[Vuelta] Etappe 9: Andorra la Vella - Cortals d'Encamp #3

Etapa 9: Andorra la Vella - Cortals d'Encamp, 94,4 km

De kans dat de achtste rit een prooi voor de vluchters zou worden was vrij groot, daarom werd er in het begin van de rit weer hard gereden. Heel veel renners probeerden in de aanval te gaan, maar de eerste 20 kilometer slaagde geen enkele poging. Vervolgens was er plots een groep van 21 ontstaan, met een kleine voorsprong op een achtervolgende groep van 12. Deze tweede groep wist nooit meer aan te sluiten en werd teruggegrepen door het peloton, waarna de boel daar werd platgelegd. De voorsprong van onze koplopers liep snel op naar twee minuten, ze waren gevlogen. Het duurde daarna even tot alle namen bekend waren, na een tijd werd duidelijk dat het om een behoorlijk sterke kopgroep ging. Met jongens als De la Cruz, Edet, Jesus Herrada, Stybar, Teuns en Luis Leon Sanchez was er genoeg schoon volk mee. De voorsprong van de koplopers liep gestaag op, terwijl Astana de boel controleerde in het peloton. Tot aan de belangrijkste beklimming van de dag gebeurde er eigenlijk niets, pas op de klim naar Montserrat zagen we vooraan de eerste demarrages. Het was Peter Stetina die als eerste een serieuze aanval plaatste, hij reed een leuke voorsprong bij elkaar. Jesus Herrada probeerde een aantal keer in de tegenaanval te gaan, maar de rest zat steeds op zijn wiel. Even later probeerde Barcelo te ontsnappen en dat lukte wel, hij sloot een tijdje later aan bij Stetina. Nog een beetje later kwam ook Herrada weer aansluiten en niet veel later volgde de rest van de kopgroep. Het begon ondertussen te regenen, wat er vooral voor zorgde dat we nog amper beelden kregen van de koplopers. In de natte afdaling reden Guerreiro en Barcelo buiten beeld weg. Tusveld maakte wat later de oversteek naar deze twee en ook Aranburu sloot nog aan. Met z'n vieren reden ze de straten van Igualada in, met een beperkte voorsprong op de rest. In de achtervolgende groep reed Carl Fredrik Hagen op kop voor ploeggenoot Van der Sande. Hij kreeg het uiteindelijk voor elkaar om het gat te dichten, waarna er een paar chaotische kilometers volgden. Tusveld ging nog een keer in de aanval, maar in een rotonde ging hij op z'n muil. Tusveld is de minder getalenteerde broer van Kelderman, ze vallen ongeveer net zo vaak. Daarna probeerde de lange Zweed Ludvigsson weg te rijden en hij leek goede zaken te doen, totdat Stybar hem bijhaalde en meteen achterliet. In z'n eentje begon Stybar aan de laatste kilometer, maar op het laatste stuk vals plat omhoog viel hij stil, hij werd weer bijgehaald. Tosh van der Sande deed z'n best om alles bij elkaar te houden, na de laatste bocht probeerde Guerreiro nog een keer in de aanval te gaan. Aranburu zat meteen op het wiel, terwijl even verderop Nikias Arndt zat te loeren. De Duitser had nog geen trap teveel gedaan, mede dankzij het werk van Tusveld. Doordat Tusveld een aantal kilometer voorop reed hoefde Arndt niets te doen en die uitgespaarde krachten kwamen hem nu van pas, hij zette aan en er zat niemand op z'n wiel. Aranburu probeerde hem te remonteren, maar de jonge Bask had wat te kwistig met z'n krachten gesmeten en had zelfs zonder die verspilling van krachten waarschijnlijk veel moeite gehad om de Duitser die zich in het verleden nog wel eens bemoeide met massasprints bij te houden. Een overwinning voor Sunweb, een zege voor Nikias Arndt. Een doodsaaie Duitser die op z'n 28e al is weggepromoveerd tot wegkapitein, het is weer een treurige winnaar voor het aandikkende rijtje treurige ritwinnaars dat men in Spanje de laatste jaren bij elkaar aan het verzamelen is. Aan zijn sprint was niets te doen, op ruime achterstand werd Aranburu tweede, voor Van der Sande, Guerreiro en Koch. Nicolas Edet zat ook in deze groep en van de mannen vooraan was hij het best geplaatst in het klassement. Aangezien het peloton de hele dag geen actie ondernam kreeg hij de rode trui cadeau, we trekken naar Andorra met opnieuw een andere leider. Edet mag één dag gaan genieten van het rood, na de loodzware afsluitende rit van de eerste week is hij de trui zonder enige twijfel weer kwijt.




