[Vuelta] Etappe 20: Arenas de San Pedro - Plataforma de Gredos #1

Etapa 20: Arenas de San Pedro - Plataforma de Gredos, 190,4 km

De rit richting Toledo kende een gezapige start. Vroeg op de dag reden er 11 renners weg, waarvan er een vrij snel liet lopen. Shane Archbold was mee, maar liet zich snel weer terugzakken tot in het peloton. De andere tien reden dapper verder, terwijl in het peloton allerlei ploegen op kop begonnen te rijden die we de afgelopen weken nog niet op kop hadden zien rijden. CCC bijvoorbeeld, of Caja Rural. Niet de meest logische ploegen, maar zo aan het eind van een grote ronde worden de ploegleiders al snel wanhopig. De voorsprong van de koplopers bleef daardoor vrij beperkt, ook omdat het sowieso een vrij nerveuze bedoening was in het peloton. Er stond toch weer wat wind, en dan regende het ook nog eens. Op een kilometer of 65 van het eind reden we door een dorpje met een kicken kasteeltje, en een minder kicken bocht. In deze bocht schoven enorm veel renners onderuit, waaronder de leider. Roglic stond bij de val, net als Miguel Angel Lopez. De rest van Jumbo lag er ook bij, met Tony Martin als grootste slachtoffer. Na die bocht volgde er nog een bocht en dan zou het peloton lang door de open velden gaan rijden, dat was het ideale excuus voor Movistar om hard op kop te gaan rijden. Ze waren zogenaamd voor de koers al van plan om daar de boel op de kant te gooien, dat geloven we meteen natuurlijk. Kop over kop reden ze, zo hard als ze konden. Roglic reed daardoor al snel een minuut achter de rest, hij leek alsnog de Vuelta uit handen te geven. In het peloton waren ze ondertussen niet echt blij met de actie van Movistar, onder meer de jongens van Quick Step probeerden duidelijk te maken dat het echt niet kon wat Movistar deed. Valverde werd er niet warm of koud van, hij haalde een keer of 100 zijn schouders op. Ook toen Omar Fraile hem de huid vol kwam schelden gaf Valverde geen kik. Toch stopten ze 15 kilometer later wel met rijden, zogenaamd omdat de jury geen barrage wilde maken. De auto's bleven tussen het peloton en de achtervolgende groep hangen, waardoor die groep tussen de auto's terug kon keren. Schandalig, volgens Movistar. De UCI wil heel graag dat Roglic wint! Het is niet eerlijk! Vrij ironisch natuurlijk, als je op zo'n lage manier de koers probeert te winnen.

Aangezien Movistar uiteindelijk excuses heeft aangeboden zal het daar ondertussen ook wel doorgedrongen zijn, dit was niet de meest handige actie ooit. Vallen hoort bij de koers, maar dit was niet het goede moment om vol door te trekken. We hoeven de komende tijd niet op veel coulantie te rekenen als een renner van Movistar met pech langs de kant van de weg staat, die openstaande rekening wordt ooit nog wel vereffend. Roglic deed dat ondertussen wel slim, grijze muis als hij is. Waar Lopez zich nogal aan het opwinden was deed Roglic alsof z'n neus bloedde, hij had niet gezien wat er gebeurd was en hij kon er dus ook geen mening over hebben. Slim edoch saai. Enfin, nadat Movistar stopte met rijden viel het tijdelijk helemaal stil in het peloton. De kopgroep was bijna ingerekend door de versnelling van Movistar, maar nu liep de voorsprong weer op naar twee minuten. De ploegen die nooit op kop rijden begonnen weer op kop te rijden, waarna Movistar voor de tweede keer de boel op stelten probeerde te zetten. Deze keer op een legitieme manier, ze probeerden van de zijwind te profiteren. Tijdelijk reed Valverde met een klein groepje weg, terwijl Quintana moest afhaken. Hij zwom even tussen de twee groepen in, altijd een koddig gezicht. Roglic zat toevallig net van achteren, de man lijkt er werkelijk alles aan te doen om de Vuelta alsnog te verliezen. Lukt hem voorlopig alleen nog niet echt, want het gat met de groep Valverde werd toch vrij snel weer gedicht. Opnieuw ontbrak het daarna aan organisatie in het peloton, waardoor de koplopers buiten schot bleven. Daarna ging CCC weer rijden, maar je kan niet verwachten dat het gat dan plots gedicht wordt. Het grote probleem was natuurlijk dat Quick Step niet hoefde te rijden omdat ze Cavagna voorin hadden zitten.

