Het grote rammelaarstopic deel 59

Persoonlijk heb ik er geen ervaring mee, maar ik zie zoveel dames om mij heen die in vergelijkbare situaties zitten.

Mijn schoonzus (31 jaar) heeft vorig jaar haar relatie beëindigd en heeft inmiddels een nieuwe relatie. Ze wonen al samen en denken aan kinderen.

Een vriendin (32 jaar) raakte ongepland zwanger terwijl ze nog aan het daten was. Inmiddels is ze 5 maanden zwanger en wonen ze samen.

Iemand die ik leerde kennen van een zwangerschapsgroepje (38 jaar) vertelde dat ze tot nu toe niet de ware is tegengekomen. Ze had wel een sterke kinderwens en koos ervoor om een BAM (bewust alleenstaande moeder) te worden. Via een anonieme donor was ze zwanger geraakt en heeft nu een kindje even oud als M (1,5 jaar).

Een tijdje geleden vertelde ik dat ik rammelende eierstokken had en zo graag nog een baby wilde, maar dat mijn man er nog niet voor openstond.

Sindsdien hebben we veel gesprekken hierover gehad en nu zijn de rollen omgedraaid. Ik heb nog steeds een (2e) kinderwens, maar eigenlijk niet meer direct.

Een kind krijgen is een enorm grote verantwoordelijkheid en brengt zoveel moois, maar ook zoveel zorgen met zich mee. Je wilt dat je kind goed ontwikkelt, een goede opvoeding krijgt, voldoende aandacht krijgt, blij is (met jou als ouder), dat hem/ haar niets overkomt etc etc.

Vooral in een land als Nederland waar onlangs een pedofielenpartij is opgericht, meeste verspreiding van kinderporno plaatsvindt, waar de maatschappij zo hard is, er zoveel 'gestoorden' vrij loslopen vind ik het echt lastig om een kind op te moeten voeden.

Daarnaast wil ik zo graag een 'goede' ouder zijn voor mijn kind(eren) en ik weet niet of ik me een 'goede' ouder ga voelen met 2 kinderen, die allebei aandacht nodig gaan hebben. Uiteraard doe je je best en zelfs meer dan dat, maar toch heb ik af en toe angst dat ik het niet goed doe/ faal.

Ik sta zeker open voor een 2e kindje en mijn man nu gelukkig ook, maar we gaan niets overhaasten en willen nog even een jaar aankijken hoe alles gaat lopen. Ik ben nu bijna 30 en mijn man is 36, dus op zich hebben we nog even de tijd.

De vraag of je met een 2e wel net zo'n goede ouder kan zijn herken ik wel maar dit stukje wil ik graag even relativeren:

quote:

Op zondag 30 augustus 2020 21:26 schreef CaVaBien het volgende:
Vooral in een land als Nederland waar onlangs een pedofielenpartij is opgericht

De pedofielenpartij is een heroprichting van een partij die in 2006 en 2010 al pogingen heeft gedaan en beide keren niet genoeg steun kon vinden, ik verwacht niet dat dat nu anders zal zijn.
Meeste verspreiding van kinderporno komt vooral door het goede internet hier in nederland (waar men van over de hele wereld bij kan), niet doordat er in nederland meer pedo's wonen.

Ik moet steeds aan konijnen denken door dit topic.

schop!

Ik rammel steeds meer. Ook nog steeds een enorme strijd tussen rationeel en emotioneel. Rationeel geniet ik van de vrijheid die we steeds meer krijgen met onze twee monsters (de laatste middagen heb ik thuis kunnen werken terwijl ze samen speelden! ), de nachten die we meestal doorslapen etc. etc. Ook weet ik dat de laatste tijd best een tol was op onze relatie (internationaal verhuizen terwijl zwanger, baby's die niet slapen, nieuwe banen, etc).

Maar, emotioneel. Pff, nog een keer zwanger zijn, nog een klein kindje op zien groeien, de oudste die dat bewust mee maakt, wat verlang ik daar naar.