We zijn weer in Andorra, jawel. Na een lange verplaatsing van 150 kilometer bevinden we ons voor de zoveelste keer in het dwergstaatje waar tegenwoordig bijna alle wielrenners wonen. Andorra timmert aan de weg, in en buiten de koers. Joaquim Rodriguez kan zo'n beetje als de aanstichter worden gezien, nadat hij wat reclame begon te maken van Andorra verhuist iedereen langzaam richting dit staatje waar je perfect kan trainen. En oja, belastingtechnisch is het hier ook dik in orde natuurlijk, maar dat is van secundair belang. Onder meer de gebroeders Yates wonen hier, net als ONZE Robert Gesink. Hij doet vrolijk mee met de rest en verruilde zijn woning in Girona voor een optrekje in Andorra. Het is tegenwoordig eerder de vraag of er nog renners zijn die niet in Andorra wonen, ieder jaar komen er weer een aantal bekende renners bij. De Vuelta is de afgelopen jaren enorm vaak in Andorra geweest. Sinds ik stukjes tik heb ik alleen in 2014 niets over Andorra hoeven te schrijven. Sindsdien was de Vuelta hier in 2015, 2017 en 2018. Tussendoor kwam de Tour ook nog langs in 2016, ik ken Andorra dus ongeveer net zo goed als de meeste renners. Andorra la Vella is de hoofdstad van Andorra, er wonen ongeveer 23.000 mensen. Het is de hoogstgelegen hoofdstad van Europa, daarnaast is het de grootste stad in de Pyreneeën. Aan beide titels heb je vrij weinig, toch leuk om te weten. In Andorra la Vella passeren we altijd als we in Andorra zijn, er is geen ontkomen aan. Toch eindigt of start niet niet altijd een rit, de afgelopen jaren zijn we ook een aantal keer van start gegaan in Escaldes-Engordany. Dat ligt naast Andorra la Vella, de steden sluiten op elkaar aan, maar toch is het een afzonderlijke stad. We wisselen stuivertje, maar Andorra la Vella blijft toch wel de onbetwiste koploper. In Escaldes-Engordany waren we een keer of vijf, in Andorra la Vella staat de teller na vandaag op 13. Vroeger kwamen we hier al, in 1967 voor het eerst. Ook in de jaren '80 en '90 was Andorra la Vella vrij populair, maar de laatste jaren gaat het helemaal nergens meer over. In 2015 ging er hier voor het laatst een rit van start, toen kwamen we net als nu aan op Cortals d'Encamp. Dat was de epische rit ontworpen door Rodriguez, waar deze rit toch wel een vrij slap aftreksel van is. Daarna kwamen we in 2017 in Andorra la Vella aan, vroeg in de ronde. De eerste afspraak voor de klassementsrenners, Vincenzo Nibali wist toen de rest van de favorieten net voor te blijven. Verder ga ik geen reclame meer maken voor Andorra, dat doen ze zelf wel door hier ieder jaar de Vuelta langs te laten komen. De renners gaan van start langs het Parc Central, het centrale park van Andorra la Vella waar ze naast wat speeltoestellen ook wat gekke dingen in het water hebben gezet.



Tijdens de neutralisatie rijden de renners direct over de grote weg van Andorra la Vella richting Escaldes-Engordany. Buiten Escaldes-Engordany gaat de rit officieel van start en gelijk gaat het omhoog. Dat deed het al tijdens de neutralisatie, maar nu helemaal. In de eerste acht kilometer van de rit rijden we over een brede weg met een aantal rotondes via Encamp naar Canillo. In dit stuk van acht kilometer komen we 400 meter hoger uit, het gaat dus gemiddeld aan 5% omhoog. Een bijzonder pittig begin van de rit, de heren gaan voor de rit begint goed warm moeten rijden. Na heel wat rotondes en een verdwaalde tunnel komen we na acht kilometer dus uit in Canillo, een klein plaatsje waar de voet van de eerste klim van de dag ligt. Sommige renners fietsen tegen deze tijd al een paar minuten achter het peloton, maar het echte klimwerk moet nu nog beginnen. We slaan in Canillo scherp linksaf en dan beginnen we aan de Coll d'Ordino, een beklimming die we de laatste jaren vooral vaak van de andere kant hebben beklommen. Nu dus eens vanuit Canillo, erg fijn dat ze toch nog wat variatie weten aan te brengen in de Andorrese ritten. Na de scherpe en terugdraaiende bocht in Canillo gaat het direct aan 6,8% omhoog. Het wegennetwerk in Andorra is beperkt maar wel hoogstaand, ook op de Coll d'Ordino ligt er een prachtige weg. Breed, goed asfalt, het ziet er allemaal tiptop uit. Het enige wat voor de renners minder fijn zal zijn is dat het in de tweede kilometer van de klim aan 7,2% omhoog gaat, met een steilste stuk aan 10%. Na een derde kilometer aan bijna 8% gemiddeld met ook nu weer stroken aan 10% wordt de klim weer wat makkelijker. Het gaat verder omhoog aan 6%, waarna we in de volgende kilometer nog maar aan 4% omhoog gaan door een vlak stuk tussendoor. Hierna wordt de klim nog een keer wat steiler, maar dan is de ellende voorlopig voorbij. Na een nieuwe kilometer aan 6,6% bereiken we al snel het voorlopig hoogste punt. Na nog wat meters aan 6% duiken we kort naar beneden, waardoor we aan een kilometer van 2% gemiddeld komen. We dalen vervolgens nog een kleine kilometer, zonder dat we veel gevaarlijke bochten tegenkomen. Aan het eind van dit korte afdalinkje gaat het nog iets meer dan een kilometer aan 5,5% omhoog, we bereiken vervolgens na 17 kilometer koers de top van de Coll d'Ordino. Een beklimming van de eerste categorie, in totaal 8,9 kilometer lang aan 5,5% gemiddeld. Tijdens de beklimming rijden we langs de Mirador Roc del Quer, een stukje Andorra voor de mensen zonder hoogtevrees.





