[Vuelta] Etappe 8: Valls - Igualada #1

Etapa 8: Valls - Igualada, 166,9 km

De zevende rit ging van start in Onda, voor het begin van de rit werd de familie Cabedo in het zonnetje gezet. De ode aan Víctor Cabedo begon met een razendsnelle aanvangsfase. Het eerste uur van de koers werkte men 50 kilometer af, het tempo lag enorm hoog. Formolo was voor de start niet meer opgestapt en Van Garderen gaf er al snel de brui aan, de Vuelta heeft weer twee goede renners verloren. De renners die overbleven wilden bijna allemaal in de vlucht, zowat iedere renner heeft wel een poging gewaagd om weg te rijden. Af en toe reed er een kleine groep weg en dan weer een grote, met steeds als overeenkomst dat de voorsprong niet groot werd. Tot iedereen het na een kilometer of 60 had gehad. Een groepje van acht reed weg, met daarin renners als Brambilla en de neven Henao. Barthe en Marczynski gingen even later in de achtervolging, iets wat een tijd leek uit te draaien op een chasse patate. Marczynski had alleen een ploeggenoot vooraan, Jelle Wallays. Deze liet zich uitzakken tot bij Marczynski en daarna reden ze toch naar voren. We gingen verder met 10 koplopers, die nooit een gigantisch grote voorsprong kregen. Hooguit vijf minuten, meer niet. Bahrain-Merida reed in het peloton, Dylan Teuns wilde blijkbaar een poging wagen om de rode leiderstrui nog een dagje langer te houden. Movistar maakte dankbaar gebruik van het werk van Bahrein. Ze namen over en snel slonk de voorsprong. Toen de koplopers begonnen aan de Salto del Caballo was er van de voorsprong al niet veel meer over. Het signaal voor de koplopers om een schifting door te voeren, na wat demarrages hielden we vooraan vier koplopers over. Gilbert, Brambilla, Henao en Henao reden nog een tijdje voor de troepen uit. Lang duurde dat niet, even later bleven alleen Gilbert en Sergio Henao over. Met z'n tweeën reden ze naar de slotklim, terwijl we in het peloton zagen dat Teuns moest lossen. Het zou dus bij één rode dag blijven voor de Belg, toch wat over z'n theewater gegaan een dag eerder.

In het peloton bleef Movistar rijden, de voorsprong van Gilbert en Henao was ondertussen zo klein geworden dat het een zekerheid was dat we op de slotklim een strijd zouden krijgen tussen de klassementsrenners. In aanloop naar de slotklim zette Astana ook nog wat mannetjes op kop, waarna op de slotklim zelf Henao en Gilbert werden ingerekend door de werken van Sepp Kuss. De Amerikaan reed zo hard dat er even later bijna niemand meer in z'n wiel zat. Vrij snel versnelde Nairo Quintana en bijna direct bleven er slechts vier renners over. We gaan het deze Vuelta moeten doen met Quintana, Valverde, Lopez en Roglic. De rest doet eigenlijk alleen voor spek en bonen mee, het verschil is groot. Quintana was bijzonder actief op de klim waar hij al eens won, zij het in een andere wedstrijd. Hij versnelde een aantal keer, maar kreeg het niet voor elkaar om de rest te lossen. Valverde en Lopez leken het wel even wat lastiger te hebben, maar ze kraakten op de loodzware klim nooit. Het ging enorm steil omhoog, maar de heren reden op een bepaald moment netjes met z'n vieren op een rij. Het werd een tactisch spelletje, waar niemand het verschil kon of wilde maken. Roglic gooide er nog wel een paar halve versnellingen uit, maar ook dat leverde niets op. Met z'n vieren reden ze de laatste kilometer in, waar er vooral een strijd leek te ontstaan om in een goede positie aan de laatste 200 meter te beginnen. Valverde is op dat gebied natuurlijk bijna niet te verslaan, zeker niet met de hulp van een ploeggenot. De bijzonder geslepen Spanjaard manoeuvreerde zichzelf in een ideale positie naar de laatste 150 meter en versnelde toen. Lopez en Quintana moesten meteen passen, Roglic probeerde nog te volgen maar kwam niet eens aan het achterwiel van Valverde. Weer een overwinning voor de oude strijder in de Ronde van Spanje, het is inmiddels zijn 13e ritzege als ik het goed heb geteld. Roglic deed ondertussen goede zaken, hij werd tweede en pakte tijd op Lopez. De Colombiaan nam dan wel weer de leiderstrui over van Teuns, maar zijn voorsprong op Roglic bedraagt nog maar zes seconden. Ook Quintana doet nog goed mee, maar voorlopig lijkt Roglic op weg te zijn naar de eindzege. Als ze hem nergens kunnen lossen fietst hij ze op minuten in de tijdrit en dan is het klaar. Madrid is natuurlijk nog wel ver, er kan een hoop gebeuren. Alhoewel, vandaag is die kans klein. We krijgen een heuvelachtige rit voorgeschoteld, met aan het eind een redelijk lastige klim. Sprinters zullen hopen dat deze rit niet zo zwaar is, maar we zijn in Spanje dus dat zou zomaar heel erg tegen kunnen vallen. De vluchters gaan wellicht weer aan het feest zijn.