Cavagna besloot op 25 kilometer van het eind te vertrekken vanuit de kopgroep, hij had het daar wel gezien. Niemand reageerde op die aanval, omdat niemand zo hard kon rijden als Cavagna. Aanvankelijk vond ik dat zijn aanval wat vroeg kwam, op tactisch en technisch gebied heeft Remi nog een achterstand. Op fysiek gebied dan weer niet echt, hij kon zijn inspanning op een fantastische manier tot een goed einde brengen. Nadat hij eerst een kilometer of 10 wist uit te lopen op het peloton en de achtervolgers verloor hij daarna pas terrein. De finale in Toledo was dan wel weer in zijn voordeel, dankzij de vele rotondes kon het peloton niet snel dichterbij komen. Al lag het niet alleen aan die rotondes, Cavagna reed gewoon erg sterk. Op de paar heuveltjes aan het eind wist hij nog steeds een goed tempo te ontwikkelen, waardoor de voorsprong nooit spectaculair slonk. Op een paar kilometer van het eind had hij nog steeds meer dan een halve minuut voorsprong, terwijl langzaam alle achtervolgers opgeslokt werden door het peloton. Veel ploegen in het peloton hadden te lang gewacht met achtervolgen, dat was ook wel een conclusie die je kon trekken. Op twee kilometer van het eind kwam Trek pas naar voren bijvoorbeeld, rijkelijk laat. Dankzij het fantastische werk van de Spaanse regie zagen we verder weinig van de finale. We volgende vooral Cavagna, die zich een weg naar boven strompelde over de kasseien in de steile straten van Toledo. Of het peloton al dichterbij kwam zagen we niet, dat werd pas in de finishstraat duidelijk. Na de laatste bocht kon Cavagna niet meer bijgehaald worden, weer een overwinning voor Quick Step. Die ploeg is niet te stoppen, nu beginnen zelfs de knechten te winnen. Een paar seconden na Cavagna kwam Sam Bennett ineens uit de bocht tevoorschijn, op vijf seconden van Cavagna werd hij tweede. Achter hem zagen we Stybar en Gilbert derde en vierde worden, wat een overmacht weer van Quick Step. Ze hebben het weer perfect gespeeld, tactisch hebben ze hun zaakjes goed op orde.

Valverde werd vijfde en leek een paar seconden op Roglic te pakken, maar die verschillen zijn ondertussen weer verdwenen. Voor het algemeen klassement was het dus ondanks de valpartij en de daaropvolgende chaos een nutteloze dag. Er rest ons nog maar één lastige dag, één lastige bergrit. We gaan fietsen naar Plataforma de Gredos. Een lange bergrit, 190 kilometer. Een lastige bergrit, 4500 hoogtemeters. Zoveel hoogtemeters zagen we deze Vuelta nog niet, al zijn de beklimmingen op papier niet heel lastig. Nog één kans voor Movistar en Astana om een ultieme poging te wagen, nog één kans voor Roglic om te laten zien dat hij eigenlijk helemaal niet wil winnen. Gezien het atypische karakter van de rit en het slechte weer dat op komst is zouden we zomaar een paar verrassende wendingen kunnen zien. Al hoop ik dat vooral, anders heeft het er alle schijn van dat we een enorme floprit gaan krijgen.




Na een lange verplaatsing zijn de renners weer terug in de regio Castilla y León. De voorlaatste rit van de Vuelta gaat van start in Arenas de San Pedro, een dorp met 6500 inwoners in de provincie Ávila. Volgens de burgemeester ontwaken al je zintuigen in Arenas de San Pedro, dankzij het uitgebreide toeristische aanbod. In de stad zelf kom je enkele historische gebouwen tegen, want Arenas de San Pedro is een stad met veel geschiedenis. Buiten de stad kom je dan een indrukwekkende biodiversiteit tegen. Het is een bevoorrechte plaats aan de voet van de Sierra de Gredos, in de Vall del Tiétar. Het toeristische aanbod in de stad is onovertroffen: dagelijks is er een rondleiding in het lokale kasteel, een kasteel met verschillende namen. Je kan het simpelweg Castillo de Arenas de San Pedro noemen, of Castillo de la Triste Condesa, of Castillo del Condestable Dávalos. Enfin, een kasteel dus. Daarnaast hebben ze in Arenas de San Pedro een paleis, wederom met meerdere namen. Palacio del Infante Don Luis de Bourbon of Palacio de la Mosquera, wat u wilt. Een kicken gebouwtje in ieder geval, zoveel is zeker. De lokale kerk, Nuestra Señora de la Asunción, is ook wel de moeite waard, net als de middeleeuwse brug over de rivier Arenal. Uiteraard hebben ze hier meer kerken, en een belangrijke kapel. La Capilla del Santuario de San Pedro de Alcántara, blijkbaar een exacte kopie van de koninklijke kapel in Madrid. Een paar kilometer buiten de stad kun je de Cuevas del Águila bezoeken, prachtige grotten vol stalagmieten en stalactieten. Als een gemeente behorend tot het regionale park Sierra de Gredos hebben ze hier zeven lokale routes uitgestippeld langs allerlei karakteristische plaatsen, maar ook door gebieden waar de vogels beschermd zijn. Daardoor schijnt het hier ook een ideale locatie te zijn voor de ornithologen onder ons, zomaar een gratis tip voor Karsten Kroon. In Arenas de San Pedro en omgeving organiseren ze ook heel wat sportevenementen, vooral mountainbiken is in deze omgeving een populaire sport. Ook is er een hardloopwedstrijd dwars door de bergen en over de rotsen, Ultra de Gredos. Desafío Galayos is een vergelijkbar wedstrijd, ook de moeite waard. Dankzij al dit soort evenementen en ook het binnenhalen van de Vuelta hoopt Arenas de San Pedro een van de meest populaire toeristische bestemmingen van het land te worden, we wensen ze veel succes. Leuke anekdote: het lokale logo bevat een kasteel dat in de fik staat en de spreuk "Siempre incendiada y siempre fiel". Altijd in brand en altijd trouw, brak vertaald. Dit omdat het dorp in de loop der jaren meerdere keren totaal naar de gallemiezen is geholpen en weer opnieuw is opgebouwd. Gaaf.



