Draai hier alle platen in je platenkast #16 (Saltines)

bazbo cd0062: Jon Anderson & Rick Wakeman - The Living Tree



Het leven liep net even anders dan Anderson had gehoopt. In 2008 wilde Yes weer gaan touren. Anderson had echter nogal wat gezondheidsproblemen en kon niet meedoen. Tot zijn grote teleurstelling wachtte de band niet even tot hij hersteld was, maar huurde Yes een zanger van een coverband in en plande een tour. Wakeman vond het allemaal geen stijl en weigerde zijn medewerking. Wel gaf hij zijn zoon Oliver toestemming om zijn plek in te nemen. Twee jaar later was Anderson weer wat opgekrabbeld, had hij wat soloshows gedaan en was hij met Wakeman weer aan het werk geslagen. Het resultaat is deze duoplaat, vol met mooie liederen over alles waar Anderson normaal ook over zingt: liefde, engeltjes, natuur, vrede, hoe hoog kun je zweven, en meer van dat. Wakeman legt de bekende klanktapijtjes neer op zijn batterij aan toetsenapparaten. Fijne plaat; ik kocht hem op 9 december 2010 en draai hem te weinig.





[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 16-04-2020 20:03:04 ]

bazbo cd0063: Jon Anderson & Rick Wakeman - The Living Tree - In Concert - Part One



Je kon erop wachten. Anderson en Wakeman gingen op tournee om hun plaat The Living Tree te promoten. De concerten vonden voornamelijk plaats in het Verenigd Koninkrijk. En natuurlijk verscheen er een plaat van. In 2011 en dat is deze. Ik kocht hem op 20 maart 2012. Mooie versies van stukken van de plaat, maar ook uit de immense Yescatalogus. Soms lichtvoetig, soms zwaar, soms vrolijk, soms verstild. Er komt van alles voorbij. De aanduiding Part One in de titel van de plaat deed vermoeden dat er zeker nog een deel zou komen, maar die is nooit verschenen. Nog een onvoltooid project van Anderson. Zo wachten we ook al vijftien jaar op Zamran, de beloofde opvolger van Olias, op zijn balletmuziek, op Ursprung, op noem maar op. De man is inmiddels 75 en wat mij betreft mag hij wel een beetje haast maken ...




[ Bericht 8% gewijzigd door bazbo op 16-04-2020 20:02:30 ]

bazbo cd0064: Jon Anderson - Survival & Other Stories



In 2011 brengt Anderson dan dit soloalbum uit (dat ik koop op 29 juli van dat jaar). Een paar jaar eerder heeft hij op internet een oproep gedaan aan componisten en muzikanten om hun ideeën en muziek naar hem te sturen. Anderson kiest er een paar uit, bewerkt ze en maakt daar dan nieuwe zangmelodieën overheen. Het resultaat is een album met elf pakkende songs in de beste Andersontraditie: de herkenbare melodieën, teksten over natuur, liefde, engeltjes, geschiedenis en onbegrijpelijke zweverigheid. Wat opvalt, is de frisheid van het materiaal, hoe krachtig zijn stem nog altijd is en hoe heerlijk de positiviteit weer uit de boxen golft.

bazbo cd0065: Anderson Ponty Band - Better Late Than Never



Anderson goes jazz. Maar niet alleen. In september 2014 speelt hij samen met Jean-Luc Ponty en zijn band en nog een paar muzikanten een reeks concerten in het Wheeler Opera House in Aspen. Dat had al veel eerder moeten gebeuren; beide heren vertelden al een paar jaar in de pers hoe enthousiast ze waren over hun samenwerking tijdens de repetities. De vertraging verklaart de titel van de plaat. In 2014 was het dus eindelijk zover en de mix van Anderson-, Yes- én Pontystukken werkt verbazingwekkend goed. De twee vullen elkaar mooi aan. Bijzonder is dat tijdens de concerten er een gitarist meespeelt, die er later helemaal uitgemixt is; zijn partijen zijn later in de studio opnieuw ingespeeld door een ander. Bij dit album zit een dvd met de beelden van een van de concerten en wonder boven wonder komt de gitarist helemaal niet in beeld. De boel klinkt overigens alsof er achteraf nogal veel aan gesleuteld is, maar dat doet niets af aan hoe leuk al het materiaal op deze plaat is. Op het cd'tje staat meer materiaal dan op de dvd; ook bijzonder. Enige stuk dat helemaal nergens op slaat is Owner Of A Lonely Heart, maar Wonderous Stories, And You And I en Roundabout doen het prima. En de stukken van Ponty zijn helemaal de bom; Anderson heeft er nieuwe teksten overheen gemaakt. Ik kocht de plaat op 5 oktober 2015. Leuk, leuk!






