En ik zit dan mee te huilen.
Ik heb er inmiddels mee leren leven, ik heb geen vader meer.
Hij is overleden toen ik 4 was.
Ik heb hem eigenlijk niet gekend.
Maar ik heb hem wel heel vaak gemist.
Ook al heb ik al veel verwerkt, een plek gegeven,
toch kan ik er nog steeds verdrietig van worden, dat ik nooit een vader
heb gehad.
Een vader die trots op je is,
die van je houdt.
Een vader die je beschermt, die sterk is.
Het lijkt me zo geweldig, zo'n man, die er altijd voor je is.
Ik ken dat niet.
Ik ken het niet dat er iemand voor je zorgt.
Ik heb altijd voor mezelf gezorgd.
Dat heeft me uiteindelijk veel goeds opgeleverd,
maar toch, in mijn buik wringt het af en toe 
.
De liefdevolle verzorging die ik bij anderen zie mis ik erg thuis.
[Dit bericht is gewijzigd door Cool_Runner op 10-01-2003 23:58]
Jij kan het tenminste nog romantiseren, dat kunnen een hoop anderen niet.
, ik leef met jullie mee.quote:Ik heb een minder leuke stiefvader gehad
Op vrijdag 10 januari 2003 23:56 schreef FROSTBITE het volgende:
Beter geen dan een slechte.Jij kan het tenminste nog romantiseren, dat kunnen een hoop anderen niet.
.[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 11-01-2003 00:04]
quote:En dan kon je altijd in jezelf zeggen "maar jij bent mijn vader niet"
Op vrijdag 10 januari 2003 23:57 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik heb een minder leuke stiefvader gehad
Dat kun je niet als het je echte is.
Maar goed, het gras blijft altijd groener.
quote:Ik heb tijden gehad dat ik me ontzettend jaloers voelde tov vriendinnen die een leuke vader hadden.
Op vrijdag 10 januari 2003 23:55 schreef Cool_Runner het volgende:
Het verzorgende en liefdevolle verzorging die ik bij anderen zie mis ik erg thuis.
Of dat ik met tranen in mijn ogen kon kijken naar een meisje dat getroost werd door haar vader.
En nu nog kan ik diep geraakt worden als ik soms zie hoe liefdevol een vader met zijn dochter om kan gaan 
.
Hij heeft verloren van het leven. Ik hoop dat hij ooit nog besluit te vechten anders is het wachten op de dood.
wat een mooie maar ook droevige post van je.
Ik ken het verhaal als moeder van 2 kleintjes,
dus het greep me nogal aan.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je ondanks het verwerken (voorzover dat eigenlijk wel kan) er nog steeds verdrietig over kan worden.
Een kind, en ook een volwassene, heeft gewoon een vader nodig,
om papa's kleine meid te zijn, of papa's stoere knul.
Dat is een rol die feitelijk niemand anders zal kunnen vervullen, je hebt maar 1 vader tenslotte.
Ik weet niet in hoeverre iemand anders ooit in de positie is geweest een vaderfiguur voor je te zijn,
maar het is gewoon niet hetzelfde als the real thing.
Je bent natuurlijk nieuwsgierig naar hem, naar zijn stem, zijn geur, alles.
Ik hoop maar dat je veel over hem gehoord hebt, zodat je je toch een beetje een beeld kunt vormen.
Niemand kan het verdriet dat soms even boven komt wegnemen,
maar ik wil je wel graag even een virtuele knuffel geven.
Als ik jou zo bezig zie op het forum, en lees hoe je met je 'kinderen' bezig bent kan hij niet anders dan apetrots op je zijn geweest.
Maar het is kut voor je Moonah, want dit is een gemis waarvoor geen 'oplossing' meer kan komen. Je kunt hooguit in relaties op zoek gaan naar een 'vaderfiguur', maar ook dat is bij lange na niet hetzelfde. Het is een gemis dat altijd zal blijven, en hopelijk een beetje slijten.
quote:Mee eens.