We vertrekken vanuit het centrum van Arenas de San Pedro. Tijdens de neutralisatie rijden we door de stad, waarna een kilometer of vijf later ter hoogte van Ramacastañas de rit officieel zal beginnen. Na een halve kilometer rechtdoor over een vlakke weg slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, daarna rijden de renners tien kilometer min of meer rechtdoor over een brede weg langs de Sierra de Gredos. De eerste zeven kilometer is het zo vlak als wat, terwijl we door een gebied rijden met veel bomen langs de kant van de weg. We komen uit in de buurt van het dorpje Lanzahíta, richting dit dorp gaat het drie kilometer vals plat omhoog. Veel stelt het niet voor, alleen in het dorp zelf is het even wat steiler. Buiten Lanzahíta rijden de renners vijf kilometer rechtdoor over een licht glooiende weg richting de voet van de eerste klim van de dag. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf, na die bocht begint de beklimming van de Puerto de Pedro Bernardo. Deze beklimming van de eerste categorie is belachelijk lang, maar niet enorm lastig. Het gaat 18 kilometer omhoog aan 4,4% gemiddeld. Wel een vrij bochtige klim, maar met een brede weg. In het begin gaat het omhoog aan 5%, met daarna een kilometer aan 6%. We fietsen richting het dorpje Pedro Bernardo, dat we van een afstand zien liggen. Richting het dorp gaat het twee kilometer omhoog aan 5%, waarna er nog een kilometer aan 6% volgt. Het eerste deel van deze klim is duidelijk het lastigste deel, ik kan me er zomaar iets bij voorstellen dat er hier meteen een paar knuppels in het hoenderhok gesmeten worden. Als we Pedro Bernardo bereiken volgt er een bochtig rondje door het dorp, terwijl het omhoog blijft gaan. Ook buiten het dorp klimmen we nog heel wat kilometer verder, na een kilometer aan 4,5% volgt er een kilometer wat meer vals plat aan 2,5%. Buiten Pedro Bernardo slaan we een keer rechtsaf en dan rijden we over een wat smallere weg verder. Na een kilometer aan 6% hebben we de lastige kilometers gehad, in de tien kilometer tot aan de top gaat het op een makkelijkere manier verder. Wel nog een paar kilometer aan 5%, verder schommelt het de hele tijd zo'n beetje tussen de 3 en 4,5%. Vooral een lange klim dus, op die paar kilometer aan 6% na stelt het verder niet heel veel voor. Na 34 kilometer komen we boven op deze klim, nadat we een eeuwigheid over die smalle en bochtige weg hebben gereden. Ondertussen was er meer dan eens een prachtig uitzicht over de omgeving, de Puerto de Pedro Bernardo mag er ondanks het lage gemiddelde stijgingspercentage zeker zijn.




Direct na de beklimming volgt er een korte afdaling, het gaat twee kilometer naar beneden aan 4,5% over de bochtige en smalle weg. Een korte afdaling die toch nog best wel link is, dankzij een paar lastig in te schatten bochten. Na dit korte stuk in dalende lijn slaan we scherp rechtsaf en daarna gaat het gelijk weer omhoog, we beginnen meteen aan de volgende klim van de dag. De Puerto de Serranillos staat op het programma, een beklimming van de tweede categorie. Een klim van negen kilometer aan 4,8% gemiddeld, het lijkt dus heel erg op de vorige klim. Alleen wat minder lang, maar qua percentages komt het aardig overeen. Vooral ook omdat deze klim eveneens geen hoge percentages kent, na een kilometer aan 4% gaat het omhoog aan 6% en dan hebben we na twee kilometer klimmen de lastigste kilometer alweer gehad. Na twee kilometer aan 4% gaat het nog een keer omhoog aan 5,5%, daarna blijft het tot de top aan ongeveer 5% omhoog gaan. Geen bijzonder zware klim, maar als we na 45 kilometer koers de top bereiken hebben we toch al 27 kilometer geklommen. Het zal al bij al een zware dag worden, niet voor niets moeten de renners tijdens deze rit de meeste hoogtemeters overwinnen. De Puerto de Serranillos is overigens een mooie klim, de renners rijden over een bochtige weg door een bijzonder fraai landschap. Rotsachtig, dat met name. Toch is er af en toe ook wat mooie begroeiing te zien, al hang dat ook een beetje van de tijd van het jaar af. Als alles hier in bloei staat is het een kleurrijke klim, anders zie je hier vooral veel rotsen. Het kan hier ook vrij mistig zijn, we bevinden ons inmiddels vrij ver boven zeeniveau. De Serranillos is in het verleden vaker voorgekomen in de Vuelta en speelde vooral in de Vuelta van 1983 een belangrijke rol, blijkbaar. Op de flanken van deze klim zou Bernard Hinault een beslissende aanval hebben geplaatst, hij reed weg van iedereen en kwam solo aan in Ávila. Daardoor reed hij Julian Gorospe uit de leiderstrui en nam hij zelf de leiding over, die hij in de resterende dagen niet meer zou afgeven. Waarvan akte.




