[Vuelta] Etappe 14: San Vicente de la Barquera - Oviedo #1

Etapa 14: San Vicente de la Barquera - Oviedo, 188 km

Etappe 13 kende een bijzondere start. De renners reden direct vanuit het vertrek een rondje over het heilige gras van San Mamés, een vrij bijzonder tafereel. De renners uit Biskaje kregen een shirt van Athletic Club en mochten voor het peloton uitrijden. Een bijzondere dag dus voor Omar Fraile, Jonathan Lastra en Mikel Bizkarra. Een van de renners van Trek maakte dan weer van de gelegenheid gebruik door naar de penaltystip te fietsen en deed alsof hij een penalty ging nemen, hilariteit alom. Buiten het stadion reden de renners nog een tijd door Bilbao, waarna buiten de stad de rit echt begon. Het duurde even voor er een groep vertrokken was, maar uiteindelijk reed er een grote groep van een man of 30 weg. Zo'n grote groep werkt vaak slecht samen en dat zagen we eigenlijk meteen toen de rechtstreekse uitzending begon. De ene demarrage na de andere volgde, iedereen probeerde van iedereen weg te rijden. Ondanks het gebrek aan organisatie liep de voorsprong toch op, aangezien Jumbo-Visma niet echt strak aan het controleren was. Op de Puerto de Alisas liep de voorsprong op naar acht minuten, terwijl vooraan Hector Saez het voor elkaar kreeg om weg te rijden. In de afdaling van de Alisas liep zijn voorsprong snel op, richting de volgende klim van de dag had hij bijna twee minuten voorsprong op de achtervolgende groep. In die achtervolgende groep zaten veel nerveuze baasjes, zoals Higuita en Bouchard. Deze heren konden zich niet echt bedwingen en gingen samen achter Saez aan, wat verspilde energie bleek te zijn. Op de twee volgende beklimmingen wist Saez zijn voorsprong te behouden, terwijl we in het peloton ineens Astana op kop zagen rijden. Van acht minuten liep de voorsprong van de koploper snel terug naar vijf minuten, we zouden misschien toch nog een rit voor de klassementsrenners gaan krijgen.

Op de top van de voorlaatste klim kwam Saez als eerste boven. Achter hem kwam een minuut later Armirail boven, terwijl de rest van de achtervolgers op twee minuten ging. In aanloop naar de loodzware slotklim kwam Armirail steeds dichter, terwijl ook het peloton steeds dichter kwam. De accordeon plooide in elkaar, zo noemen ze dat dan geloof ik. De nerveuze Bouchard besloot ondertussen op kop te gaan rijden in de achtervolgende groep, in een poging Latour op een zo goed mogelijke manier af te zetten aan de voet van de slotklim. Op die slotklim kwam Armirail vrij snel bij Saez, de immens lange solo van de man van Euskadi-Murias hield daar op. Armirail ging solo verder en dat leek een tijd goed te gaan, totdat hij op de steile stroken begon te zigzaggen. Vanuit de achtegrond stoomde Latour op, hij liet jongens als Guerreiro, Higuita en Brambilla achter zich. Het peloton was ondertussen heel erg dicht gekomen, het zou erom gaan spannen voor de dagzege. Met een kilometer of drie te gaan had Latour nog een minuut voorsprong over, iets wat voldoende leek. Nadat alle knechten van Astana waren opgesoupeerd besloot Quintana in de aanval te gaan. Hij kreeg in eerste instantie wat voorsprong, maar Pogacar reed even later het gat dicht. Daarna viel het stil in het groepje, waardoor de voorsprong van Latour stabiliseerde. Dat was niet naar de zin van Pogacar, hij gooide er nog eens een versnelling uit. Quintana moest er direct af en even later volgde Lopez. Alleen Roglic en Valverde bleven over, maar niet veel later moest de oude Spanjaard ook lossen. We hielden twee Slovenen over aan het front, die in sneltreinvaart richting Latour reden. Op anderhalve kilometer van de streep werd de Fransman bijgehaald en ze lieten hem ook direct achter. De voorsprong op de achtervolgers liep snel op, het Sloveense wielrennen komt van een andere planeet.