Op vrijdag 10 januari 2003 23:56 schreef FROSTBITE het volgende:
Beter geen dan een slechte.Jij kan het tenminste nog romantiseren, dat kunnen een hoop anderen niet.
.ik heb hem nu weleens gezien, en wat ik gezien heb, hij is een klootzak
ik mis ook een vader, vroeger droomde ik er altijd van hoe mijn vader zou zijn, lief, troostend, een leuke vader
ik ben soms ook jaloers op anderen die een leuk gezinnetje hebben
of ik huil ook weleens als iemand vraagt of ik vroeger ook altijd stoeide met mijn vader
maarja je leert ermee leven, ik heb het altijd wel gemist
gelukkig heb ik een hele lieve moeder, die tevens ook altijd mijn vader is geweest 
quote:Ik dus ook.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:06 schreef DennisMoore het volgende:[..]
Mee eens.
maar ik weet niet of de topicstarter daar nou echt iets aan heeft.
Met alle respect voor andere gevoelens.
Dr vader is overleden aan een beroerte toen hij ergens in de 40 was en op dit moment ligt mn oom (haar broer) in het ziekenhuis vanwege hetzelfde. Gelukkig issie niet dood, maar hij heeft wel permanente hersenbeschading en dat wens je niemand toe op z'n 50e. Het brengt ook weer een hoop boven bij mn moeder.
Ik post dit omdat ik er opeens aan moet denken bij Moonah's post. Mn moeder houdt zich heel sterk en verstandig. Ze huilt niet voor dr kinderen en doet alsof het haar niet raakt. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat het dr wèl raakt en dat ze zich bij tijden net zo droevig voelt als Moonah
quote:Das waar.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:08 schreef shmoopy het volgende:
Ik snap de goedbedoelde relativerende opmerkingen wel,
maar ik weet niet of de topicstarter daar nou echt iets aan heeft.
Met alle respect voor andere gevoelens.
Sorry Moonah. Ik kan niet indenken hoe het moet zijn geweest. Dat ga ik nu ook niet proberen, maar ik snap dat je zoekt naar iets wat je ontzegt is. Heel erg veel sterkte en ik hoop dat je morgen weer vrolijker opstaat.
Als je er niet aan doodgaat, wordt je er sterker van
*KnuFF*
quote:Nee, er is nooit iemand geweest die die rol heeft vervuld.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:03 schreef shmoopy het volgende:
Ik weet niet in hoeverre iemand anders ooit in de positie is geweest een vaderfiguur voor je te zijn,
maar het is gewoon niet hetzelfde als the real thing.
Ik heb er wel naar gezocht, soms bij vriendjes. Heb ik achteraf ingezien.
Dan gedroeg ik me als klein meisje bij een partner. Dat werkt natuurlijk niet.
Je kunt de liefde die je als kind gemist hebt niet inhalen.
quote:Je brengt het goed onder woorden.
Je bent natuurlijk nieuwsgierig naar hem, naar zijn stem, zijn geur, alles.
Helaas ken ik maar enkele verhalen.
Toen mijn vader overleed, heeft zijn zus mijn moeder op het hart gedrukt dat 'de meiden het nooit te weten mochten komen'.
Er hing dus altijd een mysterieuze wolk om mijn vader.
Enkele jaren geleden heb ik wat puzzelstukjes bij elkaar kunnen leggen.
Mijn vader heeft er hoogstwaarschijnlijk zelf voor gekozen om op volle zee overboord te springen .
En nog steeds blijft 'het' een groot geheim.
Dankje shmoops, voor je (h)erkenning.
Zorg maar goed voor je LKM'men 
.
Maar ja, dat weet ze natuurlijk alleen van horen zeggen
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 11-01-2003 00:23]
quote:Dat is op zichzelf al verschrikkelijk, maar het 'hoogstwaarschijnlijk' maakt het nog erger, het lijkt me vreselijk om met zoveel vragen rond te lopen...