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-04-2020 19:35:45 ]

bazbo cd0066: Jon Anderson & Roine Stolt - Invention Of Knowledge



Anderson goes prog. Back to prog. Tijdens een tournee of cruise met allerlei progbands maakt Anderson kennis met Roine Stolt, gitarist en componist van The Flower Kings, Transatlantic, Agents Of Mercy, noem maar op. Stolt is enorme fan van Anderson en zegt dat hij graag eens met hem wil samenwerken. Anderson is benieuwd naar zijn werk, hoort het een en ander en is enthousiast. Samen maken ze een ouderwets progalbum. Stolt produceert de muziek in zijn studio in Zweden, trommelt veel Flower Kings op voor de instrumentatie en stuurt ideeën heen en weer naar Anderson in Amerika. Anderson componeert er zijn zangmelodieën overheen, maakt weer teksten over engelen, spritualiteit, vrede, liefde en begrip en zingt zijn partijen in. Resultaat is een prachtig album vol typerende Flower Kings- en Andersonelementen. Lange stukken, pakkende melodietjes, knappe instrumentale partijen, bossen emotie, kortom: prachtplaat. Ik kocht 'm op 27 juni 2016, zo ongeveer op de dag dat hij in Nederland verkrijgbaar was. Helaas geen liveoptredens. Nee, Anderson had zijn maatjes Trevor Rabin en Rick Wakeman bereid gevonden om weer uitgebreid op tournee te gaan met een show vol Yesstukken. ARW (na een paar maanden al genaamd Yes featuring Anderson Rabin & Wakeman) brachten een livealbum uit en vielen toen toch weer uiteen. In 2019 brengt Anderson dan het album 1000 Hands uit (de titel slaat op het aantal handjes dat hem in de twintig jaar eraan voorafgaand meehielp met het tot stand brengen van de plaat); helaas heb ik die nog niet te pakken weten te krijgen via de reguliere kanalen en op Andersons webstek is hij uitverkocht.

bazbo cd0067: Laurie Anderson - Big Science



Even een andere Anderson. Niet schrikken. Het is 1982 en op de radio en tv hoor en zie ik O Superman. Wat een weirde shit! Ik durf het niet te kopen. Pas op 2 september 1995 koop ik de cd. O Superman is de klapper van de plaat, maar er staat heel veel meer fraaie avantgarde artmuziek op. Born, Never Asked, bijvoorbeeld. De muziek op het album was bedoeld voor haar podiumpresentatie United States I-IV en Anderson gebruikt hier een aantal voor die tijd bijzondere muziekinstrumenten: een OBXa-synthesizer, 'glass harmonica', haar elektronisch versterkte viool, een trombonesectie en natuurlijk die vocoder. De beroemde David van Tieghem is te horen op drums, percussie, marimba en meer. Zo grensverleggend als achtendertig jaar geleden klinkt het nu niet meer, maar een interessante luisterervaring vind ik het nog steeds.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-04-2020 21:10:49 ]

