R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hi!
Mijn ex en ik (beiden bijna 30) waren, tot enkele weken geleden, bijna 3 jaar een stel. In het begin van onze relatie ben ik duidelijk geweest dat ik geen kinderwens had en het er ook niet naar uit zag dat ik die kriebels zou gaan krijgen, hij had wel een kinderwens maar kon er ook mee leven als ze er niet zouden komen. Ik heb toen gezegd dat ik hem zijn wens nooit zou willen ontnemen en hij voor zichzelf moest gaan kiezen als hij ze toch wel echt zou willen. Ik denk dat je anders namelijk altijd spijt zou hebben.
Nou begon het sinds een jaar toch wel steeds meer bij hem te kriebelen en heeft hij dat met veel moeite toch bespreekbaar gemaakt. Hierdoor ben ik me wel gaan openstellen en ben er meer interesse in gaan tonen, ik ben me gaan inlezen en met mensen gaan praten (over wanneer ze de keuze maakten, hoe een zwangerschap en bevalling verliep en alles wat erna komt). Mijn harde “nee” ontdooide wel een beetje, maar ik weet niet goed of dat is omdat ik het hem graag gun of dat dit echt uit mezelf kom en ik het in ons leventje samen wel begon te zien.
Maar de tijd tikt door en mijn “nee” is dan wel een “misschien” geworden, maar duidelijkheid of én wanneer dit door slaat in een “ja” kan ik niet geven.
Mede hierdoor, dit is wel de reden die bovenaan staat & de rest valt daarbij eigenlijk in het niets, hebben wij besloten de relatie te verbreken.
Nou missen we elkaar wel heel erg, geven onwijs veel om elkaar en zijn nog wel gek op elkaar (incl. kriebels). Matchen ook echt onwijs goed en hebben écht weinig negatieve punten in onze relatie..
Maar we zijn beide bang dat als we toch voor elkaar kiezen, we over 3 a 4 jaar nog op dit punt staan en dan wil hij toch echt wel papa worden/zijn. We (in dit geval meer ik) zijn bang dat ik door de tijdsdruk misschien geen eerlijke keuze kan maken, dat mijn gevoel mij voor de gek gaat houden en er straks een kind is en daar spijt van komt. Maar we (in dit geval meer hij) zijn ook bang dat we uit elkaar gaan en ik straks wel echt moeder wil worden terwijl wij dus geen stel meer zijn.
Ik wil dit verhaal even kwijt en vroeg mij af wat jullie zouden doen in deze situatie? Of indien jullie hier ervaring mee hebben zou ik het ook graag horen.
Zelf zeg ik: loslaten..
Ik gun het hem om vader te worden en hij hoeft niet op mijn duidelijkheid te gaan wachten. Mocht ik toch die moedergevoelens gaan ontwikkelen, dan komt dat voor mij vast ook nog wel weer goed met een ander (of met hem wellicht als dat dan nog een mogelijkheid zou zijn).
Mijn ex en ik (beiden bijna 30) waren, tot enkele weken geleden, bijna 3 jaar een stel. In het begin van onze relatie ben ik duidelijk geweest dat ik geen kinderwens had en het er ook niet naar uit zag dat ik die kriebels zou gaan krijgen, hij had wel een kinderwens maar kon er ook mee leven als ze er niet zouden komen. Ik heb toen gezegd dat ik hem zijn wens nooit zou willen ontnemen en hij voor zichzelf moest gaan kiezen als hij ze toch wel echt zou willen. Ik denk dat je anders namelijk altijd spijt zou hebben.
Nou begon het sinds een jaar toch wel steeds meer bij hem te kriebelen en heeft hij dat met veel moeite toch bespreekbaar gemaakt. Hierdoor ben ik me wel gaan openstellen en ben er meer interesse in gaan tonen, ik ben me gaan inlezen en met mensen gaan praten (over wanneer ze de keuze maakten, hoe een zwangerschap en bevalling verliep en alles wat erna komt). Mijn harde “nee” ontdooide wel een beetje, maar ik weet niet goed of dat is omdat ik het hem graag gun of dat dit echt uit mezelf kom en ik het in ons leventje samen wel begon te zien.
Maar de tijd tikt door en mijn “nee” is dan wel een “misschien” geworden, maar duidelijkheid of én wanneer dit door slaat in een “ja” kan ik niet geven.