Na een kort stukje afdaling volgde er een bochtige finale, waar Roglic niet meer aandrong. Hij liet de ritoverwinning aan zijn jonge landgenoot, je weet maar nooit waar het goed voor is. Roglic was meer dan tevreden met de opgebouwde voorsprong op de rest, dankzij de bonificatieseconden loopt hij meer dan een halve minuut uit op Valverde en Quintana. Lopez verloor zelfs een minuut, de strijd om de eindzege lijkt niet echt meer een strijd te zijn. Als Roglic op de fiets blijft zitten is de koers waarschijnlijk al beslist, of er moeten nog hele vreemde dingen gaan gebeuren. De grootste dreiging komt misschien nog wel van landgenoot Pogacar, wat een buitenaards talent is dat. Ik heb dit nog nooit gezien, zelfs Bernal was niet zo goed tijdens zijn eerste grote ronde. Als hij dit door kan trekken tot in Madrid heeft de rest de komende jaren een dik probleem. Movistar en Astana krijgen na de harde klap op Los Machucos een dag om na te denken, een dag om te bezinnen. We gaan van de Cantabrische kust naar Oviedo rijden, over een relatief vlak parcours. Wellicht een kans voor de sprinters, al kan het ook zomaar weer een dag voor de vluchters zijn. In ieder geval een snipperdag voor de klassementsrenners, de blik kan gericht worden op de twee bergritten in Asturië die na deze rit gaan volgen.




Voor de derde keer in de historie van de Vuelta gaat er een rit van start in San Vicente de la Barquera. Al denkt de lokale burgemeester dat het pas de tweede keer is, hij heeft in 2008 of in 2013 duidelijk niet goed opgelet. In 2008 ging hier een rit van start met aankomst boven op de Angliru, waar Alberto Contador won. In 2013 gingen we net als nu naar Oviedo, al kwamen we toen aan op de berg boven de stad. De Alto del Naranco, een bekende klim in de Vueltageschiedenis. Joaquim Rodriguez wist daar te winnen. De derde keer dus, in San Vicente de la Barquera. Een stad die volgens mij jaarlijks voorkomt in de Vuelta, het komt me in ieder geval heel bekend voor. We bevinden ons aan de Cantabrische kust en daar rijden we vaak langs aangezien de Cantabrische binnenlanden wat moeilijker begaanbaar zijn. In 2017 reden we sowieso door deze stad, toen de renners op weg waren naar Santo Toribio de Liebana. In San Vicente de la Barquera wonen ongeveer 4000 mensen, het is een klein dorpje waar ze het vooral van toerisme moeten hebben. De plaats ligt op de route naar Santiago de Compostela, daardoor komen er alvast veel mensen langs. Van oudsher was het vooral een vissersdorpje, de vissershaven schijnt tegenwoordig nog steeds een van de belangrijkste van deze regio te zijn. Toch valt tegenwoordig vooral de jachthaven op, waar behoorlijk wat fraaie schuitjes liggen. San Vicente ligt in het Parque Natural de Oyambre, een natuurpark met een grote verscheidenheid aan ecologische schoonheid. Estuariums, rotsen, stranden, duinen, weiden en bossen, je vindt het hier allemaal. San Vicente de la Barquera ligt toevallig ook aan zo'n estuarium, dat draagt bij aan de toeristische importantie van het dorp. De rivier Gandarilla mondt hier uit in de zee, dat zou je bijvoorbeeld goed kunnen zien vanuit het kasteel. In het historische centrum van San Vicente vinden we het Castillo del Rey, een monument dat sinds 1990 na een grondige restauratie dient als museum. Daarnaast ligt hier op een heuvel boven de stad een mooie kerk, de Iglesia de Santa María de los Ángeles. Ook de brug over het estuarium valt op, een brug waar de renners in het verleden al vaker overheen mochten fietsen. En dan komt de bekende Spaanse zanger David Bustamante hier ook nog eens vandaan!