De duutser ziet vooral het rationele. Ik vind het maar moeilijk hoor...

quote:

Op donderdag 10 september 2020 09:57 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Dat lijkt mij ook zo leuk . De oudste speelt soms zo lief met ons overbuurmeisje van 2, je ziet dat hij dan echt die rol van beschermende grote broer aanneemt. Als ik dan denk aan onze jongens van 8 en 5 met een klein baby'tje, dan gaat het ook wel even rammelen hoor! Ze zouden het zelf ook echt leuk vinden, een broertje of zusje.

Maar dat rationele heeft zeker de overhand. Als een eventuele 3e geboren zou worden ben ik minstens 37, vriend 43. Echt oud is het niet, maar mijn eigen ouders waren bijna precies even oud toen ik als nakomertje geboren werd en ik ben op relatief jonge leeftijd mijn ouders verloren. Dikke pech, I know, maar het speelt toch mee in mijn gedachten. Nog los van de wissel op onze relatie en terug naar gebroken nachten, etc. Meer risico op afwijkingen ook. En vriendlief wil ook echt niet. Minor detail .

Misschien rammelt het ook wel omdat het nu zo duidelijk een overgang is naar een andere levensfase. Kinderen op school, volgend jaar zelfs geen kleuter meer. Zo van: dit is nu 'de rest van mijn leven' of 'later als ik groot ben'. Op weg naar een vrouw van 'middelbare leeftijd'. Daar moet ik nog even vrede mee vinden ofzo .

mijn oudste zegt tegenwoordig 'ooooh', bij elke baby die hij ziet. Of, in goed Vlaams 'Oooh, zo zoet...'. Natuurlijk vooral omdat hij doorheeft dat wij dat zo schattig vinden, maar toch. Of, 'mama, ik wil zo graag een zusje...'. Vaak vlak nadat hij gezegd heeft 'Ik wou dat ik geen broertje had, dat ik alleen kind was.'.

Ik vind een balans vinden tussen de rationeel en emotioneel echt heel moeilijk.

Verder, vrouw van middelbare leeftijd, dat valt toch wel mee? Ik voel me nog steeds een meisje...

Schopje. Ik heb niet meer gereageerd op jullie ervaringen zag ik, maar ze wel allemaal gelezen toen. Daar wilde ik nog even dankjewel voor zeggen

Ik rammel nog steeds, en ik voel me soms ook alsof ik "de boot gemist heb". Een groot deel van m'n vrienden hebben een koophuis, of zijn getrouwd, of hebben een kind, of een combinatie van bovenstaande. En ik wil dat ook allemaal nouja behalve getrouwd dan, dat hoeft niet per se.

Uiteindelijk krijg ik dat vast ook, hou ik mezelf maar voor. Maar dit is natuurlijk ook niet echt een tijd om nieuwe mensen te ontmoeten . Hopelijk kan binnenkort weer wat meer, liefst m'n teamsport, dat ik toch weer real-life wat nieuwe mensen tegenkom.

Komt denk ik ook een beetje omdat m'n verjaardag er aan komt. Ik had altijd gedacht het nu allemaal wel voor elkaar te hebben, en het voelt bijna als een persoonlijk falen dat ik dat niet heb

Oh @vlindertje89

Juist omdat je zo graag een kind wil, vind ik het zo knap dat jullie de relatie niet voortgezet hebben.

Ik neem aan dat je uit '89 komt, gezien je username? Je hebt de boot echt niet gemist. Gewoon niet. Je bent nog steeds bezig met jouw pad richting een kind, en daar zitten een paar onverwachte wendingen in.

Er is nog tijd genoeg. En kijk eens wat je wél alvast hebt? Je hebt een solide basis gelegd voor jouw carričre door te promoveren.

En je hebt jezelf enorm ontwikkeld, door een relatie te hebben en die weer te beëindigen. Hoe suf dat ook klinkt. Ik werd relatief laat moeder (met 36 en straks hopelijk nog een keer met 40) en heb daar geen spijt van want inderdaad, dat hobbelige pad moest eerst. Daardoor kan ik nu de stabiele moeder zijn die ik wilde zijn, al had ik dat zeker 10 jaar eerder gewild.

