WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 12: Circuito de Navarra - Bilbao, 171,4 km
Jongens toch, wat een prachtige rit. Niet alleen vanwege de prachtige omgeving, vooral dankzij het koersverloop. Een rit voor de vluchters werd het, maar dat soort ritten kunnen dus ook geniaal zijn. Vroeg op de dag reed er na een korte strijd een groep van 11 weg, met een paar man in de achtervolging. Een van die mannen was Cyril Barthe, de lokale renner. Hij zat alleen te slapen en kwam in de chasse patate terecht, een heilloze missie. Cavagna, Thomas en Lastra sloten nog wel aan bij de koplopers, waardoor er een groep van 14 man ontstond. Het peloton vond het prima, onder aanvoering van Jumbo-Visma liep de voorsprong geleidelijk op. Tony Martin hield het lang rond de zeven minuten, maar toen de langere beklimmingen begonnen liep de voorsprong van de koplopers toch flink op. Op de Col d'Ispéguy, op de grens tussen Spanje en Frankrijk, werd het vooraan al interessant. Gorka Izagirre vond dat hij zich als Bask moest tonen en dus ging hij alvast in de aanval. Die eerste poging slaagde niet echt, het had alleen tot gevolg dat Madrazo en Ben O'Connor meteen moesten lossen. De tweede poging was sterker, met Alex Aranburu in het wiel reed Izagirre weg van de rest. Twee Basken op kop in het Baskenland, de ikurrina kon vast uit de kast gehaald worden. Na de afdaling van de Izpegi bleek dat Craddock niet ver zat, hij sloot op de volgende klim van de dag aan. Niet veel later sloten ook Gebreigzabhier en Howson aan, daarna konden ook Fabbro en Bidard niet achterblijven. Met zeven man reden we nu een aantal kilometer verder en het leek er sterk op dat we het met deze zeven moesten gaan doen. Informatie was er weinig, daarom kwam het als een verrassing dat Lastra uit het niets ineens kwam aansluiten toen we voor de eerste keer door Dantxarinea reden. Nog wat later sloot er nog een groepje aan, met Cavagna, Thomas en Iturria. De hele kopgroep was weer bijna compleet, na talloze aanvallen.
Op het volgende beeld zagen we ineens Iturria in de aanval gaan. Hij was net vijf seconden daarvoor aangesloten en profiteerde van een moment van vertwijfeling in de groep. Direct sloeg hij een groot gat en aangezien niemand meteen reageerde liep zijn voorsprong snel op. De nobele onbekende Iturria begon daarna aan een solo van 25 kilometer, in den beginne leek het een kansloze zaak. Omdat het enorm lang duurde voor er enige vorm van samenwerking ontstond in de achtervolgende groep liep zijn voorsprong op naar meer dan 40 seconden. Pas op dat moment begonnen ze een beetje te draaien in die groep, waar vooral Caja Rural vreemde dingen deed. Lastra en Aranburu zaten samen in de groep, maar bleken niet echt voor elkaar te willen werken. De samenwerking stopte vrij snel weer en daarna volgden de demarrages elkaar in hoog tempo op. Lastra bleek een van de meest actieve renners te zijn, richting een lange oplopende strook reed hij weg. Cavagna, die even daarvoor nog lek was gereden, ging achter hem aan. Gebreigzabhier volgde niet veel later, hij ging richting de top van het eerste deel van de oplopende strook op en over Cavagna en Lastra. Iturria kwam in beeld, maar het gat werd niet definitief dichtgereden. Even later sloten ook Howson en Bidard weer aan, met daarna ook nog Craddock. Onnavolgbare taferelen, een enorm tactisch steekspel. Iedere keer dat zo'n groepje weer samen kwam liep de voorsprong van Iturria weer op. Op een kilometer of acht van het einde had Iturria minder dan 10 seconden voorsprong, maar het liep daarna weer op richting 20 seconden. Iturria bleef als een koppige Bask doorstampen, zonder zich iets van alle taferelen achter hem aan te trekken. Voorbij de tussensprint, op zeven kilometer van het eind, liep het weer even vies omhoog, je had toch iedere keer het idee dat ze in de achtervolging nog steeds naar voren konden rijden. Alleen Cavagna viel weg, maar er bleven nog steeds vijf renners over die in de buurt bleven van Iturria. In de afdaling terug naar Dantxarinea bleef Iturria hard trappen, waardoor de achtervolgens op ongeveer tien seconden bleven hangen.
Eenmaal beneden moest Iturria nog 2,5 kilometer overleven. Na een vlak stuk volgde er nog een smerige strook vals plat omhoog, waar de achtervolgers nog een keer in de aanval gingen. Howson gooide er een stevige demarrage uit en Gebreigzabhier sloot zich bij hem aan. Ze kwamen bijna tot op het achterwiel van Iturria, het leek nu dan toch echt gedaan voor de Bask. Maar toen begonnen Howson en Gebreigzabhier vlak voor de laatste kilometer toch weer naar elkaar te kijken, het was vooral Howson die niet meer op kop wilde komen. Gebreigzabhier reed nog wel door, maar met minder overtuiging. Het tempo zakte, de andere achtervolgers sloten weer aan en de voorsprong van Iturria groeide opnieuw. Hij dook de laatste kilometer in en geholpen door de afdaling kwam de rest niet meer in z'n buurt. Een fantastische overwinning voor het geplaagde Euskadi-Murias, de ploeg die misschien wel verdwijnt uit het peloton. Een fenomenale solo van Mikel Iturria, de Bask die op 27-jarige leeftijd voor het eerst een koers wint tussen de profs. Lastra won het sprintje van de achtervolgers, ze kwamen tot op zes seconden. De Basken heersen in het Baskenland, ondergetekende is buitengewoon tevreden. Na het groepje met Lastra kwam de volgende groep een paar seconden later binnen, na een zinderende finale eindigden de eerste 11 renners binnen een paar seconden van elkaar. Vorig jaar won Oscar Rodriguez een rit voor Euskadi-Murias, nu is het Mikel Iturria die het doet. Een renner die ik al een eeuwigheid volg, steeds een beetje meer teleurgesteld dat het hem maar niet lukte om zijn grote belofte in te lossen. Het moest een van de nieuwe Baskische wonderklimmers worden, maar wegens een gammel fysiek gestel kwam het daar nooit van. Veel blessures gehad, waardoor zijn ontwikkeling stevig is geremd. Ook dit jaar ging het allemaal weer niet fantastisch, al noteerde hij een paar redelijke uitslagen. Vlak voor de Vuelta reed hij slecht in Burgos, ik was er bang voor dat het net als vorig jaar weer een kansloze Vuelta ging worden. Niets blijkt minder waar, hij wint zomaar een rit op een grandioze manier. Niet gestolen, helemaal zelf afgedwongen. Over wegen die hij kent, aangezien hij op een kilometer of 60 van het parcours woont heeft hij de finale verkend. Je weet maar nooit waar het goed voor is, zou hij daar zelf over zeggen.
Het is goed voor een overwinning dus, heerlijk om weer eens een Bask te zien winnen in het Baskenland. Een minuut of 18 na Iturria zagen we het peloton in gesloten rangorde over de finish rijden, die mannen hadden er logischerwijs een snipperdag van gemaakt. Na de eerste rit op Baskisch grondgebied gaan we verder met nóg een rit in het Baskenland. Een rit die mogelijk nog leuker gaan worden. We gaan nu naar het echte Baskenland, naar Bilbao. In en rond Bilbao pakken we een paar Baskische muurtjes mee, waar de toeschouwers ongetwijfeld wel op de afspraak gaan zijn. Ik heb er enorm veel zin in.
Exact twee jaar geleden reden de renners tijdens de zestiende rit van het Circuito de Navarra naar Logroño. Een individuele tijdrit van 42 kilometer die werd gewonnen door Chris Froome. Nu, precies twee jaar later, zijn we op vijf september weer terug op het Circuito de Navarro, ditmaal voor een rit in lijn richting Bilbao. Het is iedereen blijkbaar goed bevallen de vorige keer, dus mag er weer een rondje gereden worden over dit relatief nieuwe circuit. In 2007 begon men met dit project en 50 miljoen euro verder werd het circuit in 2010 officieel geopend. De lokale overheid in Navarra heeft een groot deel van het project bekostigd, en blijkbaar is het binnenhalen van de Vuelta een manier om een deel van die investering terug te verdienen. De afgelopen jaren hebben we tijdens de verschillende grote rondes meermaals over circuits gereden, maar ik dacht dat de hype weer was gaan liggen. Blijkbaar niet, er komt opnieuw aandacht voor het multifunctionele circuit van Navarra. In 2017 zag ik een geweldig propagandafilmpje en dat filmpje staat nu nog steeds online. Je kan hier als fabrikant dus nog steeds je nieuwe modellen komen testen, waaronder ook je Formule 1-wagen, mocht je daar toevallig de beschikking over hebben. Onder meer het team van Lotus heeft hier wel eens wat rondjes gereden, volgens het filmpje. Als je na het testen tevreden bent, kun je vervolgens je nieuwe producten ook nog eens presenteren op de baan, dat is wel lachen. Je kan hier dan ook met een een reclamespotje laten opnemen, de service is grandioos. Daarnaast kan je hier terecht vooral je slipcursussen, waarna je al driftend een rondje over de baan mag rijden. Bovenal draait het toch vooral om de track days, door het jaar heen zijn er ontelbaar veel evenementen op het circuit. Niet de grootste races, hoewel het circuit wel ooit deel uitmaakte van de legendarische Superleague Formula. Verder ligt de focus hier toch vooral op de motoren en ook op karting. Al kan je hier ook aan rallyrijden doen, aangezien er een kleine off-road track is. Veel van die evenementen zijn voor amateurs, nu staan er een keer echte profs aan de start. Op het circuit worden ook wel veel bedrijfsuitjes georganiseerd, er is ook een ruimte die gehuurd kan worden als je zin hebt om op een unieke locatie een conferentie te houden. In de buurt van het circuit ligt het kleine dorpje Los Arcos, schijnbaar nogal de moeite waard. Het ligt op de route naar Santiago de Compostela en is voorzien van een middeleeuws centrum, waar de restanten te zien zijn van een oude vesting.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een rondje over het 3933 meter lange circuit en daarna verlaten ze de racebaan richting het noorden. Vooral de renners van Movistar zullen het hier naar hun zin hebben, voor hen is dit bekend terrein. Dit circuit wordt soms door Movistar gebruikt om de ploegentijdrit te trainen, iets waar ploegen altijd een circuit of een vliegveld voor proberen te gebruiken. De ploeg Movistar is gevestigd in Pamplona en dus ligt deze baan lekker in de buurt. Tijdens de eerste kilometers van deze rit volgen we het parcours van de tijdrit van 2017, niet lang na het verlaten van het circuit rijden we door Los Arcos. Voorbij dit plaatsje gaat de neutralisatie nog even door, voordat de rit officieel begint. Als we eenmaal beginnen treffen we een behoorlijk leeg landschap aan, we bevinden ons op de kale hoogvlakte in Navarra. De eerste echte kilometers van de rit werken de renners af over een brede en rechte weg, in licht stijgende lijn. Zeven kilometer zal de weg vals plat omhoog lopen, op zo'n manier dat je er amper iets van merkt. Onderweg rijden de renners door het dorpje Mues, het zal gedurende het eerste deel van de rit het enige moment zijn dat ze beseffen dat er hier mensen wonen. Buiten Mues gaat het weer een aantal kilometer vooral rechtdoor door een leeg landschap zonder bebouwing. Aan het eind van het lange stuk vals plat omhoog gaat het vier kilometer licht naar beneden, nog steeds over dezelfde weg. Na 11 kilometer koers volgt er in het dorpje Acedo een bocht naar links, we rijden nu over een bochtige weg verder richting de grens tussen Navarra en Baskenland. Deze weg is 7,5 kilometer lang en licht glooiend. Na een kort klimmetje van een kilometer gaat het ook weer een kilometer naar beneden, vervolgens is het een kilometer of drie vrij vlak. In de laatste meters voor we Euskadi binnenrijden gaat het vals plat omhoog, over een enorm brede weg. Eenmaal in Euskadi bevinden we ons in de provincie Álava, of Araba. Helaas de minst spannende van de drie provincies, wat ook te merken is aan de omgeving. De hoogvlakte spreekt toch wat minder tot de verbeelding dan de bergen. Over de kneiterbrede weg die inmiddels vlak is geworden rijden we vier kilometer rechtdoor richting Santa Cruz de Campezo, waar we na 22 kilometer aankomen. Ik ken mooiere Baskische dorpjes dan Santikurutze Kanpezu, maar het staat toch wel redelijk symbool voor Araba.
