OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Dit is echt mega herkenbaar, ik vind het zo'n eenzijdige beslissing als één van twee niet meer wilt... Bij ons ligt het net even anders, manlief staat niet per sé negatief tegenover een derde, maar hij geniet vooral van hoe het nu is met z'n vieren.quote:Op zaterdag 18 juli 2020 19:21 schreef Roomsnoes het volgende:
...Hij heeft de volledige macht in deze beslissing. Als een vrouw een beslissing neemt om zwanger te raken van haar partner, is dat not done - logisch. Als de man voet bij stuk houdt, dan heeft de vrouw het maar te accepteren. En daar heb ik het erg moeilijk mee...
En nu de 40 in zicht komt, heb ik ook meer de neiging me daarmee te kunnen verzoenen, en ik zie alle voordelen van 2 boven 3, maar ik zou zó, zó graag nog één keer willen.
Bij discussie over iets wat de een wel wil en de ander niet "wint" eigenlijk altijd degene die iets niet wil.
Ok vond het hier soms ook irritant dat mensen er maar vanuit gaan je wel klaar bent na 3 kinderen. Eigenlijk dus sowieso als mensen vanuit hun eigen norm praten van wat normaal is. Die stelligheid van een 2e of klaar zijn na 3 kinderen.
De vraag voor een 2e heb ik natuurlijk niet gehad.
Ok vond het hier soms ook irritant dat mensen er maar vanuit gaan je wel klaar bent na 3 kinderen. Eigenlijk dus sowieso als mensen vanuit hun eigen norm praten van wat normaal is. Die stelligheid van een 2e of klaar zijn na 3 kinderen.
De vraag voor een 2e heb ik natuurlijk niet gehad.
Dat inderdaad. En hoewel ik er niet voor ben om de niet-willer tijdens een aantal therapiesessies ervan te overtuigen om zijn mening bij te stellen, vind in Roomsnoes' opmerking over dat het niet eerlijk voelt dat de wel-willer het maar heeft te accepteren en daar eventueel wel voor in therapie moet gaan, wel een eye opener.quote:
Bij discussie over iets wat de een wel wil en de ander niet "wint" eigenlijk altijd degene die iets niet wil.
Waarom is de wens om iets niet te willen per definitie legitiemer dan de wens om iets wel te willen?
Mooi onderwerp voor een discussie.
Omdat door iets niet te willen de situatie niet veranderd maar door iets wel te willen wel denk ik. Maar idd, het is idd wel een mooie eye opener.
En omdat een ongewenste geboorte bij het betreffende kind voor veel schade kan zorgen.
Maar dat neemt alsnog niet weg dat de wensen van beide ouders evenveel waard zijn natuurlijk. En even serieus zouden moeten worden genomen.
Maar dat neemt alsnog niet weg dat de wensen van beide ouders evenveel waard zijn natuurlijk. En even serieus zouden moeten worden genomen.
Maar je weet van tevoren ook niet of een ongewenste zwangerschap gewenst wordt.quote:Op zondag 19 juli 2020 14:18 schreef -Spring het volgende:
En omdat een ongewenste geboorte bij het betreffende kind voor veel schade kan zorgen.
Maar dat neemt alsnog niet weg dat de wensen van beide ouders evenveel waard zijn natuurlijk. En even serieus zouden moeten worden genomen.
Of andersom kan ook.
Verder ben ik het met je eens. De wens van beide ouders zou even serieus genomen moet worden.
Ik ben het met Sillie eens. Als je in zo’n situatie zit, is het van belang om eerlijk naar elkaar en jezelf te zijn. Is de relatie bestand hier tegen. Kan de een de wens van de ander accepteren zonder het als verlies gaat voelen.
Precies, ik denk dat je moet zien te voorkomen dat het de ander later kwalijk gaat nemen dat je iets ontnomen is, en dat dat tussen je in komt te staan op een moment dat je niets meer aan de situatie kunt veranderen. Want ook al beslist degene die niet wil, degene die wel wil heeft ook iets te kiezen. En dan moet je voor jezelf nagaan of (nog) een kind zo belangrijk is dat je je relatie ervoor wilt verbreken of dat het gezin dat je hebt zwaarder weegt. En dat ook uitspreken naar elkaar, zonder dat het een chantagespelletje wordt; 'als we geen kind krijgen, ben ik bij je weg.'
