NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Hartgrondig mee eens.quote:Op donderdag 17 oktober 2019 00:27 schreef -marz- het volgende:
[..]
Een kind heeft sowieso zelf geen schuld aan zulke existentiële zelfdestructieve problemen dus met "wil niet geholpen worden" kan je je er sowieso niet vanaf maken.
Pamperen is overigens ook niet de juiste behandeling. Dan komt zo'n kind er ook niet. Mag hopen dat er hulpverleners zijn die dat snappen.
Somebody that I used to know
Inmiddels heb ik de Zembla aflevering ook bekeken. Ongelooflijk eigenlijk dat iedereen zo met de handen in het haar zit. Dat we dit niet kunnen oplossen.quote:Op donderdag 17 oktober 2019 08:54 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Hartgrondig mee eens.
Pamperen is overigens ook niet de juiste behandeling. Dan komt zo'n kind er ook niet. Mag hopen dat er hulpverleners zijn die dat snappen.
Ik vond het wel een mooie suggestie om de verantwoordelijkheid voor het eten bij het kind te laten. Zodra dit wordt overgenomen begint een strijd die hoe dan ook verkeerd afloopt, ofwel met overlijden ofwel met ernstige psychische schade.
Ook schrijnend dat meisjes die zelf om psychotherapie vragen dit niet mogen omdat ze eerst moeten eten.
Alles omdat klinieken geen sterfgevallen op hun conto willen. Maar is dat in het belang van de patiënt en hoe verwacht men dan dat deze kinderen toch beter worden? Heel krom.
What's the name of the game?
Je zou er in dat geval goed aan doen om af te stappen van het idee dat in onze wereld alles naar wens 'maakbaar' is.quote:
[..]
Inmiddels heb ik de Zembla aflevering ook bekeken. Ongelooflijk eigenlijk dat iedereen zo met de handen in het haar zit. Dat we dit niet kunnen oplossen.
Door voortschrijdende technieken en voortschrijdend inzicht wordt de wereld op alle vlakken, ook medisch en psychisch, steeds meer maakbaar. Dat wel. Maar volledig maakbaar, dat zal nimmer gebeuren. Niet nu, niet over 100 jaar en ook niet over 1000 jaar. Er zullen altijd factoren zijn die we niet volledig kunnen voorspellen of doorgronden.
Op een humane manier omgaan met geestelijk lijden is imo geen zinloos streven.quote:
[..]
Je zou er in dat geval goed aan doen om af te stappen van het idee dat in onze wereld alles naar wens 'maakbaar' is.
Door voortschrijdende technieken en voortschrijdend inzicht wordt de wereld op alle vlakken, ook medisch en psychisch, steeds meer maakbaar. Dat wel. Maar volledig maakbaar, dat zal nimmer gebeuren. Niet nu, niet over 100 jaar en ook niet over 1000 jaar. Er zullen altijd factoren zijn die we niet volledig kunnen voorspellen of doorgronden.
Maar je hebt wel gelijk dat die opmerking van mij wat sentimenteel is, je kan natuurlijk niet alles oplossen.
What's the name of the game?
Dat is het niet perse..quote:
[..]
Inmiddels heb ik de Zembla aflevering ook bekeken. Ongelooflijk eigenlijk dat iedereen zo met de handen in het haar zit. Dat we dit niet kunnen oplossen.
Ik vond het wel een mooie suggestie om de verantwoordelijkheid voor het eten bij het kind te laten. Zodra dit wordt overgenomen begint een strijd die hoe dan ook verkeerd afloopt, ofwel met overlijden ofwel met ernstige psychische schade.
Ook schrijnend dat meisjes die zelf om psychotherapie vragen dit niet mogen omdat ze eerst moeten eten.
Alles omdat klinieken geen sterfgevallen op hun conto willen. Maar is dat in het belang van de patiënt en hoe verwacht men dan dat deze kinderen toch beter worden? Heel krom.
Het gaat erom dat wanneer je ondergewicht hebt je gevoelswereld beperkt is. Zeg maar gerust nihil of niet bestaand. Dat heeft psycho therapie ook geen nu want je voelt er niks bij.
Je moet dus meer voelen om met de pijn om te gaan. Die pijn die jij door niet te eten wilt maskeren en negeren.
