Afstand nemen van je ouders

Herkenbaar allemaal. Ik heb vorig jaar het contact verbroken met mijn ouders. Ze zijn enorm teleurgesteld in mij omdat ik zo'n mislukkeling ben (ben ik niet) en vinden het zeer belangrijk om me dat te laten weten. Ik heb mijn sociale vaardigheden ook niet thuis geleerd.

Ik ben daarna door een heftig proces gegaan. Er zijn enorm veel herinneringen naar boven gekomen, de ene nog heftiger dan de ander. Vaak kleine dingen, niet altijd.
Mijn ouders hebben zo enorm veel fouten gemaakt, dat is met geen pen te beschrijven. Feitelijk ben ik mishandeld en het is behoorlijk maf om daar op deze leeftijd achter te komen.

Ik heb de keuze kunnen maken om geen contact meer te willen door een lijst te maken. Het uitgangspunt was dat er iets moest veranderen omdat ik minder last van de situatie wilde hebben. Alle mogelijke scenario's zijn voorbij gekomen. Contact verbreken is helaas de enige juiste conclusie.

Probeer ook zo'n lijst te maken. Hebben die mensen wel de skills die jij wilt dat ze hebben? Kunnen ze veranderen? In hoeverre worden ze beinvloed door anderen? Probeer met een helicopter view in kaart te brengen wat je nou echt redelijkerwijs van je familie kunt verwachten.
En vergeet daarbij niet dat je mensen hun onvolkomenheden niet hoeft te pikken omdat zij er nou eenmaal niets aan kunnen doen. Als jouw vader door opvoeding of autisme is zoals hij is, heb jij nog steeds het volste recht om voor jezelf te kiezen.

Ik vraag me werkelijk af of praten met je familie helpt. Het zal voor hen alleen maar bevestigen dat je lastig en anders bent. Zo is de kleur van de bril waarmee ze dat gesprek in gaan.
Je moet het opgeven iets van hen te verwachten. Als je contact wilt houden, doe dat dan op een manier zoals dat voor jou het minste frustratie oplevert. Er is vast een middenweg.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lucky_Strike op 15-09-2019 11:07:18 ]

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:19 schreef Seven. het volgende:

[..]

Bedankt voor je begrip. Ik doe m'n best. Je leest hier natuurlijk maar één kant van het verhaal. Zij zijn ongetwijfeld net zo teleurgesteld in mij als ik in hen, alleen ik ben hun kind en vroeger was ik niet bij machte om die patronen te doorbreken, zij wel.

Dat laatste kun je je afvragen. Wellicht hadden en hebben zij de bekwaamheden niet om patronen te te zien, laat staan ze te doorbreken.
Dat wil niet zeggen dat je maar van alles van gen moet accepteren, omdat ze nou eenmaal zijn zoals ze zijn. Het is aan jou om te bepalen of je deze mensen in je leven wil en zo ja, op welke manier. Je kunt ze niet veranderen, je ouders en je siblings, je kunt alleen zo gied mogelijk voor jezelf zorgen.

Ik hoor wel enige afgunst als het om die financiën gaat. En hoe begrijpelijk ook, daarmee vergiftig je jezelf ook. Jij kunt duidelijk prima voor jezelf zorgen op allerlei gebied, dus laat dat stukje los.

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:26 schreef Seven. het volgende:

[..]

En dat klopt als een bus. Uiteindelijk zijn ze in de opvoeding echt tekort geschoten, en ze sluiten mij als volwassene actief buiten door het bieden van opties aan 3 van hun 4 kinderen.

Als je ooit behoefte hebt om het er over te hebben dan kan dat hè... blijft een moeilijk puntje om het hier met iemand over te hebben die dit niet heeft meegemaakt.

Mijn werkgever heeft precies hetzelfde en soms is het wel eens fijn om er over te praten met iemand die het begrijpt

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:25 schreef Lucky_Strike het volgende:
Verhaal

Vergelijkbaar verhaal hier.

Ik denk ook niet dat je broer en zussen beter af zijn.

Jij kunt voor jezelf kiezen, je bent al onafhankelijk. Voor hen is dat heel moeilijk, ze wonen op het erf van hun familie en hebben een lening van pa en ma, dus een letterlijke schuld aan hun ouders. Misschien voelen zij hier op bewust niveau weinig van, maar dit werkt eigenlijk altijd door in alles, elke keuze die zij maken.

Er is een kans dat als jij "eruit stapt" dat alle verhoudingen gaan verschuiven en dat zij onderling ook hommeles krijgen (dit gebeurt heel vaak).