De renners gaan van start langs het strand van San Vicente de la Barquera. Er liggen hier meerdere kleine stukjes strand, waarvan de Playa de Merón de grootste is. Hier start de rit, in de buurt van de lokale camping. Tijdens de neutralisatie rijden de renners over de mooie brug en na een kort rondje door San Vicente gaat het een stukje ten westen van dit dorp echt los. De rit kent een wat ongewoon begin, aangezien we na de start voorbij het gehucht Santillán drie kilometer naar beneden rijden over een vlakke en vrij rechte weg. Aan het eind van dit afdalinkje slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, waarna ze een kilometer rechtdoor rijden over een vlakke weg richting Pesués. Hier wordt het wat bochtiger, na een scherpe bocht naar links en vlak daarna een bocht naar rechts duiken we een aantal kilometer het binnenland in. We worden dankzij een groot bord boven de weg verwelkomd in de Valle del Nansa, de komende kilometers gaan de renners over een brede weg langs de rivier Nansa fietsen. Deze weg zal in het begin twee kilometer vlak zijn, maar daarna volgt er een klimmetje van twee kilometer aan 5%. Na een vlakke strook gaat het daarna nog een kilometer aan 5% omhoog, voordat er een wat langere afdaling volgt. We fietsen door een fraaie groene omgeving, over een mooie weg. Af en toe komen we een dorpje tegen, maar het is hier over het algemeen heel sereen. Na de afdaling gaat het kort twee keer op en af, terwijl we bijna het eind van deze weg bereiken. Na tien kilometer langs de Nansa gereden te hebben slaan de renners in de buurt van het gehucht Otero rechtsaf, via een brug rijden ze over de Nansa. Aan de andere kant van de rivier slaan we rechtsaf en daarna rijden we een kilometer of drie verder richting Cabanzón. Dit stuk werken we grotendeels af in stijgende lijn, het gaat de hele tijd een beetje vals plat omhoog. In Cabanzón, een dorpje op de route van de Camino Lebaniego, zien de renners aan de rechterkant van de weg een kasteeltje liggen.



Buiten Cabanzón gaat het een tijdje naar beneden, over een bochtige weg. Niet lang daarna loopt het weer wat vals plat omhoog en dan verlaten we voor het eerst Cantabrië, de renners bevinden zich tijdelijk op Asturisch grondgebied. Ze rijden het dorpje Merodio in, waar er nogal wat lompe drempels liggen. Buiten Merodio gaat het twee kilometer zachtjes naar beneden, maar door de bochtige weg is het toch geen al te fijne afdaling. De renners komen uit bij een t-splitsing en daar slaan ze rechtsaf, we gaan nu weer terug naar de kust fietsen. Via El Mazo rijden we over een brede weg langs de Deva over een behoorlijk glooiende weg. Het duurt acht kilometer tot de kust weer in beeld komt, tijdens de eerste helft van deze onderneming gaat het twee keer een halve kilometer stevig omhoog. Tussendoor rijden we nog een keer Cantabrië in, de weg waar we ons op bevinden ligt precies op de grens. De terugkeer in Cantabrië duurt slechts vier kilometer, daarna rijden we voor de tweede keer Asturië in en daar zullen we blijven tot aan de finish. Na de korte klimmetjes gaat het een tijdje naar beneden, waarna het de laatste kilometers voor we de kust bereiken wat vlakker zal zijn. We rijden door wat schattige dorpjes en slaan uiteindelijk in het fraaie Unquera linksaf. Via een smalle brug over de Deva komen we uit in Bustio, ook een leuk dorpje. Buiten Bustio rijden we over een brede weg drie kilometer aan een procent of drie omhoog richting Colombres, een cultureel ingesteld dorpje. Los Indianos hebben hier hun stempel gedrukt, de mannen die naar Zuid-Amerika gingen en later terugkeerden. Vol met opgedane ideeën hebben ze hier meerdere gebouwen uit de grond gestampt, geïnspireerd op de bouwwerken ginderachter. Dat is in meer dorpen in Spanje het geval, zo ook de plaats waar we een paar dagen geleden aankwamen, Urdax. Verschil is dat ze hier zelfs een heus museum hebben over dit onderwerp. Zit in een verder niet al te opvallend gebouw, fiets je zo aan voorbij zonder het in de gaten te hebben.



