Hulp nodig bij het inslaan van een andere weg

Dit is de eerste keer dat ik mijn boekje open klap - al dan niet onder een anoniem pseudoniem. Dit is tevens de eerste keer, en waarschijnlijk de laatste keer, dat ik de durf en het lef heb om mijn heil te zoeken op een online forum. Ik weet niet eens wat ik zelf moet typen op dit moment.

Om een korte samenvatting te schetsen van de afgelopen drie jaar - de jaren die toch wel het meest hebben bijgedragen aan mijn motivatie om dit bericht te schrijven: sinds drie jaar is het uit met mijn ex waar ik mee samenwoonde. Dit liep samen met mijn zoektocht naar mentale zorgverlening, aangezien ik met verslavings- en concentratieproblemen kampte. Net vóór het uitging begonnen aan een groepstraject bij PSYQ voor ADHD-patiënten, helemaal leuk. Tweede dag kregen we voorlichting over medicijnen als Ritalin, Concerta en Dexamfetamine. Tijdens deze voorlichting werden deze medicijnen behoorlijk gepromoot. Vanuit mijn jeugd had ik van horen zeggen dat zulke medicijnen verslavend waren. Gewaarschuwd mens telt voor twee, nietwaar? Zodoende vroeg ik in hoeverre die medicijnen verslavend zouden kunnen zijn, gezien mijn geschiedenis op dat vlak. De dienstdoende psychiater geeft aan dat verslaving nooit is aangetoond.

Prima. Geef me die shit.

Nou, zo geschiedde. Ik zou ook liegen als ik zeg dat het me niet heeft geholpen. Ik werd in een korte tijd een compleet ander mens. Een mens wat ik ergens nu nog ben. Ik las opeens veel, vond het leuk om me ergens in te verdiepen, kon me ergens langere tijd op concentreren, hield me afzijdig van sociale contacten, of in ieder geval daar waar het té persoonlijk werd.
In 't kort, ik werd een stuudje.

Dit was ik nooit geweest - en het beviel me wel. Het beviel me wel om eens degene te zijn die uit zichzelf 's avonds nog even wat wiskunde-oefeningen ging doen. Dit heb ik twee jaar zonder al teveel twijfels doorgezet. Af en toe wel confrontaties met mijn geweten en lichamelijke klachten, die ik dan nietsontziend uit de wegging. Maar dat ontwijken gaat inmiddels niet meer. Om een beeld te scheppen: drie jaar later ben ik bijna overal bang voor als ik in mijn eentje ben. Ik durf vrouwen niet langer aan te kijken dan nodig is om ook maar twijfel van een confrontatie op te wekken. Ik durf mijn mening niet uit te spreken. Het enige wat ik durf is mijn goedbetaalde baan voort te zetten - onder de pillen. Ik ben aan het afbouwen, maar ik ben absurd onzeker over mijn eigen prestaties. Ik ben bang als ik die pil niet heb, dat ik het werk helemaal niet leuk vind (werk in de IT).

Ik heb in 't algemeen een zeer relaxte jeugd gehad, maar heb een paar heftige jaren gekend tijdens de middelbare schooltijd. Sindsdien is mijn standaard-uitweg om iets niet te hoeven voelen de welbekende weg der genotsmiddelen geweest. Ik heb het gevoel dat ik nu op een kruispunt sta waarbij ik nog kan kiezen om een andere weg in te slaan, maar ik ben zo wanhopig op zoek naar iemand die mij kan voorzien van wijze raad. Of niet-wijze raad, mag ook.

Ik snap dat de inhoud van mijn bericht misschien niet overeenstemt met de dramatiek die de onderwerpregel van het topic teweegbrengt. Echter, ik loop voor mijn gevoel al jaren in cirkels, durf geen hulp te vragen en bekleed steeds vaker de slachtofferrol - wat ik verafschuw. Laat enige luchtigheid van het bericht je niet op het verkeerde been zetten.