De renners gaan van start in Valls, een plaats waar ook een renner met een treurig verhaal vandaan komt. Na Víctor Cabedo gisteren komen we nu uit bij Xavier Tondo, eveneens een veel te vroeg overleden coureur. Xavi, zoals hij simpelweg werd genoemd, werd in 1978 geboren in Valls. Al vroeg bleek hij aardig hard te kunnen fietsen, maar het was lang wachten op zijn definitieve doorbraak. Xavi bleef lang verborgen voor het grote publiek, hij reed vooral in Portugal. In Portugal kreeg hij het voor elkaar om de machtige Volta a Portugal te winnen, een teken van gigantisch talent. Het leverde hem niets op, een jaar later reed hij weer voor dezelfde Portugese ploeg. Dat jaar besloot hij zich vooral te laten zien in Spaanse koersen, zo won hij de inmiddels van de kalender verdwenen wedstrijd Subida a Naranco en werd hij tweede in de Vuelta a Asturias. Ondanks al deze prestaties stonden de ploegen nog steeds niet in de rij. Niemand vertrouwde Xavi, hij reed voor een Portugese ploeg en dat is meestal slecht nieuws. Het Portugese circuit heeft altijd slecht bekend gestaan, het is vaak een enorm risico om een renner uit Portugal te halen. Gelukkig durfde een kleine Spaanse ploeg het wel aan, hij kwam terecht bij Andalucia-CajaSur, waar hij in 2009 voor het eerst in z'n leven de Vuelta mocht rijden. Op 30-jarige leeftijd debuteerde hij in deze koers, het werd een debuut om snel te vergeten. In alle voorbereidingskoersen reed hij de stenen uit de straat, maar in de Vuelta lukte het niet. Het grote voordeel van het jaar bij Andalucia was dat Tondo inmiddels beschikte over een bloedpaspoort. Hij kon eindelijk aantonen dat hij geen gekke dingen deed. Daardoor kon hij een jaar later terugkeren in de Vuelta, ditmaal in dienst van de grappige ploeg van Cervelo. In het begin van het jaar won hij een rit in Parijs-Nice, later eentje in de Ronde van Catalonië en na een paar goede noteringen in de Giro was hij klaar voor de Vuelta. Zijn definitieve doorbraak, op 31-jarige leeftijd. Hij werd zesde in het klassement en eindigde in meerdere bergritten ver vooraan. Voor Eusebio Unzue een reden om hem een contract aan te bieden, ondanks zijn relatief hoge leeftijd. Het jaar bij Movistar begon voortvarend. Xavi won een rit in San Luis, werd vijfde in Catalonië en het Baskenland en wist niet veel later de Ronde van Castilië en Leon op zijn naam te schrijven.



Iets meer dan een maand na de Ronde van Castilië en Leon ging het volledig mis. Xavi was in aanloop naar de Tour de France, die hij voor het eerst zou betwisten, aan het trainen in de buurt van Granada, op de flanken van de Sierra Nevada. Daar had hij een appartementje, met een garage. Samen met Beñat Intxausti was hij van plan om aan een nieuwe training te beginnen. Hij reed de auto de garagebox uit en stapte daarna uit de auto, om de deur van de garage te sluiten. Het precieze verhaal is voor zover ik weet nooit duidelijk geworden, maar hij is op een of andere manier klem komen te zitten tussen de sluitende garagedeur en zijn auto. De auto zou in beweging zijn gekomen en doordat de garadeur sloot werd Tondo geplet. Op slag was hij dood, op 32-jarige leeftijd kwam er op een bizarre manier een eind aan het leven van Xavi Tondo. Intxausti was erbij, maar kon niets doen. Het enige wat hij later kon doen was een zege opdragen aan Tondo, dit lukte onder meer in de Giro van 2013. Intxausti won een rit en kwam met twee vingers gekruist over elkaar over de streep, een X vormend. De X van Xavi, een van de meest sympathieke wielrenners van het Spaanse peloton. Hij was geliefd, onder meer omdat hij naar het schijnt enorm vriendelijk was. Daarnaast viel hij op door zijn beroepsernst, hij leefde voor zijn sport als geen ander. Dat hij ondanks alle scepsis en tegenslagen toch nog door wist te breken op latere leeftijd is daar een bewijs van. Tondo stond ook bekend als iemand die heel erg anti-doping was, iets wat ervoor zorgde dat er na zijn overlijden heel veel speculaties ontstonden. Zo had Tondo een mail waarin hem allerlei dopingproducten werden aangeboden doorgespeeld aan de politie, niet veel later werd daardoor een Catalaans dopingnetwerk opgerold. Dit gebeurde allemaal heel kort voor zijn overlijden, vandaar dat er genoeg mensen zijn die denken dat het niet zomaar een ongeluk was. Meer dan 60 mensen waren betrokken bij dit dopingnetwerk, dat vooral vanuit Andorra actief was. 42 wielrenners waren betrokken, waaronder de altijd onsympathieke Victor de la Parte. Een grote klap voor de Spaanse sport, hoewel het buiten Spanje volgens mij nooit echt heel groot nieuws geworden is. Vooral omdat de meeste betrokken atleten niet heel erg bekend waren, wat de zaak verder niet minder ernstig maakt. Ik zou niet durven beweren dat het oprollen van het netwerk en het overlijden van Tondo echt met elkaar in verband staan, maar het is wel toevallig. De ware toedracht achterhalen we waarschijnlijk nooit meer, wat blijft zijn de herinneringen aan Tondo.




