Ik heb net een relatie van 4,5 jaar beëindigd met een man die zwaar aan bindingsangst leed. Ja, er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal, en door therapie ben ik erachter gekomen dat ik zelf aan verlatingsangst lijd. Uiteraard, want bindings- en verlatingsangst is een heerlijke combo…
Toen ik hem zag, was ik meteen verkocht. Hij had een ongelooflijke charme en charisma. Ik zette de eerste stap. Hij voelde zich gevleid, en we begonnen iets wat leek op ‘friends with benefits’. Zelf gaf hij aan geen relatie te willen, maar in de eerste weken groeiden we toch naar elkaar toe. Tot hij na een maand abrupt een einde maakte aan de ‘relatie’. Schluss, gedaan. Omdat het allemaal zo plots ging, kon ik me moeilijk neerleggen bij de situatie en na een tijdje begon ik opnieuw contact te leggen. Na een paar maanden alweer ‘friends with benefits’ te zijn geweest, toonde een vriend van hem interesse in mij. Plots was zijn strijdlust aangewakkerd. We kregen een relatie.
Wat daarna volgde, was twee jaar lang afstoten en aantrekken. Ik kan de keren niet meer tellen dat we uit elkaar gingen. Door mij uiteraard, omdat ik zo onuitstaanbaar was. Ik wist tijdens de ruzies dat ik lang niet de (enige) schuldige was, maar omdat hij zo hardnekkig kon zwijgen, ging ik na enkele dagen toch weer twijfelen: lag het aan mij, had ik een fout gemaakt? En ik zocht weer contact.
Na twee jaar liet hij me staan voor iemand anders, een ex die hij nooit helemaal vergeten was. Niet dat het met zo veel woorden werd gezegd: er was niks gaande, ik was - alweer - de schuldige door al het gezeur. Pas na een maand gaf hij toe dat hij iets met haar had, en kwam hij met hangende pootjes terug. Ik kon geen nee zeggen.
De volgende twee jaar werden iets rustiger. We kregen een vaste relatie, met veel ruzies maar zonder breuken. Hij leek gewonnen te zijn voor een relatie met mij, maar er bleven veel vraagtekens. Zo bleef ik altijd het gevoel houden dat hij flirtte met andere vrouwen. In de eerste jaren gebeurde dat vrij onomwonden - hoewel hij het nooit toegaf. In de tweede periode beweerde hij me trouw te zijn, wat best mogelijk is, maar het leek er altijd op alsof hij iets (iemand) achter de hand wilde hebben. Zo vertelde hij aanvankelijk nooit tegen nieuwe mensen in zijn leven dat hij een vriendin had. Zo bleef hij berichten sturen naar vrouwen die ik niet kende en omgekeerd. Zo bleven er nieuwe “vriendinnen” op zijn Facebookpagina verschijnen die toevallig allemaal single waren (ik vermoed dat hij zijn Tinder-profiel nooit heeft afgesloten). Zo vertelde hij continu aangebrande moppen tegen alle vrouwen die er van gediend waren.
Ik schilder hem af als een vrouwenzot, en eigenlijk was hij dat ook. Het leek alsof hij ook tijdens onze relatie een extra paar voelsprieten had voor vrouwen die hem interessant vonden. En die waren er met hopen. Vóór mij had hij tig losse flodders gehad. Eén relatie van 8 jaar (zonder trouwen of kinderen) die voor hem heel pijnlijk was geëindigd. En verder veel one-night-stands en vooral “relaties” van 1 maand. Dat leek voor hem de limiet te zijn: 1 maand plezier maken en wegwezen.
Ik ben zelf heel empathisch, dus ik wist al snel dat hij bindingsangst had. Alle tekenen waren er: heel charmant, altijd ‘the centre of attention’, veel op café gaan, veel vrienden zien, veel drinken, maar tegelijk ook met vrienden heel moeilijk afspraken vastleggen. Een weekendje weg? Hij was altijd degene die het langst twijfelde en op het laatste moment toe- of afzegde. Ook in onze relatie had hij de touwtjes in handen. Wanneer we elkaar zagen, dat bepaalde hij. Wat we dan deden, hij. Altijd.
Een slechte man was hij niet. Als alleenstaande mama heeft hij me enorm vooruit geholpen. Op allerlei vlakken. Maar enkel praktische vlakken. Emotioneel werd er langs mijn kant veel meer geïnvesteerd dan omgekeerd. Omdat ik 2 kinderen heb, en maar 2 avonden per week weg kon, werden dat “onze” avonden. En die werden meestal ingevuld door op café te gaan en tussen vrienden te zitten. Honderden keren vroeg ik hem om iets onder ons tweetjes te doen. Een uitstapje, cinema, een tripje. We hebben dat allemaal gedaan, maar pas na veel gezaag langs mijn kant. Als hij spontaan mocht kiezen, werd het een avond café. En dat werd het steeds vaker omdat ik het gezaag zelf beu werd.
