[Vuelta] Etappe 6: Mora de Rubielos - Ares del Maestrat #1

Etapa 6: Mora de Rubielos - Ares del Maestrat, 198,9 km

De Vuelta is een merkwaardige ronde, en dat is het. Iedereen leek rekening te houden met een rit voor de klassementsrenners, dus was er geen sprake van een felle strijd om in de vlucht van de dag te geraken. Na een paar minuten reden Jetse Bol en Angel Madrazo van Burgos samen weg, iets later ging José Herrada in de achtervolging. Het peloton liet daarna meteen begaan, we houden het gaan doen met drie koplopers. Dat zou perfect te controleren moeten zijn, maar niemand wilde dat werk op zich nemen. Sunweb reed, maar niet van harte. De voorsprong van het koptrio liep snel op naar een minuut of negen. Tegen de tijd dat de uitzending begon liep het nog verder omhoog naar 11 minuten. Voor UAE-Emirates het signaal om te rijden, maar nadat Gaviria en Troia twee minuten van de voorsprong af hadden gereden stopte dat weer. Sunweb nam weer over en dus liep de voorsprong weer op. Inmidddels zaten we al vrij dicht in de buurt van de finish en leek het er dus op dat de eerste aankomst bergop naar goed Spaans gebruik voor de koplopers zou zijn. Enorm teleurstellend, maar het is al jaren schering en inslag. De verrassing zit hem nog wel meer in het feit dat andere ploegen er vrede mee hadden dat er een kleine kopgroep vertrok, ploegen als Caja Rural en Euskadi-Murias zullen niet heel tevreden zijn. In het peloton gebeurde verdomd weinig, al zagen we nog wel een keer een valpartij ontstaan dankzij een onoplettende Phil Bauhaus. Gregor Mühlberger sneuvelde door deze valpartij, een knecht minder voor Majka en Formolo. Vooraan zagen we op een lullig heuveltje dat Madrazo moeite had om het tempo van Herrada te volgen. Even later sloot hij toch weer aan, omdat Herrada weinig zin had om nog een kilometer of 40 solo door te rijden. Nadat Madrazo weer was aangesloten werd hij even later half aangereden door zijn eigen ploegleiderswagen, waardoor hij zichzelf en Herrada bijna van de weg beukte. Dat was het meest vermakelijke tot dan toe, verder waren we ons vooral aan het opwinden over het gebrek aan tempo in het peloton.

Pas de laatste kilometers voor de slotklim ging het tempo in het peloton omhoog. Puur en alleen om de klassementsrenners in een goede positie af te zetten, niet om nog daadwerkelijk voor de ritzege te gaan. Al slonk de voorsprong van de koplopers snel, van een minuut of 11 ging het heel snel terug naar zeven minuten. Eenmaal op de klim stokte het tempo in het peloton dan weer, iedereen zat in een goede positie en dus was er geen reden om door te zijn. Vooraan zagen we ondertussen Madrazo nog een keer afhaken, en nog een keer, en nog een keer. Jetse Bol zat continu in het wiel van Herrada en dat vond de Spanjaard van Cofidis niet zo fijn. Hij reed wel door, maar met frisse tegenzin. Daardoor werd Madrazo, die van geen opgeven wilde weten, nooit definitief gelost. In het peloton zagen we daarna onder meer Gesink en Cataldo op kop rijden. De voorsprong liep nog wat verder terug, maar met een kilometer of vijf te gaan hadden de koplopers nog steeds vijf minuten over. Normaal gesproken geen probleem, maar het tempo vooraan lag zo laag dat ze in het peloton toch snel dichter kwamen. Na een tijd nam Education First het commando over, wat vooral tot gevolg had dat Higuita en Uran in de problemen kwamen. Prima werk, niets meer aan doen. Plotseling werden er nog veel meer renners gelost en bleef er vooraan maar een heel klein groepje over. Roglic had Kuss nog bij zich, terwijl Valverde het tijd vond om in de aanval te gaan. Die aanval werd makkelijk gepareerd door de altijd grappige Amerikaan van Jumbo-Visma, waarna er nog maar vijf renners in het groepje der favorieten aanwezig waren. De verrassendste namen waren toch wel die van Kuss en Pogacar, maar beide heren moesten er vrij snel daarna af. Het signaal voor Miguel Angel Lopez om in de aanval te gaan, Valverde en Roglic keken naar elkaar en reageerden niet. Superman keek nooit meer om en reed door tot aan de finish. Zijn achterstand op de koplopers slonk van een minuut of drie snel naar twee minuten en op een kilometer van het eind had hij nog maar een minuut achterstand. Toen we weer naar voren gingen zagen we Madrazo vanuit de achtergrond weer opduiken, hij reed voor de zoveelste keer naar Herrada en Bol. Herrada had ondertussen een dik probleem, zo'n beetje de hele slotklim op kop gereden en nog was ie niet van die gasten af. Je voelde toen wel aankomen dat hij niet ging winnen, maar wat je niet voelde aankomen was dat Madrazo nadat hij aansloot direct in de aanval ging. Herrada pareerde die eerste aanval, maar bij de volgende versnelling van Madrazo liet hij lopen. Angel Madrazo, de karakteristieke Cantabriër, werd acht keer gelost maar beschikte toch nog over een splijtende demarrage. In een meter of 500 reed hij tien seconden weg van ploeggenoot Bol, die in de laatste meters van de rit voor het eerst overnam en de leeggereden Herrada naar de derde plaats verwees. Enorm lelijk gereden door Bol, maar het levert wel een overwinning op voor zijn ploeg. Op zich is het de altijd aanvallend rijdende Madrazo wel gegund, je zou hem de iets lelijkere en minder getalenteerde broer van Txurruka kunnen noemen. Hoe dan ook een historische dag voor het nietige Burgos, de eerste en de tweede plaats in een rit in de Vuelta, normaal lukt ze dat nog niet eens in de Ronde van Castilië en Leon. De derde overwinning voor Burgos dit jaar, en wat voor één.