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Nu ik je hier zo zie posten moet ik denk aan het moment dat ik las dat je weer zwanger was. Wij waren op een ellendige vakantie want het liep allang niet meer lekker en het werd me inmiddels ook wel duidelijk dat een volgend kind er nooit meer ging komen. Omdat onze jongens zo weinig schelen was dat zo'n bizarre vergelijking hoe het ook had kunnen zijnquote:
Bij discussie over iets wat de een wel wil en de ander niet "wint" eigenlijk altijd degene die iets niet wil.
Ok vond het hier soms ook irritant dat mensen er maar vanuit gaan je wel klaar bent na 3 kinderen. Eigenlijk dus sowieso als mensen vanuit hun eigen norm praten van wat normaal is. Die stelligheid van een 2e of klaar zijn na 3 kinderen.
De vraag voor een 2e heb ik natuurlijk niet gehad.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Even voor de goede orde, ik vind niet dat een partner in therapie gestuurd moet worden om een kinderwens te kweken. Dat is manipulatief en vooral voor het kind niet best.
Maar de wenser dan maar on therapie sturen, is alsof diegene het probleem heeft, en dat is niet per sé juist, vind ik. Dat vind ik nogal eenzijdig. En in ons geval heeft de man 100% macht over de beslissing, net zoveel macht als dat een vrouw plots met de pil zou stoppen. Maar in dat geval is er een kind in het spel, dat maakt de boel meer genuanceerd natuurlijk.
Ik zou nooit een kind de wereld in tricksen op die manier (bij ons ook niet mogelijk). Ik wilde alleen aankaarten dat, ondanks dat ik eea maar te accepteren heb, dat ik het niet eerlijk vind om alleen in therapie te moeten. Dat is iets voor beiden dan, vind ik.
Maar de wenser dan maar on therapie sturen, is alsof diegene het probleem heeft, en dat is niet per sé juist, vind ik. Dat vind ik nogal eenzijdig. En in ons geval heeft de man 100% macht over de beslissing, net zoveel macht als dat een vrouw plots met de pil zou stoppen. Maar in dat geval is er een kind in het spel, dat maakt de boel meer genuanceerd natuurlijk.
Ik zou nooit een kind de wereld in tricksen op die manier (bij ons ook niet mogelijk). Ik wilde alleen aankaarten dat, ondanks dat ik eea maar te accepteren heb, dat ik het niet eerlijk vind om alleen in therapie te moeten. Dat is iets voor beiden dan, vind ik.
Ja dat dus. Geen overhaalterapie, maar ermee-leren-leven-therapie.quote:
@:SQ Zo had ik die therapie niet opgevat, meer als een soort relatietherapie om ieders beweegredenen in kaart te brengen, begrip voor elkaars standpunt te krijgen en onderzoeken of je nog samen door kunt, of dat nu met of zonder extra kindje erbij is.
Ook niet denk ik toch?quote:
[..]
Ja dat dus. Geen overhaalterapie, maar ermee-leren-leven-therapie.
Als je het hebt over relatietherapie, dan gaat het niet over oplossen van of omgaan met, maar veel
meer over communiceren met elkaar én het samen doen. Hoe ga je er als stel mee om dat je over dit onderwerp loodrecht tegenover elkaar staat zonder elkaar daardoor te verliezen? Kan dat uberhaupt? Of moet je dan andere keuzes maken?
Ik denk dat ermee leren leven therapie best een optie kan zijn.
Als je voor je relatie kiest, kan je best wel door een rouwverwerking gaan voor een niet vervulde wens.
Als je voor je relatie kiest, kan je best wel door een rouwverwerking gaan voor een niet vervulde wens.
