[OUD SC] Waar het Corona virus alles platlegt

Iets heel anders, luchtigers tussendoor... de achterbuurmeisjes (twee huizen naast elkaar) hangen al uren in het raam met elkaar te kletsen en te zingen

Ik merk dat ik deze vragen en discussie lastig vind. Ik lees argumenten hier, lees medische bronnen etc. En dan denk ik 'oh ja daar zit wat in.' Vervolgens lees ik het tegenovergestelde en denk dan 'oh ja dat klinkt ook logisch'.

Ik was 100% voor een lock down maar nu niet meer geloof ik. Het virus is er en blijft er nog maanden. Je kan geen maandenlange lockdown volhouden.

Vertragen, als dat lukt, lijkt mij nu het slimste. Bescherming van de 'zwakkeren', ontlasten van de zorg en in de tussentijd heeeel hard aan de gang voor een vaccin en medicijn (als dat al kan voor een virus) en wellicht IC uitbreidingen.

Maar ja, ik ben zo'n gezonde 30er, maar als ik de horror verhalen lees hoe ziek je er wekenlang van kan zijn. En hoe moeten we het oplossen als we beide doodziek zijn met 2 kleine kinderen. Kortom sla mij maar over.

Helemaal mee eens, exode. Ik probeer ook steeds bewust weer afstand te nemen van het nieuws en van de artsen-atpgroepen en zo. Je wordt er dol van. Maar we moeten inderdaad ook gewoon slapen en gezond en fit blijven en hoop houden en blijven leven, gewoon, vandaag en morgen, met onze kinderen spelen en ons hoofd in de zon draaien en lekker eten en knuffelen en grapjes maken. Ik moet er vaak genoeg van huilen hoor, maar godzijdank niet de hele dag.

Goed verwoord exode, ik ben het ook met je eens. Soms raak ik er een beetje van in paniek, alsof we in een soort post-apocalyptisch (of pre-?) scenario terecht zijn gekomen, zonder duidelijke oplossing of toekomstbeeld.
Ik neem het maar even één dag tegelijkertijd nu, we kunnen toch weinig doen verder.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 19:58 schreef Lemijn het volgende:
Helemaal mee eens, exode. Ik probeer ook steeds bewust weer afstand te nemen van het nieuws en van de artsen-atpgroepen en zo. Je wordt er dol van. Maar we moeten inderdaad ook gewoon slapen en gezond en fit blijven en hoop houden en blijven leven, gewoon, vandaag en morgen, met onze kinderen spelen en ons hoofd in de zon draaien en lekker eten en knuffelen en grapjes maken. Ik moet er vaak genoeg van huilen hoor, maar godzijdank niet de hele dag.

Ik heb er ook regelmatig buikpijn van, dit gaat nog zo veel erger worden dan nu...
En er is weinig tegen te doen, behalve dan zoveel mogelijk vertragen.

_{Zo word ik misselijk van filmpjes uit Bergamot (Italië) waar mensen zonder bijzijn van familie worden begraven of gecremeerd... Dan ben je echt zo ver heen als gemeenschap... en toch kan het daar niet anders.}

ik kijk die filmpjes niet hoor.. daar wordt t niet beter van..
Vanmiddag even heerlijk in de zon buitengym gegeven..
en mijn moeder (77) heeft wel wat last met het zorgen dat er geen verjaardagsvisite op bezoek komt.. maar ze had heel creatief gebakjes gekocht en die in een koelbox in de tuin gezet.. kon iedereen een doosje pakken en cadeautje/bloemen voor de deur leggen.. en zwaaien door het raam.. muziekje erbij.. was reuze gezellig zo..

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 20:17 schreef watmoetikkiezen het volgende:
ik kijk die filmpjes niet hoor.. daar wordt t niet beter van..
Vanmiddag even heerlijk in de zon buitengym gegeven..
en mijn moeder (77) heeft wel wat last met het zorgen dat er geen verjaardagsvisite op bezoek komt.. maar ze had heel creatief gebakjes gekocht en die in een koelbox in de tuin gezet.. kon iedereen een doosje pakken en cadeautje/bloemen voor de deur leggen.. en zwaaien door het raam.. muziekje erbij.. was reuze gezellig zo..

Dat vind ik wel heel knap, dat ze het zo heeft opgelost.

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 17-03-2020 21:11:16 ]

Ik heb de afgelopen nachten amper geslapen, vandaag een aantal keer echt moeten huilen.
De ellende van mensen die getroffen worden door de ziekte probeer ik echt te vermijden.

