R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik twijfel al een tijdje over het al dan niet plaatsen van dit bericht, maar ik waag toch maar een gokje.
Door meerdere gebeurtenissen in mijn jonge en iets minder jonge leven heb ik het etiketje chronische ptss gekregen. Het woord chronisch deed mij vermoeden dat het nooit meer over zou gaan, maar het werd chronisch genoemd omdat ik er al zoveel jaren mee kampte. Een vertekend beeld dus.
Waar ik nu een beetje tegenaan loop, is het feit dat ik tot op heden nog steeds merk dat ik er last van heb. Het is zo'n 14 jaar geleden dat ik de diagnose kreeg. De klachten zijn enorm verminderd gelukkig, maar het beïnvloed mij wel nog steeds. Vooral nu het herfst is en het buiten sneller donker is, merk ik dat de onrust en spanning ongemerkt mijn lijf weer insluipt. Ik heb vaker last van hoofdmijn, pieker veel, slaap slechter en onrustiger, ik ben weer vaker schrikachtig, vaker angstig, etc.
Het klinkt misschien niet zo spannend en het voelt een beetje alsof ik mij aanstel. Maar ik slik sinds ongeveer een jaar AD wegens een dysthyme stoornis, en desondanks steken deze klachten wel weer meer de kop op. Het maakt mij wat angstig dat het dan misschien ook nooit meer overgaat, en dat vind ik moeilijk te accepteren.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Door meerdere gebeurtenissen in mijn jonge en iets minder jonge leven heb ik het etiketje chronische ptss gekregen. Het woord chronisch deed mij vermoeden dat het nooit meer over zou gaan, maar het werd chronisch genoemd omdat ik er al zoveel jaren mee kampte. Een vertekend beeld dus.
Waar ik nu een beetje tegenaan loop, is het feit dat ik tot op heden nog steeds merk dat ik er last van heb. Het is zo'n 14 jaar geleden dat ik de diagnose kreeg. De klachten zijn enorm verminderd gelukkig, maar het beïnvloed mij wel nog steeds. Vooral nu het herfst is en het buiten sneller donker is, merk ik dat de onrust en spanning ongemerkt mijn lijf weer insluipt. Ik heb vaker last van hoofdmijn, pieker veel, slaap slechter en onrustiger, ik ben weer vaker schrikachtig, vaker angstig, etc.
Het klinkt misschien niet zo spannend en het voelt een beetje alsof ik mij aanstel. Maar ik slik sinds ongeveer een jaar AD wegens een dysthyme stoornis, en desondanks steken deze klachten wel weer meer de kop op. Het maakt mij wat angstig dat het dan misschien ook nooit meer overgaat, en dat vind ik moeilijk te accepteren.
Heeft iemand hier ervaring mee?
EMDR heb ik inderdaad gevolgd, dat heeft heel veel verlichting gebracht. Daarvoor schoot ik nog wel eens in psychoses vanuit triggerende situaties bijvoorbeeld, of kon ik heftig in paniek uitbreken. Wat dat betreft zijn de klachten zoals ik die nu ervaar een peulenschil vergeleken bij waar ik vandaan kom.
Qua verdere therapieën, divers. Ik heb bij Dimence gelopen (daar eerst EMDR, daarna gespreken en psychiater), bij PsyQ een traject gehad, via de crisisdienst uiteindelijk weer terug gekomen bij Dimence, uiteindelijk stond ik op de lijst voor Max Ernst en daar vanaf gezien omdat ik niet het gevoel heb dat therapie mij voldoende doet. Haptotherapie heb ik ook nog gevolgd, maar daardoor kwam er zoveel los dat ik juist bij de crisisdienst kwam door een suïcidepoging. Die beerput aan emoties heb ik weer gesloten en wil ik nu gesloten houden.
Daarnaast verschillende soorten antidepressiva's en antipsychotica's geslikt, maar dat is niets meer dan symptoombestrijding.
Therapie is niet de kant die ik op wil, ik heb nu 2 (kleine) kinderen en ik ben veel te bang voor alles wat er los komt. Het is misschien weglopen voor mijn problemen, maar dat is wat (op dit moment) voor mij het beste werkt.