Al wisten ze het nog bijna weg te gooien, op een kilometer of 15 verloren ze uiteindelijk meer dan tien minuten, een prestatie op zich. Miguel Angel Lopez kwam als vierde binnen op 47 seconden, hij neemt de rode leiderstrui over van Nicolas Roche. Roglic en Valverde wisten de schade te beperken, zij kwamen 12 seconden later binnen. De rest kreeg een hardere klap, Pogacar kwam een halve minuut later binnen en Quintana, Chaves en Uran kregen nog meer tijd aangesmeerd. Latour en Majka eindigden ergens daartussen, terwijl figuren als Bennett, Aru en Higuita helemaal een draai om hun oren kregen. Roglic staat nu weer helemaal tussen de mensen, hij heeft een achterstand van 14 seconden op leider Lopez. Na deze toch wel behoorlijk tegenvallende bergrit gaan we verder met de volgende rit, eentje die je eerder een heuvelrit mag noemen. Weer een aankomst bergop, maar deze is een stuk minder zwaar. Wel een van de langste ritten van de ronde, het kan toch wel voor wat verschil zorgen. Al is de kans levensgroot dat we ook nu weer naar de vluchters te kijken, valt alleen te hopen dat de kopgroep wat groter is en uit wat grotere namen bestaat.




Na de aankomst bij de sterrenwacht van Javalambre bevinden we ons in Mora de Rubielos. Gisteren reden we al door deze buurt, Mora de Rubielos ligt namelijk op een kilometer of tien van het bijna gelijknamige Rubielos de Mora. Voor het eerst in de historie van de koers gaat er een rit van start in Mora de Rubielos, wat eigenlijk maar een klein dorpje is. Er wonen ongeveer 1600 mensen in dit plaatsje in de provincie Teruel, regio Aragón. Mora de Rubielos is de hoofdstad van de comarca Gúdar-Javalambre, voor wat het waard is. In zo'n klein dorp is er natuurlijk weinig te beleven, maar ze hebben er toch nog wel wat opvallende gebouwen. Het lokale kasteel, bijvoorbeeld. Het castillo de Mora de Rubielos wordt ook wel castillo de los Fernández de Heredia genoemd, naar de adellijke familie Fernández de Heredia die hier in het verleden heeft geresideerd. Het is een oud kasteel, van Moorse origine. Buiten het kasteel hebben ze in het dorp ook nog een fraaie kerk in de aanbieding, Ex-Colegiata de Santa María. Gebouwd met steun van de familie Fernández de Heredia, want deze familie was naast adellijk ook vrij geestelijk. Paar leden van deze familie zijn overal en nergens pastoor geweest, onder meer Gonzalo Fernández de Heredia. Bisschop van Barcelona en later aartsbisschop van Tarragona, dan kan je wat. Buiten de kerk en het kasteel hebben ze hier nog een aantal kapelletjes, bovendien is het lokale stadhuis ook best de moeite waard. Verder is het ingewikkeld veel bijzonders over Mora de Rubielos te vertellen, buiten het feit dat er hier in het verleden blijkbaar nogal wat afgeknokt is. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog bijvoorbeeld, aangezien het aan het uiteinde van Aragón ligt was het naar het schijnt een felbetwiste locatie. Het roadbook begint al heel snel te praten over de natuur in de omgeving, het feit dat er hier weinig luchtvervuiling is en je er dus perfect sterren kan kijken en ook de nabijgelegen skistations van Valdelinares en Javalambre worden benoemd. Tot zover Mora de Rubielos dus.