Op zaterdag 11 januari 2003 00:14 schreef Moonah het volgende:
Enkele jaren geleden heb ik wat puzzelstukjes bij elkaar kunnen leggen.
Mijn vader heeft er hoogstwaarschijnlijk zelf voor gekozen om op volle zee overboord te springen
Niet alleen omtrent zijn overlijden, maar omtrent alles. Je hebt geen goede 'bron van informatie' in je omgeving rondlopen begrijp ik? In dat geval zit er weinig anders op dan 'het los te laten', maar hoe doe je dat in godsnaam in een geval als dit?
Pffff, sterkte hoor!
het was een foutje en nu wil hij de moeder en het kind niet meer zien
aangezien mijn vader hetzelfde geflikt heeft, en die jongen niet beseft wat hij dat kind allemaal andoet
ik wil hem graag slaan .
Ik heb geen troost nodig hoor
, maar ik moest mijn gevoelens even kwijt.
Ik lijk qua uiterlijk sprekend op mijn vader. Dat heb ik altijd fantastisch gevonden! Dan heb ik tenminste nog iets van hem dat tastbaar is.
Maar af en toe, dan voelt het zo leeg, zo half...
Wie is die man van wie ik 'de helft' heb?
Hoe is hij?
Hoe praat hij?
Hoe voelt hij?
Ik zal het nooit weten.
Dat maakt het zo vreemd, verdrietig. Nooit, maar dan ook nooit zal ik mijn vader ontmoeten.
Dat is een heel gek idee als je er zo bij stilstaat.
Ik weet niet in hoeverre dat (nog) bij je moeder kan, of bij een ander familie-lid,
en je hebt het waarschijnlijk niet eerder gedaan omdat het niet bespreekbaar is,
maar heb je er wel eens over gedacht het toch te doen?
De familie-patronen te doorbreken en in feite gewoon de informatie te eisen waar je recht op hebt.
Misschien wil je geen moeilijkheden veroorzaken (in veel families zijn er van die witte olifanten in de kamer, iedereen ziet 'm, maar niemand praat erover) maar nu kan het misschien nog.
Je hebt zoveel vragen, en alle recht op antwoorden.
quote:Je moet eens weten hoeveel familiepatronen ik inmiddels al heb doorbroken
Op zaterdag 11 januari 2003 00:22 schreef shmoopy het volgende:
De familie-patronen te doorbreken
.Wellicht wordt dit de volgende.
Vroeger vertelde mijn moeder alleen maar goeds over hem.
Mijn tante idem-dito.
Rond mijn 20e werd ik heel nieuwsgierig en heb ik speciaal daarvoor een afspraak gemaakt met mijn tante. Toen heeft ze wel wat dia's laten zien en wat verhalen verteld.
Maar NIETS over 'het geheim'.
Toen ik erachter kwam ben ik dus ook waanzinnig kwaad geweest op mijn moeder, woedend.
Ik voelde me bedrogen, verraden.
En zij voelde zich alleen maar schuldig.
Mijn tante heb ik niet geconfronteerd met mijn 'ontdekking'. Wellicht ga ik dat eens doen.
Maar wat Fogerty zegt, loslaten, dat lukt aardig hoor, alleen soms even niet .
quote:Ik vraag me af of die momenten ooit helemaal zullen verdwijnen. Of sterker nog, of het wenselijk is dat ze verwijnen. Op die momenten is de gedachte wel het sterkst.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:29 schreef Moonah het volgende:Maar wat Fogerty zegt, loslaten, dat lukt aardig hoor, alleen soms even niet
quote:Neuh, ik ontwikkel heus geen nieuw trauma
Op zaterdag 11 januari 2003 00:26 schreef Bushmaster het volgende:
Probeer er op deze leeftijd geen trauma voor te ontwikkelen want in zo'n dwangmatigheid kun je onnodig veel leed teweeg brengen, over jezelf alswel voor de dierbaren in je nabijheid.