Ik denk dat vanuit die insteek de GGZ en Eetstoornisbehandelingen steeds maar blijven handelen. Echter zouden ze het meer samen moet doen. Dus psycho therapie én aankomen samen doen.
"Although the world is full of suffering, it is also full of overcoming it."
Volgens mij is het vakgebied daar al continu mee bezig, om zorg te verbeteren en de menselijke psyche beter te begrijpen.quote:
[..]
Het alternatief is om beter te begrijpen wat er in het lichaam en vooral in het hoofd van een patiënt afspeelt.
In bijna alle landen doen artsen onderzoek, terwijl ze daar niet voor zijn opgeleid. Ze zijn opgeleid om mensen beter te maken (met een beperkt aantal behandelingen). Dat onderzoek komt vaak neer op (goed betaald) hobbyisme.
Ik ben biomedisch onderzoeker, en verbaas me er over hoe verschrikkelijk weinig wij weten van het menselijk lichaam. Mijn eigen vakgebied betreft het netvlies, en het is tranentrekkend hoe daar gemeten wordt (bij specifieke aandoeningen is eigenlijk alles wat artsen meten niet relevant, maar ze roeien met de riemen die ze hebben).
Als onderzoeker mis ik bepaalde kennis van het menselijk lichaam die artsen wel hebben. De enige opleiding in de wereld waarbij je zowel relevante (technische) onderzoekskennis als relevante medische kennis opdoet, wordt in Boston gegeven. Peperdure opleiding, waarvoor je heel erg slim moet zijn. Eigenlijk iedereen die van die opleiding afkomt is een guru met een goudgerande carrière. Helaas zitten ook zij na hun opleiding gevangen in een door en door verrot subsidie-publicatiesysteem, waardoor er veel te weinig wordt nagedacht over het menselijk lichaam. Deze guru's zitten dus de hele dag e-mails te beantwoorden, in plaats van onderzoek te doen.
Het moet echt anders.
Het is een beetje onzinnig om dit extreme voorbeeld te duiden als maatstaf van de operationele zorg.
Dan ga jij haar toch helpen.quote:
[..]
En daarom binden de wetenschappelijk geschoolde artsen hun patient maar 24 uur per dag aan het bed vast. En dat al 1,5 jaar lang.
Dat glas eten is slechts een symptoom, net als zichzelf verwonden. Deze vrouw heeft een heel negatief beeld van zichzelf, haar vastbinden verergert dat alleen maar.
Ô mon citoyens vous serez unis.
Goed punt. Dat is wel het schrijnende aan anorexia.quote:
[..]
Dat is het niet perse..
Het gaat erom dat wanneer je ondergewicht hebt je gevoelswereld beperkt is. Zeg maar gerust nihil of niet bestaand. Dat heeft psycho therapie ook geen nu want je voelt er niks bij.
Je moet dus meer voelen om met de pijn om te gaan. Die pijn die jij door niet te eten wilt maskeren en negeren.
Want ik zat vandaag nog te denken: al die meiden in de docu gisteren, stuk voor stuk, zeggen ze letterlijk: 'eten was hetgene (het enige) wat me controle gaf'.
Dan denk ik: hoe kan je als hulpverlener dan inzetten op ETEN?
Volgens mij begin je dan aan de verkeerde kant. Voer je dan een strijd op het verkeerde gebied. Help die meiden op hun controle terugkrijgen op de rest van hun leven, zodat ze hun eten niet meer nodig hebben om het gevoel te hebben om controle te hebben. (ik denk vast te simpel in dit geval, maar toch). (oh, en ga vervolgens ook nog aan de slag met waarom ze eten als controlemiddel gebruiken, maar dat is pas fase 6, niet fase 1 
)Alleen is het wel zo dat ondergewicht flink je denkvermogen aantast, inderdaad
Ja, dit dus. Elkaar versterken. Nog liever: één psychotherapeut die met zo'n meisje aan de slag gaat, en centraal aanspreekpunt. Verder alleen, als het meisje het wil, een persoonlijk therapeut die meer helpt met de praktische zaken. Maar één behandelaar zou wel een hoop schelen hoor. Man, die moeder gisteren in de documentaire had het over 34 mensen die betrokken warenquote:Ik denk dat vanuit die insteek de GGZ en Eetstoornisbehandelingen steeds maar blijven handelen. Echter zouden ze het meer samen moet doen. Dus psycho therapie én aankomen samen doen.