Na deze klim volgt er een wat langere afdaling, in twee etappes. In eerste instantie rijden we tien kilometer naar beneden, voorbij Serranillos richting Navarrevisca. Het gaat niet enorm steil naar beneden, maar het is toch een behoorlijk listige afdaling. Veel bochten, waaronder een aantal scherpe die soms nogal onaangekondigd komen. De afgrond is vrij diep en de weg is behoorlijk smal, een feest is het niet. Vlak voor het dorp Serranillos komen we nog een paar haarspeldbochtjes tegen, daarna rijden we een aantal kilometer verder over een wat rechtere weg richting Navarrevisca. In de buurt van dit dorp begint de weg omhoog te lopen, er volgt een kort klimmetje tussendoor van anderhalve kilometer aan 5%. Buiten Navarrevisca begint daarna het tweede deel van de afdaling, het gaat nog eens zeven kilometer naar beneden. Dit tweede deel van de afdaling is goed te doen. Een paar scherpe bochten, maar het gaat vooral rechtdoor over een niet al te steil naar beneden lopende weg. Aan het eind van deze afdaling door een gebied met veel bomen komen we uit in het dorpje Morisco, waar de volgende klim van de dag begint. Via een wat smallere oude brug rijden we over de rivier Alberche, aan de andere kant van deze rivier gaat het volgens de officiële site van de Vuelta slechts drie kilometer omhoog. Terwijl er toch echt meer dan vijf kilometer tussen de comienza puerto en de Puerto zelf zitten. Spanjooltjes hebben weer teveel gedronken, bijzondere fouten toch altijd. Enfin, zodra we zijn begonnen aan de klim slaan we in Morisco scherp linksaf, waarna de weg een stuk smaller wordt. Een stuk steiler ook, het gaat direct omhoog aan 7%. Daarna gaat het zelfs een kilometer omhoog aan 7,7%, terwijl we ons over de bochtige weg door het dorp heen manoeuvreren. In het dorp liggen er van die fraaie betonplaten, om het extra leuk te maken. Buiten het dorp blijft het bochtig en lastig, maar er ligt daar wel asfalt. Na de toch al lastige aanvangsfase volgt er ook nog eens een kilometer aan 9,6%, jawel. Na een kilometer aan 7% gaat het richting de top aan 6% omhoog, waarna er even later nog een kleine uitloper volgt. In totaal is deze puerto 5,7% kilometer lang, het gaat aan 6,5% gemiddeld omhoog. Zonder die uitloper kom je een stuk hoger uit, dit is een pittig ding. Vooral door het smalle en bochtige weggetje ook, positionering begint hier al vrij belangrijk te worden. Vlak voor de top slaan we twee keer linksaf, daarna rijden we rechtdoor over een brede weg verder richting Navatalgardo. Daarom heet deze klim de Alto de Navatalgordo, logica. Al hebben ze het in de volksmond liever over de Puerto de Aguilones, eigenlijk een leukere naam. De top bereiken we na 69 kilometer.




We rijden dus rechtdoor richting Navatalgardo, het zal de komende twee kilometer zo goed als vlak zijn. Nadat we dwars door het dorp zijn gereden wordt de weg wat bochtiger, terwijl de weg tegelijkertijd wat vals plat omhoog gaat. Dat duurt niet heel lang, al snel wordt het weer vlak en even later gaat het een kilometer of drie licht naar beneden over een brede weg met een verse laag asfalt. Paar bochten wel, maar een redelijk eenvoudig afdalinkje. Na deze afdaling rijden we zes kilometer verder over de brede weg richting Navalosa. Het zal wat meer glooiend zijn de komende kilometers, na een kort klimmetje van een halve kilometer en een korte afdaling van een halve kilometer gaat het twee kilometer omhoog aan 5%. Wanneer het weer af begint te vlakken komen we in Navalosa uit, waar het na een bocht naar links twee kilometer lichtjes naar beneden zal lopen. Blijft een bochtig weggetje, tijdens al die stukken in dalende lijn is het toch even opletten. Na het afdalinkje gaat het weer een paar keer kort omhoog, we komen onder meer een kilometer aan 4% tegen. Het zware werk zit hier niet, maar je begint langzaam te snappen waarom dit de rit is met de meeste hoogtemeters. Na een vlakke kilometer en nog wat werk vals plat omhoog komen we uit in Hoyocasero, buiten dit dorpje rijden we nog vijf kilometer verder over de bochtige weg. Het gaat nog twee kilometer vals plat omhoog, daarna volgt er een lichte afdaling van drie kilometer. Aan het eind van deze afdaling slaan we linksaf, waarna de renners twee kilometer rechtdoor mogen rijden over een behoorlijk vlakke weg. Het is tijd voor de bevoorrading, we zitten zo ongeveer op de helft van de rit. Als we een tijd rechtdoor hebben gereden wordt het tijd voor een nieuwe bocht, het peloton slaat rechtsaf. We rijden nu over een bochtige weg richting San Martín del Pimpollar, over een weg langs een smal riviertje. Dit riviertje is er in de loop der jaren in geslaagd een fraaie kloof uit te slijten, het is daardoor best een mooie fietsroute. Wel een fietsroute die steeds omhoog gaat, in de komende vijf kilometer moet er aan 3% geklommen worden. Buiten San Martín del Pimpollar gaat het nog eens vijf kilometer omhoog, nu aan 4% gemiddeld. Op de top van dit ongecategoriseerde klimmetje komen we uit bij Parador de Gredos, een markant gebouw. De eerste parador van Spanje, in 1928 geopend. Deze plaats was speciaal uitgekozen door koning Alfonso XIII. Sindsdien hebben ze er nog een heleboel gebouwd, om iets aan het imago te doen en een toeristische infrastructuur uit te bouwen. Michel Wuyts heeft het altijd over de paradors, misschien daarom wel een leuk feitje voor hem. Hannes, doe je ding.



