abonnement bol.com Unibet Coolblue
  zaterdag 17 april 2021 @ 17:23:24 #26
328924 Frozen-assassin
STAY STRONG APPIE
pi_199042476
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 april 2021 17:22 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Nog een paar maanden geduld, dan krijgen we het te horen. Marokko of Rwanda.

Steef en ik zijn heel bang voor mevrouw Amina Lanaya. Meneer Mohammed Ben El Mali vertrouwen we ook voor geen meter.

SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Nou dat is wel een gelopen race dan ;(
  zaterdag 17 april 2021 @ 17:30:51 #27
414990 Immerdebestebob
Frikandellenfetisjist
pi_199042549
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 april 2021 17:23 schreef Frozen-assassin het volgende:

[..]

Nou dat is wel een gelopen race dan ;(
Wellicht beslissen ze vast een extra wk en doen de er een in Marokko en een in Rwanda.
  Moderator zaterdag 17 april 2021 @ 17:43:17 #28
61302 crew  UIO_AMS
Dobbelsteenavonturier
pi_199042690
Mooi topic. Mijn neef woont en werkt in Mali en coacht daar een lokale ploeg. Heb een tenue van die ploeg gekocht. Schitterende kleuren: hoofdmoot is paars/blauwig met de kleuren van de Malinese vlag aan de uiteinden.
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
pi_199043967
Hopelijk Rwanda maar Marokko zou ook al een goede stap zijn.
  Moderator vrijdag 23 april 2021 @ 23:56:00 #31
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199131976
quote:
0s.gif Op vrijdag 23 april 2021 22:09 schreef wimderon het volgende:
https://www.cyclingnews.c(...)r-de-lunsar-gallery/

@:Rellende_Rotscholier vindt dit leuk.
Dit is inderdaad erg leuk om te volgen. ^O^

De schrijver van dit artikel is ook echt een drijvende kracht achter deze koers, mede dankzij hem zijn de genoemde sponsoren betrokken bij deze koers, waardoor het enigszins ergens op lijkt. Al staat het allemaal nog heel erg in de kinderschoenen, waardoor je het nog niet serieus hoeft te nemen. Maar het enthousiasme is aanstekelijk en dat kan op termijn eventueel wel iets op gaan leveren. Al is er zoals ook in het artikel genoemd wordt in West-Afrika een nog langere weg af te leggen dan in Oost-Afrika. En daar is de weg al gigantisch lang.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
  zaterdag 24 april 2021 @ 10:54:08 #32
328924 Frozen-assassin
STAY STRONG APPIE
pi_199134978
Gaat Tour du Rwanda wel door?
  Moderator zaterdag 24 april 2021 @ 17:26:29 #33
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199138803
quote:
0s.gif Op zaterdag 24 april 2021 10:54 schreef Frozen-assassin het volgende:
Gaat Tour du Rwanda wel door?
Jazeker!

Volgende week gaat de mooiste ronde van het jaar beginnen. Om alvast de smaak te pakken te krijgen heeft de organisatie het beste wieleranthem ooit op youtube gegooid. Op repeat, en dan nog een keer.


_O_
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
  zaterdag 24 april 2021 @ 20:05:27 #34
458271 LekkerWeertje
Als de zon schijnt
pi_199140955
quote:
0s.gif Op zaterdag 24 april 2021 17:26 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Jazeker!

Volgende week gaat de mooiste ronde van het jaar beginnen. Om alvast de smaak te pakken te krijgen heeft de organisatie het beste wieleranthem ooit op youtube gegooid. Op repeat, en dan nog een keer.


_O_
Dit is fantastisch. Geweldig om te zien dat 2005 zijn weg naar de Tour du Rwanda heeft gevonden. Toen was er nog eens goede EDM in de mainstream.

*O* "We really gonna have fun. You don't wanna miss out." *O*
pi_199201024


Oscar gaat dat spel hier regelen.
  donderdag 29 april 2021 @ 06:16:35 #36
414990 Immerdebestebob
Frikandellenfetisjist
pi_199201216
quote:
0s.gif Op donderdag 29 april 2021 02:19 schreef wimderon het volgende:
[ afbeelding ]

Oscar gaat dat spel hier regelen.
Ben je niet bang voor Terenganu of B&B?
  Moderator vrijdag 30 april 2021 @ 00:04:26 #37
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199214625
Hey hallo daar, wat fantastisch dat je hier bent, in dit unaniem belachelijk succesvolle topic over de koers op het wonderschone continent Afrika. Zondag gaat hier de mooiste koers van het jaar beginnen, de onvolprezen Tour du Rwanda. In het kader van de voorpret neem ik jullie mee op reis naar Rwanda. We gaan nog eens even kort (lang) de geschiedenis van het land, de koers in het land, het parcours en de deelnemers overlopen. Dit alles uiteraard wel weer met het beste wieleranthem ooit op repeat. Hij staat hierboven al, maar ik plaats hem hier ook nog een keer want dit mag aan niemands aandacht ontsnappen.


*O*

Goed, over de geschiedenis van Rwanda kun je een boek schrijven. Dat gaat mij wat te ver, in principe kunnen we het wel wat korter samenvatten, zoals ik vorig jaar ook al deed. Rwanda is een land in Oost-Afrika, alwaar er tegenwoordig bijna 13 miljoen mensen resideren. De bevolking neemt snel toe, een paar jaar geleden waren het er nog maar tien miljoen. Rwanda, officieel de Republiek Rwanda, grenst aan Congo-Kinshasa, Oeganda, Tanzania en Burundi. Qua oppervlak best een klein land, je hebt in Afrika behoorlijk wat landen die aanmerkelijk groter zijn. Ooit hadden de Duitsers het hier voor het zeggen, daarna kwamen de Belgen. Liep dat goed af? Nee, natuurlijk niet. Oh oh oh, wat hebben de Belgen er een tyfuszooi van gemaakt, met uiteindelijk een genocide tot gevolg. Dat is uiteraard het belangrijkste verhaal dat er over Rwanda te vertellen valt. 1994, geen best jaar. Hutu's, tutsi's, u kent het wel neem ik aan. Ging bepaald niet goed, we spreken al snel over een miljoen slachtoffers. Ook na die genocide, die relatief kort duurde, was het nog een tijd onrustig. Uiteindelijk kwam Paul Kagame aan de macht, een tutsi. Hij is nu nog steeds de grote leider, en hij regeert met ijzeren vuist. Op papier gaan heel veel zaken in Rwanda goed, maar op de achtergrond speelt er nog steeds een hoop. Er schijnt nog steeds gedoe te zijn tussen hutu's en tutsi's, vooral op de arbeidsmarkt wil er nog wel eens sprake zijn van discriminatie. Economisch gaat het wel behoorlijk goed, zeker in vergelijking met andere Afrikaanse landen. Hoewel ook hier die economische voorspoed is voorbehouden aan de elite, het grootste gedeelte van het volk leeft zoals te verwachten valt in armoede. China is hier uiteraard ook weer bij betrokken, dat land investeert in zo ongeveer ieder Afrikaans land. Paar miljard in je land pompen om vervolgens alle grondstoffen te kunnen plunderen, prima deal voor China. Voor de Afrikaanse landen en ook voor Rwanda lijkt het me minder gunstig, het is eigenlijk modern kolonialisme. Enfin, Kagame valt vooral op door een beleid te voeren waardoor vrouwen aan de macht komt. In de Rwandese politiek hebben veel vrouwen een vooraanstaande positie. Lekker vooruitstrevend, zeker voor Afrikaanse begrippen. Verder is Rwanda een erg proper land, maar het is altijd de vraag hoe zoiets tot stand komt. Dat is eigenlijk vrij logisch: als je in Rwanda betrapt wordt op het weggooien van je afval pleuren ze je meteen in de cel. Nee, dan wil je graag je teringzooi bij je houden. Hoeft niet altijd nadelig te zijn, ze hebben in Rwanda bijvoorbeeld plastic tasjes verboden en dat lijkt me een ontwikkeling die alleen maar toe te juichen valt. Minder rommel is altijd beter. Eens in de zoveel tijd wordt er ook een nationale schoonmaakdag georganiseerd, mag iedereen lekker komen vegen. Zou hier niet werken, maar met een autoritaire leider aan het roer kun je dit soort dingen wel voor elkaar krijgen. De hoofdstad van Rwanda is Kigali, een behoorlijk moderne en vooruitstrevende stad. Een stad waar eigenlijk continu gebouwd wordt, het staat vol met allerlei moderne architectuur. Er wordt veel geïnvesteerd in de hoofdstad, het is anders dan je vooraf zou verwachten. De rest van het land blijft alleen een beetje achter, maar Kigali mag er zijn. Hoewel je in Kigali zelf ook een aantal buitenwijken hebt waar je liever niet wil vertoeven. Een van de verwijten die men Kagama graag maakt. In het centrum van Kigali is alles prachtig, met de lokale elite gaat het goed. Maar met de rest van het volk? Misschien iets minder.



Alsnog is dat allemaal arrogant Westers gelul. Tuurlijk, vanuit onze maatstaven valt er genoeg aan te merken op Rwanda. Maar als je er vanuit Afrikaans perspectief naar kijkt is er in de omringende landen vooral veel jaloezie. Relatief gezien gaat het fantastisch in Rwanda. En ja, Kagame is een autoritaire leider. Kritiek vindt ie niet zo leuk. Wierd Duk zou zeggen: gewoon geen kritiek hebben, dan kun je hier een prima leven leiden! Er is laatst nog een niet al te flatteus boekje verschenen over de heer Kagame. Psychopaat, controlfreak. Ruimt iedere tegenstander in binnen- en buitenland uit de weg met hulp van doodseskaders. Dat soort werk, goed voor het humeur. Iedereen die positief is over Rwanda trapt in propaganda, teksten van jewelste. Nou, prima, dan trappen we maar in propaganda. Maar hebben we toch ook deze kanttekening weer geplaatst, vanuit onze ivoren Westerse toren. De arrogantie. Een land richting de verdoemenis helpen en daarna met het vingertje wijzen. Maar oké, dit allemaal terzijde verder. Over Rwanda kunnen we verder vooral vertellen dat het land opvalt door het landschap, het wordt niet voor niets het land van de duizend heuvels genoemd. Er is een wat vlakker deel langs het Kivumeer, een vulkanisch deel in het noorden en her en der kom je wegens de ligging rond de evenaar wat tropisch regenwoud tegen. In Rwanda kun je zomaar wat berggorilla's tegenkomen, dat maakt van het land een populaire toeristische bestemming. Om al die toeristen te kunnen ontvangen worden er vooral in de buurt van het Kivumeer de prachtigste huisjes neergezet, waar je in alle luxe kunt verblijven. In een poging Rwanda wat beter op de kaart te zetten na alle tragische gebeurtenissen uit het verleden is Kagame druk bezig met het gebruiken van sport. Zo sponsort Rwanda sinds een tijd Arsenal. Visit Rwanda! Een sponsordeal van een slordige 30 miljoen, je zou voor minder. Scheelt dat de heer Kagame een grote fan is van Arsenal, wat natuurlijk volkomen begrijpelijk is. Ook het wielrennen wordt eigenlijk gebruikt als manier om af te rekenen met het verleden. Door de Tour du Rwanda laat men Rwanda zien als een veilig, rustig en gastvrij land. Een schoon land, een net land. Een land waar de mensen massaal staan te juichen. Braaf, zonder mee te rennen. Ook dat heeft een reden: als je besluit mee te rennen pleuren ze je ook zonder pardon weer in de gevangenis. En daar kom je niet zo snel uit, het valt dus aan te raden om gewoon op je plek te blijven staan. Toch schijnt dat wielrennen voor het Rwandese volk wel een uitkomst te zijn. Dankzij de sport kijkt men niet meer naar hutu of tutsi, men kijkt naar atleten. Even vergeet men de geschiedenis, de onderlinge verschillen, de miserie. Tijdens de koers denkt men alleen maar aan de koers. Daarom is de Tour du Rwanda zo'n enorm succes. Sport als bindmiddel.


(ligt het aan mij, of is dit eigenlijk een foto om heel erg ongelukkig van te worden?)