Vanuit het perspectief van het zwarte schaap lijken de andere kinderen zich te laven in de liefde en trots van hun ouders, maar vaak zijn deze kinderen feitelijk ook niet gelukkig. Hun vader is ook diezelfde afstandelijke/autistische vader, alleen zij zijn hier volledig aan aangepast. Vraag is dan of zij hun eigen leven leiden, of het ideaalplaatje van de ouders.

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Voornamelijk omdat ik de rest van de familie niet in een lastige positie wil brengen. En ik denk ook niet dat het nodig is om de bruggen volledig te verbranden. Bovendien: ik hou wel van ze, ik wil echt gewoon met de kunnen kletsen op verjaardagen en weten hoe het gaat. Dat voelt goed op dit moment, maar ik krab me achter de oren over m'n eigen motivatie want deze setup verandert de relatie met m'n moeder, terwijl het geldprobleem echt 100% bij m'n vader ligt. Met m'n moeder spelen er andere dingen, haar neem ik de opvoedkundige dingen kwalijk.

Misschien professionele hulp zoeken om de relatie met je moeder te verbeteren, of iig gehoord en begrepen te worden door je moeder.
Sommige dingen kun je niet meer goed krijgen, hoe graag je ook wil, misschien eerst even kijken hoeveel het je waard is voor je stappen onderneemt.
Je lijkt me het type vrouw waar ik ver bij uit de buurt blijf, je hebt je leven heel goed op de rit, je hebt laten zien dat je alles zelf kan. Denk daaraan als het toch weer op een teleurstelling uit loopt. Vaste patronen veranderen niet zomaar.

quote:

Op zondag 15 september 2019 12:39 schreef Seven. het volgende:

[..]



Moeilijk hè? En echt kut voor je, maar wel fijn dat je het zelf nu helder hebt. Jij bent goed zoals je bent en sowieso ben je op fok een waardevolle user.

Mooie inzichten, ik ga een lijstje maken .

Thanks

Juist door het afgelopen jaar ben ik nog zelfverzekerder geworden. Het heeft me alleen maar gesterkt in mijn karakter.
Er is ook niet zo heel veel mis met mij. Het is alleen voor mijn ouders belangrijk dat zij zichzelf kunnen vertellen dat ze ontzettend lijden onder het gedrag van hun dochter. Prima verder, maar niet meer ten koste van mij.

Probeer als je gaat analyseren alle facetten mee te nemen. Waar kan jij verantwoordelijkheid voor nemen? Wat zou je graag van de ander willen en hoe haalbaar is dat? Wat is het minste waar je genoegen mee zou nemen?
Er is vast een middenweg te vinden.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Is er een kans dat zij juist denken dat alles altijd van hun kant moet komen?

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Ja dat is gewoon rot. Als het altijd van jou uit moet komen zou ik me zeker afvragen hoeveel het contact mij waard zou zijn. Ik denk dat het uiteindelijk alleen maar energie kost en niks oplevert, gaat het je meer om de grond die ze je niet gunnen of om het feit dat contact gewoon uiterst moeizaam verloopt? Niet echt het ouder-kind contact zoals het hoort.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Gefeliciteerd

Ik zou ze een berichtje sturen, dan ben je er vanaf. Dan weet je waar je aan toe bent. Dan kunnen ze jou niets kwalijk nemen.

Heel herkenbaar TS .

In mijn situatie is er nog wel contact met mijn moeder maar sinds kort zeer minimaal. En dat is beter zo. Al die ruzies steeds zijn zo enorm belastend voor je gemoedstoestand. Het doet me enorm veel pijn dat mijn moeder zo slecht over mij denkt. Tegelijkertijd denk ik ook dat ik een slecht kind ben omdat ik geen respect heb voor keuzes/fouten die mijn moeder heeft gemaakt. Ik heb honderden keren geprobeerd om een luchtige band te behouden, maar dat is niet mogelijk. Ik wilde dat ik haar nog nodig had, maar ze heeft er zelf voor gezorgd dat ik zonder de dingen kan waar ik steun van een ouder voor nodig heb, en dat ik de dingen die ik wel kan volledig zelfstandig doe.

Mijn vader is al lang geleden overleden. Hij heeft me op een compleet andere manier verwaarloosd. De dag dat ik hoorde dat hij overleden was, is een van mijn fijnste herinneringen aan hem. Voor hem heb ik wel meer begrip dan voor mijn moeder. Hij wist heel goed dat hij geen vader was en wilde dat ook niet.

Mijn moeder leeft in de fantasie dat zij perfect is en de hele wereld tegen haar is, en dat het mijn doel in het leven is om tegen haar in te gaan.

Misschien heeft ze wel gelijk. Ignorance is definitely bliss.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Ik zou de eer aan jezelf houden, ook al gaat het tegen je gevoel in.

