"Tour du Rwanda, sport du velo
Abantu ibihumbi ku misozi igihumbi;
Ihuruje amahanga,
Everybody eohh eohh eohh"
De songtekst van het anthem, eigenlijk wel een cruciaal stukje informatie. Sport du velo, dat had ik er nog nooit in gehoord. Maar, dit uiteraard weer geheel terzijde. We gaan doorrrrrrrrrrrrr.
Na de geschiedenis en het parcours houden we de deelnemers over. Zeker geen onbelangrijk element van een koers. Net als vorig jaar staan er 16 ploegen aan het vertrek, iedere ploeg kent opnieuw slechts vijf renners. Dat is eigenlijk wel leuk wegens het gebrek aan controle, maar zodra je een mannetje (of twee) verliest wordt het ineens wel een grimmige zaak om die acht dagen af te werken. In totaal slechts 80 renners, dat is eigenlijk gewoon doodzonde. Als je het niveau in Afrika omhoog wil halen kan het geen kwaad om naast langere ritten ook meer deelnemers te hebben. Een peloton met 80 man is heel anders dan een peloton met 160 man. Met 80 man fiets je zo even naar voren als het nodig is, positionering is dan toch minder relevant. Een paar ploegen erbij was mooi geweest, 100 man zou toch wel een minimum moeten zijn. Hoewel we uiteindelijk zelfs slechts 75 renners lijken te hebben, Ethiopië schijnt toch afgehaakt te zijn.
Er valt nog genoeg te verbeteren dus. Maar goed, de deelnemers dus. De officiële startlijst ontbrak vrij lang, maar terwijl ik deze post aan het typen was kwam ie ineens online. Moet je alles wat je al hebt getypt ineens gaan herschikken, irritant enzo. Maar goed, toen ik begon waren alle ploegen en deelnemende renners wel zo ongeveer bekend. Wel redelijk wat verschillen ten opzichte van vorig jaar. Geen Delko, want Delko heeft zoals we nu weten geen geld meer. Dan is een reis naar Afrika inderdaad een financiële inspanning die je prima kunt missen. Helaas daardoor dus geen Biniam, Mulu of Yakob Debesay aan de start. Bijzonder jammer, altijd tegen mij. Ook geen Team Novo Nordisk, zou het wat uitmaken? Vino-Astana Motors is er ook niet bij, ofschoon ze vorig jaar nochtans een rit wonnen met het fenomeen Fedorov. De Angolese grapjassen van Bai Sicasal zijner ook niet bij, maar die gaan we ook niet missen. In principe zouden Vino-Astana Motors en Team Novo Nordisk er dit jaar wel weer bij zijn, maar dan alleen in februari. Nu de koers is verplaatst naar mei zijn deze ploegen afgehaakt. Het Amerikaanse Wildlife Generation is een van de vervangers, net als het Tarteletto-Isorex van naar wij nu weten Halfdan. Voor men de officiële starlijst online gooide kregen we eerst allemaal andere feitenstrooisels. Kom op organisatie, prioriteiten. Maar, nu we er toch zijn:
Maar ach, toen kwam uiteindelijk toch de officiële startlijst. Hoera!
Rugnummer 1 is voor Sirak Tesfom, De Neus. De nationale ploeg van Eritrea won vorig jaar de wedstrijd, Natnael Tesfatsion was aan het feest. De ploeg van vorig jaar was alleen wel een stuk sterker dan deze ploeg. Al moet ik blij zijn dat er überhaupt een Eritrese ploeg van de partij is. Toen in eerste instantie de ploegen werden onthuld ontbrak Eritrea. Er is natuurlijk nogal wat gedoe in Ethiopië en Eritrea, en daardoor staat het wielrennen in Eritrea weer op een wat lager pitje. Ze waren er ook niet bij tijdens de Afrikaanse kampioenschappen, allemaal slechte tekenen. Maar door de verplaatsing van de Tour du Rwanda naar mei is er toch een Eritrese equipe aanwezig. Jeej! Sirak Tesfom is dus de kopman, terwijl hij vorig jaar moest knechten voor Tesfatsion en Muluberhan. Al knechtend werd hij vorig jaar 26e, terwijl hij in 2019 nochtans 5e was geworden in Rwanda. Nu zal hij niet moeten knechten, dus komt een prestatie zoals in 2019 eerder in beeld. Winnen zal moeilijk worden voor Sirak, maar een top 10 moet tot de mogelijkheden behoren. Sterke renner. Hij wordt ondersteund door Nahom Zerai, een renner die ik nog niet kende. Eerstejaars belofte, uiteraard ken ik hem niet. Geen Eritrese kampioenschappen vorig jaar, geen Afrikaanse kampioenschappen voor Eritrea. Al het jonge grut uit Eritrea is nu dus onbekend. Normaal heb je nog wel één of twee uitslagen, nu nul. Al werd Nahom in 2019 derde tijdens het kampioenschap tijdrijden voor junioren in Eritrea, daar mag je het dan mee doen. Jongste deelnemer, september 2002. Benieuwd of dit een groot talent is, valt geen zinnig woord over te zeggen. Sela Weldemicael ken ik ook al niet. 2001, nul uitslagen. Alleen in Eritrea zelf waarschijnlijk, maar het is onmogelijk