. Ik heb er al genoeg gehad (en verwerkt).Maar onderschat niet wat een impact het op een mens kan hebben om op jonge leeftijd een ouder te verliezen.
quote:En niet te vergeten diep respect voor een jonge ouder die z'n wederhelft moet verliezen en de kinderen vanaf dan alleen op moet voeden. Het lijkt me ongeloofelijk zwaar en bijna ondragelijk om zoiets mee te moeten maken. Wat je zegt, "ik zou niet weten wat ik moest als mij zoiets overkwam".
Op zaterdag 11 januari 2003 00:29 schreef Mitchell het volgende:
Damn respect voor jullie die een ouder (ouders) op zo'n jonge leeftijd al moete verliezen ik zou niet weten wat ik moest als mij zoiets overkwam.
quote:Precies.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:31 schreef Miesjel het volgende:[..]
Ik vraag me af of die momenten ooit helemaal zullen verdwijnen. Of sterker nog, of het wenselijk is dat ze verwijnen. Op die momenten is de gedachte wel het sterkst.
Ik weet niet hoe mensen op het idee komen dat alles 100% te verwerken is.
Dingen worden draaglijker met de jaren, de scherpe kantjes gaan eraf,
maar echt verdriet komt af en toe gewoon nog boven, hoor.
Precies zoals dat hoort.
quote:Troost je bij dit:
Op zaterdag 11 januari 2003 00:22 schreef Moonah het volgende:
Dankjewel voor jullie lieve woorden.
Ik heb geen troost nodig hoor
maar ik moest mijn gevoelens even kwijt.Ik lijk qua uiterlijk sprekend op mijn vader. Dat heb ik altijd fantastisch gevonden! Dan heb ik tenminste nog iets van hem dat tastbaar is.
Maar af en toe, dan voelt het zo leeg, zo half...
Wie is die man van wie ik 'de helft' heb?
Hoe is hij?
Hoe praat hij?
Hoe voelt hij?Ik zal het nooit weten.
Dat maakt het zo vreemd, verdrietig. Nooit, maar dan ook nooit zal ik mijn vader ontmoeten.
Dat is een heel gek idee als je er zo bij stilstaat.
Ik ben geboren uit een verkrachting in een tijd dat alleenstaande moeders nog niet bestonden. Mijn 'dragende' moeder ging door een hel, werd verstoten uit de familie, verloor haar baan. Ze wilde uit het leven stappen en nam alle medicijnen in die er voorhanden waren. Ze raakte in een coma en een trouwe vriendin heeft haar gevonden. Direct naar het ziekenhuis waar haar maag werd leeggepompt en haar bloed vervangen om de schade van de vergiftiging te beperken. Ik ben direct middels een keizersnede 'gehaald' en ook van schoon bloed voorzien. M'n moeder is er slecht uitgekomen, half blind, hielen vastgezet om de verschijnselen van verlamming op te vangen (met lopen). Ikzelf ben er redelijk (...) vanaf gekomen zonder bijverschijnselen. Ik wil OOK weten wie/hoe m'n vader is. En ze wil het me niet vertellen. Dan is het binnen bereik maar het wordt niet toegelaten. en nee, ik heb er geen trauma aan overgehouden.
Misschien is dit een magere troost, ik wens je alle sterkte.
quote:Ik denk dat de momenten van verdriet die echt als een steek door je hart gaan, zeg maar, dat die met steeds grotere tussenpozen komen. Dat is althans mijn ervaring. Helemaal weggaan zullen ze waarschijnlijk nooit maar de frequentie daalt
Op zaterdag 11 januari 2003 00:31 schreef Miesjel het volgende:
Ik vraag me af of die momenten ooit helemaal zullen verdwijnen.
En misschien (hopelijk) de intensiteit.quote:Ik vind het niet erg om af en toe mijn verdriet nog te voelen.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:31 schreef Miesjel het volgende:[..]
Ik vraag me af of die momenten ooit helemaal zullen verdwijnen. Of sterker nog, of het wenselijk is dat ze verwijnen. Op die momenten is de gedachte wel het sterkst.