Wat je zelf ook al zegt, het is maar een appje. Gezien je moeder ook haar best doet de afgelopen weken kun je op deze manier 'iets terug doen'. Reageert ze lauw.. jammer dan, maar jij hebt jezelf niet laten kennen.

Ik denk ook dat je niet tussen je zus en je moeder in moet gaan staan. Als je zus het vervelend gaat vinden dat zei de tussenpersoon is tussen jou en je moeder dan kan zei dat prima zelf vertellen aan je moeder toch? Misschien een keer met je zus hierover in gesprek gaan? Als je moeder bepaalde zaken van je wilt weten dan kan ze jou appen maar niet je zus.

Sterkte met deze lastige situatie

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:50 schreef Heph844 het volgende:

[..]

Ook ouders hebben een breekpunt he, na de zoveelste actie van je kind waar je boos van wordt/afkeurt/verdrietig van wordt. Dat wil niet zeggen dat er geen liefde is, wel dat je er op een gegeven moment een beetje klaar mee bent.

natuurlijk, zijn er momenten dat je je als ouder ook machteloos voelt. Maar dat lijkt hier niet aan de hand. Seven heeft huisje boompje beestje voor elkaar, en volgens mij geen gekke dingen waar haar ouders zich nu nog grote zorgen over moeten maken.
En zelfs als je kind rare bokken sprongen maakt zul je uiteindelijk toch weer terug moeten vallen naar de liefde voor je kind. Je kunt bepaald gedrag als ouder prima afkeuren en toch je liefde tonen. Het is niet als of je die liefde als kind moet verdienen.

quote:

Op zondag 15 september 2019 17:18 schreef dop het volgende:

[..]

natuurlijk, zijn er momenten dat je je als ouder ook machteloos voelt. Maar dat lijkt hier niet aan de hand. Seven heeft huisje boompje beestje voor elkaar, en volgens mij geen gekke dingen waar haar ouders zich nu nog grote zorgen over moeten maken.
En zelfs als je kind rare bokken sprongen maakt zul je uiteindelijk toch weer terug moeten vallen naar de liefde voor je kind. Je kunt bepaald gedrag als ouder prima afkeuren en toch je liefde tonen. Het is niet als of je die liefde als kind moet verdienen.

Mooie theorie

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb tevens een reputatie als sloerie, ik woon niet in een huisje achteraf (dat hij me die mogelijkheid ontzegd heeft, ziet hij niet in denk ik), ik ben een feminist en ik heb sowieso andere overtuigingen dan hij. De rest van zijn kinderen leeft zoals hij: 2 of 3 keer verkering voor je gaat trouwen en settelen met kids in een traditionele rolverdeling.

Mijn ouders zien mij sowieso nog steeds als de oorzaak voor de problemen die er speelden in ons gezin. Ik was een lastig kind in hun ogen, maar in werkelijkheid hebben mijn ouders mij allebei echt tekort gedaan. Ik ben verwaarloosd, en daardoor voelde ik me niet veilig en ik was bijzonder onzeker. Nou ja, een kind met sterk autistische trekken gaat zich dan inderdaad niet erg sociaal gedragen.

Oftewel: ik ontworstel me aan de oude rolpatronen, zij zitten er nog volop in.

Ik ga even advocaat van de duivel spelen. Je ouders zien hun patronen waarschijnlijk als voorspelbaar en daarmee betrouwbaar. Het contact met de andere drie is overeenkomstig en dus bevestigend. Jij als buitenbeentje bevestigt in hun ogen een zekere kloof die jullie moeilijk lijken te kunnen overbruggen.

Waar jij het gevoel hebt dat jij je ontworstelt aan oude rolpatronen, kan dat voor hen een stuk minder zichtbaar zijn. Je lijkt hun gesettelde lifestyle nog steeds af te wijzen, door jouw leven anders in te richten. In hun belevingswereld is dat misschien confronterend omdat het een soort onvermogen kan suggereren, wat niet per se van jou alleen af zou hoeven komen.
Dan kunnen ze krampachtig aan de andere drie blijven hangen, die wel dichter bij de boom zijn geland. Die een vergelijkbare lifestyle hebben, die in de buurt zijn gebleven, die hun mening serieus lijken te nemen en die hen bevestigen in de kennelijk gewenste rol. Daar zit een bepaalde veiligheid en betrouwbaarheid in die denk ik best belangrijk voor ze is.