Al heb ik wel meteen een andere belangrijke kanttekening te plaatsen, het zou zomaar zo kunnen zijn dat we het dit jaar zonder een imponerende mensenmassa moeten doen. Het biermerk Skol, trouwe sponsor van de Tour du Rwanda, is dit jaar net wat minder trouw. Ze zijn afgehaakt en sponsoren deze editie van de Tour du Rwanda niet. Reden? Er mag volgens het biermerk geen volk langs de kant van de weg staan, en dus heeft het geen zin om geld te pompen in deze koers. Dubieus, maar er staat natuurlijk wel een Belg aan het roer van Skol. En die Belgen deugen niet, weten we. Al deugt een land als Frankrijk natuurlijk ook niet, die kwamen laatst ook tot de conclusie dat ze in 1994 misschien wel meer hadden kunnen doen. Achteraf is mooi wonen. Maar goed, dit jaar dus waarschijnlijk minder mensen langs de kant van de weg, maar het land blijft verder even mooi natuurlijk. En het is nog steeds het land waar mogelijk een WK georganiseerd gaat worden. #Rwanda2025. Nog een paar maanden wachten, dan gaan we het horen. In september, tijdens het WK, gaan we te horen krijgen welk Afrikaans land het WK wielrennen in 2025 mag organiseren. Het gaat tussen Rwanda en Marokko. Rwanda is er heel druk mee bezig, over Marokko hoor je niets. Normaal gesproken zou je dus denken dat het voor Rwand gaat zijn, maar er werken bij de UCI enkele mensjes die banden hebben met Marokko. Steef en ik vertrouwen de boel daarom nog niet helemaal. Hoewel we allemaal hopen op Rwanda, dat zou toch schitterend zijn. In Kigali zijn er ook mooi hotels genoeg, de wegen zijn breed, proper en schoon. Het parcours zou uitdagend kunnen zijn. Miljoenen mensen langs de kant van de weg. Dit mogen ze ons niet ontnemen.

In eerste instantie wist men niet zeker of men vanwege corona wel een koers moest organiseren dit jaar. Maar juist vanwege het mogelijke WK in 2025 wilde men laten zien dat de organisatie ijzersterk is. Het organiseren van een groot evenement in lastige tijden, een stevig statement. Wel een statement dat enigszins is veranderd, want de Tour du Rwanda vindt niet plaats op de oorspronkelijke datum. Tussen 21 en 28 februari hadden we moeten koersen, maar dat feest ging niet door. Corona, uiteraard. De organisatie was vooral bang dat ploegen Afrika niet zouden willen of kunnen bereiken, vandaar dat men besloot het feest een paar maanden te verschuiven. Nu gaan we derhalve koersen tussen 2 en 9 mei. Het wordt de 13e editie van de Tour du Rwanda, de derde keer dat het een koers is op 2.1-niveau. Vorig jaar schreef ik een vrij lang stuk over de geschiedenis van deze koers, die pleur ik nu wel even in een spoiler, voor de echte liefhebber. Blik ik vervolgens even terug op vorig jaar.

SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Na een fantastisch dansje van KUDUS en een motorisch ongecontroleerde voorstelling van Taaramae en Badilatti werd Merhawi gekroond tot winnaar van de Tour du Rwanda van 2019. Vijf jaar op rij won een Rwandees, nu won er voor de tweede keer een Eritreeër. Dat was het einde van mijn terugblik vorig jaar. In de volgende zin gaf ik aan te vrezen dat het voorlopig de laatste Afrikaanse overwinning zou zijn, maar dat pakte iets anders uit. We gaan naar de memorabele editie van 2020. Een editie die begon met een van de vele solo's van Yevgeniy Fedorov, iedereens favoriete renner uit Kazachstan. Goed, misschien is Otto Vergaerde een net wat minder grote fan, maar verder vinden we hem allemaal een fenomeen. De boomlange Kazach gooide er vorig jaar de ene na de andere solo uit. Zo wist hij vorig jaar de eerste rit van de Tour de Langkawi te winnen en was hij ook in de Tour of Szeklerland succesvol. Tijdens de eerste rit van de Ronde van Rwanda van vorig jaar ging hij op pad met de sympathieke Mongool Maral-Erdene Batmunkh en een groot Rwandees talent, Renus Uhiriwe. Richting het eind van de rit gooide hij de overbodige ballast overboord en soleerde hij naar de zege. Achter hem werd Henok Muluberhan tweede, op de lastige en hellende aankomst in Kigali. Henok leek toen de kopman te worden van de Eritreeërs, maar dat zou anders aflopen.



De tweede rit zou eindigen in Huye, waar vaak de eindwinnaar van de Tour du Rwanda wint. Dat was afgelopen jaar niet het geval, maar we kregen wel een mooie finale te zien. Weer een lastige aankomst. Heuveltje en dan nog een stuk naar de finish. Op het juiste moment ging iedereens favoriete pygmee, Mulu Hailemichael, in de aanval. Hij kwam met een kleine voorsprong op het aanstormende peloton als winnaar over de streep. Restrepo won de sprint van het peloton, hij klopte Biniam Ghirmay. Toch alvast een teken aan de wand. Het was een rit die weinig verschillen opleverde, iets wat normaal wel het geval is als er richting Huye wordt gereden. Die verschillen begonnen pas tijdens de derde rit te ontstaan. Onderweg naar Rusizi verloor leider Fedorov bijvoorbeeld al snel een minuut of vier. Maar een stuk of 10 renners wisten binnen dezelfde minuut te fietsen, en dat zonder aankomst bergop. Hoewel in Afrika vaak juist de aankomsten na een afdaling voor de grote verschillen weten te verzorgen. In Rusizi maakten we het begin van het tijdperk Restrepo mee. Samen met Biniam reed hij aan het eind van de rit weg van een select groepje met daarin onder meer Tesfatsion en Muluberhan. Er kwam geen sprint tussen Restrepo en Ghirmay. Biniam wist dat hij leider zou worden, dus ondernam hij geen poging om Restrepo het vuur aan de schenen te leggen. Eerlijk verdeeld, min of meer.



Tijdens de vierde rit zou hij daar snel spijt van krijgen, want toen ging het helemaal los. Koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar, en in Rwanda al helemaal. Er kan geen moment van verslapping zijn, je moet continu geconcentreerd zijn. Dat de ploegen hier steevast maar uit vijf renners bestaan speelt daarbij zeker een rol. De controle is vaak ver te zoeken. Zo kon het gebeuren dat tijdens de vierde etappe, de langste van het stel met meer dan 200 kilometer, Natnael Tesfatsion ineens in een kopgroep zat. De tijdsverschillen vlogen alle kanten op, op een bepaald moment had de kopgroep, met daarin ook Kent Main en Moise Mugisha, meer dan tien minuten voorsprong. En toen waren het er ineens maar vier. Hoe dan ook, een gigantische voorsprong voor deze renners. En die voorsprong wisten ze vol te houden tot aan het eind. Met speels gemak zelfs, de groep met daarin de favorieten kwam op een kleine vijf minuten binnen. In het slot van de rit ontspon zich een interessant tactisch steekspel. Main, Mugisha en Tesfatsion waren de sterksten in de kopgroep. Main ging in de aanval en leek op weg naar de ritzege, totdat hij pas in de allerlaatste meters werd bijgehaald door Tesfatsion, die erop en erover ging. Ritwinst, plus de leiderstrui. Een nieuw succes voor de jonge Eritreeër, na zijn ritzege en bijna eindwinst in de Tropicale Amissa Bongo.



Met een voorsprong van twee minuten op Moise Mugisha en bijna vijf minuten op jongens als Ghirmay, Quintero en Restrepo mocht Tesfatsion zijn leiding gaan verdedigen. Een makkelijkere opdracht dan in de Tropicale, zou je verwachten. Toen ging het om een paar tellen, nu om een paar minuten. Maarja, koersen in Rwanda is zo evident nog niet. Hoewel de vijfde rit een makkelijk te nemen horde bleek. Heel kort en relatief vlak. Het werd een sprint, die werd gewonnen door Restrepo. Zijn tweede ritzege, maar daar zou het niet bij blijven. Tesfatsion werd netjes derde, iets wat hem de volgende dag niet zou lukken. Rit zes, dat was er eentje hoor. Zoals altijd weer veel hoogtemeters. Op en af. Maar, bijkomend effect, het regende. Dat doet het in Rwanda nog wel eens. En dat vinden de Afrikaanse renners over het algemeen niet zo leuk. Zo ook tijdens deze rit. Er was vrij weinig aan de hand voor de Eritreeërs, tot er een natte afdaling bedwongen moest worden. Tesfatsion raakte z'n brilletje kwijt, kreeg spetters in z'n ogen en reed daarna met dichtgeknepen remmen naar beneden. Zoiets was het verhaal. Hoe dan ook, hij verloor daardoor samen met Henok en Biniam bijna drie minuten op Restrepo, Quintero en Schelling. Maar erger nog, Moise Mugisha pakte ook een minuut terug. Zou er dan toch weer een nieuw drama ontstaan voor Tesfatsion? In ieder geval was er alvast het drama dat Restrepo ondertussen op drie ritzeges stond. Te weinig Afrikaanse overwinningen, teveel Colombiaanse. En dan was het ergste nog niet geweest.



De zevende rit was een typische rit voor de Ronde van Rwanda. Een bijzonder korte tijdrit, met onderweg de Muur van Kigali. Ontdekt door niemand minder dan de enige echte Steef. Diezelfde Steef heeft sinds kort een dwergstaat ontdekt tussen Frankijk en Spanje. Andorra, heeft ie het genoemd. Geen idee of ze daar ook een steile helling met steentjes hebben, maar voor zijn bamboefiets blijft niets verborgen dus we zullen het snel vernemen. Goed, de tijdrit over de Muur van Kigali dus. Gewonnen door Restrepo, uiteraard. Evenaarde daarmee het record van Kiel Reijnen uit 2011. Vier ritten in dezelfde rondje, je zou voor minder. Biniam Ghirmay werd tweede, voor de zoveelste keer. Tesfatsion werd 20e en verloor een kleine halve minuut, maar hij wist dan wel weer zijn dichtste belager, Moise Mugisha, voor te blijven. Zo trok hij met anderhalve minuut voorsprong op Mugisha en ongeveer twee minuten op de rest naar de laatste rit, een korte maar buitengewoon pitte rit in en rond Kigali. Een rit met een nieuwe klim, eentje van de buitencategorie zelfs. Mount Kigali, zes kilometer aan 6,5%. Hallo zeg. Een paar keer de Muur van Kigali onderweg en de lastige klim naar Rebero, eentje van drie kilometer aan 6% met tussendoor ook een kasseistrook. Rein Taaramae ging tijdens deze rit in de aanval, zowaar een teken van leven van hem. In de finale van de rit ging Moise Mugisha in de aanval, terwijl Tesfatsion het zwaar had. Mugisha reed een mooie voorsprong bijeen, een voorsprong die eigenlijk nog mooier had kunnen zijn. Mugisha had pech en reed niet meer op zijn eigen fiets. De fiets waar hij op reed was eigenlijk te klein, waardoor hij niet eens al zijn kracht uit kon spelen. Mede daardoor ging de ritzege aan zijn neus voorbij. Op de lastige aankomst in Rebero kwam aan het eind van het verhaal José Manuel Diaz opzetten, als een duveltje uit een doosje. Mugisha viel stil en Diaz passeerde hem, op weg naar de ritzege. Diaz kennen we ondertussen, recentelijk haalde hij in de Ronde van Turkije precies zo'n geintje uit. Een geslepen renner, zou je kunnen stellen. Mugisha werd tweede, met veel pijn en moeite wist Tesfatsion 9e te worden op ongeveer 40 seconden van de winnaar. Dat was meer dan voldoende, de eindoverwinning was binnen.



