FollowPrishaupthebloodymountain deel #4

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 19:48 schreef sjampoeh het volgende:
Prachtige foto's en dagboekachtig verslag
Hier ook geen problemen met de foto's laden hoor

Thanks! dagboek? Dat was niet de bedoeling

[ Bericht 0% gewijzigd door Prisha op 07-03-2020 10:11:26 ]

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 21:13 schreef Deisyy het volgende:
Wat een geweldig mooie foto's Prish en je verhalen zijn zo bijzonder, wat ontzettend tof dat je dit gedaan hebt!

Thanks

quote:

Op vrijdag 6 maart 2020 19:34 schreef Lucky2Bastard het volgende:

[..]

Je omschrijft het juist prima zo. Het is in de verste verten niet te vergelijken met jouw klimavontuur, maar in militaire dienst ooit een dropping gehad met volle bepakking. We hebben een avond en hele nacht gelopen voor we bij de eindbestemming aankwamen. Daar hadden we wel volop training voor gehad, maar niet met volle bepakking. Op een gegeven moment zat ik compleet stuk en ging het vanzelf over in een soort trance ritme. Dat zal zo'n beetje plaatsvinden (denk ik) op het moment dat je stopt met piekeren of je het wel haalt.

Vandaar dat ik daar zaterdag over begon. Volgens mij is het precies wat jij op sommige stukken meemaakte én inderdaad het overstijgen van de zwaarte door alle indrukken en het natuurschoon daar.

Ik had het je in ieder geval nog niet voor een vierde na kunnen doen.

Dat trance ritme is wel herkenbaar. Die summit nacht was precies zo.

De andere dagen was net iets anders. Ik had het dag 2 zwaar. En dan dus vooral mentaal. Ik weet nog dat ik dacht: goh, de benen voelen goed. Conditie voelt goed. Dat is het niet Het was een gevecht met mezelf, met zorgen. Kan ik dit wel. Waarom ben ik hier. Hou ik de anderen niet op? Vinden ze me te langzaam? Zouden ze geïrriteerd zijn? Wat zal de groep wel niet denken....dat soort dingen. Maaike hielp daar enorm bij moet ik zeggen. Ze zag dat ik mentaal aan het worstelen was en kon met de juiste vragen tot de kern komen. Ze had goede, wijze woorden en dat heeft die blok wel doorbroken.

Door dat allemaal aan de kant te gooien en me puur te focussen op mezelf en het genieten, dat maakte het verschil. Ik kan niet beter omschrijven als dat ik op een gegeven moment inwaards keerde? En dat was heel mooi. Wel genieten en verwonderen van alle indrukken van buitenaf...en tegelijkertijd, wat ik ook aan Sjampie probeerde te uit te leggen eerder, alle overtollige bagage in je hoofd lozen. Het hoofd helder krijgen. En daarom was het ondanks dat het zwaar was, in mijn belevenis niet zo erg.

Ahhh ik kan het lastig omschrijven. Ik kan hier wel een hele tijd over doorkletsen. Maar goed, dat hoort hier uiteindelijk ook niet, is niet interessant verder. Het was wel heel bijzonder in elk geval. En het voelt nog steeds goed!

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:09 schreef sjampoeh het volgende:

[..]

Dat vond ik juist leuk

Ik wilde gewoon een korte beschrijving doen van die dag en wat je op de foto's ziet, geen "lief dagboek" achtig iets Naja. Whatever. Maakt niet uit verder. Het gaat uiteindelijk om de foto's

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:44 schreef Deisyy het volgende:

Ik vond het juist helemaal geen lief dagboek-verhaal, maar een mooi en duidelijk verslag van jouw avontuur.

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 18:44 schreef sjampoeh het volgende:

Ik bedoel ook meer een reisverslag . Ik vind je ervaringen erbij, net zo leuk als de prachtige foto's

Ah ok. Ik was al aan het kijken of ik wat weg moest halen of aanpassen. Dan houden we het zo

Foto’s dag 5: Barranco naar Karanga camp

Vandaag: de dag van de beklimming van de beruchte Barranco Wall. Toen ik hier voor het eerst over las werd het omschreven als ‘an imposing sheer vertical wall’. Bij aankomst in het kamp gisteren kon je het door de nevel niet goed zien. Later op de avond, bij zonsondergang, trok de nevel weg en zag je de Wall in alle huiveringwekkende glorie. Zéér imposant inderdaad.

Holy fuck Dat ding gaan we beklimmen??

Gisterenavond bij de ondergaande zon
(ik doe een aantal foto's hier in z'n geheel, als je doorklikt kun je kiezen voor bekijken in volledige resolutie, dat is best mooi):





‘s Morgens bij het ontbijt had ik mooi zicht op de Wall. Er waren heel wat gekleurde puntjes te zien, vrij hoog al. Die waren heel erg vroeg al op pad gegaan om de grote drukte voor te zijn.