Maar het is wel een akelig gevoel vlindertje!

Ik moet gewoon huilen van jullie lieve reacties @Viv en @Lemijn dank jullie wel. Jullie hebben natuurlijk ook wel gelijk, ik moet alleen nog even voor elkaar zien te krijgen dat dat ook echt zo gaat voelen. Maar dit af en toe teruglezen helpt misschien wel.

Ik kom inderdaad uit '89 dus ik heb inderdaad best nog wel tijd, puur biologisch gezien. Ik moet alleen m'n plaatje bijstellen - ik heb altijd vroeg moeder willen worden (als in tussen 25-30 twee kinderen) en daarom voelt dit nu als zo laat, alsof ik te laat ben. Ik vind het ook echt wel fijn om te lezen dat hier ook veel mensen na 30 pas moeder zijn geworden, die ook allemaal als hartstikke leuke moeders klinken. Misschien dat ik ook een beetje bang ben dat ik anders "oud" ben en niet meer aansluiting met m'n kind heb of geen leuke moeder meer kan zijn, of zo. Terwijl ik hier en bij mensen om me heen ook echt wel zie dat dat onzin is.

En speelt ook wel mee dat door mijn adenomyose gewoon niet duidelijk is hoe moeilijk mijn pad om kinderen te krijgen gaat worden. Daar kunnen ze ook niks over voorspellen. Kan zijn dat het totaal geen problemen geeft, kan zijn dat ik een verhoogde kans op miskramen heb, kan voor vruchtbaarheidsproblemen zorgen, maar ze kunnen niks zeggen over mijn kans op elk daarvan. Dat vind ik dus ook best wel spannend.

Maargoed, het leven is nou eenmaal niet te controleren. Verliefd worden niet, verliefd blijven niet, zwanger worden niet, bevallingen niet, niks niet. Kan ik maar beter nu mee leren dealen (want ik hou ook wel graag alle touwtjes in handen). Maar inderdaad, het blijft een akelig gevoel. Hier spuien helpt wel

Oh, en nog gefeliciteerd Lemijn! wat fijn dat het na zo lang proberen toch nog is gelukt!

[ Bericht 4% gewijzigd door vlindertje89 op 20-11-2020 01:11:32 ]

quote:

Op donderdag 19 november 2020 22:37 schreef vlindertje89 het volgende:
(...)

Ik kom inderdaad uit '89 dus ik heb inderdaad best nog wel tijd, puur biologisch gezien. Ik moet alleen m'n plaatje bijstellen - ik heb altijd vroeg moeder willen worden (als in tussen 25-30 twee kinderen) en daarom voelt dit nu als zo laat, alsof ik te laat ben. Ik vind het ook echt wel fijn om te lezen dat hier ook veel mensen na 30 pas moeder zijn geworden, die ook allemaal als hartstikke leuke moeders klinken. Misschien dat ik ook een beetje bang ben dat ik anders "oud" ben en niet meer aansluiting met m'n kind heb of geen leuke moeder meer kan zijn, of zo. Terwijl ik hier en bij mensen om me heen ook echt wel zie dat dat onzin is.

En speelt ook wel mee dat door mijn adenomyose gewoon niet duidelijk is hoe moeilijk mijn pad om kinderen te krijgen gaat worden. Daar kunnen ze ook niks over voorspellen. Kan zijn dat het totaal geen problemen geeft, kan zijn dat ik een verhoogde kans op miskramen heb, kan voor vruchtbaarheidsproblemen zorgen, maar ze kunnen niks zeggen over mijn kans op elk daarvan. Dat vind ik dus ook best wel spannend.

(...)

Ik kan me voorstellen dat dit lastig is Vlindertje!

Wat betreft aansluiting als oudere ouders, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Mijn vader was 36 toen ik geboren was, niks van gemerkt. Kinderen hebben überhaupt weinig idee of iemand 20 of 40 jaar is.