Mijn laatste huilbui was er eentje van wat opluchting na de persconferentie van zojuist

Vooral dat gevoel ook dat een paar weken geleden het leven zo lekker ‘zorgeloos’ was en nu ineens zo omgekeerd is. En niemand weet voor hoe lang en hoe de wereld er hierna aan toe is.
Speelt dan nog mee dat ik er door mijn werk meteen keihard mee geconfronteerd ben en we met kinderen ook veel voelen.
Mijn vrijgezelle vrienden met kantoorbanen werken gewoon iets meer thuis dan normaal en zijn zich minder bewust van de enorme impact op een groot deel van de samenleving.

Wat dat betreft snap ik die nonchalance bij deze groep en bij ouderen wel. Zij worden niet zo rechtstreeks getroffen door de consequenties van de maatregelen, dan voelt het misschien ook minder belangrijk of groots.

En hoe komt het dat het in Italië zo heftig is? En daar waar gao zit niet?

Ik hoop zo maar vrees van niet dat het hier niet zo heftig wordt.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 19:09 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

In het "loslaten"-scenario (dus: een groot deel van de bevolking raakt besmet in de komende maanden) vallen er misschien wel 100.000* COVID-19-doden in Nederland. Ik denk dat we het als samenleving toch op z'n minst geprobeerd moeten hebben om het niet zover te laten komen.

Maar zelfs als het "gecontroleerd"-scenario (dus: de besmettingen gebeuren mondjesmaat en de zorg kan het goed aan) volgens plan verloopt, is het nog steeds dramatisch. Niet alleen alles wat we ervoor moeten doen en laten, maar ook al die mensen die nooit meer de oude worden na wekenlang aan de beademing, etc.


*Een snelle berekening van mij, gebaseerd op de inschatting van de GGD van afgelopen weekend dat het werkelijke aantal besmettingen in Nederland toen circa 6000 was. Er waren toen circa 20 doden en circa 50 IC-patiënten, dus laten we zeggen dat circa 1% van de COVID-19-patiënten ten dode opgeschreven is zodra de IC's vol liggen.

Ik las in een onderzoek ergens dat, als dit virus vrij spel zou krijgen, naar schatting 70% van de bevolking besmet raakt. Door een overbelaste
zorg met zoveel zieken zou vervolgens 10% overlijden.
Nou, met hoeveel mensen zijn we? Volgens mij zou dat grofweg 1 miljoen doden opleveren. In NL alleen.

Ik blijf voorlopig wel binnen.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 20:07 schreef Burdie het volgende:
Goed verwoord exode, ik ben het ook met je eens. Soms raak ik er een beetje van in paniek, alsof we in een soort post-apocalyptisch (of pre-?) scenario terecht zijn gekomen, zonder duidelijke oplossing of toekomstbeeld.
Ik neem het maar even één dag tegelijkertijd nu, we kunnen toch weinig doen verder.

Ja precies. Het vliegt me soms even aan, vooral het oneindige ervan (of zo voelt het nu). Ik zie geen makkelijke oplossing. Het is kiezen uit meerdere kwaden (voor zover we op dit moment nog iets te kiezen hebben) en dat maakt me verdrietig. Zal het weer ‘normaal’ worden?

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 19:14 schreef lunapuella het volgende:
Verder heb ik echt wel begrip dat het voor ouderen zwaar is nu. Mijn eigen oma zit nu praktisch opgesloten met haar dementerende man omdat er ineens geen dagbesteding meer is voor hem. Maar de suggestie dat duizenden doden wellicht een acceptabele ruil zijn voor een mooie oude dag voor deze mensen schiet mij in het verkeerde keelgat.

Precies, ik hoop ook dat het lukt om dit vanuit solidariteit gezamenlijk echt door te zetten. Het kan enorm veel levens redden, ook van mensen die anders nog vele jaren te gaan hebben. En inderdaad, Lemijn, die vreselijke drama's in de ziekenhuizen zoals ze nu in Italië plaatsvinden, als het ook maar enigszins mogelijk is moeten we dat toch voorkomen!

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 20:39 schreef F_r het volgende:
En hoe komt het dat het in Italië zo heftig is? En daar waar gao zit niet?

Ik hoop zo maar vrees van niet dat het hier niet zo heftig wordt.

Omdat ze daar te laat hebben ingegrepen?

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 18:58 schreef lunapuella het volgende:
Ja prima voor de oudjes 'wiens dagen geteld zijn', maar mijn man van 38 is ook een risicopatiënt en wil toch graag zijn kinderen zien opgroeien.

Mijn dochter is dertien en die wil ook graag 90+ worden vandaar dat wij met zijn vieren inmiddels week vier in thuisisolatie zitten. Geboren en in de eerste jaren 4 procent afweer opgebouwd. Lang leve een flink immuundefect. Inmiddels zijn we getraind in thuisscholing online en denken werkgevers, scholen, artsen en het LUMC meer dan prima mee.