Aan het eind van het verhaal hield Tesfatsion 54 seconden voorsprong over op Moise Mugisha, die twee keer genoegen moest nemen met de tweede plaats. Een povere ronde voor de Rwandezen. Geen ritzege én geen eindzege, dat kwam hard aan in het land van de duizend heuvels. Hoewel ze in ieder geval nog konden genieten van een Afrikaanse overwinning. De tweede Eritrese zege op rij. Na KUDUS in 2019 Tesfatsion in 2020. De derde Eritrese zege in totaal, Teklehaimanot won ook al eens in 2010. Voor Tesfatsion was de wraak zoet. In de Tropicale verloor hij het klassement in de laatste rit, met één lullige seconde achterstand op de winnaar. Even niet opletten bij een tussensprint en het was klaar. Daar was nu geen sprake van. De laatste dagen was het niet heel soeverein meer, maar zijn ritzege was eclatant en de verdediging uiteindelijk goed genoeg. Mede dankzij deze zege rijdt hij nu voor Androni, namens die ploeg gaat hij de Giro rijden waardoor hij zijn titel niet kan verdedigen. Naast Tesfatsion en Mugisha stond Patrick Schelling op het podium, maar die bleek achteraf stout te zijn geweest. Terbutaline, je zou natuurlijk spontaan astma krijgen van de schoonheid van Rwanda. Achteraf gezien werd Kent Main gepromoveerd naar het podium, een volledig Afrikaans podium derhalve. Allemaal niet actief in de World Tour, mede omdat ze bij Qhubeka blijkbaar geen vertrouwen hadden in Tesfatsion. Namens Androni laat hij momenteel zien dat ze daar ongelijk hadden, zoals altijd.




Ach, de prachtige editie van 2020. Toen we van corona nog niet hadden gehoord of het in ieder geval nog niet echt serieus namen. Een prachtige Afrikaanse zege. Voorlopig is de Tour du Rwanda bijna iedere keer door een Afrikaan gewonnen. Kiel Reijnen zat een keer in de weg, de eikel. De Rwandezen wonnen met enige regelmaat, tot het een 2.1-koers werd. Toen kwamen enkele procontinentale ploegen en incidenteel zelfs een WT-ploeg. Die concurrentie maakt de boel een stuk lastiger, al won vorig jaar een renner die voor zijn nationale ploeg reed terwijl hij onder contract stond bij een continentale ploeg. Het kan dus wel. Mugisha, die er verrassend genoeg niet bij lijkt te zijn dit jaar, kwam nog aardig dichtbij. Zonder pech was het misschien wel gelukt. Ik vrees voorlopig wel dat het dit jaar een ander verhaal gaat worden. Dat vreesde ik vorig jaar al, maar nu zie ik het helemaal somber in voor mijn Afrikanen. Er zijn er heel wat niet aanwezig nu, het seizoen in Europa is immers in volle gang. In de voorbereiding laten de ploegen hun Afrikanen hier nog wel deelnemen, nu blijkt dat toch iets lastiger te zijn. Het parcours lijkt dit jaar ook extra lastig te zijn, maar dat gaan we tijdens de volgende post eens nader beschouwen. Stay tuned, voor meer Rwandees genot.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
  Moderator zaterdag 1 mei 2021 @ 02:42:05 #38
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199227958
Hey hey hey, stelletje muzungu's, daar zijn we weer. Vandaag gaan we het parcours eens nader inspecteren. Ik zou zeggen, ga er eens even lekker voor zitten en laat je meeslepen.







Bijna traditiegetrouw begint de Tour du Rwanda bij de arena van Kigali. De eerste van acht ritten vertrekt vanuit het Sports Village, dat vrij recent nog flink onder handen is genomen. In het stadion, de Kigali Arena, kunnen - als corona ooit weg is - 40.000 mensen plaatsnemen, waar er eerst slechts plaats was voor 25.000 zielen. Volgens Steef kan dit ook zomaar de finishlocatie worden mocht het WK in 2025 naar Rwanda vertrekken. En hij kan het weten, als ontdekker van Gigali. Want zo moet je dat volgens Steef uitspreken. Gigali. Steef komt overigens zelf nooit meer in Rwanda, want de laatste keer dat hij er was kreeg hij ruzie met de Franse organisator. Altijd die Fransen he, deugen niet. Laatst kwam het bericht dat de voormalige organisator van de koers is overleden, misschien wel degene waar Steef ruzie mee had. Wie zal het zeggen. Boeit verder ook niet echt. De rit zelf is redelijk eenvoudig. De Tour du Rwanda begint makkelijk, dit is eigenlijk zo'n beetje de enige kans voor de sprinters. Er staan er een paar aan het vertrek, niemand minder dan vriend van het forum Alfdan De Decker bijvoorbeeld. Nou, Alf, het zal nu meteen moeten gebeuren. Anders wordt het huilend naar huis gaan. De rit krijgt één ster, kent ongeveer 1200 hoogtemeters en zou te doen moeten zijn. Een keer een klimmetje onderweg van vier kilometer aan 4%, daarna bereiken we vrij snel een lokaal circuit in Rwamagana. Dit is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg wordt sinds vorig jaar gesponsord door Skol en is sinds vorig jaar continentaal. Ze doen uiteraard ook mee aan deze Tour du Rwanda. De Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortweg. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit deze stad. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigde de laatste aankomst in deze stad niet in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar toch, Alf, nu of nooit.





Bij het begin van de tweede rit zijn we weer terug in Kigali. Dat is bewust gedaan. Kigali is altijd een stad waar een groot deel van de ronde zich afspeelt, maar nu wegens corona wil men de reisbewegingen het liefst nog meer beperken. Dus hup, zoveel mogelijk in Kigali blijven. Goed, de start ligt nu bij de MIC Building, de thuisbasis van de Muhima Investment Company. Jaja, hartje Kigali, allerlei sicke bedrijven bij elkaar. Ook hier zorgt de elite goed voor zichzelf. Enfin, weer een korte rit. Kilometer of 120, dat stelt niet heel veel voor. Twee sterren, omdat we toch flink wat hoogtemeters voorgeschoteld krijgen. Sowieso bevinden we ons ook op hoogte. Een niet te onderschatten factor, zodra er in Rwanda een beetje geklommen moet worden gaat het al snel richting de 2000 meter. Valverde wordt geen wereldkampioen in 2025, zoveel lijkt me duidelijk. In het begin van de rit moet er flink geklommen worden, die stevige klimmetjes kort achter elkaar. Een keer vijf kilometer aan 5%, bijvoorbeeld. Daar gaat wel een sterke kopgroep ontstaan. Die kopgroep trekt vervolgens naar Huye, daar waar de Tour du Rwanda bijna jaarlijks aankomst. Het was een paar jaar de traditie dat de winnaar in Huye ook het eindklassement zou winnen, maar daar kwam vorig jaar verandering in. De altijd sympathieke Mulu Hailemichael won met een slimme aanval in de slotfase de rit, maar kwam niet eens in de buurt van de eindzege. In de jaren daarvoor zagen we Joseph Areruya hier een keer solo aankomen, in 2018 deed Samuel Mugisha dat dunnetjes over en in 2019 was het dan weer Merhawi KUDUS die van zich liet spreken. Normaal is een aankomst in Huye altijd enorm belangrijk, maar dit jaar gaat dat net als in 2020 minder het geval zijn vermoed ik. Vooral omdat de rit niet echt lang is en ook niet buitengewoon zwaar. Lastig, maar er komt nog veel lastiger werk aan. Het scheelde niet veel of Restrepo won vorig jaar, hij zou dat dit jaar zomaar wel eens voor elkaar kunnen krijgen in Huye. De slotfase van de rit is altijd interessant, met een stuk van anderhalve kilometer aan 5% en daarna nog een vlakker stuk richting de finish. Timing blijkt hier de afgelopen twee jaar enorm belangrijk te zijn.





De derde rit gaat zowaar niet van start in Kigali. In plaats daarvan bevinden de renners zich in Nyanza, de voormalige hoofdstad van het koninkrijk Rwanda. Een stad met behoorlijk wat historisch erfgoed, derhalve. De koningen van Rwanda woonden hier, hun oude paleis is nog te bewonderen. Ook wel een vrij populaire toeristische plaats daardoor, genoeg hotels te vinden in Nyanza. De laatste koning van Rwanda, die dan weer om het leven kwam in het Huye van de vorige rit, woonde hier. Nouja, logisch eigenlijk. Maar, erfgoed dus. Gaaf.



Pittig ritje gaat dit wel worden. De volle vier sterren, amai. Meer dan 3000 hoogtemeters, dat is niet kinderachtig. In eerste instantie rijden we van Nyanza terug naar Kigali en dat deel van de rit valt enorm mee. Het gaat wel continu op en af, want land van de duizend heuvels, maar relatief gezien is het makkelijk. De eerste klimmetjes die de renners tegenkomen kennen ze nog van de vorige rit, al rijden ze nu in tegengestelde richting. Voorbij Kigali wordt het steeds lastiger. Met 171 kilometer is dit sowieso de langste rit. Al valt dat eigenlijk nog tegen. De afgelopen jaren koos men steevast voor een rit van 200 kilometer, al was het maar om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden. 171 kilometer valt nog mee, al zal dit sowieso een slopende rit worden met gigantische tijdsverschillen. Halverwege de rit een keer zes kilometer aan 7% en vijf kilometer aan 4%, dan gaat er al niet veel volk meer bij elkaar zitten. Stevig stuk boven de 2000 meter ook bij die tweede klim, telt allemaal mee. Lange afdaling daarna, soms ontstaan in Rwanda juist daar de verschillen. Qua weer kun je het ook prima vergelijken met het Baskenland en Romandië, de kans op een droge week is nihil. Regenen gaat het toch wel ooit, of misschien zelfs vaak. Allemaal factoren om rekening mee te houden. Ploegen van vijf renners, bijna geen controle. De koninginnenrit, misschien. Na een wat langere vlakke fase gaan we naar Tetero, een beklimming van de buitencategorie, ja! Buitencategorie is een categorie die in Rwanda net iets anders werkt dan in Europa. We noteren 6,4 kilometer aan 6,6%. Voor Rwandese begrippen is dat heftig. Rwanda kent duizend heuvels, maar die heuvels zijn nooit lang. Een klim van 20 kilometer aan stevige percentages is hier niet te vinden. Vandaar stellen ze de eisen hier wat naar beneden bij. Zes kilometer aan 6,6% kan prima buitencategorie zijn. En laten we eerlijk zijn, dat gaat met het aanwezige veld hier ook voor genoeg verschil zorgen.

Na deze klim van de buitencategorie volgt een weg die als glooiend valt te omschrijven. Paar keer op en af, met onderweg heel veel bochten. Altijd een brede weg, maar door al dat bochtenwerk is ook dit weer een gevaarlijk moment. Kan genoeg gebeuren. En als dat nog steeds niet het geval is hebben we altijd de slotklim nog. De organisatie heeft dit jaar gekozen voor enorm veel aankomsten bergop, veel meer dan normaal. Eigenlijk zie je dat in Afrika amper, maar nu eindigt zo'n beetje iedere rit boven op een berg. In dit geval gaan we voor het eerst aankomen in Gicumbi, een district (akarere) in de noordelijke provincie van Rwanda. De hoofdstad is Byumba, tevens de hoofdstad van de provincie. En in dat Byumba komen we eigenlijk aan, maar in Rwanda vinden ze het vaak fijner om de naam van het district te gebruiken in plaats van de naam van de stad. Raar, maar waar. Onderweg naar Gicumbi, of Byumba, gaat het in de laatste vijf kilometer nog eens aan 4% gemiddeld omhoog. Dat wordt geen eenvoudige opgave voor de renners. Een dag voor de klimmers. In Byumba, waar ongeveer 70.000 mensen wonen, vinden we ook een groot vluchtelingenkamp, dat van Gihembe. Daar zitten vooral veel Congolezen, arme drommels. Toch de tragiek van Afrika.