Jouw ontwikkeling is voor jou heel waardevol, maar dat meet je af aan jouw doelen. Vanuit hun oogpunt ben je niet dichterbij hun doelen gekomen of in dit geval dichterbij hetgeen zij denken wat goed en betrouwbaar is. Dus zij zien denk ik nog steeds een bepaalde onrust bij jou, die ze bevestigt menen te zien in je weer van baan veranderen. Je bent eerder ook al een paar jaar samen geweest met een man met kinderen van een ander. Dat zegt hen mogelijk dus niet zoveel over in hoeverre jij nu echt geland zou zijn.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:38 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dankjewel ik hoop ook dat dit afstand dingetje zich bij mijn ouders gaat ontwikkelen tot het nieuwe normaal en dan komt het wel goed.

Met m'n vader zal dat trouwens helemaal niet anders zijn dan wat het nu is. Dus ik moet nog eens mijn eigen motivatie tegen het licht houden voor dit plan, want het verandert alleen iets in de relatie met m'n moeder.

Ik denk dat dit iets te kort door de bocht is. Je dicht je vader bepaalde dingen toe, maar je weet niet in hoeverre dit ook echt klopt. Dat je bepaalde dingen in jouw ogen niet voldoende kan waarnemen, betekent niet dat het ook daadwerkelijk totaal afwezig is. Als je dat wel zo naar je pa verwoord, dan is het misschien ook niet de beste sfeer om bepaalde dingen wel bespreekbaar te maken. Immers, dan lijk je jouw mening al klaar te hebben en niet iedereen heeft altijd maar zin om zich tegen zo een bepaald imago te blijven verzetten. Zeker niet als er weinig interesse lijkt in een alternatief. Dat herken je vast wel, zo een keurslijf met beperkte bewegingsruimte.

Gezien het vaste patroon van je ouders en ook richting de andere kinderen, moet je denk ik rekening gaan houden dat jouw veranderde gedrag wel de boel enigszins zou kunnen veranderen. Je pa niks zien doen betekent niet dat het hem verder niks doet. En ook als het hem echt niks zou doen, dan nog ziet hij vast wel dat het je moeder wat doet. Wellicht praten ze daar samen over. Met elkaar, maar misschien ook met de andere kinderen. Zeker als het ze onzeker maakt, want dan zijn de andere kinderen de aangewezen personen om bevestiging te genereren.
Ook vanuit eigen ervaring binnen families heb ik gezien dat het vaak echt wel doorwerkt naar de rest.

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Voornamelijk omdat ik de rest van de familie niet in een lastige positie wil brengen. En ik denk ook niet dat het nodig is om de bruggen volledig te verbranden. Bovendien: ik hou wel van ze, ik wil echt gewoon met de kunnen kletsen op verjaardagen en weten hoe het gaat. Dat voelt goed op dit moment, maar ik krab me achter de oren over m'n eigen motivatie want deze setup verandert de relatie met m'n moeder, terwijl het geldprobleem echt 100% bij m'n vader ligt. Met m'n moeder spelen er andere dingen, haar neem ik de opvoedkundige dingen kwalijk.

Dan ligt de uitdaging 'm denk ik vooral in hoe jij je ouders duidelijk kan maken dat je hen niet omgekeerd net zo hard afwijst en dit niet gewoon weer een nieuwe stap in je oude patroon van afzetten tegen hen is. Of dat je aan het mokken bent omdat jij je zin niet hebt gekregen of dat je weer een nieuwe ontwikkeling hebt waar je het dan weer op gaat gooien voor een tijdje.

Dit zeg ik niet vanwege onbegrip naar jou, maar vanuit hoe zij dit wellicht ervaren. Perceptie, opgelopen imago, tunnelvisie, etc can be a bitch.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb veel nagedacht over deze vraag.

Het zou wel even kut zijn. Maar ik red me al héél lang alleen.

Hun steun heb ik sowieso nooit gehad, tenzij ik hun ideeën volgde. Geld kon ik nooit van ze krijgen, alleen lenen met regelmaat een herinnering daaraan. Zij vinden mijn eigen ideeën nooit goed, ze zien altijd waarom dingen niet kunnen tot ik het weer in m'n eentje waar maak.

Misschien was het hun kromme manier om jou proberen te beschermen en bij het gezin te houden. Ook vanuit het idee dat dit ook het beste zou zijn voor jou. Het werkte voor hen en de andere kinderen, waarom dan ook niet voor jou? Misschien dachten of hoopten ze dat het een kwestie van proberen zou zijn. Niet omdat je het op eigen houtje niet zou kunnen, maar omdat ze misschien wel zagen dat het niet makkelijk was voor je en ze jou ook hun geluk wilden gunnen. Of dat ze bang waren voor een rupsje nooit genoeg dat altijd zoekende zou blijven als ze geen anker zou hebben zoals de rest van de familie.

quote:

Vorige week zei m'n moeder over mijn nieuwe baan 'moet je wéér opnieuw beginnen'. En zo gaat dat altijd. Ergens zijn ze wel trots dat ik er bijna 2000 euro bruto op vooruit ga, maar eigenlijk vindt ze het maar raar dat ik gemiddeld 2,5-3 jaar voor hetzelfde bedrijf werk en dat ik dan werk maak van mooie kansen die me geboden worden. Ik heb ondertussen al 5x bewezen dat zulke wisselingen altijd goede resultaten oplevert, maar zij is vooral bang voor d'r vriendinnen die dan 'alweer?!' zeggen, denk ik.