In Colombres, waar we een paar scherpe bochten omhoog moeten trotseren, passeren we na 35 kilometer. Na die bochten komen de renners boven en vervolgens gaat het een kilometer of twee naar beneden, tot aan een paar rotondes. Voorbij deze rotondes rijdt het peloton heel wat kilometers vooral rechtdoor langs de kust. Het is nog steeds niet helemaal vlak, maar dat wordt het in Spanje nooit. Een kilometer of vijf rijden de renners vooral rechtdoor richting Buelna, over een weg die een keer een halve kilometer omhoog gaat aan 8%. Daarna is het wel een aantal kilometer behoorlijk vlak, de enige uitdaging ligt dan in het feit dat er soms wat paaltjes staan tussen beide rijbanen. Voorbij Buelna rijden de renners drie kilometer verder over deze weg, die nog een tijdje vlak blijft. Af en toe is er een mooi uitzicht over de zee en de fraaie kust, maar dat wordt minder aan het eind van deze weg. Bij een rotonde gaat het naar links en dan rijden we weer een aantal kilometer wat meer door het binnenland. Na nog een rotonde gaat het vijf kilometer op een vrij rechte en vlakke manier verder tot aan de volgende rotonde. Voorbij die rotonde hetzelfde verhaal, nog eens vijf kilometer vooral rechtdoor over een vlakke weg. We bevinden ons nu in de buurt van Llanes, waar we bij de eerstvolgende rotonde rechtsaf slaan. Na nog een rotonde rijden we rechtdoor deze kustplaats in, waar de Vuelta de laatste jaren ook al vaker is gepasseerd. Voor we het centrum van Llanes binnenrijden slaan we bij de volgende rotonde linksaf, waarna we kort achter elkaar nog een stuk of vier rotondes tegenkomen. Zonder Llanes echt te zien fietsen we dan verder over een brede en vlakke weg richting Póo. Klinkt als een dorp waar ik een tyfushekel aan zou moeten hebben. Heb dorp zelf is dan misschien kut, het is onmogelijk om een hekel te hebben aan de omgeving.



Voorbij Po rijden we een aantal kilometer verder over een brede weg, die alleen een paar keer wordt onderbroken door een rotonde. Het is voorlopig nog steeds vrij vlak, als we via Celorio langs Balmori rijden. Voorbij dat laatste dorpje komen we een kort klimmetje tegen, het gaat richting Quintana een halve kilometer aan 5% omhoog. Boven komen we dus uit in Quintana, wat natuurlijk een spuuglelijk dorp is. Ze schijnen er veel capibara's te hebben, ik weet niet hoe dat komt. Buiten Quintana gaat het drie kilometer volledig rechtdoor over een vlakke weg, daarna komen we uit op een wat bochtiger deel van de weg. Richting Nueva gaat het een tijdje omlaag, als we beneden zijn bevinden we ons zo dicht bij de kust dat we zelfs een tijdje langs een strand fietsen. Mooi weggetje hier hoor, niks mis mee. Als we het strand achter ons laten wordt de weg weer wat rechter, opnieuw gaat het een aantal kilometer rechtdoor. Vlak wil het overigens nog steeds niet echt worden, het blijft toch steeds een beetje glooiend. Geen vanzelfsprekende rit voor de sprinters, je zou bijna medelijden met ze krijgen. Voorbij Nueva wordt het dan weer wat makkelijker, het gaat zowaar een keer vier kilometer rechtdoor over een weg die echt vlak is. Daarna gaat het dan wel weer een halve kilometer omhoog, maar toch. Langs de snelweg rijden we rechtdoor richting Ribadesella, waar we na 85 kilometer doorheen gaan fietsen. De laatste kilometers voor we Ribadesella bereiken zal het weer wat meer omhoog en omlaag gaan, stuk of drie korte klimmetjes onderweg. Eenmaal in Ribadesella wordt de weg weer wat bochtiger, zo rijden we na een scherpe bocht naar rechts het centrum in en slaan we daar weer vrij snel scherp linksaf. Na deze bocht rijden we over een brug door het estuarium van dit buitengewoon fraaie plaatsje aan de kust. Ook hier zijn we de afgelopen jaren meer dan eens geweest, technisch gezien niet heel strafbaar.



