Tekst

Het was ochtend in het grote spreukjesbos.

Spreukjesbos! Nee, geen sprookjesbos, spreukjesbos.
Het spreukjesbos is een bos dat vol zit met spreukjes. En als bomen, waardoor men het bos niet meer ziet, onkruid er niet vergaat,vogeltjes zingen zoals ze gebekt zijn, en ‚‚n zwaluw.
U begrijpt wel dat in het spreukjesbos de ochtendstond goud in de mond heeft.
En Hans en Grietje waren dan ook al vroeg uit de veren.
Hans zei:"Grietje, zal ik met dit mooie weer mijn korte rokje aan trekken?"
Ehm, een beetje eigenaardige zin hŠ?
Hans zei:"Grietje, zal ik met dit mooie weer mijn korte rokje aan trekken?"
Heel eigenaardig,
Hans zei:"Grietje, zal ik met dit mooie weer mijn korte rokje aan trekken?"
"Hans," zei Grietje, "zal ik met dit mooie weer mijn korte rokje aan trekken?"
Ja, taalwetenschappelijk luistert het akelig nauw waar de leestekens komen te
staan. E‚n verkeerde komma of letter maakt van Jezus zelfs een ketter, zoals
ze dat zo mooi kunnen zeggen in het spreukjesbos.
"Doe niet zo gek Grietje," zei Hans, "een rokje, je bent toch m'n broertje en
niet m'n zusje."
Ja, ja dat was waar. Hans en Grietje waren broertjes van elkaar. Jazeker, ze
waren broertjes van elkaar, Hans en Grietje Titulaar.
"Komt bij," zei Hans, "dat mooie weer houdt geen stand. Alle weer-analyses
wijzen namelijk op onweer in de middag. Dus is het zaak dat we zo snel mogelijk
aan de slag gaan met ons veld onderzoek."
Twee zielen ‚‚n gedachte, en daar gingen ze.
Nieuwsgierig als ze waren, namen de broertjes Titulaar alles wat van het spreukjesbos goed is, op en maakte overal notities van. Zo was midden in het
bos een boer oude koeien uit de sloot aan het halen.
Toen ze even later bij een paar hoge bomen aan kwamen, die veel wind vingen
wist Hans te vertellen dat het mammoet bomen waren. "Mammoet bomen," zei Hans,
"kunnen wel een hoogte bereiken van wel 120 meter, mits je ze niet te diep poot."
Maar het mooiste moest nog komen vonden de beide jongens.
Het onweer. Het weer was al een stuk slechter geworden en er stond dan ook een
stevige wind. Bij een klein huisje aangekomen dachten ze:"daar schuilen we even."
Achter het raam van het huisje zat een oude toverheks uitdagend met een
electische ladyshave haar bikinilijn bij te werken.
"Wat doen twee jongens midden in het spreukjesbos?" kraste de oude toverheks.
"Oh mevrouw," grapte Grietje, "we hebben anorexia en zijn toevallig komen aanwaaien."
Oh, oh, oh, oh, oh, oh, dat is echt Grietje hŠ, dat is echt ons Grietje.
Altijd zo ongelukkig uit de hoek komen.
"Ik zou maar maken dat ik thuis kwam jongens, want er is onweder op komst."
"Jawel, maar wij vinden onweer juist een machtig interessant verschijnsel,
wetenschappelijk gezien."
"Nou wij in het spreukjesbos houden er niet van, het begint wel flitsend,
maar het eindigt altijd met gedonder."
"Jawel mevrouw, maar het is voor ons voor de wetenschap juist zo interessant.
Bij onweer moet je namelijk tellen." "Oh ja?"
"Nee echt mevrouw, tellen." "Tellen?"
"Ja mevrouw, bij onweer moet je tellen. Je moet tellen vanaf het moment dat je
de flits ziet, tot het moment dat je de donder hoort. En als je dan het aantal
tellen deelt door de afstand waarop het onweer van je verwijdert is, dan weet
je precies hoe snel je geteld hebt. Dat is handig die wetenschap."
"Dat gaat me allemaal veel te snel jong mens, ik ben ook al aardig op leeftijd
moet je weten." "Hoe oud bent u dan mevrouw de heks?"
"Hum, hoe oud ik ben? Daar vraag je me wat. Weet je, vorig jaar hŠ,
vorig jaar werd ik 99. En dit jaar, dit jaar wordt ik 94."
"Ach kom nou mevrouw, vorig jaar 99 en dit jaar 94?"
"Ja, jongens ik ga hard achteruit."
"Nah, mevrouw niet zo somber hŠ. Grietje en ik hebben vorig jaar nog een onder-
zoek gedaan. En uit dat onderzoek is gebleken dat toverheksen in 1996 gemiddeld
7 jaar later dood gingen dan in 1988. Nou, gemiddeld hŠ. Het is wetenschap, dus
altijd gemiddeld." "Jawel, maar in het spreukjesbos weet je het maar nooit.
De ‚‚n z'n dood is hier namelijk de ander z'n brood. Weet je jongens, de dokter
hŠ, de dokter probeert me hier al jarenlang euthenasie aan te praten.
Ik zei: "Neen dokter, neen, pas als ik zover ben afgetakeld dat ik in mijn eigen
uitwerpselen lig, mag u bij mij een pilletje overwegen."
"Norrit schijnt erg goed te zijn," zei Hans, "mevrouw, Norrit."
"Ook zonder Norrit maak ik het niet lang meer," klaagde de heks,
"want wie staat op het rolletje die kost het in het spreukjesbos z'n bolletje."
"Kom mevrouw, ze zeggen ook altijd, ''krakende wagens lopen het langst'' en
''hoop doet leven''." "Ach wat,''hoop doet leven'', ''vandaag nog 't goot, morgen
't dood''."
Een enorme bliksemflits verlichtte het spreukjesbos.
Terwijl Grietje enthousiast begon te tellen, zakte Hans dodelijk getroffen op
de grond. Zijn laatste woorden waren:
"De dood komt altijd...."

Zijn laatste woorden waren:"De dood komt altijd...."
"Zo," zei de heks," dat was wel heel onverwacht. "

Waarmee ik dit spreukjesboek al bijna weer sluiten moet.
Bijna sluiten moet, want ‚‚n laatste spreuk nog heeft u te goed.
Nadat Hansjes dood aan de familie was gemeld,
Heeft de familie een mooie advertentie opgesteld,
Geen bezoek, geen bloemen, we hebben liever geld.

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 05-12-2000 12:13]

quote:

---

Op 05 december 2000 12:12 schreef yvonne het volgende:
En waar heb je gezocht?

---

[Dit bericht is gewijzigd door Aaargh! op 05-12-2000 13:59]