Na een passage in het noorden van Rwanda zijn we weer terug bij af, in Kigali. In de Special Economic Zone, ditmaal. Impressionant hoor, pleur een drone de lucht in en je houdt er bijzondere beelden aan over. Flink wat industrie bij elkaar, dicht in de buurt van het vliegveld. De eerste van zijn soort in Afrika, dat soort propaganda. Artikel na artikel over deze zone, ik zal het jullie verder besparen. De etappe wordt weer lastig. Drie sterren, bijna de volle mep. Een kilometer of 50 korter dan de vorige rit, maar met vier stevige beklimmingen onderweg kan het weer bijltjesdag worden. In het begin ligt er al een kort, pittig klimmetje op het parcours terwijl ze ons nog in de SEZ bevinden. Daarna valt het een tijdje behoorlijk mee terwijl de renners gezellig door Kigali rijden. Buiten de stad gaat het pas echt los, met weer een stevige klim. Vijf kilometer aan 7%, hallo zeg. Dat is voor Rwandese begrippen een joekel van een klim. Na deze klim volgt er niet echt een afdaling, het gaat in de 15 kilometer daarna nog steeds voornamelijk omhoog, met aan het eind van dit stuk nog een keer een klim van vijf kilometer aan 4%. Dat wordt lossen bij de vleet. Ook weer dik boven de 2000 meter, geen sinecure. Vervolgens een langere afdaling en een vrij lang vlak stuk, zoals we inmiddels moeten weten minstens zo gevaarlijk. In de slotfase van de rit komen we de voorlaatste klim tegen, Kivuraga. Volgens de organisatie vijf kilometer aan 6,5%, andere bronnen spreken zelfs van zeven kilometer aan 6,5%. Loeiend zwaar, in ieder geval, er zit zelfs een kilometer aan 9% tussen. Er volgt weer een afdaling, waarna het nog een aantal kilometer licht naar beneden loopt, alvorens we beginnen aan de slotklim. Opnieuw een aankomst bergop, ik heb dit nog niet eerder meegemaakt in Rwanda. Richting de stad Musanze gaat het volgens de organisatie 3,6 kilometer omhoog aan 4,7%, andere bronnen laten de eerste 600 meter weg en komen aan 3 kilometer tegen 5,7%. Toch weer flink lastig, derhalve. Wat ergens wel weer merkwaardig is, want vorig jaar kwam er ook een rit aan met Musanze. Die rit kende een volledig vlakke aankomst en werd in de sprint gewonnen door Jhonatan Restrepo. We nemen dit jaar een paar alternatievere routes, die allemaal beduidend lastiger zijn. Straffe kost.





De vijfde rit begint niet in Kigali, schokkend. In plaats daarvan gaan de renners van start in Nyagatare, het grootste district van Rwanda. Dit district ligt in het uiterste noorden van Rwanda en is vrij ver verwijderd van Musanze, de finishplaats van de vorige rit. Het plan was nochtans om de reisbewegingen te beperken, maar hier neemt men toch een aardige omweg. In zekere zin ook een vreemde omweg, want de coureurs fietsen nu weer terug naar het toch redelijk onvermijdelijke Kigali. Enfin, een relatief eenvoudige rit. Twee sterren, maar met 150 kilometer dan wel weer relatief lang. Voor Afrikaanse begrippen, in ieder geval. Tussen Nyagatare en Kigali gaat het de hele dag op en af, maar grootste beklimmingen komen de renners niet tegen. Alsnog lastig, want dat is het hier altijd. Onderweg fietsen we weer door Rwamagana, het land van Adrien Niyonshuti, die misschien wel de nieuwe Rwandese bondscoach gaat worden. Zou wel mooi voor hem zijn, toch wel zo'n beetje de ideale persoon om het Rwandese wielrennen nog wat verder op de kaart te zetten, al is zijn werk bij zijn eigen ploegje ook niet te onderschatten. Voorbij Rwamagana volgt er het klimmetje naar Ntunga dat ook al in de eerste rit zat, maar dan van de andere kant. Stelt niet heel veel voor. Daarna maken de renners ook niet veel meer mee, tot ze aankomen in Kigali. Daar volgt aan het eind van de rit een klim naar Kimironko. Die klim zat vorig jaar ook al in het parcours, toen tijdens de eerste rit. Een muur van jewelste, in de laatste kilometer gaat het aan 9% omhoog. Het Kazachse wereldwonder Fedorov won vorig jaar vanuit de vlucht, vanuit het peloton bleek Henok Muluberhan de sterkste te zijn op deze muur, voor Ghirmay. Evenwel bleven de verschillen toen redelijk beperkt, dat zal nu niet anders zijn. Gezien de ligging op het parcours kan dit ook zomaar een rit voor de vluchters worden. De finish ligt naast de Kimironko Market, ziet er gezellig uit.





Voor de verandering gaan we maar weer eens van start in Kigali. Ditmaal bij het Kigali Business Centre, alle economische hoogtepuntjes van de stad komen aan bod. Het wordt een beetje een merkwaardige route, grotendeels in tegengestelde richting ten opzichte van de derde rit. Ook wel eigen aan Afrika, je hebt hier over het algemeen minder begaanbare wegen dus kom je qua parcours al snel uit op dezelfde weg. Maar ach, als je in tegengestelde richting rijdt heeft toch niemand dat in de gaten. We gaan weer naar Gicumbi, van deze kant levert dat na een stuk of 30 vlakke kilometers een klim op van 10 kilometer aan 5%. Da's lang, zie je in Rwanda niet al te vaak. Hierna gaat het een beetje op en af over de hoogvlakte, waarna er een pittige afdaling volgt. Een paar ritten terug ging men omhoog naar de klim van de buitencategorie met de naam Tetero, nu wordt daar juist afgedaald. Gaat ook weer verschil opleveren, ongetwijfeld. Na deze afdaling is het een kilometer of 25 min of meer vlak, waarna het weer omhoog gaat. Gako, 6,5 kilometer aan 4%. Klinkt iets minder boeiend, maar we zijn al een tijd bezig dus dit kruipt ook gewoon in de benen. Sowieso is dit met 150 kilometer ook weer geen korte rit, bovendien is ie voorzien van vier sterren. Dan weet je dat het serieus is. Voelt eigenlijk raar dat ik moet zeggen dat 150 niet kort is, maar goed, we hebben nog een lange weg af te leggen in Afrika. Ooit wordt zo'n afstand hopelijk iets normaler en krijgen we ook wat langer werk, maarja, geduld. Enfin, na Gako dalen we weer af richting Kigali, waarna de zoveelste aankomst bergop gaat volgen. Mont Kigali, een klim die vorig jaar debuteerde. Een nieuwe weg, die de organisatie extra mogelijkheden geeft. Het is een extreem brede weg, die best lang gewoon rechtdoor gaat. Maar dan wel pittig omhoog. Met zes kilometer aan 6% wederom een klim van de buitencategorie. Een ongeziene hoeveelheid aankomsten bergop, en ook echt aankomsten bergop waar ik verschil verwacht. Lastigste Tour du Rwanda ooit, die durf ik al aan. Al gaat het misschien juist weer zorgen voor een saaiere koers, want de aanvalslust kan door zo'n aankomst wel ietwat getemperd worden. We gaan het meemaken. In de laatste kilometer gaat het nog eens steil omhoog, pittig, pittig, pittig.





Dit is een copy paste van vorig jaar. Ook toen was dit de 7e rit. Het gebruikelijke rondje, met onderweg de Wall of Kigali, ontdekt door onze Steef. Kwa Mutwe, dat vond hij niet tot de verbeelding spreken. Nee, Wall of Kigali, Mur de Kigali, dat ligt beter in het gehoor. De rit begint in Nyamirambo, een wijk in Kigali. Na een kort rondje door de wijk slaan de renners rechtsaf en begint de lastige Muur van Kigali. Voorzien van steentjes. Nouja, neem aan dat iedereen dit fenomeen ondertussen wel kent. Vorig jaar werd deze tijdrit gewonnen door Restrepo, hij was Ghirmay net te snel af. De verschillen kunnen hier ondanks de geringe afstand toch flink aflopen, maar na al het geweld van de vorige ritten verwacht ik dat deze rit niet enorm belangrijk gaat zijn. Ze hadden er beter een paar kilometer aan toe kunnen voegen, naar mijn bescheiden mening. Maarja, ach, muurtje van Kigali, altijd lachen. Na de muur volgt er nog een bocht naar rechts en dan loopt het nog een aantal meter verder omhoog over het asfalt. Gemene klim, gemeen tijdritje. Maar minder belangrijk dus. Vermoedelijk zonder een mensenmassa, in ieder geval zonder een overdosis Skol.





En dan zijn we alweer aangekomen bij het slotstuk van de Tour du Rwanda. Terwijl de Giro tegen deze tijd al is begonnen sluiten we de mooiste ronde van het jaar af. De laatste rit is kort, maar pittig. Enorm pittig. Vorig jaar was het al een lastige rit, maar dit jaar hebben ze er ook weer wat van weten te maken. De rit begint en eindigt bij Canal Olympia, wat blijkbaar een soort van bioscoop is. Er is ook een theater buiten. Canal slaat op Canal+, dan weet je het wel. Tijdens deze rit gaan de renners drie keer een lokaal rondje afwerken. In dit rondje komen ze twee kasseienklimmetjes tegen. Weer de Muur van Kigali, maar ook de lastige klim naar Rebero. Deze klim zat vorig jaar ook in het parcours en verdient het predicaat moeilijk. Sowieso is ie gedeeltelijk voorzien van kasseien, maar het gaat sowieso 3,5 kilometer omhoog aan 6%. Goed. Beginnen met Rebero, daarna de Wall of Kigali. Een paar kilometer later weer Rebero, weer de muur, weer Rebero en weer de muur. Na de derde passage over die muur, kort maar enorm steil, rijden we weer naar Rebero. Nu rijden we na 3,5 kilometer klimmen alleen niet rechtdoor, maar volgt er een bocht naar links. Na die bocht moet er nog eens anderhalve kilometer geklommen worden, aan 7%. De organisatie vindt dat de klim naar Rebero slechts 1,1 kilometer lang is aan 7,2% en vindt dat de slotklim 2,8 kilometer aan 7,3% telt, maar aan het eind van de rit kom je toch echt aan 5 kilometer aan 6,5%. Steeds steiler richting de top, met dus ook nog een stukje kasseien tussendoor. Vorig jaar won José Manuel Diaz in Rebero, hij snelde Moise Mugisha voorbij in de laatste meters. Nu moet er nog anderhalve kilometer langer geklommen worden, jongens toch. Loodzwaar.



Moedergods, wat een parcours. Het is altijd lastig in Rwanda, maar dit jaar doen ze er een schepje bovenop. Bijna iedere dag een aankomst bergop. Wat heb ik een medelijden met de mindere klimmers. Eigenlijk met alle renners, want niemand gaat het hier makkelijk krijgen. Een ware uitputtingsslag, ik heb er zin in. Ik heb er enorm veel zin. Ik heb me er een partij zin in, dat willen jullie niet weten. Ik zit, nee, ik sta te popelen. Is het al zondag?



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 01-05-2021 12:17:08 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
pi_199230767
quote:
Alfdan De Decker rijdt Ronde van Rwanda: "Met ritwinst daar wordt niet gelachen"

Wielerfans die de brug naar de Giro willen maken, hebben de Ronde van Romandië om zich zoet mee te houden. En vanaf zondag is er ook een meer exotisch alternatief, met de Ronde van Rwanda. Met Tarteletto-Isorex komt er ook één Belgisch team aan de start in Kigali. Alfdan De Decker is de sprinter van de ploeg en mikt op een ritzege. "Ik hoop op zingende en dansende mensen langs de kant. Dat zou me wel blij maken, zeker in deze tijden."

De Ronde van Rwanda is al toe aan de 13e editie. Met Israel-Start Up Nation staat er dit jaar één WorldTour-team aan de start, en ook Total Direct Energie, Androni en B&B Hotels zijn van de partij. De bekendste namen op de startlijst zijn Frans, met bijvoorbeeld Pierre Rolland of Alexis Vuillermoz.

Ook Oscar Sevilla - 44 intussen en koersend voor het Colombiaanse Team Medellin - duikt nog eens op, naast ook heel wat lokale renners. Kigali verwelkomt ook een kwintet Belgen, allemaal koersen ze voor het continentale team Tarteletto-Isorex. Antwerpenaar Alfdan De Decker is een van hen.

"Voor mij is het ook een verrassing dat ik daar start. Het parcours is niet helemaal mijn ding, maar dat avontuur en die beleving, die cultuur daar opsnuiven, dat trok me wel aan."