The horror. Dan zou ik als patiënt ook verzuipen. Met wie moet je dan nog de vertrouwensrelatie opbouwen?
Somebody that I used to know
Het is vast niet het geval dat al 1,5 jaar niet is geprobeerd de vrijheidsbeperkende maatregelen af te bouwen. Hoe het komt dat het niet lukt is onduidelijk. Misschien heeft het te maken met het zelfbeschadigende gedrag.
@Postbus100
Het gevoel geven weer controle te hebben, werkt alleen als het reëel is dat iemand geen controle heeft over andere onderdelen van het leven. Vaak is dit helemaal niet het geval.
@Postbus100
Het gevoel geven weer controle te hebben, werkt alleen als het reëel is dat iemand geen controle heeft over andere onderdelen van het leven. Vaak is dit helemaal niet het geval.
Naja, dat lijkt me dan een wezenlijk onderwerp voor therapie: hoe komt het dat jij het idee hebt dat je geen controle hebt en klopt dat eigenlijk wel?quote:
@Postbus100
Het gevoel geven weer controle te hebben, werkt alleen als het reëel is dat iemand geen controle heeft over andere onderdelen van het leven. Vaak is dit helemaal niet het geval.
Zolang je die onderliggende vraag niet behandelt, kan je eten proppen/sonde geven wat je wilt, maar dan werk je niet aan de onderliggende oorzaak van de anorexia en is het eigenlijk symptoombestrijding.
Somebody that I used to know
Precies, laat het kind aub zelfmoord plegen danquote:
[..]
Wie is er dan niet 100 procent? Naar mijn mening die artsen die maar wat aan rotzooien.
Goed nadenken en praten met elkaar over een betere oplossing, en vooral betere behandelmethoden. Niet dit middeleeuwse achterlijke gedoe.
Lekker glas laten eten.
Wat jij noemt is cognitieve training. Daar heb je toch een bepaalde mate van realiteitszin en Rationeel kunnen denken voor nodig.quote:Op donderdag 17 oktober 2019 19:21 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Naja, dat lijkt me dan een wezenlijk onderwerp voor therapie: hoe komt het dat jij het idee hebt dat je geen controle hebt en klopt dat eigenlijk wel?
Zolang je die onderliggende vraag niet behandelt, kan je eten proppen/sonde geven wat je wilt, maar dan werk je niet aan de onderliggende oorzaak van de anorexia en is het eigenlijk symptoombestrijding.
Dat werkt niet echt als iemand lichamelijk zo slecht is dat sondevoeding noodzakelijk is en er buiten vastbinden geen manieren gevonden kan worden om zelfbeschadiging te voorkomen. Dat station is deze patiënt gepasseerd op dit moment.
Bij sondevoeding ben je ook eigenlijk al vrij laat als hulpverleningquote:
[..]
Wat jij noemt is cognitieve training. Daar heb je toch een bepaalde mate van realiteitszin en Rationeel kunnen denken voor nodig.
Dat werkt niet echt als iemand lichamelijk zo slecht is dat sondevoeding noodzakelijk is en er buiten vastbinden geen manieren gevonden kan worden om zelfbeschadiging te voorkomen. Dat station is deze patiënt gepasseerd op dit moment.
Ik volg nu ook een meisje op Twitter dat psychische problemen heeft, aan het vermageren is, maar op een wachtlijst staat van weet ik veel hoe lang. En ook al eerder op een wachtlijst heeft gestaan, en toen ze eenmaal aan de beurt was, er werd gezegd: je bent ondertussen verhuisd, en nu is het te ver weg (de reis te intensief voor je), we helpen je niet meer. Dus nu staat ze opnieuw op een andere wachtlijst, en vecht ze als een leeuwin tegen de bierkaai in haar hoofd.
