[Vuelta] Etappe 19: Ávila - Toledo #1

Etapa 19: Ávila - Toledo, 165,2 km

De koers was pas net een paar minuten bezig of AmanuelGebreigzabhierN1Fan kreeg een grote klap te verwerken, Amanuel ligt na een valpartij uit de koers. In een bocht rechtdoor gaan en een verkeersbord dubbel proberen te vouwen is geen aanrader, dat weet Amanuel nu ook. Hij was op weg om als eerste donkere Afrikaan in de top 20 van een grote ronde te eindigen, we zullen nu nog wat langer moeten wachten op dit heuglijke feit. Zonder Amanuel ging de rest verder op een behoorlijk ongecontroleerde manier. De eerste kilometers werd er nogal veel aangevallen, waarbij het eigenlijk alleen Wout Poels was die echt weg wist te rijden. Hij reed de hele eerste klim op kop, terwijl ze achter hem steeds in verschillende samenstellingen naar hem toe probeerden te rijden. In de afdaling van de Puerto de Navacerrada sloot een achtervolgende groep uiteindelijk wel aan bij Poels, met in die groep jongens als Geoghegan Hart, Higuita, Meintjes en bergkoning Bouchard. Richting de volgende klim van de dag viel het in het peloton wat stil, na een snelle openingsfase werd de orde weer hersteld door de Jumbo's. Ze hadden Powless vooruitgestuurd toen Oliveira en Fraile in de aanval gingen, tijdens deze rit zat het tactische plan beter in elkaar. De eerste beklimming van de Morcuera werd daardoor wel vrij saai, er gebeurde voorlopig niet heel veel. Ook de afdaling en het stuk in het dal waren het aanzien eigenlijk niet waard, hoewel we vooraan zagen dat Meintjes en Koch waren weggereden uit de kopgroep. Tijdens de tweede beklimming van de Morcuera werden deze jongens weer ingelopen, terwijl we in het peloton zagen dat Trek begon te rijden. Ik snap nog steeds niet waarom, maar ze deden het echt. Even later nam Astana het commando over en het tempo ging flink omhoog. Meteen bleef er maar een kleine groep over, terwijl de voorsprong van de koplopers gevoelig slonk. Na het werk van zijn ploeggenoten moest Lopez wel wat doen, dus ging hij in de aanval. Hij kreeg een kleine voorsprong, maar reed nooit echt ver weg. Roglic had nog wat knechten over en ook Movistar beschikte over wat manschappen. In de afdaling en het stuk in het dal richting de laatste klim van de dag werd het kleine gat dat Lopez gecreëerd had toch weer gedicht. Ondanks beulswerk van Fraile kwam de groep met Valverde en Roglic toch terug. Lopez had ondertussen wel een groot deel van de voormalige kopgroep ingehaald, iedereen op één man na. In de afdaling van de tweede beklimming van de Morcuera was Sergio Higuita weggereden bij de rest. Hij smeet zichzelf naar beneden en keek niet meer om. Met een voorsprong van ongeveer een minuut begon hij aan de Cotos.

Omdat Lopez weer was gegrepen viel het tempo wat weg in de groep der favorieten. Jumbo reed wel op kop, maar niet echt hard. De voorsprong van Higuita groeide naar anderhalve minuut, het begon er goed uit te zien voor de kleine Colombiaan. Het begon er ook goed uit te zien voor Roglic, zijn ploeg had de situatie onder controle. Al moesten Kuss en Powless wel lossen toen Lopez nog eens in de aanval ging. Ook Quintana en Pogacar kwamen in de problemen, Pogacar blijkt dan toch een mens te zijn. Voor Lopez het signaal om door te rijden, met Valverde, Roglic en Majka in zijn wiel. De mogelijkheid om dichter bij het podium te komen was er plotseling, dus zette hij alles op alles om Quintana en Pogacar op een zo groot mogelijke achterstand te zetten. Op de klim leek Pogacar de schade te kunnen beperken, maar na de klim volgde er een vlak stuk van zeven kilometer. Daar begaf de brommer van de Sloveen het helemaal, hij werd bijgehaald door een groepje met daarin Quintana en Meintjes. Higuita had ondertussen nog steeds een voorsprong van een kleine minuut, hij gooide zich nog eens naar beneden in de afdaling van de Navacerrada. Lopez deed alles wat hij kon en Roglic nam daarachter een paar keer over, maar veel dichter kwamen ze niet. In de laatste kilometers van de rit ging het vals plat omhoog en daar leek Higuita wat stil te vallen, maar gelukkig hield hij vol tot het eind. Met een kleine voorsprong kwam hij na een buitengewoon knappe solo van meer dan 50 kilometer als eerste aan in Becerril de la Sierra. Een fantastische overwinning voor de jonge Colombiaan, het is hem gegund. Roglic won daarachter het sprintje voor de tweede plaats en pakte nog wat bonificatieseconden mee waardoor hij iets uitliep op Valverde en de rest. Quintana en Pogacar verloren meer dan een minuut, de rest verloor nog veel mee. Als we naar het algemeen klassement kijken zien we dat Lopez goede zaken heeft gedaan, hij is Pogacar voorbij en komt dicht in de buurt van Quintana. Het podium lonkt. Roglic kan ondertussen alweer een dag afstrepen, nog twee lastige dagen te gaan.