Mede hierdoor, dit is wel de reden die bovenaan staat & de rest valt daarbij eigenlijk in het niets, hebben wij besloten de relatie te verbreken.
Nou missen we elkaar wel heel erg, geven onwijs veel om elkaar en zijn nog wel gek op elkaar (incl. kriebels). Matchen ook echt onwijs goed en hebben écht weinig negatieve punten in onze relatie..
Maar we zijn beide bang dat als we toch voor elkaar kiezen, we over 3 a 4 jaar nog op dit punt staan en dan wil hij toch echt wel papa worden/zijn. We (in dit geval meer ik) zijn bang dat ik door de tijdsdruk misschien geen eerlijke keuze kan maken, dat mijn gevoel mij voor de gek gaat houden en er straks een kind is en daar spijt van komt. Maar we (in dit geval meer hij) zijn ook bang dat we uit elkaar gaan en ik straks wel echt moeder wil worden terwijl wij dus geen stel meer zijn.
Ik wil dit verhaal even kwijt en vroeg mij af wat jullie zouden doen in deze situatie? Of indien jullie hier ervaring mee hebben zou ik het ook graag horen.
Zelf zeg ik: loslaten..
Ik gun het hem om vader te worden en hij hoeft niet op mijn duidelijkheid te gaan wachten. Mocht ik toch die moedergevoelens gaan ontwikkelen, dan komt dat voor mij vast ook nog wel weer goed met een ander (of met hem wellicht als dat dan nog een mogelijkheid zou zijn).
-
Op het gebied van een kinderwens kunnen geen compromissen sluiten. Dat hebben jullie ook allebei door. Daarnaast zijn jullie allebei eerlijk in wat je (niet) voelt en bespreekt dit ook met elkaar.
Waarom hebben jullie besloten de relatie op dit moment te verbreken? Is de wens bij je ex nu zo accuut geworden dat hij nu iets met zijn kinderwens wil doen? Waren er andere redenen om de relatie te verbreken?
Waarom hebben jullie besloten de relatie op dit moment te verbreken? Is de wens bij je ex nu zo accuut geworden dat hij nu iets met zijn kinderwens wil doen? Waren er andere redenen om de relatie te verbreken?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Hier is geen ruimte voor compromis. Of je wil kinderen of je wil ze niet hè.
Je bent 30+ ik snap best dat hij niet meer jaren wil wachten om dan alsnog het risico te lopen op een keiharde nee van jouw kant.
Wat is er nou mooier dan een kind samen?
Je bent 30+ ik snap best dat hij niet meer jaren wil wachten om dan alsnog het risico te lopen op een keiharde nee van jouw kant.
Wat is er nou mooier dan een kind samen?
blablablabla
Omdat zijn wens steeds meer vorm begint aan te nemen en ik daar (nog) niet zo in mee (kan) ga(an).quote:Op zondag 17 november 2019 11:06 schreef miss_sly het volgende:
Op het gebied van een kinderwens kunnen geen compromissen sluiten. Dat hebben jullie ook allebei door. Daarnaast zijn jullie allebei eerlijk in wat je (niet) voelt en bespreekt dit ook met elkaar.
Waarom hebben jullie besloten de relatie op dit moment te verbreken? Is de wens bij je ex nu zo accuut geworden dat hij nu iets met zijn kinderwens wil doen? Waren er andere redenen om de relatie te verbreken?
Hij wilt dus wel graag binnen 3 a 4 jaar vader zijn/worden, dus ik snap wel dat de tijd dan begint te dringen. Als ik tegen die tijd alsnog niet wil, dan moet ie op zoek naar een ander en dan weer een band & basis opbouwen etc. Snap wel dat hij dan nu hiervan in de paniek schiet en denkt dat dit voor nu al beter is :j voordat we wel een huisje kopen etc.
Het andere probleem is dat er wel eens miscommunicatie is over elkaars behoeften. Als voorbeeld: Ik heb bijna 2 jaar terug een burn-out gehad en dit heeft er bij ons wel ingehakt. Ik was toen een hopeloos en hulpeloos zooitje en hij heeft mij daar echt goed doorheen gesleept, echter is hij daardoor heel voorzichtig met mij geworden en denkt bij alles heel veel (te veel) voor mij na.
Voorbeeld: In die tijd (van de burn out) voelde ik mij heel eenzaam en alleen, wilde en moest ook dingen doen die ik leuk vond en waar ik energie van kreeg en had behoefte om dat toen vooral met hem te doen.