Het is tenslotte ook niet zo maar iets.
En juist omdat er in ons 'nieuwe' gezin nooit over gepraat werd (dat mocht niet van onze nieuwe papa), heb ik als kind mijn verdriet weggestopt. Dus er mag nu best nog wel eens een traantje vloeien van mezelf.
Ik moet er alleen voor zorgen dat ik er niet weken in ga blijven hangen.
Maar dat zal wel meevallen.
het gemis lijkt mij vreselijk en heel pijnlijk. Ik kan me goed voorstellen dat je dan zo wordt geraakt door zo'n programma als 'Vermist'.
Jij hebt niet de kans om dingen te delen met je vader. Je hebt niet de mogelijkheid om hem te bellen. Je zult hem nooit meer kunnen bijpraten over hetgeen in je leven gebeurt (is).
Ik hoop dat het je helpt om je gevoelens hier te delen! Erg moedig van je om ons te laten weten wat jou bezig houdt en verdriet doet.
Liefs
quote:Wat valt er te zeggen... *KnuFF*
Op zaterdag 11 januari 2003 00:34 schreef Bushmaster het volgende:[..]
Troost je bij dit:
Ik ben geboren uit een verkrachting in een tijd dat alleenstaande moeders nog niet bestonden. Mijn 'dragende' moeder ging door een hel, werd verstoten uit de familie, verloor haar baan. Ze wilde uit het leven stappen en nam alle medicijnen in die er voorhanden waren. Ze raakte in een coma en een trouwe vriendin heeft haar gevonden. Direct naar het ziekenhuis waar haar maag werd leeggepompt en haar bloed vervangen om de schade van de vergiftiging te beperken. Ik ben direct middels een keizersnede 'gehaald' en ook van schoon bloed voorzien. M'n moeder is er slecht uitgekomen, half blind, hielen vastgezet om de verschijnselen van verlamming op te vangen (met lopen). Ikzelf ben er redelijk (...) vanaf gekomen zonder bijverschijnselen. Ik wil OOK weten wie/hoe m'n vader is. En ze wil het me niet vertellen. Dan is het binnen bereik maar het wordt niet toegelaten. en nee, ik heb er geen trauma aan overgehouden.Misschien is dit een magere troost, ik wens je alle sterkte.
quote:Inderdaad. Een van mijn kennissen is dus met 2 kleine kinderen achter gebleven nadat zijn vrouw op 29 jarige leeftijd stierf aan borstkanker. Kind van 4 en nog geen jaar waren de kids toen. Hoe moet je dit in godsnaam verwerken als ouder. En hoe zullen die kinderen het hebben als ze wat ouder zijn.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:32 schreef Tijn het volgende:[..]
En niet te vergeten diep respect voor een jonge ouder die z'n wederhelft moet verliezen en de kinderen vanaf dan alleen op moet voeden. Het lijkt me ongeloofelijk zwaar en bijna ondragelijk om zoiets mee te moeten maken. Wat je zegt, "ik zou niet weten wat ik moest als mij zoiets overkwam".
Een oud schoolvriend van mij heeft zijn vader trouwens ook nooit gekend. Hij weet zelfs niet met zekerheid de naam van zijn vader. Hij is nu 36, maar nog altijd op zoek met de weinige aanknopingspunten die zijn moeder hem verteld heeft voordat ze dood ging. Het zijn dezelfde zaken die je hoort in programma's als Spoorloos en die ik ook weer hierboven lees: hoe zag hij er uit, wat in mijn karakter heb ik van hem.
quote:Feit dat jouw verhaal zeer triest is, maakt mijn verdriet niet minder. Maar dat geeft niet, want ik vind het niet erg om verdrietig te zijn.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:34 schreef Bushmaster het volgende:
Troost je bij dit:
<een zeer trieste historie>
quote:Bijzonder. Ik vind wel dat er een bepaalde 'hardheid' uit je verhaal klinkt, iets bitters. Kan het niet zo goed omschrijven.
ik heb er geen trauma aan overgehouden.