In de buurt van Parador de Gredos hebben we ongeveer 100 kilometer afgewerkt. In totaal is er zojuist tien kilometer geklommen aan 3,5% gemiddeld, had toch wel op z'n minst een klimmetje van de derde categorie mogen zijn zou je zeggen. Voorbij de parador gaat het kort naar beneden richting Navarredonda de Gredos, een afdaling van ongeveer twee kilometer over een brede en niet al te bochtige weg. Van Navarredonda de Gredos rijden we anderhalve kilometer rechtdoor over een vlakke weg richting Barajas, waar we rechtsaf slaan. We zouden hier ook rechtdoor kunnen zijn, dan fietsen we bijna rechtstreeks naar de finish. Doen we dus niet, het rondje door de Sierra de Gredos wordt wat langer gemaakt. Na de bocht naar rechts in Barajas beginnen we aan de volgende ongecategoriseerde beklimming, het gaat 3,5 kilometer omhoog richting de top van Cañada del Horno. Gemiddeld stijgt het aan zes procent, het is niet helemaal niks. De eerste kilometer gaat het zelfs aan 7% omhoog, de vraag kan gesteld worden waarom dit geen categorie opgeplakt heeft gekregen. Het is drie kilometer best zwaar, pas in de laatste halve kilometer zwakt de klim af. Na de bocht naar rechts in Barajas volgt er een bochtige passage in het dorpje, terwijl de weg wat smaller wordt. Buiten het dorp gaat het meer rechtdoor in een omgeving die redelijk leeg is. Slecht weggetje wel, asfalt is hier niet van de hoogste kwaliteit. Na de klim volgt er een afdaling van vijf kilometer richting San Martín de la Vega del Alberche, een vrij makkelijke afdaling. Het gaat vooral rechtdoor, het enige gevaar komt van de slechte weg. Vlak voor we San Martín de la Vega del Alberche bereiken wordt het vlak, we rijden met een bochtige boog om het dorp heen waarna anderhalve kilometer later de volgende klim begint. Eindelijk weer een klim waar wel weer bergpunten te verdienen zijn, het gaat 2,5 kilometer omhoog naar de top van de Puerto de Chía. Deze beklimming van de derde categorie is best apart, het loopt in het begin twee keer vrij lang rechtdoor waardoor je het gevoel hebt tegen een muur op te kijken. Na een makkelijk begin aan 4% gaat het omhoog aan 8,5%, dat is ook al bijna een muur. Na een halve kilometer aan 7% volgt er ook nog een strook aan 9%, deze klim is kort maar krachtig. Richting de top wordt het wat bochtiger, terwijl het stijgt aan een procent of zeven. De top van deze klim bereiken we na 119 kilometer. In het verleden was de Vuelta hier al eens, in 2010 bijvoorbeeld. Toen onderweg naar Toledo, de stad waar we gisteren waren.




Aan de andere kant van de Puerto de Chía volgt er een afdaling van 11 kilometer richting Villafranca de la Sierra. Een gevaarlijke afdaling, volgens het roadbook. Precaución!. De organisatie heeft een punt, het is inderdaad geen al te fijne afdaling. Het wegdek is behoorlijk smal en het asfalt is enorm slecht. Veel gaten en allerlei oplapwerk tussendoor, het is geen gezicht. Bovendien gaat het een aantal kilometer vrij steil naar beneden, er zitten wat stroken aan meer dan 10% bij. Tel daar dan ook nog eens bij op dat het na een vrij recht begin snel bochtig wordt en je hebt prijs. De eerste zes kilometer mag er met samengeknepen billetjes gedaald worden tot in het dorpje Navacepedilla de Corneja, daarna wordt het in de laatste vijf kilometer voor we Villafranca de la Sierra bereiken een stuk makkelijker. Als we na 130 kilometer uitkomen in Villafranca wordt het plots wel wat moeilijker, aangezien sommige huizen hier praktisch op het midden van de weg staan. De weg wordt dus aanzienlijk smaller, niet echt lekker voor een peloton dat hier met 80 per uur komt aanrazen. Na een tijd slaan we in het dorp rechtsaf, na deze bocht staat er dan weer een fontein midden op de weg. Ze doen er hier alles aan om het zo onhandig mogelijk te maken voor de renners. Voorbij de fontein volgen er nog een paar lastige bochten waarbij je goed moet opletten jezelf niet te pletter te rijden tegen een huis. Ook buiten het dorp is het nog een tijdje bochtig, terwijl het licht naar beneden blijft lopen. Zodra de weg recht wordt is het ook meteen vlak, we rijden drie kilometer min of meer rechtdoor richting de hoofdweg. Als we deze weg bereiken slaan we linksaf en verlaten we eindelijk de smalle en slecht geasfalteerde weg, tijd voor een wat makkelijkere fase van de rit. We rijden zeven kilometer volledig rechtdoor over een weg die zes kilometer vlak is, feest. Er staan vrij veel bomen langs de kant van de weg, dus het terrein biedt ook nog eens bescherming tegen de wind. Pas in de buurt van Piedrahíta begint de weg wat omhoog te lopen, voor we dit stadje binnenrijden gaat het een halve kilometer aan 4% omhoog. In dit stadje, waar in 2010 een Vueltarit van start ging, werken we een vrij bochtig parcours af. Bij het binnenrijden van de stad komen we een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Bij de tweede rotonde gaan we rechtsaf, terwijl het wat vals plat omhoog blijft lopen. Na de bocht naar rechts slaan we kort achter elkaar twee keer linksaf. Na de tweede bocht naar links slaan we een smallere weg in en begint de volgende klim van de dag.