"Ik zal renners ontmoeten die ik nog nooit gezien heb en zal proberen wat contact te leggen, dat zal ook wel plezant zijn. Ik heb eerst thuis wel overlegd of ze het zagen zitten, maar ze zeiden: "Je moet dat doen"."

"En dan komt erbij dat "ons bobonne", mijn oma, er in haar kinderjaren heeft gewoond en zij was superjaloers. Toen ik het vertelde, blonken haar ogen, zij wou eigenlijk graag mee", lacht De Decker. "Ik probeer wel een souvenir voor haar mee te pikken en zal veel foto's en filmpjes sturen via WhatsApp."

"Ons bobonne" heeft er nog gewoond en zij was superjaloers. Toen ik het vertelde, blonken haar ogen, zij wou eigenlijk graag mee.

"Hopelijk fans langs de kant"
De 24-jarige De Decker staat te boek als een sprinter. Vorig werd hij bijvoorbeeld derde in de GP Monseré na Fabio Jakobsen en Timothy Dupont. De acht ritten in Rwanda, telkens in en rond Kigali, zijn best pittig maar hij hoopt toch enkele keren zijn kans te kunnen gaan.

"Ik hoop eigenlijk al de eerste rit mee te pikken, over lokale rondes met een hoogteverschil zoals in de Vlaamse ardennen, dus dat moet wel te doen zijn. Het zou mooi zijn, meteen een rit meepikken."

"Daar wordt ook niet mee gelachen, zeker in deze coronatijden. Winnen is winnen. Misschien opent het deuren voor volgend seizoen."

"Ik hoop ook op zingende en dansende mensen langs de kant. Dat zou me wel blij maken, zeker in deze tijden." Hoe zit het eigenlijk met corona daar? "Ik weet niet wat de cijfers zijn, maar er zou niet al te veel aan de hand zijn daar. Bij aankomst moeten we één dag in quarantaine."

Niet te warm, wel regenseizoen
Wie Afrika zegt, denkt natuurlijk aan de zon, hoe warm kan het komende week worden? "Dat valt best mee, rond de 20 graden. Het is wel regenseizoen."

"Daarom laten ze de ritten al vrij vroeg starten, zodat we tegen 13 uur binnen zijn, want vanaf 14 uur verwachten ze dan wel serieuze regenval. Hopelijk klopt hun timing, ik zou toch liefst niet in zo'n bui belanden!"

Ziet zijn valies er nu anders uit dan voor een rittenkoers in Europa? "Het zal daar wel in orde zijn. Maar met ploegmaat Andreas Goeman neem ik wel een waterkoker mee en wat eten dat we zo kunnen opwarmen. Malariapillen ook, antibiotica en zalf tegen de malariamug gaan ook mee."

Ik neem wel een waterkoker mee en wat eten dat we zo kunnen opwarmen. Ook malariapillen, antibiotica en zalf tegen de malariamug.

Gefrustreerd over Scheldeprijs
De koersen waar een continentaal team als Tarteletto kan starten, zijn sinds corona niet dik gezaaid. "Gelukkig kwam er last minute nog de ronde van Valencia bij. Maar voor veel jongens is dit het enige doel om naar uit te kijken, ze leven er echt naartoe en zijn toch wat opgewonden."

Want veel is er dus niet om naartoe te leven. "Wij hebben 15 renners, maar vaak worden telkens dezelfde 7 opgesteld omdat zij het niveau wat beter aankunnen."

"Maar jongens die erbij kwamen om in het amateurcircuit prijzen te rijden, die vallen nu vaak uit de boot. En de Vierdaagse van Duinkerke is nu ook al afgelast. Het is niet simpel. Maar daarvoor is Rwanda ook wel leuk: meteen 8 koersdagen."

Jongens die in het amateurcircuit rijden, vallen nu vaak uit de boot. En de Vierdaagse van Duinkerke is ook al afgelast. Het is niet simpel.

Wordt dat deel van het peloton, op het continentale niveau, soms wat in de steek gelaten? "Ja, misschien wel. De Scheldeprijs bijvoorbeeld, daar laten ze een Ierse en een Nederlandse continentale ploeg starten, terwijl wij de enige Belgische continentale ploeg zijn."

"Daar was ik wel wat gefrustreerd over, ze laten ons opnieuw in de steek. Al weet ik niet wat er speelt van hogerhand."

Na ruim 2 jaar was er voor De Decker geen plaats meer bij Wanty. "Een sorry heb ik nooit gekregen. Het is boven mijn hoofd beslist. Tot half januari had ik wel nog contact met Hilaire Van Der Schueren, die had me graag gehouden, zo zei hij toch, maar het is niet gelukt."

"Jammer, ik was een van de weinige renners die podium reed in een coronajaar, maar daar werd weinig rekening mee gehouden."

Gelukkig geen Halfdan
Tot slot kan een vraag over zijn originele voornaam niet ontbreken. "Die komt uit het Noors, van de oude vikingen. Mijn papa heet Harald en in die Noorse mythologie is Halfdan de vader van Harald, daarom hebben mijn vader en opa die naam gekozen. Ik ben er wel trots op."

"Bij de inschrijving was het wel even spannend: ze moesten aantonen dat je in een andere taal de H mocht laten vallen en dat was niet zo simpel. Als ik pech had gehad, was het Halfdan geworden, dan was ik toch "vies" geweest op mijn papa", lacht De Decker.
https://sporza.be/nl/2021(...)achen~1619768692094/
  zaterdag 1 mei 2021 @ 15:46:48 #40
241690 kibo
Semper Fidelis
pi_199233192
Wat zou het toch geweldig zijn als deze Ronde integraal zou worden uitgezonden door Eurosport.
Zal ongetwijfeld prachtige beelden opleveren van landschap, publiek, entourage.
Amusementswaarde veel hoger dan Romandie. om maar wat te noemen .......
  Moderator zaterdag 1 mei 2021 @ 16:05:59 #41
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199233410
"Tour du Rwanda, sport du velo
Abantu ibihumbi ku misozi igihumbi;
Ihuruje amahanga,
Everybody eohh eohh eohh"

De songtekst van het anthem, eigenlijk wel een cruciaal stukje informatie. Sport du velo, dat had ik er nog nooit in gehoord. Maar, dit uiteraard weer geheel terzijde. We gaan doorrrrrrrrrrrrr.

Na de geschiedenis en het parcours houden we de deelnemers over. Zeker geen onbelangrijk element van een koers. Net als vorig jaar staan er 16 ploegen aan het vertrek, iedere ploeg kent opnieuw slechts vijf renners. Dat is eigenlijk wel leuk wegens het gebrek aan controle, maar zodra je een mannetje (of twee) verliest wordt het ineens wel een grimmige zaak om die acht dagen af te werken. In totaal slechts 80 renners, dat is eigenlijk gewoon doodzonde. Als je het niveau in Afrika omhoog wil halen kan het geen kwaad om naast langere ritten ook meer deelnemers te hebben. Een peloton met 80 man is heel anders dan een peloton met 160 man. Met 80 man fiets je zo even naar voren als het nodig is, positionering is dan toch minder relevant. Een paar ploegen erbij was mooi geweest, 100 man zou toch wel een minimum moeten zijn. Hoewel we uiteindelijk zelfs slechts 75 renners lijken te hebben, Ethiopië schijnt toch afgehaakt te zijn.

Er valt nog genoeg te verbeteren dus. Maar goed, de deelnemers dus. De officiële startlijst ontbrak vrij lang, maar terwijl ik deze post aan het typen was kwam ie ineens online. Moet je alles wat je al hebt getypt ineens gaan herschikken, irritant enzo. Maar goed, toen ik begon waren alle ploegen en deelnemende renners wel zo ongeveer bekend. Wel redelijk wat verschillen ten opzichte van vorig jaar. Geen Delko, want Delko heeft zoals we nu weten geen geld meer. Dan is een reis naar Afrika inderdaad een financiële inspanning die je prima kunt missen. Helaas daardoor dus geen Biniam, Mulu of Yakob Debesay aan de start. Bijzonder jammer, altijd tegen mij. Ook geen Team Novo Nordisk, zou het wat uitmaken? Vino-Astana Motors is er ook niet bij, ofschoon ze vorig jaar nochtans een rit wonnen met het fenomeen Fedorov. De Angolese grapjassen van Bai Sicasal zijner ook niet bij, maar die gaan we ook niet missen. In principe zouden Vino-Astana Motors en Team Novo Nordisk er dit jaar wel weer bij zijn, maar dan alleen in februari. Nu de koers is verplaatst naar mei zijn deze ploegen afgehaakt. Het Amerikaanse Wildlife Generation is een van de vervangers, net als het Tarteletto-Isorex van naar wij nu weten Halfdan. Voor men de officiële starlijst online gooide kregen we eerst allemaal andere feitenstrooisels. Kom op organisatie, prioriteiten. Maar, nu we er toch zijn:




Maar ach, toen kwam uiteindelijk toch de officiële startlijst. Hoera!



Rugnummer 1 is voor Sirak Tesfom, De Neus. De nationale ploeg van Eritrea won vorig jaar de wedstrijd, Natnael Tesfatsion was aan het feest. De ploeg van vorig jaar was alleen wel een stuk sterker dan deze ploeg. Al moet ik blij zijn dat er überhaupt een Eritrese ploeg van de partij is. Toen in eerste instantie de ploegen werden onthuld ontbrak Eritrea. Er is natuurlijk nogal wat gedoe in Ethiopië en Eritrea, en daardoor staat het wielrennen in Eritrea weer op een wat lager pitje. Ze waren er ook niet bij tijdens de Afrikaanse kampioenschappen, allemaal slechte tekenen. Maar door de verplaatsing van de Tour du Rwanda naar mei is er toch een Eritrese equipe aanwezig. Jeej! Sirak Tesfom is dus de kopman, terwijl hij vorig jaar moest knechten voor Tesfatsion en Muluberhan. Al knechtend werd hij vorig jaar 26e, terwijl hij in 2019 nochtans 5e was geworden in Rwanda. Nu zal hij niet moeten knechten, dus komt een prestatie zoals in 2019 eerder in beeld. Winnen zal moeilijk worden voor Sirak, maar een top 10 moet tot de mogelijkheden behoren. Sterke renner. Hij wordt ondersteund door Nahom Zerai, een renner die ik nog niet kende. Eerstejaars belofte, uiteraard ken ik hem niet. Geen Eritrese kampioenschappen vorig jaar, geen Afrikaanse kampioenschappen voor Eritrea. Al het jonge grut uit Eritrea is nu dus onbekend. Normaal heb je nog wel één of twee uitslagen, nu nul. Al werd Nahom in 2019 derde tijdens het kampioenschap tijdrijden voor junioren in Eritrea, daar mag je het dan mee doen. Jongste deelnemer, september 2002. Benieuwd of dit een groot talent is, valt geen zinnig woord over te zeggen. Sela Weldemicael ken ik ook al niet. 2001, nul uitslagen. Alleen in Eritrea zelf waarschijnlijk, maar het is onmogelijk om daar informatie over te vinden. We zullen moeten afwachten. Mehari Tewelde is iets bekender, ook van 2001. Hij was er vorig jaar al bij en mocht toen net als Tesfom vooral knechten. Werd 22e, niet slecht voor een eerstejaars belofte. Nu een jaartje ouder, misschien ook wel een jaartje beter. Laten we het hopen. Tomas Goytom is de vijfde Eritreeër. Zijn grootste wapenfeit is dat hij in 2018 samen met Biniam Ghirmay over de streep kwam tijdens het Afrikaans kampioenschap voor junioren. Biniam won daar alles, mocht naar het WCC in Zwitserland en de rest is geschiedenis. Goytom werd tweede en moest in Eritrea blijven, het ligt soms dicht bij elkaar. Weer een onbekende factor dus, Eritrea mist een hoop gevestigde namen. In februari kunnen ze nog wel eens wat jongens opstellen die nog niet in Europa zijn aangekomen, zoals Tesfatsion en Muluberhan vorig jaar, of Ghirmay het jaar ervoor. Nu zitten ze bijna allemaal in Europa en de ploegen zijn er niet happig op om ze midden in het seizoen naar Afrika te sturen. Een ploeg vol nobele onbekenden, maar dat biedt dan wel weer de gelegenheid tot ontplooiing van nieuw talent.


