Dit zette me aan het denken over wat ik zou doen als -wanneer ik zwanger zou zijn- ze dmv een vruchtwaterpunctie oid zouden constateren dat het kind bv verstandelijk of lichamelijk gehandicapt of een siamese tweeling zou zijn....
Als ik met mijn verstand zou denken, zou ik zeggen; laat het kind weghalen... Dat bespaart ons beiden waarschijnlijk een hoop ellende.
Wanneer ik de beslissing met mijn gevoel zou nemen, zou ik het absoluut niet weg laten halen. Misschien alleen als ze het een heeeele kleine levenskans zouden geven...
Denken jullie hier ook weleens over na, of heb je weleens voor deze keuze gestaan? En wat voor besluit zou je nemen/heb je genomen?
Ik denk dat ik hetzelfde in elkaar zit als jij.
Met verstand laat je het weghalen.
Dit kan je ook om financiële redenen doen overigens.
En als je met gevoel praat...tsja...je geeft toch wel wat om het kind dat je dan al een tijdje bij je draagt....
En dit laatste maakt de keuze zo moeilijk vind ik....
Een lastige kwestie vind ik zoiets!
Maar het ligt er vooral aan hoe ernstig ze gehandicapt zijn, als ze als kamerplant in een rolstoel eindigen dan zou ik het laten weghalen. Dit zou ik ook niet leuk vinden, het lijkt mij niet dat iemand dan een leuk leven heeft (ligt er ook aan hoe de moeder er over denkt).
als het kind een redelijke kans heeft om een normaal leven heeft, dan laat ik het gewoon zijn gang gaan.
Ook ligt het eraan wanneer het ontdekt wordt, als dit gebeurd tijdens de 1e 2 maanden van de zwangerschap dan zou ik er minder moeite mee hebben om het weg te laten halen (het is immers nog geen echt kind, slecht een paar cellen) Maar ik ben geen vrouw en nog nooit zwanger geweest, dus ik kan me er weinig bij voorstellen
Vaak wordt zo'n tweeling niet ouder dan een jaar of 3, en ik denk dat ik die tijd met mijn kinderen heel graag zou willen hebben. Ook ben ik in zekere mate anti-abortus, dus ik denk dat het wel of niet zijn van een siameese tweeling voor mij niet uit zou maken. Ik zou in elk geval erg nieuwsgierig zijn, ze erg graag willen leren kennen. Het zijn toch je kinderen..
Beetje offtopic, maar dit wil ik ook nog even kwijt. Stel: Iemand (laat ik mezelf eens nemen) komt na een ongeval of iets dergelijks in het ziekenhuis te liggen, in coma, op de intensieve zorg en er zijn eigenlijk geen vooruitzichten op verbetering. In zo'n geval mogen ze mij gelijk uit m'n lijden verlossen.
Iedereen heeft recht om te leven, maar het moet wel menswaardig zijn.
Ik vind het heel moeilijk om te zeggen dat er dan een abortus moet komen, maar dat is weer mijn mening
quote:Ik denk dat zo'n beslissing nooit 'zomaar' wordt genomen.
Op maandag 13 januari 2003 21:14 schreef Gaja het volgende:
een deel van je dat je dat je niet zomaar weg kan doen.
Ik zou 'het' denk ik wel laten weghalen.
Punt een lijkt het me ontzettend zwaar om een gehandicapt kind op te voeden.
Punt twee vind ik het belangrijk dat mijn kind een menswaardig bestaan krijgt.
En ik weet, wie ben ik om te oordelen wat menswaardig is en wat niet.
.Maar bij de tweede en derde zou ik, denk ik, anders beslist hebben.
Zo zou ik er nu denk ik ook over denken, misschien omdat ik nu weet hoe zwaar het allemaal is of kan zijn...
in de praktijk, na het dragen van een kind 9 maanden lang,
ligt het meestal heel anders.
quote:Oh, maar dat is ook iets heel anders. Ik weet zeker dat als ik onverhoopt een gehandicapt kind zou krijgen, dat ik me meer dan 100% ervoor zal inzetten en dat ik waanzinnig veel van hem/haar zal houden
Op maandag 13 januari 2003 22:12 schreef shmoopy het volgende:
In theorie kan iedereen bedeken wat ze zou doen,
in de praktijk, na het dragen van een kind 9 maanden lang,
ligt het meestal heel anders.