Chanteren is een uiterste, maar het lastige is natuurlijk dat die keuze; oke, dan ga ik weg, ook weer een patsstelling oplevert. Want de ander wil niet nog een kind, die wil dus juist géén verandering. Maar als diegene dan ineens toch met verandering geconfronteerd word (vertrek van partner), heb je kans dat diegene dan toch de optie voor nog kind heroverweegt. En wat doe je dan? Zo blijf je bezig.quote:
Precies, ik denk dat je moet zien te voorkomen dat het de ander later kwalijk gaat nemen dat je iets ontnomen is, en dat dat tussen je in komt te staan op een moment dat je niets meer aan de situatie kunt veranderen. Want ook al beslist degene die niet wil, degene die wel wil heeft ook iets te kiezen. En dan moet je voor jezelf nagaan of (nog) een kind zo belangrijk is dat je je relatie ervoor wilt verbreken of dat het gezin dat je hebt zwaarder weegt. En dat ook uitspreken naar elkaar, zonder dat het een chantagespelletje wordt; 'als we geen kind krijgen, ben ik bij je weg.'
Toch denk ik dat dat de enige twee keuzes zijn. Of acceptatie dat er geen tweede/derde komt.
Of de keus om te stoppen met de relatie, omdat je weet dat je het niet kan accepteren.
Die keus kan zonder patstelling gebracht worden mijn inziens.
Of de keus om te stoppen met de relatie, omdat je weet dat je het niet kan accepteren.
Die keus kan zonder patstelling gebracht worden mijn inziens.
Iets heel anders, is het heel gek als je na 8 maanden alweer rammelt? Het is alleen zo onhandig..
Mijn opleiding stopt eind oktober en de vacatures zijn op 1 hand te tellen.. En in het begin is het vaak een jaar werken voordat je definitief kan blijven. Maar: het duurde 2,5 jaar voordat draak er was. Wat als het weer zo lang duurt (als het überhaupt lukt natuurijk)? Misschien willen we ooit nog een derde maar ik ben de jongste ook niet meer.
Keuzes keuzes. In dit geval is vriend geen barriere, die wilde na 3 maanden al weer
Mijn opleiding stopt eind oktober en de vacatures zijn op 1 hand te tellen.. En in het begin is het vaak een jaar werken voordat je definitief kan blijven. Maar: het duurde 2,5 jaar voordat draak er was. Wat als het weer zo lang duurt (als het überhaupt lukt natuurijk)? Misschien willen we ooit nog een derde maar ik ben de jongste ook niet meer.
Keuzes keuzes. In dit geval is vriend geen barriere, die wilde na 3 maanden al weer
Shine bright like a diamond.
Ik zeg altijd dat je pas moet beginnen met proberen als je er ook echt aan toe bent en niet moet denken aan "wat als het 2 jaar duurt". Want het kan ook gewoon na 1 keer raak zijn. Zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt namelijkquote:
Iets heel anders, is het heel gek als je na 8 maanden alweer rammelt? Het is alleen zo onhandig..
Mijn opleiding stopt eind oktober en de vacatures zijn op 1 hand te tellen.. En in het begin is het vaak een jaar werken voordat je definitief kan blijven. Maar: het duurde 2,5 jaar voordat draak er was. Wat als het weer zo lang duurt (als het überhaupt lukt natuurijk)? Misschien willen we ooit nog een derde maar ik ben de jongste ook niet meer.
Keuzes keuzes. In dit geval is vriend geen barriere, die wilde na 3 maanden al weer
disclaimer
En verder, thanks voor de opheldering. Ik las het inderdaad een beetje als ompraattherapie en dat triggert bij mij dan weer heel nare emoties
Het lijkt me zonder meer erg rot om in zulke dingen lijnrecht tegenover elkaar te staan
Het lijkt me zonder meer erg rot om in zulke dingen lijnrecht tegenover elkaar te staan
disclaimer
Nee zeker, met dat scenario houden we dan ook zeker rekening. Ik kan me er alleen echt NIETS bij voorstellen haha.quote:
[..]
Ik zeg altijd dat je pas moet beginnen met proberen als je er ook echt aan toe bent en niet moet denken aan "wat als het 2 jaar duurt". Want het kan ook gewoon na 1 keer raak zijn. Zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt namelijk
Shine bright like a diamond.