bazbo cd0068: Anderson Bruford Wakeman & Howe - Anderson Bruford Wakeman & Howe



Het is 20 juni 1989 en ik loop de plaatselijke platenwinkel in. Terwijl ik door de bakken blader, hoor ik plots muziek die ik herken, maar niet als iets dat ik al in mijn verzameling heb. En dan klinkt de stem. Ik ren naar de balie en vraag: 'Wat is dit? Het klinkt als Jon Anderson en Yes, maar dat kan het niet zijn, want ik heb alles en dit heb ik niet.' Het blijkt een nieuwe band van Anderson te zijn: hij had weer zin om ouderwetse Yesmuziek te maken en vroeg zijn oude maatjes Bill Bruford, Rick Wakeman en Steve Howe om bij te dragen. Dat deden ze. Probleem was dat er ergens in Amerika een Yes bestond, dus mocht de band zich niet zo noemen. Uiteindelijk kozen ze voor Anderson Bruford Wakeman & Howe. Op de plaat staat gewoon Yesmuziek, die bijna niet onder doet voor de traditionele stukken van de band uit de jaren zeventig, zij het dat het allemaal wat moderner klinkt. Zo komen de drums bijvoorbeeld uit Brufords destijds tot in de perfectie doorontwikkelde elektronische 'chordal drums'. 'Ik neem hem mee!' roep ik enthousiast aan de balie. Thuis heb ik een probleem: ik heb nog geen cd-speler. Nog geen week later is er een in huis. In 2010 verschijnt een heruitgave, die ik koop op 29 maart 2011. Naast het reguliere album is er een bonusdisc, met daarop de b-kantjes van de singles, een livestuk en een (verborgen) in 1989 niet eerder uitgebracht lied Children Of Light, dat later zijn weg zou vinden op deel 2 van Keys To Ascension (1996). Hoogtepunt in het Yesoeuvre, deze plaat, wat mij betreft.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-04-2020 07:59:25 ]

bazbo cd0069: Anderson Bruford Wakeman & Howe - Anderson Bruford Wakeman & Howe



Op 25 augustus 1989 ben ik dan nogmaals in de plaatselijke platenwinkel. Van de aardige medewerker achter de balie krijg ik dit 3" promocd'tje. Op het plaatje staan drie flarden van drie stukken van de reguliere cd, plus een drie minuten durend verhaaltje van Rick Wakeman. Geinig hebbedingetje. Alles staat ook op de in 2010 verschenen heruitgave van he treguliere album (die ik hiervoor draaide). Geliefd verzamelaarsobject, tegenwoordig.

bazbo cd0070: Anderson Bruford Wakeman & Howe - Brother Of Mine



Iets daarvoor, op 11 juli 1989, koop ik in diezelfde plaatselijke platenwinkel dit 3" cdsingletje. Naast een radio edit van het geweldige titelnummer (toch nog 6'30"), horen we Themes (van het album) en Vultures,dat dan weer niet op de plaat staat. Het is hoorbaar een inbreng van Steve Howe (het is in zijn oervorm ook te horen op een van zijn Homebrew-soloplaten, waarover heel veel later meer) en ondanks dat het geen klapper van enige betekenis is, is het aangenaam om te horen. Maar het leukst blijft de officiële videoclip van Brother Of Mine.

bazbo cd0071: Anderson Bruford Wakeman & Howe - I'm Alive



Het liedje I'm Alive is op de ABWH-plaat onderdeel van het lange akoestische medley Quartet.. Op 13 december 1989 vind ik in de plaatselijke platenwinkel deze cdsingle. In eerste instantie is mijn aandacht getrokken door de live-versie van Birthright die erop staat (en die later op de An Evening Of Yes Music Plus video en cd verschijnt), maar als ik thuis kom en het singletje draai, dan hoor ik dat I'm Alive een heel andere op zichzelf staande versie is. Deze versie was overigens te horen en te zien op de video In The Big Dream, die ik op 4 juli 1991 kocht (en dat terwijl we geeneens een videorecorder hadden - een paar dagen later wel).