De afdaling van de Coll d'Ordino is tien kilometer lang. Deze kant van de klim is beduidend lastiger, het gaat dus behoorlijk stevig naar beneden de komende kilometers. In eerste instantie rijden de renners nog redelijk rechtdoor, maar na een paar kilometer komen ze in een bochtige zone terecht. Richting Ordino komen ze een stuk of tien haarspeldbochten tegen en tal van andere bochten. Door de brede weg ziet het er in principe allemaal vrij makkelijk uit, alleen een eventuele regenbui zou van deze afdaling plotseling een gevaarlijke onderneming kunnen maken. Als het droog blijft verwacht ik geen problemen, het is een prachtige afdaling. Bovendien woont tegenwoordig iedereen in Andorra dus zullen veel renners bekend zijn met deze weg. Goed, alsnog een aantal haarspeldbochten en een paar wat scherpere bochten, dus een ploeg met ballen kan hier alsnog wel voor wat chaos zorgen. Dat verwachten we voorlopig nog niet, er komt nog heel wat aan. Eenmaal in Ordino komen de renners uit bij een rotonde, waar ze twee keer kort achter elkaar linksaf slaan. Ze rijden nu over een brede weg door de vallei richting La Massana, een klein plaatsje waar we ook bijna jaarlijks passeren. Al is dat bijna een overbodige toevoeging, we passeren zo ongeveer alle dorpen van Andorra jaarlijks. De weg naar La Massana gaat op een rotonde na vooral rechtdoor, in licht dalende lijn. Waar het in het begin van de rit steeds omhoog ging, daar gaat het nu weer naar beneden. In La Massana komen we een paar bochten en rotondes tegen. We slaan een paar keer achter elkaar linksaf en rijden daarna via het centrum, waar vervelend veel paaltjes staan, terug naar de start. Buiten La Massana rijden de renners twee kilometer min of meer rechtdoor over een weg in licht dalende lijn. Ze komen drie rotondes tegen, waarvan de laatste de grootste is. Na een flinke bocht om deze rotonde heen rijdt het peloton rechtdoor een tunnel in, die ons terug naar Escaldes-Engordany brengt. De tunnel is drie kilometer lang, we zijn de renners voorlopig kwijt. Dat wordt turen naar beelden van de mooie bergen in deze omgeving, ook leuk. Zodra de renners licht aan het einde van de tunnel zien slaan ze bij een rotonde rechtsaf, via Escaldes-Engordany en Andorra la Vella, rijden ze richting Sant Julià de Lòria.



