Mar 8, 2020
Ik moet iets opbiechten. Wanneer ik op avontuur ga, voel ik me altijd in mijn nopjes. Ik voel me comfortabel om weken alleen jungles te verkennen, bergen te klimmen of desolate plekken op de wereld te verkennen. Maar wanneer ik op plaatsen als Bocas del Toro terechtkom, paradijslijke eilandjes met uitgestrekte stranden en perfect weer… dan mis ik iemand om die plaats mee te delen. Op een bepaalde manier was ik dan ook opgelucht dat ik enkele dagen later in Boquete, Panama aankwam.
Enkele jaren terug zag ik een reportage over twee Nederlandse meisjes die spoorloos verdwenen in de jungle van Panama. Een zaak die nooit echt is opgelost. Ik wist het niet op voorhand, maar dit alles gebeurde in de omgeving van Boquete. Wat is er dan gebeurd?
Het is een van de meest mysterieuze zaken ooit en toegegeven, en van de meest emotionele. Het hele verhaal ontdekken zorgde ervoor dat het nog steeds door m’n hoofd spookt.
Twee meisjes, Lisanne en Kris, komen na enkele weken in Bocas del Toro te hebben gespendeerd terecht in Boquete waar ze vrijwilligerswerk willen uitvoeren. Dat plan ging niet door waardoor ze plots tijd over hadden. Tijd om te hiken.
Ze kozen ervoor om op 1 april 2014 de El Pianista trail te wandelen. Een trail die hen in twee uur op een uitzichtpunt zou brengen, op de Continental Divide. De wandeling had ik zelf ook op mijn planning. Alleen kwamen ze nooit terug naar beneden. Een massale zoektocht begon.
Zijn ze verdwaald geraakt op de trail? Erg onwaarschijnlijk dat ze op de El Pianista zijn verdwenen, zo zou de toekomst uitwijzen. Maanden later zouden een rugzak en enkele botresten worden teruggevonden, bij een rivier op 14 uur van Boquete. De digitale camera en de gsm’s zouden de komende maanden en jaren veel voer voor speculatie geven.
Foto’s tonen selfies van de twee meisjes op de El Pianista. Om 13u in de namiddag zouden ze de Mirador bereiken, twee uur na aanvang. Alleen zouden ze daarna niet zijn teruggekeerd, maar verder hebben gewandeld.
De El Pianista trail is een trail die in de jungle leidt en waarbij toeristen bij het uitzichpunt eigenlijk terugkeren. Het pad gaat echter ook verder, over de Continental Divide, helemaal de jungle in tot aan Amirante in het noorden. Om de een of andere reden besloten Lisanne en Kris die richting uit te gaan. Ik besloot dan maar hetzelfde te doen.
De uitgestrekte jungle voorbij de Mirador wordt door de locals en lokale stammen ‘jungle hell’ genoemd. Ik merk vrij snel waarom. Waar El Pianista nog een leuk wandelpad was, verandert deze meteen eens voorbij de mirador. Diepe modder, donkere en steile canyons die in de jungle afdalen. Het is misschien het best te vergelijken met wat je soms ziet in tekenfilms. Hoe een sprookjesbos plots verandert in een duister woud.
De laatste daglicht foto van de meisjes wordt genomen een uur na de selfies op de mirador. Op en plaats die, zo wordt aangenomen aan de Bocas zijde van de Continental Divide zou liggen. Nog eens 2,5 uur later, om 16u39, zouden ze voor de eerste keer het noodnummer 112 bellen. De poging mislukt echter door het gebrek aan ontvangst in de jungle.
Na een spannende en moeilijke afdaling in de jungle canyons, kom ik na 45 minuten aan bij kleine stroompjes die erg lijken op de locatie van hun laatste foto. Het is tevens het laatste wat men zeker van is. Zijn ze hierna teruggekeerd en is dit de reden waarom er geen fotos meer zijn gemaakt in daglicht? Tenslotte was het al 14u en moesten ze nog zeker 3 uur terugwandelen.