Hij heeft zich destijds nog wel eens weggecijferd om toen aan mijn behoefte te voldoen.
En nu cijferde hij zich dus blijkbaar nog steeds weg, omdat hij bang was dat ik terug zou vallen. Als voorbeeld: hij had beloofd om met mij een film te kijken, maar werd later door vrienden naar dezelfde film gevraagd. Hij was toen bang om mij teleur te stellen en probeerde toen een compromis te sluiten met mij.
Ik vond dit raar, want van mij mocht hij die film ook gewoon lekker met zijn vrienden kijken? Toen kwam ik er dus achter dat hij bang was dat ik boos zou worden/teleurgesteld zou zijn en terug zou vallen. En dus dat hij dit soort momenten vaker had, dus ook het gevoel had van op de tenen lopen/wegcijferen.
Ik schrok hier oprecht van, want ik laat hem eigenlijk altijd lekker op pad gaan en stimuleerde hem echt in het doen van z’n eigen dingen. Ben zelf ook actief buiten de deur aan’t afspreken met vrienden en vriendinnen, sporten etc.
Maar zo zijn er dus wel eens miscommunicatie’s doordat er niet gelijk word uitgesproken wat er word gedacht. Maar sinds we dit van elkaar weten, proberen we dit dus te tackelen door op tijd te praten en daardoor leek dit probleem ook eigenlijk niet meer echt een break-up ding..
-
We zijn nog geen 30, maar oke.quote:
Hier is geen ruimte voor compromis. Of je wil kinderen of je wil ze niet hè.
Je bent 30+ ik snap best dat hij niet meer jaren wil wachten om dan alsnog het risico te lopen op een keiharde nee van jouw kant.
Wat is er nou mooier dan een kind samen?
Ik snap hem ook hoor, ik support zijn keuze zelfs!
Maar hij begint steeds banger te worden de verkeerde keuze te hebben gemaakt (de relatie verbreken) en ik vind het lastig hiermee om te gaan omdat ik ook nog heel veel om hem geef en niets liever wil dan samen oud worden. Ik kan hem alleen echt nog geen duidelijkheid geven, dus zelf kies ik vooral voor loslaten. Is wel heel lastig, zal even een periode moeten gaan worden van geen contact dan?
-
Wij zaten een aantal jaar terug in hetzelfde schuitje qua kinderwens, alleen dan andersom; ik wilde heel graag kinderen, hij twijfelde.
We hebben er vooral veel over gepraat, maarja, zoals je zelf ook weet; je komt er zo niet helemaal uit. Uiteindelijk hebben wij samen besloten dat we het een periode zouden laten rusten en daarna zouden kijken hoe we er in stonden. Dat was wel lastig, want ik ben me in die tijd (zo’n 9 maanden) wel op een bepaalde manier meer gaan losmaken.
Na die 9 maanden besloot hij dat hij liever met mij een kind wilde dan zonder mij verder. Dat voelde voor mij raar; alsof het een soort chantage was, maar ja, het was ook wel hoe het was; of we gingen samen voor kinderen, of ik moest op zoek naar iemand die die wens wel deelde.
Inmiddels zijn we een jaar of 5, 6 jaar verder en samen ouders van 2 kindjes (en de derde is onderweg). Mijn man is gek op onze kinderen, heeft er geen dag spijt van gehad dat hij vader is geworden, ondanks dat het soms ook zwaar is. Zo kan het dus ook gaan...
We hebben er vooral veel over gepraat, maarja, zoals je zelf ook weet; je komt er zo niet helemaal uit. Uiteindelijk hebben wij samen besloten dat we het een periode zouden laten rusten en daarna zouden kijken hoe we er in stonden. Dat was wel lastig, want ik ben me in die tijd (zo’n 9 maanden) wel op een bepaalde manier meer gaan losmaken.
Na die 9 maanden besloot hij dat hij liever met mij een kind wilde dan zonder mij verder. Dat voelde voor mij raar; alsof het een soort chantage was, maar ja, het was ook wel hoe het was; of we gingen samen voor kinderen, of ik moest op zoek naar iemand die die wens wel deelde.