om daar informatie over te vinden. We zullen moeten afwachten. Mehari Tewelde is iets bekender, ook van 2001. Hij was er vorig jaar al bij en mocht toen net als Tesfom vooral knechten. Werd 22e, niet slecht voor een eerstejaars belofte. Nu een jaartje ouder, misschien ook wel een jaartje beter. Laten we het hopen. Tomas Goytom is de vijfde Eritreeër. Zijn grootste wapenfeit is dat hij in 2018 samen met Biniam Ghirmay over de streep kwam tijdens het Afrikaans kampioenschap voor junioren. Biniam won daar alles, mocht naar het WCC in Zwitserland en de rest is geschiedenis. Goytom werd tweede en moest in Eritrea blijven, het ligt soms dicht bij elkaar. Weer een onbekende factor dus, Eritrea mist een hoop gevestigde namen. In februari kunnen ze nog wel eens wat jongens opstellen die nog niet in Europa zijn aangekomen, zoals Tesfatsion en Muluberhan vorig jaar, of Ghirmay het jaar ervoor. Nu zitten ze bijna allemaal in Europa en de ploegen zijn er niet happig op om ze midden in het seizoen naar Afrika te sturen. Een ploeg vol nobele onbekenden, maar dat biedt dan wel weer de gelegenheid tot ontplooiing van nieuw talent.
Bini links. Wint en mag naar Europa. Tomas Goytom rechts. Tweede en mag nergens naartoe. Het lot van een Afrikaanse renner kort samengevat.
Hierna is de nationale ploeg van Rwanda aan de beurt, alwaar Samuel Mugisha de kopman is. Mugisha won in 2018 deze wedstrijd, de laatste keer dat de koers 2.2 was. In die tijd kwam er ook een mooie docu voorbij op de Belgische tv, waarbij de familie van Mugisha werd gevolgd. Een heus volksfeest toen men via de radio vernam dat Samuel won. Leuk, sympathiek. In die tijd leek het er ook nog wel even op alsof Samuel misschien iets kon bereiken in Europa, maar dat viel tegen. Na zijn tijd bij de opleidingsploeg van Qhubeka kon hij alleen nog maar bij een Franse amateurploeg terecht. Nee, het doorbreken van de Rwandezen gaat nog niet echt vlotjes. Namens de nationale ploeg reed hij vorig jaar ook de Ronde van Rwanda en dat viel tegen. Een 14e plaats, ai ai ai. Hij zou het nu beter moeten doen, want hij schijnt echt toegewerkt te hebben naar deze ronde. Een piek op het juiste moment is geen overbodige luxe, met deze concurrentie zal het nodig zijn. Jean Bosco Nsengimana is van de partij als ervaren kracht, die mag de jonkies gaan sturen. Zijn beste prestaties liggen al een tijd acter hem. Gelukkig is er veel jong grut in aantocht. Drie van de grootste talenten van Rwanda maken de ploeg compleet: Barnabé Gahemba, Renus Uhiriwe en Eric Muhoza. Gahemba was vorig jaar de beste eerstejaars belofte in de Tour du Rwanda, met een 34e plaats. Dat moet nu beter kunnen. Uhiriwe is eigenlijk degene die de zaakjes het best op orde heeft, hij heeft namelijk een contract in de wacht gesleept bij de continentale ploeg van Qhubeka. Enige vreemde is dat hij pas net was aangekomen in Italië en zijn eerste koersjes daar had afgewerkt en daarna ineens halsoverkop weer terug moest keren naar Rwanda. Eigenlijk zou hij deze koers niet rijden, maar op het laatst werd besloten dat hij dan toch maar op moest draven. Ergens wel zonde, want hij was net in Europa en misschien was het voor hem wel beter geweest om daar de rest van het jaar te blijven en zoveel mogelijk te koersen op Europese wegen. Van de andere kant is hij nog steeds jong (2001) en krijgt hij nog kansen genoeg om zich te laten zien. Uhiriwe is een groot talent, maar het is niet echt een klimmer. Daarom mocht hij ook niet meedoen aan de Afrikaanse kampioenschappen, dat vond men te zwaar voor hem. Deze Tour du Rwanda is véél zwaarder, en hier mag hij dan wél weer aan meedoen. Dat vond Sterling Magnell, lange tijd de coach van de Rwandezen, maar een vreemd verhaal. Van Uhiriwe hoeven we tijdens deze loodzware Tour du Rwanda geen grootse dingen te verwachten. Vooral een paar keer in de aanval gaan en misschien hoog eindigen tijdens de eerste rit. Zijn kracht ligt vooral op andere terreinen. Ik kijk met name uit naar Eric Muhoza, de jongste van het stel. Van 2002, nu dus eerstejaars belofte. Daar hoor ik al jaren de wildste verhalen over. Reed bij de junioren iedereen naar huis in Rwanda. Hoeft niet alles te zeggen, maar het zorgt er wel voor dat ik heel graag wil weten hoe goed hij nu echt is. Familie van Adrien Niyonshuti ook, meen ik ooit gelezen te hebben. Kan ik nu niet meer vnden, maar laten we voor de leuk doen alsof het echt zo is. Leuk detail in dat geval.