Buiten Ribadesella is het nog ongeveer 100 kilometer fietsen tot de finish. Na de bevoorrading rijden we over een bijzonder bochtige weg verder richting San Esteban de Leces, het gaat de komende drie kilometer omhoog aan iets van 4% gemiddeld. Voorbij San Esteban gaat het twee kilometer naar beneden over een bochtige weg, er zitten een paar lastige bochtjes tussen. Al snel gaat het opnieuw omhoog, maar nu wat minder heftig. Na dit klimmetje gaat het nog eens naar beneden, opnieuw over een bochtige weg. Beneden komen we uit in Berbes, waar het nog even bochtig blijft. We bevinden ons nog steeds in de buurt van de kust, dus blijft het groen en glooiend. Buiten Berbes komen we weer een rotonde tegen, waar de renners rechtsaf slaan. Voorbij deze rotonde gaat het weer een kilometer omhoog aan 5%, waarna we weer een kilometer of drie afdalen over een bochtige weg. We passeren dorpjes als Caravia en Duesos, ze hebben hier eigenlijk nog best wat dorpjes gebouwd. Voorbij Duesos wordt de weg weer wat breder, tot aan Colunga gaat het een kilometer of zes vooral rechtdoor over een vlakke weg. Op een rotonde na komen we tot in het centrum van het mooie Colunga weinig tegen, buiten het dorp wordt het weer wat bochtiger. Het wordt ook wat minder vlak, we rijden een kilometer of vier over een glooiende weg. Daarna volgt er zelfs een soort van klimmetje, het gaat langs de snelweg drie kilometer aan 3% omhoog. Na de top van dit klimmetje gaat het vier kilometer licht naar beneden over een bochtige maar brede weg. Aan het eind van deze afdaling door een gebied dat nog steeds fraai is wordt het vlak, de renners krijgen nu zowaar een keer een paar makkelijke kilometers voorgeschoteld. Het peloton rijdt zes kilometer langs de baai van Villaviciosa, over een brede en rechte weg. Het is vlak, helemaal vlak. Of nouja, eigenlijk nog steeds niet. Maar wel bijna. De lange weg rechtdoor komt uit in het centrum van Villaviciosa, een stadje dat we na 124 kilometer passeren. Niet het mooiste plaatsje van deze regio, overigens. Het ligt net wat te ver van de baai, bovendien lijkt het grootste deel van deze plaats uit nieuwbouw te bestaan.



Buiten Villaviciosa komen we een rotonde tegen, daarna stuurt de organisatie de renners opnieuw naar een bochtige weg. Deze bochtige weg loopt vooral omhoog, we beginnen aan een klim richting El Pedroso. Na een vlakke kilometer gaat het iets meer dan vijf kilometer aan 4,5% gemiddeld omhoog, iets waar de sprinters opnieuw niet heel vrolijk van zullen worden. Heel zwaar wordt de klim alleen nooit, de eerste kilometer van de klim is de lastigste en zelfs in deze klim gaat het niet aan veel meer dan 5% omhoog. Na dit klimmetje gaat het een kilometer naar beneden, waarna er opnieuw een stuk omhoog volgt. Weer aan 5%, toch ongezellig. Als we dit tweede klimmetje hebben overwonnen zal het daarna een kilometer vrij vlak zijn, voor we iets meer dan twee kilometer af gaan dalen over een bochtige weg richting Venta les Ranes. In dit dorpje slaan we linksaf, daarna rijden we nog eens drie kilometer verder over een bochtige weg die ook steeds een beetje licht naar beneden loopt. We dalen af door een bos, ook in Asturië hebben ze aan groen geen gebrek. Aan het eind van deze afdaling rijden we over een riviertje heen en dan weet je meestal wel wat er gaat gebeuren, aan de andere kant van de rivier gaat het weer omhoog. Een klimmetje van drie kilometer aan iets meer dan 3% gemiddeld richting Venta la Esperanza volgt. Boven in dit dorpje gaat het zowaar een keer een kilometer rechtdoor over een rechte weg, vervolgens rijden de renners weer vijf kilometer over een bochtige en glooiende weg. Aan het eind van deze weg met een paar lastige bochten naar beneden en een paar korte knikjes omhoog bevinden we ons aan de buitenrand van Gijón, de grootste stad van Asturië. Tevens de stad waar Thomas De Gendt in 2017 een rit won, ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat Wuyts dit gaat vermelden. Tevens heb ik het idee dat hij zomaar zou kunnen vertellen dat Ivan Garcia Cortina uit Gijón afkomstig is. Wat Wuyts dan weer niet zal melden is dat ook Chechu Rubiera uit Gijón afkomstig, maar nu weten jullie dat alsnog. In Gijón ligt na 151 kilometer de tussensprint op de renners te wachten, maar het duurt nog wel even voor de renners daar zijn. Na de bochtige en glooiende weg rijden we vijf kilometer redelijk rechtdoor over een vlakke weg, tot aan die tussensprint. Al is het niet meer echt recht zodra we Gijón echt binnenrijden, we komen een paar rotondes en wat bochten tegen. Desondanks is het hier makkelijk fietsen, vooral omdat we niet in de buurt van het oude centrum komen. Gijón is een redelijk mooie stad, maar dat zou je niet zeggen als je kijkt naar de wegen die de renners gaan trotseren.



