Bindingsangst

Ik kom hier even mijn verhaal doen. Enerzijds om het van me af te schrijven, anderzijds in de hoop dat iemand zich hierin herkent en me hopelijk moed kan geven.

Ik heb net een relatie van 4,5 jaar beëindigd met een man die zwaar aan bindingsangst leed. Ja, er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal, en door therapie ben ik erachter gekomen dat ik zelf aan verlatingsangst lijd. Uiteraard, want bindings- en verlatingsangst is een heerlijke combo…

Toen ik hem zag, was ik meteen verkocht. Hij had een ongelooflijke charme en charisma. Ik zette de eerste stap. Hij voelde zich gevleid, en we begonnen iets wat leek op ‘friends with benefits’. Zelf gaf hij aan geen relatie te willen, maar in de eerste weken groeiden we toch naar elkaar toe. Tot hij na een maand abrupt een einde maakte aan de ‘relatie’. Schluss, gedaan. Omdat het allemaal zo plots ging, kon ik me moeilijk neerleggen bij de situatie en na een tijdje begon ik opnieuw contact te leggen. Na een paar maanden alweer ‘friends with benefits’ te zijn geweest, toonde een vriend van hem interesse in mij. Plots was zijn strijdlust aangewakkerd. We kregen een relatie.

Wat daarna volgde, was twee jaar lang afstoten en aantrekken. Ik kan de keren niet meer tellen dat we uit elkaar gingen. Door mij uiteraard, omdat ik zo onuitstaanbaar was. Ik wist tijdens de ruzies dat ik lang niet de (enige) schuldige was, maar omdat hij zo hardnekkig kon zwijgen, ging ik na enkele dagen toch weer twijfelen: lag het aan mij, had ik een fout gemaakt? En ik zocht weer contact.

Na twee jaar liet hij me staan voor iemand anders, een ex die hij nooit helemaal vergeten was. Niet dat het met zo veel woorden werd gezegd: er was niks gaande, ik was - alweer - de schuldige door al het gezeur. Pas na een maand gaf hij toe dat hij iets met haar had, en kwam hij met hangende pootjes terug. Ik kon geen nee zeggen.

De volgende twee jaar werden iets rustiger. We kregen een vaste relatie, met veel ruzies maar zonder breuken. Hij leek gewonnen te zijn voor een relatie met mij, maar er bleven veel vraagtekens. Zo bleef ik altijd het gevoel houden dat hij flirtte met andere vrouwen. In de eerste jaren gebeurde dat vrij onomwonden - hoewel hij het nooit toegaf. In de tweede periode beweerde hij me trouw te zijn, wat best mogelijk is, maar het leek er altijd op alsof hij iets (iemand) achter de hand wilde hebben. Zo vertelde hij aanvankelijk nooit tegen nieuwe mensen in zijn leven dat hij een vriendin had. Zo bleef hij berichten sturen naar vrouwen die ik niet kende en omgekeerd. Zo bleven er nieuwe “vriendinnen” op zijn Facebookpagina verschijnen die toevallig allemaal single waren (ik vermoed dat hij zijn Tinder-profiel nooit heeft afgesloten). Zo vertelde hij continu aangebrande moppen tegen alle vrouwen die er van gediend waren.

Ik schilder hem af als een vrouwenzot, en eigenlijk was hij dat ook. Het leek alsof hij ook tijdens onze relatie een extra paar voelsprieten had voor vrouwen die hem interessant vonden. En die waren er met hopen. Vóór mij had hij tig losse flodders gehad. Eén relatie van 8 jaar (zonder trouwen of kinderen) die voor hem heel pijnlijk was geëindigd. En verder veel one-night-stands en vooral “relaties” van 1 maand. Dat leek voor hem de limiet te zijn: 1 maand plezier maken en wegwezen.

Ik ben zelf heel empathisch, dus ik wist al snel dat hij bindingsangst had. Alle tekenen waren er: heel charmant, altijd ‘the centre of attention’, veel op café gaan, veel vrienden zien, veel drinken, maar tegelijk ook met vrienden heel moeilijk afspraken vastleggen. Een weekendje weg? Hij was altijd degene die het langst twijfelde en op het laatste moment toe- of afzegde. Ook in onze relatie had hij de touwtjes in handen. Wanneer we elkaar zagen, dat bepaalde hij. Wat we dan deden, hij. Altijd.

Een slechte man was hij niet. Als alleenstaande mama heeft hij me enorm vooruit geholpen. Op allerlei vlakken. Maar enkel praktische vlakken. Emotioneel werd er langs mijn kant veel meer geïnvesteerd dan omgekeerd. Omdat ik 2 kinderen heb, en maar 2 avonden per week weg kon, werden dat “onze” avonden. En die werden meestal ingevuld door op café te gaan en tussen vrienden te zitten. Honderden keren vroeg ik hem om iets onder ons tweetjes te doen. Een uitstapje, cinema, een tripje. We hebben dat allemaal gedaan, maar pas na veel gezaag langs mijn kant. Als hij spontaan mocht kiezen, werd het een avond café. En dat werd het steeds vaker omdat ik het gezaag zelf beu werd.