Soms lagen we ook een avondje in de zetel, tv kijken. Waarbij we telkens een meter van elkaar lagen. Ik ben zelf een ongelooflijke knuffelaar, hij kon dat moeilijk verdragen. Hoe vrolijk en uitgelaten hij op café tussen de vrienden was, hoe stiller hij thuis werd. Gefrustreerd, zo leek soms. Ogen rollen als ik weer iets “stoms” zei. Kwaad worden als ik in de keuken voor zijn voeten liep. Een aai over mijn bol in de zetel, daar mocht ik blij mee zijn.
Hij gaf vaak aan dat hij zelf nooit kinderen had gewild en dat die van mij dus ook niet zijn probleem waren. Desondanks heeft hij er tijd voor gemaakt en leuke dingen mee gedaan. Maar alweer: op zijn tempo. Als hij er zin in had. Ik wilde hier nog begrip voor opbrengen: niet iedereen heeft een kinderwens. Maar ik wilde hem wel wat vaker zien, ondanks de kinderen. Daarom vroeg ik hem om - buiten de 2 standaardavonden per week - ook eens een avondje bij mij in de zetel te komen zitten. Of eens een nacht te blijven slapen. Dat gebeurde omzeggens nooit. Er was altijd wel iets waardoor het niet lukte. En waardoor ik dus héél vaak alleen zat.
Nochtans wonen we op 500 meter van elkaar, en ligt mijn woning op de weg tussen zijn huis en stamcafé. Ontelbare keren heb ik hem voorbij zien rijden, op weg naar café of huis, maar aan mijn deur werd er zelden gestopt. Gek werd ik er bij momenten van, alsof ik een bijzaak was in zijn leven.
Natuurlijk hadden we ook onze goeie momenten. Maar die beperkten zich vooral tot ‘dronken avonden’. Euforisch waren die soms. De passie spatte eraf. Dan maakte hij beloftes die hij achteraf nooit kon waarmaken. Samenwonen, trouwen, reizen maken met de kinderen, …. Het kon niet op. Maar de dag nadien sloop de afstand er weer in. Over trouwen of reizen werd niks meer gezegd.
Ontelbare keren heb ik me afgevraagd waarom we het samen zo leuk konden hebben, maar telkens ik zijn huis uitstapte, het weer stil werd. Afstandelijk. Hij stuurde berichten, maar de intimiteit was weg. Alsof hij blij was dat hij weer ruimte voor zichzelf had. Ik begreep er niks van: het was toch leuk geweest gisteren? Maar zijn hoofd was al ver weg.
Vooral in het begin heb ik het woord bindingsangst vaak laten vallen. Als hij gedronken had, kon hij er in zekere mate in meegaan, als hij nuchter was, klapte hij helemaal dicht. Zoals bij elk serieus gesprek dat ik wilde voeren. Ik hoefde maar een ernstig gezicht op te zetten of hij vluchtte weg, begon ruzie te maken of noemde mij “een zaag”. Praten kwam telkens van 1 kant. Op de duur werd er dus niet meer gepraat.
Omdat een diepgaand gesprek onmogelijk was, begon ik me te beperken tot de woorden die hij wél begreep: “ik wil meer bij je zijn, ik zou willen dat je eens een nachtje bij mij komt slapen”. Ik weet dat je een bindingsangstige niet te veel mag claimen, maar na mezelf jaren te hebben weggecijferd, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik ook mijn gevoelens mocht hebben, én uitspreken. Maar er veranderde niks.
Negen dagen geleden - na een zoveelste ruzie - heb ik zelf de knoop doorgehakt en de relatie beëindigd. Hij leek zich van geen kwaad bewust. Vanwaar kwam dit nu? Euh, van maanden zagen en zeuren zonder resultaat?! Sindsdien is het pijnlijk stil. Omdat we een gemeenschappelijke vriendenkring hebben, hoor ik wel eens iets. Dat hij - op alweer een zatte avond - wel tranen laat, maar desondanks gekrenkt en heel boos is op mij. Begrijpelijk, want als je bindingsangst hebt, is dat het laatste wat je wil: gedumpt worden. En ook dat hij na 4 dagen al gezellig met een andere vrouw in de zetel lag tijdens een feestje, nota bene voor de ogen van alle gemeenschappelijke vrienden.
Ik spreek af en toe af met vriendinnen, maar sluit mezelf voornamelijk op. Rolluiken dicht, gordijnen toe, kilometers omrijden om niet voorbij zijn deur te passeren. Alles om hem niet te hoeven zien, en hopelijk zo snel mogelijk de knop te kunnen omdraaien. Maar op dit moment moet ik toegeven dat ik soms verzuip in verdriet. Ook omdat het hem weinig lijkt te doen. Ik geef toe dat ik de eerste dagen hoopte dat hij contact zou opnemen, en zou zeggen dat hij toch een toegeving wilde doen. Maar er komt niks. En misschien is het maar goed zo. Maar het besef neemt de pijn niet weg.