Tijdens de neutralisatie rijdne we een rondje voor Mora de Rubielos, daarna gaan we via de grote weg direct richting Rubielos de Mora fietsen. Ergens halverwege de weg begint de rit officieel en dan is het nog zes kilometer fietsen tot Rubielos de Mora. In deze zes kilometer rijden de renners vooral rechtdoor, terwijl het licht naar beneden gaat. Een snel begin van de rit, maar buiten Rubielos de Mora komt hier verandering in. Voor de tweede dag op een rij rijden de renners door dit kleine dorpje. Ze gaan nu niet verder richting het zuiden zoals gisteren, maar verlaten het dorp aan de noordkant. Over een brede weg rijdt het peloton naar Nogueruelas, in dit stuk van zes kilometer komen we een meter of 200 hoger uit, het gaat dus gemiddeld gezien aan een procent of drie omhoog. In eerste instantie gaat het drie kilometer aan 5% omhoog, daarna is het anderhalve kilometer min of meer vlak. We bevinden ons dan heel dicht in de buurt van Nogueruelas en opnieuwe begint de weg omhoog te lopen. Eerst gaat het wat vals plat omhoog, maar al snel passeren we de voet van de eerste gecategoriseerde klim van de dag. De Puerto de Nogueruelas gaat beginnen en deze klim van negen kilometer aan 4,5% gemiddeld begint met een kilometer aan 5%. Buiten Nogueruelas gaat het twee kilometer aan 6% omhoog, onze eerste klim van de dag is nog niet zo makkelijk. Zeker niet omdat het in de kilometer daarna aan 7% omhoog gaat en er daarna zelfs nog een kilometer aan 8,5% volgt. De weg op de klim is breed, maar het asfalt is hier wel redelijk pover. Een pleisterwerk van verschillende laagjes asfalt, met wat losse steentjes tussendoor. Het steile deel van de klim sluiten we vervolgens af met een kilometer aan 7,5%, waarna het nog vier kilometer vals plat verder omhoog gaat tot aan de top. Het gemiddelde is immers maar 4,5%, dat valt niet te rijmen met de eerste lastige kilometers. Na het eerste steile deel van de klim gaat het verder aan 3%, waarna er zelfs nog een korte afdaling volgt waardoor de volgende kilometer in de min uitkomt. Na nog wat licht glooiend werk komen we na 21 kilometer boven op deze Puerto de Nogueruelas, een klim van de tweede categorie.




Voorbij de klim gaat het een aantal kilometer naar beneden, richting Linares de Mora. We dalen ongeveer zeven kilometer af, maar tussendoor gaat het wel een paar keer kort omhoog. De weg is redelijk bochtig, maar wel breed. Het asfalt blijft van een matige kwaliteit, ik zou het zelf toch niet al te prettig vinden om hier hard naar beneden te jakkeren. Eenmaal beneden in Linares de Mora, zien de renners aan de rechterkant boven op een heuvel een fraai kerkje liggen. Aan de overkant zien ze dan weer Linares de Mora liggen, wat een best mooie plaats is. Ook hier vinden we weer een kasteelruïne op het hoogste punt, welhaast een verplichting in deze regio. Sowieso rijden we wel door een mooie omgeving, maar er is geen tijd om daarvan te genieten. De volgende klim staat namelijk meteen op het punt van beginnen, we gaan acht kilometer omhoog richting de top van de Puerto de Linares. In deze kilometers gaat het aan 5,7% omhoog, waarbij de kanttekening geplaatst dient te worden dat het de laatste twee kilometer van de klim licht naar beneden gaat en daarna nog een tijdje vals plat omhoog. De eerste kilometers van de klim gaat het wel vrij serieus omhoog, zo beginnen we met een kilometer aan 5% en gaat het daarna omhoog aan 7%. Na een kilometer aan 6% moeten de renners de zwaarste kilometer van de klim overleven, het gaat tijdelijk aan 8% omhoog. Daarna blijft het lastig, het gaat weer aan 7% omhoog en in de laatste kilometer van het eerste deel van de klim stijgt het aan 7,7%. De bochtige klim, die dwars door een groene omgeving loopt, krijgt ergens halverwege een betere laag asfalt. Na het eerste zware deel van de klim gaat het kort naar beneden, zonder gekke bochten. Daarna gaat het nog een kilometer aan 3% gemiddeld omhoog en dan zijn we na ongeveer 37 kilometer boven op de Puerto de Linares, een beklimming van de derde categorie.