We bevinden ons inmiddels op 50 kilometer van het eind. Na de bochten in Piedrahita begint een lange beklimming, die van de zwarte rots. De Puerto de Peña Negra is een beklimming van de eerste categorie, waarvan ik me plots bedenk dat we die vorig jaar ook al bedwongen hebben. Toen wel van de andere kant, dat was tijdens de negende rit. Van Talavera de la Reina naar La Covatilla, waar Benjamin King of all places zou winnen. Piedrahíta is blijkbaar een stad waar wij een hekel aan moeten hebben, want hier komt Fernando Álvarez de Toledo vandaan. Bij ons bekend bekend als de Alva, wat een lul. Het hierboven afgebeelde paleis is ook van de familie van Alva, een naar gebouw dus eigenlijk. Laten we maar snel gaan klimmen dan. Vorig jaar reden we over deze weg naar beneden, nu gaat het omhoog. Een klim die volgens sommige bronnen 15 kilometer lang is, volgens andere bronnen slechts 14. Omdat ik dit jaar weinig gebruik heb gemaakt van mijn vrienden van Altimetrias ga ik deze jongens nog maar even in het zonnetje zetten. Dat wil dus zeggen dat deze klim bijna 15 kilometer lang is. Na een kilometer aan 5% volgen er twee kilometer aan 5,5%, daarna wordt de weg een stuk bochtiger en gaat het twee kilometer aan 6% omhoog. Na een kilometer aan 5% volgt er nog eentje aan 6%, waarna de klim helemaal grillig wordt. Van 4% gaan we naar 6% en dan weer terug naar 4%. Pas de laatste vijf kilometer van de klim wordt het wat lastiger, te beginnen met een kilometer aan 7,5%. Na eentje aan 6% volgt er nog een aan 7%, waarna het aan 5,5% verder zal gaan tot aan de top. Ondanks de naam is de Puerto de Peña Negra een behoorlijk groene klim, het is hier behoorlijk fraai. Zo fraai dat je vanaf de top naar beneden kan paragliden, in 2014 werd hier zelfs het Spaanse kampioenschap paragliding georganiseerd. De top van de Peña Negra bereiken we na 156 kilometer, we hebben 15 kilometer geklommen aan 5,8% gemiddeld.




De afdaling die volgt is 13 kilometer lang. Eigenlijk best een eenvoudige afdaling, de andere kant van de Peña Negra is veel makkelijker. Het gaat naar beneden aan 4,5% gemiddeld, dat stelt vrij weinig voor. Een paar kilometer gaat het naar beneden aan 6%, veel steiler dan dat wordt het niet. De weg is wel redelijk smal en het is vrij bochtig, maar eigenlijk mag deze afdaling niet voor problemen zorgen. Als je hier een bocht mist ben je gewoon een oetlul, klaar. Aan het eind van de afdaling slaan de renners linksaf, daarna rijden ze over een brede weg verder naar Navacepeda de Tormes. Deze weg loopt behoorlijk flink omhoog, het gaat direct twee kilometer omhoog aan 5%. Voorbij Navacepeda de Tormes is het even een paar meter vlak, waarna het nog eens drie kilometer omhoog gaat aan 5%. Het wordt een lastige finale, met allemaal van dit soort werk. Hoewel er ook nog wel een moment van relatieve rust is, na dit klimmetje gaat het langs het dorpje Hoyos del Collado drie kilometer naar beneden richting Hoyos del Espino. Deze afdaling is behoorlijk bochtig, maar de weg is zo breed dat het weinig uitmaakt. Aan het eind van deze afdaling wordt het vlak, dat blijft een kilometer zo terwijl we door Hoyos del Espino rijden. Als de weg weer wat vals plat omhoog begint te lopen volgt in dit dorpje op 11 kilometer van de streep de tussensprint. Na een stukje vals plat loopt de weg een halve kilometer wat steiler omhoog, waarna we bij een soort van rotonde de brede weg verlaten en rechtsaf richting een smallere weg rijden. In het midden van deze kruising komen we een steen met boven op die steen een berggeit tegen, vette shit natuurlijk.