Voorbij de tussensprint slaan de renners linksaf, het is nu nog een kilometer of 36 fietsen tot de finish. Via brede lanen verlaten we Gijón weer. We rijden nog een aantal kilometer door de stad en komen tijdens deze kilometers een paar rotondes tegen, daar schuilt het voorlopig het grootste gevaar in. Het is in Gijón ook behoorlijk vlak, al gaat het vrij kort na de tussensprint wel een keer een halve kilometer iets meer dan vals plat omhoog. Na een van de rotondes slaan we een beetje schuin rechtsaf waarna we even later nog twee keer rechtsaf slaan. Na die tweede bocht komen we op een smallere weg terecht in een of andere achterstandswijk. De tocht door deze wijk duurt niet lang, even later komen we weer uit op een bredere weg die leidt naar een nieuwe rotonde. Bij deze rotonde gaat het een keer naar links en dan rijden we echt de stad uit. In de buitenwijken van Gijón begint de weg omhoog te lopen, even later begint na het passeren van de volgende rotonde de enige gecategoriseerde klim van de dag. De Alto de la Madera begint, een beklimming van de derde categorie. Acht kilometer lang aan 3,5% gemiddeld, een echte genotsklim dus. Eigenlijk is het heel simpe: het stelt geen kut voor. In de lastigste kilometer gaat het aan 4% omhoog, het is wat. Alleen in de laatste meters richting de top wordt het iets steiler, maar verder is het continu veredeld vals plat. Behoorlijk regelmatig bovendien, als je hier moet lossen ben je een parodie op een renner. Het klimmetje komt wel na een behoorlijk pittige dag, dat is het enige excuus. Van die dikke jongens als Jakobsen en Gaviria komen hier wellicht wel in de problemen, een topfitte sprinter moet dit kunnen overleven. Als Bennett hier afhaakt zou dat me ernstig verbazen, al zijn we natuurlijk wle al bijna twee weken bezig. Dat kan fataal blijken te zijn voor de sprinters. Enfin, na 165 kilometer komen we boven op deze Alto de la Madera, op 22,5 kilomeer van de finish.