Barranco camp is een hele grote en drukke camp. Ik geloof dat 5 routes hier bijeenkomen, en dat moet allemaal die muur op. Inclusief alle porters. Vroeg gaan is geen gek idee. Wij gingen, zoals elke dag, om 8 uur van start. Eerst een stukje afdalen nog, naar de voet van die muur. En daarna…..up up up.

Eerst een riviertje nog oversteken:



De stokken waren opgeborgen. Je had hiervoor beide handen en voeten nodig voor het klimmen. Ik had hier voor het eerst ook handschoenen aan. Dunne wel. Niet zozeer tegen de kou als om de handen te beschermen.

Erg snel ging het niet….zoveel mensen die de muur op moesten. En de porters gingen dezelfde route, met die zware bepakking op hun hoofd..hoe doen ze dat echt ongelooflijk als je dat zag

The Barranco-verkeersopstopping




En het blééf maar komen, die mensen. Hier al op aardige hoogte en je ziet rechts boven in beeld bij dat riviertje waar we vandaan kwamen. En waar nog steeds klimmers en porters aan het oversteken waren.



Klimmen en klauteren.





Ver beneden was Barranco camp te zien:



Even pauzeren halverwege de muur. Mooi plekje met prachtige uitzicht.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En weer verder…up up up. Steeds maar verder omhoog.



En eindelijk….bovenop de Wal . Wat een heerlijk gevoel was dat, echt niet te beschrijven. Even uitrusten voor we weer verder gingen. Het weer was wederom prachtig. En…boven de wolken! Zo vreemd om op de wolken neer te kijken. Prachtig en bizar tegelijk.




Prachtig uitzicht op de top. Zo mooi. En steeds dichterbij.





Na wat rust gingen we verder naar Karanga camp. Nog een paar uur voor de boeg. Gelukkig hield mijn been het goed. Bij het klimmen had ik er niet zoveel last van. Na de top van de Wall volgde eerst een afdaling en daar voelde ik hem wel, maar het was goed te doen.

Zodra we iets lager kwamen, was er ineens ook meer vegetatie:






Karanga camp was op een gegeven moment te zien. Op deze eerste foto zie je het groene dak en de gekleurde tentjes helemaal bovenin. Nog wél een heel stuk omhoog (en eerst omlaag ook nog).





Yes! Gehaald



Wat minder leuk was: hoogteziekte. Misselijk en niet kunnen eten. ’s Avonds voor het eerst diamox genomen. Niet kunnen/willen eten is best vervelend.

Wat ook vervelend was: die tent staat schééf!!



De laatste paar nachten was dat al zo. Er zijn weinig kampen met "rechte" stukken. Vaak stuurde een expeditie één of twee porters al héél vroeg vooruit om zo het beste plekje te bemachtigen.

Ik moet zeggen dat we best vaak een goede plek hadden. Die hellingen was weinig aan te doen uiteindelijk, je bent op een fucking berg tenslotte Maar dit was heel scheef wel. Waardoor ik steeds naar beneden gleed ‘s nachts. Zou niet zo erg zijn, zou je denken. Die tent houdt je tegen, het is niet dat je naar buiten glijdt of zo. Nee, oke. Maar vanaf dag 3 was het heel erg koud s nachts. Het werd ook steeds kouder. Er was, ik denk vanaf dag 4, ijs op de tent. Het tegen de tent aankomen met je voeten was geen pretje. Ondanks de warme slaapzak én de sokken, werden de voeten heel erg koud. En de druk van de tent was ook heel vervelend aan de voeten.

Gelukkig kwamen er een paar tips.
Tip 1: zoveel mogelijk spullen onder het matras leggen zodat het wat rechter lag.
Tip 2: En je rugzak of duffel aan het voeteneind zetten zodat je daar tegenaan kwam ipv de tent. Dat ging ik deze nacht voor het eerst proberen, kijken of dat helpt. Dat omhoog tijgeren s nachts was ik een beetje beu.

Voor de rest: alles prima! De Barranco Wall overwonnen en weer een dag volbracht. Uiteindelijk vond ik dit een van de leukste dagen.

Tijdens het eten was de sfeer vrij uitgelaten, iedereen had veel lol gehad vandaag. En morgen was het bijna zover: we zouden we op weg gaan naar Barafu camp, oftwel base camp. Ineens voel je het: de top is bijna in zicht, ik ben er bijna...

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:44 schreef pullup het volgende:
Beste fotoserie tot nu toe

Kicken

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:47 schreef oma-Nijn het volgende:
Zoooo gaaf
Verder geen woorden voor

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 20:51 schreef Deisyy het volgende:
Prachtige foto's zeg en samen met jouw verhaal zo bijzonder

quote:

Op woensdag 11 maart 2020 21:34 schreef Voxs het volgende:
Fantastisch

thanks guys

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 13:41 schreef puzziepie het volgende:
Wauw Prish!! Wat een gave foto's !!!

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 16:29 schreef sjampoeh het volgende:
prachtig

Thanks

quote:

Op donderdag 12 maart 2020 21:57 schreef Superbadeendje het volgende:
Mooi verslag Prishe, ik zit ervan te genieten.

thanks