Adenomyose maakt het wel onzeker ja. Is er een erfelijke component en kan je je spiegelen aan moeder, zus of andere vrouwelijke familieleden?

quote:

Op vrijdag 20 november 2020 07:53 schreef Zusje123 het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat dit lastig is Vlindertje!

Wat betreft aansluiting als oudere ouders, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Mijn vader was 36 toen ik geboren was, niks van gemerkt. Kinderen hebben überhaupt weinig idee of iemand 20 of 40 jaar is.

Adenomyose maakt het wel onzeker ja. Is er een erfelijke component en kan je je spiegelen aan moeder, zus of andere vrouwelijke familieleden?

Fijn om die ervaring te horen. Mijn vader was 40 toen ik geboren werd, mijn moeder 29, en ik heb bij haar altijd veel meer "aansluiting" gehad dan bij mijn vader. Maar dat kan natuurlijk net zo goed met karakter te maken hebben ipv leeftijd..

Niet echt. Mn moeder heeft wel altijd heftige menstruaties gehad, en voor de overgang ook wel wat onderzoeken gehad, maar daar is toen alleen een vleesboom gevonden en weggehaald en niks gezegd over adenomyose oid. Een zus heb ik niet en aan moeders kant ook geen tantes. Hoe het bij oma was aan die kant weet ik niet. Mn moeder heeft wel twee kinderen kunnen krijgen met voor zover ik weet niet echt problemen (niet >1 jaar geduurd bij beide, volgens mij geen of één miskraam). Dus ik probeer me daar maar aan vast te houden als voorbeeld.

@vlindertje89 Ik herken je gevoel zo goed en denk daarmee ook een beetje te weten hoe je gevoel en ratio tegenover elkaar kunnen staan. Rationeel kan je prima beredeneren dat je nog genoeg tijd hebt, maar dat stemmetje in je hoofd wat zegt 'wat als ik te laat ben' is zo hardnekkig. Als je maar zeker wist dat het goed kwam was er nu niks aan de hand geweest denk ik, ook al zou het dan nog 3 jaar duren.
Zelf kom ik uit een christelijke omgeving wat resulteerde in op mijn 25ste de zogenaamde eeuwige vrijgezel zijn, vergeleken met vriendinnen die al jaren getrouwd waren. Terwijl vanaf de middelbare school ik al het allerliefst huisje, boompje, beestje maar toch vooral baby'tje wilde. Iedereen ging er soort van blind vanuit dat ik supersnel moeder zou worden want dat was alles wat ik van het leven wilde, en vervolgens ging ik als single naar hun bruiloften. Daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad, wat als alle leuke mannen die ook nog iets met het geloof hadden 'op waren' etc.
Uiteindelijk heb ik mijn man via een (christelijke) datingsite leren kennen, ben ik vanaf het begin heel erg duidelijk geweest over mijn kinderwens en ben ik nu, bijna vier jaar na onze eerste date, net twee weken spiraalloos.
Mijn man is een oepsje en daarmee een nakomer, zijn moeder was in de 40 toen ze hem kreeg en hij was juist heel close met haar. Mede omdat hij zo lang als soort van enig kind thuis heeft gewoond natuurlijk, maar ik denk dat jouw persoonlijkheid veel meer zegt over de aansluiting met een kind dan je leeftijd.
Je hebt hier inderdaad geen controle over, maar tegelijkertijd heb je nu tijd en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling gehad waarmee je straks een hele sterke basis hebt om een fijne moeder te kunnen zijn. Dat is ook zoveel waard!