Na de top is het een kilometer zo goed als vlak, terwijl de weg wel vrij bochtig begint te worden. Tijdens de klim reden we al door een mooie omgeving en ook nu blijft het uitzicht bij tijd en wijle bovengemiddeld. Even later begint er dan toch een korte afdaling, het gaat een kleine drie kilometer op een fatsoenlijke manier naar beneden. Brede weg, goed asfalt, niks aan de hand. Paar bochten, maar niks geks. Vrij snel vlakt de weg weer af, desondanks blijft het een tijd behoorlijk bochtig. Voorbij Mesón de la Tabla houdt dat op, buiten dit dorp rijden we vier kilometer zo goed als rechtdoor richting Noreña. Voorbij Noreña rijden we nog eens een kilometer rechtdoor over een vlakke weg, tot in El Berron. Hier volgt er een bocht naar rechts, hierna gaat het twee kilometer rechtdoor over een weg die hooguit lichtjes vals plat omhoog loopt. Niet de meest ingewikkelde finale ooit, voorlopig is het vooral heel erg vlak en heel erg recht, met weinig verkeersobstakels onderweg. Het is ook nog heel erg groen tot nu toe, al komt daar snel verandering. We slaan bij een rotonde linksaf en daarna bevinden we ons al aan de buitenrand van Oviedo. Langs het spoor gaat het weer een kilometer of twee rechtdoor over een vlakke weg, tot de volgende rotonde. HIer slaan we weer linksaf, daarna gaat het vier kilometer zo goed als rechtdoor over het industrieterrein van Oviedo. In deze vier kilometer gaat het een piepklein beetje op en af, terwijl we onderweg slechts één rotonde tegenkomen. Aan het eind van deze strook rijden we via een bruggetje Colotto binnen, we bevinden ons nu op vijf kilometer van het eind. De weg loopt iets omhoog, maar daarna duiken we weer naar beneden. Even later loopt het wel nog een halve kilometer aan 4% omhoog, de toegangsweg naar Oviedo is niet volledig vlak. Wel vrij recht, de volgende bochtenpartij komen we pas op drie kilometer van de streep tegen. Op drie kilometer van het eind ligt er een grote rotonde op de renners te wachten, die langs de rechterkant genomen dient te worden. We duiken na deze rotonde lichtjes naar beneden richting de volgende rotonde, die een halve kilometer later volgt. Na deze rotonde rijden we anderhalve kilometer bijna volledig rechtdoor over een weg die in het begin nog vlak is. Daar komt na een tijd verandering in, want het is de Vuelta. Als je kijkt naar het roadbook heb je het idee dat de finale vlak is, maar dat is allerminst het geval. Voor de vod begint de weg al omhoog te lopen, eenmaal in de laatste kilometer gaat het zelfs heftig omhoog. We slaan schuin rechtsaf en daarna weer schuin linksaf, waarna we in een smallere winkelstraat terechtkomen. In deze winkelstraat loopt het steil omhoog, het gaat 600 meter omhoog aan 6% gemiddeld. Onderweg gaat het zelfs een paar meter aan bijna 10% omhoog, goedemorgen. Pas op een meter of 300 van het eind vlakt het weer af, de finish zal na een paar flauwe bochtjes op een brede en vlakke straat in het centrum van Oviedo liggen.



Deze volgens de organisatie vlakke finale eindigt dus in Oviedo, de hoofdstad van Asturië. Het is niet de grootste stad van Asturië, dat is Gijón. Toch wonen er in Oviedo 200.000 mensen, ook weer niet helemaal niks. Een paar van die inwoners van Oviedo kennen we goed, dat Samuel Sanchez uit deze stad komt moet tot ieders parate kennis horen. Samuel kwam een beetje op een lullige manier in het nieuws een paar jaar geleden, iets met een positieve test. Hij werd voorlopig geschorst, maar een definitieve schorsing volgde nooit. Tot hij een paar maanden geleden ineens bericht kreeg van de UCI, twee jaar na dato. Schorsing van twee jaar met terugwerkende kracht, groetjes! De schorsing is inmiddels afgelopen en dus mogen ploegen Sanchez contracteren, als ze willen. Gaat natuurlijk niet gebeuren, want de man die in het verleden meerdere ritten won in de Vuelta en zelfs Olympisch kampioen werd is inmiddels 41. Hij beunt een beetje bij als commentator tijdens de Vuelta a Asturias, ook leuk. De beste vriend van Samuel Sanchez is Fernando Alonso, de man die aan autootje rijden doet komt ook uit Oviedo. Carlos Barredo is nog iemand die het levenslicht zag in Oviedo, maar hij groeide dan weer op in Gijón. De Vuelta is de laatste jaren best vaak in Oviedo geweest, al kwamen we recentelijk vooral aan op een klim boven de stad. De Alto del Naranco, een van de heilige bergen van Spanje. Vrij letterlijk, aangezien er naast een kerk ook een groot beeld van Jezus op de top staat. In 2016 zagen we hier David de la Cruz winnen, nadat Dries Devenyns zich verschakelde. Dat leverde later nog vermakelijke taferelen op, toen mensen opperden dat Dries de rit misschien wel verkocht had. Dries werd witheet, vaak een slecht teken. Een paar jaar eerder zagen we dan weer Joaquim Rodriguez winnen op de Naranco, een klim die in het verleden veel vaker voorkwam in de Vuelta. Tussendoor vertrok er in 2014 een rit vanuit Oviedo, richting Lagos de Covadonga. De laatste finish in de stad zelf ligt in een ver verleden, als de administratie van de organisatie klopt. Blijkbaar kwamen we in 1987 voor het laatst aan in het centrum, toen won Luis Herrera. De burgemeester is maar wat blij dat we weer een keer aankomen in Oviedo, volgens hem het epicentrum van het politieke, economische, sociale en culturele leven van Asturië. Oviedo, gelegen in het hart van Asturië, is volgens de burgemeester ook de hoofdstad van het Paraíso Natural, dat is de goed klinkende naam voor de omgeving die ze hier hebben bedacht. Daarnaast hebben ze nog een sterke anekdote over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. De allereerste pelgrim ooit zou namelijk vanuit Oviedo vertrokken zijn, daarom moet iedere pelgrim die tegenwoordig de tocht afwerkt de lokale kathedraal in Oviedo bezoeken.



