FollowPrishaupthebloodymountain deel #4

quote:

Op maandag 2 maart 2020 20:25 schreef TillyB het volgende:
Fijne update mooie foto's happy Prish

thanks
Nu ik die foto's zie heb ik het pas door dat er gewoon drie man nodig waren om me die riviertje over te helpen

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 21:43 schreef Recce het volgende:

[..]

Wat een prachtige luchten daar! Intens blauw! Heel mooi. Benieuwd naar het verslag van de volgende dagen.

Thanks! Ben er wat langzaam in maar de rest volgt deze week stukje bij beetje.

Die luchten waren prachtig inderdaad. Wat dat betreft hadden we veel meer geluk dan de voorgaande groepen. Die hadden elke fokking dag regen.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 09:37 schreef sjampoeh het volgende:
Werkelijk prachtig iets wat ik nooit zelf ga zien, ben ik bang. Respect girl
Valt dit nog te toppen

Thanks. Zeg nooit nooit sjampie...wie weet waar jij over een jaar staat, you never know!
En ach toppen.....elk nieuwe ervaring is een mooie

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 09:42 schreef cafca het volgende:
Toffe foto's Prisha!

Thanks!

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 18:37 schreef Recce het volgende:

[..]

Gaaf! Van de korte verslagen die via Tilly kwamen, was ik een beetje bang dat je ook de hele tijd in de regen had gelopen. Gelukkig viel dat mee dus.

Dat viel enorm mee gelukkig. Dat maakt het zoveel fijner.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 19:03 schreef Soury het volgende:
Mooi zeg, jullie hadden ook wel het weer mee zo te zien. Het kan ook spoken. Tof

Thanks! En ja we hadden er niet een week eerder moeten zijn, wat dat betreft hadden we echt geluk.

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 21:24 schreef Charmian het volgende:
@:prisha kijktan, is een daytrip, mooi toch

[ afbeelding ]

Ha ja zeker! Ziet er bizar en mooi uit. Ik heb sowieso de Inca trail naar Machu Picchu in het vizier voor ooit een keer. Dan kan die regenboog 🌈 er ook wel bij

quote:

Op woensdag 4 maart 2020 21:35 schreef pullup het volgende:

[..]


Je had in de reisbranche moeten gaan, goede promo, ik wil er nu ook al heen

Het zal wellicht ook wel moeilijker zijn iets te vinden waar Prisha niet heen wil

Eigenlijk wel. China en Japan Bijvoorbeeld trekken me totaal niet.

Foto’s dag 4: Van Shira 2 via Lava Tower naar Baranco




Vandaag een lange dag met een flinke acclimatisatie klim.
We werden al vooraf tijdens de trainingsdag in Nederland gewaarschuwd voor deze dag. Het is een lange en lastige route. Vanuit Shira 2 (3850m) eerst omhoog klimmen naar Lava Tower op 4600m. Best een behoorlijke stuk omhoog. Bij de Lava Tower zou een warme lunch klaarstaan. En daarna volgt de lange (lange lange lange…er kwam geen eind aan) afdaling naar Baranco camp op 3900m.

De dag begon zonnig. Strakblauwe lucht, wolkjes hier een daar. Geweldig mooi. De route naar Lava Tower was ook heel mooi. Op een gegeven moment was er prachtig zicht op Mount Meru ( 4566) wat ongeveer 70 km naar het westen van de Kili ligt.





Het landschap bleef veranderen. Van de lage begroeiing van Shira 2 was er nu enkel een polletje gras hier en daar. Vervolgens alleen maar stenen en gruis. Een bizar landschap met een geheel eigen schoonheid.





Fijne pauzeplek met prachtig zicht op Kili en lekker in het zonnetje. En genoeg hoge stenen nog om iedereen het zicht te ontnemen van mijn ongoing struggles met die stomme she-wee. Die ik later helemaal niet meer gebruikte, het ging beter zonder

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En weer verder omhoog. Steeds hoger. We konden de hoogte goed voelen. Ademen was een stuk moeilijker. Bij het leveren van inspanning door het klimmen is het fijn om diep adem te kunnen halen….maar dat kon niet. Het bleef ergens halverwege steken. Waardoor men eigenlijk heel snel en oppervlakkig ademhaalde. Heel bizar gewaarwording.




En daar was Lava Tower!




We zouden hier ongeveer een uur blijven, niet langer. Dat zou genoeg zijn voor een goede acclimatisatie. Door meteen af te dalen zouden de effecten van de hoogte moeten meevallen. Dat bleek toch later voor een aantal tegen te vallen.