We zijn dus weer terug bij af. De weg tussen Escaldes-Engordany en Sant Julià de Lòria is ongeveer tien kilometer lang. In deze kilometers gaat het vooral in licht dalende lijn naar beneden, we komen een meter of 200 lager uit. Verder maken we voorlopig weinig mee, op een paar rotondes na gaat het voornamelijk rechtdoor over wegen die we kunnen dromen. Na 44 kilometer bereiken we uiteindelijk Sant Julià de Lòria, een dorpje waar je simpelweg naartoe moet als je in Andorra bent. Als we links gaan beginnen we aan de Coll de la Rabassa, hier lag vorig jaar zelfs nog een aankomst. Daarom slaan we 'm nu over, denk ik. Het gaat naar rechts net buiten het dorp, na nog wat rotondes. Na de bocht naar rechts gaat het direct naar links en dan beginnen we aan de Coll de la Gallina. Was daar vorig jaar niet ook een aankomst bergop? Dat klopt, maar toen werd de berg beklommen van de andere kant. Al gingen we toen niet helemaal tot de top, een kilometer of vier voor de pasovergang werd de streep getrokken. Als je helemaal tot de top gaat is die kant van de klim iets moeilijker dan de kant die we nu gaan beklimmen, maar dat wil niet zeggen dat het de komende kilometers makkelijk gaat worden. Dat merken de renners meteen aan het begin van de Collada de la Gallina, in de eerste kilometer gaat het aan 8,2% omhoog met uitschieters richting 12%. In de daaropvolgende kilometer wordt het zelfs nog wat lastiger, het gaat verder aan 10%. We pakken zelfs een steilste strook van 16% mee, de bochtige klim is zeker in het begin meedogenloos. We rijden over een iets smallere weg, die wel is voorzien van een goede laag asfalt. Na die twee loodzware kilometers volgt er een makkelijkere derde kilometer, het gaat zelfs even kort naar beneden. In de vierde kilometer van de klim begint het vervolgens weer omhoog te lopen, maar door dat stuk in dalende lijn blijven we steken op 4,6% gemiddeld. Wel meteen het laatste stukje respijt van deze klim, vervolgens gaat het twee kilometer aan meer dan 8% omhoog. Na een kilometer aan 7,4% volgt de steilste kilometer van de klim. Na acht kilometer klimmen gaat het een kilometer aan 12,1% omhoog, met een zwaarste strook van 18%. Tijdens de volgende kilometer gaat het aan 10% omhoog, waarna we richting de top nog twee kilometer aan 9% moeten zien te overwinnen. Over de helft van de rit, na 56 kilometer koers, komen de renners boven op deze beklimming van de buitencategorie. De Coll de la Gallina is in totaal 12 kilometer lang, in deze kilometers gaat het gemiddeld aan 8,3% omhoog. Een loodzware klim, zeker als je bedenkt dat het gemiddelde zonder dat stukje in dalende lijn eigenlijk nog wat hoger ligt. Zodra het omhoog gaat doet het meteen pijn, dat hebben de renners de afgelopen jaren met enige regelmaat mogen ondervinden. Als we in Andorra zijn zit deze klim ook bijna standaard in het parcours, van welke kant dan ook. Daar valt enig begrip voor op te brengen, het is zo ongeveer de lastigste klim van Andorra. Categoria especial daarom, als ik me niet vergis de eerste beklimming van de buitencategorie tijdens deze Vuelta.




De afdaling die volgt is buitengewoon pittig. We rijden naar beneden over de weg waar Enric Mas vorig jaar zijn tot nu toe mooiste overwinning wist te boeken. De laatste bergrit van de Vuelta van vorig jaar werd verreden in Andorra en op de flanken van de Gallina wist Mas in een sprintje af te rekenen met Miguel Angel Lopez. ONZE Steven Kruijswijk verloor toen zijn podiumplaats, drama tot en met. De andere kant van de Gallina is misschien nog wel lastiger, er kan dus geen misverstand over bestaan dat je goed bij de pinken moet zijn tijdens deze afdaling. Het gaat 12 kilometer naar beneden, richting Aixovall. De weg is ook als het naar beneden gaat vrij smal, zeker voor Andorrese begrippen. Bovendien is het extreem bochtig, we komen zoveel haarspeldbochten tegen dat mij de zin ontnomen is om ze te tellen. Vooral halverwege de afdaling, in de buurt van Bixessarri, komen we om de tien meter een nieuwe haarspeldbocht tegen. Het gaat heel wat kilometers aan 9 à 10% naar beneden, ik kan niet anders dan concluderen dat het een enorm technische afdaling is. Het goede nieuws is dat de renners hier vaker naar beneden zijn gereden, naar mijn weten zonder grote ongelukken. In 2015 reden we hier bijvoorbeeld bergaf, toen we ook onderweg waren naar Cortals d'Encamp. Volgens mij ging alles toen goed, laten we hopen dat ik over een paar jaar kan vermelden dat het in 2019 eveneens goed ging. Na een paar kilometer dalen passeren we de finishplaats van vorig jaar, het oplettende oog zal waarschijnlijk de nodige teksten op de grond gekalkt zien staan. We dalen verder en komen dan dat überbochtige deel tegen, veel van die bochten zijn echt beangstigend steil. 500 bochten later komen we uit in Bixessarri. In dit kleine dorpje slaan de renners rechtsaf en daarna rijden ze nog een kilometer of drie verder in dalende lijn. Het ergste is nu achter de rug, de weg is breder geworden en we komen minder bochten tegen. Vlak voor we het eind van de afdaling bereiken gaat het zelfs nog een paar meter omhoog, spanning en sensatie. Na een laatste duik naar beneden met een tweetal lastige bochten komen we uit in Aixovall, waar er een bocht naar links volgt. We bevinden ons nu weer op de brede weg in de vallei en rijden terug naar Andorra la Vella. Rondjes. Ik fiets de hele dag rondjes.