Ter nagedachtenis aan Xavi wordt jaarlijks in Valls de Clàssica Xavi Tondo georganiseerd, een wedstrijd in het Spaanse amateurcircuit. Daarnaast komt de Ronde van Catalonië sinds het overlijden van Tondo in 2011 bijna jaarlijks langs Valls. Het ene jaar vertrekt er een rit in deze stad, het volgende jaar komt er weer eentje aan. Onder meer Valverde, Poels en Matthews hebben sindsdien gewonnen in Valls, Valverde zelfs meerdere keren. Als oud-ploeggenoot van Tondo heeft het voor hem ook een speciale betekenis. Zoals ondertussen wel al duidelijk mag zijn is Valls een stad in Catalonië, we bevinden ons na heel wat dagen in Valencia en een uitstapje naar Aragón eindelijk een keer in een andere regio. Valls is een stad met 25.000 inwoners die bekend staat om twee dingen. Het eerste is een product, de calçots. Dit zijn een soort lenteuitjes, die van origine uit Valls komen. Tegenwoordig kom je ze in heel Catalonië tegen, maar de oorsprong ligt toch echt in Valls. Een boer uit deze plaats begon ooit deze ui te cultiveren en dat werd blijkbaar een doorslaand succes. Tegenwoordig organiseren ze in Valls en ook in andere dorpen zelfs jaarlijks een calçotada, een volksfeest waarbij het eten van calçots centraal staat. Dat schijnt een heel ingewikkeld ritueel te zijn, je moet ze eerst grillen tot de buitenste laag zwart is en er een soort schuim op komt, daarna moet je ze per groep van 25 in een krant wikkelen en de hele boel een half uur laten sudderen in zijn eigen warmte. Vervolgens schil je de buitenste zwarte laagjes eraf en er daarna nog een speciale saus overheen mieteren, de romescosaus. In de tussentijd serveer je nog andere zooi zoals brood met tomaat en dikke worsten en dan is het feest compleet. Beetje drank erbij en gaan met de lenteui. Als er toevallig een local meeleest die vindt dat dit niet op waarheid berust, het is de schuld van holabarcelona.nl. Goed, naast het eten van dit bijzondere gerecht hebben ze in Valls nog een andere bijzondere hobby. Castells. Nee, dit heeft niets met kastelen te maken. Het gaat hier om menselijke torens, het bouwen van een menselijke pyramide. Deze traditie ontstond een paar eeuwen geleden in Valls. Ze verveelden zich hier blijkbaar de pleuris. Sindsdien is het uitgegroeid tot een behoorlijk groot evenement, een van de jaarlijkse hoogepunten in Valls en ook andere dorpen in de omgeving. De castells werden in 2010 toegevoegd aan de immateriële werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is een traditie die het midden houdt tussen sport en folklore, want de indrukwekkende resultaten worden pas bereikt met veel trainen. Het record staat op tien lagen, dat is wel indrukwekkend ja. De lokale specialisten van Valls hebben zich verzameld in Colla Vella dels Xiquets de Valls, deze groep is verantwoordelijk voor enkele records. Voor de mensen die nog meer willen weten over deze traditie is er sinds een paar jaar een museum in Valls, het Museo Casteller de Cataluña. Valls is verder een oude stad met een lange commerciële geschiedenis. Een handelsstad van origine, beweren ze. Het historische centrum met de oude pleintjes laat zien dat er hier vroeger al wat te beleven was. Daarnaast zijn ze hier heel trots op hun lokale kerk, waarvan ze beweren dat het de hoogste klokkentoren van het land heeft.