.Maar als ik het vantevoren weet, dan zou ik er ws niet voor kiezen het te laten uitgroeien tot een echt kind.
quote:Idem.
Op maandag 13 januari 2003 20:34 schreef MSXUser het volgende:
Hier nog iemand die er zo over denkt. Als er voor het kind totaal geen toekomst is en het bijv. als 'kasplantje' door het leven zou moeten, lijkt het me verstandiger om het weg te laten halen. De druk die op je schouders rust indien je een kind met een dergelijke afwijking toch zou laten komen, is onvoorstelbaar groot. Die druk is zowel mentaal als financieel, hoewel dat laatste iets is wat toch minder zwaar mee zou moeten tellen.Beetje offtopic, maar dit wil ik ook nog even kwijt. Stel: Iemand (laat ik mezelf eens nemen) komt na een ongeval of iets dergelijks in het ziekenhuis te liggen, in coma, op de intensieve zorg en er zijn eigenlijk geen vooruitzichten op verbetering. In zo'n geval mogen ze mij gelijk uit m'n lijden verlossen.
Iedereen heeft recht om te leven, maar het moet wel menswaardig zijn.
quote:Maar hier werd gevraagd wat je zou doen als je nog wel een keuze had tot abortus.
Op maandag 13 januari 2003 22:12 schreef shmoopy het volgende:
In theorie kan iedereen bedenken wat ze zou doen,
in de praktijk, na het dragen van een kind 9 maanden lang,
ligt het meestal heel anders.
Ik denk of nee hoop eigenlijk, dat als je het niet weet en je kindje is er eenmaal, dat je er dan alles voor zal doen om goed voor je kindje te zorgen.....
quote:Ja, dat klopt.
Op maandag 13 januari 2003 22:27 schreef yavanna het volgende:[..]
Maar hier werd gevraagd wat je zou doen als je nog wel een keuze had tot abortus.
Ik denk of nee hoop eigenlijk, dat als je het niet weet en je kindje is er eenmaal, dat je er dan alles voor zal doen om goed voor je kindje te zorgen.....
Ik heb al 2 kinderen, en merk ook dat de keuze nu minder makkelijk genomen zou worden, en die is al zo moeilijk.
Bij mijn eerste dachten ze de middag voor de geboorte dat hij het niet zou overleven, omdat er na uitgebreid onderzoek zou zijn gebleken dat hij zeer waarschijnlijk 'ernstige chromosomale afwijkingen' zou hebben die 'niet met het leven verenigbaar zijn'.
Ik hoor het de artsen nog zeggen...
Het enige dat ik dacht toen ik in de kantine zat met mijn man was: Afblijven, mijn kind, hoe dan ook, ik zorg ervoor.
En op dat moment wist ik wat zorg voor een meervoudig complex gehandicapt kind een beetje inhield, aangezien ik daar heel veel mee te maken had via vrienden.
Het is je eerste impuls voor je kindje te kiezen.
Het kindje kwam er, en bleek alleen een redelijk onschuldige hartafwijking te hebben.
Oeps, foutje van de artsen.
Ik mag wel heel dankbaar zijn dat ze het uiteindelijk toch via een keizersnede hebben gehaald anders had hij de geboorte (waar ze eerst voor kozen omdat hij het toch niet zou halen) inderdaad niet gehaald.
God, wat een lang verhaal.
Ik wil er maar mee aangeven dat zelfs na (in mijn geval) 7 maanden zwangerschap en veel nauwkeuriger meetbare testen geen enkele zekerheid bestaat over de aard danwel ernst van de evt handicap.
En dat zou mijn keuze iig een heel zware maken.
quote:Pfff, *onder de indruk is*
Op maandag 13 januari 2003 22:41 schreef shmoopy het volgende:[..]
Ja, dat klopt.
Ik heb al 2 kinderen, en merk ook dat de keuze nu minder makkelijk genomen zou worden, en die is al zo moeilijk.