Als we de top van de Puerto de Linares hebben gerond gaat het kort naar beneden, ongeveer drie kilometer. De afdaling is niet zo lastig, de weg is breed en het asfalt is goed. We komen weinig bochten tegen, al helemaal niet meer als het vlakker wordt. Het gaat zes kilometer rechtdoor tot in Mosqueruela. In dit ook wel redelijk fraaie plaatsje slaan we na een tijd rechtsaf, waarna we terechtkomen op een smallere, bochtigere en glooiendere weg. Slecht asfalt hier ook, geen feest voor de fiets. Na een klimmetje van een kilometer gaat het ook weer een kilometer licht naar beneden, daarna blijft het een kilometer of acht licht op en af gaan. We rijden door een enorm kale omgeving, de wind heeft hier vrij spel. Na al die kilometers vooral veel gedraaid en gekeerd te hebben over deze licht glooiende weg gaat het een aantal kilometer wat serieuzer omhoog. Drie kilometer gaat het omhoog, gemiddeld aan iets meer dan 3%. Zitten wel wat steilere stukjes tussen, maar wereldschokkend wordt het nooit. Aan het eind van deze strook begint er een afdaling van zeven kilometer. De eerste drie kilometer van deze afdaling bevinden we ons nog op Aragonees grondgebied, de weg is hier nog steeds smal en voorzien van een slecht wegdek. Het is best bochtig, dus dit is geen bijzonder fraaie afdaling. Zo ongeveer halverwege de afdaling verlaten we Aragón en rijden we Valencia weer binnen, we zijn terug bij af. In Valencia gaat het nog vier kilometer verder naar beneden, maar de weg is hier voorzien van een veel betere laag asfalt. Weten we ook meteen waar iedere regio z'n prioriteit heeft liggen. Wel nog steeds een smalle weg met de nodige bochten, het blijft dus een technische afdaling. Even verderop wordt de weg wel wat breder, dat scheelt. Eenmaal beneden gaat het direct weer een kilometer licht omhoog, waarna we nog vijf kilometer rechtdoor gaan rijden naar Villafranca del Cid. Deze plaats, in het Valenciaans simpelweg Vilafranca genoemd, passeren we na 75 kilometer. Best een mooi plaatsje, vooral vanwege de locatie. Gewoon pardoes op een smalle heuvel gegooid, creatief. Wel vrij langwerpig daardoor, qua lintbebouwing zou het een Belgische plaats kunnen zijn.



In Vilafranca rijden de renners een tijd rechtdoor, langs het lint. Na een tijd slaan ze linksaf en dan gaat het twee kilometer rechtdoor over een rechte en brede weg. Deze weg wordt vervolgens iets bochtiger, waarna het drie kilometer vals plat omhoog gaat. Na dit niet al te spannende kilometer gaat het vier kilometer naar beneden, zonder veel lastige bochten. Het is even een kilometer vlak, waarna we uitkomen op een kruispunt. Als we hier rechtdoor gaan rijden we rechtstreeks naar Ares del Maestrat, onze finishplaats. Dat doen we niet, we maken ook vandaag weer een extra rondje. Het gaat naar links, we komen daarna op een brede weg terecht die we de komende 20 kilometer gaan volgen. In eerste instantie gaat deze weg vooral rechtdoor licht naar beneden, zo licht dat het gewoon vlak lijkt te zijn. We rijden door een stukje Valencia dat nog behoorlijk ongerept is, van bebouwing is hier niet veel te merken. Vooral veel groen, met zo nu en dan wat kale vlaktes. Na tien kilometer over deze weg gereden te hebben wordt het helemaal vlak, voor zover het dat nog niet was. Even later gaat het een beetje vals plat omhoog, maar ook dat mag niet echt een naam hebben. Er zitten een paar kortere stroken tussen waar het wat steiler omhoog gaat, maar daar vliegen ze zo overheen. Aan het eind van de fase vals plat omhoog gaat het weer een kilometer naar beneden, met direct daarna een nieuw stuk vals plat omhoog. We bereiken bijna het eind van deze weg, om dit lange stuk van 20 kilometer af te ronden gaan we nog even kort een keer wat steiler omhoog, waarna er een afdaling van twee kilometer volgt. Deze afdaling is nog wel wat pittiger, we komen een paar haarspeldbochten tegen. Aan het eind van deze weg slaan we na 110 kilometer koers rechtsaf. Tijdens de afdaling zagen we in de verte Morella liggen, weer zo'n dorpje op een heuvel. Een vestingstadje zelfs, met een heuse ommuring en een kasteel helemaal boven op de rots. De renners gaan Morella niet van heel dichtbij bekijken, maar aangezien ze het wel in de verte zien liggen en ze hun verrekijker niet bij hebben krijgen ze van mij een close-up.



