quote:
Op zaterdag 12 oktober 2019 14:56 schreef Eightyone het volgende:[..]
Dit zijn van die artiesten die (stiekem) vrij complexe muziek makkelijk laten klinken. Dat soort nummers blijken vaak blijvertjes.
Misschien wel ja. Ik ben helemaal geen technische luisteraar, niet-complex bedoel ik in dit geval dat ik precies weet wat gaat komen in het nummer.
quote:
Op zaterdag 12 oktober 2019 13:28 schreef Quasimoto het volgende:Vanwege dit gevoel heb ik een jaar of tien geleden besloten sommige albums jaren niet te luisteren. Als je het dan eens opzet na 5 jaar klinkt het toch weer lekker fris.
Dat hoopte ik dus bij Kid A, mijn favoriete album van Radiohead. Is misschien ook wel 5 jaar geleden maar is dus totaaal niet fris.
quote:
Op zaterdag 12 oktober 2019 13:12 schreef Ixnay het volgende:Goed topic. Ik over-analyseer ook graag albums.
Wel opvallend dat de artiesten van TS heel verschillend zijn, maar allemaal 1 ding gemeen hebben: Grote platenlabels en $$$.
Zelf ga ik graag van het mainstream padje af en dan kom je artiesten tegen die minder bezig zijn met wat het platenlabel wil en hun creatieve vrijheid hun gang laten gaan.
Als je de liefhebbers van dit soort artiesten vraagt wat het beste album is van hun per artiest, noemen ze vaak een van de eerdere albums, of het doorbraak album. Ofwel voordat het door het grote publiek bekend werd en dus ook voordat het als melkkoe door de platenlabels gebruikt werd.
Ik zeg niet dat ik anti grote artiesten ben. Zelf heb ik ook Nevermind en The Black Parade in mijn top 25 staan. Maar ik vind verkoopstatistieken niet altijd een voorwaarde voor goede muziek.
Ik heb zomaar wat mainstream artiesten gepakt zodat iedereen ze herkent. Dat van die debuutalbums wat je zegt: Ik luisterde laatst Piper at the Gates of Dawn, de eerste van Pink Floyd en die trok ik dus wél heel goed. Het is ook mijn favoriet, terwijl hij juist heel anders is dan hun bekendste oeuvre (Wall, Animals, Dark Side enz). Zelfde heb ik (om maar ff iets minder mainstream te pakken) met Cradle of Filth. De eerste black metal albums blijven me boeien, latere werk luister ik niet meer.
Dus ja, dit zijn allemaal artiesten waar ik véél van heb geluisterd. Pink Floyd heb ik alle albums meerdere keren van geluisterd, heb ze op plaat. Ik had zo'n fase waar ik alles wilde luisteren en kopen maar da's al 10 jaar geleden. Die liggen in de kast en de laatste week zijn alleen de albums met Syd Barrett eruit gekomen.
Dan is de vraag of platenlabels en geld de oorzaak is van een lagere replaywaarde. Geen idee, maar ik betwijfel het. Er zijn ook zat artiesten waar het eerdere werk ruk is totdat ze bekend werden. En om bij Pink Floyd te blijven: Hun grootste albums (Wall, Animals enz) zijn eigenlijk helemaal niet zo mainstream. Misschien in de jaren 70? Piper at the Gates heeft juist nummers met een standaard model refrein, couplet en zo.
Wat denk ik ook meespeelt, alle muziek van deze grote artiesten uit de OP hoor je ook onvrijwillig. Bob Marley heb ik in geen jaren opgezet maar wel 1000x gehoord.
quote:
Op zaterdag 12 oktober 2019 15:03 schreef Immerdebestebob het volgende:Dire Straits is het eerste wat in mij op komt. Zou dat niet snel zelf meer opzetten. Alles lijkt op elkaar, het is te traag en dat gepingel gaat je tegen staan.
Dire Straits is mij nooit tegen gaan staan
Ik kan begrijpen dat je dat ervaart, maar ik ben hun muziek na veel jaren luisteren nog niet zat geraakt. Dat toont maar weer aan dat zoiets toch persoonlijk ligt.