Qua verdere therapieën, divers. Ik heb bij Dimence gelopen (daar eerst EMDR, daarna gespreken en psychiater), bij PsyQ een traject gehad, via de crisisdienst uiteindelijk weer terug gekomen bij Dimence, uiteindelijk stond ik op de lijst voor Max Ernst en daar vanaf gezien omdat ik niet het gevoel heb dat therapie mij voldoende doet. Haptotherapie heb ik ook nog gevolgd, maar daardoor kwam er zoveel los dat ik juist bij de crisisdienst kwam door een suïcidepoging. Die beerput aan emoties heb ik weer gesloten en wil ik nu gesloten houden.
Daarnaast verschillende soorten antidepressiva's en antipsychotica's geslikt, maar dat is niets meer dan symptoombestrijding.
Therapie is niet de kant die ik op wil, ik heb nu 2 (kleine) kinderen en ik ben veel te bang voor alles wat er los komt. Het is misschien weglopen voor mijn problemen, maar dat is wat (op dit moment) voor mij het beste werkt.
Tja maar dan weet je natuurlijk ook dat het niet over gaat. Lijkt me een logische gevolgtrekking
Het is dan toch ook een eigen keus die je moet accepteren
Het is dan toch ook een eigen keus die je moet accepteren
Opzich hoeft dat geen logische gevolgtrekking te zijn, ik hoop juist dat dat niet zo is. Vandaar ook mijn vraag hierover. Het zou bijvoorbeeld kunnen dat klachten verminderen en uiteindelijk afnemen. Juist omdat ik er al zo lang mee kamp, was dat waar ik op had gehoopt. Chronisch betekent in dezen namelijk niet chronisch als in dat het niet meer over kan gaan, het is betiteld als chronisch gelet op het feit dat ik al langdurig met de klachten kampte.
Nee ptss verdwijnt niet magisch
Je kunt er aan werken en dan kan het over gaan. Maar niet gewoon 'ik doe alsof het er niet is en dan verdwijnt het vanzelf'
Je kunt er aan werken en dan kan het over gaan. Maar niet gewoon 'ik doe alsof het er niet is en dan verdwijnt het vanzelf'
Ik heb er aan gewerkt, jarenlang. Dus nee, ik verwacht geen magie.
Maar ik waardeer dat je de tijd hebt genomen om te lezen en reageren, bedankt.
Maar ik waardeer dat je de tijd hebt genomen om te lezen en reageren, bedankt.
maar je bent er nog niet door dus nee dan is het nog niet weg en gaat het ook niet weg als je stoptquote:Op maandag 14 oktober 2019 13:26 schreef Schanu het volgende:
Ik heb er aan gewerkt, jarenlang. Dus nee, ik verwacht geen magie.
Maar ik waardeer dat je de tijd hebt genomen om te lezen en reageren, bedankt.
Helaas. Ik weet dat het zuur en zwaar is
De enige oplossing is doorgaan (zo ver ik weet)
Genoeg psychische aandoeningen die echt niet 100% verdwijnen.
Ik leef al sinds kind af aan met allerlei angststoornissen (veel mishandeld, trauma na trauma, lang verhaal), het is onderdeel van mijn persoonlijkheid geworden helaas.
Tien jaar in therapie gezeten, conclusie : ik kan er mee overweg of er mee omgaan, maar weggaan? Nee.
Dat betekent niet dat het dus altijd zo zal zijn voor andere mensen, het ligt toch ook wel beetje aan leeftijd, goeie of slechte therapie (en therapeut), het verdere verloop van je leven tijdens dat alles.
Ik leef al sinds kind af aan met allerlei angststoornissen (veel mishandeld, trauma na trauma, lang verhaal), het is onderdeel van mijn persoonlijkheid geworden helaas.
Tien jaar in therapie gezeten, conclusie : ik kan er mee overweg of er mee omgaan, maar weggaan? Nee.
Dat betekent niet dat het dus altijd zo zal zijn voor andere mensen, het ligt toch ook wel beetje aan leeftijd, goeie of slechte therapie (en therapeut), het verdere verloop van je leven tijdens dat alles.