Na de bocht naar rechts beginnen we aan een klim van tien kilometer. Dat klinkt spannender dan het is, in de komende tien kilometer gaan we 200 meter hoger uitkomen. Het gaat dus vooral vals plat omhoog, met af en toe een iets steilere strook. Tussendoor gaat het ook een aantal keer kort naar beneden, maar dat heeft weinig om het lijf aangezien de weg vrij breed is en het asfalt redelijk goed. Na een kilometer of twee over deze weg gereden te hebben gaat het wel aan halve kilometer steil omhoog, aan een procent of zeven, maar dan is het daarna weer een kilometer bijna volledig vlak. Daarna gaat het dan weer een halve kilometer iets steviger omhoog en dat patroon herhaalt zich een aantal keer de komende kilometers. Uiteindelijk komen we na 120 kilometer boven op de Puerto de Querol, dit ding heeft zelfs een naam. Een afdaling van 11 kilometer volgt na deze klim. De afdaling is zeker in het begin vrij grillig, het gaat een paar keer omhoog tussen de stroken in dalende lijn door. Als de afdaling een echte afdaling wordt komen we op een bochtig traject terecht. Kort achter elkaar liggen er zeven haarspeldbochten op het parcours, wat door de brede weg en het open karakter van het terrein allemaal vrij goed te doen zou moeten zijn. Als de haarspeldbochten uit het zicht zijn rijden we via een smallere brug over een riviertje, waarna de weg een halve kilometer omhoog gaat. Eenmaal boven op dit knikje dalen we nog een aantal kilometer verder over een weg die behoorlijk recht is. Aan het eind van deze afdaling door een mooi gebied slaan de renners rechtsaf, over een net zo brede weg rijden we nu naar de tussensprint van de dag. Deze tussensprint volgt acht kilometer later in Catí. De weg richting Catí is behoorlijk vlak, het loopt hooguit een piepklein beetje vals plat omhoog. Op een paar bochten na komen we verder weinig tegen onderweg naar Catí, we zien vooral veel bomen langs de kant van de weg en de nodige bergen op de achtergrond. Net buiten Catí komen we een rotonde tegen, vandaag is dat zowaar een keer een zeldzaamheid. Bij deze rotonde gaat het naar rechts en niet lang daarna rijden we dwars door het dorp. Na 139 kilometer, op 60 kilometer van het eind, volgt hier de tussensprint. Catí, dat overigens niets van doen heeft met Xorret de Catí, is voor de verandering een keer geen mooi plaatsje. Ze hebben wel smalle straatjes in het centrum, waar de renners doorheen moeten fietsen.



Na de tussensprint en de smalle passage in Catí verlaten we het dorp weer via een bredere weg. Na een rotonde komen we terecht op de weg waar we eerder ook al overheen reden. Deze weg volgen we de komende twaalf kilometer. In eerste instantie gaat het twee kilometer omhoog aan 3%, daarna is het vijf kilometer zo goed als vlak. We rijden ook vooral rechtdoor, een ideale gelegenheid om even in slaap te sukkelen. Als we deze lange strook rechtdoor hebben overleefd gaat het een kilometer of drie lichtjes naar beneden, waarna we uitkomen op een andere weg. We slaan linksaf en rijden daarna twee kilometer rechtdoor in licht dalende lijn, waarna er een bocht naar rechts volgt. We duiken kort naar beneden, maar al snel loopt de weg omhoog. Weer eens een klimmetje van twee kilometer aan 3%, zoiets. Iets steiler laatste deel, maar imponeren doet het amper. Na een kort stukje in dalende lijn gaat het nog een halve kilometer omhoog, waarna de bochtige weg voorbij Vilar de Canes anderhalve kilometer naar beneden gaat. Aan het eind van dit weinig boeiende afdalinkje is het twee kilometer vlak, tot we in de buurt van La Torre d'En Besora uitkomen. Hier gaat het weer omhoog, ditmaal een halve kilometer heel steil. Vervolgens gaat het met een aantal bochten kort naar beneden, waarna we buiten La Torre rechtsaf slaan. We gaan nu op weg naar de voet van de volgende klim, het is nog 36 kilometer fietsen tot de finish.



Officieel begint de voet van de volgende klim pas over een paar kilometer, maar voor die klim begint moeten we eerst nog over een andere, ongecategoriseerde, pukkel. Die tellen we voor het gemak gewoon mee, dus noteren we dat de smalle en na een rechte aanvangsfase bochtige weg in het begin aan 3% omhoog gaat. Daarna gaat het een kilometer aan 5% omhoog, met daaropvolgend zelfs een kilometer aan 6,5%. Na nog een kilometer aan 5% vlakt de klim af, het gaat nog een kilometer vals plat omhoog en daarna volgt er een vlakke kilometer. Na een afdaling van een kilometer met een paar verraderlijke bochten begint het tweede deel van de klim, volgens de organisatie het enige deel. Unipublic laat de Puerto de Culla hier beginnen en komt zodoende aan een beklimming van 4,4 kilometer aan 5,8% gemiddeld. Een beklimming van de derde categorie, die officieus dus een stuk langer is. In totaal komen we aan 11 kilometer aan 4%, met dus de kanttekening dat het halverwege vlak is en dat er zelfs nog een pittig afdalinkje aanwezig is. Zodra die afdaling over de smalle en bochtige weg achter de rug is gaat het direct weer twee kilometer aan 7% omhoog, de Puerto de Culla is ondanks het lage gemiddelde stijgingspercentage toch nog behoorlijk de moeite waard. Na deze twee lastige kilometers wordt het wel wat makkelijker, het gaat in het vervolg aan 4% omhoog. In de laatste kilometer richting de top gaat het iets steviger omhoog, aan 5%. Na 173,5 kilometer komen we boven op deze beklimming van de derde categorie, in het dorpje Culla. Vlak voor Culla bereiken we een bredere en betere weg, wel zo prettig. U vraagt zich natuurlijk af of Culla ook weer een dorpje op een heuvel is. Ja, dat is zo. U vraagt zich ook af of Culla een kasteel heeft. Ja hoor, of nouja, een ruïne. Best een leuk plaatsje, met in het centrum smalle straatjes en oude gebouwen.