Het lijkt erop dat ze om de een of andere reden verder zijn gegaan. Wisten ze niet dat de enige weg naar Boquete via dezelfde weg terug is? Of is er zoals kwatongen beweren een derde in het spel?
Niet voor niets is dit deel van de jungle een beruchte route voor ilegale orgaanhandel. Het enige wat zeker is dat 2,5 uur later iets is gebeurd waardoor ze hulp nodig hadden.
De officiele verklaring luidt dat de twee meisjes gevallen zijn bij een van de monkeybridges over de wilde rivier en zo meegesleurd zijn. Dat zou verklaren waarom maanden later restanten zijn terugevonden bij de rivier. De monkeybridges bestaan uit een drie touwen gespannen over de rivier. Een voor de voeten en twee voor de handen. Een moeilijke onderneming dus waar ook mensen van lokale stammen verongelukken.
Ik wandel zelf verder, steeds achteromkijkend en het pad in mijn fotografisch geheugen opslagend. Zelf verdwalen is niet mijn bedoeling. Maar een groot deel van me wil op de plaats zijn waar het voor hen misging. De zaak snappen, want na zes jaar circuleren er zoveel speculaties op het net dat het onmogelijk is nog te gissen wat plausibel is.
Er zijn heel wat vreemde dingen die de hele zaak mysterieus maken. Zo ontbreekt er een foto op de camera. Net de foto tussen de laatste in daglicht en de eerste bizarre nachtfoto. Deze is nooit gerecupereerd kunnen worden wat er zou kunnen op wijzen dat deze achteraf met een pc is verwijderd. Ook was het bekkengedeelte van Kris helemaal verbleekt terwijl de voet van Kris nog in staat van ontbinding was. Ook de vele ooggetuigenissen de eerste dagen na verdwijning zorgden voor verwarring. Zo waren er die beweerden hen te hebben gezien rond 16u beneden bij de trailhead.
Kunnen ze de eerste monkeybridge hebben bereikt en is dat de reden van hun noodoproep? Op mijn gps lijkt die rivier maar erg traag dichter te komen, en gezien ik niet weet ofdat effectief de locatie is besluit ik na iets meer dan twee uur terug te keren. Het vreemde is dat ik net een open grasveld ben gepasseerd, in de jungle, met een omheining. Hier leven dus mensen in de buurt. En dat op minder dan een uur van waar zij wellicht hun noodoproep hebben geplaatst. Als er iets was gebeurd met een van de meisjes, waarom kwam de ander hier dan niet om hulp?
Feit is dat ze de dagen daaropvolgend af en toe nog eens naar het noodnummer zouden proberen te bellen. Zonder resultaat. Tussenin proberen ze batterij te sparen, maar na enkele dagen is de telefoonbatterij van Lisanne toch leeg. Later zou met de
iPhone van Kris 77 keer een verkeerde pin zijn ingetoetst. Wijst dit er op dat Kris al overleden was en Lisanne haar pin niet wist?
Waar alles helemaal bizar wordt is wanneer op de digitale camera’s foto”s worden ontdekt die in de nacht van 8 april, tussen 1 am en 4 am worden genomen. 90 foto’s om precies te zijn met flits, maar die niets duidelijk vertonen. Genomen vanaf dezelfde locatie waarvan men gelooft in de buurt van de monkeybridge. Een poging om helikopters te seinen? Het zou een allerlaatste poging zijn. Drie dagen later, op 11 april gaat de
iPhone nog een laatste keer aan. Voor een volledig uur, tot de batterij het ook begeeft.
Twee maanden later wordt een rugzak gevonden op de oevers van de rivier Culebre, op korte afstand van waar de stam Ngobi leeft. In de rugzak zit alles nog in vrijwel perfecte staat. Later zou in de buurt ook nog een hal bekken van Kris worden gevonden en een schoen van Lisanne met haar voet er nog in. De volledige lichamen zouden nooit worden gevonden.