Anyway, sterkte, als je dat nodig hebt.
Wat zwaar!!! Dat maakt het allemaal extra pijnlijk, extra gevoelig en extra moeilijk om er over te praten...!
Ik vind net zoals Shmoopy, dat je er recht op hebt om te weten wat er maar te weten valt over je vader. Hij is en blijft immers je vader, ook al leeft hij niet meer. Er wordt jou tekort gedaan als jou niet wordt verteld wat jij graag wilt weten. Het hoort bij jou, bij jouw leven. Zodat je een compleet plaatje kunt krijgen van jouw vader.
Ik hoop dat het je ooit lukt om het plaatje zo rond te krijgen, dat je er zelf wat meer 'vrede' mee krijgt.
quote:Het is geen echte bitterheid maar een acceptatie waardoor je dingen vrij klinisch uit kunt leggen denk ik. Ik probeer aan te geven dat het geen obstakel hoeft te zijn voor je toekomst. Ik hoop dat het je goed gaat.
Op zaterdag 11 januari 2003 00:43 schreef Moonah het volgende:[..]
Feit dat jouw verhaal zeer triest is, maakt mijn verdriet niet minder. Maar dat geeft niet, want ik vind het niet erg om verdrietig te zijn.
[..]Bijzonder. Ik vind wel dat er een bepaalde 'hardheid' uit je verhaal klinkt, iets bitters. Kan het niet zo goed omschrijven.
Anyway, sterkte, als je dat nodig hebt.
quote:Miesjel,
Op zaterdag 11 januari 2003 00:10 schreef Miesjel het volgende:
Heel erg veel sterkte en ik hoop dat je morgen weer vrolijker opstaat.
Als je er niet aan doodgaat, wordt je er sterker van*KnuFF*
Ik lees net je topic over je broertje
.Ik wens jou hetzelfde als dat je mij toewenst
.En welterusten 
allemaal.
quote:Jawel hoor, dank je
Op zaterdag 11 januari 2003 01:00 schreef Bushmaster het volgende:
Ik hoop dat het je goed gaat.
.ik had juist liever een ouder als twee, vele ruzies, gevechten en scheldpartijen te laat gingen ze uit elkaar...
1 ouder wat een rust, wat een leven, ja helaas daar zou ik veel voor geven. Simpel als ik ben, gesloten als een kluis, nee niemand komt bij mij vertrouwd aan huis... Hey een deuk in de muur: "hey mama hoe komt dat". Ja papa is gestruikeld en viel tegen die muur.....
Of midden in de nacht de telefoon... ja met .... wat is er aan de hand? ...... Hey ... wie is .... een nieuw slet van jou .....
De zinnen zijn niet letterlijk maar wel gebrand in mijn ziel, ik zie deze gebeurtenissen nog steeds wanneer ik mijn ogen sluit, wanneer ik even niet nadenk, Ook ben ik hierdoor zeer introvert geworden, ik durf geen meid meer aan te spreken zodra ik haar leuker vind als normaal..
mzzl :S
ff een onluchting...
ps. jou verhaal is ook erg beroerd maar ik kwam nu juist een keer met een gevoel van frustratie/onbegrip dus vandaar deze offtopic sweep
ik wéét een beetje hoe je je voelt....
de mijne is 'm gepeerd nog voordat ik geboren werd.....
er is een troost......
NU kun je ZELF iemand uitzoeken die de DIE baan geeft.....
VADER is namelijk héél iets anders dan verwekker.....
er zijn bejaardentehuizen VÓL met oude mannen die DOLGRAAG een "dochter " op bezoek zouden willen af en toe.....
...al was het alleen maar om een beetje te kletsen.....
verdere banden ( vader/dochter enzow... ) kun je OOK met iemand hebben als ie je NIET heeft verwekt.....