Direct na de top van de klim rijden we nog een paar meter door Culla, buiten dit plaatsje gaat het drie kilometer naar beneden. De eerste bocht buiten Culla is misschien nog wel het lastigste, daarna valt het behoorlijk mee. De weg is breed en enorm veel scherpe bochten kom ik niet tegen. Aan het eind van dit afdalinkje gaan we gelijk weer een halve kilometer omhoog, sowieso mogen we de komende vier kilometer over vooral glooiend terrein rijden. Een beetje op en af, zonder echte beklimmingen of afdalingen. Aan het eind van dit glooiende stuk gaat het vlak voor Fuentes en Segures een paar meter wat steviger omhoog, daarna duiken we twee kilometer naar beneden over een weg met een aantal haarspeldbochten. Desondanks geen ingewikkelde afdaling, probleemloos komen we na 182 kilometer uit in Benassal. Hier slaan we rechtsaf, vervolgens mogen we twee kilometer rechtdoor rijden over een vlakke weg. Na een tijd wordt de weg wat minder vlak en verschijnen er ook wat meer bochten, het gaat een kilometer vooral omhoog en daarna gaat het twee kilometer naar beneden. De renners kunnen op een vrij eenvoudige manier toewerken naar de slotklim, deze afdaling stelt ook weer weinig voor. We rijden door een schitterende omgeving, en moeten na een bocht naar links een aantal kilometer rechtdoor rijden over een brede weg die vals plat omhoog loopt richting de slotklim van de dag.



Na drie kilometer vals plat omhoog te hebben gereden aan een procent of twee gemiddeld begint de slotklim naar Ares del Maestrat. Onze slotklim van de dag is acht kilometer lang, in deze kilometers gaat het gemiddeld aan 5% omhoog. Een pak makkelijker dan de klim naar Javalambre, maar de klim naar Ares del Maestrat is toch ook weer niet doodsimpel. We beginnen wel makkelijk, men laat de klim officieel beginnen met nog een kilometer aan 2%. Door een open omgeving rijden we een aantal kilometer vooral rechtdoor, het blijft daarom voorlopig nog makkelijk. Al gaat het in de volgende kilometer wel aan 5% omhoog, het begint ergens op te lijken. Na een kilometer aan 5,6% bereiken we het bochtigere deel van de klim. Tussen de bomen door gaat het aan 7% gemiddeld omhoog, de lastigste kilometer van de klim. In de verte zien we Ares del Maestrat al liggen, de renners weten dat het nog een tijd gaat duren voor ze boven zijn. We gaan verder met een kilometer aan 6%, de klim wordt weer iets simpeler. In de kilometer daarna gaat het ook aan 6% omhoog, in de buurt van de top wordt het zelfs nog makkelijker. Vlak voor we Ares del Maestrat binnenrijden gaat het nog maar omhoog aan 5%. We rijden door een aantal haarspeldbochten en na de laatste haarspeldbocht slaan we scherp rechtsaf. We bevinden ons nu in de laatste kilometer en in deze laatste kilometer gaat het zichtbaar steiler omhoog, gemiddeld komen we tijdens deze kilometer uit op 6,4%. Dat ligt wel vooral aan die aanzet na de bocht, in de allerlaatste meters lijkt het weer wat vlakker te worden. De beklimming en daarmee de rit stopt net voor we het centrum van Ares del Maestrat zouden binnenrijden.