Ander draadje dat ik net op Twitter tegenkom. (ik kopieer de hele draad even in één quote-tekst):
twitter:LauraVervaart twitterde op donderdag 17-10-2019 om 10:23:35 @ZEMBLA #anorexiaspecial gekeken. Boos en verdrietig. Een jonge vrouw al anderhalf jaar vastgebonden op bed. Maar schokkender: verhaal van rintvelt: we hebben het enkel over eten omdat dat het belangrijkst is voor de meisjes. News flash: eetstoornissen gaan niet over eten. 👇 reageer retweet
@ZEMBLA Precies wat ik ook zeg: kijk naar die laag eronder. Dat eten an sich is niet interessant.quote:@ZEMBLA
#anorexiaspecial gekeken. Boos en verdrietig. Een jonge vrouw al anderhalf jaar vastgebonden op bed. Maar schokkender: verhaal van rintvelt: we hebben het enkel over eten omdat dat het belangrijkst is voor de meisjes. News flash: eetstoornissen gaan niet over eten. 👇
Het is een middel om iets anders niet te hoeven, voelen, beleven. Jullie willen het enkel over eten hebben. Ziekte denkt dan: joepie! Lekker makkelijk! Zo kan ik bv ook uren en uren over rommel bij Peut praten die niet gaan waar het over moet gaan. Eten is altijd leuk, gewoon 👇
Zeggen dat je niet wilt. Zo weer een uur verder. Dat er wat anders onder zit? Zolang ik het er niet over te hebben, lekker makkelijk. Houden behandelaren er rekening mee dat door het enkel over eten en lijf te hebben, je deels meegaat in de ziekte? Dat er echt veel manipulatie 👇
is? Dat die manipulatie niet expres is, maar wel zeker in de behandelkamer mee komt?
Ik geef eerlijk toe: ik ben er ook een ster in. Het is een zoektocht geweest om een peut te vinden die het manipulatieve gedrag doorheeft en er ook op reageert. Die daarop wijst en bijstuurt 👇
Maar die dat ook ziet voor wat het is: onderdeel van de ziekte en het ook lekker laat. Ja, natuurlijk moet het bij eetstoornissen over eten gaan. Maar niet alleen maar - want dan zijn ze te moe. Nee, probeer in de psychotherapie juist dat eten aan de kant te schuiven en duik 👇
Zo snel mogelijk die laag daaronder in. Zolang Pt nog niet doorheeft dat de behandelaar aanslaat op “ik wil niet eten/ ik wil niet meer leven/ mezelf pijn doen” is er een opening en is Pt nog geen volleerd Pt. Klinkt heel lullig, maar uit ervaring weet ik hoe een behandelaar 👇
In een halve zin om de tuin te leiden is. Ja natuurlijk voorzichtig zijn, maar laat de stoornis niet in de behandelkamer de baas zijn en probeer zo snel mogelijk de Pt door de ziekte te zien.
Zo. Ik heb gezegd. Koffie iemand? #ggz #mening #lekendeskundige
Somebody that I used to know
(en ik ben nog steeds op zoek naar een Twitterdraadje dat ik ongeveer een half jaar of een jaar geleden las. Die ging over wat een eetstoornis nou precies inhield. En vooral: wat het niet was. Echt heel goed verwoord. Maar ik kan 'm niet meer vinden 
)
)
Somebody that I used to know
Er is een hele website gebaseerd op eetstoornissen, herstel en ook zeer zeker wat een eetstoornis vooral wel en wat het niet inhoud.quote:
(en ik ben nog steeds op zoek naar een Twitterdraadje dat ik ongeveer een half jaar of een jaar geleden las. Die ging over wat een eetstoornis nou precies inhield. En vooral: wat het niet was. Echt heel goed verwoord. Maar ik kan 'm niet meer vinden
Mochten mensen dat echt willen lezen lees je in in proud2be.nl
Daar zitten meisjes en vrouwen van alle leeftijden die stukken schrijven. En vooral ook hoe verschillend een strijd kan zijn en wat er o.a. onder kan liggen.
"Although the world is full of suffering, it is also full of overcoming it."
Ik ben het wel eens dat een mens in zwaar ondervoede staat geen echte therapie kan volgen. Maar als je iemand die zwaar ondervoed is toch gedwongen gaat opnemen en je kan kiezen tussen dwangvoeding of praten, luisteren, een vertrouwensband opbouwen dan zou dat laatste wel het meest humane zijn.