Mn broer en ik hebben een vader die is gestorven toen we 6 en 8 jaar waren.
Mijn (half)zusje heeft een criminele vader die er nooit is geweest.
In de paar jaren erop zijn er nog een aantal 'vaders' geweest. Deze hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat we ook tijdelijk geen moeder meer hadden.
Zij is een paar maanden naar een kliniek in Zuidlaren geweest omdat ze de controle over haar leven was kwijtgeraakt.
Uiteindelijk is ze weer thuis komen wonen, dus dat is gelukkig wel goed afgelopen.
Hierboven staat mijn verhaal.
Het is makkelijker te accepteren als ik zie hoeveel (jonge) mensen er zijn die een vader en / of moeder moeten missen.
Wij hebben allemaal ons eigen verdriet en zullen daar op onze manier mee om moeten gaan..
quote:Mag ik vragen wat voor beeld je hierbij hebt. Hoe gaat zoiets in zn werk?
Op zaterdag 11 januari 2003 04:16 schreef GrumbleBumble het volgende:er zijn bejaardentehuizen VÓL met oude mannen die DOLGRAAG een "dochter " op bezoek zouden willen af en toe.....
...al was het alleen maar om een beetje te kletsen.....
Ik kan er niet zomaar 1 uitkiezen ofzo.
Verder heb ik weinig links naar oudere mensen.
sterkte
Als ik je posts lees ben ik enorm dankbaar voor het feit dat ik mijn vader in ieder geval tot mijn vijftiende gekend heb.
Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om zo'n belangrijk persoon al zo vroeg in je leven te missen en met zoveel vragen achter te blijven.
Je zegt dat je op je vader lijkt en zoals je zelf al zegt is dat iiig een mooi iets. Je hebt iij iets tastbaars van hem gekregen.
Dat je als jong meisje al geconfronteerd bent met zo'n groot verlies vind ik erg verdrietig. Zoveel vragen die je hebt gehad, zoveel antwoorden die je niet hebt gekregen, zo'n groot stuk opvoeding en liefde heb je moeten missen.
Meis ik zou van alles willen zeggen maar ik schiet hopeloos te kort.
Ik ben iig blij voor je dat je stil kunt en durft te staan bij de leegte die hij heeft achtergelaten, daarmee geef je ook al hoeveel je vader voor je betekent zelfs al heb je hem nauwelijks gekend.
Sorry dat ik je niet meer van steun kan zijn...
Liefs DE
quote:ik heb 20 jaar van me vader mogen genieten. Hij is nu dus anderhalve maand geleden overleden. Ik weet dus wel hoe het voelt als er altijd iemand voor je is enzo. En nu in 1 keer plotsklaps is hij overleden. Dat voelt zo ontzettend kut want ik begin nu eigenlijk pas te beseffen hoeveel ik hem nodig had en hoeveel ik van hem hield.
Op vrijdag 10 januari 2003 23:51 schreef Moonah het volgende:
Zojuist zag ik op TV een vrouw die na lang zoeken eindelijk haar vader heeft gevonden.
En ik zit dan mee te huilen.Ik heb er inmiddels mee leren leven, ik heb geen vader meer.
Hij is overleden toen ik 4 was.
Ik heb hem eigenlijk niet gekend.Maar ik heb hem wel heel vaak gemist.
Ook al heb ik al veel verwerkt, een plek gegeven,
toch kan ik er nog steeds verdrietig van worden, dat ik nooit een vader
heb gehad.
Een vader die trots op je is,
die van je houdt.
Een vader die je beschermt, die sterk is.
Het lijkt me zo geweldig, zo'n man, die er altijd voor je is.Ik ken dat niet.
Ik ken het niet dat er iemand voor je zorgt.