Onderweg in de vallei komen we de tussensprint van de dag tegen. Die volgt na 70 kilometer in Santa Coloma. Richting die tussensprint gaat het 2,5 kilometer vals plat omhoog over de overbekende weg door de vallei. We komen wat rotondes tegen, verder is die hoofdweg in Andorra toch wel echt heel erg saai. Na de tussensprint, die volgt op 24 kilometer van de finish, rijden we nog een kilometer of twee vooral vals plat omhoog verder richting de hoofdstad. Daar zijn we dan voor de derde keer vandaag, waar je zin in hebt. Na een paar rotondes buien Andorra la Vella slaan we bij de eerste rotonde in de hoofdstad zelf rechtsaf, hierna beginnen we aan de meest onvermijdelijke klim van dit dwergstaatje. De Alto de la Comella, deze wordt ie-de-re keer in het parcours opgenomen als we in Andorra zijn. De andere beklimmingen worden nog wel eens afgewisseld, maar de Comella is er altijd bij. De beklimming naar het dorpje La Comella is er eentje van de tweede categorie, 4,3 kilometer lang en in het verleden werd er altijd gezegd dat het in deze kilometers gemiddeld aan 8,2% omhoog ging. Sinds 2017 vindt de organisatie alleen dat het gemiddelde is gestegen naar 8,6%, iets wat niet zo is. Het gaat daadwerkelijk aan 8,2% omhoog, wat nog steeds lastig is natuurlijk. We beginnen bijvoorbeeld direct met een kilometer aan 8,5%, voor de leuk. In de volgende kilometer gaat het aan 7,5% omhoog, toch is het niet direct veel makkelijker aangezien we stroken aan 10% tegenkomen. In de derde kilometer gaat het weer omhoog aan 8,6%, waarna er nog een kilometer aan 8% volgt. We zijn nu bijna boven op de klim, die van de nodige bochten is voorzien. In de allerlaatste meters van dit bergje gaat het aan 5,5% omhoog, alles bij elkaar opgeteld kan het gemiddelde van de organisatie dus nooit kloppen. Gewoon je fout van twee jaar geleden herhalen terwijl je het in het verleden wel goed had, lekker hoor. Niet dat het verder iets uitmaakt, het is veel belangrijker om te weten dat we op 18 kilometer van de finish bovenkomen op deze klim.




Na de top volgt er een korte afdaling, die nog wat korter zal zijn dan normaal. Vandaag rijden we niet helemaal terug naar beneden, terug naar Escaldes-Engordany. Nee, we gaan een keer iets nieuws doen. Voor we aan de nieuwste ontdekking kunnen beginnen moeten we eerst twee kilometer afdalen. De eerste kilometer van de afdaling is de lastigste, het gaat steil naar beneden en we komen kort achter elkaar vier haarspeldbochten tegen. Na de laatste haarspeldbocht gaat het op een minder steile manier verder naar de voet van de volgende klim. De renners komen uit bij een weg waar ze normaal naar links gaan, maar nu mogen ze een keer naar rechts. Na die bocht loopt de weg direct omhoog, we zijn begonnen aan de Alto de Engolasters. Deze beklimming brengt ons naar het meer van Engolasters, het is een van de weinige beklimmingen in Andorra die we nog nooit hebben aangedaan. In het verleden viel mijn oog wel eens op deze klim, maar wat ze er nu uiteindelijk mee hebben gedaan had ik niet kunnen bedenken. De weg naar het Llac d'Engolasters is breed en daardoor lijkt het niet heel heftig omhoog te gaan, maar tijdens de eerste kilometer van de klim gaan we toch aan 10% omhoog. De twee kilometer van de klim mag er ook zijn, het gaat dan aan 9,5% omhoog. De renners moeten stroken tot aan 15% overwinnen, het is zeker na alles wat we vandaag en de afgelopen week al hebben gehad een loeizware klim. De derdee kilometer is wel wat makkelijker, het gaat aan 7,5% omhoog. Vervolgens rijden we het dorpje Engolasters in en hier is het in de buurt van de kerk zelfs een tijdje vlak, waardoor het in de vijfde kilometer gemiddeld maar aan 6% omhoog gaat. Zo'n gemiddelde zegt niet alles, want aan het eind van deze kilometer gaat het nog eens aan 12% omhoog. We zijn nu dicht in de buurt van de top, buiten Engolasters rijden we door een bos en in dit bos gaat het een kilometer aan 8% omhoog. Vlak voor we de echte top van de klim bereiken rijden we een haarspeldbocht in. Deze bocht breken we voortijdig af door linksaf te slaan, een smal weggetje in. We gaan niet helemaal naar boven, voor ons ligt de top een meter of 400 van de officiële klim. Na 84 kilometer komen we boven op de lichtelijk voortijdig afgebroken Alto de Engolasters. We hebben vijf kilometer geklommen aan 8,1% gemiddeld, blijkbaar vindt de organisatie dat allemaal wel meevallen want de klim naar Engolasters is slechts een beklimming van de tweede categorie.