In 2013 gingen we ooit een keer in Valls van start, toen zouden we aankomen in Casteldefells waar een jonge Warren Barguil zijn eerste overwinning als proef wist te boeken. Zes jaar later zijn we terug, de renners vertrekken aan de rand van de stad in de buurt van het lokale voetbalveld. Tijdens de neutralisatie rijden ze richting het centrum, waarna de rit buiten de stad officieel begint. De eerste vier kilometer van de rit rijden de renners rechtdoor over een brede en vlakke weg. Vervolgens komen ze twee rotondes tegen, bij de tweede gaat het naar links en daarna gaat het tien kilometer min of meer rechtdoor richting El Pont d'Armentera. Deze weg is vrij saai, op een paar rotondes en een paar minimale stroken vals plat na komen we in de eerste kilometers van de rit bijzonder weinig tegen. Mooi is het terrein ook niet echt, in Valls en omgeving komen we vooral veel industrie tegen. In de buurt van El Pont d'Armentera wordt het gelukkig wel weer een stuk mooier, we verruilen de industrie voor wat landbouw en wat fraaie werken van moeder natuur. In dit plaatsje komen we een paar bochten tegen, waarna we rechtdoor op weg gaan naar El Pla de Santa Maria. Deze brede weg is zes kilometer lang. Het gaat eerst twee kilometer licht omhoog, daarna is het vier kilometer vlak en recht tot in El Pla. Hier slaan we rechtsaf, onze volgende bestemming is Cabra del Camp. Onderweg naar dit dorpje komen we een paar bochtjes tegen, terwijl het wat vals plat omhoog loopt. Buiten Cabra del Camp gaat het nog wat verder omhoog, in totaal moeten we zes kilometer achter elkaar aan iets meer dan 2% gemiddeld zien te overbruggen. Alleen in Cabra del Camp zelf gaat het iets steiler omhoog, voor de rest is het nooit meer dan vals plat. We rijden door een terrein met vooral veel agrarische werkzaamheden. Af en toe passeren we een viaduct of een verlaten woning volgekalkt met leuzen over onafhankelijkheid, verder maken we in het Catalaanse land voorlopig weinig mee. Na het stuk vals plat gaat het in licht dalende lijn verder naar Sarral, een plaats die we na 33 kilometer bereiken. In Sarral is het wat bochtiger, we moeten ook nog over een wat smallere brug rijden. Vervolgens slaan we rechtsaf en dan gaat het vijf kilometer rechtdoor naar Rocafort de Queralt, waar we na 38 kilometer passeren. In dit dorpje is geen fuck te beleven, maar je moet toch ooit een keer op enter drukken.



Richting Rocafort loopt het een paar kilometer heel licht omhoog, aan iets van 2% gemiddeld. In de omgeving van Rocafort de Queralt valt vooral op dat ze veel wijnranken hebben, blijkbaar is dit een regio waar ze zich vooral hebben gericht op het produceren van cava. Daarnaast produceren ze hier veel graan, en in vroegere tijden hadden ze hier ook saffraan. Bij het binnenrijden van Rocafort rijden de renners langs het hierboven afgebeelde gebouw, dat 100 jaar geleden werd gebouwd ter ere van van de wijnboeren in deze omgeving. Een combinatie tussen een kerk en een graanschuur, zo kun je het toch wel het beste omschrijven. Buiten Rocafort gaat het na een klein stuk in dalende lijn zowaar een keer drie kilometer aan 5% omhoog, serieus klimwerk waar merkwaardig genoeg amper ruchtbaarheid aan wordt gegeven. Na deze klim gaat het een kilometer naar beneden en vervolgens is het een kilometer of zes vlak terwijl we naar Santa Coloma de Queralt rijden. De weg richting deze plaats is vrij bochtig, onderweg komen we op een enorme hoeveelheid akkers na verder weinig tegen. Eenmaal in Santa Coloma de Queralt rijden we na 50 kilometer koers dwars door het dorp. We komen een paar rotondes, bochten en smalle straatjes tegen. Buiten Santa Coloma is het nog even vlak, maar niet lang daarna gaan we nog eens twee kilometer aan 5% omhoog. Boven op dit klimmetje bevinden we ons op het terrein van de windmolens, we hebben dus voorlopig het hoogste punt bereikt. Na de klim is het een kilometer of vier zo goed als vlak tot in Bellmunt, waarna er een korte afdaling volgt. Die afdaling stelt weinig voor, we rijden vooral rechtdoor in licht dalende lijn. Uiteindelijk komen we in de buurt van Montmaneu uit bij een rotonde, waar we rechtdoor gaan. In de buurt van deze rotonde staat er boven op een heuveltje nog een kicken torentje, zo'n beetje het enige in deze omgeving waar nog enige historische importantie aan kleeft. Na nog een rotonde rijden we langs dit kleine plaatsje en dan rijden we nog een aantal kilometer verder over het Catalaanse platteland langs wat onbeduidende plaatsjes. De komende zes kilometer gaat het vooral rechtdoor, over een licht glooiende weg. Op een paar rotondes na maken we weinig mee. De enige conclusie die we kunnen trekken is dat Spanje bij een Catalaanse onafhankelijkheid vooral veel graan zou verliezen. Oja, en windmolens, dat soort dingen hebben ze hier ook genoeg. Kan prima, je valt er in dit godverlaten deel van Spanje niemand mee lastig. Een sfeerimpressie:



Aan het eind van het lange stuk rechtdoor komen we op een bochtigere weg terecht, die naar Sant Martí Sesgueioles leidt. In dit stuk van zeven kilometer gaat het wat meer op en af. Een paar stukjes in dalende lijn, die vanwege het bochtige karakter toch nog enigszins uitdagend zijn. De stukjes in stijgende lijn zijn niet heel lastig, maar we verzamelen toch weer wat hoogtemeters bij elkaar. In totaal weer meer dan 2000 meter tijdens deze rit, de sprinters worden hier niet vrolijk van. Van Sant Martí rijden we vijf kilometer verder over een wat vlakkere en rechtere weg richting Calaf, met onderweg een paar rotondes. In Calaf rijden we een tijd rechdoor, dwars door het dorp. We komen weer wat rotondes tegen, iets wat buiten het dorp ook het geval is. Het loopt een beetje vals plat omhoog, maar over het algemeen is het de komende vier kilometer vooral vlak. Een tijdje rijden de renners over een bochtige weg langs de snelweg, na nog wat rotondes tegengekomen te zijn. Aan het eind van deze weg komen we na een kort stuk in dalende lijn uit in Sant Pere Sallavinera. Buiten dit dorpje gaat het nog even kort naar beneden, weer terug naar de snelweg. We volgen deze brede weg nog een aantal kilometer, waarna de renners weer wat rotondes tegenkomen. Ze slaan bij deze rotondes linksaf en beginnen daarna aan een klim van drie kilometer aan 5%. Weer zo'n ongecategoriseerde klim die stiekem toch best lastig is. Eenmaal boven op dit klimmetje gaat het een kilometer of vijf naar beneden, richting Fonollosa. De afdaling is vrij simpel, ondanks een aantal bochten. Fonollosa is op het eerste oog een vrij nietszeggend dorpje, maar ook hier ging het in 2017 goed los. Het grappige is dat als je op Google zoekt naar deze dorpjes de meeste foto's als onderwerp het hardhandige optreden van de Guardia Civil hebben. Ook in Fonollosa willen ze graag een onafhankelijke Catalaanse staat en ook in Fonollosa mocht de Guardia Civil naar hartelust de knuppel hanteren. Spanje, topland. Van Fonollosa is het nog 14 kilometer fietsen tot de tussensprint in Sant Joan de Vilatorrada. De komende tien kilometer gaat het vooral licht naar beneden over een brede maar bochtige weg door een redelijk mooie omgeving. Tussen de niet al te spectaculaire afdaling door gaat het ook nog een aantal keer kort omhoog, ook vandaag is het terrein weer heerlijk onregelmatig. Eenmaal beneden rijden we de laatste vier kilometer richting Sant Joan vooral rechtdoor, het grootste obstakel hier vormt een rotonde vlak voor de tussensprint.



Na 112 kilometer volgt die tussensprint, op 55 kilometer van de finish. De hierboven afgebeelde afbeelding is overigens helemaal geen beeld van Sant Joan de Vilatorrada, daar valt immers niets te beleven. Nee, ik heb alvast doorgespoeld naar Manresa. Drie kilometer na de tussensprint rijden we immers deze stad binnen, volgens velen het hart van Catalonië. Hier stelde men namelijk lang geleden een keer een Catalaanse grondwet op, de Bases de Manresa. Officieel heeft men er nooit iets mee gedaan, desondanks wordt het toch gezien als een mijlpaal in de Catalaanse geschiedenis. De weg tussen Sant Joan de Vilatorrada en Manresa is breed en behoorlijk recht, al komen we wel weer een paar rotondes tegen. In Manresa rijden we langs de langs de mooiste punten van de stad, we rijden uiteraard ook onder de oude brug door. Het blijft voorlopig enorm vlak, een feit waar buiten Manresa geen verandering in zal komen. Na nog wat rotondes verlaten we Manresa weer en dan rijden we langs de rivier El Cardener 15 kilometer verder richting de voet van de belangrijkste klim van de dag. De weg langs de rivier is behoorlijk breed en vrij recht, het zal hier stilte voor de storm zijn. Overigens is de weg niet continu breed, soms staat er een hinderlijk muurtje tussen de rijbanen in, dat had niet gehoeven. 100% vlak is het ook niet, het gaat tussendoor wel een paar keer op en af, niet dat het enig verschil zal maken. De rivier zorgt voor een vruchtbare omgeving, door een buitengewoon groene streek rijden we naar Monistrol de Montserrat, daar waar we na 132 kilometer koers de voet van de klim naar Montserrat aantreffen. Vlak voor Monistrol rijden de renners door een tunnel die een halve kilometer lang is, terwijl ze nog een stuk daarvoor in Castelgallí een tijdje over een vervelende weg met paaltjes in het midden hebben moeten fietsen. Voor de tunnel gaat het een beetje vals plat omhoog, na de tunnel gaat het dan weer vals plat naar beneden over een brede weg terwijl de renners een bijzonder mooi uitzicht hebben over de bergketen in de verte.