Buiten Santa Cruz de Campezo slaan de renners rechtsaf, ze rijden over een brede en rechte weg verder richting Antoñana. Dit pittoreske middeleeuwse dorpje bereiken we vijf kilometer later, terwijl we al wat werk vals plat omhoog hebben afgerond. Voorbij Antoñana gaat het nog eens zeven kilometer verder over dezelfde weg, via Atauri komen we daarna uit in Maeztu. Het gaat nog wat verder vals plat omhoog, met een paar wat lastigere stroken tussendoor. Toch bewaren we het echte knalwerk nog even, dat komt pas in de finale van de rit. Voorbij Maeztu rijden de renners nog een aantal kilometer verder over de brede en niet echt bochtige weg, het zal nog een kilometer of twee zo goed als vlak zijn. Daarna beginnen we aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag, de Alto de Azázeta. Deze beklimming van de derde categorie is vijf kilometer lang, in deze kilometers gaat het omhoog aan 4% gemiddeld. We hebben het noorden van het Baskenland nog niet bereikt, dus blijft het voorlopig bij dit soort prutswerk. De klim stelt bijzonder weinig voor, het is pas aan het eind dat het iets steiler wordt. Een laatste kilometer aan 6%, daarna gaan we snel weer naar beneden. De afdaling die volgt is totaal niet lastig, gezien de weg hier 100 meter breed is. De renners komen een paar bochten tegen, maar ik verwacht de komende vier kilometer geen enkel probleem. Daarna blijft het nog wat verder naar beneden lopen op een vrij subtiele manier, terwijl de weg weer recht is geworden. Het is nog een kilometer of tien fietsen tot in Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van de provincie Álava en ook meteen de regio Baskenland. Altijd goed voor een quizvraag, mensen gaan er immers vanuit dat Bilbao de hoofdstad is. Is dus niet zo, de stad van Mikel Landa is het bestuurlijk hart van de regio. Tot aan de rand van Gasteiz komen de renners niets tegen, pas dan wordt het door een paar rotondes weer wat levendiger. Na een lange tocht over de hoogvlakte langs talloze weilanden zien we in de verte de hoogbouw van Vitoria liggen. Met 57 kilometer in de benen rijden we door deze mooie stad, waar de Vuelta de afgelopen jaren wel vaker is geweest. In 2015 ging hier bijvoorbeeld nog een rit van start, dat was natuurlijk erg fantastisch. Ik vertelde toen dat Vitoria-Gasteiz een stad is met 230.000 inwoners, waar ze een belangrijk industrieel centrum hebben. Het schijnt een van de hoogste levensstandaarden van Spanje te hebben, en het is ook een van de groenste steden van Europa. Ook de stad van talloze Baskische wielrenners. Landa heb ik al genoemd, maar wat dacht u van Jon Aberasturi, Koldo Fernandez en altijd onsympathieke jongens als Igor Gonzalez de Galdeano en Victor de la Parte? Ter compensatie heeft Vitoria-Gasteiz gelukkig ook nog Lourdes Oyarbide in de aanbieding.
Mikel Landa is niet van de partij, ik kwam laatst tot de conclusie dat hij verrassend genoeg sinds de Vuelta van 2015 deze wedstrijd niet meer heeft afgewerkt. Gelukkig is er met Jon Aberasturi wel een lokale held actief in deze ronde, al zal deze rit wat te zwaar zijn voor hem. In Vitoria-Gasteiz komen de renners een stuk of acht rotondes tegen, naast een groot aantal bochten. Veel paaltjes op de weg, Sergio Pardilla en Peter Stetina krijgen het hier spontaan heel benauwd van. Na de bochtige doortocht in de groene hoofdstad verlaten we Vitoria richting het noorden, het is tijd om op weg te gaan naar het beste deel van het Baskenland. Buiten Vitoria gaat het zes kilometer rechtdoor over een brede weg die zo goed als vlak is. We passeren wat dorpjes, zoals Durana en Mendibil. Verder maken we voorlopig weinig mee, maar daar komt na de doortocht in Arroyabe verandering in. De weg wordt plots een stuk bochtiger, terwijl het ook nog eens twee kilometer aan 3% zal stijgen. Daarna gaat het kort naar beneden, voor de weg weer vlak wordt. We fietsen inmiddels in de buurt van Ullíbarri-Gamboa, langs het gelijknamige stuwmeer. Een buitengewoon fraai gebied, uitermate geschikt voor een fietstochtje. In totaal fietsen we een kilometer of vijf langs het meer, over de bochtige en licht glooiende weg. Halverwege komen we door Uribarri-Ganboa, een klein dorpje dat een vrij tactische ligging heeft.
Voorbij Uribarri-Ganboa rijden we dus nog een tijd langs het meer, waarna we voorbij het meer na 74 kilometer uitkomen in Landa. Wat een prachtige naam voor een dorp, daar is echt helemaal niets mis mee. In Landa, waar liefst 38 mensen wonen, slaan de renners scherp linksaf. Hierna rijden ze zes kilometer verder over licht geaccidenteerd terrein, richting het volgende stuwmeer. Halverwege deze weg slaan we een keer rechtsaf, waarna we een kilometer over een wat smallere weg rijden. Na een nieuwe bocht naar rechts rijden we vervolgens over de snelweg verder richting Legutio, een dorpje langs het stuwmeer van Urruanaga. Voorbij Legutio slaan de renners rechtsaf, ze rijden daarna nog een tijd verder langs het stuwmeer. De weg langs het stuwmeer is niet eens bijzonder bochtig, het gaat de komende acht kilometer voornamelijk rechtdoor. De weg gaat wel een paar keer op en af, behoorlijk glooiend terrein. Mooi terrein, we wisselen het bos af met een incidentele blik op het water. Als we het stuwmeer achter ons laten gaat het een halve kilometer omhoog aan 6%, we bevinden ons inmiddels in Bizkaia. De mooiste provincie van het Baskenland, al is Gipuzkoa natuurlijk ook fantastisch. Eenmaal in Bizkaia slaan we na het korte klimmetje rechtsaf, even later volgt er een bocht naar links en daarna rijden we Otxandio in. Voor we dat doen rijden we eerst nog langs een reeks bedrijven, want de Basken zijn bedrijvige mensen. Eenmaal in Otxandio, waar we na 90 kilometer passeren, wordt het enorm bochtig. In het centrum van het dorpje gaat het naar links, weer naar rechts, weer naar links en dan weer naar rechts. Heel wat bochten later verlaten we dit mooie plaatsje, waar de nodige Baskische leuzen op de huizen gekalkt staan. Dalmacio Langarica was van hier, hij won in 1946 de Vuelta.
Buiten het centrum van Otxandio slaan de renners linksaf, daarna rijden ze een kilometer of vijf bijna volledig rechtdoor over een glooiende weg. Drie korte klimmetjes tussendoor, welkom in het Baskenland. Uiteindelijk bereiken we het eind van de hoogvlakte, het is tijd om af te gaan dalen. Liefst elf kilometer zal er gedaald gaan worden, over een brede en goed geasfalteerde weg. Een makkelijke afdaling, de moeilijke bochten kan ik op één hand tellen. Als je hier van je fiets stuitert kan je er simpelweg niets van, zo simpel is het. Aan het eind van de afdaling komen de renners uit in de gemeende Dima, meer specifiek het dorpje Ugarana. Hier pakken ze een paar bochtjes mee, waarna ze het dorp richting het westen verlaten. Het peloton rijdt vier kilometer over een zo goed als vlakke weg min of meer rechtdoor richting Igorre, een naam die niet aan de aandacht van Michel Wuyts zal ontsnappen. Hij gaat zonder enige twijfel vermelden dat ze hier vroeger nogal van het veldrijden waren, dat er zelfs jarenlang een wereldbeker veldrijden werd georganiseerd in Igorre. Dat Sven Nys hier liefst vier keer won. Igorre dus, tevens de geboortegrond van niemand minder dan Iban Mayo. Na een aantal bochten en rotondes in Igorre verlaten we de stad snel weer, over de grote weg rijden we rechtdoor verder naar Lemoa. Het is vijf kilometer fietsen tot dit dorp en in deze kilometers gaat het weer een beetje op en af. Toch is het relatief allemaal nog behoorlijk goed te doen, het zwaartepunt van deze rit ligt wat verderop. Lemoa is een beetje een atypisch dorpje, daar waar de meeste dorpen de indruk willen wekken dat het er fijn vertoeven is fiets je bij het binnenrijden van Lemoa direct tegen de fabrieken aan. Ze winden er geen doekjes om, weer eens wat anders. 114 kilometer afgevinkt, 57 kilometer te gaan.
In Lemoa, dat ik verder alleen ken van de plaatselijke voetbalclub die op redelijk hoog niveau actief is, komen de renners weer wat bochten en rotondes tegen. We rijden over een bruggetje en slaan daarna linksaf, de vallei in. De komende vijf kilometer gaat het vooral rechtdoor over een weg die gematigd vlak is. We passeren veel fabrieken en af en toe een klein dorpje, zoals Bedia. Op wat rotondes na komen we voorlopig weinig tegen, het is nog even wachten op het spetterende slotstuk van deze rit. Aan het eind van deze weg door de vallei komen we uit in Galdakao, daar waar Igor Antón woont. Het gaat goed met Igor, leuk dat jullie daar naar vragen! Igor is ondertussen alweer bijna een jaar met pensioen, nadat hij vorig jaar tijdens de Vuelta afscheid nam. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten, hij staat nog steeds behoorlijk scherp. Nadat hij flink wat bergen te voet heeft beklommen is hij nu weer vooral aan het fietsen geslagen, zo is hij speciaal voor Orbea de finale van deze rit gaan verkennen samen met Mikel Azparren. Dat was een vrij matige renner, die over een paar jaar bekend zal staan als de vader van Xabier Mikel en Enekoitz, twee van de grotere talenten uit het Baskenland, onthouden die namen! Het filmpje dat voor Orbea is gemaakt valt overigens tegen. Het zou een parcoursverkenning moeten zijn, maar het is vooral veel gelul. Toch zie je alsnog wel wat beelden van de beklimmingen die we in de finale tegen gaan komen. Dat het smal en lastig wordt mag duidelijk zijn. Goed, we zijn nu dus in Galdakao. In dit dorpje begonnen we de vorige keren dat we in Bilbao zouden aankomen aan de Alto del Vivero, maar dat doen we nu niet. Na een paar bochten en afslagen rijden we langs het begin van de klim, maar we laten dat letterlijk links liggen. Het gaat rechtdoor verder over een weg langs de snelweg. Een behoorlijk vlakke weg, voorlopig althans. De renners rijden langs Gumuzio, waar er bij een rotonde een bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het drie kilometer vooral rechtdoor richting Larrabetzu, over een brede weg. Ook deze weg wordt weer een paar keer onderbroken door een rotonde, terwijl het een klein beetje op en af gaat. Larrabetzu bereiken we na 124 kilomter, terwijl hieronder een beeld staat van Galdakao.
Buiten Larrabetzu is het nog een kilometer vlak terwijl we richting Goikolexea rijden. Buiten dit dorpje gaat het twee kilometer omhoog aan 4,5%. Nog steeds niet het meest heftige werk van de dag, maar we komen in de buurt. Aan het eind van deze klim die leidt over een brede weg door een bos slaan de renners linksaf, het gaat nu kort naar beneden. Een korte afdaling, met in het begin twee lastige bochtjes. Daarna wordt het vrij snel weer even vlak, voor het nog eens naar beneden gaat. In totaal dalen we iets van drie kilometer af over een brede en tamelijk rechte weg, het is voorlopig nog allemaal heel vriendelijk. We rijden richting het dorpje Fika, waar de voet ligt van de volgende klim van de dag. Een kleine drie kilometer rijden we zo goed als rechtdoor, dwars door een bos. Het is grotendeels vlak, Baskisch vlak. Als we bijna in Fika zijn begint de weg al smerig omhoog te lopen, dat zou je kunnen zien als het begin van de beklimming van Urruztimendi. De organisatie laat de klim hier ook beginnen en komt daardoor aan 2,5 kilometer aan 9,2%, een echt Baskisch muurtje. Het kan alleen nog een stuk Baskischer worden als je het eerste deel laat schieten. In Fika slaan we linksaf een obscuur weggetje in, zo obscuur dat de wagentjes van Google hier nooit zijn geweest. Het gaat een paar meter naar beneden en dan begint de Baskische muur pas echt. Twee kilometer aan 10%, genot van de bovenste plank. Je kan er zelfs anderhalve kilometer aan 12% van maken, als je de klim nog iets later laat beginnen. Moeilijk zwaar in ieder geval, het gaat op sommige momenten zelfs omhoog aan 20%. Lastig in te schatten hoe de klim er precies uitziet, aangezien er dus geen Streetview is hier. Gelukkig is niet alleen Igor Antón de finale gaan verkennen, ook Pedro Delgado heeft weer een leuk filmpje online gegooid. Samen met Pello Bilbao en Pedro Horillo is hij de laatste beklimmingen gaan verkennen en we zien in zijn filmpje dat de Urruztimendi over een smal wegdek beschikt. Een wisselend wegdek ook, met oudere en nieuwere stroken asfalt. Steil en smal genoeg om bestempeld te worden tot een typisch Baskische klim, ik ben fan. Na 135 kilometer komen we boven op deze Alto de Urruztimendi, een klimmetje van de derde categorie. In het onderstaande filmpje zie je vanaf 2:00 beelden van de klim.