Inmiddels zijn we een jaar of 5, 6 jaar verder en samen ouders van 2 kindjes (en de derde is onderweg). Mijn man is gek op onze kinderen, heeft er geen dag spijt van gehad dat hij vader is geworden, ondanks dat het soms ook zwaar is. Zo kan het dus ook gaan...
Vandaag de dag is het misschien wel beter om niet aan kinderen te beginnen.
Als iedereen aan zichzelf denkt wordt er aan iedereen gedacht.
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
En consequenties.quote:Op zondag 17 november 2019 13:57 schreef Postbus100 het volgende:
Er bestaan geen verkeerde keuzes. Er bestaan alleen keuzes.
The love you take is equal to the love you make.
Geen kind samenquote:
Samen oud worden is iets waar je echt helemaal niet meer bezig mee bent als je eenmaal een kind (of kinderen) hebt. Een kind veranderd je leven zo drastisch, vraag me heel vaak af of mensen die kinderen willen nemen zich dat wel bewust zijn. Minimaal 18 jaar zal je de verantwoordelijkheid krijgen en voelen voor een ander mens en daar gaan je dagen dan ook vooral mee gevuld zijn, zeker als moeder. En na die 18 jaar is dat gevoel en de zorg echt nog niet weg. Hoe ziet hij zijn rol daarin? Is het voor hem echt een 50-50 verdeling qua zorg of is hij meer een 'ouderwetse' vader die vind dat de zorg vooral op de moeder aankomt? Hoe ging het in het gezin waar hij zelf uit komt? Vaak kan dat een goed voorbeeld zijn voor zijn denkwijze.quote:
[..]
en niets liever wil dan samen oud worden.
Ik heb twee inmiddels volwassen zonen uit een eerder huwelijk. Die zijn er vooral omdat mijn ex kinderen wilde. Twee jaar nadat de jongste geboren was zijn we uit elkaar gegaan. Ik hou zielsveel van mijn zonen maar heb ze voor mijn gevoel vooral in mijn eentje opgevoed in de jaren na mijn scheiding en nu ze volwassen zijn heb ik nog vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta als het komt op problemen in hun leven. Ik ben dolblij dat mijn tweede vrouw geen kinderen wilde en dat ook zo voor haar gebleven is.
Wat ik wil zeggen is dat je pas echt weet hoe iemand als ouder is als het kind/de kinderen er zijn, en dan is er geen weg meer terug. Als je voor jezelf niet helemaal duidelijk hebt wat je nou echt wil, neem je wel een risico dat de rest van je leven zal veranderen.
Ikzelf vind het eigenlijk een beetje nonsens om te gaan roepen dat er geen compromis mogelijk zou zijn...
dat het krijgen van kinderen iets 'speciaals' zou zijn waarbij je altijd maar heel 'hardcore' een soort van voorgelegd pad zou moeten volgen...
Ik vind dat een beetje over-romantisering en het ook op een 'voetstuk' plaatsen van kinderen...
Ik vermoed dat die mensen ook gaan roepen dat als je eenmaal kinderen heb, je helemaal niks anders meer zou kunenn doen.
Mijn eigen mening is veel minder dogmatisch... ik heb twee dochters, beide waren nooit zo enorm gepland, maar ik ben dol op ze en ze zijn een verrijking, maar mijn leven draait er verder niet enkel om hen heen... ook mijn relatie is meer dan enkel de kinderen.
Ik zou ook bij mn partner vermoedelijk wel gebleven zijn als we geen kinderen gehad hadden, deels zou ons leven wel anders geweest zijn, maar grote delen zouden vast en zeker wel overeenkomen, qua persoonlijkheid zijn we namelijk gewoon onszelf, en niet het product van het krijgen van kinderen.
Ikzelf zou TS gewoon aanraden om als ze iemand erg mag en een relatie met hem wil, gewoon ernaar te streven samen te blijven zolang het goed gaat... zonder dat hele dramatische voor hem willen beslissen of hij wel of niet kinderen wil krijgen.
Hooguit zelf duidelijk blijven dat je zelf geen verwachting hebt ooit kinderen te willen.
Hij kan dan eventueel beslutien de relatie te beeindigen mocht hij iemand anders vinden die wel kinderen wil met hem, maar dat kan altijd, er is geen garantie dat een relatie altijd eeuwig duurt
dat het krijgen van kinderen iets 'speciaals' zou zijn waarbij je altijd maar heel 'hardcore' een soort van voorgelegd pad zou moeten volgen...