Als we na 132 kilometer Monistrol de Montserrat bereiken slaan we rechtsaf, waarna de klim direct begint. We gaan beginnen aan de Puerto de Montserrat, een beklimming van 7,4 kilometer aan 6,6% gemiddeld. Deze beklimming van de tweede categorie begint met een kilometer aan 6,5%, waarna het twee kilometer omhoog gaat aan 7% gemiddeld. Een stevige klim, zoveel mag nu al duidelijk zijn. Via een brede, bochtige weg rijden we omhoog door een schitterende omgeving. Al zullen de sprinters het minder schitterend vinden, die liggen er ondertussen af. Na twee kilometer aan 7% gaat het weer twee kilometer aan 6,5% omhoog. Vervolgens sluiten we de klim af met twee kilometer aan 7%, je kan in ieder geval wel stellen dat het een bijzonder regelmatige klim is. Na 139 kilometer, op iets meer dan 27 kilometer van de streep, komen we boven op deze klim, in de buurt van een belangrijk heiligdom. We bevinden ons op heilige grond, volgens de overlevering tenminste. De berg Montserrat is sinds de Catalanen ergens rond het jaar 800 een sterk licht zagen neerdalen uit de hemel voorzien van een klooster. Later werd er in de heilige grot Santa Cova een schilderij van de heilige maagd Maria gevonden, of was het nou een beeld? Dat is het probleem met sterke verhalen, iedereen maakt er zijn eigen versie van. Feit is in ieder geval dat er in de buurt van de top van onze klim van vandaag een groot klooster staat, dat dienstdoet als bedevaartsoord. Jaarlijks komen enorm veel toeristen en pelgrims op deze locatie af, om het voor die mensen wat gemakkelijker te maken is er daarom ook een groot hotel in de buurt van de top. Naast het klooster bevinden zich op de berg ook een aantal kleinere kerkjes en kapelletjes, waarvan sommige verlaten zijn. Het is in ieder geval een religieuze berg, zoveel is duidelijk. Speciaal voor de toeristen is er vanuit Monistrol ook een kabelbaan naar boven, Fabio Jakobsen en Sam Bennett zijn nu waarschijnlijk aan het onderzoeken of zij daar ook gebruik van kunnen maken. Het populaire klooster bevat een bibliotheek met bijna 300.000 werken, waaronder het 14e-eeuwse Llibre Vermell, een verzameling kinderkoorzangen (de oudste van Europa) en een museum waar zich werk van El Greco, Picasso en Salvador Dalí bevindt. In dit museum bevinden zich ook enkele schatten uit het Oude Egypte, waaronder een mummie. Het is dus zelfs de moeite waard als je niet religieus bent, fantastisch. De naam van de berg heeft overigens te maken met de vorm, als we het letterlijk vertalen komen we uit op 'de gezaagde berg'. Dit heeft te maken met de hoogste toppen van de berg, die samen inderdaad de kartelrandjes van een zaag lijken te vormen. Het Caribische eiland Montserrat schijnt overigens vernoemd te zijn naar deze berg omdat een lid van het klooster samen met Columbus op ontdekkingsreis ging, zo leer je nog eens wat.





Boven op de klim volgt er niet direct een afdaling. We rijde nog eens zeven kilometer door het nationale park van Montserrat over een glooiende weg. Het is een beetje vlak, het gaat een beetje op en het gaat weer een beetje af. De weg is wel continu breed, want het heiligdom moet makkelijk te bereiken zijn. We rijden door een paar tunneltjes, buiten die tunneltjes hebben we een mooi zicht op de zaag van Montserrat. Dit glooiende stuk zal echt dodelijk zijn voor de sprinters, na vijf kilometer op en af komen ze nog een keer een stuk van twee kilometer aan 5% tegen. Vechten tegen de bierkaai, zeker omdat we ons inmiddels op een kilometer of 20 van het eind bevinden. Een minuscule afdaling van iets meer dan een kilometer met een paar brede bochten volgt, waarna het een kilometer of vier min of meer vlak is. Wat vals plat tussendoor, het is een rotstuk. We rijden langs Montserrat Parc, wat blijkbaar naast een nationaal park ook nog een dorpje is. Dit stuk vals plat heeft ook nog een naam, we bevinden ons volgens het bordje langs de kant van de weg op de Coll del Bruc. Eenmaal voorbij dit bordje gaat het twee kilometer naar beneden over een weg die voorzien is van vijf brede haarspeldbochten. Na de laatste haarspeldbochten slaan we rechtsaf de snelweg op, maar daar blijven we niet lang. Bij de volgende afslag gaat het naar rechts en vervolgens naar links. We rijden over de snelweg heen en gaan dan op weg naar Castellolí, onderweg naar dit plaatsje pakken we in een kilometer tijd vier scherpe bochten mee in stevig dalende lijn. In Castellolí, op ongeveer negen kilometer van het eind, is het tijdelijk een kilometer vlak als we door het centrum rijden. Net buiten dit kleine plaatsje hebben ze op een heuvel een oude kerk staan. Op de volgende heuvel staat dan weer een kasteelruïne. Daarnaast ligt er hier een circuit, waar ze vooral aan karten doen. Maarja, dat is geen sport natuurlijk.