De eerste van die twee lastige dagen lijkt op papier niet zo lastig te zijn. Het lijkt een relatief vlakke rit van Ávila naar Toledo, met slechts 1700 hoogtemeters. Normaal komt een sprintersrit in de Vuelta wel aan minimaal 2000 hoogtemeters, maar dat zelfs nu niet eens. Toch kunnen we meteen een paar kanttekeningen plaatsen. Het weer kan hier net als in Guadalajara een rol gaan spelen, bovendien is de finale behoorlijk lastig. Na een technisch rondje in en rond Toledo moeten we in de laatste kilometer behoorlijk steil omhoog in een straat waar kasseien liggen. De Spanjaarden hebben weer wat moois weten te verstoppen in het parcours.




Ávila is de plaats van vertrek, een stad met 58.000 inwoners in Castilla y León. Ávila is bovendien de hoofdstad van de gelijknamige provincie, waarbij als verdere bijzonderheid wordt aangetekend dat het de hoogstgelegen provinciehoofdstad van Spanje is. Sowieso is het met 1127 meter boven zeeniveau een van de hoogstgelegen steden van Spanje, voor zover iemand daar waarde aan hecht. Ávila is vooral bekend vanwege de stadsmuren. Die muren zijn in totaal meer dan 2,5 kilometer lang, het oude stadscentrum is volledig omringd. Naast de stadsmuren valt natuurlijk ook de kathedraal op, vooral omdat deze deel uitmaakt van de stadsmuur. Het geheel staat natuurlijk op de werelderfgoedlijst van UNESCO, ook de 100 andere kerken van Ávila prijken op de lijst. Het is een mooie, prachtige stad. Ook in het oude centrum valt er genoeg te zien, het draait hier niet alleen om de muren. Als je die muren van een afstandje goed wil bekijken moet je naar de mirador de Los Cuatro Postes, vanaf deze locatie is het zicht op de stad schitterend. Ávila is een stad met een grote historie in de Vuelta, de koers kwam hier enorm vaak langs. Voor het laatst in 2015, toen werd een rit die naar de vluchters ging gewonnen door Alexis Gougeard. De potige Fransoos was toentertijd iets beter in vorm, de laatste tijd lijkt het nergens op. In 2015 gingen we naar Ávila daags voor de rit die we gisteren grotendeels hebben afgewerkt. In de lastige finale wist Tom Dumoulin een paar seconden weg te rijden van Aru, toen dachten we nog dat hij eventueel de Vuelta kon winnen. In alle jaren tussen 2015 en 1999 was een aankomst in Ávila een prooi voor de vluchters. Zo zagen we onder meer Phil Deignan, Luis Perez, Nicki Sorensen en Vicente Garcia Acosta hier winnen. Dat was totaal anders in 1999, toen zagen we een magistrale demonstratie van Frank Vandenbroucke. Zodra de straat omhoog begon te lopen in Ávila reed Vandenbroucke weg op de kasseien. Niemand kon hem volgen, op grootse wijze haalde hij de overwinning binnen. Dit deed hij vooral om indruk te maken op de vrouw waar hij gedurende die Vuelta verliefd op werd, enfin, dat verhaal mag bekend verondersteld worden. Ávila is ook de geboortestad van Jesus Hernandez, een van de boezemvrienden van Alberto Contador. Dankzij zijn vriendschap met Contador was Jesus veel te lang prof. Hij werd overal mee op sleeptouw genomen en zelfs na zijn carrière gaat dat door. Jesus is momenteel ploegleider bij Kometa, de opleidingsploeg van de broers Contador en Basso. Ook Julio Jimenez is afkomstig uit Ávila, deze man die drie keer de bolletjestrui won in de Tour had als bijnaam de uurwerkmaker van Ávila. De renners gaan van start in een willekeurig straatje in het centrum van Ávila, op de achtergrond zien ze de imponerende stadsmuur al liggen. Ook een van de bekende stadspoorten ligt in het zicht, de Puerta del Carmen. In totaal zijn er negen poorten, 88 torens en 2500 kantelen. De muren hebben een dikte van 3 meter en een gemiddelde hoogte van 12 meter en je kan over de helft van deze muren lopen. Pik je toch weer even mee.