Komen we uit bij Team Total Direct Energie. Qua namen lijken ze daar een hoofddoel te hebben gemaakt van deze koers. Vuillermoz, Geniez, Cristian Rodriguez. Dat zijn niet de minsten. Ook niet de besten. Ook allemaal jongens met een verhaal. Vuillermoz was bijvoorbeeld geblesseerd en maakt in Rwanda zijn rentree. Of hij meteen in vorm is valt dus te bezien. Hij wil zelf vooral genieten van het fraaie Rwanda. De persberichtjes vlogen me om de oren. Wat was ie blij hier te zijn en wat vond ie het allemaal mooi, al dat volk dat zo enthousiast is. Daar doe je het voor. En misschien dat de benen na een paar dagen ergens op beginnen te lijken. Hoewel zijn vorm ook voor de blessure nog niet heel denderend was, Pikachu kwam razendsnel en een paar flitsen later was hij weer terug in de vergetelheid. Enfin, alsnog een jongen om in de gaten te houden. Geniez is ook een wonderlijk verhaal. Een paar goede dagen per jaar en de rest van de tijd zie je hem niet. Spijsverteringsproblemen, zegt 'm zelf. Als hij dat onder controle kan houden gaan we hem zien schitteren, maar de kans is vooral groot dat we hem niet gaan zien. En dat valt te hopen, want net als Hivert is Geniez zo'n walgelijk onvoorspelbare renner die al je karretjes in de poep rijdt. Opsluiten. Dan houden we Cristian Rodriguez over als kopman. De altijd regelmatige Cristian Rodriguez, die ongeacht het niveau van de koers toch wel 20e wordt. Je zou hem in je eigen dorp een rondje om de kerk kunnen laten rijden en dan wordt hij 20e. Geen enkel probleem. In principe zou hij hier op papier een van de grote favorieten moeten zijn om de ronde te winnen, zeker met zoveel aankomsten bergop. Maarja, Cristian Rodriguez. Winnen? Het zou eigenlijk een beetje vies voelen. Met een 23e plaats in de Tirreno (ja!) en een 35e plaats in de Itzulia gaat hij toch hoog op het lijstje staan. De ploeg wordt aangevuld met Marlon Gaillard en Valentin Ferron, twee jongere renners waar ik niet direct veel van verwacht. Ferron lijkt nog wel een aardig talent te zijn, Gaillard kan er niks van. Nog wel een kleine kanttekening: Total Direct Energie scoorde wel punten door een paar fietsen te geven aan B&B, want de fietsen van B&B waren nog niet allemaal aangekomen in Rwanda. We worden allemaal betere mensen van een stukje fietsen in Rwanda. Tevens staat de babbelbox vandaag in Kigali en vraagt zich af: wat heeft u wel eens vervoerd met de fiets?
Total Direct Energie is een van de drie procontinentale teams. Povere cijfers, eigenlijk. Eén WT-ploeg en drie proconti's. De rest continentaal of nationaal. Met het oog op 2025 zou ik in de komende jaren graag meer grote ploegen aan het vertrek zien hier. Nog geen onvertogen woord gehoord van welke deelnemer dan ook, het zou een openbaring kunnen zijn voor veel Europese ploegen. Maar goed, er staan ook een paar continentale knallers aan de start. Laten we maar gewoon beginnen met de grootste klapper: Team Medellin. De Colombianen zijn voor het eerst in Afrika, op verzoek van de nestor. Oscar Sevilla, de enige echte, doet ons allemaal een enorm plezier en is aanwezig.