Oviedo dus. Prima stad hoor, naast de kathedraal hebben ze hier nog wel meer mooie gebouwen in de aanbieden. Bovendien is er een universiteit die meer dan 400 jaar oud is, ook de moeite waard. Het is een stad waar het vandaag overdag 20 graden zal zijn. Geen kans op regen, weinig wind. Behoorlijk vergelijkbaar met het weer in startplaats San Vicente de la Barquera, daar is het in de middag hooguit een graad warmer. Het beetje wind dat er staat komt vanuit het noordoosten, in de finale zal het dus lichtjes schuin in de rug staan. Maar het waait niet hard genoeg om voor enige opschudding te zorgen. De rit begint om 12:46, de uitzending van Eurosport begint uiteraard pas weer om 15:00. Sporza is er zelfs nog later bij, want zij moeten eerst de totaal niet relevante Brussels Cycling Classic uitzenden. Sowieso weet je dat het een kutkoers is als er Classic in de naam staat, flopkoers met flopsprinters op een flopparcours. Pas rond 16:20 schakelen ze naar de Vuelta, dan zijn we al bijna klaar joh. De aankomst wordt verwacht tussen 17:21 en 17:50, maar dankzij de afgelopen dagen weten we dat het ook best wat vroeger kan zijn.



De organisatoren konden het toch weer niet laten, zelfs van een simpele sprintersrit weten ze een rit te maken die niet simpel is. Onderweg komen we meer dan 2000 hoogtemeters tegen en de finale kent een wat langere klim. In de absolute finale gaat het ook nog eens vrij steil omhoog, het is niet eens zeker dat we hier überhaupt een sprint gaan krijgen. Met zo'n finale sluit ik niet uit dat de sprinters geen moeite gaan doen en de rit een prooi wordt voor de vluchters. Kan zomaar, ik zie een Jakobsen hier bijvoorbeeld best wel in de problemen komen. Van de andere kant vraag ik me af waarom figuren als Bennett en Gaviria anders in koers zijn gebleven, als ze vandaag geen poging wagen hadden ze net zo goed vorige week al af kunnen stappen. We gaan er daarom toch maar vanuit dat het een sprint wordt. Anders rijden heel veel renners echt voor spek en bonen mee. Hoe dan ook wel een lastige rit, als er al ploegen gaan controleren heb je altijd nog de kans dat ze in de finale de controle verliezen. Op dat laatste strookje kun je nog best wegrijden, lijkt me wel iets voor een renner als Gilbert. Maar goed, laten we maar gewoon voor een sprint gaan.
1. Mezgec. Heeft al weken wonderbenen, maar nog geen kans gehad om die benen te verzilveren. Die kans komt nu, deze aankomst zorgt er in ieder geval voor dat Bennett en Jakobsen het lastiger gaan hebben. Dan blijven er verder weinig renners over die het Mezgec moeilijk kunnen maken, zou je zeggen.
2. Aberasturi. Jon! Een perfecte aankomst voor hem. Al had hij waarschijnlijk liever gehad dat het omhoog bleef lopen tot aan de finish. Als hij de positionering een beetje op orde krijgt eindigt hij hier ver vooraan, zo'n stuk van een meter of 600 aan 6% is hem op het lijf geschreven. Er zijn bijna geen renners in het peloton die dat beter beheersen. Enige nadeel is en blijft de matige ondersteuning en het matige vermogen om zelf goed positie te kiezen. Buiten dat: onverslaanbaar op zo'n aankomst.
3. Boasson Hagen. Dit is waarschijnlijk niet zo'n handige suggestie.
4. Bennett. Het lijkt me eigenlijk wat te zwaar voor Bennett, maar ik noem hem toch maar. Wie moet je anders noemen?
5. Venturini. Die kan dit soort werk normaal wel aan.