De grootste gedeelte van de porters hadden een andere route genomen, rechtstreeks vanuit Shira 2 naar Baranco. Een aantal gingen met ons mee naar de Lava Tower. En toen we daar aan kwamen stond de eettent klaar evenals de kooktent waar de kok druk bezig was geweest een warme lunch klaar te maken. Het was heerlijk, die lunch, maar, nu nog steeds, heb ik dat dubbel gevoel. Dat ze al die spullen naar boven hebben moeten dragen, alleen om ons van een warme lunch te voorzien.

Zelfs de wctent stond boven. Was fijn om niet een steen op hoeven te zoeken…maar toch



En daarna de afdaling. We kwamen in de mist terecht en halverwege de afdaling begon het ook nog eens lichtjes te regenen. Het was tijdens deze afdaling dat ik over natte rotsen uitgleed en de spier in mijn bovenbeen verrekte. Auw!




Die porters liepen dezelfde route, alleen met 20 kilo bij zich. Zoveel bewondering voor




Na een stuk afgedaald te zijn was ik de groep inmiddels weer kwijt. Ik ging heel langzaam en voorzichtig met de hulp van een van de gidsen (put your foot there, then there…NO not there slippery!). Wel even gestopt om deze foto’s te maken van de Lava Tower, waar we dus net vandaan kwamen en nu gehuld in nevel. Ik kon zo stiekem ook even op adem komen.




Stukje verderop zagen de gids en ik ineens iemand van onze groep, die midden op het pad zat. Hij was op ons aan het wachten zodat ik het laatste moeilijke stuk niet alleen met de gids hoefde te lopen. Heel lief! De gids die bij hem was, was verder gelopen en kreeg later een reprimande. Ze mogen nooit iemand alleen laten en dat had hij dus gedaan. Een stuk verderop was de hoofdgids daar ook en zo liepen we met z'n vieren dat laatste stuk.

Het was nat, het was lastig, het was glibberen en glijden op die rotsen. En er kwam geen eind aan. Ik was al moe van de klim omhoog naar Lava Tower en door die vermoeidheid maakte ik fouten en gleed ik dus uiteindelijk uit. Omdat we al achterliepen namen we ook nauwelijks tijd voor pauze. Voor donker binnen zijn was wel heel belangrijk.



Op een gegeven moment zagen we héél in de verte de gekleurde tentjes van het kamp. Maar het beeld daar vertekent enorm. Het duurde nog iets van 2.5 uur eer we er waren. Ik vroeg nog aan de gids: how long?? Ik vroeg dat meer omdat ik moest plassen en het liever in de tent deed als achter een rots op deze drukke route. Gids: oh…40 minutes or less. Nou dikke doei, 2 uur later waren we er nog niet. Toch maar een rots opgezocht



En hier heel dichtbij. Met de Baranco Wall verscholen achter de wolken


We waren er bijna. Er zat op het eind nog een verraderlijke klim in. Iedereen heeft een “vaste” porter die altijd jouw duffel droeg en in de tent klaar zet. Hij verwelkomt je in kamp en laat zien waar je tent staat. “Mijn” porter was halverwege die laatste klim me tegemoet komen lopen om mijn rugzak over te nemen. Ik strubbelde wat tegen maar na aandringen van de drie heren toch afgestaan. Dat liep een heel stuk fijner inderdaad.

YEAHHHHH Eindelijk!!!! Ik kwam strompelend binnen, maar….dag 4 gehaald!!!!




Aangekomen in kamp na overleg met Maaike meteen paracetamol genomen en de been/spier zoveel mogelijk warm gehouden. Ook geprobeerd die been wat te masseren. En maar hopen dat de rusttijd voldoende was om morgen die Baranco Wall te kunnen klimmen.

Vandaag was dus een zware dag. Wel een hele mooie dag ook. Er waren een aantal die het even heel erg moeilijk hadden. Lichamelijk en mentaal. Even helemaal er doorheen. Twee hadden behoorlijke hoofdpijn ook. Hoogteziekteverschijnselen.

Voor mij viel dat eigenlijk nog mee. Ik had het ergste al op dag 2 gehad, was daar mezelf al behoorlijk tegengekomen. Hoewel vandaag zwaar was en ik gevallen was en zorgen om mijn been had, zat het mentaal eigenlijk best goed. Blij om!

Iedereen lag al voor 20:00 in z’n tent. En morgen…..een spannende dag. Dag 5. De dag van de beruchte Baranco Wall.