Ohja, en over voorbeelden; vanuit mijn kerk weet ik een stel wat binnen een jaar na de eerste date verloofd was, binnen anderhalf jaar na die eerste date getrouwd en daarna vrijwel direct zwanger. Als je dan die bruiloft overslaat kan het helemaal snel gaan. Ik merk zelf iig wel dat hoe ouder je wordt, hoe beter je weet wat je wil en verwacht en des te sneller kan een relatie serieus worden. Wat mij persoonlijk daarnaast hielp was nadenken over hoe ik het anders in mijn eentje aan zou willen pakken, en een soort van deadline stellen voor op welke leeftijd ik daar actief mee bezig zou willen gaan. Dat gaf me nog een beetje houvast ten opzichte van die ontzettend aanwezige kinderwens.

En tot die tijd lekker hier blijven spuien.

quote:

Op vrijdag 20 november 2020 10:48 schreef Vaiana het volgende:
@:vlindertje89 Ik herken je gevoel zo goed en denk daarmee ook een beetje te weten hoe je gevoel en ratio tegenover elkaar kunnen staan. Rationeel kan je prima beredeneren dat je nog genoeg tijd hebt, maar dat stemmetje in je hoofd wat zegt 'wat als ik te laat ben' is zo hardnekkig. Als je maar zeker wist dat het goed kwam was er nu niks aan de hand geweest denk ik, ook al zou het dan nog 3 jaar duren.
Zelf kom ik uit een christelijke omgeving wat resulteerde in op mijn 25ste de zogenaamde eeuwige vrijgezel zijn, vergeleken met vriendinnen die al jaren getrouwd waren. Terwijl vanaf de middelbare school ik al het allerliefst huisje, boompje, beestje maar toch vooral baby'tje wilde. Iedereen ging er soort van blind vanuit dat ik supersnel moeder zou worden want dat was alles wat ik van het leven wilde, en vervolgens ging ik als single naar hun bruiloften. Daar heb ik het echt heel moeilijk mee gehad, wat als alle leuke mannen die ook nog iets met het geloof hadden 'op waren' etc.
Uiteindelijk heb ik mijn man via een (christelijke) datingsite leren kennen, ben ik vanaf het begin heel erg duidelijk geweest over mijn kinderwens en ben ik nu, bijna vier jaar na onze eerste date, net twee weken spiraalloos.
Mijn man is een oepsje en daarmee een nakomer, zijn moeder was in de 40 toen ze hem kreeg en hij was juist heel close met haar. Mede omdat hij zo lang als soort van enig kind thuis heeft gewoond natuurlijk, maar ik denk dat jouw persoonlijkheid veel meer zegt over de aansluiting met een kind dan je leeftijd.
Je hebt hier inderdaad geen controle over, maar tegelijkertijd heb je nu tijd en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling gehad waarmee je straks een hele sterke basis hebt om een fijne moeder te kunnen zijn. Dat is ook zoveel waard!

Ohja, en over voorbeelden; vanuit mijn kerk weet ik een stel wat binnen een jaar na de eerste date verloofd was, binnen anderhalf jaar na die eerste date getrouwd en daarna vrijwel direct zwanger. Als je dan die bruiloft overslaat kan het helemaal snel gaan. Ik merk zelf iig wel dat hoe ouder je wordt, hoe beter je weet wat je wil en verwacht en des te sneller kan een relatie serieus worden. Wat mij persoonlijk daarnaast hielp was nadenken over hoe ik het anders in mijn eentje aan zou willen pakken, en een soort van deadline stellen voor op welke leeftijd ik daar actief mee bezig zou willen gaan. Dat gaf me nog een beetje houvast ten opzichte van die ontzettend aanwezige kinderwens.

En tot die tijd lekker hier blijven spuien.

Ik herken me inderdaad enorm in wat je schrijft!
Het is inderdaad precies zo, als ik nu de garantie zou krijgen dat ik op m'n 34e moeder wordt dan vind ik het jammer dat t nog drie jaar duurt, maar ben ik daar verder helemaal ok mee en gebruik ik de tijd tot dan om andere dingen te doen die moeilijker zijn met kind, of zo. Het is inderdaad die onzekerheid!
En iedereen van m'n vrienden dacht inderdaad altijd dat ik de eerste met kinderen zou zijn, want ik was echt een moedertype, altijd oppassen, bijbaan in de kinderopvang etc.
En die persoonlijke ontwikkeling ga ik inderdaad maar het beste van proberen te maken. Ik heb al heel lang een angststoornis, waar een baby opzich niet direct iets van mee zal krijgen, maar zonder kan ik een kind toch wel wat meer bieden aan ervaringen etc dan met. Nou ben ik al heel lang bezig daar vanaf te komen, maar misschien moet ik dit maar zien als een soort "het moest zo zijn", waarin ik nu de kans moet grijpen om echt 100% er vanaf te komen voor ik een kind krijg.