Ik denk dat je een goede keuze gemaakt hebt door het uit te maken. De patronen, aantrekken/afstoten, waren anders toch wel doorgegaan. En uiteindelijk, met zoveel dalen (en natuurlijk ook wat pieken) heb je gewoon een vermoeiende relatie met te veel ellende.
Ik herken heel veel in je verhaal.
Het hopen, het wachten, het willen voornamelijk.
Je hebt nu een goede keuze gemaakt, je kiest voor jezelf. Want hij kan en/of wil dat niet.
Laat de hoop los en ga door, deze man brengt alleen drama door je telkens net genoeg te geven om door te gaan.
En omdat de leuke tijden zo leuk zijn en je je zo goed voelt dan, val je terug.
Maar het kan ook beter, met iemand die echt bij jou wil zijn.
Dat had je in het begin al moeten doen. Verkeerde mannen zijn overal, het is jouw taak om die eruit te filteren.
Dat je honderd keer weer contact zoekt is wanhopig, en krijg de kriebels als ik dat lees. Maar moet wel zeggen, wat je nu hebt gedaan is goed. Alleen nu nog houden zo.
Ik zou hoe dan ook aan jezelf gaan werken, om dit in de toekomst te voorkomen.
Die drama ontstaat niet alleen door hem, maar ook met name door haarzelf.quote:Op vrijdag 24 januari 2020 01:26 schreef MeneertjeWeltevree het volgende:
Och.
Ik herken heel veel in je verhaal.
Het hopen, het wachten, het willen voornamelijk.
Je hebt nu een goede keuze gemaakt, je kiest voor jezelf. Want hij kan en/of wil dat niet.
Laat de hoop los en ga door, deze man brengt alleen drama door je telkens net genoeg te geven om door te gaan.
En omdat de leuke tijden zo leuk zijn en je je zo goed voelt dan, val je terug.
Maar het kan ook beter, met iemand die echt bij jou wil zijn.
Ja of dit inderdaad.quote:Op vrijdag 24 januari 2020 09:26 schreef Lienekien het volgende:
Relatie? Klinkt helemaal niet als een relatie. Een maatje om mee te drinken en mee te neuken. Hij heeft helemaal geen ‘bindingsangst’, hij wil gewoon lekker zijn gang gaan.
Je bent het gewoon niet helemaal voor hem, alleen hij heeft moeite met het aangeven en uitspreken daarvan.
Als deze gast de vrouw van zijn dromen tegenkomt, denk je dan dat ie nog bindingsangst heeft?
Hoe dan ook: jij moet aan jezelf gaan werken. Die verlatingsangst van jou is iets waar je wat mee moet om een goede relatie te kunnen krijgen.
Verdriet om wat had kunnen zijn (en feitelijk nooit kon zijn, beiden zijn jullie daartoe niet in staat) snap ik, maar zet gewoon snel de knop om en ga aan de slag met jezelf.
Omdat ze heel veel liefde en energie heeft gestopt in iemand waarvan ik vind, als ik het zo in de OP lees, diegene het niet echt op dezelfde manier teruggegeven heeft.quote:
[..]
Die drama ontstaat niet alleen door hem, maar ook met name door haarzelf.
En ja, dan heb je het inderdaad zelf veroorzaakt, maar probeer het jezelf te vergeven en bedenk dat je het uit liefde naar hem toe gedaan hebt.
Maar probeer nu dan eens die liefde naar jezelf te kanaliseren in plaats van naar hem, want het lijkt me bij hem een bodemloze put en je moet meer zelfrespect hebben en weten dat je eigenlijk beter bent dan dit aantrekken-afstoten gedrag.
Meerdere boeken van haar hand over dit onderwerp.
Geeft ook trainingen en lezingen.
Realiseer je dat jij net zo goed deel bent aan het patroon in jullie relatie.
Hem kun je niet veranderen, je kunt wel leren over jezelf.
[ Bericht 30% gewijzigd door dop op 28-01-2020 22:45:19 ]
heeft.
het spel ...aantrekken afstoten en de hele mikmak.
Je bent daar net zoveel aandeel in
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 28-01-2020 23:38:12 ]
Yepquote:
Hoe moet het dan voor mensen die zowel bindings- als verlatingsangst hebben? Is het niet sowieso one and the same?
Dus daar moet je eerst mee overweg kunnen gaan voordat een partner vinden zoals dat bedoeld is pas een reële optie wordt. Hoe gaat men daar mee overweg?quote:
Het enige wat ik weet is dat zoiets niet gaat werken ,quote:
[..]
Dus daar moet je eerst mee overweg kunnen gaan voordat een partner vinden zoals dat bedoeld is pas een reële optie wordt. Hoe gaat men daar mee overweg?
Degene met verlatingsangst heeft dezelfde angsten als degene met bindingsangst ,
het is een ingewikkeld spel waar je niet in wil zitten .