Hij wilde dit énorm graag. Oscar begon als kleine jongen in Europa, vanwege een of andere gynaecoloog moest hij uitwijken naar Zuid-Amerika. Vanuit Zuid-Amerika kwam hij ook in Noord-Amerika terecht en hij heeft zelfs koersen afgewerkt in Azië. Tour of Qinghai Lake, bijvoorbeeld. Bijna alle continenten gehad, maar Afrika ontbrak. Daar komt nu verandering in, Babyface zet voet op Afrikaanse bodem. Man van de wereld. En nog steeds een enorm goede renner, op 44-jarige leeftijd. Al ging hij tijdens de afgelopen Ronde van Colombia een paar keer stevig ten onder. Vooral de lange aankomsten bergop op grote hoogte waren van het goede teveel. Voordeel voor Oscar: geen beklimmingen van 50 kilometer lang dik boven de 3000 meter hier. Al is 2000 meter nog steeds hoog. En al dat werk op en af is misschien wat te explosief voor hem. Maar toch kijk ik er naar uit. Oscar moet hier, zoals in iedere koers, hoog kunnen eindigen. Fenomeen, wat een man. Oscar neemt Weimar Roldan en Walter Vargas mee naar Afrika. Weimar Roldan is ook vrij oud en kent nogal wisselende resultaten. Soms komt ie best aardig mee, maar vaak genoeg is het ook een simpele knecht. Dat zal nu ook wel zo zijn. Walter Vargas is vooral een sterke tijdrijder. Dan hebben we Bernardo Suaza en Brayan Sanchez nog. Suaza kan behoorlijk klimmen, al kwam hij in de afgelopen Ronde van Colombia niet verder dan een 45e plaats. Maarja, dat team zat ook vol met kleppers dus dan wordt het al snel knechten. Brayan Sanchez won in die Ronde van Colombia zowaar twee ritten. Een beetje een vreemde patriot. Heeft wonderdagen en mindere dagen. Won gewoon de tijdrit, voor Sevilla. Amai. En was sterk op een lastige aankomst heuvelop, zo'n aankomst die ze in Rwanda meer dan genoeg hebben. Brayan Sanchez, toch eentje om in de gaten te houden.
Na Medellin staat een van de twee Rwandese continentale ploegen op de startlijst. Benediction Ignite, een ploeg met vooral outsiders. Bekende namen, maar geen renners waarvan ik verwacht dat ze in de buurt van de zege gaan komen. Joseph Areruya, die kennen we allemaal wel. Eén brok graniet op de fiets, wat het hem eigenlijk alleen maar moeilijker maakt om deze ronde te winnen. In 2017 lukte dat, maar toen lag het niveau nog lager. Sindsdien heeft hij het zwaar. Vorig jaar werd hij slechts 11e. Hij gaat wel altijd in de aanval, dat is heel sympathiek. Maar winnen? Nee, lijkt me niet. Didier "Mbappe" Munyaneza is ook altijd een renner om in de gaten te houden, al viel hij de afgelopen twee jaar wel tegen. In de twee jaar daarvoor werd hij steeds 8e, maar vorig jaar kwam hij niet verder dan de 39e plaats. Mbappe moet beter kunnen. Ook iemand die graag in de aanval gaat, en normaal gesproken behoorlijk goed kan klimmen. Wellicht dat Eric Manizabayo zelfs de kopman gaat zijn, hij werd vorig jaar immers 10e. Is ook nog heel jong, wellicht dat hij het afgelopen jaar weer wat beter is geworden. De ploeg wordt aangevuld door de veteraan Patrick Byukusenge, die in dienst mag rijden, en niemand minder dan Xxx Uwiduhaye. Xxx, want Uwiduhaye heeft geen voornaam. Dat klinkt gek en is ook zo, maar in Rwanda kan zoiets gebeuren. Zijn ploeggenoten hebben dit probleem opgelost door hem de naam Paul te geven. Paul Uwiduhaye voor vrienden, dus. Maar Xxx op de starlijst. Blijft allemaal bijzonder he? Net als de trainingsbroeken van Benediction Ignite, daar is Thijsje Zonneveld jaloers op.