Ik heb altijd voor mezelf gezorgd.Dat heeft me uiteindelijk veel goeds opgeleverd,
maar toch, in mijn buik wringt het af en toe
ik hoop dat het je wel lukt zonder je vader. Ik denk het wel want je bent al zo ver gekomen helemaal door jezelf
wees trots op jezelf want zoals je op mij overkomt lijk je me een sterke meid.
quote:Ondanks dat ik mijn vader pas op mijn vijftiende verloor (eigenlijk op mijn 13de door zijn ziekte) heb ik zo vaak dit gevoel wat jij beschrijft ervaren.
Op vrijdag 10 januari 2003 23:59 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik heb tijden gehad dat ik me ontzettend jaloers voelde tov vriendinnen die een leuke vader hadden.
Of dat ik met tranen in mijn ogen kon kijken naar een meisje dat getroost werd door haar vader.
En nu, 10 jaar later, op momenten dat ik me niet goed voel en verdrietig ben kan ik het nog steeds voelen als ik een leuk gezinnetje ergens zie, of als ik zie wat voor leuke band mijn schoonzus heeft met haar vader.
Het is zeker minder geworden maar ergens heb ik het gevoel dat ik dat verdriet en de bijbehorende jaloezie weer terug zal komen.
.Shmoops of Ripley, mag hier een
* slotje *
op?
Want ik wilde gisteren even mijn gevoelens delen en dat heeft me goed gedaan. Het is een oke topic geworden en ik zou het fijn vinden als het nu op slot gaat.
Dank u .
.Een paar weken geleden heb ik van de zus van mijn vader een stapel super8-filmpjes gekregen met daarop mijn vader, mijn zussie en ik.
Ik was er superblij mee, kon niet wachten om ze te kijken.
Ik heb er twee gekeken. Het was zo heftig. Ik zag mijn vader. MIJN VADER!!
De man naar wie ik zo verlang, de man die ik zo heb gemist in mijn leven.
Mijn vader die een emmertje water voor me uit de zee schepte, die met mij (2 / 3 jaar) aan de hand loopt...
Het maakte zo veel bij me los. Ik heb er niet meer durven kijken.
Ik ben te bang voor wat het losmaakt.
Ik voel mijn verdriet en het gemis knagen op de achtergrond.
Mijn therapeute zei vandaag dat het me goed zal doen de filmpjes te kijken en het verdriet toe te laten.
Ik weet het, maar ik durf niet.
Het zal je goed doen er eens aan toe te geven want het lijkt me iets waar te lang tegen vecht omdat je het voor jezelf niet eens wilt toegeven laat staan naar je omgeving . Ik denk als zoiets er al zo lang in zit het er toch een keer uit moet , en al kom je er door in een dip So What beter dan blijven vechten tegen gevoelens die er toch eens uit moeten, want die gevoelens worden dan een last.
quote:Ik krijg serieus tranen in mijn ogen als ik dit lees
Op woensdag 16 april 2003 19:15 schreef Moonah het volgende:
Ik heb er twee gekeken. Het was zo heftig. Ik zag mijn vader. MIJN VADER!!De man naar wie ik zo verlang, de man die ik zo heb gemist in mijn leven.
Mijn vader die een emmertje water voor me uit de zee schepte, die met mij (2 / 3 jaar) aan de hand loopt...
Wat een ongeloofelijk drama moet het zijn voor een kind om een vader of moeder te verliezen Ik ken zelfs iemand die beide ouders verloren is (ik vermoed door een autoongeluk ofzo, durf het niet te vragen).
Ik kan mij geen voorstelling maken van je verdriet
quote:Met alle respect voor je therapeute. Het kán je goed doen. Het mes snijdt natuurlijk aan twee kanten en de andere kant is dat het oude wonden open haalt of juist het verlangen naar je vader opnieuw op doet leven. Waarschijnlijk hangt het erg af van in hoeverre je vrede gesloten hebt met het verleden. Het kan best zo zijn dat je er nu nog niet klaar voor bent.
Op woensdag 16 april 2003 19:15 schreef Moonah het volgende:
Mijn therapeute zei vandaag dat het me goed zal doen de filmpjes te kijken en het verdriet toe te laten.Ik weet het, maar ik durf niet.