Je moet denk ik eerst bij jezelf gaan zoeken waar die verlatingsangst vandaan komt en daar iets mee doen. En die persoon vooral loslaten, want het maakt je kapot en je jaagt degene met bindingsangst alleen maar weg .
In het begin lijkt het alsof er die speciale connectie is ,maar alles is gebaseerd op angst
Daarin vinden die 2 mensen zich dan ook, maar niet voor lang
Verlatingsangst kan ik begrijpen.quote:
[..]
Het enige wat ik weet is dat zoiets niet gaat werken ,
Degene met verlatingsangst heeft dezelfde angsten als degene met bindingsangst ,
het is een ingewikkeld spel waar je niet in wil zitten .
Je moet denk ik eerst bij jezelf gaan zoeken waar die verlatingsangst vandaan komt en daar iets mee doen. En die persoon vooral loslaten, want het maakt je kapot en je jaagt degene met bindingsangst alleen maar weg .
In het begin lijkt het alsof er die speciale connectie is ,maar alles is gebaseerd op angst
Daarin vinden die 2 mensen zich dan ook, maar niet voor lang
Bindingsangst niet zo. Wanneer ge iemand liefhebt is het binden toch niet zo'n probleem. De relatie kan ook een half jaar duren, vast zit ge toch niet echt.
Als je bemoediging zoekt, is het wellicht verstandiger om eens wat meer uit te diepen waar je in therapie nou eigenlijk aan gewerkt hebt en in de praktijk met deze vent.quote:
Ik kom hier even mijn verhaal doen. Enerzijds om het van me af te schrijven, anderzijds in de hoop dat iemand zich hierin herkent en me hopelijk moed kan geven.
Ik heb net een relatie van 4,5 jaar beëindigd met een man die zwaar aan bindingsangst leed. Ja, er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal, en door therapie ben ik erachter gekomen dat ik zelf aan verlatingsangst lijd. Uiteraard, want bindings- en verlatingsangst is een heerlijke combo…
Gewoon weer aanhaken, niet ingaan op wat er beter zou moeten en hoe jullie dat denken te gaan doen.quote:Wat daarna volgde, was twee jaar lang afstoten en aantrekken. Ik kan de keren niet meer tellen dat we uit elkaar gingen. Door mij uiteraard, omdat ik zo onuitstaanbaar was. Ik wist tijdens de ruzies dat ik lang niet de (enige) schuldige was, maar omdat hij zo hardnekkig kon zwijgen, ging ik na enkele dagen toch weer twijfelen: lag het aan mij, had ik een fout gemaakt? En ik zocht weer contact.
Maar je bent dan weer niet empathisch genoeg als hij over jou en je moeilijke gezeur blijft doorgaan om de stekker eruit te trekken. Niet voor hem en ook niet naar jezelf..quote:Ik ben zelf heel empathisch, dus ik wist al snel dat hij bindingsangst had. Alle tekenen waren er: heel charmant, altijd ‘the centre of attention’, veel op café gaan, veel vrienden zien, veel drinken, maar tegelijk ook met vrienden heel moeilijk afspraken vastleggen. Een weekendje weg? Hij was altijd degene die het langst twijfelde en op het laatste moment toe- of afzegde. Ook in onze relatie had hij de touwtjes in handen. Wanneer we elkaar zagen, dat bepaalde hij. Wat we dan deden, hij. Altijd.
Je empathie voor je kinderen lijkt zo ook ietwat ondergeschikt..quote:Hij gaf vaak aan dat hij zelf nooit kinderen had gewild en dat die van mij dus ook niet zijn probleem waren. Desondanks heeft hij er tijd voor gemaakt en leuke dingen mee gedaan. Maar alweer: op zijn tempo. Als hij er zin in had. Ik wilde hier nog begrip voor opbrengen: niet iedereen heeft een kinderwens. Maar ik wilde hem wel wat vaker zien, ondanks de kinderen. Daarom vroeg ik hem om - buiten de 2 standaardavonden per week - ook eens een avondje bij mij in de zetel te komen zitten. Of eens een nacht te blijven slapen. Dat gebeurde omzeggens nooit. Er was altijd wel iets waardoor het niet lukte. En waardoor ik dus héél vaak alleen zat.
Zo leuk klinkt het anders bepaald niet. Vooral veilig voor je verlatingsangst die gewoon realistisch is in zo een situatie en je lekker de schuld in zijn bindingsangstschoenen kan blijven schuiven.quote:Ontelbare keren heb ik me afgevraagd waarom we het samen zo leuk konden hebben, maar telkens ik zijn huis uitstapte, het weer stil werd. Afstandelijk. Hij stuurde berichten, maar de intimiteit was weg. Alsof hij blij was dat hij weer ruimte voor zichzelf had. Ik begreep er niks van: het was toch leuk geweest gisteren? Maar zijn hoofd was al ver weg.