Bij mijn eerste dachten ze de middag voor de geboorte dat hij het niet zou overleven, omdat er na uitgebreid onderzoek zou zijn gebleken dat hij zeer waarschijnlijk 'ernstige chromosomale afwijkingen' zou hebben die 'niet met het leven verenigbaar zijn'.
Ik hoor het de artsen nog zeggen...Het enige dat ik dacht toen ik in de kantine zat met mijn man was: Afblijven, mijn kind, hoe dan ook, ik zorg ervoor.
En op dat moment wist ik wat zorg voor een meervoudig complex gehandicapt kind een beetje inhield, aangezien ik daar heel veel mee te maken had via vrienden.
Het is je eerste impuls voor je kindje te kiezen.Het kindje kwam er, en bleek alleen een redelijk onschuldige hartafwijking te hebben.
Oeps, foutje van de artsen.
Ik mag wel heel dankbaar zijn dat ze het uiteindelijk toch via een keizersnede hebben gehaald anders had hij de geboorte (waar ze eerst voor kozen omdat hij het toch niet zou halen) inderdaad niet gehaald.God, wat een lang verhaal.
Ik wil er maar mee aangeven dat zelfs na (in mijn geval) 7 maanden zwangerschap en veel nauwkeuriger meetbare testen geen enkele zekerheid bestaat over de aard danwel ernst van de evt handicap.
En dat zou mijn keuze iig een heel zware maken.
Leuk foutje btw!
Natuurlijk waar mensen werken worden fouten gemaakt, maar in zon geval!!
Gelukkig maar dat alles goed is gekomen!
jemug
quote:Oeps
Op maandag 13 januari 2003 22:41 schreef shmoopy het volgende:
Oeps, foutje van de artsen.
.Maar het zet je wel aan het denken.
Het lijkt alsof de artsen zoveel weten, maar feitelijk is het vaak een kwestie van elimineren en daar een conclusie uit halen.
In gevallen van leven en dood moet je zeker zelf goed na blijven denken.
Ik heb overigens nog steeds veel vetrouwen in de medische wetenschap, gelukkig.
quote:Gelukkig?
Op maandag 13 januari 2003 20:27 schreef thoth het volgende:
Ik heb verschillende documentaires gezien en ook siamese tweelingen kunnen een gelukkig zij het iets anders dan normaal leven leiden
IETS ander leven?
-Man, je kan niet eens normaal een keer met "je" of "jullie allebei´s" vriendin naar bed...
-Ben je dan 1 persoon?
-Ik vraag me af, of je van elkaar dan weet wat de ander denkt.
-Of je pijn voelt als er iets bij de ander gebeurd.
-Wat als de ander doodgaat? ben jij dan ook dood als siamees tweeling broertje?
-Vervelend als de 1 strontlazerus is... denk dat die ander dan ook strontlazerus is als hetzelfde bloed er doorheen gaat.
-Als je wegrent, en allebei een andere kant op
Echt raar als je nadenkt over deze vragen...
Rare gedachtes...
quote:Het zijn idd vragen die opkomen, maar bij die documentaire gister wisten zelfs artsen niet overal een antwoord op...
Op dinsdag 14 januari 2003 00:09 schreef EggsTC het volgende:
Gelukkig?
IETS ander leven?-Man, je kan niet eens normaal een keer met "je" of "jullie allebei´s" vriendin naar bed...
-Ben je dan 1 persoon?
-Ik vraag me af, of je van elkaar dan weet wat de ander denkt.
-Of je pijn voelt als er iets bij de ander gebeurd.
-Wat als de ander doodgaat? ben jij dan ook dood als siamees tweeling broertje?
-Vervelend als de 1 strontlazerus is... denk dat die ander dan ook strontlazerus is als hetzelfde bloed er doorheen gaat.
-Als je wegrent, en allebei een andere kant op
Echt raar als je nadenkt over deze vragen...
Rare gedachtes...
De één kon bijv.. honger hebben terwijl de ander dat niet had... of als de één ziek was, dan hoefde de ander dat niet te zijn... Maar de ander kon dan wel weer antibiotica slikken voor de zieke, omdat de zieke daar van ging overgeven.... heel vaag...!