Na de bocht naar rechts gaat het een tijdje naar beneden, we zijn nu dicht in de buurt van de slotklim van de Vuelta. We fietsen langs de parkeerplaats van het Parque de Aventura Pinos Cimeros, waar je in bomen kan klimmen en dat soort werk. Het gaat anderhalve kilometer naar beneden, zonder veel lastige bochten. Uiteindelijk komen we uit bij de Puente del Duque, een wat smallere brug. Aan de andere kant van deze brug is het een kilometer vlak, daarna gaat het omhoog en beginnen we aan de klim naar Plataforma de Gredos. In totaal is het een klim van 9,4 kilometer aan 3,8% gemiddeld, maar dat is niet het hele verhaal. Na de Puente del Duque gaat het drie kilometer omhoog aan 5,5% gemiddeld. Het begint met een kilometer aan 4%, waarna de smalle weg tussen de bomen door stijgt aan 5% gemiddeld. In de laatste kilometer van het eerste deel van de klim gaat het aan 7% omhoog, helemaal eenvoudig is het dus ook weer niet. Boven op dit eerste deel van de klim komen we uit bij Parking Km6 Plataforma Gredos, een locatie waar je met wat mazzel net vijf auto's naast elkaar kan zetten. Voorbij deze parkeerplaats waar weinig te parkeren valt gaat het anderhalve kilometer naar beneden. Het terrein is ondertussen behoorlijk open geworden, dus de paar bochten die deze afdaling rijk is kunnen goed ingeschat worden. Het begint met een lange en lopende bocht naar rechts, daarna volgt er na een flauwe bocht naar links ook weer een flauwe naar rechts. Na een scherpe naar links zijn we alweer bijna beneden, even verderop slaan wel linksaf over de volgende brug en dan begint het slotstuk van de klim. We sluiten het serieuze deel van deze Vuelta af met vier kilometer aan 7%, beginnend met een kilometer aan 8%. Vervolgens gaat het twee kilometer omhoog aan 6%, terwijl we door volledig open terrein rijden. De wind kan hier zeker een rol spelen, als de wind op kop zit fiets je hier liever niet alleen. Al is de laatste kilometer lastig genoeg, met of zonder wind. De laatste klimkilometer van de Vuelta van 2019 is er een aan 8%, zo sluiten we deze beklimming van de derde categorie af. Na 190 kilometer koers zijn we boven op Plataforma de Gredos.




Boven op de top van Plataforma de Gredos bereiken we een echte parkeerplaats, zoals hierboven te zien valt. In het roadbook valt weinig te lezen over onze finishplaats, het gaat daar vooral over Navacepeda de Tormes en Hoyos del Espino. Schieten we weinig mee op, want daar finishen we dus helemaal niet. Het enige wat ik zeker weet is dat de burgemeester van Hoyos del Espino na een cursus Nederlands zo aan de slag zou kunnen bij de Telegraaf, want om het woord schrijft hij een woord in HOOFDLETTERS. Aan zijn hoofd te zien lijkt hij me meer iemand die continu SHIFT gebruikt in plaats van CAPS LOCK. Wat we leren van het roadbook is dat we ons bevinden in de gemeente San Juan de Gredos, een gemeente die in 1975 is ontstaan door de fusie van La Herguijuela, Navacepeda de Tormes en San Bartolomé de Tormes. Daarnaast weten we dankzij het roadbook dat dit de eerste keer is dat er een rit aankomt boven op Plataforma de Gredos. Dankzij Wikipedia weet ik dan weer dat de weg richting de top is aangelegd dankzij de enorme klootzak Franco. Hij wilde graag in de Sierra de Gredos gaan jagen en daarom was er een weg richting de top nodig. Het Plataforma de Gredos is het belangrijkste toegangspunt tot de kern van het regionale park Sierra de Gredos. Op 1750 meter hoogte ligt de parkeerplaats. Voorbij de parkeerplaats loopt er een weg verder omhoog, maar dat is geen fijne weg om over te fietsen. Een weg met grote en grove stenen, een Romeinse weg eigenlijk. Als je hier in het dagelijks leven omhoog wil moet je blijkbaar voorbij Hoyos del Espino door een poort. Eventjes drie euro aftikken en je mag verder. Je zet je auto op de parkeerplaats en dan kun je tientallen kilometers gaan lopen door de ongerepte natuur. Je kan naar Circo de Gredos, een Keteldal ontstaan door een gletsjer. Blijkbaar een erg populaire route, vooral in de zomer. Voor de rest laat ik het maar even aan Wikipedia over: De Sierra de Gredos is een bergketen in het midden van het Iberisch Schiereiland en is gesitueerd tussen Ávila, Cáceres, Madrid en Toledo. Het natuurpark beschermt de hoogste toppen van de Sierra de Gredos, de hoogste bergketen van het Castiliaans Scheidingsgebergte. Het hoogste punt is de Pico Almanzor (2592m), die samen met andere bergtoppen het keteldal Circo de Gredos vormt. Aan de voet ervan ligt de Laguna Grande. In het regionaal natuurpark van de Sierra de Gredos leven heel wat diersoorten, waaronder de Gredossteenbok (Capra pyrenaica victoriae). Dat hier veel wilde dieren rondlopen is in ieder geval een feit, daarnaast is de flora hier ook niet misselijk. Enige nadeel blijft dus dat we deze aankomst aan Franco te danken hebben, wat een magere afsluiting van de ronde. En dan is het laatste filmpje van Perico ook nog eens bijzonder matig. Pedro Delgado rijdt vandaag samen met... Pedro Delgado! Ja! Zelden zo'n teleurstellende acteerprestatie gezien.