Ik vind dat een beetje over-romantisering en het ook op een 'voetstuk' plaatsen van kinderen...
Ik vermoed dat die mensen ook gaan roepen dat als je eenmaal kinderen heb, je helemaal niks anders meer zou kunenn doen.
Mijn eigen mening is veel minder dogmatisch... ik heb twee dochters, beide waren nooit zo enorm gepland, maar ik ben dol op ze en ze zijn een verrijking, maar mijn leven draait er verder niet enkel om hen heen... ook mijn relatie is meer dan enkel de kinderen.
Ik zou ook bij mn partner vermoedelijk wel gebleven zijn als we geen kinderen gehad hadden, deels zou ons leven wel anders geweest zijn, maar grote delen zouden vast en zeker wel overeenkomen, qua persoonlijkheid zijn we namelijk gewoon onszelf, en niet het product van het krijgen van kinderen.
Ikzelf zou TS gewoon aanraden om als ze iemand erg mag en een relatie met hem wil, gewoon ernaar te streven samen te blijven zolang het goed gaat... zonder dat hele dramatische voor hem willen beslissen of hij wel of niet kinderen wil krijgen.
Hooguit zelf duidelijk blijven dat je zelf geen verwachting hebt ooit kinderen te willen.
Hij kan dan eventueel beslutien de relatie te beeindigen mocht hij iemand anders vinden die wel kinderen wil met hem, maar dat kan altijd, er is geen garantie dat een relatie altijd eeuwig duurt
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Als ik de OP goed lees dan heeft de kinderwens van haar vriend dus inmiddels de doorslag gegven en is dat de voornaamste reden dat de relatie nu uit is.quote:
Ikzelf vind het eigenlijk een beetje nonsens om te gaan roepen dat er geen compromis mogelijk zou zijn...
dat het krijgen van kinderen iets 'speciaals' zou zijn waarbij je altijd maar heel 'hardcore' een soort van voorgelegd pad zou moeten volgen...
Ik vind dat een beetje over-romantisering en het ook op een 'voetstuk' plaatsen van kinderen...
Ik vermoed dat die mensen ook gaan roepen dat als je eenmaal kinderen heb, je helemaal niks anders meer zou kunenn doen.
Mijn eigen mening is veel minder dogmatisch... ik heb twee dochters, beide waren nooit zo enorm gepland, maar ik ben dol op ze en ze zijn een verrijking, maar mijn leven draait er verder niet enkel om hen heen... ook mijn relatie is meer dan enkel de kinderen.
Ik zou ook bij mn partner vermoedelijk wel gebleven zijn als we geen kinderen gehad hadden, deels zou ons leven wel anders geweest zijn, maar grote delen zouden vast en zeker wel overeenkomen, qua persoonlijkheid zijn we namelijk gewoon onszelf, en niet het product van het krijgen van kinderen.
Ikzelf zou TS gewoon aanraden om als ze iemand erg mag en een relatie met hem wil, gewoon ernaar te streven samen te blijven zolang het goed gaat... zonder dat hele dramatische voor hem willen beslissen of hij wel of niet kinderen wil krijgen.
Hooguit zelf duidelijk blijven dat je zelf geen verwachting hebt ooit kinderen te willen.
Hij kan dan eventueel beslutien de relatie te beeindigen mocht hij iemand anders vinden die wel kinderen wil met hem, maar dat kan altijd, er is geen garantie dat een relatie altijd eeuwig duurt
The love you take is equal to the love you make.
dan zou er geen topic zijn...quote:
ze geeft duidelijk aan dat er nog steeds kontakt en ook romantische gevoelens bestaan...
vanuit TS is dat verder niet vreemd, en ik geef haar goed recht gewoon haar gevoelens voor die man te blijven koesteren, als hij ook het contact met haar wil blijven houden...
Zij is verder niet verantwoordelijk voor de keuze die haar man doet.
hooguit als die man het contact wil beeindigen, is het wel zo aardig dat te respecteren, maar zolang ook hij het contact behoud en aangeeft ook die gevoelens te geven, denk ik dat dat gewoon komt omdat twee mensen heel goed bij elkaar passen.
Ik zou afraden om bepaalde toekomst-wensen als leidraad te gaan nemen die _boven_ je eigen gevoelens gaan...