Ze hebben wel gewoon ieder hun eigen hersenen en die werken gewoon onafhankelijk van elkaar.... dus dat ze niet dezelfde gedachten, emoties en pijn voelen is vrij logisch... Was ook wel grappig, want ééntje was vrij pissig op d'r moeder, terwijl die ander er gewoon relax bij zat zo van, niets aan de hand..
Het is wel een heel complex verschijnsel....
quote:Ik heb met die zogenaamde " kasplantjes" gewerkt, en wordt altijd een beetje boos als ik dit soort dingen lees. Wanneer er een kind in je buik zit ( nee niet in de mijne, dat kan biologisch gezien niet
Op maandag 13 januari 2003 20:34 schreef MSXUser het volgende:
Hier nog iemand die er zo over denkt. Als er voor het kind totaal geen toekomst is en het bijv. als 'kasplantje' door het leven zou moeten, lijkt het me verstandiger om het weg te laten halen. De druk die op je schouders rust indien je een kind met een dergelijke afwijking toch zou laten komen, is onvoorstelbaar groot. Die druk is zowel mentaal als financieel, hoewel dat laatste iets is wat toch minder zwaar mee zou moeten tellen.Beetje offtopic, maar dit wil ik ook nog even kwijt. Stel: Iemand (laat ik mezelf eens nemen) komt na een ongeval of iets dergelijks in het ziekenhuis te liggen, in coma, op de intensieve zorg en er zijn eigenlijk geen vooruitzichten op verbetering. In zo'n geval mogen ze mij gelijk uit m'n lijden verlossen.
Iedereen heeft recht om te leven, maar het moet wel menswaardig zijn.
) dan is het toch JOUW kind? Ik heb van verschillende ouders gehoord dat de belasting uiteraard zwaar is, de toekomst er niet uit ziet zoals zij dat verwachten, maar het is je KIND!! En je kind heeft recht op leven.Het is zo makkelijk om te zeggen: dan laat ik het wel weg halen. Totdat je er zelf voor staat. Zou je je kind willen missen? Wil je wel dat leven weghalen omdat de belasting te zwaar word? Ik zeg niet dat het makkelijk is zo'n kind te verzorgen. Maar zo vaak WEL de moeite waar. En dat weet ik uit ervaring in de zorg
quote:I heb diezelfde documentaire gezien en wat me trof was de vrolijkheid en normaalheid van deze meisjes, ondanks hun handicap. Ze maakten wat van hun leven en werden geaccepteerd door de mensen in hun nabije omgeving.
Op dinsdag 14 januari 2003 00:09 schreef EggsTC het volgende:[..]
Gelukkig?
IETS ander leven?-Man, je kan niet eens normaal een keer met "je" of "jullie allebei´s" vriendin naar bed...
-Ben je dan 1 persoon?
-Ik vraag me af, of je van elkaar dan weet wat de ander denkt.
-Of je pijn voelt als er iets bij de ander gebeurd.
-Wat als de ander doodgaat? ben jij dan ook dood als siamees tweeling broertje?
-Vervelend als de 1 strontlazerus is... denk dat die ander dan ook strontlazerus is als hetzelfde bloed er doorheen gaat.
-Als je wegrent, en allebei een andere kant op
Echt raar als je nadenkt over deze vragen...
Rare gedachtes...
Dat heeft me wel aan het denken gezet, het is zo moeilijk voor iemand om te oordelen of een ander recht van leven heeft ivm een handicap.
quote:Ik heb met verstandelijk gehandicapte mensen gewerkt. En moet zeggen, dat die mensen zelf maar weinig last dragen op hun schouders, maar meestal de ouders zelf!!
Op maandag 13 januari 2003 22:00 schreef Qarinx het volgende:
Als ik zou weten dat het kind gehandicapt is (verstandelijk/lichamelijk), dan zou ik het zeker weten weg halen.. Ik wil een kind een eerlijke kans geven en heb het gevoel dat een kind die bij z'n geboorte al een last op z'n schouders meedraagt, die niet krijgt...
quote:Diezelfde docu heb ik ook gezien, maar als ik die zo zie is het echt een wereldduo.