Ik vraag mij af wanneer je dan 'uitgetherapie-ed' bent, maar dat is sowieso te verschillend per persoon dus een niet te beantwoorden vraag. Ik heb op dat vlak al veel en lang geprobeerd, toch zakte ik op een bepaald moment juist weer dieper weg daar waar je zou verwachten op een gegeven moment weer op te moeten kunnen krabbelen (daargelaten dat je er eerst doorheen moet).
Maar je hebt gelijk, dan is het een keuze tussen therapie opnieuw oppakken en het probleem hopelijk op den duur wel definitief oplossen. Of doorgaan op de huidige manier met de problemen die dat met zich meebrengt. Van die twee kwaden is keuze twee toch echt de minste, dus dan modder ik voor nu nog wel verder door.
Maar je hebt gelijk, dan is het een keuze tussen therapie opnieuw oppakken en het probleem hopelijk op den duur wel definitief oplossen. Of doorgaan op de huidige manier met de problemen die dat met zich meebrengt. Van die twee kwaden is keuze twee toch echt de minste, dus dan modder ik voor nu nog wel verder door.
als je echt helemaal klachten vrij bentquote:
Ik vraag mij af wanneer je dan 'uitgetherapie-ed' bent, maar dat is sowieso te verschillend per persoon dus een niet te beantwoorden vraag. Ik heb op dat vlak al veel en lang geprobeerd, toch zakte ik op een bepaald moment juist weer dieper weg daar waar je zou verwachten op een gegeven moment weer op te moeten kunnen krabbelen (daargelaten dat je er eerst doorheen moet).
Maar je hebt gelijk, dan is het een keuze tussen therapie opnieuw oppakken en het probleem hopelijk op den duur wel definitief oplossen. Of doorgaan op de huidige manier met de problemen die dat met zich meebrengt. Van die twee kwaden is keuze twee toch echt de minste, dus dan modder ik voor nu nog wel verder door.
In je vraag ligt eigenlijk al het antwoord. Je neemt er geen genoegen mee hoe het nu is.
Ik vind persoonlijk dat je altijd naar een volledig geïntegreerde persoonlijkheid zou moeten blijven streven zolang je in dit leven bent, met alles wat daarbij hoort en wat jou overkomen is. Omdat het leven zo mooi en rijk kan zijn en echt over jou kan gaan, in plaats van overleven en wegstoppen. En omdat problemen zich anders toch wel blijven opstapelen, disfunctionele (relatie)patronen zich blijven herhalen en lichamelijke klachten zullen gaan opspelen.
Maar dat is makkelijk gezegd. Integratie van trauma is een langdurig, pijnlijk en zwaar proces waarbij je identiteit en je hele leven op z'n kop komen te staan en voorgoed veranderen. Daarom is het ook een rouwproces en een weg gevuld met doodsangst/levensangst en onzekerheid, herbelevingen. Daarna zal je misschien voor altijd kwetsbaarder zijn dan daarvoor. Eigenlijk moet je opnieuw leren leven en je oude zorgvuldig opgebouwde leven weggooien. Niet iedereen wil dat aangaan of komt daar aan toe in zijn/haar leven, dus of het reëel is zal je zelf moeten uitvinden.
Ik vind trouwens niet dat je je aanstelt. Ik vind het dapper dat je dit onderwerp aansnijdt over jezelf.
Ik vind persoonlijk dat je altijd naar een volledig geïntegreerde persoonlijkheid zou moeten blijven streven zolang je in dit leven bent, met alles wat daarbij hoort en wat jou overkomen is. Omdat het leven zo mooi en rijk kan zijn en echt over jou kan gaan, in plaats van overleven en wegstoppen. En omdat problemen zich anders toch wel blijven opstapelen, disfunctionele (relatie)patronen zich blijven herhalen en lichamelijke klachten zullen gaan opspelen.
Maar dat is makkelijk gezegd. Integratie van trauma is een langdurig, pijnlijk en zwaar proces waarbij je identiteit en je hele leven op z'n kop komen te staan en voorgoed veranderen. Daarom is het ook een rouwproces en een weg gevuld met doodsangst/levensangst en onzekerheid, herbelevingen. Daarna zal je misschien voor altijd kwetsbaarder zijn dan daarvoor. Eigenlijk moet je opnieuw leren leven en je oude zorgvuldig opgebouwde leven weggooien. Niet iedereen wil dat aangaan of komt daar aan toe in zijn/haar leven, dus of het reëel is zal je zelf moeten uitvinden.