Ik ken bv ook mensen in een relatie die moesten omgaan met de fysieke onmogelijkheid kinderen te krijgen, ook dat is best mogelijk, al is het misschien niet de eerste keuze die die mensen wilen doen, soms ontwikkeld het leven een andere richting uit dan wat je zelf zou kiezen:
Ook dan is het bv best mogelijk je aan te passen aan wat het leven je uiteindelijk bied:
Zulke mensen bewijzen vaak dat er ook op dat gebeied best compromissen mogelijk zijn, dat verder niet dogmatisch gezien hoeft te worden.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Jij benoemt mogelijkheden om met de kinderwenskwestie om te gaan als men nog in de relatie zit. TS en haar vriend zijn dat punt al voorbij. Dat is mijn punt.quote:
[..]
dan zou er geen topic zijn...
ze geeft duidelijk aan dat er nog steeds kontakt en ook romantische gevoelens bestaan...
vanuit TS is dat verder niet vreemd, en ik geef haar goed recht gewoon haar gevoelens voor die man te blijven koesteren, als hij ook het contact met haar wil blijven houden...
Zij is verder niet verantwoordelijk voor de keuze die haar man doet.
hooguit als die man het contact wil beeindigen, is het wel zo aardig dat te respecteren, maar zolang ook hij het contact behoud en aangeeft ook die gevoelens te geven, denk ik dat dat gewoon komt omdat twee mensen heel goed bij elkaar passen.
Ik zou afraden om bepaalde toekomst-wensen als leidraad te gaan nemen die _boven_ je eigen gevoelens gaan...
Ik ken bv ook mensen in een relatie die moesten omgaan met de fysieke onmogelijkheid kinderen te krijgen, ook dat is best mogelijk, al is het misschien niet de eerste keuze die die mensen wilen doen, soms ontwikkeld het leven een andere richting uit dan wat je zelf zou kiezen:
Ook dan is het bv best mogelijk je aan te passen aan wat het leven je uiteindelijk bied:
Zulke mensen bewijzen vaak dat er ook op dat gebeied best compromissen mogelijk zijn, dat verder niet dogmatisch gezien hoeft te worden.
The love you take is equal to the love you make.
nee , dan lees je mn post slecht.quote:Op maandag 18 november 2019 13:35 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Jij benoemt mogelijkheden om met de kinderwenskwestie om te gaan als men nog in de relatie zit. TS en haar vriend zijn dat punt al voorbij. Dat is mijn punt.
ik geef juist aan dat TS verder zich niet druk moet maken over wat haar ex daarover beslist, dat dat zijn besluit is (en ook zijn verantwoordelijkheid welke consquenties hij daaruit trekt, ook als hij bv zou besluiten het contact volledig te verbreken, is dat zijn keuze)
maar als ze een goed en prettig contact hebben, vol ook met romantische gevoelens... Ook nadat ze kennelijk _nu_ besloten hebben de relatie te beeindigen, zou ik als ik haar was, daar gewoon mee doorgaan (als dat prettige en close contact blijft bestaan), en als ik TS was me niet druk maken wat die man verder denkt te willen of niet.
Ik denk niet dat TS een plicht verder heeft de relatie te verbreken of het contact te verminderen, als dat voortvloeit uit een toekomstwens van de ander.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Maar blijft ze dan niet hangen in een soort van limbo?quote:
[..]
nee , dan lees je mn post slecht.
ik geef juist aan dat TS verder zich niet druk moet maken over wat haar ex daarover beslist, dat dat zijn besluit is (en ook zijn verantwoordelijkheid welke consquenties hij daaruit trekt, ook als hij bv zou besluiten het contact volledig te verbreken, is dat zijn keuze)
maar als ze een goed en prettig contact hebben, vol ook met romantische gevoelens... Ook nadat ze kennelijk _nu_ besloten hebben de relatie te beeindigen, zou ik als ik haar was, daar gewoon mee doorgaan (als dat prettige en close contact blijft bestaan), en als ik TS was me niet druk maken wat die man verder denkt te willen of niet.
Ik denk niet dat TS een plicht verder heeft de relatie te verbreken of het contact te verminderen, als dat voortvloeit uit een toekomstwens van de ander.
Ik denk dat je erg moet oppassen met zo'n situatie, dat je niet blijft wachten, niet verder gaat.
De realiteit is dat hij weg is gegaan. Is het dan wel zo verstandig om in zo'n half om half situatie te blijven?
