb je dus geen kans op fouten, maar ook niet op nieuwe kansen. De toekomst is ongewis maar dat betekent alleen maar dat het niet negatief of positief is.

[edit]
Jeezus wat een lange post! Een ding in mijn toekomst is zeker: mijn postings worden alleen maar langer, nooit korter .
[/edit]

quote:

---

Ik kan bv ook in het cafe zitten en ontzettend lol hebben, en dan van een afstandje naar mezelf kijken, en mezelf afvragen waar ik zeg maar mee bezug ben...

---

quote:

---

pffff... alweer lang verhaal, naja...

---

Ik ga nu overigens naar huis. Doorgaans ben ik de volgende dag vergeten in welke topics ik allemaal aan het schrijven was, dus of ik terug kom weet ik niet. Als je nog meer wilt praten/schrijven/me uit wil schelden, moet je me maar even mailen, mijn e-mail adres staat gewoon in mijn profiel.

Sorry als ik je het idee gaf dat ik met je in discussie wilde gaan. Een discussie was niet de bedoeling, maar ik ben gewoon niet zo goed in het geven van schouderklopjes. Komt omdat ik zelf altijd probeer mijn problemen van een afstandje te bekijken en ze dan probeer op een logische manier op te lossen. Dat is voor mij de enige manier om mijn emoties uit te schakelen bij een beslissing. Emoties zitten voor dit soort beslissingen altijd in de weg, in my honest opinion. Die kun je beter bewaren voor de liefde en voor in de auto, op de weg, wanneer je weer eens dwars gezeten wordt door domme automobilisten, hehehehehe .

[Dit bericht is gewijzigd door RetepV op 15-01-2003 19:08]