bazbo cd0072: Anderson Bruford Wakeman & Howe - An Evening Of Yes Music Plus



Op 3 november 1989 is het zover. Mijn eerste grote concert. Ik start nogal laat met de grote concerten. Al een paar jaar bezoek ik af en toe onze plaatselijke poptempel Gigant en daar zie ik allerlei aardigs (Fay Lovsky, Chris Spedding, ea), maar nog nooit ben ik naar een groot stadionconcert geweest. Dat verandert dus op 3 november 1989. De heren Anderson Bruford Wakeman & Howe spelen in Ahoy Rotterdam. Ik kan de setlijst nog altijd dromen. Het concert begon met een akoestisch gedeelte. Er klonken gitaarakkoorden en Anderson kwam het podium op. Hij mixte de liederen Time And A Word en Owner Of A Lonely Heart door elkaar tot een mooi medley. Daarna verliet hij het podium en verscheen Steve Howe voor zijn twee akoestische gitaarstukken Mood For A Day en Clap. Vervolgens maakte hij plaats voor Rick Wakeman, die een griezelig sterke toetsensolo speelde en ik kreeg kippenvel toen hij eindigde met de razendsnelle coda van Merlin. Toen zette hij de begintonen van Long Distance Runaround in en verschenen de andere bandleden (weer). Ook Bill Bruford, dus. Het stuk eindigde met een bas-drumduet tussen Bruford en Tony Levin. De toon was gezet. Dit werd een avond vol met Yesmuziek, met af en toe een stukje van de dat jaar verschenen ABWH-plaat. Brother Of Mine was een hoogtepunt, And You And I ook. De tweede set opende goddomme met de complete Close To The Edge. Heart Of The Sunrise kreeg een ijzersterke uitvoering en aan het eind ging bij Roundabout het dak van de hal af. Starship Trooper was de toegift en daarna moest de band nóg een keer terugkomen. Zonder de twee ondersteunende muzikanten Julian Colbeck (later bij oa Steve Hackett) en Milton McDonald (later bij Jeff Lynne's ELO ea) kregen we een soort uplugged versie van Sweet Dreams. Dagenlang zweefde ik in de concertherinnering. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik een paar jaar later in mijn plaatselijke platenwinkel een doos zag staan met daarop: 'Anderson Bruford Wakeman Howe An Evening Of Yes Music Plus'. Een videoband en een dubbelcd. Het water droop me uit de bek. Maar hij was wel prijzig. Het duurde een aantal weken en toen besloot ik hem toch te kopen. Sinds 26 augustus 1995 heb ik de videoband grijs gedraaid en komen de cd's vaak uit de kast. Het gehele concert van 9 september 1989 uit Mountain View, California staat op de video (met uitzondering van de unplugged toegift); op de cd's ontbreken I've Seen All Good People en de hele toegift. Latere 'losse' versies van de dubbelcd's hebben wél deze stukken (met uitzondering van de unplugged tweede toegift). Later verscheen het concert ook op dvd, maar dan wel in een bewerkte versie. Zo ontbreken enkele aankondigingen en het gehele intro (de camera volgt Anderson vanaf zijn indianentent in de kleedkamer door de gangen van de concertlocatie terwijl hij de kijkers begroet en van achter in de zaal door het publiek naar het podium loopt). Overigens: tijdens de opnames van het concert was Tony Levin ernstig ziek en werd zijn plaats ingenomen door Jeff Berlin. Ook niet de minste. Ook overigens: de heren Berlin, Colbeck en Milton komen nauwelijks in beeld, ook niet als ze een solootje mogen spelen. De muziek op deze dubbelcd is nog altijd te gek. Hoogtepunt in het Yesoeuvre.




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 21-04-2020 10:31:18 ]

bazbo cd0073: Anderson Bruford Wakeman & Howe - Incas Valley



Nog voordat ik de doos van hierboven koop, vind ik ergens deze plaat. Het is een illegale! Een bootleg! Op 30 juli 1992 moet ik ergens zijn waar deze te koop is; geen idee meer waar het is geweest, misschien in Oostende, waar we ongeveer in die tijd een paar dagen waren. Ik was maar wat blij dat ik deze slecht opgenomen concertregistratie vond, want nergens anders nog had ik iets van de ABWH-tour kunnen horen. Op het hoesje staat dat het is opgenomen op 10 september 1989 in Shoreline Amphitheatre, Mountain View, California. Dat zou dan een dag later zijn geweest dan waar de box is gefilmd. Discogs vertelt dat het de datum op het hoesje foutief is en dat het op 9 september is. Maar Discogs zelf zegt dat deze bootleg uit 1993 komt en dat klopt zeker ook niet. Op het label staat wel degelijk dat deze illegale is gemaakt in 1990 en ik kocht hem dus op 30 juli 1992. Op het plaatje staat niet het hele concert, misschien de helft en in een nogal stomme volgorde. En volgens de gegevens speelt de heer Bruford bas. Nogal een prutproduct, dus. Draai hem (sinds ik de box heb) nooit.