Bini links. Wint en mag naar Europa. Tomas Goytom rechts. Tweede en mag nergens naartoe. Het lot van een Afrikaanse renner kort samengevat.

Hierna is de nationale ploeg van Rwanda aan de beurt, alwaar Samuel Mugisha de kopman is. Mugisha won in 2018 deze wedstrijd, de laatste keer dat de koers 2.2 was. In die tijd kwam er ook een mooie docu voorbij op de Belgische tv, waarbij de familie van Mugisha werd gevolgd. Een heus volksfeest toen men via de radio vernam dat Samuel won. Leuk, sympathiek. In die tijd leek het er ook nog wel even op alsof Samuel misschien iets kon bereiken in Europa, maar dat viel tegen. Na zijn tijd bij de opleidingsploeg van Qhubeka kon hij alleen nog maar bij een Franse amateurploeg terecht. Nee, het doorbreken van de Rwandezen gaat nog niet echt vlotjes. Namens de nationale ploeg reed hij vorig jaar ook de Ronde van Rwanda en dat viel tegen. Een 14e plaats, ai ai ai. Hij zou het nu beter moeten doen, want hij schijnt echt toegewerkt te hebben naar deze ronde. Een piek op het juiste moment is geen overbodige luxe, met deze concurrentie zal het nodig zijn. Jean Bosco Nsengimana is van de partij als ervaren kracht, die mag de jonkies gaan sturen. Zijn beste prestaties liggen al een tijd acter hem. Gelukkig is er veel jong grut in aantocht. Drie van de grootste talenten van Rwanda maken de ploeg compleet: Barnabé Gahemba, Renus Uhiriwe en Eric Muhoza. Gahemba was vorig jaar de beste eerstejaars belofte in de Tour du Rwanda, met een 34e plaats. Dat moet nu beter kunnen. Uhiriwe is eigenlijk degene die de zaakjes het best op orde heeft, hij heeft namelijk een contract in de wacht gesleept bij de continentale ploeg van Qhubeka. Enige vreemde is dat hij pas net was aangekomen in Italië en zijn eerste koersjes daar had afgewerkt en daarna ineens halsoverkop weer terug moest keren naar Rwanda. Eigenlijk zou hij deze koers niet rijden, maar op het laatst werd besloten dat hij dan toch maar op moest draven. Ergens wel zonde, want hij was net in Europa en misschien was het voor hem wel beter geweest om daar de rest van het jaar te blijven en zoveel mogelijk te koersen op Europese wegen. Van de andere kant is hij nog steeds jong (2001) en krijgt hij nog kansen genoeg om zich te laten zien. Uhiriwe is een groot talent, maar het is niet echt een klimmer. Daarom mocht hij ook niet meedoen aan de Afrikaanse kampioenschappen, dat vond men te zwaar voor hem. Deze Tour du Rwanda is véél zwaarder, en hier mag hij dan wél weer aan meedoen. Dat vond Sterling Magnell, lange tijd de coach van de Rwandezen, maar een vreemd verhaal. Van Uhiriwe hoeven we tijdens deze loodzware Tour du Rwanda geen grootse dingen te verwachten. Vooral een paar keer in de aanval gaan en misschien hoog eindigen tijdens de eerste rit. Zijn kracht ligt vooral op andere terreinen. Ik kijk met name uit naar Eric Muhoza, de jongste van het stel. Van 2002, nu dus eerstejaars belofte. Daar hoor ik al jaren de wildste verhalen over. Reed bij de junioren iedereen naar huis in Rwanda. Hoeft niet alles te zeggen, maar het zorgt er wel voor dat ik heel graag wil weten hoe goed hij nu echt is. Familie van Adrien Niyonshuti ook, meen ik ooit gelezen te hebben. Kan ik nu niet meer vnden, maar laten we voor de leuk doen alsof het echt zo is. Leuk detail in dat geval.



Komen we uit bij Team Total Direct Energie. Qua namen lijken ze daar een hoofddoel te hebben gemaakt van deze koers. Vuillermoz, Geniez, Cristian Rodriguez. Dat zijn niet de minsten. Ook niet de besten. Ook allemaal jongens met een verhaal. Vuillermoz was bijvoorbeeld geblesseerd en maakt in Rwanda zijn rentree. Of hij meteen in vorm is valt dus te bezien. Hij wil zelf vooral genieten van het fraaie Rwanda. De persberichtjes vlogen me om de oren. Wat was ie blij hier te zijn en wat vond ie het allemaal mooi, al dat volk dat zo enthousiast is. Daar doe je het voor. En misschien dat de benen na een paar dagen ergens op beginnen te lijken. Hoewel zijn vorm ook voor de blessure nog niet heel denderend was, Pikachu kwam razendsnel en een paar flitsen later was hij weer terug in de vergetelheid. Enfin, alsnog een jongen om in de gaten te houden. Geniez is ook een wonderlijk verhaal. Een paar goede dagen per jaar en de rest van de tijd zie je hem niet. Spijsverteringsproblemen, zegt 'm zelf. Als hij dat onder controle kan houden gaan we hem zien schitteren, maar de kans is vooral groot dat we hem niet gaan zien. En dat valt te hopen, want net als Hivert is Geniez zo'n walgelijk onvoorspelbare renner die al je karretjes in de poep rijdt. Opsluiten. Dan houden we Cristian Rodriguez over als kopman. De altijd regelmatige Cristian Rodriguez, die ongeacht het niveau van de koers toch wel 20e wordt. Je zou hem in je eigen dorp een rondje om de kerk kunnen laten rijden en dan wordt hij 20e. Geen enkel probleem. In principe zou hij hier op papier een van de grote favorieten moeten zijn om de ronde te winnen, zeker met zoveel aankomsten bergop. Maarja, Cristian Rodriguez. Winnen? Het zou eigenlijk een beetje vies voelen. Met een 23e plaats in de Tirreno (ja!) en een 35e plaats in de Itzulia gaat hij toch hoog op het lijstje staan. De ploeg wordt aangevuld met Marlon Gaillard en Valentin Ferron, twee jongere renners waar ik niet direct veel van verwacht. Ferron lijkt nog wel een aardig talent te zijn, Gaillard kan er niks van. Nog wel een kleine kanttekening: Total Direct Energie scoorde wel punten door een paar fietsen te geven aan B&B, want de fietsen van B&B waren nog niet allemaal aangekomen in Rwanda. We worden allemaal betere mensen van een stukje fietsen in Rwanda. Tevens staat de babbelbox vandaag in Kigali en vraagt zich af: wat heeft u wel eens vervoerd met de fiets?




Total Direct Energie is een van de drie procontinentale teams. Povere cijfers, eigenlijk. Eén WT-ploeg en drie proconti's. De rest continentaal of nationaal. Met het oog op 2025 zou ik in de komende jaren graag meer grote ploegen aan het vertrek zien hier. Nog geen onvertogen woord gehoord van welke deelnemer dan ook, het zou een openbaring kunnen zijn voor veel Europese ploegen. Maar goed, er staan ook een paar continentale knallers aan de start. Laten we maar gewoon beginnen met de grootste klapper: Team Medellin. De Colombianen zijn voor het eerst in Afrika, op verzoek van de nestor. Oscar Sevilla, de enige echte, doet ons allemaal een enorm plezier en is aanwezig. O+ Hij wilde dit énorm graag. Oscar begon als kleine jongen in Europa, vanwege een of andere gynaecoloog moest hij uitwijken naar Zuid-Amerika. Vanuit Zuid-Amerika kwam hij ook in Noord-Amerika terecht en hij heeft zelfs koersen afgewerkt in Azië. Tour of Qinghai Lake, bijvoorbeeld. Bijna alle continenten gehad, maar Afrika ontbrak. Daar komt nu verandering in, Babyface zet voet op Afrikaanse bodem. Man van de wereld. En nog steeds een enorm goede renner, op 44-jarige leeftijd. Al ging hij tijdens de afgelopen Ronde van Colombia een paar keer stevig ten onder. Vooral de lange aankomsten bergop op grote hoogte waren van het goede teveel. Voordeel voor Oscar: geen beklimmingen van 50 kilometer lang dik boven de 3000 meter hier. Al is 2000 meter nog steeds hoog. En al dat werk op en af is misschien wat te explosief voor hem. Maar toch kijk ik er naar uit. Oscar moet hier, zoals in iedere koers, hoog kunnen eindigen. Fenomeen, wat een man. Oscar neemt Weimar Roldan en Walter Vargas mee naar Afrika. Weimar Roldan is ook vrij oud en kent nogal wisselende resultaten. Soms komt ie best aardig mee, maar vaak genoeg is het ook een simpele knecht. Dat zal nu ook wel zo zijn. Walter Vargas is vooral een sterke tijdrijder. Dan hebben we Bernardo Suaza en Brayan Sanchez nog. Suaza kan behoorlijk klimmen, al kwam hij in de afgelopen Ronde van Colombia niet verder dan een 45e plaats. Maarja, dat team zat ook vol met kleppers dus dan wordt het al snel knechten. Brayan Sanchez won in die Ronde van Colombia zowaar twee ritten. Een beetje een vreemde patriot. Heeft wonderdagen en mindere dagen. Won gewoon de tijdrit, voor Sevilla. Amai. En was sterk op een lastige aankomst heuvelop, zo'n aankomst die ze in Rwanda meer dan genoeg hebben. Brayan Sanchez, toch eentje om in de gaten te houden.



Na Medellin staat een van de twee Rwandese continentale ploegen op de startlijst. Benediction Ignite, een ploeg met vooral outsiders. Bekende namen, maar geen renners waarvan ik verwacht dat ze in de buurt van de zege gaan komen. Joseph Areruya, die kennen we allemaal wel. Eén brok graniet op de fiets, wat het hem eigenlijk alleen maar moeilijker maakt om deze ronde te winnen. In 2017 lukte dat, maar toen lag het niveau nog lager. Sindsdien heeft hij het zwaar. Vorig jaar werd hij slechts 11e. Hij gaat wel altijd in de aanval, dat is heel sympathiek. Maar winnen? Nee, lijkt me niet. Didier "Mbappe" Munyaneza is ook altijd een renner om in de gaten te houden, al viel hij de afgelopen twee jaar wel tegen. In de twee jaar daarvoor werd hij steeds 8e, maar vorig jaar kwam hij niet verder dan de 39e plaats. Mbappe moet beter kunnen. Ook iemand die graag in de aanval gaat, en normaal gesproken behoorlijk goed kan klimmen. Wellicht dat Eric Manizabayo zelfs de kopman gaat zijn, hij werd vorig jaar immers 10e. Is ook nog heel jong, wellicht dat hij het afgelopen jaar weer wat beter is geworden. De ploeg wordt aangevuld door de veteraan Patrick Byukusenge, die in dienst mag rijden, en niemand minder dan Xxx Uwiduhaye. Xxx, want Uwiduhaye heeft geen voornaam. Dat klinkt gek en is ook zo, maar in Rwanda kan zoiets gebeuren. Zijn ploeggenoten hebben dit probleem opgelost door hem de naam Paul te geven. Paul Uwiduhaye voor vrienden, dus. Maar Xxx op de starlijst. Blijft allemaal bijzonder he? Net als de trainingsbroeken van Benediction Ignite, daar is Thijsje Zonneveld jaloers op.