Gaan we door met B&B Hotels p/b KTM. B&B Hotellen, altijd een fascinerende ploeg. Die hier daadwerkelijk met een paar grote namen aan de start komen. Geen wielervolger zal onbekend zijn met de namen Gautier, Hivert, Rolland en Pacher. Veel vergane glorie, maar toch, namen. Alan Boileau mag de onbekende man van het gezelschap zijn. Een jonge renner, die nog niet enorm veel heeft laten zien. Werd vorig jaar wel vierde in de Ronde van de Isard, wat wil zeggen dat hij moet kunnen klimmen. Cyril Gautier heeft dan weer te horen gekregen dat hij zoveel mogelijk in de aanval moet gaan, als hij zijn Europcarbenen weer kan vinden kunnen we nog wat beleven. De altijd onvoorspelbare klootzak Jonathan Hivert zou hier ook zomaar ineens weer kunnen scoren. Want net als je het niet verwacht doet ie het wel, eikel. Al schijnen zijn rugproblemen wel heel serieus te zijn, want zijn laatste straffe stoot dateert eigenlijk alweer van 2019. Desondanks gewoon een tweejarig contract gekregen van non-valeur Pineau. Walgelijk. Dat we Hivert maar niet mogen zien deze week. Normaliter zullen we vooral op Pacher en Rolland moeten letten. Quentin Pacher is eigenlijk wel gewoon de beste renner van B&B en hij kan een behoorlijk eind klimmen, maar heeft genoeg body om zich ook op andere terreinen te redden. Eigenlijk een ideale renner voor de Tour du Rwanda, het werk op en af zou hem moeten liggen. Hij viel dan wel weer uit in de Ronde van Turkije. Daar werd hij 9e op een lastige aankomst bergop, maar een paar dagen later lag ie op de grond. Is ie helemaal hersteld? Geen idee. Als hij hersteld is kan hij hier hoge ogen gaan gooien. Zo niet, dan kijken we naar Pierre Rolland. Pierre is natuurlijk een jongen met een erelijst van hier tot ginder, maar de afgelopen jaren stelt het niet heel veel meer voor. Al kwam hij vorig jaar nog even tot leven. Goed in de Dauphine, en een behoorlijk goede Tour. Dit jaar is hij heel voorzichtig begonnen. In Turkije leek het niet echt ergens op, bijvoorbeeld. Maarja, hij is wel iemand die er ineens kan staan. Ik vlak hem zeker niet uit. Als we de sosjuls van B&B een beetje volgen hebben ze er sowieso enorm veel zin in. Ze weten niet wat ze meemaken en kijken hun ogen uit. Je zou voor minder. Filmpjes met meerennende kinderen, een man die aan een vrachtwagen hangt, je maakt het allemaal mee in Rwanda. En het uitzicht he, het uitzicht.
Gaan we door met Androni-Giocattoli. Vorig jaar een van de grote ploegen hier, met name dankzij Jhonatan Restrepo. Die won liefst vier ritten, jongens toch. Restrepo is er dit jaar weer bij. Toch verwacht ik niet direct dat hij ditmaal weer vier ritten gaat winnen, want Restrepo heeft namelijk corona gehad. En bij hem was het niet zomaar een griepje, hij is een maand ziek geweest. Althans, hij heeft een maand niet kunnen fietsen. Komt bijna op hetzelfde neer. Is nu pas eigenlijk weer een maand echt serieus aan het trainen, waardoor het wel heel bijzonder zou zijn als hij net als vorig jaar het veld zou komen opvegen. Nee, dit is eerder een manier om weer op te bouwen. Denken we. Verder heeft Androni sowieso geen al te beste ploeg bij, wat kan liggen aan het feit dat ze op het laatste moment toch naar de Giro mochten. Anders had Tesfatsion hier bijvoorbeeld zijn titel kunnen verdedigen, maar de Giro gaat logischerwijs voor. Mijn medeleven gaat uit naar Leonardo Marchiori. Een jonge sprinter, die erg lijkt op Malucelli. Klein, gedrongen. Vooral geschikt voor korte en vlakke ritten. Nou, dan zit je in Rwanda helemaal verkeerd. Marchiori kan misschien tijdens de eerste rit iets laten zien, daarna wordt het afzien. Wellicht dat hij z'n motor hier wat kan vergroten, dat zal hard nodig zijn. Anders hebben we de zoveelste Guardini te pakken. Janos Pelikan stond oorspronkelijk op de startlijst, daar had ik een heel hilarisch stukje over getikt. Dat Savio een Hongaar haalde speciaal omdat de Giro van start zou gaan in Hongarije, maar dat we toen helemaal niet van start gingen in Hongarije. En dat pelikanen niet kunnen fietsen. Maar, Pelikan is er helemaal niet bij. In plaats daarvan staat Santiago Umba aan het vertrek! De extreem jonge Colombiaan, het nieuwe pareltje van Savio. Geen Giro voor hem, maar wel de Tour du Rwanda. Meteen een jongen om in de gaten te houden, want we hebben al gezien dat Umba bijzonder goed kan klimmen. Hoewel hij nog niet even regelmatig is, logisch gezien zijn leeftijd. Maar wel een leuke renner om naar uit te kijken, kan hoog eindigen in dit veld. Ouderdomsdeken Alessandro Bisolti mag de jonkies gaan begeleiden. Waarbij we verder vooral uitkijken maar Marti Vigo del Arco. Weer zo'n leuk experiment. Laten we een langlaufer halen, eentje die ooit zelfs meedeed aan de Olympische Spelen. Het kan allemaal tegenwoordig. Paar amateurkoersen gereden dankzij corona en hoppa, het was alweer geregeld. Je kan beter uit een andere sport komen dan het wielrennen, maakt je kans om prof te worden alleen maar groter. Marti Vigo begon dit jaar met een valse start, maar heeft inmiddels de Ronde van Turkije in de benen. Daar reed hij geen moment in beeld, maar misschien kan hij in Rwanda zijn gigantische testresultaten omzetten naar de praktijk.