Of zij ziet het nog steeds als diezelfde rusteloosheid en honger naar meer ipv genieten van de positieve bevestiging die je ook van hen had gewild..?

quote:

Nee, ik heb dat niet nodig in mijn leven. Ik hoef geen commentaar meer op mijn eigen keuzes. Ik denk echt dat ik gelukkiger ga zijn met meer afstand. Ik denk ook niet dat mijn kinderen veel aan mijn ouders gaan missen als opa en oma. Ik zie het met mijn stiefdochters, die hebben het over hun bonusopa en bonusoma, maar mijn ouders zijn beleefd en vriendelijk, en doen verder geen moeite.

Commentaar kan ook goed bedoeld zijn, ook al komt het vanuit een zeer beperkte visie. Natuurlijk, misschien willen ze toch nog hopen dat je nu wel een keer luistert en hen toch gelijk kan geven, maar als ze je echt hopeloos vonden zouden ze wellicht die moeite niet eens nemen..

Misschien gaan jullie niks missen aan het directe contact, maar als je wel vergelijkingsmateriaal hebt van de kinderen van je zus bijvoorbeeld die er wel meer een band mee hebben kan dat nog wel gevoeld worden. Waarom gaan die wel x naar hen toe en wij niet, etc

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:18 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik koos er niet voor om elders te wonen, mijn vader heeft mijn voorstel om ook een stuk van z'n erf te kopen tot 2x toe afgewezen om vage redenen, later zeiden ze dat ze bang waren dat ik het zou doorverkopen omdat ik misschien ooit weer naar het buitenland zou kunnen vertrekken.

Je bent wel ver weg gaan wonen, meerdere keren en voor de nodige jaartjes. Voor mensen zoals zij kan dat een totale ver-van-je-bed-show zijn en dan ook nog met het idee ver weg van hen.
Dan vind ik het eerlijk gezegd niet totaal onbegrijpelijk dat ze niet staan te springen om hun erf met je te gaan delen en dan af te moeten wachten of je nu wel wil of kan blijven. Zij worden dan ook een beetje afhankelijk van hoe jij je zaken wil regelen en je laat al jaren zien dat je daarin behoorlijk afwijkt van hen en niet bang bent om bepaalde risico's te delen. Dat kan behoorlijk stressvol zijn.
Om niet te spreken van een enigszins unheimisch gevoel dat je na overal en nergens geweest bent, behalve daar het nu ineens wel goed genoeg zou vinden. Niet alleen om te blijven, maar ook om enigszins harmonieus te delen met hen. Wat suggereert nu wel een harmonieus samenzijn en in hoeverre bekijken jullie dat hetzelfde?

quote:

Daarnaast spreken vele experts van een schenking als je ver onder de WOZ waarde verkoopt. Daar ben ik het mee eens en dat zou mijn vader laten toetsen. En dat is de afspraak die hij dus niet nakomt.

Doordat mijn zus destijds (en nu mijn zusje) een hypotheek had bij de familiebank, staat het geld weer vast waardoor het voor mij niet meer kan. Maar ze hebben op die manier wel een kruiwagen waardoor ze kunnen leven boven hun inkomen. Laat ik het zo zeggen: met hun (parttime) inkomens hadden ze allemaal in een rijtjeshuis gewoond onder normale omstandigheden.

Ik kan er niets beters van maken dan dat ze 3 van hun kinderen een mooi leventje in grote huizen met veel buitenruimte gunnen, maar dat ze echt stelselmatig aan mij voorbij gaan. En dat doet mijn vader ook heel bewust.

Hij kan je het ook gunnen zonder eraan mee te werken hè?
Je wist het al die jaren beter, maar nu je weer zin hebt om hier te landen mag hij wel de boel helpen financieren. Dat kan hem tegen de borst stuiten om voor zijn gevoel mee te werken aan dat rupsje nooit genoeg en wanneer die dat blieft. Dat hij, hun levensstijl en hun erf nu het jou uit lijkt te komen ineens wel goed genoeg zijn.
Hoe kan hij erop vertrouwen dat je niet weer binnen x jaar opstapt naar god weet waar en met wie? Wat voor standvastigheid heb je laten zien denk je?

quote:

Op zondag 15 september 2019 12:52 schreef Seven. het volgende:

[..]