Buiten Castellolí gaat het zelfs nog even kort omhoog, maar al snel gaan we weer verder met de afdaling. Kort achter elkaar komen de renners twee scherpen bochten tegen, na die bochten slaan ze linksaf en dan komen ze op een bredere weg terecht die ook nog een tijdje naar beneden loopt. We komen uit bij een rotonde, waar we rechtdoor moeten. Na de rotonde is de weg ineens een stuk vlakker geworden, over een rechte en brede weg rijden we nu richting finishplaats Igualada. Het gaat nu rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind, dan volgt er een brede rotonde. De renners passeren langs de rechterkant en rijden daarna een paar hectometer rechtdoor. Al snel houden ze de rechterkant van de weg aan, waarna ze via een afrit bij een nieuwe rotonde uitkomen. Hier gaat het scherp naar rechts, vervolgens rijden de renners een kilometer vals plat omhoog aan 2,5%. Daarna wordt het weer vlak, terwijl we nog een kilometer rechtdoor rijden. Hoewel, rechtdoor is het verkeerde woord. We komen op het industrieterrein van Igualada namelijk meerdere rotondes tegen. Bij de eerste twee gaan we rechtdoor, op 2,5 kilometer van de finish volgt de derde en daar gaat het schuin naar links. Niet veel later gaat het kort naar beneden, waarna op twee kilometer van het eind een scherpe bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het meteen weer 300 meter vals plat omhoog. Na een klein stukje vals plat omlaag volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna het een meter of 300 rechtdoor gaat op een vrij vlakke manier. Na een scherpe bocht naar rechts rijden we een smallere straat in, we rijden nu de laatste kilometer in en het gaat een meter of 600 vooral rechtdoor. Vals plat omhoog gaat het in eerste instantie, maar daarna volgt er een lastigere strook van een paar hectometer aan iets van 4%. Op 400 meter van de streep volgt er bij een rotonde een bocht naar links en daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish over een brede weg. Het loopt nog geniepig een beetje omhoog tot in de laatste 200 meter, dan wordt het echt vlak.



We finishen na deze verraderlijke finale aan de buitenrand van Igualada, een stad met bijna 40.000 inwoners in de provincie Barcelona. Voor de tweede keer in de historie van de Vuelta komt hier een rit aan. Als aankomstplaats debuteerde Igualada in 1970, de Spanjaard Agustín Tamames wist toen te winnen. Deze naam was mij onbekend, maar het blijkt dat de beste man ooit nog de Vuelta heeft gewonnen. Het is een bijzonder jaar voor Igualada, want de stad is blijkbaar verkozen tot dé Europese sportstad van 2019. Nieuwschierig als ik ben ging ik even op zoek en het blijkt dat er dat er dit jaar 18 verschillende Europese sportsteden zijn. Kortom, het zegt geen flikker. Misleiding in het roadbook, om pisnijdig van te worden. Maar goed, ze beoefenen hier dus veel sporten en dat valt alleen maar toe te juichen. We bevinden ons op 60 kilometer van Barcelona in een stad waar ze het van oudsher vooral van de industrie moesten hebben. Textiel, met name. Ook wat looierijen, noeste arbeid dus. Tegenwoordig is er nog steeds veel industrie, het lokale industrieterrein is bijna net zo groot als de plaats zelf. Igualada heeft verder niet gek veel te bieden, de lokale kerk is volgens Wikipedia historisch gezien het belangrijkste gebouw van de stad. Er is wel een museum dat je kan bezoeken, Museo de la Piel de Igualada. Dit museum bestaat uit twee gebouwen, in een van die twee gebouwen zat vroeger een leerlooierij. Niet zomaar een leerlooierij, nee, een van de oudste leerlooierijen van Europa! Igualada is wel een stad in beweging, de afgelopen jaren zijn ze hier bezig geweest om de boel aan te passen aan de moderne tijd. Zo is er de Anella Verda gecreëerd, een verzameling van fiets- en wandelpaden die de verschillende sportcomplexen met elkaar verbinden. Ook is er een park aangelegd, heel creatief het Parc Central genoemd. Eigenlijk niet veel meer dan een flinke strook gras, maar deze strook gebruiken ze voor allerlei evenementen. Voor de Vuelta bijvoorbeeld, de rit eindigt naast het Parc Central. Ook een van de belangrijkste lokale evenementen heeft dit als vertrekpunt, het European Balloon Festival. Een festival met luchtballonnen, een van de belangrijkste van Europa blijkbaar.