Er schuilt een reden achter het voortijdig afbreken van de klim. Via de smalle weg rijden we naar het meer, dat na een lange bocht naar rechts in het zicht komt. 500 meter rijden we over een asfaltweg, die daarna overgaat in een onverharde weg. De vier kilometer hierna rijden we verder over gravel, over grind. In Spanje kan men niet achterblijven, iedere koers beschikt over wat onverharde wegen en Escartin moet hebben gedacht dat hij ook mee moest doen met de trend. De weg ziet er in principe niet heel slecht uit, het stuk dat op Streetview staat tenminste. Gelukkig is daar altijd nog Perico, ook de rit van vandaag heeft hij afgewerkt. Het levert een lollig filmpje op, met bijzonder slecht acteerwerk van nog een inwoner van Andorra, Enric Mas. Het moet op een toevallige ontmoeting lijken, Perico die toevallig de rit aan het verkennen is en Mas die langs de kant staat van de weg. Perico gooit er een onvervalste godverdomme (2:26), alleen daarom al een topfilmpje. Dankzij het filmpje leren we dat het stuk onverhard de nodige verrassingen te bieden heeft. Vanaf 12:10 zien we wat beelden, het blijkt dat de strook bij droog weer enorm stoffig is. In het begin is het een vrij smalle weg, maar Pedro en Enric tonen ons gelukkig dat het wat breder wordt zodra Streetview het voor gezien houdt. Het is wel echt een grindweg, met veel steentjes. Daarom komen de renners tijdens die vier kilometer onverhard op drie verschillende momenten een wisselpunt tegen, waar iemand van de ploeg zal staan met reservebanden. De weg is een paar kilometer vooral vlak, richting het eind van de strook gaat het wat meer naar beneden. Het is een weg met wat natuurschoon langs de kant van de weg, zo rijden we langs een watervalletje. Ook moeten we nog door een tunnel, buiten die tunnel lijkt de grindweg er helemaal slecht bij te liggen. We hebben dit spectaculaire stukje onverhard te danken aan Joaquim Rodriguez. Purito kreeg de vraag van de organisatie of hij nog wat leuks kon bedenken, want ook de Vuelta wil blijven vernieuwen. Via wat lokale nobatelen in Andorra werd Rodriguez gewezen op de klim naar Engolasters en het stuk onverhard. Samen met Kiko Garcia ging hij een kijkje nemen en het beviel hem wel, de rest is geschiedenis. We gaan rijden over de bochtige Camí de les Pardines, een weg die op 6,3 kilometer van de streep weer overgaat op asfalt.




Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie bang was voor een matige gimmick, maar ik vind het wel een gaaf stuk eigenlijk. Vooral ook omdat het serieus onverhard is, daarnaast helpt de aanwezige natuur enorm mee. Als we het onverharde deel verlaten en op het asfalt terechtkomen gaat het eerst nog een paar hectometer naar beneden, maar al snel slaan we rechtsaf en dan begint de slotklim. Er gaat geklommen worden naar Cortals d'Encamp, de klim die in 2015 debuteerde in de Vuelta. Toen deden we 'm wel helemaal, nu slaan we dankzij onze passage over de onverharde weg de eerste drie kilometer over. We houden nog ongeveer zes kilometer aan klimwerk over en dat zou ook wel moeten volstaan. Vooral omdat het meteen aan 10% omhoog gaat, met zelfs stukken aan 12%. In de kilometer daarna gaat het aan 9,5% omhoog, we bevinden ons nu op iets minder dan vier kilometer van het eind. Het zwaarste is achter de rug, nu al. We gaan verder met een kilometer aan 7,5%, na alles wat we vandaag hebben gehad is dat bijna vals plat. Helemaal vals plat wordt het in de kilometer daarna, het gaat nog maar aan 5,5% omhoog. We zijn nu bijna boven, tijd voor nog een steile kilometer. In de voorlaatste kilometer gaat het aan 8% omhoog, als er nu nog steeds geen verschil is gemaakt tussen de renners zal het hier moeten gebeuren. Van de laatste meters van de klim gaan we het niet moeten hebben, richting de top gaat het nog maar aan 4% omhoog. In totaal is Alto Els Cortals d'Encamp op deze manier zes kilometer lang, aan 8,3% gemiddeld volgens de organisatie. Andere sites houden het eerder op 8,1% of zelfs 7,7%. Niet dat het nog veel gaat uitmaken, in minder dan 100 kilometer werken we vijf klimmen af en overwinnen we meer dan 3000 hoogtemeters. Het is zwaar, heel zwaar. De verschillen gaan flink oplopen, dat kan niet anders. Cortals d'Encamp, een beklimming van de eerste categorie, zal een mooie afsluiter vormen van een hopelijk prachtige dag.