De afdaling die volgt moet haast wel lastig zijn. Richting Lezama gaat het iets meer dan drie kilometer naar beneden, over een weg die in de afdaling niet veel breder zijn geworden. Van de andere kant is de Urruztimendi iets minder steil, maar het gaat nog steeds aan iets van 8% gemiddeld naar beneden. Onderweg komen de renners heel wat bochten tegen, het wordt dus link. Beneden komen ze uit in Goitioltza, waar de weg na een bocht naar rechts wat breder wordt. Van Goitioltza rijden we naar Lezama, de plaats die vooral bekend is vanwege de jeugdopleiding van Athletic Club de Bilbao. Deze roemruchte voetbalclub is vooral bekend vanwege het gehanteerde beleid, alleen Basken of in het Baskenland opgeleide spelers mogen voor de club spelen. De jeugdopleiding is dus het allerbelangrijkste aspect van de club, zonder een gezonde toevoer van jeugdig talent uit het Baskenland zou de club snel richting de anonimiteit verdwijnen. Daarom worden er vele miljoenen in Lezama gepompt, de kraamkamer van het Baskische voetbal. Een fantastisch complex, waar we ook de boog van het oude stadion tegenkomen. Goed, Lezama is dus ook een dorpje. In het dorp slaan we rechtsaf en even later gaat het naar links, we gaan dan op weg naar de volgende klim van de dag. De renners rijden nog een halve kilometer over een vlakke weg, maar daarna begint de Alto del Vivero. Het is een bekende klim, die nu een keer wordt beklommen van een andere kant. De afgelopen jaren reden we vanuit Galdakao omhoog, nu dus vanuit Lezama. Vanuit Lezama is de klim wezenlijk anders, het gaat 4,3 kilometer omhoog aan 7,7%. Weer een beklimming van de derde categorie, die begint met een kilometer aan 8%. In het begin gaat het zelfs een tijd aan 14% omhoog, eenvoudig is anders. Hoewel het tijdens de tweede kilometer van de klim nog maar aan 6% omhoog gaat, dat is beter te doen. Een kilometer aan 7% volgt, El Vivero is niet de lastigste klim van het Baskenland. Hoewel het richting de top toch weer aan 8% omhoog gaat, lastig genoeg om het nodige verschil te creëren. Het laatste deel van de klim zal bekend zijn voor de meeste renners, we sluiten aan op de weg die vanuit Galdakao komt. Na 145 kilometer komen we boven op El Vivero, nog een kleine 27 kilometer te gaan.
De afdaling die volgt werken we derhalve ook af op bekend terrein. Het is de weg waar we in 2011 en 2016 ook naar beneden reden, en tussendoor ook nog een keer in de Itzulia. De afdaling waar Igor Antón in 2011 wist uit te lopen op Marzio Bruseghin, dat waren nog eens tijden. Geen ingewikkelde afdaling, het is een brede en keurige weg waar ik in het verleden weinig gekke dingen heb zien gebeuren. We gaan afdaling richting Bilbao, maar we finishen voorlopig nog niet. Na een niet al te lastige afdaling van vijf kilometer komen de renners uit bij een rotonde, waar ze rechtdoor moeten. Vervolgens dalen ze nog eens zes kilometer verder, hoewel ik twijfel over deze woordkeuze. Het gaat overwegend nog wel licht naar beneden, maar we komen ook wat vlakke stroken en zelfs een paar stukken in stijgende lijn tegen. Het is redelijk bochtig, niet dat dit ook maar iets lijkt uit te maken. Voorlopig is het vrij makkelijk fietsen, terwijl we ons best aan het doen zijn om met een zo groot mogelijke omweg naar Bilbao te rijden. Aan het eind van de afdaling volgt er een lange en lastige bocht naar links, waarna we over de snelweg echt naar Bilbao gaan rijden. Aan de rechterkant zien de renners deze prachtige wereldstad al liggen, terwijl ze nog een paar laatste meters in dalende lijn afwerken. Van de snelweg rijden we rechtdoor de buitenkant van de stad in, waarna de renners bij een rotonde linksaf slaan. Even later gaat het schuin naar links, waarna we bij de volgende rotonde rechtsaf slaan. Een andere route richting Bilbao dan normaal, ze hebben het wat moeilijker gemaakt. Na de rotonde rijden we over een andere brug het centralere deel van Bilbao binnen, maar we zien in de verte wel het Guggenheim liggen. Aan de andere kant van de brug komen we uit op het Euskadi Plaza, een flink plein waar een grote rotonde ligt. Na een tijdje gaat het hier naar rechts en dan rijden we even rechtdoor. Na nog een bocht naar rechts komen we na 158 kilometer uit bij de tussensprint van de dag. Nog 13 kilometer tot de finish.
Voorbij de tussensprint rijden we een rondje dwars door het prachtige Bilbao. Het gaat na de tussensprint even rechtdoor, maar al snel volgt er een schuine bocht naar rechts. Na deze bocht komen we al snel uit bij een rotonde, waar we rechtdoor moeten. Hierna gaat het een keer schuin naar links, waarna we bij de volgende rotonde uitkomen. Ook hier gaan we rechtdoor, over wegen die grotendeels vlak zijn. Het centrum van Bilbao valt wel mee, de hoogteverschillen blijven beperkt. Als deze rotonde achter de rug is rijden de renners rechtdoor de stad uit, over een weg die toch wel weer is voorzien van een paar gekke paaltjes. Het is nog even vlak, maar als we bij de volgende rotonde uitkomen gaat de weg toch weer opnieuw omhoog. De laatste klim van de dag is in aantocht, de nu al legendarische Alto de Arraiz. Voorbij de eerste rotonde rijden we richting de tweede rotonde, waar een bochtje naar rechts volgt. Even verderop slaan we rechtsaf en daarna loopt de weg meteen enorm steil omhoog. De Alto de Arraiz is begonnen, de komende 2,2 kilometer gaat het aan 12,2% omhoog. Weer een muur, een genottelijke Baskische muur. Na de bocht naar rechts loopt het steil omhoog, maar als we even verderop bij een rotonde linksaf slaan wordt het alleen nog maar steiler. We rijden een bocht naar rechts in, die we onderbreken voor een terugdraaiende bocht naar links. Dan zijn we pas echt vertrokken, vanaf dat moment komt het tot op de top amper onder de 13% uit. Er zitten een aantal stroken aan 20% tussen, het is geweldig. We pakken een paar haarspeldbochten mee die bijna niet te doen zijn, zo steil. Deze enorme bak met ellende hebben we te danken aan één persoon in het bijzonder: Roberto Laiseka. De mijnwerker van Gernika kreeg een telefoontje van Javier Guillén, de koersdirecteur. Sinds een paar jaar zijn we weer vaker in het Baskenland en daar is de koersdirecteur heel blij mee, het levert namelijk altijd fantastische plaatjes op en het enthousiasme onder de fans straalt goed af op de koers. Daarom wil hij het liefst ieder jaar naar deze mooiste streek van de wereld, maar hij wil niet ieder jaar dezelfde beklimmingen zien terugkomen. Het was de bedoeling om weer te eindigen in Bilbao, maar niet op dezelfde manier als de vorige keren. Dus kreeg Laiseka de opdracht mee om in de buurt van Bilbao een andere klim te vinden. Uren reed Laiseka rond door Bilbao en omstreken, tot hij per toeval deze klim ontdekte. Dit is 'm, dacht ie. En gelijk heeft ie. Na 164 kilometer komen de renners boven op de Arraiz, het is nog zeven kilometer fietsen tot de finish.
Laiseka denkt dat er veel mensen op deze klim af gaan komen, omdat de klim indruk maakt. Dicht bij Bilbao, maar toch zullen veel inwoners van de stad nog nooit van deze klim gehoord hebben. Een charmante plek, met wijngaarden en vee, een long van Bilbao op een steenworp afstand van het centrum. Vanaf de top is er een weergaloos uitzicht over de stad, Laiseka vindt het alles bij elkaar opgeteld behoorlijk spectaculair. Over de afdaling die volgt heeft hij ook nog een mening. Hem wordt gevraagd of die afdaling niet heel gevaarlijk is. Dat valt mee, alleen als je als renner teveel risico neemt. Nogal een open deur, maar volgens de ex-prof is het in ieder geval niet te gevaarlijk. Het is wel een snelle afdaling, aan een seconde of 10 voorsprong op de top van de klim zou je genoeg moeten hebben. Als je een beetje kan dalen tenminste. Na de klim komen we uit bij een paar restaurants, aan de rand van een natuurpark dat is ontstaan boven op Monte Arraiz. Na een paar bochten slaan de renners rechtsaf en rijden ze langs een van de gebouwtjes verder. Voorbij een grote parkeerplaats begint het echt naar beneden te gaan, over een redelijk smalle weg met een aantal bochten fietsen we een tijdje door een bos. Buiten het bos komen we op het terrein terecht waar jaarlijks het muziekfestival Bilbao BBK plaatsvindt, topfestival. Dalen doen we over een weg die over het algemeen vrij breed is en prima geasfalteerd, alleen in het begin is het even opletten. Voorbij het festivalterrein komen we nog een paar pittige bochtjes tegen, maar over het algemeen ben ik het heel erg eens met Laiseka. Dit is inderdaad niet de lastigste afdaling ooit. Na een laatste lastige bocht naar rechts zijn we zo goed als beneden. Iets van drie kilometer serieus gedaald, dat valt reuze mee. Hoewel we na een volgende bocht naar rechts nog wat verder naar beneden gaan, maar dat is op een geleidelijke manier over een weg zonder veel bochten. Stelt amper iets voor, het gevaar zal in de laatste kilometers meer van de bochten moeten komen. Op 2,5 kilometer van de finish gaan we bij een rotonde naar links, na een bocht naar rechts gaat het dan in licht dalende lijn verder tot de volgende rotonde. Hier gaan we schuin naar links, waarna er niet veel later een bocht naar rechts volgt. Niet veel later slaan we scherp linksaf, we bevinden ons inmiddels op minder dan twee kilometer van het eind. We rijden rechtdoor tot op anderhalve kilometer van het eind, nog steeds in licht dalende lijn. Sam Mames verschijnt in beeld, het stadion waar de volgende rit van start zal gaan. Vlak voor San Mames slaan de renners scherp rechtsaf, over een weg die ineens een beetje vals plat omhoog loopt rijden ze nu een paar hectometer rechtdoor. Een bocht naar links volgt, daarna bevinden we ons in de laatste kilometer. In de laatste kilometer gaat het weer licht naar beneden, het zal een snelle finale zijn. Op 500 meter van het eind volgt de laatste bocht van de dag. Bij een rotonde met een gigantisch beeld van Jezus in het midden slaan we rechtsaf, daarna rijden we over de Gran Via rechtdoor naar de finish.
Na drie jaar zijn we weer terug in Bilbao, het ongeëvenaarde Bilbao. In 2016 kregen we helaas wel een flopshow opgediend, de rit zou eindigen in een sprint van een uitgedunde groep. De Vivero was lastig, maar niet lastig genoeg. Met iets meer dan 40 man trokken we naar Bilbao en daar zagen we Jens Keukeleire de sprint winnen. Hij versloeg Maxime Bouet en Fabio Felline, een gigantische teleurstelling. Pello Bilbao was de beste Bask, maar hij kwam niet verder dan de zesde plaats. Dat was best jammer allemaal, terwijl de Vueltarit met aankomst in Bilbao in 2011 zo geniaal was. Ik schreef daar toen een veel te lang stuk over en dat ga ik nu gewoon kopiëren. Moet kunnen, die rit is nog steeds niet overtroffen.