June, hier begon het rammelen echt na een half jaar al wel weer een beetje maar toen voelde het nog niet goed om er echt mee bezig te willen gaan. Wat SQ ook zegt, stel dat het wel in 1x raak zou zijn... Ik had dat vooral mentaal echt nog niet gered.
Nee mentaal kan ik het aan, ik wil het graag. Het zijn vooral de praktische zaken die me doen twijfelen, maar ook de lichamelijke. Misschien opnieuw een keizersnede, het hele herstel pff.
Shine bright like a diamond.
Als je een keizersnede hebt gehad moet je volgens mij sowieso nog een paar maanden wachten toch? Misschien geeft die tijd ook meer duidelijkheid
disclaimer
Mijn vriend rammelde na een half jaar alweer. Ik (op advies van gyn) wilde wachten tot een jaar na de keizersnede en toen zat G. net in een wat lastigere periode dus nog wat langer gewacht. Ik zag het echt niet zitten toen een baby er bij. Praktisch gezien.
Want dat we iig een tweede wilden stond wel vast.
De kans was bij ons wel aanwezig dat het meteen raak zou zijn en dat gebeurde idd ook.
Want dat we iig een tweede wilden stond wel vast.
De kans was bij ons wel aanwezig dat het meteen raak zou zijn en dat gebeurde idd ook.
Bij ons kwam tijdens de relatietherapie wel pijnlijk naar voren dat mijn vriend niet wil uit een gebrek aan commitment. Zo wil hij ook geen huis kopen samen. Dat was een behoorlijke realisatie die dingen best lastig maakt. Want ik voelde me al een tijdje gegijzeld in zijn realiteit, alsof ik vastzit in zijn lijm van geen keuzes maken en blijven hangen in het hier en nu. Maar als dan blijkt dat het niet zo zeer zijn persoonlijkheid is, maar de commitment aan jou en jullie gezin, tja. Wat moet je daar dan mee..
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Jepquote:
Ik vraag me ook af of er, iig zolang je nog in de jonge kinderen zit, een moment komt dat je met 100% zekerheid weet “nu is het klaar”.
ik weet echt al vanaf het moment dat Pitbull er is, dat we klaar zijn 
En 2,5 jaar later ben ik er alleen maar zekerder van geworden eigenlijk. Scheelt ook dat zowel man als ik gewoon écht niet gemaakt zijn voor baby's of kleine kinderen
Het is dat we momenteel nog gewoon met een peuter zitten natuurlijk (incl. peuterbuien, luiers, nachtelijk spoken, etc.), maar gevoelsmatig hebben wij de periode van 'kinderen krijgen' echt wel afgesloten
Ik durf wel te stellen dat een derde hier echt uitgesloten is, en persoonlijk geeft dat ook wel echt rust; weten dat je gezin compleet is
een soort rust die ik iedereen gun Edit: ik hoor hier dus ook echt totaal niet trouwens
maar las bovenstaande vraag, vandaar de reactie
♥ Minion ♥ mei 2015
♥ Pitbull ♥ dec 2017
♥ Pitbull ♥ dec 2017
Oef, dat is wel heel confronterend ja.quote:
Bij ons kwam tijdens de relatietherapie wel pijnlijk naar voren dat mijn vriend niet wil uit een gebrek aan commitment. Zo wil hij ook geen huis kopen samen. Dat was een behoorlijke realisatie die dingen best lastig maakt. Want ik voelde me al een tijdje gegijzeld in zijn realiteit, alsof ik vastzit in zijn lijm van geen keuzes maken en blijven hangen in het hier en nu. Maar als dan blijkt dat het niet zo zeer zijn persoonlijkheid is, maar de commitment aan jou en jullie gezin, tja. Wat moet je daar dan mee..
En wat je er mee moet, tsja... Ik zou zeggen dat ook dat zo’n breekpunt is denk ik. Is het zoals het is dan “goed genoeg”, of kan jij je hier niet mee verenigen?
|
|