In de docu Emma Wil Leven stopt men op het laatst met alle vormen van dwang en veroordeling omtrent eten en dan zie je dat er na een tijdje weer een klein beetje van de echte Emma om het hoekje komt kijken. En dat ze uit zichzelf weer gaat eten. Dat haar gevoelens terugkomen. Het is maar 1 voorbeeld, maar het moet toch echt wel anders kunnen.
Ik vind dat we heel veel kunnen qua wetenschap en gezondheidszorg, maar sommige standpunten betreffende de werking van de menselijke psyche zijn gewoon nog best wel primitief en simplistisch vind ik. Of het zorgstelsel is niet voldoende afgestemd op de laatste inzichten dat kan ook.
In de docu Emma Wil Leven stopt men op het laatst met alle vormen van dwang en veroordeling omtrent eten en dan zie je dat er na een tijdje weer een klein beetje van de echte Emma om het hoekje komt kijken. En dat ze uit zichzelf weer gaat eten. Dat haar gevoelens terugkomen. Het is maar 1 voorbeeld, maar het moet toch echt wel anders kunnen.
Ik vind dat we heel veel kunnen qua wetenschap en gezondheidszorg, maar sommige standpunten betreffende de werking van de menselijke psyche zijn gewoon nog best wel primitief en simplistisch vind ik. Of het zorgstelsel is niet voldoende afgestemd op de laatste inzichten dat kan ook.
What's the name of the game?
Roepen vanaf de tribune hier. Patiënt is al jaren te ver heen, gaat het helaas niet redden. Als de hele zorgmolen al niet weet wat ze hiermee aanmoeten dan al helemaal de doorsnee FOK!ker niet. Sluiten dit topic dus.
Eens, is het dan vreemd te denken dat de cliënten uit hun westerse wereld te halen enig hoop op herstel kan zijn?quote:
Ik ben het wel eens dat een mens in zwaar ondervoede staat geen echte therapie kan volgen. Maar als je iemand die zwaar ondervoed is toch gedwongen gaat opnemen en je kan kiezen tussen dwangvoeding of praten, luisteren, een vertrouwensband opbouwen dan zou dat laatste wel het meest humane zijn.
In de docu Emma Wil Leven stopt men op het laatst met alle vormen van dwang en veroordeling omtrent eten en dan zie je dat er na een tijdje weer een klein beetje van de echte Emma om het hoekje komt kijken. En dat ze uit zichzelf weer gaat eten. Dat haar gevoelens terugkomen. Het is maar 1 voorbeeld, maar het moet toch echt wel anders kunnen.
Ik vind dat we heel veel kunnen qua wetenschap en gezondheidszorg, maar sommige standpunten betreffende de werking van de menselijke psyche zijn gewoon nog best wel primitief en simplistisch vind ik. Of het zorgstelsel is niet voldoende afgestemd op de laatste inzichten dat kan ook.
Hoe reageren deze meiden op rust en natuur? Juist in deze laatste fase van hun leven?
Geen spiegels, geen internet, geen prikkels, geen bekenden maar rust en orde door de natuur?
Toen gingen ze als heks de brandstapel op.quote:
Wat ik me ook afvroeg, hoe “oud” is anorexia?
Hadden mensen in 1400 deze ziekte ook al?
Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Als land gaven we in 2005 2.27 promille van ons BNP uit aan biomedisch onderzoek.
De uitgaven aan zorg in 2019 door de overheid zijn 70 miljard. Het BNP van Nederland in 2017 was 725,4 miljard. We besteden dus (70 / 725.4)*100% = 9.6% van ons BNP aan zorg, en 0.23% aan onderzoek voor zorg (2005). Dat betekent dat we 40 keer zo veel uitgeven aan zorg dan aan onderzoek om die zorg beter te maken. Je mag hopen dat de cijfers van 2005 met de jaren verbeterd zijn, maar dan nog zal er een flink verschil zitten in het verbeteren van de zorg, en het toepassen van de zorg.
En dat brengt mij tot een cynische vraag: voor wie zijn er ziekenhuizen, gezondheidsverzekeringen en het Ministerie van Volksgezondheid, welzijn en sport? Zijn deze instituten er voor de patiënt, of zijn die er voor de bestuurders, managers, artsen, verplegers, administratief medewerkers en bedrijven die medische apparatuur en medicijnen leveren?