Ares del Maestrat is een piepklein dorpje met 180 inwoners, waar de Vuelta voor het eerst aankomt. We bevinden ons in de provincie Castellón, regio Valencia. In Ares del Maestrat woonden ooit wel meer mensen, maar de laatste jaren zijn veel inwoners weggetrokken naar grotere steden. Dat is over het algemeen wel het verhaal van de meeste Spaanse dorpjes, maar in Ares del Maestrat zou je het niet direct verwachten. Het is namelijk een vrij toeristisch dorpje, gezien de ligging. Bijna overbodig om te benoemen, maar we bevinden ons weer eens boven op een heuvel. Deze heuvel beschikt dan weer over een rotsachtige uitstulping en hier hebben ze dan weer in ver vervlogen tijden een kasteel gebouwd. Blijkbaar waren de Romeinen die in eerste instantie deze plek ontdekten, wat later kwamen uiteraard ook de Moren langs. In de jaren daarna is het kasteel regelmatig van eigenaar veranderd, zo heeft een clubje ridders van de Orde van Onze Lieve Vrouwe van Montesa hier nog gezeten. Sindsdien is het kasteel nogal verloederd, tegenwoordig is er weinig meer van over. Een totale ruïne, wat met het hoog op het toeristische verhaal vrij jammer is. Toch valt er nog wel wat te zien, zo is er bijvoorbeeld onder het kasteel een gat in de rotsen gegraven waardoor er een grot ontstond. Deze grot werd bewoond en zorgde ervoor dat het kasteel en ook de bewoners goed beschermd werden. Deze grot is nog te bezoeken, voor de liefhebber. Een heus museum is er, naar het schijnt. Het bovenste gedeelte van het voormalige kasteel bezoek je tegenwoordig vooral voor het wonderschone uitzicht over de omgeving. In het historische centrumpje van Ares, waar vroeger vanwege de belangrijke strategische ligging vaak gevochten werd, komen we nog een paar aardige gebouwen tegen. De lokale kerk, gebouwd in barokke stijl, is niet lelijk, daarnaast is er een stadhuis in gotische stijl. Verder ben je snel klaar in Ares del Maestrat, maar er is in de omgeving ook nog genoeg te zien. Je kan bijvoorbeeld helemaal naar de top van Muela de Ares gaan, de berg met een platte top boven Ares del Maestrat. Schijnt een van de plaatsen in de omgeving te zijn waar je aan paraglinding kan doen, ook een van de toeristische mogelijkheden in Ares en omstreken.



In startplaats Mora de Rubielos wordt het overdag 26 graden. Er is geen kans op regen, veel wind zal er niet staan. In Ares del Maestrat zal het eveneens 26 graden worden, ook zonder kans op regen en met een behoorlijk groot gebrek aan wind. Wellicht dat het in de middag iets toeneemt, maar als dat zo is zal het op de slotklim vooral in de rug staan. Beginnen doen we een keer iets vroeger, al is 12:04 ook niet overdreven vroeg. De uitzending begint opnieuw pas om 15:00, de helikopters gaan geen seconde vroeger de lucht in. Tegen die tijd hebben ze renners al meer dan de helft van de rit afgewerkt, het zal nog een kilometer of 90 tot de finish zijn. Aankomen doen we ergens tussen 17:18 en 17:55, als het peloton tenminste wat tempo maakt.