De volgende ploeg op de startlijst is het fantastische Maleisische Terengganu. Vorig jaar waren ze er ook al bij, en toen wist Carlos Quintero vijfde te worden. Quintero is dit jaar ook weer enorm op dreef, flink aan het schroeien in Turkije. Zodra het bergop gaat is Quintero een gevaar, en het gaat dit jaar enorm vaak bergop. Quintero is erbij, en gaat zijn prestatie van vorig jaar kunnen verbeteren, gok ik. Mocht dat niet het geval zijn, dan hebben ze altijd Metkel Eyob nog. Recordhouder in Rwanda, in totaal won Eyob hier vijf ritten. Wel allemaal toen het nog 2.2 was. Vorig jaar was Eyob ziek en moest hij snel afstappen. Hopelijk gaat het dit jaar beter en kan hij zich tonen. Ook een goede klimmer, zou eigenlijk wel weer een rit moeten kunnen winnen. Artem Ovechkin is er ook nog, de Russische renner die nooit een klimmer was tot hij ineens op continentaal niveau begon te schroeien. Al is dat schroeien ook wel weer voorbij, maar toch een renner die je niet uit mag vlakken. Twee Aziaten maken de ploeg compleet. Choon Huat Goh uit Singapore. Geen goede renner, goh, dat had je vast niet verwacht. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff is de enige Maleisiër van dienst. Ook niet echt een fenomeen, vooral knechten voor Quintero en Eyob mogen we verwachten.
Er zijn ook een aantal nationale ploegen aanwezig, waaronder die van Algerije. De meest in het oog springende naam is die van veteraan Azzedine Lagab. Oud, maar nog niet versleten. In het verleden won hij nog wel eens wat, maar die tijden zijn wel voorbij. Vorig jaar 31e hier, dat was niet best. Zal vooral veel in de aanval moeten gaan, wil hij opvallen. Nassim Saidi is er ook bij, die viel dit jaar op tijdens de Afrikaanse kampioenschappen. Kon het Ryan Gibbons nog behoorlijk moeilijk maken, al won Gibbons uiteindelijk wel. Vooral een sprinter, maar dat parcours tijdens de Afrikaanse kampioenschappen in Egypte was niet vlak. Komt dus ook aardig een heuvel over, Saidi. Wat hij in Rwanda kan doen gaat wel een verrassing zijn, want om een of andere reden reed hij hier nog niet eerder, terwijl hij wel al 26 is en al jaren zo'n beetje alles koerst in Afrika. Ayoub Sahiri is jong (2001) en heeft ooit wel laten zien talent te hebben. Benieuwd wat hij kan in Rwanda, al verwacht ik er niet direct veel van. Hamza Mansouri is een van de vier fietsende Mansouri's in Algerije. Kunnen allemaal wel wat, maar niet genoeg om echt memorabel te zijn. Hamza is ook blijven hangen. Dit jaar wat verre ereplaatsen in Turkije, niets wat doet vermoeden dat je deze naam vaak gaat horen de komende dagen. Mohamed Amine Nehari maakt het vijftal compleet. Geen uitslagen van enige importantie.
We gaan door met Israel, de enige WT-ploeg aan de start. Al sturen ze niet echt hun sterkste ploeg. Oorspronkelijk was het wel de bedoeling dat Seb Berwick zou rijden, een interessante klimmer, maar hij is vervangen door een Israëliër van de continentale ploeg. Sowieso staan er met Edo Goldstein, Omer Lahav en Guy Sagiv drie Israëliërs aan het vertrek. Twee van de continentale ploeg, eentje van de WT-ploeg. Lahav is nog jong en was er vorig jaar ook al bij, maar presteerde anoniem. Guy Sagiv is vaak blij als hij de finish haalt en Edo Goldstein (niet te verwarren met Omer Goldstein die voor de WT-ploeg rijdt) is nog heel jong. Werd dit jaar wel al 17e in de Giro del Belvedere, zou dus zomaar een talent kunnen zijn. Maar we houden niet direct veel rekening met hem, de aandacht gaat vooral uit naar James Piccoli. De Canadees schroeide in 2019 heel Amerika plat, maar zijn overstap naar de World Tour viel niet mee. Matige resultaten vorig jaar, tot nu toe niet veel betere resultaten dit jaar. Toch zou hij als klimmer hier zijn ding moeten kunnen doen. Als het hem maar beter vergaat dan Patrick Schelling vorig jaar. Israel heeft ook nog Norman Vahtra bij, een sprinter uit Estland. Norman kan tijdens de eerste rit zijn ding doen en daarna zit hij dik in de shit. Israël heeft niet de beste renners meegenomen, maar verder zijn de kleppers wel op de afspraak. De eigenaren zijn in Rwanda, echt waar. Die puissant rijke patser uit Canada is er bijvoorbeeld bij. Want er zijn parallellen tussen Rwanda en Israël. Allebei een genocide meegemaakt, dat soort teksten. De band tussen beide landen moet aangehaald worden, en Israël zou misschien ook wel een kans willen geven aan een jonge Rwandese renner. Alles wordt uit de kast gehaald om een goed figuur te slaan. Lesgeven op schooltjes, spullen uitdelen aan de kindertjes. Een
ronkend persbericht. Je zou ze bijna sympathiek gaan vinden. Maar dan toch net niet helemaal.