Een prima signaal dat het dus niet ergens richting verbetering heen gaat en je dus eigenlijk ook niet echt ergens naar toe aan het werken bent..quote:Vooral in het begin heb ik het woord bindingsangst vaak laten vallen. Als hij gedronken had, kon hij er in zekere mate in meegaan, als hij nuchter was, klapte hij helemaal dicht. Zoals bij elk serieus gesprek dat ik wilde voeren. Ik hoefde maar een ernstig gezicht op te zetten of hij vluchtte weg, begon ruzie te maken of noemde mij “een zaag”. Praten kwam telkens van 1 kant. Op de duur werd er dus niet meer gepraat.
Quelle surprise. Mededelingen doen en dan verwachten dat de ander nu ineens wel ermee om kan of wil gaan is niet hetzelfde als communiceren.quote:Omdat een diepgaand gesprek onmogelijk was, begon ik me te beperken tot de woorden die hij wél begreep: “ik wil meer bij je zijn, ik zou willen dat je eens een nachtje bij mij komt slapen”. Ik weet dat je een bindingsangstige niet te veel mag claimen, maar na mezelf jaren te hebben weggecijferd, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik ook mijn gevoelens mocht hebben, én uitspreken. Maar er veranderde niks.
Tevens mag je je hand diep in eigen boezem steken, want dat wegcijferen deed je natuurlijk net zo voor jezelf.
Vanuit je empathie zou je ook kunnen bedenken dat als het uit is hij weleens dezelfde vrouwenzot zou blijken te zijn. En dat het voor sommige mensen gewoon afreageren is om kort na een breuk met een ander het bed in te duiken.quote:Negen dagen geleden - na een zoveelste ruzie - heb ik zelf de knoop doorgehakt en de relatie beëindigd. Hij leek zich van geen kwaad bewust. Vanwaar kwam dit nu? Euh, van maanden zagen en zeuren zonder resultaat?! Sindsdien is het pijnlijk stil. Omdat we een gemeenschappelijke vriendenkring hebben, hoor ik wel eens iets. Dat hij - op alweer een zatte avond - wel tranen laat, maar desondanks gekrenkt en heel boos is op mij. Begrijpelijk, want als je bindingsangst hebt, is dat het laatste wat je wil: gedumpt worden. En ook dat hij na 4 dagen al gezellig met een andere vrouw in de zetel lag tijdens een feestje, nota bene voor de ogen van alle gemeenschappelijke vrienden.
Beter draai je niet de knop om, want zo heb je zo een lange periode juist in zo een situatie gebleven. Blijf maar eens goed hangen in deze emoties en leer er maar eens echt mee om te gaan, zonder dat je een ander als bliksemafleider kan gebruiken en een beter voorbeeld aan je kinderen kan geven hoe een gezonde relatie eruit hoort te zien en hoe je problemen zelf en met elkaar aanpakt ipv erom heen te draaien tot je bijna niet meer kan.quote:Ik spreek af en toe af met vriendinnen, maar sluit mezelf voornamelijk op. Rolluiken dicht, gordijnen toe, kilometers omrijden om niet voorbij zijn deur te passeren. Alles om hem niet te hoeven zien, en hopelijk zo snel mogelijk de knop te kunnen omdraaien. Maar op dit moment moet ik toegeven dat ik soms verzuip in verdriet. Ook omdat het hem weinig lijkt te doen. Ik geef toe dat ik de eerste dagen hoopte dat hij contact zou opnemen, en zou zeggen dat hij toch een toegeving wilde doen. Maar er komt niks. En misschien is het maar goed zo. Maar het besef neemt de pijn niet weg.
In navolging van diverse boekentips wil ik graag ook even Jan Geurtz noemen, die diverse boeken schreef over oa de liefde. Lees Verslaafd aan liefde, Bevrijd door liefde en Over liefde en loslaten eens.
Bindingsangst en verlatingsangst is eigenlijk hetzelfdequote:
[..]
Verlatingsangst kan ik begrijpen.
Bindingsangst niet zo. Wanneer ge iemand liefhebt is het binden toch niet zo'n probleem. De relatie kan ook een half jaar duren, vast zit ge toch niet echt.
Waar zit volgens u de overeenkomst?quote:
[..]
Bindingsangst en verlatingsangst is eigenlijk hetzelfde
Angstquote:
[..]
Waar zit volgens u de overeenkomst?
Genoeg boeken over te vinden
Zoals Liefdes Bang van Hannah Cuppen
Ja nu u het zo zegt. Maar dan zeer uitvergroot denk ik? Angst hebben we immers allemaal wel. Angst om afgewezen te worden is ook een grote bijvoorbeeld.quote:
Maja ik vind bindingsangst nog steeds een rare. Maar dat zal mijn empathisch onvermogen zijn. Als ik een vrouw liefheb en zij is mijn lief, dan offer ik nog mijn arm als het moet om haar te beschermen. Misschien heb ik het tegenovergestelde en duik ik gewoon een relatie in, Ik leef in het oog van de storm.