En die deadline voor mezelf om het dan maar alleen te doen is ook een goede. Daar heb ik inderdaad ook wel eens over nagedacht. Ik heb dan 33 steeds in m'n hoofd, want met alles dan praktisch regelen/uitzoeken/wachtlijsten ben je zo een jaar verder voor m'n gevoel, maar tegelijkertijd is dat al over twee jaar en geef ik mezelf dan niet té weinig tijd om iemand tegen te komen? Nou ja, in elk geval wil ik bij 33 eea serieus gaan uitzoeken, en of ik daar dan direct naar handel of toch even wacht kan ik dan nog beslissen.

quote:

Op vrijdag 20 november 2020 11:14 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]

Ik herken me inderdaad enorm in wat je schrijft!
Het is inderdaad precies zo, als ik nu de garantie zou krijgen dat ik op m'n 34e moeder wordt dan vind ik het jammer dat t nog drie jaar duurt, maar ben ik daar verder helemaal ok mee en gebruik ik de tijd tot dan om andere dingen te doen die moeilijker zijn met kind, of zo. Het is inderdaad die onzekerheid!
En iedereen van m'n vrienden dacht inderdaad altijd dat ik de eerste met kinderen zou zijn, want ik was echt een moedertype, altijd oppassen, bijbaan in de kinderopvang etc.
En die persoonlijke ontwikkeling ga ik inderdaad maar het beste van proberen te maken. Ik heb al heel lang een angststoornis, waar een baby opzich niet direct iets van mee zal krijgen, maar zonder kan ik een kind toch wel wat meer bieden aan ervaringen etc dan met. Nou ben ik al heel lang bezig daar vanaf te komen, maar misschien moet ik dit maar zien als een soort "het moest zo zijn", waarin ik nu de kans moet grijpen om echt 100% er vanaf te komen voor ik een kind krijg.

En die deadline voor mezelf om het dan maar alleen te doen is ook een goede. Daar heb ik inderdaad ook wel eens over nagedacht. Ik heb dan 33 steeds in m'n hoofd, want met alles dan praktisch regelen/uitzoeken/wachtlijsten ben je zo een jaar verder voor m'n gevoel, maar tegelijkertijd is dat al over twee jaar en geef ik mezelf dan niet té weinig tijd om iemand tegen te komen? Nou ja, in elk geval wil ik bij 33 eea serieus gaan uitzoeken, en of ik daar dan direct naar handel of toch even wacht kan ik dan nog beslissen.

Terugkijkend ben ik dus oprecht blij dat ik niet eerder moeder ben geworden, omdat ik een kind nu veel meer te bieden heb voor mijn gevoel. Maar 5 jaar geleden was gewoon alles stom en onzeker en dacht ik pas iemand te vinden als het al te laat was.
Lijkt me inderdaad een mooie kans om de angststoornis verder aan te pakken, en misschien een fijn concreet doel wat ook weer een beetje houvast creëert.
Ja precies, het beginnen met uitzoeken wil niet zeggen dat je er meteen actief iets mee gaat doen. Plus in 2 jaar kan je prima iemand ontmoeten en op het punt zijn dat je denkt, ik hoef dit nu niet uit te zoeken. Zonder dat je dan direct op het punt bent 'ik ga nu proberen zwanger te worden van deze persoon'.