Dan kunnen we door naar een van onze favoriete ploegen, Bike Aid(s)! Nikodemus Holler is op papier de kopman. Inmiddels ook alweer wat ouder. Veel mooie ereplaatsen bij elkaar gefietst, al is het parcours in Rwanda uiteindelijk toch vaak te lastig voor hem. Maar dat maakt niet uit, dan gaat hij als mentor verder. Een rol die hem ook goed ligt, Niko maakt altijd een sympathieke indruk. Is vaak druk bezig met de Afrikanen. Ditmaal neemt Bike Aid twee jonge Afrikanen mee, Charles Kagimu uit Oeganda en Salim Kipkemboi uit Kenia. Van Kipkemboi dachten we allemaal dat hij een fenomeen was toen hij ooit Rebellin klopte in de zandbak, maar daarna heeft hij dat soort prestaties nooit meer kunnen herhalen. Jammer, heel jammer. Ook Kagimu heeft uiteindelijk niet vaak zijn talent kunnen laten zien. Überhaupt omdat ze niet veel hebben gekoerst. Visumproblemen, corona, noem het allemaal maar op. Ach, Salim Kipkemboi heeft in ieder geval wel zijn eigen hut laten bouwen in Kenia, daarmee maakt hij daar al stevig de blits. Ook wat waard. Zijn vorige passage in Rwanda viel niet mee. Kagimu is hier überhaupt nog nooit geweest. Tegen beter weten in blijf ik hopen op mooie prestaties van de nog steeds jonge Oegandees en Keniaan. Hup Salim en Charles! Ande van Engelen is er ook nog, een Nederlander, ja! Fietst inmiddels ook al jaren bij Bike Aid en laat soms mooie dingen zien, maar dit is te lastig voor hem. Nee, eigenlijk moeten we vooral kijken naar de Zweed. De boomlange Erik Bergstrom Frisk is een sterke klimmer. In de gaten houden.
De volgende ploeg is de tweede Rwandese continentale ploeg en de derde Rwandese ploeg in totaal. Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortom. En hier zit meteen weer een verhaal. SACA is de ploeg van Moise Mugisha, die vorig jaar tweede werd. Hij had zelfs kunnen winnen, volgens sommige bronnen. Maar, Moise Mugisha is er dit jaar niet bij! Hoe kan dat nou? Het schijnt dat hij ruzie heeft met zijn ploeg. Waarom? Geen idee. Het is wel zo dat Rwandese wielrenners niet altijd even gedisciplineerd zijn. Sterling Magnell, die jarenlang allerlei Rwandese renners heeft begeleid, heeft hier al vaker over verteld. Zodra de Rwandese wielrenners succes hebben denken sommigen dat ze er al zijn en willen ze niet altijd meer luisteren naar de coach. Zoiets zou ook bij Moise Mugisha gebeurd zijn. Of het ging gewoon ordinair om geld, dat valt ook niet uit te sluiten natuurlijk. Hoe dan ook, Moise Mugisha is er niet bij, en dus is de beste Rwandees van de vorige editie afwezig. Pijnlijk, vooral omdat de Rwandezen zo graag weer eens willen winnen. Het zal nu van Jean Eric Habimana moeten komen, het grootste talent van de ploeg. Vorig jaar slechts 38e, maar dat was zijn eerste jaar als belofte. Hij zou nu beter moeten zijn. Seth Hakizimana deed vorig jaar ook mee, werd toen 49e. Nee, daar gaan we niet op letten. Shemu Nsengiyumva werd vorig jaar 33e, hmm, is 'm ook niet echt. Fidel Dukuzumurenyi, - Dukuzumurenyi op de startlijst, werd vorig jaar zo'n beetje laatste. Nee, zonder Moise Mugisha wordt het lastig voor deze ploeg. Jean Baptiste Nsabimana is er ook bij. Heel jong, 19 nog maar. Heeft amper uitslagen, dus het is lastig om hier iets over te zeggen. Ai, Moise, had nu toch maar geen ruzie gemaakt jongen. Hup Habimana, dan maar.