Bindingsangst is hetzelfde , alleen werkt het precies tegen elkaar in ,quote:
[..]
Ja nu u het zo zegt. Maar dan zeer uitvergroot denk ik? Angst hebben we immers allemaal wel. Angst om afgewezen te worden is ook een grote bijvoorbeeld.
Maja ik vind bindingsangst nog steeds een rare. Maar dat zal mijn empathisch onvermogen zijn. Als ik een vrouw liefheb en zij is mijn lief, dan offer ik nog mijn arm als het moet om haar te beschermen. Misschien heb ik het tegenovergestelde en duik ik gewoon een relatie in, Ik leef in het oog van de storm.
Beter kappen met iemand met bindingsangst , want het wordt een strijd, die je gaat verliezen.
Iemand met bindingsangst is vanaf het moment dat je seks met hem hebt al bezig om afstand te creëren... en gaat je pijn doen.
De andere kant is : iemand met verlatingsangst wil graag verbinding ..en handelt ook vanuit angst. En hoe meer jij roept dat je die verbinding wil met hem, hoe harder hij wegrent , en hoe meer jij er achteraan blijft hobbelen hoe verder hij zich in een hoek gedrukt voelt en je weg wil hebben.
Maar uiteindelijk is degene met verlatingsangst net zoveel aandeel in die dans ..of het spel
Belangrijker is om uit te zoeken waar die angst om verlaten te worden vandaan komt. En die andere 'angsthaas' helemaal loslaten
Je moet ook bereid zijn die vrijheid op te geven als je iemand naast je wil hebben en deze tegelijkertijd gelijkwaardig wil zien en behandelen.quote:
Ik kan me alleen zodanig inleven dat het mischien te maken heeft met je eigen vrijheid. Al die ongeschreven verplichtingen die horen bij een relatie. Dit moet dat moet. Dan ben je je vrijheid kwijt.
Die vrijheid is ook slechts een illusie en er komt zoveel meer vrijheid voor terug. De vrijheid van jouw metgezel is net zo goed jouw vrijheid.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 29-01-2020 00:31:08 ]
Hahahaquote:Op donderdag 23 januari 2020 23:32 schreef Puntenjager het volgende:
Schrijf een boek. Je bent al halverwege
Da klinkt mij allemaal zeer ingewikkeld. Ik zei altijd tegen mijn relaties als ge wilt gaan dan gaat ge.quote:
[..]
Bindingsangst is hetzelfde , alleen werkt het precies tegen elkaar in ,
Beter kappen met iemand met bindingsangst , want het wordt een strijd, die je gaat verliezen.
Iemand met bindingsangst is vanaf het moment dat je seks met hem hebt al bezig om afstand te creëren... en gaat je pijn doen.
De andere kant is : iemand met verlatingsangst wil graag verbinding ..en handelt ook vanuit angst. En hoe meer jij roept dat je die verbinding wil met hem, hoe harder hij wegrent , en hoe meer jij er achteraan blijft hobbelen hoe verder hij zich in een hoek gedrukt voelt en je weg wil hebben.
Maar uiteindelijk is degene met verlatingsangst net zoveel aandeel in die dans ..of het spel
Belangrijker is om uit te zoeken waar die angst om verlaten te worden vandaan komt. En die andere 'angsthaas' helemaal loslaten
Maar wat u allemaal omschrijft. Het moet wel leuk blijven. Wil een relatie omdat het leuk is, geen hele gebruiksaanwijzing met psychologische spelletjes.
Soms maken mensen het zichzelf ook moeilijk hey. Maar bedankt voor het delen van uw inzichten. Als ik een stukske ouder was zou ik echt voor u gevallen zijn.
Qua hoe u spreekt en zo, inzichten maar volgens mij zoekt u ook een beetje hetzelfde als ik zoek.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 29-01-2020 00:33:07 ]
Opgeslagen, maar ik heb vrij veel in te halen als ik het zo lees.quote:
Eigenlijk alles wat Scary_Mary zegt.
Genoeg boeken over te vinden
Zoals Liefdes Bang van Hannah Cuppen
Angst is zeer onplezierig en sterk dan wilt ge ervan af en gaat g ed handelen. Bij boosheid kunt ge op de grond stompen maar angst kanaliseren is een stukske lastiger.quote:
Het is eigenlijk bizar hoe graag we bereid zijn om vanuit angst te handelen. Terwijl andere emoties veel minder drang tot handelen bewerkstelligen.
Dat uit zich soms wel in agressiviteit. Van okay ik ben bang dat die me gaat slaan. Ik sla eerst.
Die angsten komen we; ergens vandaan natuurlijk. Maar het is aan degene zelf om slachtoffer te blijven of om er wat mee te doen.quote:
[..]