Op maandag 13 januari 2003 20:11 schreef Yvonnetje het volgende:
Zag van het weekend een documentaire over een siamese tweeling.
Dit zette me aan het denken over wat ik zou doen als -wanneer ik zwanger zou zijn- ze dmv een vruchtwaterpunctie oid zouden constateren dat het kind bv verstandelijk of lichamelijk gehandicapt of een siamese tweeling zou zijn....Als ik met mijn verstand zou denken, zou ik zeggen; laat het kind weghalen... Dat bespaart ons beiden waarschijnlijk een hoop ellende.
Wanneer ik de beslissing met mijn gevoel zou nemen, zou ik het absoluut niet weg laten halen. Misschien alleen als ze het een heeeele kleine levenskans zouden geven...Denken jullie hier ook weleens over na, of heb je weleens voor deze keuze gestaan? En wat voor besluit zou je nemen/heb je genomen?
Maar wat ik me nou afvraag, wie bepaald er welke hand omhoog gaat, welke hersenen sturen de benen, elk kind een been en een arm hoe zit dat ik vond het zo knap namelijk hoe die 2 voleybalden en andere sporten beoefenden.
quote:Ligt er wel aan hoe erg het is dan.. Maar bijv. als het kind lichamelijk zwaar gehandicapt zou zijn en verstandelijk nog wel gewoon helemaal goed, dan zou ik het toch wel erg vinden als m'n kind anderen kinderen zou zien spelen en zelf alleen maar kan toekijken.... Die zijn zich dan wel bewust van hun gebreken...
Op dinsdag 14 januari 2003 10:46 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Ik heb met verstandelijk gehandicapte mensen gewerkt. En moet zeggen, dat die mensen zelf maar weinig last dragen op hun schouders, maar meestal de ouders zelf!!
Overigens lijkt het me als ouder inderdaad ook niet echt fijn om de rest van je leven zo een zware last op je schouders te dragen... Het lijkt me gewoon erg dat je kind (en dan ga ik uit van een ernstige handicap), nooit in staat zal zijn om een zelfstandig leven te leiden en altijd afhankelijk moet zijn van z'n omgeving...
Ik denk dan nog wel iets verder, want als de ouders er niet meer zijn, dan laat je toch een hulpeloos kind achter...
quote:Jah daar probeerde ik ook uit te komen..
Op dinsdag 14 januari 2003 10:49 schreef OviivO het volgende:
Maar wat ik me nou afvraag, wie bepaald er welke hand omhoog gaat, welke hersenen sturen de benen, elk kind een been en een arm hoe zit dat ik vond het zo knap namelijk hoe die 2 voleybalden en andere sporten beoefenden.
Wat wel weer grappig is, dat één heel goed was in wiskunde en de ander juist de creatieve vakken veel beter kon..
quote:Maar het moeilijk is juist die grenzen van zeer zwaar gehandicapt naar een lichte handicap. Het is zo moeilijk om dat precies aan te geven, zoals het verhaal van shmoopy al aangeeft. En ik zou in geval van een lichte handicap toch niet makkelijk zeggen: haal maar weg.
Op dinsdag 14 januari 2003 10:51 schreef Qarinx het volgende:[..]
Ligt er wel aan hoe erg het is dan.. Maar bijv. als het kind lichamelijk zwaar gehandicapt zou zijn en verstandelijk nog wel gewoon helemaal goed, dan zou ik het toch wel erg vinden als m'n kind anderen kinderen zou zien spelen en zelf alleen maar kan toekijken.... Die zijn zich dan wel bewust van hun gebreken...
Overigens lijkt het me als ouder inderdaad ook niet echt fijn om de rest van je leven zo een zware last op je schouders te dragen... Het lijkt me gewoon erg dat je kind (en dan ga ik uit van een ernstige handicap), nooit in staat zal zijn om een zelfstandig leven te leiden en altijd afhankelijk moet zijn van z'n omgeving...
Ik denk dan nog wel iets verder, want als de ouders er niet meer zijn, dan laat je toch een hulpeloos kind achter...