Het was sowieso een andere tijd. In de jaren '80 lag de focus natuurlijk niet op de mentale gezondheid van je kinderen. Ik weet wel zeker dat ze het niet konden en kunnen zien. Dat stukje begrip zit er van mijn kant wel. Aan hun kant ontbreekt dat stukje begrip voor mij wel volledig.

Ik beschouw mezelf niet als afgunstig, maar het is natuurlijk heel moeilijk om de oneerlijkheid van de financiële verdeling uit te leggen zonder zelf jaloers over te komen. Ik ben in ieder geval erg trots op wat mijn broer en zussen allemaal doen in het leven, ze hebben allemaal een leuke baan waar ze dik tevreden over zijn en die ze bovendien in staat stelt om van hun gezinnen te genieten. Ze hebben allemaal een leuke partner waar ze gelukkig mee zijn en ze hebben allemaal domweg de kansen gegrepen die mijn vader gegeven heeft.

Wat denk ik ook meespeelt in zo een situatie is dat geld heel makkelijk heel concreet is. Bepaald bedrag en vaak ook goed vast gelegd op papier om gedoe te voorkomen.
Als het gaat om regulier contact dan is het al een stuk waziger en veel meer perceptie-afhankelijk. Dan wordt de kwaliteit afmeten al een stukje moeilijker, want de een zal meer hebben aan dat ene goede gesprek over de telefoon. Waar de ander juist weer meer hecht aan dat wekelijkse bepje over de koffie, afwisselend bij elkaar thuis.

Als expat is er vaak toch een bepaalde afstand. Je kan nu eenmaal minder vaak langs komen, leeft toch anders, etc. Dat komt dan bovenop de kloof die hier al was. En dat kan voor hen weer bevestiging lijken dat zij en hun leven niet goed genoeg voor je was. Dat je bewust zo een afstand hebt opgezocht, ver weg van de stabiliteit die zij je probeerden mee te geven. Zij kunnen zich daar misschien net zo hard in afgewezen voelen.

quote:

De band met m'n broer is afstandelijk wegens zijn sausje van waardeoordelen en omdat hij een belangrijke rol gespeeld heeft in het tegenhouden van mijn plannen om een stukje van het erf te kopen. Maar dat doet me eigenlijk niets, ik ben er niet boos over en ik besef heel goed dat hij véél meer last heeft van onze opvoeding dan ik. Leuk om met hem te kletsen op verjaardagen, af en toe als ik op het erf ben ga ik een op de koffie maar ik zou nooit en te nimmer een half uur rijden gewoon omdat ik hem wil zien. Die situatie is precies zoals ik dat met m'n ouders ook wil.

Sorry, maar ik snap ergens wel dat je liever geen erf deelt met iemand die er andere waarden op na houdt. Het kan best ongemakkelijk worden als je familie met wie je toch niet zo makkelijk alles deelt, zo dicht in je buurt woont dat het nog eens extra tastbaar wordt.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Denk dat je er van uit moet gaan dat jullie twee verschillende talen spreken. Jouw aanbod om een deel van het erf te kopen zal wellicht als iets anders ervaren zijn dan het proberen aan te halen van de banden. Zeg maar het verschil tussen een middel en een doel.

Voor in de toekomst misschien handig om wat meer ruimte te laten aan hun perceptie. In plaats van aanbieden om wat van ze te kopen in het kader van, had je misschien beter eerst in gesprek kunnen gaan over hoe jullie samen de banden aan zouden kunnen halen. Wat er bijvoorbeeld voor nodig zou zijn om in vertrouwen een erf met elkaar te kunnen delen. Dan voelen zij zich wellicht ook wat meer gehoord en begrepen ipv rupsje nooit genoeg die nu haar zinnen heeft gezet op hetgeen waar ze zich ogenschijnlijk al die jaren tegen af heeft lijkt te hebben gezet.

Wat eerder al gezegd werd, dit is een rouwproces en aangezien er ook nog het nodige van vroeger mee speelt is het misschien geen verkeerd idee om daar hulp bij te zoeken. Ook om te helpen bij je nieuwe weg te vinden binnen de familieperikelen en ook in hoeverre het doorwerkt richting je eigen (bonus)kinderen.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Maar dan laat je je handelen afhangen van hen, past dat bij je?

Hun lauwe reactie kan nu misschien ook mede komen doordat ze pas later geïnformeerd worden en zich dan ook moeilijker betrokken en misschien zelfs weer afgewezen voelen.