Da klinkt mij allemaal zeer ingewikkeld. Ik zei altijd tegen mijn relaties als ge wilt gaan dan gaat ge.
Maar wat u allemaal omschrijft. Het moet wel leuk blijven. Wil een relatie omdat het leuk is, geen hele gebruiksaanwijzing met psychologische spelletjes.
Soms maken mensen het zichzelf ook moeilijk hey. Maar bedankt voor het delen van uw inzichten. Als ik een stukske ouder was zou ik echt voor u gevallen zijn.
Qua hoe u spreekt en zo, inzichten maar volgens mij zoekt u ook een beetje hetzelfde als ik zoek.
Dat is waar.quote:
[..]
Die angsten komen we; ergens vandaan natuurlijk. Maar het is aan degene zelf om slachtoffer te blijven of om er wat mee te doen.
Ge hebt gelijk en dat wat ge zegt geldt voor vele dingen.
Slachtoffers vind ge overal. Meer slachtoffers te vinden dan liefde.
Ik ga maar eens slapen geloof ik, dromen over mijn droomvrouw. Mocht ge ook gaan slapen en een Belgische Limburger tegenkomen weet dan dat ik dat ben.
[ Bericht 18% gewijzigd door #ANONIEM op 29-01-2020 00:47:01 ]
Als je een single moeder bent met twee kinderen. Dan zal hij ook zijn aandacht daaraan moeten besteden in een vaste relatie. En mischien heeft ie daar niet zo'n zin in. Volgens ts eigen schrijven is hij een zeer gewilde man bij vrouwen. Die man gaat dus meer vrijheid inleveren. Ik zie hierin geen balans gaan ontstaan. Overigens denk ik dat bindings-angst ook nogal nonsense is. Angst betekent dat het wellicht nog anders kan. Maar die man wil denk ik gewoon niet. Het komt bij mij over alsof ts erg hoopt dat ze de gelukkige winnaar wordt. Maar in principe is ze een van velen.quote:
[..]
Je moet ook bereid zijn die vrijheid op te geven als je iemand naast je wil hebben en deze tegelijkertijd gelijkwaardig wil zien en behandelen.
Die vrijheid is ook slechts een illusie en er komt zoveel meer vrijheid voor terug. De vrijheid van jouw metgezel is net zo goed jouw vrijheid.
Waarom hield je zijn Facebook in de gaten?
Je was er wel heel obsessief mee bezig hoor.
Maar in ieder geval: Jullie passen totaal niet bij elkaar aan dit verhaal te lezen en 4,5 is dan ook echt tering lang
Ik kreeg dat boek als leestip toen ik zelf achter wat dingen kwam , in zo'n contact zat ,quote:
[..]
Opgeslagen, maar ik heb vrij veel in te halen als ik het zo lees.
maar lees er ook veel op internet over.
Slaap lekkerquote:
[..]
Dat is waar.
Ge hebt gelijk en dat wat ge zegt geldt voor vele dingen.
Slachtoffers vind ge overal. Meer slachtoffers te vinden dan liefde.
Ik ga maar eens slapen geloof ik, dromen over mijn droomvrouw. Mocht ge ook gaan slapen en een Belgische Limburger tegenkomen weet dan dat ik dat ben.
De mate waarin hij ook zorg moet dragen voor de kinderen is iets waar je samen prima afspraken over kan maken. Iedereen zal begrijpen dat hij zich niet plots vol overgave zal storten in een vaderschaprol, net zoals iedereen zal begrijpen dat hij niet ver gaat komen met een "het zijn mijn kinderen niet dus ik bemoei me er niet mee" attitude. Het is geven en nemen. Wil je er samen komen of niet?!quote:
[..]
Als je een single moeder bent met twee kinderen. Dan zal hij ook zijn aandacht daaraan moeten besteden in een vaste relatie. En mischien heeft ie daar niet zo'n zin in. Volgens ts eigen schrijven is hij een zeer gewilde man bij vrouwen. Die man gaat dus meer vrijheid inleveren. Ik zie hierin geen balans gaan ontstaan. Overigens denk ik dat bindings-angst ook nogal nonsense is. Angst betekent dat het wellicht nog anders kan. Maar die man wil denk ik gewoon niet. Het komt bij over alsof ts erg hoopt dat ze de gelukkige winnaar wordt. Maar in principe is ze maar een van velen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-01-2020 00:51:26 ]
Dat is een beetje de grap natuurlijk. Ten eerste is het inderdaad veel al handelen vanuit die angst en niet die zogenaamde oh zo nobele liefde waarin men zoveel voor de ander geslikt meent te hebben.quote:
Het is eigenlijk bizar hoe graag we bereid zijn om vanuit angst te handelen. Terwijl andere emoties veel minder drang tot handelen bewerkstelligen.