De rit in de Vuelta van 2011, van Noja naar Bilbao. De mooiste rit ooit. Vroeger kwam de Vuelta bijna jaarlijks in Bilbao, maar door allerlei politieke spanningen, waar ik niet teveel over uit zal weiden, kwam daar in 1978 een eind aan. In die editie waren er nogal wat protesten van Baskische nationalisten, waarna werd besloten het Baskenland een tijd te ontlopen. Naarmate de tijd vorderde werden er steeds meer redenen verzonnen om niet meer naar het Baskenland te gaan. Angst voor de ETA en dat soort gelul, je kent het wel. Uiteindelijk duurde het meer dan 33 jaar voor de Vuelta terugkeerde naar de regio waar de koers vroeger jaarlijks kwam. De negentiende etappe van de Vuelta van 2011 zorgde ervoor dat we na 33 jaar weer terug waren op heilige wielergrond. Na zo'n lange tijd waarin het Baskenland werd vermeden moest dit heuglijke feit toch zeer grondig gevierd worden, dus kwamen alle Basken naar buiten en werd de rit zo'n beetje de drukbezochtste rit ooit. Overal stonden mensen, van het binnenrijden van Euskadi tot de finish in Bilbao. De Basken hadden voor de Vuelta begon één grote droom. Ze wilden Igor Antón in de rode leiderstrui zien passeren. Antón was de sterkste in de Vuelta van 2010, maar door een valpartij schakelde hij zichzelf uit. Nu, één jaar later en ook een jaar sterker, moest hij dan de Vuelta van 2011 maar gaan winnen. Al snel bleek dat dit niet ging lukken. Voorafgaand aan de Vuelta van 2011 werd Igor ziek. Met een slechte conditie begon hij aan de ronde en al snel werd hij in meerdere ritten op grote achterstand gereden. Hij zou de Vuelta van 2011 vrij duidelijk niet gaan winnen.
Hij toonde zich strijdbaar. Richting het eind van de Vuelta begon hij te herstellen. Hij reed sterk op de Angliru, deed het nog wat beter op Peña Cabarga en besloot daarom zijn plannen maar te veranderen. Niet de rode leiderstrui in Bilbao, maar een ritoverwinning behoorde nog wel tot de mogelijkheden. Op 9 september 2011 viel hij aan. Hij kreeg drie mensen mee. Ten eerste zijn ploeggenoot, de eeuwige knecht, Gorka Verdugo. Een oersterke klimmer, die zich altijd wegcijferde voor andere renners. Alexandr Dyachenko, een Kazach, sloot zich ook aan. Ook Marzio Bruseghin, de man van de ezels, sloot zich bij het geschelschap aan. Met z'n vieren reden ze voor het peloton uit. Het peloton dat niet echt rustig reed, maar ook nooit echt heel erg dicht in de buurt kwam. Het parcours dat we toen afwerkten was wel wat anders, we reden twee keer over de Vivero en hadden toen nog nooit gehoord van de steile slotklim van vandaag. Dankzij de beklimming van de Vivero vanuit Galdakao reed reed Igor dus door zijn eigen dorp, wat als renner toch altijd heel speciaal is. De eerste beklimming van de Vivero was al een gekkenhuis. Heel Galdakao was uitgelopen om hun Igor aan te moedigen. Al zijn vrienden, familie, kennissen, iedereen stond op de berg. Allemaal schreeuwden ze hem naar voren. Veel gebeurde er nog niet. Het was nog een aardig eind tot de finish. Gorka Verdugo reed de longen uit zijn lijf om de voorsprong op het peloton groot genoeg te houden. De tweede keer dat de koplopers aan de voet van de Vivero kwamen hield Verdugo het voor gezien. Igor wachtte niet lang. Op de klim, waar hij als klein kind al begon met fietsen, ging hij er meteen vandoor. Hij kende de klim uiteraard perfect, kon iedere meter precies inschatten. Marzio Bruseghin had geen antwoord op zijn demarrage. Antón ging en pakte meteen een grote voorsprong. Luid aangemoedigd door iedereen op de berg fietst hij weg van iedereen. Het peloton kwam ook niet meer dichterbij.
Op de top had hij ongeveer een halve minuut voorsprong op Bruseghin. Zolang de weg omhoog liep was hij ontketend, maar de logica zei dat hij het in de afdaling en op het vlakke moeilijk zou hebben om zijn voorsprong te behouden. De logica gooiden we tijdens deze glorieuze rit uit het raam. Het was nog nooit vertoond, maar Igor pakte in de afdaling tijd op Bruseghin. Zijn voorsprong werd groter en groter. Op het vlakke, in de straten van Bilbao, kwam de auto van Euskaltel nog een keer langs hem rijden. Hij werd nog maar eens luid aangemoedigd door Miguel Madariaga, de oprichter van de ploeg, die hem als kleine Igor ook nog eens had ontdekt. Madariaga schreeuwde zijn Fuji nog maar eens naar voren. Dat is de bijnaam van Antón, want zijn eerste fiets was een Fuji. Zijn naam kenden ze nog niet, maar dat kleine kotertje op die Fuji ging wel verdomd hard, zo ontstaan die bijnamen daar dan blijkbaar. Ook op het vlakke bleeft Antón maar uitlopen op Bruseghin, terwijl die laatste toch bekend stond als een goede tijdrijder. Het was de dag van Antón, en niemand die daar wat aan kon doen. In de laatste kilometers begon het geluid steeds harder te worden. Steeds werd omgeroepen dat de voorsprong van Antón groter werd en steeds begon het publiek uitzinniger te worden. In de laatste kilometer pakte Igor uitgebreid zijn moment. Hij ging nog maar eens naar de auto, om de hand van Madariaga te schudden. Daarna vierde hij uitgebreid de overwinning, zijn vierde in de Vuelta. De mooiste van allemaal. Het publiek klapte de handen stuk en was nog nooit zo voldaan. De perfecte rit. Na 33 jaar zonder rit in het Baskenland won de beste Bask van dat moment op een legendarische wijze de rit. Een kind van de stad, die door zijn eigen dorp en over zijn eigen klim mocht soleren naar de overwinning. Met afstand de mooiste overwinning ooit. Wielrennen is een sport van verhalen en dit is voor mij het allermooiste verhaal. De romantiek spat er vanaf. Dit was perfect. In 2016 kregen we helaas geen herhaling en tegenwoordig is ie met pensioen, maar er zijn nog genoeg Basken over die de honneurs kunnen waarnemen. Al hebben we al een Baskisch hoogtepunt gehad dankzij Iturria, twee dagen achter elkaar zou wel heftig zijn.
Aangezien we morgen ook weer van start gaan in Bilbao ga ik het verder inhoudelijk vrij kort houden. Bilbao is de hoofdstad van de provincie Biskaje. Het is ook de grootste stad van het Baskenland, met meer dan 350.000 inwoners. Een prachtige stad, want het is Baskisch. Er zijn verschillende dingen te zien. Het oude centrum bijvoorbeeld, maar ook de wijk bij het voetbalstadion is fantastisch. Al is dat ook meer iets voor morgen, want dan gaan we van start vanuit het stadion. Dan benadruk ik nog maar even dat het Guggenheim echt fantastisch is, beste museum ooit. Veel Baskische wielrenners hebben hun roots in Bilbao liggen, maar het zal vooral voor Jonathan Lastra een speciale aankomst zijn. Hij is de enige Bask in koers die uit Bilbao komt, hoewel hij met een tweede plaats gisteren iets te vroeg gepiekt lijkt te hebben. Goed, morgen meer.
In Navarra gaat het blijkbaar best slecht weer worden. Amper 18 graden overdag, met flink veel wind vanuit het noorden. Geen kans op regen, dat valt dan weer mee. In Bilbao wordt het niet veel beter, daar zal het overdag 19 graden zijn. Ook hier veel wind vanuit het noorden, met bovendien aardig wat kans op regen. Regen hoort natuurlijk bij het Baskenland, maar het mag best droog blijven vandaag. De stevige wind vanuit het noorden zal overigens gaan zorgen voor een vrij trage rit, het eerste deel van de etappe rijden we namelijk vooral richting het noorden. In de finale zal het minder een rol spelen. Beginnen doen we om 13:12, het broekje kan definitief uit om 15:00. Dan beginnen Eurosport en Sporza zoals altijd weer aan de uitzending. Tegen die tijd hebben de renners ongeveer 70 kilometer afgewerkt, er blijven er 100 over tot aan de finish. Aankomen doen we tussen 17:22 en 17:49. Het enige voordeel van de voorspelde tegenwind is dat we daardoor meer Baskisch genot krijgen, de uitzending kan wat uitlopen.
In 2011 ging de zege in Bilbao naar een vroege vluchter, in 2016 werd het dan weer een sprint van een uitgedunde groep. Het kan dus alle kanten op, in Bilbao! De rit is nu wel wat lastiger geworden, vooral dankzij de laatste beklimming. Daar gaan de beter klimmende sprinters niet overleven, dus verdwijnt het scenario van de sprint van een uitgedunde groep vrij snel uit beeld. De kans is vrij groot dat we weer een rit voor de vluchters gaan krijgen, al moet je altijd een slag om de arm houden. Misschien heeft een ploeg als Movistar wel zin om Roglic onder druk te zetten op die laatste klim en daarna zouden ze als bonus ook nog het sprintje kunnen winnen met Valverde. Lijkt me alleen niet heel realistisch, dit zou er toch echt weer een voor de vlucht moeten zijn. Ik hoop op een Baskische vlucht, maar veel Basken hebben gisteren al met hun krachten gesmeten. In 2016 ging ik voor een volledige Baskische top vijf en dat liep niet zo goed af. Leer ik van m'n fouten? Ja, toch wel een beetje. Ik kan nu niet met goed fatsoen aan vijf Basken komen, het zou toch wel wat over de top zijn als jongens als Aranburu en Lastra wederom in de aanval gaan. Desalniettemin laten we het chauvinisme toch een klein beetje hoogtij vieren.
1. Fraile. Nouja, op basis van de Tour en de Vuelta tot nu toe is dit niet realistisch. Maar je moet niet altijd realistisch zijn. Omar komt uit Santurtzi, dicht in de buurt van Bilbao. Hij zal deze wegen dus ook wel kennen. Het is de vraag of hij in de aanval mag gaan, maar aangezien Gorka gisteren mocht lijkt het me vrij oneerlijk als Fraile dan niet zou mogen. We hopen op het beste, maar het kan ook zomaar niets worden. Al is Omar wel getipt door Igor Antón, en hij kan het weten!
2. Bizkarra. Ik heb vernomen dat Bizkarra op alle bergjes die we in de finale afwerken de KOM heeft. Dat wil dus zeggen dat hij in ieder geval de rit kent en waarschijnlijk vrij gemotiveerd is om er wat van te maken. Na het succes van Iturria en het eerdere succes van Rodriguez kan hij niet achterblijven, hij moet ook maar eens een mooie uitslag laten noteren. De aanloop is niet heel ideaal voor hem, bovendien is het niet heel ideaal dat er na de klim nog een afdaling volgt. Desalniettemin sta ik volledig achter Bizkarra.
3. Gilbert. Geen Bask, maar wel iemand die nog een keer in de buurt van een ritoverwinning zou kunnen komen. Ik had hem gisteren al verwacht, maar dit is natuurlijk ook een rit die hem goed zou moeten liggen. Onderweg naar Mas de la Costa vond ik hem best sterk, als hij die benen meeneemt naar Bilbao kan het wat worden. Moet hij natuurlijk wel eerst in de vlucht van de dag zitten, blijkbaar ook nog niet zo vanzelfsprekend. Gilbert wordt overigens ook getipt door Antón, we komen er dus meteen achter of hij een beetje kijk op het spelletje heeft.
4. Bevin. Als je zo goed bent tijdens een tijdrit moet je wat meer met die benen gaan doen. Dan moet je in de aanval, en rap een beetje. In principe zou dit een ideale rit voor hem moeten zijn, zeker vanuit de vroege vlucht. Al zijn er meer goede ritten geweest, maar hij is tot nu toe bijna net zo afwezig als Thomas De Gendt. Tijd voor verandering.
5. Geoghegan Hart. Weet ik veel, ik lul ook maar wat.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-09-2019 03:36:23 ]
Jongens toch, wat een prachtige rit. Niet alleen vanwege de prachtige omgeving, vooral dankzij het koersverloop. Een rit voor de vluchters werd het, maar dat soort ritten kunnen dus ook geniaal zijn. Vroeg op de dag reed er na een korte strijd een groep van 11 weg, met een paar man in de achtervolging. Een van die mannen was Cyril Barthe, de lokale renner. Hij zat alleen te slapen en kwam in de chasse patate terecht, een heilloze missie. Cavagna, Thomas en Lastra sloten nog wel aan bij de koplopers, waardoor er een groep van 14 man ontstond. Het peloton vond het prima, onder aanvoering van Jumbo-Visma liep de voorsprong geleidelijk op. Tony Martin hield het lang rond de zeven minuten, maar toen de langere beklimmingen begonnen liep de voorsprong van de koplopers toch flink op. Op de Col d'Ispéguy, op de grens tussen Spanje en Frankrijk, werd het vooraan al interessant. Gorka Izagirre vond dat hij zich als Bask moest tonen en dus ging hij alvast in de aanval. Die eerste poging slaagde niet echt, het had alleen tot gevolg dat Madrazo en Ben O'Connor meteen moesten lossen. De tweede poging was sterker, met Alex Aranburu in het wiel reed Izagirre weg van de rest. Twee Basken op kop in het Baskenland, de ikurrina kon vast uit de kast gehaald worden. Na de afdaling van de Izpegi bleek dat Craddock niet ver zat, hij sloot op de volgende klim van de dag aan. Niet veel later sloten ook Gebreigzabhier en Howson aan, daarna konden ook Fabbro en Bidard niet achterblijven. Met zeven man reden we nu een aantal kilometer verder en het leek er sterk op dat we het met deze zeven moesten gaan doen. Informatie was er weinig, daarom kwam het als een verrassing dat Lastra uit het niets ineens kwam aansluiten toen we voor de eerste keer door Dantxarinea reden. Nog wat later sloot er nog een groepje aan, met Cavagna, Thomas en Iturria. De hele kopgroep was weer bijna compleet, na talloze aanvallen.