En herkenbaar hoor, ik deed ook heel veel oppassen, heb een studie in die richting gedaan, etc. Ik hoop heel erg dat jij over een paar jaar terug kan kijken en denken 'zie je wel, het is allemaal goed gekomen'. En voor mijzelf hoop ik dat ook, want dat die spiraal eruit is zegt nog helemaal niks over of er daadwerkelijk een baby komt natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 20 november 2020 11:26 schreef Vaiana het volgende:

[..]

En herkenbaar hoor, ik deed ook heel veel oppassen, heb een studie in die richting gedaan, etc. Ik hoop heel erg dat jij over een paar jaar terug kan kijken en denken 'zie je wel, het is allemaal goed gekomen'. En voor mijzelf hoop ik dat ook, want dat die spiraal eruit is zegt nog helemaal niks over of er daadwerkelijk een baby komt natuurlijk.

Ik hoop het ook, voor mezelf en voor jou ook! Spannende tijd zo voor je inderdaad, hopelijk snel raak en een plakker!

*spiekt om het hoekje*

Geen actieve rammelaars meer hier?

Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)

P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.

quote:

Op maandag 22 februari 2021 14:22 schreef Zusje123 het volgende:
Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)

P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.

Ah, maar dus ook al wel actief bezig dan ? Leuk hoor, en spannend! Wij waren gisteren op kraamvisite en als je dan je lief ziet met zo'n minifrummel... ik trilde nog net niet door het gerammel van mijn eierstokken van de bank af

quote:

Op maandag 22 februari 2021 13:51 schreef Debsterr het volgende:
Geen actieve rammelaars meer hier?

Ik ben in één rechte lijn doorgeschoven naar het wachten op het tweede streepje topic. Maar dat doet niks af aan mijn gerammel vooralsnog.

quote:

Op maandag 22 februari 2021 14:22 schreef Zusje123 het volgende:
Zeker wel! Ik ben sinds 3 maanden gestopt met de pil. Helaas elke maand nog ongesteld geworden, maar voorlopig wacht ik nog rustig af. Al vliegen soms de rampscenario's mij aan (maar dat is natuurlijk veel te vroeg na 3 maand!)

P.s. voor degene die ook in die situatie zitten: is een maand ook niet ineens verschrikkelijk lang? Eerst ong twee weken voordat je de eisprong hebt, dan weer twee weken voordat je wel of niet ongesteld moet worden.

Ik vind het wisselend. Nadat mijn spiraal eruit was heb ik een volledige cyclus overgeslagen, dus werd pas na 2 maanden ongesteld. Dat vond ik verschrikkelijk lang. De cyclus daarna vond ik alles mega interessant, ovulatietest gedaan en temperatuur een beetje bijgehouden want het was zo interessant. Die 'vloog' dus voorbij. Nu heb ik een hele onduidelijke cyclus, en die trek ik slechter. De eerste week van de nieuwe cyclus ben ik altijd nog ongesteld, dus die telt gevoelsmatig niet mee in de wachttijd. Maar ovulatietest was nu onduidelijk en temperatuur doet ook alleen maar onlogische dingen. Daardoor vind ik nu het wachten op de ongesteldheidsdatum vet lang duren, en vrees ik weer een cyclus over te slaan waardoor ik dan helemaal geen idee meer heb waar ik aan toe ben.

quote:

Op maandag 22 februari 2021 14:42 schreef Debsterr het volgende:

[..]

Ah, maar dus ook al wel actief bezig dan ? Leuk hoor, en spannend! Wij waren gisteren op kraamvisite en als je dan je lief ziet met zo'n minifrummel... ik trilde nog net niet door het gerammel van mijn eierstokken van de bank af

Ahhh ja erg he. Om mij heen zijn zoveel mensen zwanger en met baby's. Echt, mijn arme eierstokken.

quote:

Op maandag 22 februari 2021 13:51 schreef Debsterr het volgende:
Geen actieve rammelaars meer hier?

Zeker wel
En voorlopig zit ik hier ook nog wel.
Rammel jij voor de eerste of tweede of..? Ik herinner me je naam wel ergens van maar weet niet meer precies het verhaal..