Nieuwe / verwachte boeken

quote:

Op woensdag 2 september 2020 18:22 schreef Fugue het volgende:
[ afbeelding ]
Hanna Bervoets
Wordt boekenweekgeschenk

quote:

Nerve agents are the world’s deadliest means of chemical warfare. Nazi Germany developed the first military-grade nerve agents and massive industry for their manufacture—yet, strangely, the Third Reich never used them. At the end of the Second World War, the Allies were stunned to discover this advanced and extensive programme. The Soviets and Western powers embarked on a new arms race, amassing huge chemical arsenals.

From their Nazi invention to the 2018 Novichok attack in Britain, Dan Kaszeta uncovers nerve agents’ gradual spread across the world, despite international arms control efforts. They’ve been deployed in the Iran–Iraq War, by terrorists in Japan, in the Syrian Civil War, and by assassins in Malaysia and Salisbury—always with bitter consequences.

Toxic recounts the grisly history of these weapons of mass destruction: a deadly suite of invisible, odourless killers.

quote:

Arielle Veerman (1963) is restaurator. Ze schreef een autobiografische roman over haar leven met schrijver Joost Zwagerman, van wie ze in 2011 scheidde en die in 2015 zelfmoord pleegde.

‘Als Joost nog had geleefd, had ik dit boek niet geschreven. Nog tot twee weken voor zijn dood – we waren toen al vier jaar uit elkaar en een jaar officieel gescheiden – ging hij met mij de strijd aan. Ik had leren leven met de beschuldigende blikken die me ten deel vielen door alle verhalen die hij over mij vertelde. Dan dénken ze dat maar – dat was mijn mantra geworden. Maar na zijn dood kon ik daar niet meer mee leven.

Zoals Joost al schreef in zijn boek Door eigen hand maken zelfmoordenaars van de nabestaanden moordenaars. Bij de begrafenis voelde ik dat mensen dachten dat ik degene was die hem over de richel had geduwd. De begrafenis was ongemakkelijk; ik meende achterdocht en argwaan waar te nemen, niemand sprak mij of de kinderen aan en we moesten aanvankelijk ergens achterin zitten. En wat ik ingewikkeld vond: niemand had het tijdens de toespraken over Joosts moeilijke of sombere kanten, het was de ene loftuiting na de andere. Met dat eenzijdige beeld kon ik niet leven en daarom heb ik dit boek geschreven.

Maar vooral wilde ik me verdiepen in wie ik was, wie Joost was, wie wij samen waren. En hoe dat is misgegaan, met uiteindelijk een dodelijke afloop. Het is, hoop ik, méér dan alleen ons verhaal. Het is ook een verhaal over ziekte, onmacht en onvermogen om in heel moeilijke omstandigheden juiste beslissingen te nemen.’

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2020 11:20 schreef Smegma. het volgende:

[..]

Is dit een aanrader? Het boeit mij wel.

quote:

‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’

Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen.

‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’

In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel.

quote:

Heel lang geloofden we dat Nederland af was. Maar schijn bedriegt. Pieter Omtzigt laat zien dat er in Nederland grote problemen zijn met macht en tegenmacht. De mechanismen van de rechtsstaat functioneren niet goed meer, zoals uit het kinderopvangtoeslagenschandaal is gebleken. Omtzigt pleit vanuit zijn eigen ervaringen in de politiek voor een nieuw sociaal contract.

Het is nodig om het vertrouwen tussen overheid en burgers te herstellen. Dat is zeker niet eenvoudig. We moeten instituties herbouwen door checks-and-balances te hernieuwen. Het vraagt ook om een andere mentaliteit van de overheid én van de burgers zelf. Er is geen simpele oplossing. Het hele weefsel van de rechtsstaat moet worden onderzocht en gerepareerd. In dit boek doet Omtzigt een aantal voorstellen daartoe.

Pieter Omtzigt (1974) is sinds 2003 Kamerlid voor het CDA, en zit sinds 2004 in de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa. Dit boek is tot stand gekomen met medewerking van Welmoed Vlieger (1976), filosoof en columnist

quote:

Tegenover de necropolitiek van het ‘sturen op ziekenhuiscapaciteit’ plaatst dit boek de pandemocratie.
p. 272

We worden ziek van kapitalisme. Agribusiness en bio-industrie leiden tot ontbossing en de verzwakking van immunologische barrières in dieren en ecologieën, waardoor vaker levensbedreigende virussen vrijkomen. De Covid-19 pandemie maakt duidelijk dat staat en kapitaal terug willen naar dit ‘normaal’ van planetaire plundering. En dat ze daarvoor over lijken gaan.