Ik vind trouwens niet dat je je aanstelt. Ik vind het dapper dat je dit onderwerp aansnijdt over jezelf.
What's the name of the game?
Dat je EMDR goed aansloeg, vind ik wel erg positief om te lezen. Dat betekent dat je psychisch sterk genoeg bent en in staat om anders tegen dingen aan te kijken en je persoonlijk te ontwikkelen. Onder de juiste omstandigheden laat je geest het toch toe om je ervaringen te verwerken. Het is dan wel niet leuk wat je voelt, maar er zit 'beweging in' zeg maar.
Probeer niet teveel waarde te hechten aan labels zoals cPTSS, want dat maakt het allemaal zo groot. Alsof je daardoor psychisch niet in orde bent en dus niet normaal.
Ik denk dat je zou kunnen vergelijken met een rouwproces na het verlies van iemand die je heel dierbaar is. Daar kom je in principe ook nooit overheen, in die zin dat je leven hetzelfde wordt als toen die persoon nog leefde. Je draagt het verlies altijd bij je. Maar het betekent niet dat je niet meer kan genieten van het leven, want naarmate het proces vordert word je sterker om met het verlies om te gaan en lukt het je beter om de positiviteit van het leven weer toe te laten.
Probeer niet teveel waarde te hechten aan labels zoals cPTSS, want dat maakt het allemaal zo groot. Alsof je daardoor psychisch niet in orde bent en dus niet normaal.
Ik denk dat je zou kunnen vergelijken met een rouwproces na het verlies van iemand die je heel dierbaar is. Daar kom je in principe ook nooit overheen, in die zin dat je leven hetzelfde wordt als toen die persoon nog leefde. Je draagt het verlies altijd bij je. Maar het betekent niet dat je niet meer kan genieten van het leven, want naarmate het proces vordert word je sterker om met het verlies om te gaan en lukt het je beter om de positiviteit van het leven weer toe te laten.
Hier een lotgenoot. Ik heb ook chronische ptss, en nog steeds last van.
Tot nu toe is het niet weggegaan, maar ben vaak genoeg wel gelukkig.
Wat helpt is mensen hebben die het begrijpt. Heb je die?
Tot nu toe is het niet weggegaan, maar ben vaak genoeg wel gelukkig.
Wat helpt is mensen hebben die het begrijpt. Heb je die?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Paar tips van een niet deskundige:
- Persoonlijk ben ik geen voorstander van AD
- Ga juist in de herfst en winter (als er minder uren daglicht zijn) vaker naar buiten, minimaal 30 - 60 min. buiten wandelen of fietsen. Genieten van kleine dingen zoals de omgeving, planten, bomen etc.
- Ga min. 1x per week zwemmen in buitenwater ook bij lage temperaturen, schijnt beter te werken dan AD.
- Persoonlijk ben ik geen voorstander van AD
- Ga juist in de herfst en winter (als er minder uren daglicht zijn) vaker naar buiten, minimaal 30 - 60 min. buiten wandelen of fietsen. Genieten van kleine dingen zoals de omgeving, planten, bomen etc.
- Ga min. 1x per week zwemmen in buitenwater ook bij lage temperaturen, schijnt beter te werken dan AD.
Mooi hoe je dat zegt, en tegelijkertijd confronterend. Want eens, ik neem er geen genoegen mee hoe het nu is. Maar juist dat rouwproces heb ik willen doorbreken omdat er geen doorkomen aan leek. En nu heb ik een leven opgebouwd en ben ik bang dat ik, met het opnieuw leren leven zoals jij het beschrijft, kwijtraak wat ik nu heb. En dat is het mij om heel eerlijk te zijn dan weer niet waard. Dus uiteindelijk komt het er op neer dat ik er dan misschien toch genoegen mee neem zoals het nu is, omdat ik meer kwijt kan raken dan kan winnen.quote:
In je vraag ligt eigenlijk al het antwoord. Je neemt er geen genoegen mee hoe het nu is.