bazbo cd0074: Aphrodites Child - 666



Klassieker, uitgebracht in 1972, toen de band al niet meer bestond. Vangelis ging zich richten op solowerk en later filmsoundtracks, Demis Roussos op kaftans en zwaarlijvigheid. Het is het enige AC album dat ik heb en ken; er staat een stukje op de 5cdbox Supernatural Fairy Tales - The Progressive Rock Era die ik al eeuwen in mijn bezit heb en ik wilde altijd nog eens de gehele dubbelelpee hebben. En nog niet eens heel lang geleden, op 10 juni 2019, Tweede Pinksterdag, tijdens 'de langste platenbeurs van Europa', nota bene hier op de hoek van de straat, vind de dubbelcd voor een prikkie. Plaat kwam destijds in het nieuws omdat er wat controverse was ontstaan over het nummer ∞, waarin klassiek geschoolde zangeres Irene Papas iets te sensueel 'I was, I am, I am to come' brengt. De platenmaatschappij wilde de klaarkomerij niet uitbrengen, maar ging uiteindelijk toch overstag. Plaat is een icoon in de wereld van de progressive rock en ik vind hem mooi.

bazbo cd0075: Archive - Londinium



Halverwege/eind jaren negentig was ik een beetje in een vlaag van triphop. Jawel. Portishead, Massive Attack, Moloko, Mulu, Lowpass, dat werk. Ergens eind 1996 moet ik een recensie hebben gelezen van deze plaat die toen uit was. Het is het debuutalbum van de band rondom Danny Griffiths en Darius Keeler. Lome ritmes, een zwoele damesstem, af en toe een gitaarriedeltje en een heerlijke ietwat snijdende Moog. Wat wil een mens nog meer? In ieder geval niet die halfgare raps die her en der opduiken, maar die nam en neem ik nog steeds voor lief, ter afwisseling zeg maar. Anders wordt die schoonheid ook maar zo saai. Op 13 februari 1997 kocht ik deze plaat, die in de vele jaren erna nog regelmatig de kast uit kwam. Tijdje weer niet gehoord. Leuk, dus.

bazbo cd0076: Archive - With Us Until You're Dead



Na Londinium hoorde ik niets meer van Archive. Althans: ik niet. Pas laat in 2013 las ik ergens dat de nieuwe van de band (Axiom) zeer goed, bijna progressief moest zijn. Aha, dus de band bestond nog! Ik kocht Axiom en (trip)hop: hernieuwde interesse in de band. Niet heel lang daarna - op 1 juli 2014, om precies te zijn - vond ik dit album With Us Until You're Dead voor nog geen tientje in een plaatselijke platenwinkel. Iets minder triphop, iets meer rock, nog altijd de slepende ritmes en de meeslepende melodieën. Mooie plaat wel. Tijdje niet gedraaid.

bazbo cd0077: Archive - Axiom



In 2014 las ik dus dat de nieuwe Archive heel goed moest zijn. Ik las dat in een blad over progrock. Mijn aandacht was gegrepen en ik kocht de plaat op 11 juni 2014. Ik was blij verrast. De plaat opent ingetogen met een wat broeierig lied zonder ritme, maar dat voortdurend mijn verlangen naar dat ritme los maakt. Het loopt over in het lange titelnummer, dat opent met kerkklokken die langzaam overgaan in ambient gedoe en daarin komt dan een schitterend melodieus en meeslepend instrumentaal stuk naar boven. Trippy ritmes, ijle zang, atmosferische tapijten, onderhuids, sinister, kortom: muziek! Mooi werk, dit album. Met negenendertig minuten wel te kort.

bazbo cd0078: Archive - Restriction



Meer pop, meer rock, meer uptempo, lijkt het. Toch is er onder de oppervlakte nog veel duisters te genieten. Ik kocht deze plaat uit 2015 op 11 april 2016 voor nog geen tientje bij een plaatselijke platenwinkel. Hij kruipt wat minder onder mijn huid dan Axiom, maar toch is ook deze intrigerend.