Tijdens de neutralisatie rijden de renners een rondje door het prachtige middeleeuwse Ávila. Buiten de stad komen we buiten de bekende toegangsweg van en naar Ávila terecht. Zodra de rit officieel begint gaan we meteen klimmen naar de top van de Alto de la Paramera, de klim die meestal van de andere kant bedwongen wordt als er een rit aankomt in Ávila. Dat was in 2015 zo, in ieder geval. Nu gaan we dus van de andere kant omhoog, over een enorm brede weg. Van de andere kant is de klim al niet zo interessant, maar dit stelt helemaal niets voor. Het gaat een kleine 13 kilometer omhoog aan 2,7% gemiddeld, heel imponerend is het niet. Direct vanuit de start gaat het na een paar vlakke meters aan 5,8% omhoog. Daarna volgt er een kilometer aan 6,5%, waarna de klim weer afzwakt. We rijden over een kaarsrechte weg door een volkomen leeg landschap, de wind kan tijdens deze aanvangsfase ook weer een rol gaan spelen. Na een vlakke kilometer en twee kilometer in licht dalende lijn gaat het daarna weer een kilometer aan 4% omhoog. Vervolgens is het weer een kilometer vlak, waarna het zowaar een keer aan 7% omhoog gaat. Na een kilometer aan 4% gaat het daarna weer kort een kilometer naar beneden, waarna het na een vlakke kilometer nog een tijd aan 4% omhoog zal gaan richting de top van de klim. Die top bereiken we na 13 kilometer, de waarschijnlijk vrij betekenisloze beklimming van de derde categorie zit er dan op. Een paar sterke vluchters kunnen op de paar steilere stroken misschien wegrijden, verder hoeven we hier denk ik niet veel actie te verwachten. Tenzij het waait, dan kun je maar beter wel op je hoede zijn. Na de klim gaat het vervolgens een kilometer of 17 naar beneden, nog steeds over dezelfde brede weg. De eerste paar kilometer van de afdaling gaat het tussen de 4 à 6% naar beneden, over een behoorlijk rechte weg. Niet echt een boeiende afdaling dus, maar onderweg passeren we wel een boeiend dorp. Na 21 kilometer koers rijden we door El Barraco, een heus wielerbolwerk. In de jaren '80 richtte Victor Sastre hier een wielerschool op, die werd vernoemd naar Angel Arroyo. Arroyo was afkomstig uit El Barraco en hij was lang het bekendste wielerexponent van deze stad dankzij een tweede plaats in de Tour van '83. Hij won ook bijna de Vuelta van '82, maar door een positieve dopingtest kreeg hij tien minuten tijdstraf en werd hij slechts 13e, in plaats van eerste. Bij de fietsschool zijn meerdere bekende renners opgeleid, waaronder Jose Maria Jimenez. De geliefde en betreurde Chava was ook afkomstig uit El Barraco en kon dus een goede opleiding genieten in zijn eigen dorp. Een aantal jaar reed hij de sterren van de hemel, tot zijn depressies en verslavingen de overhand begonnen te krijgen. Het liep helaas al heel snel bijzonder slecht af. In de jaren na Jimenez werden ook Mancebo en Lastras opgeleid in El Barraco, hoewel ze allebei niet uit het dorp afkomstig zijn. Ook Carlos Sastre, de zoon van Victor, heeft hier zijn opleiding genoten. Hij groeide op in een voorstad van Madrid, maar trok op zijn 18e naar El Barraco om wielrenner te worden. Dat is best aardig gelukt, dunkt me zo. Tegenwoordig resideert Sastre overigens in Ávila, de startplaats van vandaag. En dan komt de moeder van Pierre-Emerick Aubameyang ook nog eens uit El Barraco!