Voor de duidelijkheid, ik begrijp prima waar je vandaan komt. Niet alleen heb ik zelf het contact met een van mijn ouders verbroken, mijn man heeft ook geen contact met die ene nog wel levende. In onze families en die van vrienden speelt er ook het nodige, dus dit is een bekend onderwerp.

De reden dat ik het nu even vanuit hen heb geprobeerd te benaderen, is niet omdat ik jouw ervaring en jouw gevoelens teniet wil doen ofzo. Maar naast de bijval, wilde ik toch ook een andere kant proberen te belichten.

Ten eerste omdat het fucking pijnlijk is om te denken dat je ouders niet van je houden. Dat je het zo ervaart is één ding, maar dat het ook echt zo bedoelt zou zijn is een tweede.
Zelf heb ik lang gedacht dat het enige wat ik van mijn ouder wilde horen een sorry en ik hou van je was. Daar ben ik na de nodige jaren wel op terug gekomen, want de liefde was er heus wel. Het was alleen gewoon ontzettend rot verpakt Niet minder pijnlijk na zo een conclusie, maar wel makkelijker berustend zeg maar.
Naast het me meer verdiepen in de culturele verschillen, zowel het tijdsperk als de omgeving, kreeg ik ook een meer gebalanceerd beeld door het bij anderen te zien. Dat was aan een kant superdichtbij, want ik weet wel een beetje hoe dat voelt en ik geef om deze mensen. Maar aan de andere kant was het niet mijn gezin, dat gaf weer een beetje afstand. Ook om een neutrale rol aan te kunnen nemen als een soort mediator, was mijn mening even helemaal niet belangrijk en ging het meer over de ander zich gehoord te kunnen laten voelen. Dat gaf me nieuwe inzichten bij de ouder die dingen flikte waar mijn nekharen overeind van gingen staan. Het kostte de nodige moeite kan ik je zeggen, maar ik ben er wel van overtuigd dat liefde niet altijd in de gewenste mooie verpakking met een strik erom komt. Het hoeft totaal niet zichtbaar te zijn of soms zelfs ronduit hatelijk overkomen, maar ook hele erge shit hoeft het niet uit te sluiten.

Dat probeer ik ook aan die kinderen mee te geven, ondanks dat ik denk dat het hun op leeftijd nog wel de nodige verwerkingstijd nodig zal hebben en de "dader" zo een verweer ook niet helemaal terecht verdiend heeft vooralsnog. Maar ik wil het dan ook niet als emotionele chantage inzetten of om hen te bewegen om moeite te blijven doen. Liefde betekent niet dat je alles maar hoeft te slikken. Liefde kan ook los laten zijn.
Het is echter denk ik wel iets wat enorm kan helpen in een verwerkingsproces. In de mijne was en is het ook wel echt een fijne toevoeging, ook al heb ik met de persoon in kwestie geen contact en zie ik dat voorlopig ook niet zo snel veranderen. Ik heb er meer vrede mee gekregen door me er meer in proberen te verplaatsen, dus vandaar dat ik hier een lichtje op de andere kant werp.

Ook vanuit een andere ervaring trouwens. Eentje waarin we helaas pas echt in gesprek raakten toen het al te laat was (altijd lullig als iemand sneller dood gaat dan verwacht werd). Superfrustrerend, want een en ander had voorkomen kunnen worden als mensen gewoon iets meer open hadden willen/kunnen/durven staan voor andermans ervaring en bedoeling. Dat vond ik zo ontzettend zonde. Vind trouwens, want het probleem heerst nog steeds
In dat opzicht hebben de gesprekken uiteindelijk ook niet iedereen geholpen. Maar het heeft mij wel gesterkt in het meer uitspreken van hoe en waarom ik iets bedoel en toetsen in hoeverre zoiets aankomt bij de tegenpartij.

Ja, je nek uitsteken voor mensen die dat ogenschijnlijk niet terug lijken te willen/kunnen doen zuigt enorm. Maar heel eerlijk, ik doe het natuurlijk ook voor mezelf en niet alleen voor hen, hun geluk en hun goedkeuring. Om zeker te weten dat ik in ieder geval voor mijn gevoel genoeg gedaan heb om vrede te hebben met wat ik geprobeerd heb, ongeacht of het gewenste effect is bereikt. Dat gaf me meer rust om bewust een keuze te maken ipv eigenlijk de deur dicht te willen gooien vanuit gekwetstheid of angst voor meer afkeuring, teleurstelling, etc.
Mijn keuze gebaseerd op mijn doel en dat staat niet gelijk aan hoe de ander al dan niet reageert.