bazbo cd0079: Arena - The Unquiet Sky



Mijn enige Arena-album en daar kijk ik zelf een beetje van op. De band heeft in haar tigjarige bestaan een boel mooie platen gemaakt. Zo wil ik altijd nog From The Lion's Cage en The Visitor hebben, maar ik bezit dus alleen deze, verschenen in 2015 en ik kocht 'm op 20 mei van dat jaar. Het is melodieuze neo-prog, met hier en daar een steviger passage. Mick Pointer (ex-drummer van Marillion) zwaait de scepter over de band en is samen met Clive Nolan (de toetsengigant) de vaste kern. In de loop van de jaren heeft de rest van de band nogal gewisseld. Op deze plaat horen we John Mitchell op gitaar, ene Kylan Amos op bas en de redelijk gave stem van Paul Manzi. Niet wereldschokkend, maar alleraardigst is het zeker.

bazbo cd0080: Arf - Wudn



Arf! Ik zag ze spelen op het Zappafestival op 25 juli 2004 in Noordoost-Duitschland en ik was overdonderd door de energie en de humor van dit Zwitserse drietal. Ik kocht dan ook hun cd na het concert. Het is een bijzondere uitgave. Het cd-doosje is een houten plank met een gleuf erin. De tekst op het doosje is met de hand erin gebrand. Heeft een nadeel. Iedere keer als je het cd'tje uit het doosje plankje schuift, komen er flinters zaagsel mee. Gelukkig beschadigt dat de cd zelf niet. Op het plaatje staat pittige rock in de beste King Crimson-, Primus- en Zappatraditie, waarin de forse portie meligheid niet ontbreekt. Niks te vinden op YT van deze plaat. Daarom hier een tweetal plaatjes van het doosje.

bazbo cd0081: Arf - 003



Op 21 augustus 2011 was ik wederom (net zoals ieder jaar) op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Een van de optredende bands was Fido Plays Zappa en toen ik de bandleider/gitarist zag dacht ik: Hé, die gast ken ik ergens van. Na afloop van het concert sprak ik hem en jawel, hoor. Hij bleek ook de bandleider van Arf te zijn. Ik kocht hun derde album (uit 2008), dat volgens mij geen titel heeft, behalve het indexnummer van hun label: arf 008. Grapje: in het hoesje zit een tweede plaatje, identiek aan het eerste plaatje. Bedoeling is dat je het tweede plaatje aan iemand anders geeft. Heb ik nog niet gedaan, want ik weet niemand die dit soort puntige poprock leuk vindt. Ik moet ook eerlijk zeggen dat deze plaatjes van deze band de kast niet zo heel veel uit komen. Eigenlijk nooit. Toch - bij nadere beluistering nu - vind ik het toch gaaf. Meer Primus-, Rush- en Amplifier-achtig materiaal op dit album en minder meligheid en loodzware riffs. Online nergens muziek van ze te vinden. Jammer, lui.

bazbo cd0082: The Aristocrats - The Aristocrats



Fenomenale superband met Guthrie Govan, Bryan Beller en Marco Minnemann. Ik mocht de drie heren diverse keren live zien, maar niet als The Aristocrats: Govan bij Steven Wilson, Beller bij Mike Keneally en Minneman bij Wilson én Keneally. Dat het fabuleuze muzikanten zijn, wist ik dus heus wel. Toch had ik nog niets van deze band The Aristocrats in huis. Op 19 juli 2015 was ik weer op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland en in een kraampje vond ik voor weinig geld deze cd. Het is de debuutplaat uit 2011. Wat een heerlijke freakmuziek is het toch. Het powertrio van gitaar, bas en drum weet complex geconstrueerde stukken af te wisselen met waanzinnige improvisaties, zonder dat het al te veel gepiel wordt. De stukken blijven puntig. Invloeden van Zappa, Rush, noem maar op. Volkomen instrumentaal en verveelt geen enkel moment. Toch jammer dat ik maar één plaat van ze heb ...