Our task must be to free ourselves by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty.
????quote:
Ik zou denken aan wat het beste is voor een kind. Niet aan wat leefbaar is voor jullie zelf.
Welk kind?
Our task must be to free ourselves by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty.
Ik begrijp je inderdaad niet. Zeggen dat ze zich maar niet druk moet maken is niet echt een oplossing.quote:
[..]
nee , dan lees je mn post slecht.
ik geef juist aan dat TS verder zich niet druk moet maken over wat haar ex daarover beslist, dat dat zijn besluit is (en ook zijn verantwoordelijkheid welke consquenties hij daaruit trekt, ook als hij bv zou besluiten het contact volledig te verbreken, is dat zijn keuze)
maar als ze een goed en prettig contact hebben, vol ook met romantische gevoelens... Ook nadat ze kennelijk _nu_ besloten hebben de relatie te beeindigen, zou ik als ik haar was, daar gewoon mee doorgaan (als dat prettige en close contact blijft bestaan), en als ik TS was me niet druk maken wat die man verder denkt te willen of niet.
Ik denk niet dat TS een plicht verder heeft de relatie te verbreken of het contact te verminderen, als dat voortvloeit uit een toekomstwens van de ander.
Ik vind je vaak juist heel helder en to-the-point in je reacties, maar nu even niet.
The love you take is equal to the love you make.
Dit is inderdaad precies mijn vraag. Als de gevoelens afnemen van een van ons beide, dan is het heel logisch & ga ik ook echt het contact verbreken. Ik ben niet iemand die vrienden kan blijven met een ex. Dit is echter een andere situatie waarbij gevoelens bij beide dus nog zooo sterk zijn, alleen de toekomstwens zo onduidelijk is.quote:
[..]
Maar blijft ze dan niet hangen in een soort van limbo?
Ik denk dat je erg moet oppassen met zo'n situatie, dat je niet blijft wachten, niet verder gaat.
De realiteit is dat hij weg is gegaan. Is het dan wel zo verstandig om in zo'n half om half situatie te blijven?
Eergisteren belde hij me geëmotioneerd op dat hij zich zo down voelt en echt niet weet wat hij ermee aan moet. Dus gisteren in real life met hem gepraat, ik ben vanaf aankomend weekend ook echt volledig weg uit het appartement (nu zit ik er alleen doordeweeks ivm werk en hij alleen in het weekend - ik verblijf dan bij een vriendin) & vanaf dan nemen we ook meer afstand zodat hij beter kan nadenken. Ik ben namelijk bang doordat ik hem nu wil steunen, en andersom, ik hem toch beïnvloed en hij nooit helder beeld ervan kan krijgen.
Hij twijfelt steeds meer of hij ook wél kan leven met de beslissing misschien toch geen kinderen te krijgen. Maar ik denk en ben bang dat dit slechts een momentopname van twijfel is & dat hij hier later alsnog op terug komt/spijt krijgt.
Zo lastig dit.
-
Hebben jullie overwogen om hier eens over te praten met bijv. een relatietherapeut? Het is best een complex geheel. Een derde kan helpen om alles op een rijtje te zetten en jullie een helder(der) beeld te geven.quote:
[..]
Dit is inderdaad precies mijn vraag. Als de gevoelens afnemen van een van ons beide, dan is het heel logisch & ga ik ook echt het contact verbreken. Ik ben niet iemand die vrienden kan blijven met een ex. Dit is echter een andere situatie waarbij gevoelens bij beide dus nog zooo sterk zijn, alleen de toekomstwens zo onduidelijk is.
Eergisteren belde hij me geëmotioneerd op dat hij zich zo down voelt en echt niet weet wat hij ermee aan moet. Dus gisteren in real life met hem gepraat, ik ben vanaf aankomend weekend ook echt volledig weg uit het appartement (nu zit ik er alleen doordeweeks ivm werk en hij alleen in het weekend - ik verblijf dan bij een vriendin) & vanaf dan nemen we ook meer afstand zodat hij beter kan nadenken. Ik ben namelijk bang doordat ik hem nu wil steunen, en andersom, ik hem toch beïnvloed en hij nooit helder beeld ervan kan krijgen.
Hij twijfelt steeds meer of hij ook wél kan leven met de beslissing misschien toch geen kinderen te krijgen. Maar ik denk en ben bang dat dit slechts een momentopname van twijfel is & dat hij hier later alsnog op terug komt/spijt krijgt.