Ik heb erg veel moeite met de vraag, omdat er zoveel verschillende handicaps, levensverwachtingen etc. zijn, ik kan niet 1 2 3 zeggen dat ik het een hetzij het ander zou doen.
Ik kan trouwens echt woest worden van die verhalen over doktoren. Ik sprak onlangs ook een vrouw die vanaf de 6e of 7e maand verteld was dat haar kindje dood in haar buik zat. Ze had de keus tussen direct aborteren en de zwangerschap toch uitdragen. Ze besloot tot het laatste en daarbij bleek dat het kindje springlevend en kerngezond was 
quote:En daar ben ik het nou helemaal mee eens. Spijker op zijn kop geslagen.
Op dinsdag 14 januari 2003 10:16 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
Ik heb met die zogenaamde " kasplantjes" gewerkt, en wordt altijd een beetje boos als ik dit soort dingen lees. Wanneer er een kind in je buik zit ( nee niet in de mijne, dat kan biologisch gezien niet
Het is zo makkelijk om te zeggen: dan laat ik het wel weg halen. Totdat je er zelf voor staat. Zou je je kind willen missen? Wil je wel dat leven weghalen omdat de belasting te zwaar word? Ik zeg niet dat het makkelijk is zo'n kind te verzorgen. Maar zo vaak WEL de moeite waar. En dat weet ik uit ervaring in de zorg
Ik ben gewend om met mensen om te gaan die een handicap hebben voor de rest van hun leven. Mijn stiefvader bijvoorbeeld die bijna blind is. Ik heb ooit een doof vriendje gehad. Mijn vader die polio heeft. En ja ik heb in een tehuis gewerkt voor mensen die zwaar epilepsie hadden.
Die mensen zien er allemaal niet ongelukkig uit hoor, en vaak nog weten ze meer te waarderen dan een mens die helemaal gezond is. En zelf leer je zoveel van die mensen.
Allemaal voordelen, natuurlijk is het zwaar voor die ouders, maar ja een ieder heeft zo zijn taken op deze aardbol. En ja ik denk voor mijzelf gewoon dat ik zo'n beslissing niet zou kunnen maken uberhaupt om een kind te laten aborteren als het in mij zou groeien.
Is een embryo overigens bewust? Neemt hij of zij op dat punt in de zwangerschap waar? En zou dat eventueel meewegen in de beslissing?
quote:Ik vroeg het me ook af
Op dinsdag 14 januari 2003 10:49 schreef OviivO het volgende:[..]
Diezelfde docu heb ik ook gezien, maar als ik die zo zie is het echt een wereldduo.
Maar wat ik me nou afvraag, wie bepaald er welke hand omhoog gaat, welke hersenen sturen de benen, elk kind een been en een arm hoe zit dat ik vond het zo knap namelijk hoe die 2 voleybalden en andere sporten beoefenden.
Vind het iig erg knap, volgens mij stuurt elk kind een helft van het lichaam zegmaar...
quote:Wat een ongelofelijk verhaal, moet enorm stressvol en moeilijk geweest zijn voor jullie !!
Op maandag 13 januari 2003 22:41 schreef shmoopy het volgende:Ik heb al 2 kinderen, en merk ook dat de keuze nu minder makkelijk genomen zou worden, en die is al zo moeilijk.
Bij mijn eerste dachten ze de middag voor de geboorte dat hij het niet zou overleven, omdat er na uitgebreid onderzoek zou zijn gebleken dat hij zeer waarschijnlijk 'ernstige chromosomale afwijkingen' zou hebben die 'niet met het leven verenigbaar zijn'.
Ik hoor het de artsen nog zeggen.....
Ik snap je punt wel, met dit soort zeer ernstige fouten wordt een evt keus er niet makkelijker op!!
Als er een dikke 21 jaar geleden voor de geboorte al vastgesteld kon worden dat ik een hartafwijking had en er besloten was dat ik dan maar geaborteerd moest worden, was ik er niet.
Nu ben ik een kerngezonde jongen van 21
Okee, ik ben niet ziek, maar ondervind heel vaak (dagelijks?) de gevolgen van mijn hartafwijking