Eén bergrit ver en ik heb nu al mijn vertrouwen verloren in het peloton. Wat een schandelijke vertoning was dat gisteren, zeg. Zelfs een schamel kopgroepje met drie simpele zielen wilden ze niet controleren, het is pathetisch. Als ze zelfs zo'n relatief makkelijk te controleren rit en vlucht niet willen controleren gaan ze dat nu al helemaal niet doen. Deze rit is er eentje die alle rittenkapers rood omcirckeld hebben. Iedereen weet dat dit een vlucht gaat zijn, zeker na de dag van gisteren. Het is duidelijk dat niemand z'n verantwoordelijkheid gaat nemen in het peloton, dus gaat een groep nu opnieuw met de prijzen lopen. De strijd om in deze vlucht te geraken zal wel spannender zijn, iedere renner met ambities zal nu bloed ruiken. Helaas gaan we niets zien van die strijd, terwijl dat zomaar het hoogtepunt van de rit zou kunnen blijken te zijn. Vooraf had ik voor deze rit al een groep vluchters genoteerd, maar na de rit van gisteren helemaal. Er gaat waarschijnlijk geen enkele bergrit gecontroleerd worden, hooguit die ene in Andorra. Voor de rest gaan we iedere dag een andere vluchter aan het feest zien. Tijdens deze rit kan ik dat nog begrijpen ook, dit is geen dag om je ploeg op te roken. Het is wel lastig, maar niet buitengewoon lastig. Op de klim naar Javalambre kon je het verschil nog maken, onderweg naar Ares del Maestrat is dat een stuk moeilijker. Als je hier al je knechten op kop zet en hard gaat rijden los je hooguit een paar gasten die toch al kansloos waren. Zonde van de moeite, dit wordt een snipperdag voor het peloton. Tenzij er een gevaarlijke klant zit in de kopgroep. Wat trouwens zomaar kan, want de aanloop is moeilijk. Meteen een lastige klim in het begin, dan weet je dat Jetse Bol en Angel Madrazo deze keer niet in de vlucht gaan zitten. Het zal een hoger kaliber renner zijn, normaal gesproken. Als er iemand die te dicht staat in het klassement voorop komt kan het tussen de klassementsrenners gaan, dan wint Valverde hier natuurlijk. Toch zie ik dat niet zo snel gebeuren, Lopez zal het eventueel ook niet erg vinden om de trui af te staan aan een mindere god gok ik zo.
1. Aranburu. Na Burgos gisteren mag Caja Rural eigenlijk niet achterblijven. Ze zullen in de aanval moeten en als ze slim zijn sturen ze Alex in de aanval. Enige kanttekening is dat ik Alex gisteren bij een valpartij zag staan, ik heb geen idee in hoeverre hij daarbij schade heeft opgelopen. Hij kwam in ieder geval op grote achterstand binnen. Of dat was om krachten te sparen of omdat hij zwaar gekwetst is weet ik niet, voorlopig gaan we maar uit van het eerste. Samen met Jonathan Lastra reed hij over de streep, ook iemand die vandaag zomaar in de vlucht van de dag zou kunnen zitten. Die is wel wat minder goed dan Alex, maar toch.
2. Teuns. Staat nog vrij kort in het klassement, maar ik kan me niet voorstellen dat de klassementsrenners daar heel erg van onder de indruk zijn. Ze durven hem vast een paar minuten voorsprong te geven, die raakt hij vanzelf toch wel weer kwijt. Hoewel ik er verder weinig van snap dat hij zichzelf niet op achterstand heeft laten rijden, ik neem toch aan dat hij hier is om ritten te winnen en niet om een anoniem klassement bij elkaar te fietsen. We gaan het vandaag meemaken, denk ik.
3. Geoghegan Hart. Hij werd niet al te lang geleden nog vijfde in de Ronde van Polen, maar sindsdien lijken zijn benen verdwenen te zijn. In de Vuelta gaat het tot nu toe voor geen meter, maar ik weet niet echt of dat bewust is. Nouja, die rit naar Calpe zal het niet bewust zijn geweest. Maar gisteren kwam hij weer op grote achterstand binnen. Dat kan nog wel bewust zijn geweest, de benen een beetje sparen met het oog op andere ritten. Voorlopig ga ik daar vanuit, maar het kan ook zomaar zo zijn dat hij ziek is of wat dan ook.
4. De Gendt. Nogal een saaie naam om te noemen, maar er zit weinig anders op. De Gendt is hier natuurlijk weer om een ritje te kapen en dit zou een geschikte rit kunnen zijn. Gisteren reed hij op z'n gemakje naar boven, hij heeft wat krachten kunnen sparen voor vandaag.
5. Samitier. Iemand van Euskadi-Murias, die ploeg moet aan de bak na de gemiste kans van gisteren. Aangezien Rodriguez en Bizkarra voorlopig voor een anoniem klassement lijken te gaan zal het van andere renners moeten komen. Ik noteer vooral Samitier en Barcelo, want we starten in Aragón. Beide heren komen uit deze regio en zijn daar nogal trots op. Het zou dus eigenlijk zelfs een schande zijn als ze niet in de vlucht van de dag zitten. Aankomen doen we dan weer niet in Aragón, dus in de buurt van de zege komen ze niet. Samitier lijkt me voorlopig de rijpere van de twee, dus hij haalt dan nog wel net de top vijf. Hoewel hij ook bij die valpartij stond gisteren, maar de schade leek zo op het oog mee te vallen.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:22 schreef Mani89 het volgende:
2 man van Burgos en een van Murias zijn weg, Movistar blokkeert de weg. Ze hebben al 5 minuten.

Dit lijkt me een valse tussenstand. Foei.

Tsgabu Grmay (Mitchelton-Scott) is among the many riders willing to break away today: “We’ll try to go in the breakaway with my teammates. To be up there is the first goal. It’s not a really hard climb in the end. It’s a day for the breakaway and everybody knows it so we’ll all go with a similar tactic.”

Tsgabu heeft er zin in.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:25 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Zou het wat uitmaken?

Gisteren hebben we gezien dat iedere halve debiel kans maakt.

Tomasz Marczynski (Lotto-Soudal) won two stages at La Vuelta 17 and he hopes he’ll have another shot today: “I’m up for the break today. I’m sure the fight to be on the breakaway is going to be big in the first kilometres, especially provided there is an uphill start. But I’m definitely going to try my luck today. From a team perspective, Thomas de Gendt, Sander Armée and I need to be at the front of the race since the very beginning. From then on, we’ll chase every attack and manage the situation for at least one of us to be on the breakaway. I was well prepared and with good feeling ahead of La Vuelta. I need one victory and a bit of luck to grow my confidence; from then on, it all will be easier.”