Ook jongens als Oscar Pujol, Diego Rubio en Jaime Roson zijn bekend met deze omgeving, zij werden eveneens door Victor Sastre opgeleid. Victor schijnt nogal anti-doping te zijn, maar die boodschap is dan in ieder geval bij Jaime Roson niet echt aangekomen. Enfin, buiten El Barraco dalen we nog een kilometer of acht verder over een brede weg. Het wordt iets bochtiger, maar deze afdaling blijft enorm eenvoudig. De percentages worden ook steeds lager, aan het eind van de afdaling is het praktisch vlak. Beneden komen we uit bij het Embalse de Burguillo, de renners rijden via een smal bruggetje over dit stuwmeer heen. Daarna komen ze op een bochtige weg langs het meer terecht, de komende tien kilometer zal het een paar keer op en afgaan terwijl we wat draaien en keren. Na een tijdje over een brede weg gereden te hebben pakken we aan de rechterkant de afslag, waarna we de hoofdweg verlaten en via een alternatieve route verder gaan rijden. Deze weg is pas echt bochtig, we blijven continu bezig met draaien en keren langs de boorden van het meer. Het is een vrij slecht weggetje ook, tijdelijk althans. Na een tijdje slaan we rechtsaf en rijden we over de dam van het stuwmeer, aan de andere kant van het meer rijden we over een betere weg verder. Vervolgens gaat het tot aan El Tiemblo een keer of zeven kort omhoog, meestal op een niet echt indrukwekkende manier. We rijden wel door een mooie omgeving, zo langs het water. Veel groen hier, en veel rotsen. Aan het eind van deze weg komen we uit in El Tiemblo, waar we het stuwmeer achter ons laten. In het centrum van El Tiemblo liggen er kasseien op de renners te wachten, kunnen ze vast oefenen. Al kun je deze steentjes niet vergelijken met die in Toledo, zeker omdat het in El Tiemblo ook nog eens licht naar beneden gaat. Een vrij bochtige en technische passage, het peloton zal blij zijn als buiten het centrum een geasfalteerde weg in beeld verschijnt. Die geasfalteerde weg gaan we de komende tien kilometer volgen, tot in San Martin de Valdeiglesias. Het gaat tien kilometer lang zo goed als rechtdoor over een weg die alleen een paar keer onderbroken wordt door een rotonde. Buiten El Tiemblo gaat het drie kilometer een beetje vals plat omhoog, zonder erg. Daarna gaat het twee kilometer naar beneden, waarna het richting San Martin weer heel minimaal vals plat omhoog zal lopen. We rijden door terrein dat niet helemaal open is, er staan hier redelijk wat bomen. Toch kan de wind hier wel aardig hard blazen, maar zonder wind wordt dit een saai deel van de rit. San Martin de Valdeiglesias bereiken we na 51 kilometer, ze hebben hier een kasteel.



We hebben inmiddels Castilië en Leon verlaten en bevinden ons weer in Madrid, het is maar dat je het weet. De passage in San Martin de Valdeiglesias is redelijk bochtig, we komen ook weer wat rotondes tegen. Buiten de stad rijden we een kilometer of 17 vooral rechtdoor richting Sotillo de la Adrada. De weg is breed en een aantal kilometer zo goed als vlak, al begint het na een tijd wat vals plat omhoog te lopen. Na een rotonde komen we uit in Navahonda, waarna het een kilometer of vijf een beetje omhoog gaat. Alleen de laatste kilometer van deze vijf is het een klein beetje spannend, dan gaat het tijdelijk aan een procentje of vijf omhoog. Na de klim, die richting het einde zelfs nog wat steiler wordt, komen de renners uit bij een rotonde. Voorbij deze rotonde gaat het een kilometer of drie in licht dalende lijn rechtdoor verder, terwijl we ons in een behoorlijk groene omgeving bevinden. Veel bomen hier, de wind staat tijdelijk buitenspel. Na nog een paar vlakke kilometers en de doortocht in een paar kleine dorpjes komen we na 70 kilometer koers uit in Sotillo de la Adrada. In dit stadje slaan de renners linksaf, waarna ze over een weg met een aantal rotondes koers zetten richting het zuiden. Ook weer een brede weg, maar deze is een stuk bochtiger. Glooiender ook, het gaat de komende kilometers wat op en af. Na een vlak stuk van twee kilometer gaat het een kilometer omhoog aan 5%, daarna volgt er een korte afdaling en een vlak stuk waarna we nog eens vier kilometer mogen klimmen. Langs het Spaanse struikgewas gaat het vier kilometer aan ongeveer 4% omhoog. Na dit niet zo boeiende klimmetje gaat het na een vlakke kilometer ook weer vier kilometer naar beneden, richting Cenicientos. Totaal geen interessante afdaling, net zoals Cenicientos ook niet echt een boeiend dorp is. Al hebben ze hier in de heuvels buiten het dorp wel een opvallende steen staan, de Piedra Escrita. Een granieten steen met Romeinse inscriptie, gaaf! Buiten Cenicientos fietsen we enigszins richting de steen, maar we komen er niet langs.