Alle lof voor de boodschappenbezorgers, de mensen om ons heen die ineens een taart op de tuintafel parkeren, kaartjes door de brievenbus doen enz.

Maw het is geen wedstrijd wie er het langste wil genieten van zijn of haar leven want als je het aan de ouderen in de samenleving vraagt (uitzonderingen daargelaten) willen zij ook de laatste jaren niet opgesloten zitten maar lekker genieten wellicht.

Kromme opmerking en kruip weer onder mijn steen.

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 19:47 schreef exode het volgende:
Maar ja, ik ben zo'n gezonde 30er, maar als ik de horror verhalen lees hoe ziek je er wekenlang van kan zijn. En hoe moeten we het oplossen als we beide doodziek zijn met 2 kleine kinderen. Kortom sla mij maar over.

De kans dat jullie beiden doodziek worden van dit virus is echt klein, als jullie zelf gezonde dertigers zijn. Ik zou me daar dus echt niet te druk om maken.

Gisteren had ik een soort berusting, vandaag weet ik het allemaal niet zo goed. Ik ben goed in doemdenken en zulke gedachten schieten er toch regelmatig even door. Wat nou als dit en wat nou als dat... Vervolgens probeer ik wel weer gewoon te bedenken dat de meeste mensen lichte klachten hebben, maar onvermijdelijk zullen er mensen overlijden... en dat zijn er altijd teveel.

We moeten het maar uit zien te zitten met zn allen en er linksom of rechtsom het beste van maken, zoiets...

Wat een heftigheid toch allemaal. Voor ons, voor de mensen om ons heen, voor de samenleving, voor ons land, voor onze wereld.

[ Bericht 73% gewijzigd door Malteser op 17-03-2020 22:41:54 ]

Malteser

Malteser wat heftig!

Ik vind het ook enorm lastig. Aan de ene kant denk ik dat het voor ons wel goed zal komen want jong en gezond etc. Maar wat nou als dat niet zo is. En we toch héél ziek worden of zelfs doodgaan. Het is niet onmogelijk, ondanks dat de kans klein lijkt.

Wij doen in ieder geval ons best om anderen en onszelf goed te beschermen. Onze kinderen spelen niet buiten en we gaan verder alleen de deur uit om één keer per dag een half uurtje in de natuur te wandelen en boodschappen die Appie niet heeft bezorgd te halen. Mijn man moet nog steeds werken in de bouw van zijn baas, dus daar ontkomt hij echt niet aan helaas. Gelukkig heeft hij een eigen bouwput waar ze maar met zijn tweeën aan het werk zijn, dus dat is op zich te overzien. Eigenlijk zou ik liever zien dat hij ook thuisblijft, maarja als hij niet gaat werken is dat op dit moment gewoon werkweigering en dat kunnen we niet gebruiken.

Het lijkt me echt enorm heftig als je een kwetsbaar iemand in je gezin hebt. Om ons gezin maak ik me geen zorgen. Wel om mijn vader. En mijn moeder die om de dag gewoon boodschappen doet en zich niet realiseert dat als zij het virus krijgt, zij onvermijdelijk mijn vader gaat besmetten. Ik heb haar op het hart gedrukt om een wat vollere kar in te slaan.
Pff over boodschappen gesproken; ik kan niet meer bestellen, alles zit helemaal vol (t/m 31 maart).

Ach Maltezer. Ik weet zo goed wat je voelt. Dirk (en ik ook) heeft een immuunstoornis en ik loop de hele week al met m'n ziel onder m'n arm. Vanavond legde ik hem wat warmig op bed, waarschijnlijk niks. Maar toch. Ik ben eigenlijk aan het wachten op het moment dat ik niet meer hoef te wachten met actief zorgen maken. Over hem, over mij, over iedereen die ik lief heb. Ik doe overdag m'n best om er nuchter onder te zijn, maar ik kan echt alleen nog maar huilen s avonds.

Malteser
Nanuke

Ik merk ook dat de spanning en zorgen me wat teveel worden. Sorry voor mijn bij nader inzien inderdaad wat te bot geformuleerde eerdere post, ik reageerde erg uit mijn eigen emotie.

Och Maltezer, Books & Nanuke . Wat een vreselijke zorgen. Virtuele knuffels mogen gelukkig nog .

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 22:04 schreef lunapuella het volgende:
Malteser
Nanuke

Ik merk ook dat de spanning en zorgen me wat teveel worden. Sorry voor mijn bij nader inzien inderdaad wat te bot geformuleerde eerdere post, ik reageerde erg uit mijn eigen emotie.

Ik vond het scenario dat aangedragen werd ook niet rekening houden met alle jonge gezinnen die een risico patient in huis hebben en snap de reactie heel goed