Op het volgende beeld zagen we ineens Iturria in de aanval gaan. Hij was net vijf seconden daarvoor aangesloten en profiteerde van een moment van vertwijfeling in de groep. Direct sloeg hij een groot gat en aangezien niemand meteen reageerde liep zijn voorsprong snel op. De nobele onbekende Iturria begon daarna aan een solo van 25 kilometer, in den beginne leek het een kansloze zaak. Omdat het enorm lang duurde voor er enige vorm van samenwerking ontstond in de achtervolgende groep liep zijn voorsprong op naar meer dan 40 seconden. Pas op dat moment begonnen ze een beetje te draaien in die groep, waar vooral Caja Rural vreemde dingen deed. Lastra en Aranburu zaten samen in de groep, maar bleken niet echt voor elkaar te willen werken. De samenwerking stopte vrij snel weer en daarna volgden de demarrages elkaar in hoog tempo op. Lastra bleek een van de meest actieve renners te zijn, richting een lange oplopende strook reed hij weg. Cavagna, die even daarvoor nog lek was gereden, ging achter hem aan. Gebreigzabhier volgde niet veel later, hij ging richting de top van het eerste deel van de oplopende strook op en over Cavagna en Lastra. Iturria kwam in beeld, maar het gat werd niet definitief dichtgereden. Even later sloten ook Howson en Bidard weer aan, met daarna ook nog Craddock. Onnavolgbare taferelen, een enorm tactisch steekspel. Iedere keer dat zo'n groepje weer samen kwam liep de voorsprong van Iturria weer op. Op een kilometer of acht van het einde had Iturria minder dan 10 seconden voorsprong, maar het liep daarna weer op richting 20 seconden. Iturria bleef als een koppige Bask doorstampen, zonder zich iets van alle taferelen achter hem aan te trekken. Voorbij de tussensprint, op zeven kilometer van het eind, liep het weer even vies omhoog, je had toch iedere keer het idee dat ze in de achtervolging nog steeds naar voren konden rijden. Alleen Cavagna viel weg, maar er bleven nog steeds vijf renners over die in de buurt bleven van Iturria. In de afdaling terug naar Dantxarinea bleef Iturria hard trappen, waardoor de achtervolgens op ongeveer tien seconden bleven hangen.
Eenmaal beneden moest Iturria nog 2,5 kilometer overleven. Na een vlak stuk volgde er nog een smerige strook vals plat omhoog, waar de achtervolgers nog een keer in de aanval gingen. Howson gooide er een stevige demarrage uit en Gebreigzabhier sloot zich bij hem aan. Ze kwamen bijna tot op het achterwiel van Iturria, het leek nu dan toch echt gedaan voor de Bask. Maar toen begonnen Howson en Gebreigzabhier vlak voor de laatste kilometer toch weer naar elkaar te kijken, het was vooral Howson die niet meer op kop wilde komen. Gebreigzabhier reed nog wel door, maar met minder overtuiging. Het tempo zakte, de andere achtervolgers sloten weer aan en de voorsprong van Iturria groeide opnieuw. Hij dook de laatste kilometer in en geholpen door de afdaling kwam de rest niet meer in z'n buurt. Een fantastische overwinning voor het geplaagde Euskadi-Murias, de ploeg die misschien wel verdwijnt uit het peloton. Een fenomenale solo van Mikel Iturria, de Bask die op 27-jarige leeftijd voor het eerst een koers wint tussen de profs. Lastra won het sprintje van de achtervolgers, ze kwamen tot op zes seconden. De Basken heersen in het Baskenland, ondergetekende is buitengewoon tevreden. Na het groepje met Lastra kwam de volgende groep een paar seconden later binnen, na een zinderende finale eindigden de eerste 11 renners binnen een paar seconden van elkaar. Vorig jaar won Oscar Rodriguez een rit voor Euskadi-Murias, nu is het Mikel Iturria die het doet. Een renner die ik al een eeuwigheid volg, steeds een beetje meer teleurgesteld dat het hem maar niet lukte om zijn grote belofte in te lossen. Het moest een van de nieuwe Baskische wonderklimmers worden, maar wegens een gammel fysiek gestel kwam het daar nooit van. Veel blessures gehad, waardoor zijn ontwikkeling stevig is geremd. Ook dit jaar ging het allemaal weer niet fantastisch, al noteerde hij een paar redelijke uitslagen. Vlak voor de Vuelta reed hij slecht in Burgos, ik was er bang voor dat het net als vorig jaar weer een kansloze Vuelta ging worden. Niets blijkt minder waar, hij wint zomaar een rit op een grandioze manier. Niet gestolen, helemaal zelf afgedwongen. Over wegen die hij kent, aangezien hij op een kilometer of 60 van het parcours woont heeft hij de finale verkend. Je weet maar nooit waar het goed voor is, zou hij daar zelf over zeggen.
Het is goed voor een overwinning dus, heerlijk om weer eens een Bask te zien winnen in het Baskenland. Een minuut of 18 na Iturria zagen we het peloton in gesloten rangorde over de finish rijden, die mannen hadden er logischerwijs een snipperdag van gemaakt. Na de eerste rit op Baskisch grondgebied gaan we verder met nóg een rit in het Baskenland. Een rit die mogelijk nog leuker gaan worden. We gaan nu naar het echte Baskenland, naar Bilbao. In en rond Bilbao pakken we een paar Baskische muurtjes mee, waar de toeschouwers ongetwijfeld wel op de afspraak gaan zijn. Ik heb er enorm veel zin in.
Exact twee jaar geleden reden de renners tijdens de zestiende rit van het Circuito de Navarra naar Logroño. Een individuele tijdrit van 42 kilometer die werd gewonnen door Chris Froome. Nu, precies twee jaar later, zijn we op vijf september weer terug op het Circuito de Navarro, ditmaal voor een rit in lijn richting Bilbao. Het is iedereen blijkbaar goed bevallen de vorige keer, dus mag er weer een rondje gereden worden over dit relatief nieuwe circuit. In 2007 begon men met dit project en 50 miljoen euro verder werd het circuit in 2010 officieel geopend. De lokale overheid in Navarra heeft een groot deel van het project bekostigd, en blijkbaar is het binnenhalen van de Vuelta een manier om een deel van die investering terug te verdienen. De afgelopen jaren hebben we tijdens de verschillende grote rondes meermaals over circuits gereden, maar ik dacht dat de hype weer was gaan liggen. Blijkbaar niet, er komt opnieuw aandacht voor het multifunctionele circuit van Navarra. In 2017 zag ik een geweldig propagandafilmpje en dat filmpje staat nu nog steeds online. Je kan hier als fabrikant dus nog steeds je nieuwe modellen komen testen, waaronder ook je Formule 1-wagen, mocht je daar toevallig de beschikking over hebben. Onder meer het team van Lotus heeft hier wel eens wat rondjes gereden, volgens het filmpje. Als je na het testen tevreden bent, kun je vervolgens je nieuwe producten ook nog eens presenteren op de baan, dat is wel lachen. Je kan hier dan ook met een een reclamespotje laten opnemen, de service is grandioos. Daarnaast kan je hier terecht vooral je slipcursussen, waarna je al driftend een rondje over de baan mag rijden. Bovenal draait het toch vooral om de track days, door het jaar heen zijn er ontelbaar veel evenementen op het circuit. Niet de grootste races, hoewel het circuit wel ooit deel uitmaakte van de legendarische Superleague Formula. Verder ligt de focus hier toch vooral op de motoren en ook op karting. Al kan je hier ook aan rallyrijden doen, aangezien er een kleine off-road track is. Veel van die evenementen zijn voor amateurs, nu staan er een keer echte profs aan de start. Op het circuit worden ook wel veel bedrijfsuitjes georganiseerd, er is ook een ruimte die gehuurd kan worden als je zin hebt om op een unieke locatie een conferentie te houden. In de buurt van het circuit ligt het kleine dorpje Los Arcos, schijnbaar nogal de moeite waard. Het ligt op de route naar Santiago de Compostela en is voorzien van een middeleeuws centrum, waar de restanten te zien zijn van een oude vesting.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een rondje over het 3933 meter lange circuit en daarna verlaten ze de racebaan richting het noorden. Vooral de renners van Movistar zullen het hier naar hun zin hebben, voor hen is dit bekend terrein. Dit circuit wordt soms door Movistar gebruikt om de ploegentijdrit te trainen, iets waar ploegen altijd een circuit of een vliegveld voor proberen te gebruiken. De ploeg Movistar is gevestigd in Pamplona en dus ligt deze baan lekker in de buurt. Tijdens de eerste kilometers van deze rit volgen we het parcours van de tijdrit van 2017, niet lang na het verlaten van het circuit rijden we door Los Arcos. Voorbij dit plaatsje gaat de neutralisatie nog even door, voordat de rit officieel begint. Als we eenmaal beginnen treffen we een behoorlijk leeg landschap aan, we bevinden ons op de kale hoogvlakte in Navarra. De eerste echte kilometers van de rit werken de renners af over een brede en rechte weg, in licht stijgende lijn. Zeven kilometer zal de weg vals plat omhoog lopen, op zo'n manier dat je er amper iets van merkt. Onderweg rijden de renners door het dorpje Mues, het zal gedurende het eerste deel van de rit het enige moment zijn dat ze beseffen dat er hier mensen wonen. Buiten Mues gaat het weer een aantal kilometer vooral rechtdoor door een leeg landschap zonder bebouwing. Aan het eind van het lange stuk vals plat omhoog gaat het vier kilometer licht naar beneden, nog steeds over dezelfde weg. Na 11 kilometer koers volgt er in het dorpje Acedo een bocht naar links, we rijden nu over een bochtige weg verder richting de grens tussen Navarra en Baskenland. Deze weg is 7,5 kilometer lang en licht glooiend. Na een kort klimmetje van een kilometer gaat het ook weer een kilometer naar beneden, vervolgens is het een kilometer of drie vrij vlak. In de laatste meters voor we Euskadi binnenrijden gaat het vals plat omhoog, over een enorm brede weg. Eenmaal in Euskadi bevinden we ons in de provincie Álava, of Araba. Helaas de minst spannende van de drie provincies, wat ook te merken is aan de omgeving. De hoogvlakte spreekt toch wat minder tot de verbeelding dan de bergen. Over de kneiterbrede weg die inmiddels vlak is geworden rijden we vier kilometer rechtdoor richting Santa Cruz de Campezo, waar we na 22 kilometer aankomen. Ik ken mooiere Baskische dorpjes dan Santikurutze Kanpezu, maar het staat toch wel redelijk symbool voor Araba.
Buiten Santa Cruz de Campezo slaan de renners rechtsaf, ze rijden over een brede en rechte weg verder richting Antoñana. Dit pittoreske middeleeuwse dorpje bereiken we vijf kilometer later, terwijl we al wat werk vals plat omhoog hebben afgerond. Voorbij Antoñana gaat het nog eens zeven kilometer verder over dezelfde weg, via Atauri komen we daarna uit in Maeztu. Het gaat nog wat verder vals plat omhoog, met een paar wat lastigere stroken tussendoor. Toch bewaren we het echte knalwerk nog even, dat komt pas in de finale van de rit. Voorbij Maeztu rijden de renners nog een aantal kilometer verder over de brede en niet echt bochtige weg, het zal nog een kilometer of twee zo goed als vlak zijn. Daarna beginnen we aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag, de Alto de Azázeta. Deze beklimming van de derde categorie is vijf kilometer lang, in deze kilometers gaat het omhoog aan 4% gemiddeld. We hebben het noorden van het Baskenland nog niet bereikt, dus blijft het voorlopig bij dit soort prutswerk. De klim stelt bijzonder weinig voor, het is pas aan het eind dat het iets steiler wordt. Een laatste kilometer aan 6%, daarna gaan we snel weer naar beneden. De afdaling die volgt is totaal niet lastig, gezien de weg hier 100 meter breed is. De renners komen een paar bochten tegen, maar ik verwacht de komende vier kilometer geen enkel probleem. Daarna blijft het nog wat verder naar beneden lopen op een vrij subtiele manier, terwijl de weg weer recht is geworden. Het is nog een kilometer of tien fietsen tot in Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van de provincie Álava en ook meteen de regio Baskenland. Altijd goed voor een quizvraag, mensen gaan er immers vanuit dat Bilbao de hoofdstad is. Is dus niet zo, de stad van Mikel Landa is het bestuurlijk hart van de regio. Tot aan de rand van Gasteiz komen de renners niets tegen, pas dan wordt het door een paar rotondes weer wat levendiger. Na een lange tocht over de hoogvlakte langs talloze weilanden zien we in de verte de hoogbouw van Vitoria liggen. Met 57 kilometer in de benen rijden we door deze mooie stad, waar de Vuelta de afgelopen jaren wel vaker is geweest. In 2015 ging hier bijvoorbeeld nog een rit van start, dat was natuurlijk erg fantastisch. Ik vertelde toen dat Vitoria-Gasteiz een stad is met 230.000 inwoners, waar ze een belangrijk industrieel centrum hebben. Het schijnt een van de hoogste levensstandaarden van Spanje te hebben, en het is ook een van de groenste steden van Europa. Ook de stad van talloze Baskische wielrenners. Landa heb ik al genoemd, maar wat dacht u van Jon Aberasturi, Koldo Fernandez en altijd onsympathieke jongens als Igor Gonzalez de Galdeano en Victor de la Parte? Ter compensatie heeft Vitoria-Gasteiz gelukkig ook nog Lourdes Oyarbide in de aanbieding.