Een wat korter intermezzo tussendoor. Tarteletto-Isorex. Die zouden eerst niet meedoen, maar mochten invallen. Qua renners hebben ze toch wel een probleem. Alfdan De Decker geeft het in het interview hierboven zelf gelukkig al aan, het is niet echt een koers voor hem. Het zal tijdens de eerste rit moeten gebeuren, daarna kan hij net zo goed meteen weer naar huis gaan. Andreas Goeman is volgens mij ook vooral een snelle renner die veel gaat afzien in Rwanda. Voormalig veldrijder, dat dan weer wel. Elias Van Breussegem is de koning van de DNF, al drie stuks te pakken dit jaar. Gianni Marchand is ook vooral een sprinterstype, al komt hij ook nog wel redelijk een heuvel over. Vooral in het verleden, de afgelopen jaren noteert hij niet echt veel goede resultaten meer. Lennert Teugels is waarschijnlijk de meest interessante renner van deze ploeg. Lijkt redelijk te kunnen klimmen, wat je hard nodig gaat hebben de komende week. Maarja, verder niet echt een ploeg waar we veel aan gaan hebben, vermoedelijk.
We zijn er bijna. Echt waar. ProTouch is de voorlaatste ploeg. Met Kent Main als absolute kopman. Werd vorig jaar derde, na het schrappen van Schelling. Reed aanvallend en pakte vooral daardoor veel tijd. Komt als klimmer tekort, maar is wel een sterke rouleur. Deze editie ligt hem iets minder, denk ik. Vooral vanwege die aankomsten bergop. Maar alsnog verwacht ik een mooie prestatie van hem. En ik hoop dat hij toch nog ooit de WT gaat halen, want daar is hij goed genoeg voor. Hup Kent. Gustav Basson is ook een sterke renner, maar niet echt een klimmer. Calvin Beneke is gewoon niet zo goed, kan gebeuren. Andries Nigrini (vernoemd naar Andries Jonker neem ik aan) is jong, maar niet buitengewoon getalenteerd. Callum Ormiston heeft meer talent, al wordt het ondertussen wel tijd dat hij dat eens gaat laten zien. Alle ballen op Kent Main, en verder niks.
Houden we Wildlife Generation Pro Cycling over, een Amerikaanse continentale ploeg uit Californië. Bij deze ploeg kijk ik vooral uit naar de lange blonde manen van Alex Hoehn. Een klimmer, zeer zeker. 13e in Turkije, recentelijk. Niet heel denderend, maar kan in deze koers ook best een eind komen. Dan heb je Sergei Tvetcov nog, de Roemeense Moldaviër. Kan ook altijd wel wat in dit soort koersen. Cormac McGeough, Jason Saltzman en Spencer Petrov zijn dan weer namen die me minder zeggen, we houden vooral Hoehn in de gaten. Cormac McGeough z'n laatste tweet is dat de Ronde van Rwanda niet doorgaat. Ik weet niet of dat een poging tot humor is, maar als dat zo is vind ik het niet voor te lachen. Dat de ploeg staat voor het promoten van gezondheid van lichaam en planeet vind ik dan wel weer nobel.
En dan had Ethiopië er dus eigenlijk ook moeten zijn. Maarja, de situatie in dat land is niet zo gunstig. Desondanks waren ze toch van plan een ploeg te sturen vol met renners die ik niet ken. De bekendste Ethiopiërs zijn nu in Europa. Grmay, Hailemichael, Abreha... Misschien dat er nog wat andere renners ergens ondergedoken zitten, het is kommer en kwel. Daarom kwam Ethiopië in eerste instantie aanzetten met Sintayehu Kebede, Samson Alemayahu, Yared Beharu, Hamza Hassen en Adisu Mekonnen. Allemaal nog nooit van gehoord. En dat gaat zo blijven, want ze staan dus uiteindelijk niet op de officiële startlijst. Helaas, erg jammer. Hopelijk is het volgend jaar weer rustig in Ethiopië en Eritrea, al was het maar voor de koers.
75 renners dus slechts. Met Cristian Rodriguez, Quentin Pacher, Pierre Rolland, Carlos Quintero, Kent Main, Oscar Sevilla, Alex Hoehn, James Piccoli, Alexis Vuillermoz, Sirak Tesfom en nouja shit nu ben ik als een Emil alle namen aan het opnoemen als favoriet laat maar. Maar goed, in ieder geval vooral veel buitenlandse favorieten, voor de Afrikanen ziet het er dit jaar minder goed uit. De beste Rwandees ontbreekt, goede Eritreeërs ontbreken, Ethiopië is er niet eens bij, ga zo maar door. We krijgen vermoedelijk een winnaar van een ander continent. Misschien wel voor het eerst een Europeaan. Toch blijf ik hopen op een Afrikaanse verrassing. Een Rwandese verrassing, dat mag ook.