Gaan we door met B&B Hotels p/b KTM. B&B Hotellen, altijd een fascinerende ploeg. Die hier daadwerkelijk met een paar grote namen aan de start komen. Geen wielervolger zal onbekend zijn met de namen Gautier, Hivert, Rolland en Pacher. Veel vergane glorie, maar toch, namen. Alan Boileau mag de onbekende man van het gezelschap zijn. Een jonge renner, die nog niet enorm veel heeft laten zien. Werd vorig jaar wel vierde in de Ronde van de Isard, wat wil zeggen dat hij moet kunnen klimmen. Cyril Gautier heeft dan weer te horen gekregen dat hij zoveel mogelijk in de aanval moet gaan, als hij zijn Europcarbenen weer kan vinden kunnen we nog wat beleven. De altijd onvoorspelbare klootzak Jonathan Hivert zou hier ook zomaar ineens weer kunnen scoren. Want net als je het niet verwacht doet ie het wel, eikel. Al schijnen zijn rugproblemen wel heel serieus te zijn, want zijn laatste straffe stoot dateert eigenlijk alweer van 2019. Desondanks gewoon een tweejarig contract gekregen van non-valeur Pineau. Walgelijk. Dat we Hivert maar niet mogen zien deze week. Normaliter zullen we vooral op Pacher en Rolland moeten letten. Quentin Pacher is eigenlijk wel gewoon de beste renner van B&B en hij kan een behoorlijk eind klimmen, maar heeft genoeg body om zich ook op andere terreinen te redden. Eigenlijk een ideale renner voor de Tour du Rwanda, het werk op en af zou hem moeten liggen. Hij viel dan wel weer uit in de Ronde van Turkije. Daar werd hij 9e op een lastige aankomst bergop, maar een paar dagen later lag ie op de grond. Is ie helemaal hersteld? Geen idee. Als hij hersteld is kan hij hier hoge ogen gaan gooien. Zo niet, dan kijken we naar Pierre Rolland. Pierre is natuurlijk een jongen met een erelijst van hier tot ginder, maar de afgelopen jaren stelt het niet heel veel meer voor. Al kwam hij vorig jaar nog even tot leven. Goed in de Dauphine, en een behoorlijk goede Tour. Dit jaar is hij heel voorzichtig begonnen. In Turkije leek het niet echt ergens op, bijvoorbeeld. Maarja, hij is wel iemand die er ineens kan staan. Ik vlak hem zeker niet uit. Als we de sosjuls van B&B een beetje volgen hebben ze er sowieso enorm veel zin in. Ze weten niet wat ze meemaken en kijken hun ogen uit. Je zou voor minder. Filmpjes met meerennende kinderen, een man die aan een vrachtwagen hangt, je maakt het allemaal mee in Rwanda. En het uitzicht he, het uitzicht.



Gaan we door met Androni-Giocattoli. Vorig jaar een van de grote ploegen hier, met name dankzij Jhonatan Restrepo. Die won liefst vier ritten, jongens toch. Restrepo is er dit jaar weer bij. Toch verwacht ik niet direct dat hij ditmaal weer vier ritten gaat winnen, want Restrepo heeft namelijk corona gehad. En bij hem was het niet zomaar een griepje, hij is een maand ziek geweest. Althans, hij heeft een maand niet kunnen fietsen. Komt bijna op hetzelfde neer. Is nu pas eigenlijk weer een maand echt serieus aan het trainen, waardoor het wel heel bijzonder zou zijn als hij net als vorig jaar het veld zou komen opvegen. Nee, dit is eerder een manier om weer op te bouwen. Denken we. Verder heeft Androni sowieso geen al te beste ploeg bij, wat kan liggen aan het feit dat ze op het laatste moment toch naar de Giro mochten. Anders had Tesfatsion hier bijvoorbeeld zijn titel kunnen verdedigen, maar de Giro gaat logischerwijs voor. Mijn medeleven gaat uit naar Leonardo Marchiori. Een jonge sprinter, die erg lijkt op Malucelli. Klein, gedrongen. Vooral geschikt voor korte en vlakke ritten. Nou, dan zit je in Rwanda helemaal verkeerd. Marchiori kan misschien tijdens de eerste rit iets laten zien, daarna wordt het afzien. Wellicht dat hij z'n motor hier wat kan vergroten, dat zal hard nodig zijn. Anders hebben we de zoveelste Guardini te pakken. Janos Pelikan stond oorspronkelijk op de startlijst, daar had ik een heel hilarisch stukje over getikt. Dat Savio een Hongaar haalde speciaal omdat de Giro van start zou gaan in Hongarije, maar dat we toen helemaal niet van start gingen in Hongarije. En dat pelikanen niet kunnen fietsen. Maar, Pelikan is er helemaal niet bij. In plaats daarvan staat Santiago Umba aan het vertrek! De extreem jonge Colombiaan, het nieuwe pareltje van Savio. Geen Giro voor hem, maar wel de Tour du Rwanda. Meteen een jongen om in de gaten te houden, want we hebben al gezien dat Umba bijzonder goed kan klimmen. Hoewel hij nog niet even regelmatig is, logisch gezien zijn leeftijd. Maar wel een leuke renner om naar uit te kijken, kan hoog eindigen in dit veld. Ouderdomsdeken Alessandro Bisolti mag de jonkies gaan begeleiden. Waarbij we verder vooral uitkijken maar Marti Vigo del Arco. Weer zo'n leuk experiment. Laten we een langlaufer halen, eentje die ooit zelfs meedeed aan de Olympische Spelen. Het kan allemaal tegenwoordig. Paar amateurkoersen gereden dankzij corona en hoppa, het was alweer geregeld. Je kan beter uit een andere sport komen dan het wielrennen, maakt je kans om prof te worden alleen maar groter. Marti Vigo begon dit jaar met een valse start, maar heeft inmiddels de Ronde van Turkije in de benen. Daar reed hij geen moment in beeld, maar misschien kan hij in Rwanda zijn gigantische testresultaten omzetten naar de praktijk.



De volgende ploeg op de startlijst is het fantastische Maleisische Terengganu. Vorig jaar waren ze er ook al bij, en toen wist Carlos Quintero vijfde te worden. Quintero is dit jaar ook weer enorm op dreef, flink aan het schroeien in Turkije. Zodra het bergop gaat is Quintero een gevaar, en het gaat dit jaar enorm vaak bergop. Quintero is erbij, en gaat zijn prestatie van vorig jaar kunnen verbeteren, gok ik. Mocht dat niet het geval zijn, dan hebben ze altijd Metkel Eyob nog. Recordhouder in Rwanda, in totaal won Eyob hier vijf ritten. Wel allemaal toen het nog 2.2 was. Vorig jaar was Eyob ziek en moest hij snel afstappen. Hopelijk gaat het dit jaar beter en kan hij zich tonen. Ook een goede klimmer, zou eigenlijk wel weer een rit moeten kunnen winnen. Artem Ovechkin is er ook nog, de Russische renner die nooit een klimmer was tot hij ineens op continentaal niveau begon te schroeien. Al is dat schroeien ook wel weer voorbij, maar toch een renner die je niet uit mag vlakken. Twee Aziaten maken de ploeg compleet. Choon Huat Goh uit Singapore. Geen goede renner, goh, dat had je vast niet verwacht. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff is de enige Maleisiër van dienst. Ook niet echt een fenomeen, vooral knechten voor Quintero en Eyob mogen we verwachten.



Er zijn ook een aantal nationale ploegen aanwezig, waaronder die van Algerije. De meest in het oog springende naam is die van veteraan Azzedine Lagab. Oud, maar nog niet versleten. In het verleden won hij nog wel eens wat, maar die tijden zijn wel voorbij. Vorig jaar 31e hier, dat was niet best. Zal vooral veel in de aanval moeten gaan, wil hij opvallen. Nassim Saidi is er ook bij, die viel dit jaar op tijdens de Afrikaanse kampioenschappen. Kon het Ryan Gibbons nog behoorlijk moeilijk maken, al won Gibbons uiteindelijk wel. Vooral een sprinter, maar dat parcours tijdens de Afrikaanse kampioenschappen in Egypte was niet vlak. Komt dus ook aardig een heuvel over, Saidi. Wat hij in Rwanda kan doen gaat wel een verrassing zijn, want om een of andere reden reed hij hier nog niet eerder, terwijl hij wel al 26 is en al jaren zo'n beetje alles koerst in Afrika. Ayoub Sahiri is jong (2001) en heeft ooit wel laten zien talent te hebben. Benieuwd wat hij kan in Rwanda, al verwacht ik er niet direct veel van. Hamza Mansouri is een van de vier fietsende Mansouri's in Algerije. Kunnen allemaal wel wat, maar niet genoeg om echt memorabel te zijn. Hamza is ook blijven hangen. Dit jaar wat verre ereplaatsen in Turkije, niets wat doet vermoeden dat je deze naam vaak gaat horen de komende dagen. Mohamed Amine Nehari maakt het vijftal compleet. Geen uitslagen van enige importantie.



We gaan door met Israel, de enige WT-ploeg aan de start. Al sturen ze niet echt hun sterkste ploeg. Oorspronkelijk was het wel de bedoeling dat Seb Berwick zou rijden, een interessante klimmer, maar hij is vervangen door een Israëliër van de continentale ploeg. Sowieso staan er met Edo Goldstein, Omer Lahav en Guy Sagiv drie Israëliërs aan het vertrek. Twee van de continentale ploeg, eentje van de WT-ploeg. Lahav is nog jong en was er vorig jaar ook al bij, maar presteerde anoniem. Guy Sagiv is vaak blij als hij de finish haalt en Edo Goldstein (niet te verwarren met Omer Goldstein die voor de WT-ploeg rijdt) is nog heel jong. Werd dit jaar wel al 17e in de Giro del Belvedere, zou dus zomaar een talent kunnen zijn. Maar we houden niet direct veel rekening met hem, de aandacht gaat vooral uit naar James Piccoli. De Canadees schroeide in 2019 heel Amerika plat, maar zijn overstap naar de World Tour viel niet mee. Matige resultaten vorig jaar, tot nu toe niet veel betere resultaten dit jaar. Toch zou hij als klimmer hier zijn ding moeten kunnen doen. Als het hem maar beter vergaat dan Patrick Schelling vorig jaar. Israel heeft ook nog Norman Vahtra bij, een sprinter uit Estland. Norman kan tijdens de eerste rit zijn ding doen en daarna zit hij dik in de shit. Israël heeft niet de beste renners meegenomen, maar verder zijn de kleppers wel op de afspraak. De eigenaren zijn in Rwanda, echt waar. Die puissant rijke patser uit Canada is er bijvoorbeeld bij. Want er zijn parallellen tussen Rwanda en Israël. Allebei een genocide meegemaakt, dat soort teksten. De band tussen beide landen moet aangehaald worden, en Israël zou misschien ook wel een kans willen geven aan een jonge Rwandese renner. Alles wordt uit de kast gehaald om een goed figuur te slaan. Lesgeven op schooltjes, spullen uitdelen aan de kindertjes. Een ronkend persbericht. Je zou ze bijna sympathiek gaan vinden. Maar dan toch net niet helemaal.



Dan kunnen we door naar een van onze favoriete ploegen, Bike Aid(s)! Nikodemus Holler is op papier de kopman. Inmiddels ook alweer wat ouder. Veel mooie ereplaatsen bij elkaar gefietst, al is het parcours in Rwanda uiteindelijk toch vaak te lastig voor hem. Maar dat maakt niet uit, dan gaat hij als mentor verder. Een rol die hem ook goed ligt, Niko maakt altijd een sympathieke indruk. Is vaak druk bezig met de Afrikanen. Ditmaal neemt Bike Aid twee jonge Afrikanen mee, Charles Kagimu uit Oeganda en Salim Kipkemboi uit Kenia. Van Kipkemboi dachten we allemaal dat hij een fenomeen was toen hij ooit Rebellin klopte in de zandbak, maar daarna heeft hij dat soort prestaties nooit meer kunnen herhalen. Jammer, heel jammer. Ook Kagimu heeft uiteindelijk niet vaak zijn talent kunnen laten zien. Überhaupt omdat ze niet veel hebben gekoerst. Visumproblemen, corona, noem het allemaal maar op. Ach, Salim Kipkemboi heeft in ieder geval wel zijn eigen hut laten bouwen in Kenia, daarmee maakt hij daar al stevig de blits. Ook wat waard. Zijn vorige passage in Rwanda viel niet mee. Kagimu is hier überhaupt nog nooit geweest. Tegen beter weten in blijf ik hopen op mooie prestaties van de nog steeds jonge Oegandees en Keniaan. Hup Salim en Charles! Ande van Engelen is er ook nog, een Nederlander, ja! Fietst inmiddels ook al jaren bij Bike Aid en laat soms mooie dingen zien, maar dit is te lastig voor hem. Nee, eigenlijk moeten we vooral kijken naar de Zweed. De boomlange Erik Bergstrom Frisk is een sterke klimmer. In de gaten houden.