Mikel Landa is niet van de partij, ik kwam laatst tot de conclusie dat hij verrassend genoeg sinds de Vuelta van 2015 deze wedstrijd niet meer heeft afgewerkt. Gelukkig is er met Jon Aberasturi wel een lokale held actief in deze ronde, al zal deze rit wat te zwaar zijn voor hem. In Vitoria-Gasteiz komen de renners een stuk of acht rotondes tegen, naast een groot aantal bochten. Veel paaltjes op de weg, Sergio Pardilla en Peter Stetina krijgen het hier spontaan heel benauwd van. Na de bochtige doortocht in de groene hoofdstad verlaten we Vitoria richting het noorden, het is tijd om op weg te gaan naar het beste deel van het Baskenland. Buiten Vitoria gaat het zes kilometer rechtdoor over een brede weg die zo goed als vlak is. We passeren wat dorpjes, zoals Durana en Mendibil. Verder maken we voorlopig weinig mee, maar daar komt na de doortocht in Arroyabe verandering in. De weg wordt plots een stuk bochtiger, terwijl het ook nog eens twee kilometer aan 3% zal stijgen. Daarna gaat het kort naar beneden, voor de weg weer vlak wordt. We fietsen inmiddels in de buurt van Ullíbarri-Gamboa, langs het gelijknamige stuwmeer. Een buitengewoon fraai gebied, uitermate geschikt voor een fietstochtje. In totaal fietsen we een kilometer of vijf langs het meer, over de bochtige en licht glooiende weg. Halverwege komen we door Uribarri-Ganboa, een klein dorpje dat een vrij tactische ligging heeft.
Voorbij Uribarri-Ganboa rijden we dus nog een tijd langs het meer, waarna we voorbij het meer na 74 kilometer uitkomen in Landa. Wat een prachtige naam voor een dorp, daar is echt helemaal niets mis mee. In Landa, waar liefst 38 mensen wonen, slaan de renners scherp linksaf. Hierna rijden ze zes kilometer verder over licht geaccidenteerd terrein, richting het volgende stuwmeer. Halverwege deze weg slaan we een keer rechtsaf, waarna we een kilometer over een wat smallere weg rijden. Na een nieuwe bocht naar rechts rijden we vervolgens over de snelweg verder richting Legutio, een dorpje langs het stuwmeer van Urruanaga. Voorbij Legutio slaan de renners rechtsaf, ze rijden daarna nog een tijd verder langs het stuwmeer. De weg langs het stuwmeer is niet eens bijzonder bochtig, het gaat de komende acht kilometer voornamelijk rechtdoor. De weg gaat wel een paar keer op en af, behoorlijk glooiend terrein. Mooi terrein, we wisselen het bos af met een incidentele blik op het water. Als we het stuwmeer achter ons laten gaat het een halve kilometer omhoog aan 6%, we bevinden ons inmiddels in Bizkaia. De mooiste provincie van het Baskenland, al is Gipuzkoa natuurlijk ook fantastisch. Eenmaal in Bizkaia slaan we na het korte klimmetje rechtsaf, even later volgt er een bocht naar links en daarna rijden we Otxandio in. Voor we dat doen rijden we eerst nog langs een reeks bedrijven, want de Basken zijn bedrijvige mensen. Eenmaal in Otxandio, waar we na 90 kilometer passeren, wordt het enorm bochtig. In het centrum van het dorpje gaat het naar links, weer naar rechts, weer naar links en dan weer naar rechts. Heel wat bochten later verlaten we dit mooie plaatsje, waar de nodige Baskische leuzen op de huizen gekalkt staan. Dalmacio Langarica was van hier, hij won in 1946 de Vuelta.
Buiten het centrum van Otxandio slaan de renners linksaf, daarna rijden ze een kilometer of vijf bijna volledig rechtdoor over een glooiende weg. Drie korte klimmetjes tussendoor, welkom in het Baskenland. Uiteindelijk bereiken we het eind van de hoogvlakte, het is tijd om af te gaan dalen. Liefst elf kilometer zal er gedaald gaan worden, over een brede en goed geasfalteerde weg. Een makkelijke afdaling, de moeilijke bochten kan ik op één hand tellen. Als je hier van je fiets stuitert kan je er simpelweg niets van, zo simpel is het. Aan het eind van de afdaling komen de renners uit in de gemeende Dima, meer specifiek het dorpje Ugarana. Hier pakken ze een paar bochtjes mee, waarna ze het dorp richting het westen verlaten. Het peloton rijdt vier kilometer over een zo goed als vlakke weg min of meer rechtdoor richting Igorre, een naam die niet aan de aandacht van Michel Wuyts zal ontsnappen. Hij gaat zonder enige twijfel vermelden dat ze hier vroeger nogal van het veldrijden waren, dat er zelfs jarenlang een wereldbeker veldrijden werd georganiseerd in Igorre. Dat Sven Nys hier liefst vier keer won. Igorre dus, tevens de geboortegrond van niemand minder dan Iban Mayo. Na een aantal bochten en rotondes in Igorre verlaten we de stad snel weer, over de grote weg rijden we rechtdoor verder naar Lemoa. Het is vijf kilometer fietsen tot dit dorp en in deze kilometers gaat het weer een beetje op en af. Toch is het relatief allemaal nog behoorlijk goed te doen, het zwaartepunt van deze rit ligt wat verderop. Lemoa is een beetje een atypisch dorpje, daar waar de meeste dorpen de indruk willen wekken dat het er fijn vertoeven is fiets je bij het binnenrijden van Lemoa direct tegen de fabrieken aan. Ze winden er geen doekjes om, weer eens wat anders. 114 kilometer afgevinkt, 57 kilometer te gaan.
In Lemoa, dat ik verder alleen ken van de plaatselijke voetbalclub die op redelijk hoog niveau actief is, komen de renners weer wat bochten en rotondes tegen. We rijden over een bruggetje en slaan daarna linksaf, de vallei in. De komende vijf kilometer gaat het vooral rechtdoor over een weg die gematigd vlak is. We passeren veel fabrieken en af en toe een klein dorpje, zoals Bedia. Op wat rotondes na komen we voorlopig weinig tegen, het is nog even wachten op het spetterende slotstuk van deze rit. Aan het eind van deze weg door de vallei komen we uit in Galdakao, daar waar Igor Antón woont. Het gaat goed met Igor, leuk dat jullie daar naar vragen! Igor is ondertussen alweer bijna een jaar met pensioen, nadat hij vorig jaar tijdens de Vuelta afscheid nam. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten, hij staat nog steeds behoorlijk scherp. Nadat hij flink wat bergen te voet heeft beklommen is hij nu weer vooral aan het fietsen geslagen, zo is hij speciaal voor Orbea de finale van deze rit gaan verkennen samen met Mikel Azparren. Dat was een vrij matige renner, die over een paar jaar bekend zal staan als de vader van Xabier Mikel en Enekoitz, twee van de grotere talenten uit het Baskenland, onthouden die namen! Het filmpje dat voor Orbea is gemaakt valt overigens tegen. Het zou een parcoursverkenning moeten zijn, maar het is vooral veel gelul. Toch zie je alsnog wel wat beelden van de beklimmingen die we in de finale tegen gaan komen. Dat het smal en lastig wordt mag duidelijk zijn. Goed, we zijn nu dus in Galdakao. In dit dorpje begonnen we de vorige keren dat we in Bilbao zouden aankomen aan de Alto del Vivero, maar dat doen we nu niet. Na een paar bochten en afslagen rijden we langs het begin van de klim, maar we laten dat letterlijk links liggen. Het gaat rechtdoor verder over een weg langs de snelweg. Een behoorlijk vlakke weg, voorlopig althans. De renners rijden langs Gumuzio, waar er bij een rotonde een bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het drie kilometer vooral rechtdoor richting Larrabetzu, over een brede weg. Ook deze weg wordt weer een paar keer onderbroken door een rotonde, terwijl het een klein beetje op en af gaat. Larrabetzu bereiken we na 124 kilomter, terwijl hieronder een beeld staat van Galdakao.
Buiten Larrabetzu is het nog een kilometer vlak terwijl we richting Goikolexea rijden. Buiten dit dorpje gaat het twee kilometer omhoog aan 4,5%. Nog steeds niet het meest heftige werk van de dag, maar we komen in de buurt. Aan het eind van deze klim die leidt over een brede weg door een bos slaan de renners linksaf, het gaat nu kort naar beneden. Een korte afdaling, met in het begin twee lastige bochtjes. Daarna wordt het vrij snel weer even vlak, voor het nog eens naar beneden gaat. In totaal dalen we iets van drie kilometer af over een brede en tamelijk rechte weg, het is voorlopig nog allemaal heel vriendelijk. We rijden richting het dorpje Fika, waar de voet ligt van de volgende klim van de dag. Een kleine drie kilometer rijden we zo goed als rechtdoor, dwars door een bos. Het is grotendeels vlak, Baskisch vlak. Als we bijna in Fika zijn begint de weg al smerig omhoog te lopen, dat zou je kunnen zien als het begin van de beklimming van Urruztimendi. De organisatie laat de klim hier ook beginnen en komt daardoor aan 2,5 kilometer aan 9,2%, een echt Baskisch muurtje. Het kan alleen nog een stuk Baskischer worden als je het eerste deel laat schieten. In Fika slaan we linksaf een obscuur weggetje in, zo obscuur dat de wagentjes van Google hier nooit zijn geweest. Het gaat een paar meter naar beneden en dan begint de Baskische muur pas echt. Twee kilometer aan 10%, genot van de bovenste plank. Je kan er zelfs anderhalve kilometer aan 12% van maken, als je de klim nog iets later laat beginnen. Moeilijk zwaar in ieder geval, het gaat op sommige momenten zelfs omhoog aan 20%. Lastig in te schatten hoe de klim er precies uitziet, aangezien er dus geen Streetview is hier. Gelukkig is niet alleen Igor Antón de finale gaan verkennen, ook Pedro Delgado heeft weer een leuk filmpje online gegooid. Samen met Pello Bilbao en Pedro Horillo is hij de laatste beklimmingen gaan verkennen en we zien in zijn filmpje dat de Urruztimendi over een smal wegdek beschikt. Een wisselend wegdek ook, met oudere en nieuwere stroken asfalt. Steil en smal genoeg om bestempeld te worden tot een typisch Baskische klim, ik ben fan. Na 135 kilometer komen we boven op deze Alto de Urruztimendi, een klimmetje van de derde categorie. In het onderstaande filmpje zie je vanaf 2:00 beelden van de klim.