Ik vind persoonlijk dat je altijd naar een volledig geïntegreerde persoonlijkheid zou moeten blijven streven zolang je in dit leven bent, met alles wat daarbij hoort en wat jou overkomen is. Omdat het leven zo mooi en rijk kan zijn en echt over jou kan gaan, in plaats van overleven en wegstoppen. En omdat problemen zich anders toch wel blijven opstapelen, disfunctionele (relatie)patronen zich blijven herhalen en lichamelijke klachten zullen gaan opspelen.
Maar dat is makkelijk gezegd. Integratie van trauma is een langdurig, pijnlijk en zwaar proces waarbij je identiteit en je hele leven op z'n kop komen te staan en voorgoed veranderen. Daarom is het ook een rouwproces en een weg gevuld met doodsangst/levensangst en onzekerheid, herbelevingen. Daarna zal je misschien voor altijd kwetsbaarder zijn dan daarvoor. Eigenlijk moet je opnieuw leren leven en je oude zorgvuldig opgebouwde leven weggooien. Niet iedereen wil dat aangaan of komt daar aan toe in zijn/haar leven, dus of het reëel is zal je zelf moeten uitvinden.
Verdriet van verlies slijt over het algemeen ook door de jaren heen, dat is eigenlijk wat ik ook hoop met mijn klachten. Dat het slijt, omdat er steeds meer positieve ervaringen op de negatieve komen en de balans daardoor weer herstelt. Dat het negatieve sowieso door de tijd steeds verder naar achteren schuift. Maar misschien denk ik dan ook gewoon iets te makkelijk.quote:
Ik denk dat je zou kunnen vergelijken met een rouwproces na het verlies van iemand die je heel dierbaar is. Daar kom je in principe ook nooit overheen, in die zin dat je leven hetzelfde wordt als toen die persoon nog leefde. Je draagt het verlies altijd bij je. Maar het betekent niet dat je niet meer kan genieten van het leven, want naarmate het proces vordert word je sterker om met het verlies om te gaan en lukt het je beter om de positiviteit van het leven weer toe te laten.
Nee, op dit moment helaas geen mensen die mij echt begrijpen. Nu ben ik ook echt een lastige prater, dus ik laat vaak te weinig los voor een ander om mij te kunnen begrijpen. Daar ben ik mij van bewust, maar het lukt mij niet om te doorbreken. Moet ik misschien maar eens wat harder aan gaan werkenquote:
Hier een lotgenoot. Ik heb ook chronische ptss, en nog steeds last van.
Tot nu toe is het niet weggegaan, maar ben vaak genoeg wel gelukkig.
Wat helpt is mensen hebben die het begrijpt. Heb je die?
Ik ben ook geen voorstander van AD, maar het haalt de scherpe randjes er wel vanaf merk ik. Het lukt mij nu beter om tussendoor te genieten, hiervoor lukte mij dat niet. Mijn suïcidale gedachten heb ik nu ook beter onder controle.quote:
Paar tips van een niet deskundige:
- Persoonlijk ben ik geen voorstander van AD
- Ga juist in de herfst en winter (als er minder uren daglicht zijn) vaker naar buiten, minimaal 30 - 60 min. buiten wandelen of fietsen. Genieten van kleine dingen zoals de omgeving, planten, bomen etc.
- Ga min. 1x per week zwemmen in buitenwater ook bij lage temperaturen, schijnt beter te werken dan AD.
Naar buiten gaan doe ik al dagelijks, ik heb twee dochters die gelukkig heel graag buitenspelen. Zwemmen in buitenwater doe ik dan weer nooit, ik ben alles behalve een waterrat. Wat maakt dat dit zou werken?
Laat ik het erop houden dat ik geen fijne jeugd heb gehad, daarna in een zeer ongezonde relatie van ruim vier jaar ben gerold en mij verder diverse zaken zijn overkomen. Hier verder over uitweiden lijkt mij geen toegevoegde waarde hebben en is voor mij ook te lastig.quote:
Wat voor gebeurtenissen hebben dit veroorzaakt?
Wel eens wat over op tv gezien. Hier ook een berichtje.quote:Zwemmen in buitenwater doe ik dan weer nooit, ik ben alles behalve een waterrat. Wat maakt dat dit zou werken?
|
|