Soms lagen we ook een avondje in de zetel, tv kijken. Waarbij we telkens een meter van elkaar lagen. Ik ben zelf een ongelooflijke knuffelaar, hij kon dat moeilijk verdragen. Hoe vrolijk en uitgelaten hij op café tussen de vrienden was, hoe stiller hij thuis werd. Gefrustreerd, zo leek soms. Ogen rollen als ik weer iets “stoms” zei. Kwaad worden als ik in de keuken voor zijn voeten liep. Een aai over mijn bol in de zetel, daar mocht ik blij mee zijn.

Hij gaf vaak aan dat hij zelf nooit kinderen had gewild en dat die van mij dus ook niet zijn probleem waren. Desondanks heeft hij er tijd voor gemaakt en leuke dingen mee gedaan. Maar alweer: op zijn tempo. Als hij er zin in had. Ik wilde hier nog begrip voor opbrengen: niet iedereen heeft een kinderwens. Maar ik wilde hem wel wat vaker zien, ondanks de kinderen. Daarom vroeg ik hem om - buiten de 2 standaardavonden per week - ook eens een avondje bij mij in de zetel te komen zitten. Of eens een nacht te blijven slapen. Dat gebeurde omzeggens nooit. Er was altijd wel iets waardoor het niet lukte. En waardoor ik dus héél vaak alleen zat.

Nochtans wonen we op 500 meter van elkaar, en ligt mijn woning op de weg tussen zijn huis en stamcafé. Ontelbare keren heb ik hem voorbij zien rijden, op weg naar café of huis, maar aan mijn deur werd er zelden gestopt. Gek werd ik er bij momenten van, alsof ik een bijzaak was in zijn leven.

Natuurlijk hadden we ook onze goeie momenten. Maar die beperkten zich vooral tot ‘dronken avonden’. Euforisch waren die soms. De passie spatte eraf. Dan maakte hij beloftes die hij achteraf nooit kon waarmaken. Samenwonen, trouwen, reizen maken met de kinderen, …. Het kon niet op. Maar de dag nadien sloop de afstand er weer in. Over trouwen of reizen werd niks meer gezegd.

Ontelbare keren heb ik me afgevraagd waarom we het samen zo leuk konden hebben, maar telkens ik zijn huis uitstapte, het weer stil werd. Afstandelijk. Hij stuurde berichten, maar de intimiteit was weg. Alsof hij blij was dat hij weer ruimte voor zichzelf had. Ik begreep er niks van: het was toch leuk geweest gisteren? Maar zijn hoofd was al ver weg.

Vooral in het begin heb ik het woord bindingsangst vaak laten vallen. Als hij gedronken had, kon hij er in zekere mate in meegaan, als hij nuchter was, klapte hij helemaal dicht. Zoals bij elk serieus gesprek dat ik wilde voeren. Ik hoefde maar een ernstig gezicht op te zetten of hij vluchtte weg, begon ruzie te maken of noemde mij “een zaag”. Praten kwam telkens van 1 kant. Op de duur werd er dus niet meer gepraat.

Omdat een diepgaand gesprek onmogelijk was, begon ik me te beperken tot de woorden die hij wél begreep: “ik wil meer bij je zijn, ik zou willen dat je eens een nachtje bij mij komt slapen”. Ik weet dat je een bindingsangstige niet te veel mag claimen, maar na mezelf jaren te hebben weggecijferd, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik ook mijn gevoelens mocht hebben, én uitspreken. Maar er veranderde niks.

Negen dagen geleden - na een zoveelste ruzie - heb ik zelf de knoop doorgehakt en de relatie beëindigd. Hij leek zich van geen kwaad bewust. Vanwaar kwam dit nu? Euh, van maanden zagen en zeuren zonder resultaat?! Sindsdien is het pijnlijk stil. Omdat we een gemeenschappelijke vriendenkring hebben, hoor ik wel eens iets. Dat hij - op alweer een zatte avond - wel tranen laat, maar desondanks gekrenkt en heel boos is op mij. Begrijpelijk, want als je bindingsangst hebt, is dat het laatste wat je wil: gedumpt worden. En ook dat hij na 4 dagen al gezellig met een andere vrouw in de zetel lag tijdens een feestje, nota bene voor de ogen van alle gemeenschappelijke vrienden.

Ik spreek af en toe af met vriendinnen, maar sluit mezelf voornamelijk op. Rolluiken dicht, gordijnen toe, kilometers omrijden om niet voorbij zijn deur te passeren. Alles om hem niet te hoeven zien, en hopelijk zo snel mogelijk de knop te kunnen omdraaien. Maar op dit moment moet ik toegeven dat ik soms verzuip in verdriet. Ook omdat het hem weinig lijkt te doen. Ik geef toe dat ik de eerste dagen hoopte dat hij contact zou opnemen, en zou zeggen dat hij toch een toegeving wilde doen. Maar er komt niks. En misschien is het maar goed zo. Maar het besef neemt de pijn niet weg.