De afdaling die volgt moet haast wel lastig zijn. Richting Lezama gaat het iets meer dan drie kilometer naar beneden, over een weg die in de afdaling niet veel breder zijn geworden. Van de andere kant is de Urruztimendi iets minder steil, maar het gaat nog steeds aan iets van 8% gemiddeld naar beneden. Onderweg komen de renners heel wat bochten tegen, het wordt dus link. Beneden komen ze uit in Goitioltza, waar de weg na een bocht naar rechts wat breder wordt. Van Goitioltza rijden we naar Lezama, de plaats die vooral bekend is vanwege de jeugdopleiding van Athletic Club de Bilbao. Deze roemruchte voetbalclub is vooral bekend vanwege het gehanteerde beleid, alleen Basken of in het Baskenland opgeleide spelers mogen voor de club spelen. De jeugdopleiding is dus het allerbelangrijkste aspect van de club, zonder een gezonde toevoer van jeugdig talent uit het Baskenland zou de club snel richting de anonimiteit verdwijnen. Daarom worden er vele miljoenen in Lezama gepompt, de kraamkamer van het Baskische voetbal. Een fantastisch complex, waar we ook de boog van het oude stadion tegenkomen. Goed, Lezama is dus ook een dorpje. In het dorp slaan we rechtsaf en even later gaat het naar links, we gaan dan op weg naar de volgende klim van de dag. De renners rijden nog een halve kilometer over een vlakke weg, maar daarna begint de Alto del Vivero. Het is een bekende klim, die nu een keer wordt beklommen van een andere kant. De afgelopen jaren reden we vanuit Galdakao omhoog, nu dus vanuit Lezama. Vanuit Lezama is de klim wezenlijk anders, het gaat 4,3 kilometer omhoog aan 7,7%. Weer een beklimming van de derde categorie, die begint met een kilometer aan 8%. In het begin gaat het zelfs een tijd aan 14% omhoog, eenvoudig is anders. Hoewel het tijdens de tweede kilometer van de klim nog maar aan 6% omhoog gaat, dat is beter te doen. Een kilometer aan 7% volgt, El Vivero is niet de lastigste klim van het Baskenland. Hoewel het richting de top toch weer aan 8% omhoog gaat, lastig genoeg om het nodige verschil te creëren. Het laatste deel van de klim zal bekend zijn voor de meeste renners, we sluiten aan op de weg die vanuit Galdakao komt. Na 145 kilometer komen we boven op El Vivero, nog een kleine 27 kilometer te gaan.
De afdaling die volgt werken we derhalve ook af op bekend terrein. Het is de weg waar we in 2011 en 2016 ook naar beneden reden, en tussendoor ook nog een keer in de Itzulia. De afdaling waar Igor Antón in 2011 wist uit te lopen op Marzio Bruseghin, dat waren nog eens tijden. Geen ingewikkelde afdaling, het is een brede en keurige weg waar ik in het verleden weinig gekke dingen heb zien gebeuren. We gaan afdaling richting Bilbao, maar we finishen voorlopig nog niet. Na een niet al te lastige afdaling van vijf kilometer komen de renners uit bij een rotonde, waar ze rechtdoor moeten. Vervolgens dalen ze nog eens zes kilometer verder, hoewel ik twijfel over deze woordkeuze. Het gaat overwegend nog wel licht naar beneden, maar we komen ook wat vlakke stroken en zelfs een paar stukken in stijgende lijn tegen. Het is redelijk bochtig, niet dat dit ook maar iets lijkt uit te maken. Voorlopig is het vrij makkelijk fietsen, terwijl we ons best aan het doen zijn om met een zo groot mogelijke omweg naar Bilbao te rijden. Aan het eind van de afdaling volgt er een lange en lastige bocht naar links, waarna we over de snelweg echt naar Bilbao gaan rijden. Aan de rechterkant zien de renners deze prachtige wereldstad al liggen, terwijl ze nog een paar laatste meters in dalende lijn afwerken. Van de snelweg rijden we rechtdoor de buitenkant van de stad in, waarna de renners bij een rotonde linksaf slaan. Even later gaat het schuin naar links, waarna we bij de volgende rotonde rechtsaf slaan. Een andere route richting Bilbao dan normaal, ze hebben het wat moeilijker gemaakt. Na de rotonde rijden we over een andere brug het centralere deel van Bilbao binnen, maar we zien in de verte wel het Guggenheim liggen. Aan de andere kant van de brug komen we uit op het Euskadi Plaza, een flink plein waar een grote rotonde ligt. Na een tijdje gaat het hier naar rechts en dan rijden we even rechtdoor. Na nog een bocht naar rechts komen we na 158 kilometer uit bij de tussensprint van de dag. Nog 13 kilometer tot de finish.
Voorbij de tussensprint rijden we een rondje dwars door het prachtige Bilbao. Het gaat na de tussensprint even rechtdoor, maar al snel volgt er een schuine bocht naar rechts. Na deze bocht komen we al snel uit bij een rotonde, waar we rechtdoor moeten. Hierna gaat het een keer schuin naar links, waarna we bij de volgende rotonde uitkomen. Ook hier gaan we rechtdoor, over wegen die grotendeels vlak zijn. Het centrum van Bilbao valt wel mee, de hoogteverschillen blijven beperkt. Als deze rotonde achter de rug is rijden de renners rechtdoor de stad uit, over een weg die toch wel weer is voorzien van een paar gekke paaltjes. Het is nog even vlak, maar als we bij de volgende rotonde uitkomen gaat de weg toch weer opnieuw omhoog. De laatste klim van de dag is in aantocht, de nu al legendarische Alto de Arraiz. Voorbij de eerste rotonde rijden we richting de tweede rotonde, waar een bochtje naar rechts volgt. Even verderop slaan we rechtsaf en daarna loopt de weg meteen enorm steil omhoog. De Alto de Arraiz is begonnen, de komende 2,2 kilometer gaat het aan 12,2% omhoog. Weer een muur, een genottelijke Baskische muur. Na de bocht naar rechts loopt het steil omhoog, maar als we even verderop bij een rotonde linksaf slaan wordt het alleen nog maar steiler. We rijden een bocht naar rechts in, die we onderbreken voor een terugdraaiende bocht naar links. Dan zijn we pas echt vertrokken, vanaf dat moment komt het tot op de top amper onder de 13% uit. Er zitten een aantal stroken aan 20% tussen, het is geweldig. We pakken een paar haarspeldbochten mee die bijna niet te doen zijn, zo steil. Deze enorme bak met ellende hebben we te danken aan één persoon in het bijzonder: Roberto Laiseka. De mijnwerker van Gernika kreeg een telefoontje van Javier Guillén, de koersdirecteur. Sinds een paar jaar zijn we weer vaker in het Baskenland en daar is de koersdirecteur heel blij mee, het levert namelijk altijd fantastische plaatjes op en het enthousiasme onder de fans straalt goed af op de koers. Daarom wil hij het liefst ieder jaar naar deze mooiste streek van de wereld, maar hij wil niet ieder jaar dezelfde beklimmingen zien terugkomen. Het was de bedoeling om weer te eindigen in Bilbao, maar niet op dezelfde manier als de vorige keren. Dus kreeg Laiseka de opdracht mee om in de buurt van Bilbao een andere klim te vinden. Uren reed Laiseka rond door Bilbao en omstreken, tot hij per toeval deze klim ontdekte. Dit is 'm, dacht ie. En gelijk heeft ie. Na 164 kilometer komen de renners boven op de Arraiz, het is nog zeven kilometer fietsen tot de finish.
Laiseka denkt dat er veel mensen op deze klim af gaan komen, omdat de klim indruk maakt. Dicht bij Bilbao, maar toch zullen veel inwoners van de stad nog nooit van deze klim gehoord hebben. Een charmante plek, met wijngaarden en vee, een long van Bilbao op een steenworp afstand van het centrum. Vanaf de top is er een weergaloos uitzicht over de stad, Laiseka vindt het alles bij elkaar opgeteld behoorlijk spectaculair. Over de afdaling die volgt heeft hij ook nog een mening. Hem wordt gevraagd of die afdaling niet heel gevaarlijk is. Dat valt mee, alleen als je als renner teveel risico neemt. Nogal een open deur, maar volgens de ex-prof is het in ieder geval niet te gevaarlijk. Het is wel een snelle afdaling, aan een seconde of 10 voorsprong op de top van de klim zou je genoeg moeten hebben. Als je een beetje kan dalen tenminste. Na de klim komen we uit bij een paar restaurants, aan de rand van een natuurpark dat is ontstaan boven op Monte Arraiz. Na een paar bochten slaan de renners rechtsaf en rijden ze langs een van de gebouwtjes verder. Voorbij een grote parkeerplaats begint het echt naar beneden te gaan, over een redelijk smalle weg met een aantal bochten fietsen we een tijdje door een bos. Buiten het bos komen we op het terrein terecht waar jaarlijks het muziekfestival Bilbao BBK plaatsvindt, topfestival. Dalen doen we over een weg die over het algemeen vrij breed is en prima geasfalteerd, alleen in het begin is het even opletten. Voorbij het festivalterrein komen we nog een paar pittige bochtjes tegen, maar over het algemeen ben ik het heel erg eens met Laiseka. Dit is inderdaad niet de lastigste afdaling ooit. Na een laatste lastige bocht naar rechts zijn we zo goed als beneden. Iets van drie kilometer serieus gedaald, dat valt reuze mee. Hoewel we na een volgende bocht naar rechts nog wat verder naar beneden gaan, maar dat is op een geleidelijke manier over een weg zonder veel bochten. Stelt amper iets voor, het gevaar zal in de laatste kilometers meer van de bochten moeten komen. Op 2,5 kilometer van de finish gaan we bij een rotonde naar links, na een bocht naar rechts gaat het dan in licht dalende lijn verder tot de volgende rotonde. Hier gaan we schuin naar links, waarna er niet veel later een bocht naar rechts volgt. Niet veel later slaan we scherp linksaf, we bevinden ons inmiddels op minder dan twee kilometer van het eind. We rijden rechtdoor tot op anderhalve kilometer van het eind, nog steeds in licht dalende lijn. Sam Mames verschijnt in beeld, het stadion waar de volgende rit van start zal gaan. Vlak voor San Mames slaan de renners scherp rechtsaf, over een weg die ineens een beetje vals plat omhoog loopt rijden ze nu een paar hectometer rechtdoor. Een bocht naar links volgt, daarna bevinden we ons in de laatste kilometer. In de laatste kilometer gaat het weer licht naar beneden, het zal een snelle finale zijn. Op 500 meter van het eind volgt de laatste bocht van de dag. Bij een rotonde met een gigantisch beeld van Jezus in het midden slaan we rechtsaf, daarna rijden we over de Gran Via rechtdoor naar de finish.
Na drie jaar zijn we weer terug in Bilbao, het ongeëvenaarde Bilbao. In 2016 kregen we helaas wel een flopshow opgediend, de rit zou eindigen in een sprint van een uitgedunde groep. De Vivero was lastig, maar niet lastig genoeg. Met iets meer dan 40 man trokken we naar Bilbao en daar zagen we Jens Keukeleire de sprint winnen. Hij versloeg Maxime Bouet en Fabio Felline, een gigantische teleurstelling. Pello Bilbao was de beste Bask, maar hij kwam niet verder dan de zesde plaats. Dat was best jammer allemaal, terwijl de Vueltarit met aankomst in Bilbao in 2011 zo geniaal was. Ik schreef daar toen een veel te lang stuk over en dat ga ik nu gewoon kopiëren. Moet kunnen, die rit is nog steeds niet overtroffen.
De rit in de Vuelta van 2011, van Noja naar Bilbao. De mooiste rit ooit. Vroeger kwam de Vuelta bijna jaarlijks in Bilbao, maar door allerlei politieke spanningen, waar ik niet teveel over uit zal weiden, kwam daar in 1978 een eind aan. In die editie waren er nogal wat protesten van Baskische nationalisten, waarna werd besloten het Baskenland een tijd te ontlopen. Naarmate de tijd vorderde werden er steeds meer redenen verzonnen om niet meer naar het Baskenland te gaan. Angst voor de ETA en dat soort gelul, je kent het wel. Uiteindelijk duurde het meer dan 33 jaar voor de Vuelta terugkeerde naar de regio waar de koers vroeger jaarlijks kwam. De negentiende etappe van de Vuelta van 2011 zorgde ervoor dat we na 33 jaar weer terug waren op heilige wielergrond. Na zo'n lange tijd waarin het Baskenland werd vermeden moest dit heuglijke feit toch zeer grondig gevierd worden, dus kwamen alle Basken naar buiten en werd de rit zo'n beetje de drukbezochtste rit ooit. Overal stonden mensen, van het binnenrijden van Euskadi tot de finish in Bilbao. De Basken hadden voor de Vuelta begon één grote droom. Ze wilden Igor Antón in de rode leiderstrui zien passeren. Antón was de sterkste in de Vuelta van 2010, maar door een valpartij schakelde hij zichzelf uit. Nu, één jaar later en ook een jaar sterker, moest hij dan de Vuelta van 2011 maar gaan winnen. Al snel bleek dat dit niet ging lukken. Voorafgaand aan de Vuelta van 2011 werd Igor ziek. Met een slechte conditie begon hij aan de ronde en al snel werd hij in meerdere ritten op grote achterstand gereden. Hij zou de Vuelta van 2011 vrij duidelijk niet gaan winnen.