In Valls gaat het vieswarm worden, 32 graden in de middag. Geen kans op regen, een beetje wind vanuit het zuiden. In finishplaats Igualada, waar ze voor de echte nerds ook nog een museum hebben met allemaal modeltreintjes, wordt het zelfs nog warmer, tot 34 graden in de middag. Er is een beetje kans op regen in de middag, maar het heeft er alle schijn van dat het droog gaat blijven. Wind staat er niet echt, dat zal geen rol gaan spelen. Van start gaan we relatief laat, om 13:12. Voor de renners geen straf, ze hebben een lange verplaatsing achter de rug. Zoals altijd begint de uitzending van Eurosport weer om 15:00. In de gids lees ik dat de Belg er pas om 16:00 bij is, blijkbaar wordt er eerst nog Formule 1 uitgezonden ofzo? Hebben ze daar nog steeds niet in de gaten dat dat geen sport is? Wat een klucht. Goed, Jeroen en Karsten dus. Topduo. Tegen de tijd dat ze live gaan hebben we een kilometer of 70 afgewerkt, het is dan nog een kleine 100 kilometer fietsen tot de finish. Tenzij ze weer zo tekeer gaan als gisteren en eergisteren, dan is het nog maar 70 kilometer tot de finish. Aankomen doen we tussen 17:22 en 17:50, als de renners het schema nu wel respecteren.



Het zou een rit voor de sprinters kunnen zijn, denk je in eerste instantie. Maar dan ga je het parcours nader bestuderen en blijkt dit helemaal niets voor de sprinters te zijn. De beklimming van Montserrat is zwaar en daarna wordt het parcours eigenlijk nooit meer makkelijk. Het blijft nog wat kilometers op en af gaan, er is bijna geen gelegenheid om terug te komen en de boel weer te organiseren. Een kansloze zaak voor jongens als Jakobsen en Bennett. Iemand als Mezgec zou het misschien wel kunnen, maar de kans dat zijn ploeg gaat rijden lijkt me niet zo groot. Aangezien er weinig renners in de categorie Matthews en Sagan aan de start staan wordt dit een rit voor de vluchters. Dat zei ik gisteren ook en toen ging ik lelijk op m'n bek, maar nu kan het bijna niet anders. Aangezien we weer een behoorlijk vlakke aanloop hebben voorspel ik een debielengroepje dat een kwartier voorsprong krijgt. Kunnen de klassementsrenners de benen mooi sparen voor de zware rit in Andorra van zondag.
1. De Gendt. Ik blijf zijn naam gewoon vrolijk noemen, ooit zal hij wel in de vlucht belanden. Dit lijkt me echt typisch een rit waarin hij met een paar zwakke broeders in de vlucht eindigt. Deze zwakke broeders fietst hij dan één voor één allemaal de moeder, waarna hij solo aankomt. Kun je rustig noteren.
2. Stybar. Als ze bij Quick Step niet zo intelligent zijn gaan ze op kop rijden voor Jakobsen. Maar meestal zijn ze wel redelijk slim daar, dus dan sturen ze iemand in de aanval. Gilbert zat gisteren mee, dus is het vandaag de beurt aan Stybar. Op papier best wel een rit voor hem, zou je zeggen. Geen idee of de benen een beetje in orde zijn, maar daar komen we snel genoeg achter.
3. King. De onvermijdelijke Ben King. Een ideale rit voor hem om bij ons de vervelende herinneringen uit 2018 weer naar boven te halen. Hopelijk zijn er nu wel een paar gasten bij die hem te snel af zijn.
4. Saez. De mannetjes van Murias laten het ernstig afweten. Al een paar keer de vlucht gemist, gisteren ook bijna. Op het laatste moment wist Barthe nog aan te sluiten, maar toen had hij zijn beste krachten al verspeeld. Tijdens deze rit zou ik toch vooral gokken op Saez. De grootste hardrijder van het stel, dat zal hem vooral in het begin van pas komen. Aan het eind wordt hij daardoor gelost, maar je moet toch maar eerst in de vlucht van de dag zien te geraken en dat gaat wat moeilijker als je net zoals Bizkarra of Barcelo 21 kilo weegt.
5. Rubio. Mannetje van Burgos, de hardrijder van dat stel. Al is hardrijder natuurlijk relatief als je bij Burgos fietst. Enfin, met zo'n aanloop heeft hij wel wat kans om in de vlucht van de dag te belanden. Niet dat hij dan in de gelegenheid komt om de stunt van Madrazo te herhalen, maar een mooie ereplaats zou toch tot de mogelijkheden moeten behoren.

We zijn begonnen hoor.

Riders from Ineos, Deceuninck-Quick Step, Lotto Soudal, CCC Team, Katusha-Alpecin and Burgos-BH are particularly active at the front of the bunch.

Ik noem een Stybar, een De Gendt, een Bevin, een Rubio en over die van Katusha moet ik nog even nadenken.

Nog een groep van een man of 12 in de achtervolging, krijgen we een monsterontsnapping?

Ik vind dat Domme Domingos sowieso in deze groep moet zitten.