De weg die we volgen voorbij Cenicientos is een bochtige, de bochten volgen elkaar zonder moment van rust op. Het is een paar kilometer zo goed als vlak, waarna er weer een nieuw stuk in dalende lijn volgt. Een kilometer of vier gaat het op niet al te heftige wijze naar beneden, terwijl we Madrid verlaten en Castilla-La Mancha betreden. Dit stuk in dalende lijn kent na een volkomen recht begin toch nog een paar lichtelijk uitdagende bochtjes, vlak voor we Paredes de Escalona bereiken. Vlak voor we dit dorp binnenrijden zien we vanaf iets grotere hoogte in de verte al een dorre woestenij liggen, daar moeten we na Paredes de Escalona doorheen gaan fietsen. Buiten het dorp gaat het vier kilometer zo goed als rechtdoor, terwijl er in de omgeving totaal niets is. Een paar verdwaalde bomen en dor gras, dat is het. Aan het eind van deze volledig vlakke weg komen we uit in Escalona, na 96 kilometer koers. In Escalona gaat het na een bocht naar rechts een paar meter naar beneden, vervolgens rijden we langs de restanten van een oude stadsmuur. Niet veel later komt ook het lokale kasteel in beeld, we fietsen direct naast dit opvallende bouwwerk. De kant van het kasteel die de renners gaan zien is mooi, maar ook de andere kant mag er zijn. Je zou het niet zeggen als je in het dorp rondrijdt, maar het ligt op een heuvel naast de rivier Alberche. Het kasteel torent hoog boven de rest van de omgeving uit. We hebben inmiddels 96 kilometer afgewerkt, voorbij het kasteel slaan we even verderop scherp linksaf waarna we via een wat smallere brug over de rivier rijden. Aan de andere kant van de brug slaan de renners rechtsaf, vervolgens rijden ze 12 kilometer min of meer rechtdoor over een brede weg richting Maqueda. Deze weg is niet volledig vlak, na een vlakke kilometer gaat het drie kilometer vals plat omhoog. Vervolgens gaat het kort naar beneden, waarna het nog eens een kilometer of vier vals plat omhoog gaat. Het terrein is hier weer wat meer open, als het waait kan dat weer invloed gaan hebben. Omdat ik me niet kan inhouden heb ik maar even gekeken, in deze omgeving gaat het waarschijnlijk waaien én regenen. Staat op een bepaald moment nog schuin in de rug ook. Misschien krijgen we wel weer waaiers, zou natuurlijk fantastisch zijn. Kan iemand Eddy en de Nier bellen? Vlak voor we Maqueda binnenrijden slaan we linksaf, daarna rijden we rechtdoor dit dorpje in. Naast een opvallende kerk hebben ze ook hier een kasteel, waar tegenwoordig blijkbaar de Guardia Civil zit. Daardoor is het buitenste deel van het kasteel goed bewaard gebleven, ik weet alleen niet echt wat ze met het binnenste gedeelte gedaan hebben.




Inmiddels hebben de renners 110 kilometer afgewerkt, het is nog iets meer dan 50 kilometer fietsen tot de finish. Na de tocht door Maqueda komen de renners uit bij een rotonde, waar ze linksaf slaan. Direct daarna volgt de volgende rotonde, waar ze rechtdoor mogen. Vervolgens rijden we weer een aantal kilometer rechtdoor langs de weidse velden. Het terrein ligt hier weer volledig open, terwijl de wind ook hier goed zou kunnen staan. Na vier kilometer rechtdoor gereden te hebben over een weg die steeds wat vals plat omhoog gaat komen de coureurs kort achter elkaar twee rotondes tegen. Bij de eerste gaan we rechtdoor, bij de tweede meer naar links. Daarna rijden we rechtdoor richting Val de Santo Domingo, nog steeds over een weg die wat vals plat omhoog gaat. Buiten het dorp gaat het nog een kilometer langer vals plat omhoog, we rijden nog steeds rechtdoor. Ook als het twee kilometer naar beneden gaat verschijnen er geen bochten. Het eerstvolgende obstakel is een rotonde, net buiten Torrijos. Na deze rotonde rijden we rechtdoor het dorp in, waar er nog meer rotondes op de renners wachten. Een stuk of zeven, in een paar kilometer tijd. Altijd lachen, natuurlijk. Er zitten wel een paar mooie rotondes tussen, met hele kunstwerken in het midden. Als je het doet moet je het ook goed doen, dat spreekt voor zich. Buiten Torrijos slaan we bij de laatste rotonde rechtsaf, we rijden een paar meter omhoog over een viaduct en daarna gaat het 2,5 kilometer rechtdoor tot aan de volgende bocht. Ook hier is het terrein weer open, alsof het verboden is iets met dit stukje Spanje te doen. Als we de volgende bocht bereiken slaan we linksaf, er wordt nu koers gezet richting de tussensprint van de dag. De komende zeven kilometer rijden we over een bijna volledig rechte weg in licht dalende lijn door de kale Spaanse velden. Ook hier kan de wind weer gunstig staan, ik begin voorzichtig de naam Jon Aberasturi door te strepen. Na de vrij lange tocht door het Spaanse niets komen we na 134 kilometer uit in Albarreal de Tajo. In dit nietszeggende dorpje vindt op 31 kilometer van de streep de tussensprint plaats. Een sfeerbeeld van de omgeving waar de renners zich nu bevinden:



De passage in het dorp zelf is wat bochtiger en smaller, er liggen hier ook wat vervelende drempels. Gelukkig is het maar een klein dorp, dus bevinden we ons al snel weer in de Spaanse velden. De komende twee kilometer is de weg iets bochtiger, maar na een bocht naar links gaat het weer vrolijk drie kilometer rechtdoor langs het niets. Of nouja, er is wel iets. We fietsen in de buurt van de Taag, de langste rivier van Spanje. Tajo, in het Spaans. De rivier gaan we de komende kilometers volgen, het terrein wordt daardoor iets groener en het gaat ook een paar keer op en af. Aan het eind van het stuk rechtdoor slaan we linksaf een weg in die omhoog begint te lopen. Na een steile strook is het even vlak, waarna het vervolgens twee kilometer aan iets meer dan 3% omhoog gaat. Niet heel boeiend, toch vervelend voor de sprinters. Na dit klimmetje gaat het een kilometer of drie naar beneden over een enorm brede en niet al te bochtige weg, we rijden het land van de wijngaarden binnen. Als de afdaling voorbij is zal het een kilometer of drie zo goed als vlak zijn, tot we weer eens op een rotonde stuiten. Hier gaan we schuin naar links, waarna we een tijdje praktisch naast de Taag gaan fietsen. Deze weg is mooi, aan de ene kant zie je de rivier en aan de andere kant een aantal rotswanden. Het is hier ook relatief vlak, op een kort klimmetje van een halve kilometer na. Op deze weg komen we ook weer een rotonde tegen, verder gaat het wel drie kilometer zo goed als rechtdoor. Aan het eind van deze weg slaan we bij de volgende rotonde linksaf, daarna rijden we een kilometer rechtdoor tot aan de volgende rotonde. Een halve kilometer verder komen we de volgende rotonde tegen, ook hier gaan we weer rechtdoor. Daarna rijden we over een brug de stad Toledo binnen, de finale kan beginnen.



Aan de andere kant van de brug komen we meteen de volgende rotonde tegen. Hier moeten we naar links, waarna we bij de volgende rotonde die bijna direct volgt naar rechts gaan. Het wordt een technische en bochtige finale, al mogen de renners na deze rotonde bijna een kilometer rechtdoor rijden over een brede en vlakke weg. Het peloton bevindt zich op een kilometer of tien van het eind, het rondje door Toledo is best lang. Na het rechte stuk komen we weer uit bij twee rotondes, bij de eerste gaat het rechtdoor en bij de tweede schuin naar rechts. Na deze bocht gaat het een halve kilometer omhoog aan 4%, terwijl we langs het Hospital de Tevera rijden, een eeuwenoud ziekenhuis dat eerder op een klooster lijkt. We komen weer een rotonde tegen en slaan rechtsaf, waarna we de stadsmuren en de stadspoort van Toledo in beeld zien verschijnen. Vrij snel slaan we weer rechtsaf, waarna we uitkomen bij een rotonde waar we rechtdoor moeten. Vervolgens rijden we in dalende lijn de stad weer uit over een opvallend gekleurde brug. Aan het eind van de brug slaan de renners linksaf, daarna rijden ze over een bochtige weg langs de oude Puente San Martin. De weg begint vrij snel omhoog te lopen, op vijf kilometer van het eind gaat het na een stukje vals plat plotseling 500 meter omhoog aan 10%, toch vrij vervelend. Na een bocht naar links komen we uit bij een rotonde, waar we schuin linksaf slaan. We komen op de bochtige en glooiende panoramaweg terecht, waar we links steeds een mooi uitzicht hebben over de stad. De weg is een halve kilometer vrij vlak, waarna er een korte afdaling volgt. Vervolgens gaat het een meter of 300 omhoog aan 6%, waarna er een uitlopertje vals plat omhoog volgt. Op een kilometer of vier van het eind gaan we naar beneden duiken, in het begin komen de renners meteen een scherpe bocht naar links tegen. Langs de Taag komen ze nog een aantal bochten tegen, maar erg lastig is het niet. Het blijft naar beneden gaan, ook als we op twee kilometer van het eind rechtsaf slaan. We komen uit bij een rotonde, waar we rechtdoor gaan. Dit brengt ons naar de volgende rotonde, waar een terugdraaiende bocht naar links volgt. Over een brede en vlakke weg rijden we de stad weer in, waarna we bij de volgende rotonde linksaf slaan. Na een flauwe bocht naar links en eentje naar rechts betreden we de laatste kilometer, de lastige laatste kilometer. De weg begint al voorzichtig omhoog te lopen, na de bocht naar rechts rijden we ook al een paar meter of de steentjes. Als we bij een splitsing van de weg rechts aanhouden mogen we weer tijdelijk over het asfalt rijden, terwijl de weg stevig omhoog loopt. Na een scherpe, terugdraaiende bocht naar rechts verruilen we het asfalt definitief voor de steentjes, terwijl het steeds steiler omhoog begint te lopen. In totaal komen we in deze laatste kilometer aan 700 meter aan 8%, waarvan 500 op kasseien. Alsof dat nog niet lastig genoeg was is het ook nog eens erg technisch. Na de bocht naar rechts slaan we niet veel later twee keer kort linksaf, waarna we onder een tunneltje doorrijden. Een paar meter later rijden we over deze tunnel heen, na een lange doorlopende bocht naar links. Eenmaal boven slaan we nog een keer linksaf en dan gaat het in de laatste meters nog een keer steil omhoog, nog steeds over de stenen. Spectaculair, maar of het helemaal verantwoord is...





Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: We zijn in Toledo vanwege één persoon in het bijzonder. Natuurlijk, Federico Bahamontes. De Adelaar van Toledo is de enige reden dat we hier zijn. Dit jaar vieren we het feit dat hij zestig jaar geleden de Tour won. Volgens de lokale burgemeester is Bahamontes onvermijdelijk. Een van de meest iconische figuren uit de sport, degene die Toledo decennia lang op de kaart heeft gezet. En dan schijnt het nog een aardige man te zijn ook, daarom speciaal voor hem weer eens een aankomst in Toledo. Bahamontes is tegenwoordig 91 jaar, voor een wielrenner is dat bijzonder oud. Ter ere van zijn persoontje staat er ook een standbeeld langs de panoramaweg waar de renners in de finale passeren. Al schijnt het zo te zijn dat niet iedereen fan is van Bahamontes, het standbeeld staat er pas een paar dagen weer nadat het wegens vandalisme gerestaureerd moest worden. Toledo is een stad met 84.000 inwoners, gelegen in het absolute hart van het Iberisch schiereiland. Tactisch gesitueerd aan de Taag werd het al snel een belangrijke stad, tegenwoordig is het de hoofdstad van de provincie Toledo en de regio Castilla-La Mancha. Toledo is een van de oudste steden van Spanje, alle bevolkingsgroepen zijn hier dus zo ongeveer geweest. Het was de hoofdstad van de Iberische Carpetani, later kwamen de Romeinen langs en daarna was het onder de Visigoten opnieuw hoofdstad. Ook de Moren kwam hier op bezoek en later is het zelfs nog een zelfstandig koninkrijk geweest, dat floreerde door wapenfabricage, en de zijde- en wolindustrie. Volgens de burgemeester is Toledo goddelijk, groots, eeuwig, monumentaal en altijd Toledo. Dat zijn teksten. Daarna gooit ze er nog een hoop superlatieven uit, het is een enthousiast vrouwtje. Al valt dat wel te begrijpen, want Toledo is een belachelijk mooie stad. Vergelijkbaar met Ávila, ook hier komen we veel stadsmuren en stadspoorten tegen. Daarnaast beschikken ze hier ook over een kicken kathedraal en tal van andere kerken. Kloosters, ziekenhuizen, bruggen, qua pracht en praal houdt het niet snel op. Het Alcázar van Toledo is ook de moeite waard, gelegen op het hoogste punt van Toledo. Er staan ook wat paleizen hier, Palacio de Galiana is bijvoorbeeld de moeite waard. Gooi er nog een sloot musea bij en je bent zo ongeveer klaar. Door alle verschillende overheersers kom je in Toledo ook veel verschillende bouwstijlen tegen. Gotisch, renessaince, mudejarstijl, het kan hier allemaal. KUNST, staat met hoofdletters in het roadbook. Toledo is gewoon heel erg mooi, is de korte samenvatting. Niet voor niets staat de hele zooi op de werelderfgoedlijst van UNESCO.