Hij toonde zich strijdbaar. Richting het eind van de Vuelta begon hij te herstellen. Hij reed sterk op de Angliru, deed het nog wat beter op Peña Cabarga en besloot daarom zijn plannen maar te veranderen. Niet de rode leiderstrui in Bilbao, maar een ritoverwinning behoorde nog wel tot de mogelijkheden. Op 9 september 2011 viel hij aan. Hij kreeg drie mensen mee. Ten eerste zijn ploeggenoot, de eeuwige knecht, Gorka Verdugo. Een oersterke klimmer, die zich altijd wegcijferde voor andere renners. Alexandr Dyachenko, een Kazach, sloot zich ook aan. Ook Marzio Bruseghin, de man van de ezels, sloot zich bij het geschelschap aan. Met z'n vieren reden ze voor het peloton uit. Het peloton dat niet echt rustig reed, maar ook nooit echt heel erg dicht in de buurt kwam. Het parcours dat we toen afwerkten was wel wat anders, we reden twee keer over de Vivero en hadden toen nog nooit gehoord van de steile slotklim van vandaag. Dankzij de beklimming van de Vivero vanuit Galdakao reed reed Igor dus door zijn eigen dorp, wat als renner toch altijd heel speciaal is. De eerste beklimming van de Vivero was al een gekkenhuis. Heel Galdakao was uitgelopen om hun Igor aan te moedigen. Al zijn vrienden, familie, kennissen, iedereen stond op de berg. Allemaal schreeuwden ze hem naar voren. Veel gebeurde er nog niet. Het was nog een aardig eind tot de finish. Gorka Verdugo reed de longen uit zijn lijf om de voorsprong op het peloton groot genoeg te houden. De tweede keer dat de koplopers aan de voet van de Vivero kwamen hield Verdugo het voor gezien. Igor wachtte niet lang. Op de klim, waar hij als klein kind al begon met fietsen, ging hij er meteen vandoor. Hij kende de klim uiteraard perfect, kon iedere meter precies inschatten. Marzio Bruseghin had geen antwoord op zijn demarrage. Antón ging en pakte meteen een grote voorsprong. Luid aangemoedigd door iedereen op de berg fietst hij weg van iedereen. Het peloton kwam ook niet meer dichterbij.
Op de top had hij ongeveer een halve minuut voorsprong op Bruseghin. Zolang de weg omhoog liep was hij ontketend, maar de logica zei dat hij het in de afdaling en op het vlakke moeilijk zou hebben om zijn voorsprong te behouden. De logica gooiden we tijdens deze glorieuze rit uit het raam. Het was nog nooit vertoond, maar Igor pakte in de afdaling tijd op Bruseghin. Zijn voorsprong werd groter en groter. Op het vlakke, in de straten van Bilbao, kwam de auto van Euskaltel nog een keer langs hem rijden. Hij werd nog maar eens luid aangemoedigd door Miguel Madariaga, de oprichter van de ploeg, die hem als kleine Igor ook nog eens had ontdekt. Madariaga schreeuwde zijn Fuji nog maar eens naar voren. Dat is de bijnaam van Antón, want zijn eerste fiets was een Fuji. Zijn naam kenden ze nog niet, maar dat kleine kotertje op die Fuji ging wel verdomd hard, zo ontstaan die bijnamen daar dan blijkbaar. Ook op het vlakke bleeft Antón maar uitlopen op Bruseghin, terwijl die laatste toch bekend stond als een goede tijdrijder. Het was de dag van Antón, en niemand die daar wat aan kon doen. In de laatste kilometers begon het geluid steeds harder te worden. Steeds werd omgeroepen dat de voorsprong van Antón groter werd en steeds begon het publiek uitzinniger te worden. In de laatste kilometer pakte Igor uitgebreid zijn moment. Hij ging nog maar eens naar de auto, om de hand van Madariaga te schudden. Daarna vierde hij uitgebreid de overwinning, zijn vierde in de Vuelta. De mooiste van allemaal. Het publiek klapte de handen stuk en was nog nooit zo voldaan. De perfecte rit. Na 33 jaar zonder rit in het Baskenland won de beste Bask van dat moment op een legendarische wijze de rit. Een kind van de stad, die door zijn eigen dorp en over zijn eigen klim mocht soleren naar de overwinning. Met afstand de mooiste overwinning ooit. Wielrennen is een sport van verhalen en dit is voor mij het allermooiste verhaal. De romantiek spat er vanaf. Dit was perfect. In 2016 kregen we helaas geen herhaling en tegenwoordig is ie met pensioen, maar er zijn nog genoeg Basken over die de honneurs kunnen waarnemen. Al hebben we al een Baskisch hoogtepunt gehad dankzij Iturria, twee dagen achter elkaar zou wel heftig zijn.
Aangezien we morgen ook weer van start gaan in Bilbao ga ik het verder inhoudelijk vrij kort houden. Bilbao is de hoofdstad van de provincie Biskaje. Het is ook de grootste stad van het Baskenland, met meer dan 350.000 inwoners. Een prachtige stad, want het is Baskisch. Er zijn verschillende dingen te zien. Het oude centrum bijvoorbeeld, maar ook de wijk bij het voetbalstadion is fantastisch. Al is dat ook meer iets voor morgen, want dan gaan we van start vanuit het stadion. Dan benadruk ik nog maar even dat het Guggenheim echt fantastisch is, beste museum ooit. Veel Baskische wielrenners hebben hun roots in Bilbao liggen, maar het zal vooral voor Jonathan Lastra een speciale aankomst zijn. Hij is de enige Bask in koers die uit Bilbao komt, hoewel hij met een tweede plaats gisteren iets te vroeg gepiekt lijkt te hebben. Goed, morgen meer.
In Navarra gaat het blijkbaar best slecht weer worden. Amper 18 graden overdag, met flink veel wind vanuit het noorden. Geen kans op regen, dat valt dan weer mee. In Bilbao wordt het niet veel beter, daar zal het overdag 19 graden zijn. Ook hier veel wind vanuit het noorden, met bovendien aardig wat kans op regen. Regen hoort natuurlijk bij het Baskenland, maar het mag best droog blijven vandaag. De stevige wind vanuit het noorden zal overigens gaan zorgen voor een vrij trage rit, het eerste deel van de etappe rijden we namelijk vooral richting het noorden. In de finale zal het minder een rol spelen. Beginnen doen we om 13:12, het broekje kan definitief uit om 15:00. Dan beginnen Eurosport en Sporza zoals altijd weer aan de uitzending. Tegen die tijd hebben de renners ongeveer 70 kilometer afgewerkt, er blijven er 100 over tot aan de finish. Aankomen doen we tussen 17:22 en 17:49. Het enige voordeel van de voorspelde tegenwind is dat we daardoor meer Baskisch genot krijgen, de uitzending kan wat uitlopen.
In 2011 ging de zege in Bilbao naar een vroege vluchter, in 2016 werd het dan weer een sprint van een uitgedunde groep. Het kan dus alle kanten op, in Bilbao! De rit is nu wel wat lastiger geworden, vooral dankzij de laatste beklimming. Daar gaan de beter klimmende sprinters niet overleven, dus verdwijnt het scenario van de sprint van een uitgedunde groep vrij snel uit beeld. De kans is vrij groot dat we weer een rit voor de vluchters gaan krijgen, al moet je altijd een slag om de arm houden. Misschien heeft een ploeg als Movistar wel zin om Roglic onder druk te zetten op die laatste klim en daarna zouden ze als bonus ook nog het sprintje kunnen winnen met Valverde. Lijkt me alleen niet heel realistisch, dit zou er toch echt weer een voor de vlucht moeten zijn. Ik hoop op een Baskische vlucht, maar veel Basken hebben gisteren al met hun krachten gesmeten. In 2016 ging ik voor een volledige Baskische top vijf en dat liep niet zo goed af. Leer ik van m'n fouten? Ja, toch wel een beetje. Ik kan nu niet met goed fatsoen aan vijf Basken komen, het zou toch wel wat over de top zijn als jongens als Aranburu en Lastra wederom in de aanval gaan. Desalniettemin laten we het chauvinisme toch een klein beetje hoogtij vieren.
1. Fraile. Nouja, op basis van de Tour en de Vuelta tot nu toe is dit niet realistisch. Maar je moet niet altijd realistisch zijn. Omar komt uit Santurtzi, dicht in de buurt van Bilbao. Hij zal deze wegen dus ook wel kennen. Het is de vraag of hij in de aanval mag gaan, maar aangezien Gorka gisteren mocht lijkt het me vrij oneerlijk als Fraile dan niet zou mogen. We hopen op het beste, maar het kan ook zomaar niets worden. Al is Omar wel getipt door Igor Antón, en hij kan het weten!
2. Bizkarra. Ik heb vernomen dat Bizkarra op alle bergjes die we in de finale afwerken de KOM heeft. Dat wil dus zeggen dat hij in ieder geval de rit kent en waarschijnlijk vrij gemotiveerd is om er wat van te maken. Na het succes van Iturria en het eerdere succes van Rodriguez kan hij niet achterblijven, hij moet ook maar eens een mooie uitslag laten noteren. De aanloop is niet heel ideaal voor hem, bovendien is het niet heel ideaal dat er na de klim nog een afdaling volgt. Desalniettemin sta ik volledig achter Bizkarra.
3. Gilbert. Geen Bask, maar wel iemand die nog een keer in de buurt van een ritoverwinning zou kunnen komen. Ik had hem gisteren al verwacht, maar dit is natuurlijk ook een rit die hem goed zou moeten liggen. Onderweg naar Mas de la Costa vond ik hem best sterk, als hij die benen meeneemt naar Bilbao kan het wat worden. Moet hij natuurlijk wel eerst in de vlucht van de dag zitten, blijkbaar ook nog niet zo vanzelfsprekend. Gilbert wordt overigens ook getipt door Antón, we komen er dus meteen achter of hij een beetje kijk op het spelletje heeft.
4. Bevin. Als je zo goed bent tijdens een tijdrit moet je wat meer met die benen gaan doen. Dan moet je in de aanval, en rap een beetje. In principe zou dit een ideale rit voor hem moeten zijn, zeker vanuit de vroege vlucht. Al zijn er meer goede ritten geweest, maar hij is tot nu toe bijna net zo afwezig als Thomas De Gendt. Tijd voor verandering.
5. Geoghegan Hart. Weet ik veel, ik lul ook maar wat.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-09-2019 03:36:23 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Die laatste klim is wel echt smerig lastig, dat wordt zwalkend naar boven.
Ik denk dat Lopez daar gaat aanvallen om vervolgens in de afdaling onderuit te gaan.
Ik denk dat Lopez daar gaat aanvallen om vervolgens in de afdaling onderuit te gaan.
Demain, on roule
Zou Thijs al klaar zitten?quote:Many riders at the start appear to be wary of the weather conditions of the day, with wind-exposed roads to start the stage. Luis Leon Sanchez (Astana Pro Team): “I believe it’s the typical day where a GC rider can lose La Vuelta 19, but it will be hard to make a winning move. We’re going with the idea to be up front because the first part is wind-exposed and the second part is hard like a classic. With the rain, it can be even harder than anticipated.”
De Gendt teruggehaald, eerder was ook. Bevin niet succesvol
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
43 per uur met tegenwind, je zou voor minder.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dylan baalde dat hij gisteren niet mee mocht in de ontsnapping. Hij zou toch kunnen snappen dat het als nummer 9 van het klassement bepaald niet evident is om een vrijgeleide te krijgen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik vind het niet leuk wat jij hier nu insinueert.quote:Op donderdag 5 september 2019 14:24 schreef VoMy het volgende:
Dylan baalde dat hij gisteren niet mee mocht in de ontsnapping. Hij zou toch kunnen snappen dat het als nummer 9 van het klassement bepaald niet evident is om een vrijgeleide te krijgen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:
Dylan baalde dat hij gisteren niet mee mocht in de ontsnapping. Hij zou toch kunnen snappen dat het als nummer 9 van het klassement bepaald niet evident is om een vrijgeleide te krijgen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Iedereen wil natuurlijk de belangrijkste rit van deze Vuelta winnen.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Als het sprinten wordt zit Higuita er ook nog wel bij, en, gezien zijn mutantenvorm, Mezgec.quote:
Op
Put these foolish ambitions to rest.
Laat godverdomme eens 30 man wegrijden.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Maakt Mezgec indruk op je deze Vuelta?quote:
[..]
Als het sprinten wordt zit Higuita er ook nog wel bij, en, gezien zijn mutantenvorm, Mezgec.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Als ze nog even tien minuten wachten krijgen we wel een leuk begin van de uitzending.
inb4 ze rijden over vijf minuten weg
inb4 ze rijden over vijf minuten weg
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Als er al een clubje 20 seconden wegrijdt, krijg je weer een mongolenploeg die in paniek is omdat het de slag heeft gemist.quote:
Als ze nog even tien minuten wachten krijgen we wel een leuk begin van de uitzending.
inb4 ze rijden over vijf minuten weg
♫ ~ Je kunt de massa niet beteugelen; het is een monster ~ Marcel van Roosmalen
Mezgec wordt wereldkampioen.quote:
[..]
Maakt Mezgec indruk op je deze Vuelta?
Put these foolish ambitions to rest.