Zo lastig dit.
The love you take is equal to the love you make.
Als ik het zo lees hebben jullie denk ik toch echt de juiste keuze gemaakt, hoe moeilijk die keuze wel niet is voor jullie 
Jij kan nou eenmaal geen garanties geven en je wil niet op het punt komen dat hij het jou later kwalijk gaat nemen. Dat hij maar op jou bleef wachten terwijl hij elders misschien al een kind had gehad. Jij kan hem op termijn kwalijk nemen dat hij je misschien onder druk zette, of wat dan ook. Uiteindelijk moet je alleen akkoord gaan als je zelf ook echt een kind wil, en dan is deze breuk tussen jullie misschien wel de beste oplossing imo. Je kan in alle rust gaan bekijken wat JIJ wil, zonder rekening te houden met een andere partij. Zodra je dan toch echt het gevoel hebt dat je kinderen wil dan kan je altijd nog kijken hoe het met hem gaat, etc. Beter wat voorzichtiger dan akkoord gaan en achteraf misschien spijt krijgen. Of toch doorgaan, en dan jaren later enkel dingen verwijten.
Jij kan nou eenmaal geen garanties geven en je wil niet op het punt komen dat hij het jou later kwalijk gaat nemen. Dat hij maar op jou bleef wachten terwijl hij elders misschien al een kind had gehad. Jij kan hem op termijn kwalijk nemen dat hij je misschien onder druk zette, of wat dan ook. Uiteindelijk moet je alleen akkoord gaan als je zelf ook echt een kind wil, en dan is deze breuk tussen jullie misschien wel de beste oplossing imo. Je kan in alle rust gaan bekijken wat JIJ wil, zonder rekening te houden met een andere partij. Zodra je dan toch echt het gevoel hebt dat je kinderen wil dan kan je altijd nog kijken hoe het met hem gaat, etc. Beter wat voorzichtiger dan akkoord gaan en achteraf misschien spijt krijgen. Of toch doorgaan, en dan jaren later enkel dingen verwijten.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Eens dat zij niet voor hem moet gaan beslissen, maar ik zou wel oppassen voor het in stand houden van zulk contact. Juist als je beide nog romantische gevoelens hebt, kan het zo door kabbelen want de ander weet heus wel wat ie doet en jijzelf natuurlijk ook.quote:
[..]
nee , dan lees je mn post slecht.
ik geef juist aan dat TS verder zich niet druk moet maken over wat haar ex daarover beslist, dat dat zijn besluit is (en ook zijn verantwoordelijkheid welke consquenties hij daaruit trekt, ook als hij bv zou besluiten het contact volledig te verbreken, is dat zijn keuze)
maar als ze een goed en prettig contact hebben, vol ook met romantische gevoelens... Ook nadat ze kennelijk _nu_ besloten hebben de relatie te beeindigen, zou ik als ik haar was, daar gewoon mee doorgaan (als dat prettige en close contact blijft bestaan), en als ik TS was me niet druk maken wat die man verder denkt te willen of niet.
Ik denk niet dat TS een plicht verder heeft de relatie te verbreken of het contact te verminderen, als dat voortvloeit uit een toekomstwens van de ander.
Maar ondertussen kom je er waarschijnlijk nooit optimaal los van, onderzoek je niet serieus genoeg andere opties en kun je diep van binnen dat knagende gevoel hebben van ja maar zou het met een beetje langer vol houden niet alsnog op z'n plaats vallen? (Zelf alsnog echt kinderen willen of dat de ander afzwakt enzo).
Ts, pas goed jezelf en kijk kritisch naar je beweegredenen. Wil je het huidige contact in stand houden, kun je dat dan doen om wat het in het hier en nu is? Of is het stiekem vooral leuk om te blijven dromen dat het toch goed komt? Of ter bevestiging dat je hem gevoelsmatig nog steeds het nodige doet ofzo?
Het beste zou zijn als je ongeacht wat er in de toekomst gebeurt nog steeds terug kan kijken op wat er nu gebeurt en achter je acties kan blijven staan. Soms duurt dat even en kun je pas later de waarde er van in zien, maar dat zegt ook iets over de mate van verwerking natuurlijk. En die verwerking stel je gedeeltelijk uit door het voort te laten kabbelen..
|
|