Tegenover de necropolitiek van het ‘sturen op ziekenhuiscapaciteit’ plaatst dit boek de pandemocratie: de democratisering van de Aarde als geheel (pan). Pandemocratie betekent een politieke én een economische democratisering, waarin bovendien de dieren, de bossen, en de oceaan vertegenwoordigd zijn.

Pandemocratie is een oproep voor linkse politiek om zich niet te verliezen in een forensische fetisj met de verspreiding van dít virus en de voors en tegens van de ‘maatregelen’ ertegen. Zonder pandemocratisering zijn die maatregelen een autoritair bestuur dat de uitzondering tot het nieuwe normaal maakt. De schijnkeuze die de neoliberale orde ons geeft is: overleven of oversterfte. De werkelijke keuze is: pandemocratisch ecosocialisme of necropolitiek.

Willem Schinkel is socioloog en filosoof, en hoogleraar sociale theorie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Hij schreef recent o.a. Politieke stenogrammen en De hamsteraar. En, met Rogier van Reekum, Theorie van de kraal.

quote:

Samenvatting
In 1976 – nu 45 jaar geleden – maakte het nummer Mississippi van Pussycat een ware zegetocht over de hele wereld. Pussycat bereikte als eerste Nederlandse band de eerste plaats in Engeland. Nog altijd kunnen hele volksstammen (uit Nederland en heel Europa tot in Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Brazilië) hun nummer Mississippi spontaan meezingen. Die single werd in vijftien landen een grote hit en kwam in negen landen op nummer één. Hun succes leidde tot meer hits en kwam niet uit de lucht vallen. Ze werkten jarenlang hard om te top te bereiken. Dit boek vertelt de geschiedenis van Pussycat, een band van nuchtere Limburgers die ondanks de roem altijd zichzelf bleven.

Verder geeft Pussycat, de Mississippi stroomt in Limburg door de vele bijzondere foto’s en het unieke beeldmateriaal een goed tijdsbeeld van de jaren zeventig, toen de popmuziek nog lekker in de puberteit was. Gitarist Lou Willé geeft de lezer ook een kijkje achter de schermen van het succes.

Over de auteurs: Harm Peter Smilde is (tekst)schrijver en muzikant. Eerder schreef hij o.a. ‘How does it feel. Leven met Bob Dylan’ (2019) en ‘Helden van toen. The Tielman Brothers en de Nederlandse rock-’n-roll 1957-1967’ (2017). Lou Willé (Semarang, 1950) was medeoprichter en gitarist/zanger van Pussycat. Hij maakte de band van het prille begin tot het einde mee. Van 1972 tot 1992 was hij getrouwd met leadzangeres Toni Willé.

quote:

Tijdens een vredesmissie in Irak wordt een patrouille van de Koninklijke Marechaussee onder vuur genomen. Een hinderlaag met dramatische gevolgen.

Aan het begin van de avond rijdt, in een uitgelaten stemming, een patrouille van de Koninklijke Marechaussee het centrum van Ar Rumaythah uit. Wanneer ze de militairen de brug bij het dorp over zijn rijden ze in een hinderlaag.

Plotseling worden de zes marechaussees en hun tolk van alle kanten beschoten. De kogels vliegen hen om de oren. Een van de mannen is op slag dood. Een ander raakt zwaar gewond. Terwijl de nacht valt komt vanuit het nabijgelegen Nederlandse kamp een grootschalige reddingsoperatie op gang.

Deze nacht gaat de geschiedenis in als een van de meest gewelddadige nachten van de Nederlandse krijgsmacht in vredestijd.

In Onder Vuur vertelt Emiel Jansen, een van de overlevenden, zijn verhaal. Net als die nacht, zal hij zijn gesneuvelde kameraad Jeroen Severs nooit vergeten. Emiel verloor een vriend en kreeg er ptss voor terug. Zowel privé als in zijn werk bij de Koninklijke Marechaussee moet hij daarmee verder leren leven.

Jim de Koning (1987) werkt bij Politie Oost-Brabant. Daarvoor was hijzelf ook werkzaam bij de Koninklijke Marechaussee. Van zijn hand verscheen het spraakmakende boek De zaak Ronald V.