Oja, de Vuelta is best vaak in Toledo geweest. Acht aankomsten, de laatste in 2010. Toen won Gilbert na een lastige finale, wel een andere finale dan nu. Een jaar eerder won David Millar een tijdritje in deze stad en een jaar daarvoor won Bettini een rit in lijn. Plots zaten we drie jaar achter elkaar in Toledo, terwijl we de 20 jaar daarvoor en de bijna tien jaar daarna hier niet meer zijn geweest. Goed, dat verder terzijde. In startplaats Ávila wordt het niet echt goed weer. Overdag slechts 19 graden, veel kans op regen en een redelijk stevige bries vanuit het oosten. Tijdens het begin van de rit staat de wind dus vooral tegen of schuin op kop, het nodigt niet direct uit tot een snelle aanvangsfase. Gedurende de rit komt de wind steeds gunstiger te staan, terwijl het ook steeds harder gaat waaien. In combinatie met de regen kan het daardoor wel eens een verraderlijke rit worden. We rijden vaak genoeg door open gebieden, over brede en rechte wegen. Het kan zomaar een keer ergens gaan breken als er een ploeg bij de zaak is. Roglic heeft dus een dik probleem. In Toledo wordt het iets warmer, 24 graden in de middag. Wel redelijk veel kans op regen ook, het gaat waarschijnlijk een natte dag worden. Redelijk veel wind, ook vooral uit het oosten. Kan zorgen voor een iets tragere finale. Ik zou zeggen dat vooral het middelste gedeelte van de rit een verhoogd risico op waaiers met zich meedraagt, van het begin en het eind hoeven we het niet te hebben. De vrij korte rit begint relatief laat, om 13:34. Sporza en Eurosport zijn er om 15:00 bij, zoals we gewend zijn. De aankomst wordt verwacht tussen 17:24 en 17:48, zou het wat uitmaken?



Dit is nog best een ingewikkelde rit om te voorspellen. Om meerdere redenen. Deel 1: Het weer. Wat gaat het weer doen? Als het echt hard gaat regenen en waaien dan wordt dit een totaal andere rit. Als de weerberichten een beetje kloppen gaan we een paar keer wind vanuit een gunstige richting krijgen terwijl het terrein open is. Kans op waaiers dus. Als dat zo is gaan we weer naar een masterclass van Quick Step kijken en krijg je een verloop zoals in de rit naar Guadalajara. Mocht het niet hard of niet gunstig waaien en mocht het met die regen ook meevallen dan krijg je een wat makkelijker te voorspellen rit. Hoewel het nog steeds niet makkelijk is, want dan komen we uit bij deel 2: de aankomst. Die is nog best wel lastig, het is maar de vraag of de sprinters dat gaan overleven. Het zal vooral een kwestie van positionering zijn, als je in die laatste kilometer te ver van achteren zit ben je meteen klaar. Zoveel bochten en dan gaat het ook nog omhoog over steentjes, je moet vooraan zitten. Bennett kan dit net wel of net niet aan, daar valt geen peil op te trekken. Toch verliest hij het qua ploeg alleen al van Quick Step, dat is wel duidelijk. Ik denk dat die ploeg nog een keer het kleed naar zich toe gaat trekken.
1. Gilbert. Net als in 2010, andere aankomst maar de benen zijn net zo goed. Kan op meerdere manieren winnen. Als we weer gaan waaieren zit hij mee, als het een pelotonsprint wordt kan hij hier ook z'n ding doen. Deze rit had hij blijkbaar vooraf ook al aangestipt.
2. Aranburu. Een perfecte aankomst voor Alex. Als het weer hem tenminste een beetje gunstig gezind is. Als we waaiers krijgen zit hij samen met de rest van z'n ploeg in de allerlaatste waaier, vlak voor de bezemwagen. Kans is dus groot dat dit nergens op slaat. En als het niet waait dan gaat het wel mis met de positionering. Nee, dit wordt niets. Waarom doe ik dit?
3. Valverde. Ja lijkt me wel lachen.
4. Bennett. Nee, natuurlijk niet. Maar anders moet ik Boasson Hagen noemen en daar begin ik niet meer aan.
5. Van der Sande. De altijd onsympathieke Tosh van der S. met de verkeerd ingevulde formuliertjes. Wat een lul.

quote:

Op vrijdag 13 september 2019 10:40 schreef showtimer het volgende:

[..]

Is dat Bert op de audio?

Absoluut.

Goede moves wel weer van de capibara. Parodie op een coureur.

quote:

Op vrijdag 13 september 2019 13:58 schreef hhh38 het volgende:
Waarom gaat die kut Arend nou weer in de vlucht zitten.

Lijkt me niet strafbaar.

quote:

Op vrijdag 13 september 2019 14:10 schreef TheArt het volgende:

[..]

Ik zie niet echt in wie hier volle bak achteraan gaat rijden. Alleen Bora zou kunnen nu Archbold gelost is, maar of die de hele dag op kop gaan rijden voor een tricky aankomst voor Bennett waag ik te betwijfelen.

Je houdt verder geen rekening met het weer?

quote:

Op vrijdag 13 september 2019 14:18 schreef Slobeend het volgende:

[..]

De wind staat niet zo gunstig voor waaiers. ZO.

Hoe kom je bij ZO?