Ik wil graag iedereen feliciteren met het feit dat de Consell de la Terra, het Andorrese parlement, 600 jaar geleden werd opgericht. In principe niet heel belangrijk, maar in het roadbook beginnen zowel de burgemeester van Andorra la Vella als die van Encamp over dit klaarblijkelijk toch best wel heuglijke feit. Encamp is het dorpje aan de voet van deze beklimming, eigenlijk hoeven we het daar dus niet over te hebben. We kunnen het beter over Cortals d'Encamp zelf hebben, wat zich blijkbaar in het geografische hart van Andorra bevindt. Cortals d'Encamp maakt deel uit van de Madriu-Claror-Perafitavallei, een vallei die sinds 2004 is terug te vinden op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit omdat de bewoners en de nederzettingen in de vallei een uitzonderlijk voorbeeld zouden zijn van een traditionele levenswijze en interactie met de omgeving. Allemaal gelul natuurlijk, in Cortals d'Encamp draait alles gewoon om het toerisme. Zo kom je op de top in Cortals d'Encamp de langste kabelbaan van Europa tegen. Funicamp, de renners finishen vlak voor de kabelbaan. Je kan via deze kabelbaan naar allerlei heuvels en bergen in de omgeving, schijnt de moeite waard te zijn. Verder heeft Cortals d'Encamp weinig te bieden. Het is eerder een gehucht dan een dorp, waar ze wel profiteren van het toegenomen fietstoerisme sinds 2015. Toen kwam er namelijk voor het eerst in de historie een rit aan boven op de Alto Els Cortals d'Encamp. Het werd een epische rit, de elfde rit van de Vuelta a España van 2015. Een rit ontworpen door Joaquim Rodriguez, het speelde zich bijna volledig af op het terrein van zijn eigen fietswedstrijd, La Purito Andorra. De rit was 138 kilometer lang en kende onderweg zes beklimmingen, vier daarvan doen we nu ook in zekere zin. Mikel Landa ging die dag al vroeg in de aanval, hij begon aan een imponerende solo. Met een ruime voorsprong reed hij naar de winst, er was die dag helemaal niets aan te doen. Al was er achteraf nog wel gedoe, zijn ploeggenoot Fabio Aru werd namelijk tweede. Volgens sommige mensen had Landa op Aru moeten wachten, omdat Aru aan het wegrijden was van zijn grote concurrenten en met de steun van Landa misschien nog wel meer tijd had kunnen pakken. ONZE Tom had het bijvoorbeeld heel lastig tijdens deze rit, hij verloor anderhalve minuut op Aru. Achteraf kwam alles goed voor Aru, hij zou die Vuelta winnen. En Landa, die had toch maar mooi z'n etappe binnen. Voorlopig zijn enige in de Vuelta.



La Purito Andorra wordt overigens nog steeds georganiseerd, ook dit jaar lag er weer een loodzwaar parcours klaar voor de deelnemers. Zwaarder dan deze rit, dat is dan toch wel weer lichtelijk teleurstellend. Als je allerlei zwaarlijvige fietstoeristen over deze beklimmingen durft te jagen dan zou dat voor het peloton toch ook moeilijk mogen zijn. Niet dat we nu een slechte rit krijgen, maar qua afstand had het toch wel in de buurt mogen komen van La Purito Andorra. 139 kilometer valt toch wat serieuzer te nemen dan 94, maar we hopen op het beste. Het weer gaat in ieder geval een rol spelen, het wordt vrij fris in Andorra. Slechts 20 graden in de hoofdstad, met veel kans op regen in de middag. Het gaat naar alle waarschijnlijkheid gedurende de hele rit regenen. Al zat m'n weerbericht er gisteren wel nogal naast, dus misschien blijft het gewoon droog. Ook in Encamp verwachten ze veel regen, al ligt dat dorp natuurlijk dicht bij de hoofdstad. Wind zal er niet echt zijn, maar met een beetje regen krijgen we meteen een heel andere rit. De afdalingen worden daardoor nog wat gevaarlijker, vooral de afdaling van de Collada de la Gallina. Het stuk onverhard wordt wat minder stoffig, dat scheelt dan wel weer. Al weet ik niet direct of een hap modder in je bek een vooruitgang is. We gaan het meemaken vanaf 14:54, dan begint de rit pas. De renners kunnen na de lange verplaatsing uitslapen, al zullen ze waarschijnlijk al vroeg in de weer zijn met de warming up. Eurosport 1 is er meteen om 15:00 bij, we gaan deze rit dus praktisch integraal kunnen zien. Sporza is er als het goed is ook meteen bij, dat debiele gedoe met de botsauto's hebben ze verschoven naar Canvas. Finishen doen we ergens tussen 17:27 en 17:45.