bazbo cd0083: Ars Nova - The Goddess Of Darkness



Nee, dit dan. Ook een powertrio, maar dan ietsiepietsie anders. Geen idee meer hoe ik hier precies bij kwam. Ik kocht deze plaat op 14 februari 1997. Volgens mij was het een recensie die ik las, die me dit album heeft doen aanschaffen. Een trio dus, met als instrumenten: toetsen, bas en drums. En ter oriëntatie noemde de recensie: Emerson Lake & Palmer. Kijk, dan is mijn aandacht wel gegrepen. Grote verschillen: dit trio komt uit Japan en bestaat uit drie prachtige jongedames met toetseniste Keiko Kumagai als stralende middelpunt. En Japan: dus nogal over de top. Complexe stukken: de tempo- en maatwisselingen vliegen je om je oren, de ritmesectie is debiel en het Hammond, de Moogsynthesizer en andere toetsenapparaten gieren alle kanten op. Het is allemaal razend knap en er is zo veel te beleven, dat mijn oren soms wat duizelen van alle bombast. Ik heb de versie die bedoeld was voor de westerse markt; er is ook een Japanse versie waarop de stukken in een andere volgorde staan en met een ander hoesontwerp. Tijden niet gedraaid. Leuk om terug te horen!

bazbo cd0084: Ars Nova - The Book Of The Dead



Toen ik in 1998 zag dat deze plaat verscheen, wilde ik hem graag horen en dus kocht ik hem op 24 december van dat jaar. De dame op de bas is vertrokken, hetgeen de band tot een duo maakt. Echter, er is een mannelijke bassist als gastmuzikant. Voor het geluid maakt het niet zo veel uit: nog altijd is het pompeuze bombastprog in sneltreinvaart à la ELP en Trace. Hoewel, niet alles. Tussen de 'echte' stukken door zitten korte interludes en die zijn wat kabbelender, waardoor de hele plaat wat meer ademt. Ook dit is een conceptalbum: dit keer handelt het over het Egyptische goden- en dodenrijk. Vrolijke kost, dus. Opnieuw heb ik de westerse versie; op de Japanse zijn drie van de korte interludes anders.

bazbo cd0085: Ars Nova - Biogenesis Project



Na 1998 hoorde ik tijden niets van de band. Achteraf begrijp ik dat er van alles verscheen, maar het kwam gewoon niet in mijn blikveld. Op 2 maart 2004 zag ik deze plaat dan in de winkel liggen en ik nam hem mee. De band blijkt niet langer een duo of een band, maar meer een project onder leiding van de toetseniste Keiko Kumagai. Voor dit album huurt ze een heleboel gastmuzikanten in, wat het geluid wat afwisselender maakt. Het is wederom een conceptalbum: vraag me niet waarover, maar het is een heus verhaal dat zich afspeelt in het jaar 2301. Complete bullshit, dus. Er zijn verscheidene (zang- en vocoder)stemmen die het verhaal (in het Engels) vertellen. Enerzijds vind ik het jammer dat het instrumenale weg is, want dat maakte de muziek bijzonder. Anderzijds staat er op deze plaat heel veel moois. Op de gastenlijst staat ook ene meneer Arjan Anthony Lucassen. Goede plaat!






[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 26-04-2020 09:17:26 ]

bazbo cd0086: Joseph Arthur - Big City Secrets



Ik ben weer eens in de plaatselijke platenwinkel op 12 maart 1997 en snuffel de bakken door. In de bak 'nieuw' zie ik een plaatje met een overbekend logootje linksonderin beeld. Het is van het Real World label, opgericht door Peter Gabriel. Sinds diens plaat Passion geeft Gabriel albums uit van muzikanten en ensembles van over de gehele wereld op dat label en ik heb er al een hele rij van in de kast staan. Op de achterzijde van deze plaat zie ik dat de artiest - ene Joseph Arthur - uit de Verenigde Staten komt. Wat doet dit dan op dat label? Ik vraag of ik een stukje mag horen en dat mag. Ik hoor een raspende stem, een divers instrumentaal pallet, artrockachtige composities in de beste Gabrieltraditie en toch voldoende eigens om bijzonder te zijn. Ik neem de plaat mee naar huis. Mercedes blijkt een hit te zijn (met Gabriel en Eno als gastachtergrondzangers), maar er staat heel veel moois op dit album.