Echter heb je voor contact en het overbruggen van zo een kloof wel een gemeenschappelijk doel nodig vaak. Dan kun je minder uitgaan van jouw doel jouw keuze zeg maar als je nader tot elkaar wil proberen te komen. En dan is bijvoorbeeld stellen dat jij de banden wilde aanhalen door te bieden op het stuk erf, voor hen ogenschijnlijk niet hetzelfde doel nastreven. Je kan hun gevoelens niet managen door te zeggen dat deze actie voor hen gelijk zou moeten staan daaraan en ze je afwijzen als ze daar niet in mee gaan, dan doe je min of meer hetzelfde wat je hen kwalijk neemt. Dan ben je niet een gezamenlijk doel aan het nastreven denk ik.

Misschien kun je het wat zakelijker benaderen als je nog wel een poging gaat wagen om nader tot elkaar te komen. Door het te zien als een team creëren dat samen de opdracht nog helder in kaart moet brengen ofzo.
Daarin hoef je jezelf en jouw ervaringen niet minder waard te laten zijn dan die van een ander. Zolang je maar wel een beetje ruimte aan de ander gunt, die ongeacht welke reden dan ook, hele andere verhalen en inzichten kan hebben.
Het verleden kun je niet meer veranderen, ook niet als iemand je wel volledig gelijk geeft. Wees dus realistisch in wat je waarom wil van de ander.
En wees helder, want bijvoorbeeld je boodschap van geen geld hoeven komt minder sterk uit de verf als je wel meerdere keren op een gedeelte van het erf biedt en aanstuurt op erfrechtspecialist en dan vervolgens teleurgesteld geen contact meer zoekt.
Voor ons is die teleurstelling heel begrijpelijk, maar voor je ouders kan het gewoon heel andere signalering geven vanuit het verleden enzo.

Afijn, ik heb alweer een veel te lang en warrig stuk geschreven, maar het leeft wel een beetje hier zal ik maar zeggen. Ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je sterkte, want ik weet hoe kut en moeilijk dit soort shizzle is

Oh en natuurlijk gefeliciteerd met jullie ondertrouw!

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:20 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat klopt. Deze dingen zijn niet voor niets zo gegroeid.

Mijn ouders schamen zich gewoon kapot voor mij, voornamelijk omdat ik een slet was en omdat ik geen leuke stabiele relaties had. Daarnaast leef ik een leven waar zij zich niet in kunnen vinden, ik wissel van baan als ik vind dat ik onderbetaald word. Ik wil graag kinderen met een man die al 2 dochters heeft.

Ik snap dat op zich wel. Dus feitelijk doe ik ze een groot plezier want ze hoeven zich wat mij betreft niet meer druk te maken om mij. Maar blijkbaar voelt dat voor m'n moeder ook niet goed, want het is niet in lijn met haar ideaalplaatje waarin al haar kinderen regelmatig op bezoek komen bij haar en van haar houden alsof ze op een voetstukje staat.

Mijn vader haalt z'n schouders een keer op en gaat gewoon verder met z'n leven.

Ik snap dat ouderlijke gebemoei niet zo, het enige wat je voor je kind moet willen is dat het kind gelukkig is, en dat dat kind dat op een manier is die niet jouw manier is is dan jammer voor je.
Maar sommige ouders vinden het belangrijker dat hun kind leeft zoals zij willen, ook al zou het kind daar helemaal niet gelukkig van worden.

Overigens is er ook nog een categorie die "gelukkig zijn" helemaal niet als doel heeft, maar die vooral willen dat je dingen doet zoals zij vinden dat het hoort, dat ze zelf ook niet gelukkig zijn met hoe het hoort is daarbij ondergeschikt.

Overigens heb ik helemaal geen contact meer met mijn schoonouders, want gebemoei en gestook, en ik ben te oud en eigenwijs om dat van wie dan ook nog te accepteren.
De verjaardagskaart die ze van de week gestuurd hadden zo in de papierkliko gegooid, doei
Overigens heb ik er geen probleem mee als man en kind er wel heen gaan, ik heb er alleen 0,0 interesse in.
Ik zou mijn eigen moeder bij zulke streken overigens ook net zo makkelijk aan de kant zetten, maar die zou het niet in haar hoofd halen, want ik zou haar wel tot de orde roepen.

Lang verhaal kort; ze doen zichzelf op meerdere fronten tekort als ze jullie zo oneerlijk blijven behandelen, vooral als dat betekent dat ze hun kleinkind straks amper leren kennen.

Optie 4: het kan ook zo zijn dat je vader eigenlijk het meest naar jou opkijkt omdat jij als enige niet aan zijn financiële handje hoeft te worden genomen en het zelf meer dan prima redt.