In dat opzicht is het handelen eigenlijk ook relatief en passief in die zin dat het nogal ontwijkend is. Omdat men zich liever bezighoudt met het idee dat het heus uiteindelijk wel ergens heen zal gaan, maar er dus eigenlijk niet actief aan wil of kan werken wegens te confronterend (zogenaamd voor de ander natuurlijk ja). En dan volgt later de rekening als het opgebouwde krediet zich niet laat verzilveren en dan ben je als single weer alleen zonder bliksemafleidende "partner" en je selffulfilde prophecy..
Interessante kijk. Ik zou het zelfs bijna pijnlijk confronterend willen noemenquote:
[..]
Dat is een beetje de grap natuurlijk. Ten eerste is het inderdaad veel al handelen vanuit die angst en niet die zogenaamde oh zo nobele liefde waarin men zoveel voor de ander geslikt meent te hebben.
In dat opzicht is het handelen eigenlijk ook relatief en passief in die zin dat het nogal ontwijkend is. Omdat men zich liever bezighoudt met het idee dat het heus uiteindelijk wel ergens heen zal gaan, maar er dus eigenlijk niet actief aan wil of kan werken wegens te confronterend (zogenaamd voor de ander natuurlijk ja). En dan volgt later de rekening als het opgebouwde krediet zich niet laat verzilveren en dan ben je als single weer alleen zonder bliksemafleidende "partner" en je selffulfilde prophecy..
[ Bericht 21% gewijzigd door #ANONIEM op 29-01-2020 00:54:19 ]
Angst kan plezierig zijn in die zin dat het een motivator kan zijn om binnen de eigen comfortzone te blijven, vergelijkbaar met een niet passende danwel problematische partner die als oorzaak aangewezen kan worden.quote:
[..]
Angst is zeer onplezierig en sterk dan wilt ge ervan af en gaat g ed handelen. Bij boosheid kunt ge op de grond stompen maar angst kanaliseren is een stukske lastiger.
Dat uit zich soms wel in agressiviteit. Van okay ik ben bang dat die me gaat slaan. Ik sla eerst.
Angst lijkt zeker bij vrouwen ook meer algemeen geaccepteerd te worden, dat speelt wellicht ook mee in ermee om leren gaan..?
Ik dacht dus achter dingen te komen, maar heb werkelijk het gevoel steeds meer af te dwalen. Dat zet weer z'n twijfels bij hetgeen ik dan zogenaamd zou 'leren'.quote:
[..]
Ik kreeg dat boek als leestip toen ik zelf achter wat dingen kwam , in zo'n contact zat ,
maar lees er ook veel op internet over.
Precies dit idd.quote:
[..]
Dat is een beetje de grap natuurlijk. Ten eerste is het inderdaad veel al handelen vanuit die angst en niet die zogenaamde oh zo nobele liefde waarin men zoveel voor de ander geslikt meent te hebben.
In dat opzicht is het handelen eigenlijk ook relatief en passief in die zin dat het nogal ontwijkend is. Omdat men zich liever bezighoudt met het idee dat het heus uiteindelijk wel ergens heen zal gaan, maar er dus eigenlijk niet actief aan wil of kan werken wegens te confronterend (zogenaamd voor de ander natuurlijk ja). En dan volgt later de rekening als het opgebouwde krediet zich niet laat verzilveren en dan ben je als single weer alleen zonder bliksemafleidende "partner" en je selffulfilde prophecy..
[ Bericht 6% gewijzigd door imgoddamnugly op 29-01-2020 01:53:58 ]
Dat is niet wat ik bedoel en het is natuurlijk gewoon voor een ieder (m/v/o/etc) om als volwassene rekening te houden met bepaalde (mogelijke) consequenties en dus niet alleen voor mannen. Je voorbeeld vind ik in dit opzicht ook niet illustratief, omdat de basis voor bindings- dan wel verlatingsangst vaak dieper liggen en niet simpelweg op te lossen of te voorkomen waren door simpelweg trouwen onder huwelijkse voorwaarden. Mocht het je interesse hebben, dan zijn er inmiddels genoeg boekentips gegeven om je er echt in te verdiepen.quote:
Die nobele liefde waar scary het over heeft (ik denk dat ze verliefde impulsiviteit bedoelt). Die kan in realiteit bittere konsekwenties krijgen. Daar moet je als man toch rekening mee houden of niet. Een vriend van mij was tot over zijn oren 'nobel' verliefd op een meisje. Zij trouwden. En nog geen jaar later is ze vreemd gegaan en zijn ze gescheiden. Dat meisje heeft het huis gekregen en de auto. En hij kreeg maar een boxspring. Zulke reëele konsekwenties bijvoorbeeld. Ik bedoel dus dat die angsten ook wel een reëele grond kunnen hebben. Het is niet alleen geestelijke zwakte ofzo.
Ter aanvulling nog even: om er een daadwerkelijke diagnose aan te kunnen hangen moet het aanzienlijk in de weg zittende angst zijn, om niet te zeggen op het onrealistische af en het functioneren danig belemmeren.