Nog een graadje erger:
Als je echt met de patiënt begaan bent, dan ga je geen symptomen behandelen, maar dan behandel je het onderliggende probleem.
Zo lang het niet over gebroken benen, etterende wonden en uitgezakte borsten gaat, ben ik bang dat het systeem dat we met z'n allen hebben opgetuigd er vooral is om symptomen te behandelen. Dus als een meisje zichzelf van het leven probeert te beroven omdat ze anorexia heeft, dan wordt ze met een Zweedse band gefixeerd. Probleem opgelost.
Houd dat beeld even vast: deze manier van behandelen wordt - alhoewel het minder dramatisch en fotogeniek is - bij veel patiënten toegepast. Hoofdpijn? Men probeert je van je pijn af te helpen, maar doet niets aan het onderliggende probleem. Rugpijn? Idem dito. Depressie, yep, ook daar richt men zich op de symptomen, niet op het onderliggende probleem.
Artsen richten zich op de symptomen omdat er *nu* een probleem moet worden opgelost: zij hebben patiënten op spreekuur die nu klachten hebben. Maar als je door je wimpers naar deze materie kijkt, dan zou je ook kunnen vaststellen dat het richten op symptomen beter voor de portemonnee van de arts en het grootkapitaal is. Want die patient is een klant die terug blijft komen. Sterker nog, er zijn pharmaciereuzen die liever in 'medicijnen' voor chronische ziekten investeren (asthma!), dan in een medicijn of een therapie die de onderliggende ziekte behandelt, waardoor de patiënt weer gezond wordt. Want daar verdienen ze maar een keer geld aan.
Wat doen we met z'n allen? Blijven we al het geld aan 'zorg' uitgeven, zodat specialisten in een cabrio kunnen rijden, en de aandelenkoersen van pharmaciereuzen blijven stijgen (en het budget van BV de Nederlanden de pan uitrijst), of gaan we daadwerkelijk proberen om mensen beter te maken? Kies je voor dat laatste, dan zul je moeten gaan investeren in kennis, in mensen die het biomedisch onderzoek naar een hoger plan kunnen brengen. Met het huidige systeem waarin artsen er op hobbyniveau een beetje bijbeunen ga je niet ver komen.
[ Bericht 5% gewijzigd door Lyrebird op 18-10-2019 06:14:47 ]
De uitgaven aan zorg in 2019 door de overheid zijn 70 miljard. Het BNP van Nederland in 2017 was 725,4 miljard. We besteden dus (70 / 725.4)*100% = 9.6% van ons BNP aan zorg, en 0.23% aan onderzoek voor zorg (2005). Dat betekent dat we 40 keer zo veel uitgeven aan zorg dan aan onderzoek om die zorg beter te maken. Je mag hopen dat de cijfers van 2005 met de jaren verbeterd zijn, maar dan nog zal er een flink verschil zitten in het verbeteren van de zorg, en het toepassen van de zorg.
En dat brengt mij tot een cynische vraag: voor wie zijn er ziekenhuizen, gezondheidsverzekeringen en het Ministerie van Volksgezondheid, welzijn en sport? Zijn deze instituten er voor de patiënt, of zijn die er voor de bestuurders, managers, artsen, verplegers, administratief medewerkers en bedrijven die medische apparatuur en medicijnen leveren?
Nog een graadje erger:
Als je echt met de patiënt begaan bent, dan ga je geen symptomen behandelen, maar dan behandel je het onderliggende probleem.
Zo lang het niet over gebroken benen, etterende wonden en uitgezakte borsten gaat, ben ik bang dat het systeem dat we met z'n allen hebben opgetuigd er vooral is om symptomen te behandelen. Dus als een meisje zichzelf van het leven probeert te beroven omdat ze anorexia heeft, dan wordt ze met een Zweedse band gefixeerd. Probleem opgelost.
Houd dat beeld even vast: deze manier van behandelen wordt - alhoewel het minder dramatisch en fotogeniek is - bij veel patiënten toegepast. Hoofdpijn? Men probeert je van je pijn af te helpen, maar doet niets aan het onderliggende probleem. Rugpijn? Idem dito. Depressie, yep, ook daar richt men zich op de symptomen, niet op het onderliggende probleem.