De volgende ploeg is de tweede Rwandese continentale ploeg en de derde Rwandese ploeg in totaal. Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortom. En hier zit meteen weer een verhaal. SACA is de ploeg van Moise Mugisha, die vorig jaar tweede werd. Hij had zelfs kunnen winnen, volgens sommige bronnen. Maar, Moise Mugisha is er dit jaar niet bij! Hoe kan dat nou? Het schijnt dat hij ruzie heeft met zijn ploeg. Waarom? Geen idee. Het is wel zo dat Rwandese wielrenners niet altijd even gedisciplineerd zijn. Sterling Magnell, die jarenlang allerlei Rwandese renners heeft begeleid, heeft hier al vaker over verteld. Zodra de Rwandese wielrenners succes hebben denken sommigen dat ze er al zijn en willen ze niet altijd meer luisteren naar de coach. Zoiets zou ook bij Moise Mugisha gebeurd zijn. Of het ging gewoon ordinair om geld, dat valt ook niet uit te sluiten natuurlijk. Hoe dan ook, Moise Mugisha is er niet bij, en dus is de beste Rwandees van de vorige editie afwezig. Pijnlijk, vooral omdat de Rwandezen zo graag weer eens willen winnen. Het zal nu van Jean Eric Habimana moeten komen, het grootste talent van de ploeg. Vorig jaar slechts 38e, maar dat was zijn eerste jaar als belofte. Hij zou nu beter moeten zijn. Seth Hakizimana deed vorig jaar ook mee, werd toen 49e. Nee, daar gaan we niet op letten. Shemu Nsengiyumva werd vorig jaar 33e, hmm, is 'm ook niet echt. Fidel Dukuzumurenyi, - Dukuzumurenyi op de startlijst, werd vorig jaar zo'n beetje laatste. Nee, zonder Moise Mugisha wordt het lastig voor deze ploeg. Jean Baptiste Nsabimana is er ook bij. Heel jong, 19 nog maar. Heeft amper uitslagen, dus het is lastig om hier iets over te zeggen. Ai, Moise, had nu toch maar geen ruzie gemaakt jongen. Hup Habimana, dan maar.



Een wat korter intermezzo tussendoor. Tarteletto-Isorex. Die zouden eerst niet meedoen, maar mochten invallen. Qua renners hebben ze toch wel een probleem. Alfdan De Decker geeft het in het interview hierboven zelf gelukkig al aan, het is niet echt een koers voor hem. Het zal tijdens de eerste rit moeten gebeuren, daarna kan hij net zo goed meteen weer naar huis gaan. Andreas Goeman is volgens mij ook vooral een snelle renner die veel gaat afzien in Rwanda. Voormalig veldrijder, dat dan weer wel. Elias Van Breussegem is de koning van de DNF, al drie stuks te pakken dit jaar. Gianni Marchand is ook vooral een sprinterstype, al komt hij ook nog wel redelijk een heuvel over. Vooral in het verleden, de afgelopen jaren noteert hij niet echt veel goede resultaten meer. Lennert Teugels is waarschijnlijk de meest interessante renner van deze ploeg. Lijkt redelijk te kunnen klimmen, wat je hard nodig gaat hebben de komende week. Maarja, verder niet echt een ploeg waar we veel aan gaan hebben, vermoedelijk.



We zijn er bijna. Echt waar. ProTouch is de voorlaatste ploeg. Met Kent Main als absolute kopman. Werd vorig jaar derde, na het schrappen van Schelling. Reed aanvallend en pakte vooral daardoor veel tijd. Komt als klimmer tekort, maar is wel een sterke rouleur. Deze editie ligt hem iets minder, denk ik. Vooral vanwege die aankomsten bergop. Maar alsnog verwacht ik een mooie prestatie van hem. En ik hoop dat hij toch nog ooit de WT gaat halen, want daar is hij goed genoeg voor. Hup Kent. Gustav Basson is ook een sterke renner, maar niet echt een klimmer. Calvin Beneke is gewoon niet zo goed, kan gebeuren. Andries Nigrini (vernoemd naar Andries Jonker neem ik aan) is jong, maar niet buitengewoon getalenteerd. Callum Ormiston heeft meer talent, al wordt het ondertussen wel tijd dat hij dat eens gaat laten zien. Alle ballen op Kent Main, en verder niks.



Houden we Wildlife Generation Pro Cycling over, een Amerikaanse continentale ploeg uit Californië. Bij deze ploeg kijk ik vooral uit naar de lange blonde manen van Alex Hoehn. Een klimmer, zeer zeker. 13e in Turkije, recentelijk. Niet heel denderend, maar kan in deze koers ook best een eind komen. Dan heb je Sergei Tvetcov nog, de Roemeense Moldaviër. Kan ook altijd wel wat in dit soort koersen. Cormac McGeough, Jason Saltzman en Spencer Petrov zijn dan weer namen die me minder zeggen, we houden vooral Hoehn in de gaten. Cormac McGeough z'n laatste tweet is dat de Ronde van Rwanda niet doorgaat. Ik weet niet of dat een poging tot humor is, maar als dat zo is vind ik het niet voor te lachen. Dat de ploeg staat voor het promoten van gezondheid van lichaam en planeet vind ik dan wel weer nobel.



En dan had Ethiopië er dus eigenlijk ook moeten zijn. Maarja, de situatie in dat land is niet zo gunstig. Desondanks waren ze toch van plan een ploeg te sturen vol met renners die ik niet ken. De bekendste Ethiopiërs zijn nu in Europa. Grmay, Hailemichael, Abreha... Misschien dat er nog wat andere renners ergens ondergedoken zitten, het is kommer en kwel. Daarom kwam Ethiopië in eerste instantie aanzetten met Sintayehu Kebede, Samson Alemayahu, Yared Beharu, Hamza Hassen en Adisu Mekonnen. Allemaal nog nooit van gehoord. En dat gaat zo blijven, want ze staan dus uiteindelijk niet op de officiële startlijst. Helaas, erg jammer. Hopelijk is het volgend jaar weer rustig in Ethiopië en Eritrea, al was het maar voor de koers.

75 renners dus slechts. Met Cristian Rodriguez, Quentin Pacher, Pierre Rolland, Carlos Quintero, Kent Main, Oscar Sevilla, Alex Hoehn, James Piccoli, Alexis Vuillermoz, Sirak Tesfom en nouja shit nu ben ik als een Emil alle namen aan het opnoemen als favoriet laat maar. Maar goed, in ieder geval vooral veel buitenlandse favorieten, voor de Afrikanen ziet het er dit jaar minder goed uit. De beste Rwandees ontbreekt, goede Eritreeërs ontbreken, Ethiopië is er niet eens bij, ga zo maar door. We krijgen vermoedelijk een winnaar van een ander continent. Misschien wel voor het eerst een Europeaan. Toch blijf ik hopen op een Afrikaanse verrassing. Een Rwandese verrassing, dat mag ook.

Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
  Moderator zaterdag 1 mei 2021 @ 16:10:57 #42
198822 crew  Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
pi_199233468


Ook nog wel handig. Zoals Alfdan al aangaf gaan ze vanwege het regenseizoen vroeg van start, al gaan ze eigenlijk altijd vroeg van start in Rwanda. Ook in februari of vroeger in november was het altijd vroeg op de dag koers. Vooral te volgen op twitter. #TdRwanda2021. Iedere dag samenvattingen bij GCN, dat is dan wel weer leuk. Wel pas 's avonds, maar goed, beter iets dan niets. Misschien dat er ook het een en ander live wordt uitgezonden in Rwanda zelf, maar daar heb ik nog niks over gehoord.

Morgen gaat het feest beginnen. De enige kans voor Alfdan De Decker, Leonardo Marchiori, Norman Vahtra en dat soort jongens. Hoewel het ook goed kan zijn dat deze rit al niet eens geschikt voor ze is. Toch een hellende aankomst, al is dit met afstand de makkelijkste rit van het geheel.


quote:
Bijna traditiegetrouw begint de Tour du Rwanda bij de arena van Kigali. De eerste van acht ritten vertrekt vanuit het Sports Village, dat vrij recent nog flink onder handen is genomen. In het stadion, de Kigali Arena, kunnen - als corona ooit weg is - 40.000 mensen plaatsnemen, waar er eerst slechts plaats was voor 25.000 zielen. Volgens Steef kan dit ook zomaar de finishlocatie worden mocht het WK in 2025 naar Rwanda vertrekken. En hij kan het weten, als ontdekker van Gigali. Want zo moet je dat volgens Steef uitspreken. Gigali. Steef komt overigens zelf nooit meer in Rwanda, want de laatste keer dat hij er was kreeg hij ruzie met de Franse organisator. Altijd die Fransen he, deugen niet. Laatst kwam het bericht dat de voormalige organisator van de koers is overleden, misschien wel degene waar Steef ruzie mee had. Wie zal het zeggen. Boeit verder ook niet echt. De rit zelf is redelijk eenvoudig. De Tour du Rwanda begint makkelijk, dit is eigenlijk zo'n beetje de enige kans voor de sprinters. Er staan er een paar aan het vertrek, niemand minder dan vriend van het forum Alfdan De Decker bijvoorbeeld. Nou, Alf, het zal nu meteen moeten gebeuren. Anders wordt het huilend naar huis gaan. De rit krijgt één ster, kent ongeveer 1200 hoogtemeters en zou te doen moeten zijn. Een keer een klimmetje onderweg van vier kilometer aan 4%, daarna bereiken we vrij snel een lokaal circuit in Rwamagana. Dit is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg wordt sinds vorig jaar gesponsord door Skol en is sinds vorig jaar continentaal. Ze doen uiteraard ook mee aan deze Tour du Rwanda. De Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortweg. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit deze stad. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigde de laatste aankomst in deze stad niet in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar toch, Alf, nu of nooit.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
  zaterdag 1 mei 2021 @ 16:21:18 #43
328924 Frozen-assassin
STAY STRONG APPIE
pi_199233626
Korte etappes en kleine ploegen. Nog genoeg te doen in Rwanda. Wel sympathiek dat ze gewoon gaan fietsen . Zoals kibo zegt zou het natuurlijk mooi zijn als er wat coverage was op tv. Trekt wellicht nog meer ploegen aan.

Voor Adams is dit gewoon een lekker excuus voor een vakantie in Rwanda. Waarom zou je niet. Prachtig land fantastisch volk.
  zaterdag 1 mei 2021 @ 16:39:31 #44
168304 Mani89
We try not to sexualize them.
pi_199233832
Het zal @Rellende_Rotscholier verblijden dat ik vandaag op de fiets een hele groep overjarige iets te dikke grijzende donkere mannen op een racefiets zag in vol Eritrea wielertenue. De integratie is compleet.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
  zondag 2 mei 2021 @ 10:58:11 #45
311938 Kopiko
We were so happy...
pi_199243587
Sauza, Mohd Zariff en Teugels in het offensief. Mbappé en sierlijke Sirak in de contra.
  zondag 2 mei 2021 @ 12:50:10 #46
311938 Kopiko
We were so happy...
pi_199245323
twitter
pi_199245518
Amai, vijf Columbianen in de top 8. Gekoloniseerd in de Fok vocabulaire.
  Moderator zondag 2 mei 2021 @ 13:05:21 #48
362868 crew  Slobeend
of all places
pi_199245552
Brayan is in vorm dit jaar, volgend jaar naar Europa? @Koffieplanter
  zondag 2 mei 2021 @ 14:07:29 #49
168304 Mani89
We try not to sexualize them.
pi_199246619
quote:
1s.gif Op zondag 2 mei 2021 13:05 schreef Slobeend het volgende:
Brayan is in vorm dit jaar, volgend jaar naar Europa? @:koffieplanter
Die is bijkans bejaard voor een Colombiaan, ik denk dat dat ship is gesailed.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
pi_199246706
Komen er nog ergens beelden online?
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')