Normaal gesproken zou dit een dag voor de klassementsrenners moeten worden. Het is heel kort en het is heel zwaar, daarom zou het vreemd zijn als bepaalde ploegen deze dag niet zouden gebruiken om de boel overhoop te gooien. Bovendien is het de dag voor de rustdag, je hoeft je nu niet te sparen. Ploegen als Movistar en Astana gaan toch moeten proberen om Roglic en Jumbo-Visma onder druk te zetten. Op deze manier rijdt Roglic naar de overwinning, ze gaan hem moeten bestoken. Deze rit is daar wel perfect voor, met de vele steile beklimmingen. Enige nadeel is het weer, de grootste belagers van Roglic staan over het algemeen toch niet bekend als de beste dalers. Desondanks verwacht ik wel een mooie rit, waarbij de ploegen er vroeg aan gaan beginnen. Misschien op de Coll d'Ordino al, anders gaat het vast los op de Collada de la Gallina. De kans dat een vlucht het haalt is klein, als dat lukt hebben we naar een enorme kutkoers zitten te kijken. Laten we dus vooral hopen dat we een van de favorieten zien winnen, dan is het een leuke dag geweest. Korte ritten zouden explosief en spectaculair moeten zijn, zeker aan het eind van een lange week zou het een stevige impact moeten hebben.
1. Lopez. Een ideale rit voor hem, op het miezerige weer na. Lopez houdt van dit soort beklimmingen. Wat langere beklimmingen, grotendeels onder de 10%, dan kan hij met een wat grotere versnelling iedereen naar de vaantjes fietsen. Ik verwacht wel dat hij vandaag echt zijn stinkende best gaat doen. Het zal moeten, met het oog op de tijdrit moet er voorsprong verzameld worden. Hopelijk gaat daardoor de koers vroeg opengebroken worden, als hij wacht tot de laatste klim zal hij niet genoeg tijd winnen.
2. Quintana. Deze rit is veel meer een rit voor Quintana dan een rit voor Valverde. Als ze bij Movistar een beetje slim zijn geven ze Quintana de vrijheid om de koers te openen. Je moet hem nu niet laten knechten, dit is een rit die hij ook zomaar zelf zou kunnen winnen. Ben benieuwd naar de tactieken van Movistar, dit wordt mogelijk vrij grappig allemaal. Quintana zal na vandaag in ieder geval weer voor Valverde staan, dat durf ik wel te zeggen. En ik zit er nooit naast natuurlijk.
3. Roglic. Dit wordt misschien wel een van de zwaarste beproevingen voor Roglic. Als hij de Vuelta wil winnen zal hij het vandaag goed moeten doen, ik trap deze open deur moeiteloos in. Voorlopig heeft hij nog weinig tekenen van zwakte getoond, maar deze rit is wel weer van een ander kaliber. In principe denk ik dat die Colombiaantjes hier beter uit de voeten kunnen, maar ik denk wel dat hij de schade aardig gaat kunnen beperken.
4. Valverde. Dit zou zomaar een wat lastigere dag voor Valverde kunnen zijn. We eindigen boven de 2000 meter, zijn zwarte beest. Tot nu toe rijdt hij perfect, maar er zit altijd wel ergens een mindere dag tussen. Dat zou zomaar deze dag kunnen zijn, ik verwacht dat hij wat tijd gaat verspelen. De opeenvolging van beklimmingen zal misschien ook niet echt in zijn voordeel zijn, in 2015 beleefde hij alvast een slechte dag op Cortals d'Encamp. Hij kwam toen zelfs achter Dumoulin binnen, nou, dan kan je er niks van.
5. Majka. Omdat hij op Mas de la Costa best of the rest was, een andere reden heb ik niet.

Movistar tactics

Daar is Sjors pas