Artsen richten zich op de symptomen omdat er *nu* een probleem moet worden opgelost: zij hebben patiënten op spreekuur die nu klachten hebben. Maar als je door je wimpers naar deze materie kijkt, dan zou je ook kunnen vaststellen dat het richten op symptomen beter voor de portemonnee van de arts en het grootkapitaal is. Want die patient is een klant die terug blijft komen. Sterker nog, er zijn pharmaciereuzen die liever in 'medicijnen' voor chronische ziekten investeren (asthma!), dan in een medicijn of een therapie die de onderliggende ziekte behandelt, waardoor de patiënt weer gezond wordt. Want daar verdienen ze maar een keer geld aan.
Wat doen we met z'n allen? Blijven we al het geld aan 'zorg' uitgeven, zodat specialisten in een cabrio kunnen rijden, en de aandelenkoersen van pharmaciereuzen blijven stijgen (en het budget van BV de Nederlanden de pan uitrijst), of gaan we daadwerkelijk proberen om mensen beter te maken? Kies je voor dat laatste, dan zul je moeten gaan investeren in kennis, in mensen die het biomedisch onderzoek naar een hoger plan kunnen brengen. Met het huidige systeem waarin artsen er op hobbyniveau een beetje bijbeunen ga je niet ver komen.
[ Bericht 5% gewijzigd door Lyrebird op 18-10-2019 06:14:47 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Goed stuk.
Het is bekend dat genoemde farmaciereuzen, waar het serieuze geld en dus macht zit wereldwijd, een significante vinger in de pap hebben in hoe de zorg is ingericht. Vanuit welke prikkel zij sturen is ook bekend.
Desondanks heerst er nog steeds een heilig vertrouwen in de intenties en de effectiviteit van de zorg en met name specialisten lijkt het wel, om mensen beter te maken.
Daar stoor ik me wel aan. Deze mensen staan heel erg onder invloed van de farmaceutische industrie. En hetzelfde "medisch denken" domineert ook de psychiatrie. Het is inderdaad symptoombestrijding.
Menskunde is er ook wel, maar het systeem is daar primair niet op ingericht.
Het is bekend dat genoemde farmaciereuzen, waar het serieuze geld en dus macht zit wereldwijd, een significante vinger in de pap hebben in hoe de zorg is ingericht. Vanuit welke prikkel zij sturen is ook bekend.
Desondanks heerst er nog steeds een heilig vertrouwen in de intenties en de effectiviteit van de zorg en met name specialisten lijkt het wel, om mensen beter te maken.
Daar stoor ik me wel aan. Deze mensen staan heel erg onder invloed van de farmaceutische industrie. En hetzelfde "medisch denken" domineert ook de psychiatrie. Het is inderdaad symptoombestrijding.
Menskunde is er ook wel, maar het systeem is daar primair niet op ingericht.
What's the name of the game?
Dit is wel echt een grote misvatting over anorexia. Dat gaat vaak helemaal niet (meer) over het zichzelf te dik vinden, maar gaat in de kern om iets heel anders (bijvoorbeeld controle). Het afvallen is dan slechts wat ze aangrijpen om ergens in hun leven controle op te krijgen.quote:
[..]
Hoe moeilijk kan het zijn. Ze heeft een dwangmatige obsessie om af te vallen, dus een negatief zelfbeeld, want ze is te dik.
Terwijl dat absoluut niet het geval is. Ik ben geen arts dus ik kan geen professionele behandeling aanraden noch advies geven over wat er wel zou moeten gebeuren.
Klopt, en ik vergiste me ook toen ik schreef dat de modemaffia hier ook schuldig aan is.quote:
[..]
Dit is wel echt een grote misvatting over anorexia. Dat gaat vaak helemaal niet (meer) over het zichzelf te dik vinden, maar gaat in de kern om iets heel anders (bijvoorbeeld controle). Het afvallen is dan slechts wat ze aangrijpen om ergens in hun leven controle op te krijgen.
Maar in dit geval speelt zich dit al af vanaf het elfde levensjaar van het meisje.
Er is iets goed mis in haar bovenkamer, wat je dus niet kunt oplossen met sondevoeding of vastbinden op een bed.
|
|