In Arenas de San Pedro wordt het overdag 23 graden. Er is behoorlijk veel kans op regen, het zou zomaar eens de hele dag kunnen gaan regen. Al was dat gisteren ook een beetje het idee en toen viel dat op een bui halverwege de koers best wel mee. Er staat een beetje wind vanuit het oosten, maar dat valt reuze mee. Minder dan de afgelopen dagen, in ieder geval. In Hoyos del Espino, aan de voet van de slotklim, wordt het slechts 17 graden. Ook daar is er veel kans op regen, 50% zo'n beetje. Het kan dus gaan regenen, of het blijft droog! Hier eveneens wat wind vanuit het oosten, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Boven op Plataforma de Gredos zal het ongetwijfeld een paar graden koeler zijn, je hebt waarschijnlijk eerder het gevoel in Romandië rond te rijden dan in Spanje. We rijden tijdens deze rit best vaak over smalle wegen. Een paar afdalingen ook over smalle wegen, als het dus echt gaat regenen wordt dit een minder leuke rit. Ik zie hier nog wel wat dingen gebeuren, de koers is nog niet gedaan. Het verdere verloop van de Vuelta kunnen we integraal gaan volgen vanaf 12:00. Dan gaat Eurosport al live, terwijl de rit officieel pas om 12:10 begint. De NOS is er zelfs bij, al doen ze pas mee vanaf 14:50. En Sporza, ja, die zenden het ook uit. Pas na het onvermijdelijke nieuws, denk ik. Aankomst wordt verwacht tussen 17:19 en 17:57, je kent het wel. In ieder geval toch al snel een uur of vijf koers, genot.



Oei, een voorspelling. Op papier zou je zeggen: laatste bergrit, meeste hoogtemeters van allemaal, klassementsrenners. Maar aan papier heb je uiteindelijk vrij weinig. Ondanks al die hoogtemeters is dit niet de meest ideale rit om voor veel spektakel te zorgen. De beklimmingen zijn eigenlijk niet lastig genoeg om veel verschil te laten ontstaan tussen de klassementsrenners. Al kan het wel, dat zagen we een paar dagen geleden nog. De Puerto de Cotos was ook niet echt lastig, toch moest bijna iedereen lossen. Het kan, we zijn bijna drie weken bezig en het wordt waarschijnlijk slecht weer. De hele dag op en af over smalle en slechte wegen, natuurlijk kunnen hier renners in de problemen komen. Roglic is nog lang niet veilig, zeker niet nu zijn ploeg verder gedecimeerd is. Ploegen als Movistar en Astana kunnen voor spektakel gaan zorgen tijdens deze rit, als ze dat willen. Het is alleen zo'n lange rit met veel beklimmingen dat ik denk dat de vluchters al vertrokken zijn tegen de tijd dat het spel op de wagen is. Dus sluiten gewoon weer af met een rit voor de vluchters, omdat er waarschijnlijk niemand het eerste deel van de rit op kop wil rijden. Tenzij Roglic om wat voor reden dan ook al vroeg in de problemen komt, wat alleen kan als hij stiekem toch last heeft van de valpartij van gisteren. Als dat niet het geval is krijgen we waarschijnlijk niet veel te zien, al weet je het met die mogelijk natte afdalingen maar nooit. Ook benieuwd wat Movistar gaat doen, gaan ze na de oorwassing die ze na de vorige rit hebben gekregen verdedigend koersen of juist aanvallend? In principe hebben ze weinig te verliezen en zouden ze bijvoorbeeld Quintana vroeg in de aanval kunnen sturen, dat zou wel een leuke ontwikkeling zijn. Al lijkt Quintana zo slecht bergop te rijden dat zelfs een uitgedunde ploeg van Jumbo die dreiging niet heel serieus hoeft te nemen. Dus komen we weer terug bij de vluchters.
1. Poels. Twan is altijd op z'n best tijdens de laatste bergrit. Hij vertrekt direct vanuit de start en ze zien hem nooit meer terug.
2. Guerreiro. Zo'n gozer die je ineens altijd moet gaan noemen, terwijl je hem de rest van het jaar niet hebt gezien. Schijnt nu plotseling naar allerlei verschillende ploegen te kunnen, dat is nog eens pieken op het juiste moment. Lekker gewerkt Gwereiroe, maar je blijft een anonieme grijze muis met het hoofd van iemand die net is betrapt terwijl hij met het broekje op de enkels naar een pornootje zat te kijken.
3. Rodriguez. Oscar, want hij moet eigenlijk nog wel een keer een rit winnen. Al voorspel ik dus meteen dat hem dat niet gaat lukken. De ene Vuelta is de andere niet.
4. Higuita. Kan zijn dat hij geen ambitie meer heeft na zijn ritoverwinning, kan ook zijn dat hij juist daardoor extra gemotiveerd is. Geen flauw idee. Volgens zijn ploeggenoten is het vooral een probleem om deze kleine dreumes in de vlucht van de dag te krijgen, aangezien we vandaag vrij snel gaan klimmen zou dat toch minder een probleem moeten vormen.
5. Brambilla. Ik vind Brambilla echt een kutrenner van jewelste, daarom noem ik hem nooit. Nu wel, want dankzij mijn gebrek aan objectiviteit heb ik hem een aantal keer ten onterechte genegeerd.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 12:04 schreef showtimer het volgende:
Poels in laatste wiel @:Rellende_Rotscholier

Twan